Eibartik

Gipuzkoako Foru Aldundiak, teknologia berriekin zer egin jakin ez, eta blogen munduan muturra sartzea erabaki zuen. Nondik hasi jakin ez, eta norbaiti laguntza eske joan behar: blog komunitateetara? blogariengana? teknikariengana?... EZ JAUNA! Diario Vasco egunkariari eskatu zion aholkua, eta gainera, berakin eskua emanda blog lehiaketa bat antolatu. Aldundiaren blog lehiaketa bat, non? derrigor Diario Vasco egunkariaren orrietan. Tumatxa.

Aldundiak bide okerra hartu du, eta Diario Vasco egunkaria gezurretan hasi: "Diariovasco.com fue el primer medio digital en incorporar foros de discusion sin pre-moderacion, y ha sido tambien el primero en poner a disposicion de sus usuarios un servicio de blogs".

Gezurra, gezurra eta gezurra, eta gainera larru gogorra.

• Primero en incorporar foros sin pre-moderacion???? Zoratu egin ahal dira? Noiztik daude martxan hainbat eta hainbat foro eta posta-zerrenda Interneten?
• primero en poner un servicio de blogs. Eta Sustatu? eta EibarOrg blog-komunitate hau? Eta GoienaNet-ekoa? eta...

Baina jakina, horiek guztiak euskaraz daude, eta gainera periferiakoak dira. Hau da, ez gara ez benetako gipuzkoarrak, ez benetako blogariak.

Horretarako, erdaraz jardun beharko genuke, eta gainera kapitalaren extraradioan bizi. Beharbada andoaindarrak bagina, edo urnietarrak... baina gu urrun bizi gara, ia-ia Bizkaian.

Halaxe uste dute Gipuzkoako Aldundiak eta Diario Vasco egunkariak.

Guzti honetaz kexatzeko, eskutitz bat idatzi du Joxe Arantzabalek, eta 30 blogarik izenpetu dugu. Gipuzkoako Foru Aldundia oker dabil

Aintzat hartuko ote duten? Ez dut uste. Hemendik aurrera ere periferiako Yanomamiak izaten jarraituko dugu, Amazonaskoak baino ezezagunagoak.

Gipuzkoako Foru Aldundia oker dabil

Apirilaren hondarrean Gipuzkoako Foru Aldundiak hitzarmen bat egin zuen El Diario Vasco egunkariarekin, blog lehiaketa bat antolatzeko. Ez zituen aintzat hartu ordura arte Gipuzkoan bertan blogintzan egindako ahalegin oparoak, eta DV-rekin ezkondu zen.

Nork bere ezkontideak hautatzen ditu, eta Gipuzkoako Foru Aldundiak eskubide osoa du berea aukeratzeko. Hautuak, ordea, sortu zituen protesta batzuk, adibidez: Blog&roll lehiaketa printzipioz gaztelania hutsez izan behar zelako; edo saritzea nahi zutelako blog onena, baina horretarako ezinbestekoa zelako blog hori Diariovasco.com-en egitea; edo, oro har, aitzindarien lana kontuan hartzen ez zelako.

Okerrena, baina, orain dator: Gipuzkoako Foru Aldundiaren organo ofiziala hasi da hainbat informazio banatzen, eta hor aldatu egiten da euskal blogintzaren historia, DV-ri emateko ez daukan aitzindaritza. Eta hori ez diogu onartuko.

Gipuzkoako Foru Aldundiak antolatu du E-gobernua eta hiritarren parte-hartzea, jardunaldi batzuk, non gonbidatu dituen Europa Press-eko ordezkari bat, eta beste bat DV-koa, teknologia berriez hitz egiteko. Eta DV-ren ordezkaria aurkezterakoan, hauxe dio: Diariovasco.com fue el primer medio digital en incorporar foros de discusión sin pre-moderación, y ha sido también el primero en poner a disposición de sus usuarios un servicio de blogs.

Blogei dagokienez, hori ez da egia. Gipuzkoako Foru Aldundiak eta DV-k badakite Euskal Herrian lehen bloga, Sustatu, 2001ean kaleratu zela, Code&Syntax (Eibar) eta Goiena (Debagoiena) enpresek sortua. Lehen blog zerbitzua Eibar.org erakundeak sortu zuela 2004ko uztailean. Goiena.net-ek 2005eko otsailaren 22an aurkeztu zuela bere blog komunitatea Koldo Mitxelena kultura gunean, Donostian. Eta gero etorri zela DV bere blog zerbitzuekin. Baina, hor egon liteke aitortu gabeko koska Gipuzkoako Diputazioarentzat, blog horiek guztiak euskaraz daudelako. Horiek ez ezik, beste asko ere, 170 blogetik gora, euskaraz daude, eta Aurki.com albiste biltzaileak jasotzen ditu uneoro.

Bada beste bidegabekeria bat egin duena Gipuzkoako Diputazioak eta da hauxe: asko gara gaudenak izena emanda e-postazko buletin batera, Gipuzkoa.net atari ofizialean zer dagoen berri jasotzeko. Oraingo astean etorri denak, konpentsatzeko-edo, berritasunetan zekarren lotura bat: Goiena.net. Berritasuna, non eta 2003ko udazkenetik dabilenean ekimen hau sarean!. Nola hartuko gaituzte kontuan Deba ibarrean, San Vicente de la Barqueraren parean... Horientzat Gipuzkoa hasten da DV-ko orrietan eta amaitzen da Igara-Ibaeta inguruan.

Gipuzkoako Foru Aldundiak aukeratzea dauka nahi dituen aliatuak, baina, mesedez, ez dezala historia faltseatu eta izan dezala errespetu apur bat punta-puntako teknologia erabiliz euskarazko ekimen berriak bultzatzen dihardutenekiko.

Gipuzkoako Foru Aldundia

Diputacion gipuzkoa

Aurreko mezuan aipatu dudan moduan, Eibarren abijoia deitzen diogu gaztelaniazko vencejori (Apus apus). Txori ezaguna izanda, ia-ia herri bakoitzean izen ezberdina dauka. Euskaraz 50 izenetik gora bai, gutxienez.

Denak ez ditut hona ekarriko, baina bai gure ingurukoak gutxienez, Lea-Artibai, Deba ibarra eta Urola-Kostakoak.

• Txirriskillo / Kirriskillo: Lea-Artibai ia osoan horrela deitzen diote (edo aldaerak: Karraskillo, Txirritxaldo...). Seguru asko Gernikaldeko beste herri batzuetan ere bai (Ereño-Nabarniz inguruan bai, behintzat).
• Ermitarixo, Imintarixo: Durangaldean (Durango, Iurreta, Garai, Berriz...). Elorrion nola? Ez dakit.
• E(r)lai: Leintz aldean, Aramaio, Otxandio eta Ubidea barne. Salbuespena Leintz Gatzaga eta Marin (Eskoriatzako auzoa) dira.
• Artxilloi: Gatzaga eta Marin (Eskoriatza).
• Kapantxoi: Oñatin.
• Beltxijoi: (baita Pentzajo eta aldaerak). Bergara-Antzuolan. Beti harritu nau Bergaran txori izen asko gaztelaniatik hartzen dituztela, inguruko herrietan erabiltzen diren izenak alde batera utzita: martinpeskadorra (ez ur-makineta), gorrillotia (ez hormatxorixa), jilgerua (ez kardantxillua), eta abar.
• Abijoi: Eibar inguruan (Mallabia, Ermua, eta Soraluze barne)
• Txio: Elgetarrak, betiko moduan, berezi xamarrak dira. Enara azpizuriari egabera deitzen badiote, eta egaberari azpizuri... hortik aurrera, dena libre :-).
• Kataki: Elgoibar-Azkoitia inguruan, eta Mutrikun. Ziurrenik Mendaron eta Deban ere bai, baina datu hori ez daukat.
• Txenada beltz (txinara beltz): Azpeitia eta inguruan (Beizama, Errezil, Urrestila...).
• Arrandera/Arrantxori: Zumaia inguruan; baita Zerain inguruan ere.
• Zirringillo: Zarautz-Getaria-Aia inguruan.

Eta zure herrian zelan esaten diozue?

Aspaldi nuen zorretan mezu hau. Aspaldi, bai. Hiru aste, barrena. Santa Kurutz egunetik. Eta atzo, Txantxazelaian nenbilela, umearekin gora ta behera, gizon bati entzundakoak gogora ekarri zidan: "Han! Etorri'ttuk! Katakixak! Santakutzetan etortze'ittuk, eta Andramarixetan juan!".

Katakixak Elgoibarren eta abijoiak Eibarren; vencejo erdaraz (Apus apus). Ba bai, gure artean daude, konturatuko zinetenez.

Batzuentzat uda hondartzarekin batera hasten da; beste batzuentzat sanjuanekin. Niretzat, abijoiekin. Gaurkoa moduko egun eguzkitsu eta epela, eta abijoien txilioak entzun, eta hantxe, "udia heldu dok!".

Abijoiak enaren antzekoak dira kanpotik, baina ez dira enarak. Izan ere, ez dute enarekin inongo zerikusirik. Hegalari apartak, ia bizitza osoa hegan egiten dute: jan, eta lo, eta baita narrutan ere. Kumaldirako bakarrik lurreratzen dira, zulo txiki batean hiruzpalau arrautza jartzeko. Habiarik ere ez dute egiten; lau belar hartu, eta horixe da beraien habia. Hilabete inguru arrautzak berotzen eta txita jaioberriak hazten, eta berriro zerura.

Bizitzarik gehiena Afrikan igarotzen dute. Gure artean kumatze sasoian bakarrik ikusiko ditugu. Oso denbora laburrean, gainera, hiru hilabete eskas. Santakurutz egunean etortzen dira (maiatzaren 3an), egun batzuk gora-behera baina puntual-puntual, eta abuztuko Andramari egunerako alde eginda daude denak (gehienak abuztu hasierarako).

Ilun-iluna, ia beltza (alboko argazkikoa marroixka den arren), gainetik zein azpitik; hego luze-luzeak eta hanka motz-motzak; moko txiki samarra, baina aho zabal-zabala. Bere bizimodura zoragarri moldatutako hegaztia: hegan bizi eta jateko diseinatutako txoria.

Europa guztian aurkituko dugu, ipar-iparrean izan ezik. Euskal Herrian, edonon, mendi-tontorretan izan ezik. Eta beti gizakiagandik hurrean, habiak teilatupeetan eta eraikinen zuloetan egiten dituztelako.

Badakizue, Andramari egunera arte hementxe izango dira, gure artean, udako arratsaldeak beraien txilixo eta garraxiekin alaituz.

Kaskarrain, Kaskarraingua edo Kaskarren baserria Ipurua auzoan zegoen. Gutxi gorabehera gaur egungo igerilekuen gainean.

Ugarteburu izenarekin ere ezagutu izan da. Ez dirudi oso aspaldikoa zenik. Lehenengo aipamen idatzia 1812koa da. Lehenxeago ere zutik egongo zen, baina ez da Eibarko baserri historikoen taldekoa.

Beste makina bat baserri bezala, Kaskarraingua ere autopista egiteko bota zuten, 1970 bueltan. Gaur egun etxaburuko txabola besterik ez da geratzen.

Kaskarraingua baserriaren argazki gutxi dago; goiko hori da bakarretakoa. Bertan bizi izandako Rosariok laga zidan. Eskerrak eman nahi dizkiot berari, eta baita mezulari lanak egin dituen Ainhoa Maiorari. Eskerrik asko, bihotzez.

Eguneraketa (2005-07-04). Rosarion bittartez beste irudi bat be lortu dot, oraingo honetan margo bat. Hamentxe:

Aste honetan egunkariren baten irakorri dot, eibartar talde bat Lekeittiora juango dala, hango Agustinak bisitatzera. Zer dala-ta? Ba, Lekeittioko Agustinak, erdi-eibartarrak diralako.

Gaur egun ixa inork ez daki, baina Agustinen konbentua Eibarren zeguan, Maria Angela kalian, Errebalian. Konbentu haundixa, itzela, Errebal kale osua hartzen zebana, Muzategittik hasi eta Ibarkurutzeraino. Muzategi aldamenian, elixia, dotoria, San Agustinen irudi ederrakin. Jarraixan, konbentua. Eta atzekaldian, Jardiñetaraiño, ortuak eta lurrak.

Ez dakit zenbat urte, baina mordua pasau zittuen Agustinak Eibarren. 200? 300? Ezin esan, baina mordua. Gerrara arte. 1937xan txiki-txiki einda geldittu zan inguru guztia, eta monjak Lekeittiora juan ziran.

Gaur egun musika-eskolia eta merkatu plazia dagoz konbentuan lekuan. Konbentua eta elixia bota ostian jaso ziran, 1954 inguruan, konbentuaren lurretan.

Eibartar gehixenok San Agustin kalia ezagutzen dogu, baina izena zergaittik ipini zetsen jakin ez. Konbentuaz, zer esanik ez. Gerra aurrian umiak ziranak, ostera, oin 80-85 urte inguru daukez, eta oindiokan be, urtero-urtero, Lekeittiora juaten dira, Lekeittioko agustina eibartarrak bisittatzera.

(oharra: argazkixak Egoibarra.com webgunetik hartu dittut)

Ez da gaur eguneko kontua. Ezta axola txikia duen arazoa ere ez. Hizkuntza gehienek mendeetan zehar, haurrekin hitz egiteko modu berezia garatu izan dute. Haurrei hizkuntzak mundua ulertzeko moldeak eskaintzen dizkie. Dakigunez, batetik bestera ikuspuntu asko aldatzen dira eta, somatzen dugunez, hizkuntza guztietan errepikatzen diren elementuak ere badira.

Hizkuntza guztiek ezaugarri hau bera dute: oso konplexuak dira. Eta horregatik, hizkuntzarekin sendoki lotua dagoen kulturak bere bide pedagogikoak prestatu dituen modu berean, hizkuntzak ere bereak asmatu ditu, eta historia luzearen galbahetik pasa, haurrei hizkuntzaren oparotasuna piskana eta era egokian eskaintzeko.

Ez du honek zerikusirik jende ezjakin edo inozoak zoritxarrez maiz erabiltzen duen ahoskera ezzuzen eta ustez haurrentzako egokituarekin: mahituxu kotxokiak? Ni tein nai, otaba? Hau gehiago zor zaio kultura baten galera inkonszienteari beste edozeri baino.

Hizkuntza guztiek haurrei aurreko urteetan nola hitz egin behar zaien erabakitzerakoan, sakoneko abiapuntu hauetan oinarritu dira:

• Mendeetako saiakerek erakutsi duten Hizkuntza beraren sailkapenean: ondo imitatu ahal izateko aurrenik garbiro bereizi behar duen hitungairentzat zer den zail eta zer erraz. Oso ondo probatutako eta bere doaiak ederki frogatutako pedagogian beraz.
• Hizkuntzarekin lotuta dagoen estetika zentzuan: berezko eufonia eta kakofoniaren ezagutza konturatu gabe ematen zaio haurrari lehenengo unetik.
• Hau ez da gainera molde gogor eta bakarrean ematen. Haurra jaio aurretik eta jaioberritan, sehaska abestietako formula ia eufonia hutsetan hasten bada ere, piskana garatuz eta aberastuz joaten da bere gorputzaren eta inguruaren ezagutza zehatz samarra eskaini arte.

Euskaraz ere, beste hizkuntza bizietan bezala, haur hizkera honen tradizio ederra dago. Baina galtzen ari da, neurri handi batean, besteak beste, etxeko giroan erabiltzen den hizkera batez ari garelako. Eta askotan etxean daudenek ezin dutelako hautxo hori txikitandik euskaldundu beraiek ere euskaldun berriak direlako... edo erdaldunak.

Hona euskaraz haur txikiekin hitz egiterakoan kontuan hartzen diren arau batzuk:

1. Haurrari beti zuka egiten zaio. Gaur egun zenbait lekutan zabaldu diren hiketa ohiturak bestelakoak izan arren, tradizioan zazpi-zortzi urte arte (beti ere haurraren arauera) ez da erabili izan.
2. Helduentzat pertsona gramatikalen banaketa oso kontzeptu erraza eta objektiboa iruditzen bazaigu ere, ez da horrela. Honegatik, haur txikitxoen hizkuntzan bi pertsona besterik ez da izaten: haurra bera eta beste guztia. Eta maiz haurra bera ere hirugarren pertsona gisan hartzen da. Nork egin du hau? Osabak egin du? (Eta hizketan osaba ari da) Anttonek egin du? (Eta Antton haurra da).
3. Lexiko bildumak eginda daude eta garbi azaltzen dute haurraren inguruko munduari dagozkiola hizkuntzak horretarako sortutako hitz bereziak. Eguneroko haur normal baten jardunarekin lotzen dira hitz berezi horiek: apunbala, alolo, apatx, txitxi... Ondo egindako kontzeptu aukeraketa dago hizkera berezi honen oinarrian.
4. Kontzeptuez gainera, hitz horien formari dagokionean zailtasun mailaketa garbia dago:

• Gehienak bi silabakoak edo silaba bakarrekoak dira (gutxi batzuk hirukoak) eta maiz onomatopeien antzeko errepikapenak egiten dituzte (taka-taka, koko-koko…)
• Fonemen aukeraketa modu egokian egin da. Bokalak aukeratzen dira hiruko sisteman* (a-e-o edo a-i-u-, inoiz ez batera, esaterako, a-e-i). Eta kontsonanteetan, nabarmenenak erabiltzeaz gainera (leherkariak batez ere), gehienetan silaba beraren errepikapenez osatzen da hitza (papa, pipi, pupu...).

Guzti honek zertan edo zergatik du garrantzia? Mendeetan zehar probatu, saiatu eta emaitza onak izan dituen bidea delako hizkuntza bere osotasunean irakasteko. Eta alderdi horretan aipatu nahi ditu hizkuntza bakoitzak bere eufonia/kakofonia zentzua duela, beste hizkuntzengandik bereiz dezakeena. Esaterako, euskaldunentzako oso eufonikoa da eta normala hitz baten amaieran K izatea (Alde hortik!). Eta espainiar belarriei min ematen die.

Espainolez, lizentzia poetiko normalak dira sinalefa eta dialefak. Euskaldunontzat, zenbait kasutan behintzat, oso gogor gertatzen zaizkigu: Olentzero... pipa hortzetan duela (ue hori diptongo gisan esanda). Zoritxarrez sarri entzuten da hori gure ikastoletan Gabon garaian. Eta euskarak horretarako berezko bidea du: dula. Euskarak ere lizentziak hartzen ditu silaba kontaketari komeni zaionean. Baina bere moduan.

Bustidurak ere (ttipi-ttapa...) umeetatik lantzen dira euskal tradizioan. Eta ez luzatzeagatik orain zehaztuko ez ditudan beste arlo askotxo. Uste dut esandakoarekin nahikoa garbi geratzen dela arlo hau jorratzeko interesa. Haurtzaindegiak, Maisu-Maistra Eskolak, Ikastola eta Ikastetxeak eta... Gurasoak! Beraientzat ere oso egokia izan daiteke mezu hau.

Esan bihar dotena, seguru asko, begibistakua izango da gehixenendako; edo tontokerixa haundixa, igual, beste askorendako. Baina gauzak idatziz jartzeko lotsa gitxi dakatenez, aurrera egingo dot.

Moztu eta Ebaki. Badinak dira? Sinonimuak?

Kasu gehixenetan ez, nere ustez, baina gaur egun nahastian erabiltzen dira, gaztien artian gehixenbat. "Kutxiluakin moztu", edo "ulia ebagi", edo "bedarra moztu"... Bai? Bada holakorik?

Nik nere iritzixa emongo dot, eta gero, gerokuak.

• Ebagi. Zeozer batzia. Hau da, zeozeri zati bat kendu, baina kendutako zatixa batzeko, gordetzeko: garixa ebagi eitten da beti, esate baterako. Eskuan geratzen dan zatixa gorde eitten da, eta lurrian geratzen dana bota. Horrez gainera, jakina, punta zorrotza daukan zeozekin ebatia, ebagi bat eittia, zauri bat, tarratada bat.
• Moztu. Kontrakua. Zeozer laburtzia, motzago eittia. Kasu honetan, eskuan geratzen dana bota eitten da. Ulia moztu eitten da. Buruan geratzen dana da inportantia, eta eskuan geratzen dana bota eitten da.
• Eta bizarra? Nik neuk behintzat, kendu eitten dot beti, ez ebagi, eta ez moztu. Ebagixa, bizarra kentzeruzkuan arpegixan eitten dozuna.

Dana dala, kontu honetan, biharbada, euskalki mailako aldia egongo da. Batian balio dabenak, beste batian ez.

Orain dela pare bat aste mezu hau idatzi nuen hemen bertan: Sarrionandia eta Ruper Ordorikaren onena?.

Gehienok diskarik zaharrenak aholkatu zizkidaten, gehienbat "Ni ez naiz Noruegako Errege" eta "Hautsi da Anphora".

Gaurko Berria.infon artikulu interesgarria: "Hautsi da Anphora" diskak 25 urte bete dituela, eta egileen iritzia.

Nik 25 urtera deskubritu dut disko hori.

Hasi naiz nire pekatuak garbitzen.

Munittibartarreri esker, Eibarko komertzioak euskalduntzen ahaleginduko da udala.

Holaxen diño gaur Miguel Lopez de Gereñu zinegotzixak Correon

Eibarko komertzioa euskalduntzea komeni da, "(porque los nuevos proyectos comerciales de Eibar) van a suponer la llegada a la localidad de un importante contingente de nuevos clientes procedentes de zonas proximas como el Alto Deba, Urola-Kosta o el Duranguesado. Unos clientes a los que hay facilitarles la posibilidad de comunicarse en euskera en los comercios."

Badatoz Yanomamiak! Kontuz! Dialekto hori ikasi behar!

Gure inguruko elgetar, mallabiar, azpeitiar eta munittibartar guztiori, eskerrik asko, bihotzez.

Gorka Aizpurua Serrano eibartarrak irabazi dau sanfermin jaixetako kartel-lehiaketia. Aurtengo leihaketa horretara 600 lan aurkeztu dira, eta guztien artian eibartarraren lana aukeratu dabe.

Lehenago be aurkeztu izan da Gorka lehiaketa horretara, beti "elementu tipikoak erabiliz", eta aurtenguan zeozer desbardiña eittia erabagi dau: ez zezenik, ez santurik, ez pañuelo gorririk... Betiko elementu guztiak falta dira kartelian. Eta horixe sarittu dau epa-mahixak.

Gorkak 26 urte dakaz eta Bartzelonan bizi da. Hainbat lehiaketa irabazi dittu honezkero; kartel-lehiaketak be makiñatxo bat. Eibarren ixa urtero irabazi izan dau lehiaketaren bat, oso gazterik hasitta, gainera. Hau be ez da azkena izango.

Famelixan be badaka zeini jarraittu, beran aitxitxa, Juan Serrano, margolari eta grabadore ezaguna dalako Eibarren. Eibarko Artisten Elkarteko presidentia be bada.

Epa-mahixaren iritzixa

"Pese a no contener ningún motivo iconográfico hemos elegido el cartel más musical, más abierto y sugerente. Precisamente porque al no tener ningún icono que lo identifique es un cartel múltiple, que tiene que ver con lo popular, con lo festivo y con lo musical. Es un cartel que se puede cantar, se debe cantar y se canta desde el principio".

"El cartel elegido trasciende fronteras, es elemental y básico pese a no representar a un toro o la figura de San Fermín y el jurado, además de valorar los aspectos técnicos, se ha guiado por un criterio emocional. Lo importante es que hable el corazón y en este caso resulta más comunicativo el son que cualquier icono".

Artikulo osua Diario de Navarran