Harrikadak

"Ni nintzen aizkolari" zioen Kortaturen bigarren diskoan ageri zen kanta batek. Mikel Albisuk idatzitako letrari jarri zioten musika Muguruza gazteenek. “Ni naiz blogari” pentsatzen jaiki naiz gaur. Izan ere, 100 mezu idatzi ditut dagoeneko. 100. mezua I. BeSTa aipatzeko.

Kasualitatez hasi nintzen blogari, elkarteko guruek blogak urrats bat direla 2009an munduaren dominazioa lortzeko aurrikusi dutelako. 2004ko uztailean egin genuen ikastaroa, edozeinek erabiltzeko moduko den mekanismo erraza ikasteko.

Ikasi genuen berehala. Bertan egon ziren batzuk, ni baino lehenago lortu zuten blogari titulua, ni baino askoz gehiago idatzi baitute. Beste batzuk, hala ere, oraindik apenas piztu duten blogaren sua. Gutxiengoak ezta hori ere.

Azken asteetan, apirilaren 17an 100.a lortzeko asmoz, ia egunero idatzi dut bitakoran. Zaila egiten da, kopon! Ez dakit nola ibiliko naizen datorren astean martxa hori mantentzeko. Beti dago zeozer interesgarri aipatzeko, baina askotan hausnartzeko denbora botatzen dut faltan.

Gainera, 22an oporrak hartu eta Bartzelonara noa, Sant Jordi eguna bertan ikusteko eta bizitzeko. Ranblak, lagunak, ea eguraldiak laguntzen duen... 24ean, berriz, Roseseko bainuetxe batera joango gara bospasei egun bertan egiteko.

Elgeta urruti eta han goian dagoela kritikatu dute batzuk. Ez zaie arrazoirik falta. Baina Espaloia Kafe Antzokia izan da zezen hau toreatu duena. Beraz, eskerrik asko horrelako ekitaldia antolatzeagatik.

Ez dakit oso egun aproposa ote den. Igande arratsaldea eta out-eskundeen zurrunbiloan sarturik. Giro ona egongo dela ziur naiz, bertaratuko direla baieztatu duten batzuk ezagutzen baititut. Bertaratuko diren baina ezagutzen ez ditudan besteak ere, ziur jende jatorra dela. Eta ez bada, tira, zer egingo diogu ba, agoanta!

Nik ez dut ordenagailurik eramango, eramangarririk ez dut-eta. Bertan idazteko aukerarik baldin bada, idatziko dut. Bestela datorren astean aipatuko dut zeozer.

Abisatuta zaudete: Iturri blogari.

Atzo gauean egon nintzen Zura taldeak Hondarribiko Banako aretoan egin zuen Ilargi Handi Zauri Zarae diskoaren aurkezpenean. Xabi Strubellen gidaritzapean, talde honek emango du zer esana datozen hilabete eta urteetan. Abisua pasa.

Xabi Strubell musikari on eta pertsona zintzoa da. Dut taldean aritutakoa, gerora Anari eta Sorkun abeslariaren proiektuetan ere ibili da. 2003an sortu zuen Zura taldea.

Esteban Urkiaga "Lauaxeta" 1905ean jaio zen. 1937an akabatu zuten faxistek. Aurten, beraz, bere jaiotzaren mendeurrena beteko da.

Federico García Lorca poeta andaluziarra noiz jaio zen ez dut begiratu. Hala ere, bera ere Guda Zibilean hil zuten faxistek.

Bien garaikidea zen Nikolas Lekuona eta Francoren armadan ibili zen erizain lanetan, behartuta. Gudan hil zuten.

Lau lagun hauek (eta beste batzuk) parte hartu dute, modu batean edo bestean, Ilargi Handi Zauri Zarae CD-DVDan. Esan dugu 2005ean betetzen direla 100 urte Lauaxeta jaio zela. Potxo argitalzuloa (zer izen polita!) elkarte oñatiarrak enkargatu zien Xabi Strubell eta lagunei bi poeten arteko harremana jasotzen duten poemak musikatzea. Eta hori egin du Zura taldeak.

Ez daukat denbora asko atzoko kontzertuari buruzkoak pentsatu eta behar diren bezala hemen adierazteko, baina kontzertua asko gustatu zitzaidala esan behar dut. Jende asko, lagun asko bildu ziren oso arty den aretoan: Juan Luis Goenagaren margo eta arropak, Gari Garaialderen surf argazkiak eta giro lasaia.

Larunbatean taldea Elorrion egongo da eta datorren astean, ostegunean, Donostian.

Azpikoa, prentsa-oharretik atera dut. Portzierto, Donostian sarrera doakoa da.

Prentsa-oharrekoa kopiatu aurretik, apirilaren 13an aurkeztu zuten diskoa Bilbon. Apirilaren 14ko prentsak ondokoa jaso zuen:

Berria

Diario Vasco

Gara

Correo

Ernest Lluch-Amarako kultur etxeak apirilaren 21ean, arratsaldeko 19:30etan, areto nagusian ZURA taldeak eskainiko duen kontzertuaren berri eman nahi dizue.

Taldea 2003an sortu zuen Xabi Strubell-ek (gitarra eta ahotsa). Maketaren bat grabatu badute ere, hau da argitaratzen duten lehen lana. Strubell-ekin batera, honoko hauek osatzen dute taldea: David Martínez (gitarra), Iñigo Telletxea (baxua) eta Diego García (bateria). Martxel Mariskalen partaidetza ere ezin da ahaztu, taldeko abeslari eta letragile baita, nahiz eta ikuskizun honetan ez aritu.

Apirilaren 14an kaleratu dute "Ilargi Handi Zauri Zarae” Potxo argitalzuloak eta Metak disketxeak). Esteban Urkiaga "Lauaxeta"k 1935-36an euskaratutako Federico García Lorcaren poemak musikatzeko proiektua jasotzeko gonbidapena jaso zuen taldeak eta hori da egin dutena. Gainera, lan hau argitaratu da euskal poeta honen jaiotzaren mendeurrena betetzen den urte berean. Diskoaren liburuxkan, garai hartako beste banguardista baten irudiak erabili dira, Nikolas Lekuona.

Ikuskizunak, berriz, artea bere osotasunean du oinarri. Disziplina desberdinen artean zubiak eraikiz, ikuskizunean Lorca eta Lauaxetaren artean sortutako harreman literarioa taularatuko da, antzerkia, musika, poesia, pintura eta arte bisualak uztartuz.

Alde batetik, antzerki baten bitartez Lorca eta Lauaxeta ikusiko ditugu bakoitza bere hizkuntzan poemak errezitatzen, elkarrizketa bat sortuz. Jarraian, ZURAk harreman horretako poemak musikatzetik sortutako musika joko du, errezitatzeari utzi gabe. ZURAren emanaldia proposamen bisualak lagunduko du, DVDaren haritik.

Kolaboratzaileak ez dira faltako. Diskoan Xabi Erkizia, DJ sucio, El brujo eta Kenitra. Zuzenekoan ere parte hartuko dute gehienek.

Joan den asteko ostiral gauean, lanetik bueltan, istripu txoro bat izan nuen autoarekin. Garajera sartzerako oztopoa: atea irekitzeko gailuak ez zuen funtzionatzen. Autotik irten eta giltzaz garajeko atea ireki nuen. Kotxera sartzerako buelta eman nuenean, ikusi nuen nola egiten zuen talka ondo aparkatuta zegoen beste auto baten aurka. Golf bihurria tokatu zait, dedio!

Ez zen gauza askorik gertatu, maldarik gabeko kalean bizi bainaiz. Maldatxoren bat izanez gero, auskalo non bukatuko zuen berebilak! Handik pasa zen bati galdetu nion ea ezagutzen ote zuen beste autoaren jabea, baina ezezkoa erantzun zidan.

Euria ari zuen, presaka nenbilen. Libreta atera, nire telefonoa eta helbidea idatzi papertxo batean eta parabrisas-ekin lotuta utzi nuen oharra. Garajera sartu nintzen eta kotxea aparkatu; etxera igo eta berehala atera nintzen kalera, afaltzeko zita egina bainuen Alde Zaharrean.

Larunbat goizean, hantxe zegoen kolpatutako kotxea. Oharra ere bai. Busti-bustia, baina nire telefono zenbakia irakurtzeko moduan oraindik. Aseguru-etxeari eman nion gertatu zenaren berri.

Larunbat arratsaldean, berriz, etxera ailegatzerakoan autoa ez zegoen bere tokian. Hala ere, harritu nintzen jabea nirekin harremanetan jarri ez zelako.

Igande goizean deitu zidan. Aldameneko portaleko bizilaguna da. Lasai hitz egiten zuen berak telefono hariaren beste aldean. Ordu erdi barru geratu ginen paperak konpontzeko.

Aldameneko taberna batean izan zen zita. Eskerrak tipoa lasaia den, 1´90-eko garaiera duen gizon puska baita. Paperak egin genituen. Nire kotxeak ez du ezer eta harenak atzeko eskuineko atea zapalduta. Ez da lan handia izango, baina egun pare bat pasa beharko ditu gabe.

Etxera igo nintzen nire solaskideak izandako antzeko jarrerekin gauza asko di-da batean konponduko genituela pentsatzen.

Hitzaren garrantzia ondo dago, baina antzerkian ere monologoak nagusi. Elkarrizketa vs. elkar ostiaka.

Oharra: irakurri beste Golf baten istorioa.

Espainiako Gobernuak martxan jarritako etorkinen azken arautze prozesuaren haritik, Lan Ministerioak eta enpresari zein langile sindikatu nagusienek akordioa lortu dute errolda agiria ez den beste agiri batzuk aurkeztu ahal izateko. "Zein urrun bizi naizen (garen) mundu horretatik!" pentsatu dut. Madrilgo Ladinamo aldizkariaren 15. zenbakian Asian Dub Foundation musika taldeko kide batekin eginiko elkarrizketan irakurritako gauza bat gogoratu dut.

Ladinamo Madrilgo aldizkariak harreman estua du Euskal Herriarekin, besteak beste, Entzun eta Thebalde aldizkariak diseinatzen dituen ekipo berak egin baitu haren diseinua. Proiektu asko dituen elkarte bat ere bada Ladinamo. Egunen batean bisitatu nahi dut beraiek aretoa.

Esan bezala, Asian Dub Foundation taldeko kide bat elkarrizketatu dute azken zenbakian. Donostian aritu ziren duela zenbait urte, Rage Against The Machine taldearen kontzertua irekiz.

Elkarrizketaren atarian kazetariak dio berriki argitaratu dutela Tank izeneko diskoa, English National Theatreren enkarguz Gadaffiren bizitza kontatuko duen opera prestatzen ari direla eta, bukatzeko, hirurogei hamarkadako Aljeriako borrokaldia filmaren soinu banda berria egiteko asmoa dutela. Lanpetuta, beraz.

Taldea asiar jatorria duten lagunez osatuta dago, batez ere. Tony Blair-en gobernuak inmigrazioari buruz duen jarreragatik galdetuta, hau dio musikariak:

"Beno, Europako gainerako herrialdeen jarrera bera du inmigrazioari dagokionez. Guretzat inmigrazioa herrialde batek izan dezakeen gauzarik positiboena da. Jende berria dator, ideia berrituak, beste kultura bat. Inmigranteen seme-alabek jarrera freskoak dituzte eskoletan. Beraiek bai ikasi nahi dutela. Jatorrizko herrialdeetan eskolara joateagatik ordaindu egin behar dute edo gerran daude edo izugarrizko zailtasun ekonomikoak dituzte. Britainia Handian gazte jende askok ez du ikasteko gogorik. Baina asilo eskatzaileen edo errefuxiatuen seme-alabek beste jarrera bat dute. Beraientzat ikastea pribilegioa da, ulertzen? Beraiek alda dezakete Britainia Handiko hezkuntza sistemaren ibilbidea. Baina hori guztia komunikabideek, alderdiek eta gobernuak erabat ahaztuta dute. Beti zukua aterako diote inmigrazioari zaion beldurrari, botoak ematen dituelako. Duela 30 edo 40 urte gure gurasoek murrizketa eta jarrera berdintsuak jasan behar izan zituzten gobernuaren eta komunikabideen aldetik: etorkinak, zioten, gauzak eramatera datoz, trukean ezer eskaini gabe".

Atzo, bazkaldu ondoren, ETB2ko arratsaldeko saioa ikusten egon nintzen, periodikua irakurtzen nuen bitartean. Gurrea medikuak eta Goikoetxea ostalariak normalean botatzen dituzten iritziak sutan jartzen naute. Atzo ere bai. Etorkinen arautze prozesuaz ari ziren.

Dagoen tokian egonda, Koro Erdoziak ederki isilduko luke bi horien papanatismoa. Kutre kakati batzuk gara, kopon!

Txetxo Bengoetxea musikaria ezagunago (eta maitagarriago) bihurtu zen Euskal Herrian La pelota vasca Medem-en filman agertu zenetik. Apirilaren 17ko hauteskundeak direla-eta, Ezquiaga zenbait pertsona ezagun elkarrizketatzen ari da Gipuzkoako orakuluan. Joan den ostiralean, hilaren 8an, Txetxo elkarrizketatu zuen.

Ibilbide luzeko musikaria da antiguatarra. 21 Japonesas taldeko lider izana da. GATA taldean ere ibilitakoa. Bakarka dihardu orain eta dagoeneko bi disko eman ditu argitara. Azkena joan den urteko udaberrian argitaratu zuen, hilabete asko eskubideak erosi zizkion disketxearekin borrokan pasa ondoren. Naïve konpainia frantsesean publikatu behar izan zuen azkenean.

2004ko ekainaren 11n inauguratu egin zen Manifesta ditxosozko hura. Kursaalaren kanpoaldean iragarrita zegoen Txetxoren kontzertua. Berandu iritsi nintzen, ordu berean Lugaritz Kultur Etxean beste emanaldi bat baitzegoen, Urdangarin eta konpainiaren "Txikiegia, zaharregia agian".

Txetxoren azken bi kantuak entzuteko aukera izan nuen. Ordubeteko saioa egin zuela esan zidaten. Haserre zegoela nabaritzen zitzaion, antolatzaileekin ziurrenik, desastre xamarra izan baitzen dena. Jende gehiago zegoen Antiguako kultur etxean, Kursaaleko terraza hartan baino, soinu arazoak ahaztu gabe. Argazki honetan baina kontzentratua ikusten da bere lanean

Ezquiagak eginiko elkarrizketatik entresaka eginaz, bi erantzun aipatuko ditut:

Gaur egungo Euskal Herria ea nola ikusten duen: "Zama handia eta pilatutako mina izugarria izanik ere, herria aurrera doa. Arazoa da bigarren edo hirugarren martxan goazela; biolentzia eta mina desagertzerakoan, herri hau bosgarren martxan joan daiteke lasai-lasai. Etorkizuna badugu eta ona gainera!".

Galdera topikoa: musika mundua Madrilen mugitzen da eta zu hemen bizi zara: "Hemen dago nire etxea eta ondo bizi naiz hemen, bidaiatu behar badut ere. Nire azken diskoaren promozioa bukatu berri dut. Eta musikaren mundua oso gaizki dago: datozen aldaketen aurrean ezin egona dago, disketxeak ez dira egokitzen eta jende guztiak uste dut musika debaldekoa dela eta musikariak airetik bizi garela. Baina musikariak frigorifikoa bete behar dugu, guztiek bezalaxe, eta inspirazioa ez dator zerutik. Hala ere, hau beste istorio bat dela uste dut".

Bai, Txetxo, hori beste istorio bat da. Zaila duzue etorkizuna. Are zailagoa musika merkatuaren % 80a kontrolatzen duten bost korporazio handien esku jarraitu ezkero.

Ostiral goizeko Gara periodikuaren titular honek harritu egin ninduen: "El Niko Etxart rockero reaparece con un disco «pirata» y su grupo Hapa-hapa". Bapatean, bezperako eguerdiko informatiboetan ikusitako irudia etorri zait burura. Taberna batean bazkaldu nuen eta telebistak ez zuen bozik, baina, oker ez banago, aurkezpena SGAEren Bilboko egoitzan egin zutela esango nuke.

Sarea borborka egon da azken aste hauetan (eta dabil) Espainiako Kultura Ministerioak egin nahi dituen aldaketak direla-eta. Apirilaren 7an abiatu da Kultura askatzearen aldeko manifestua sinatzeko ekimena.

Une honetan ez dakit zenbat sinadura bildu dituen, ostiralean 3000tik gora. Hori bai, ez dute inolako agiririk eskatzen eta edonork jar dezake nahi duen izena.

XVI. mendeko estetika pirata du Minuette diskoaren azalak. Ostiraleko Berrian egunkariaren portadan ageri da. Kultur orrialdetan aurkezpenaren kronika ere aurkitu dugu. Lasai-lasai grabatu omen du Etxart-ek bere taldearekin, Hapa-Haparekin. Jon Eskisabel kazetariak musikariaren ibilbidea birpasatzen du eta, bere ustez, Niko Etxart rockeroaren diskorik onena omen da.

Etxart-en arima ez rockeroa jasota dago Eperra diskoan. Apirilaren 22an izango da Donostian Dominika aitarekin eta Robert Larrandaburu koinatuarekin. Kontzertua, 20:30etan izango da Antiguako Lugaritz Kultur Etxean.

Hasieran aipatu dut SGAE eta beraiekin bukatuko dut. SGAEren Madrilgo egoitzan gaur bertan izango den beste ekitaldi baten loturarekin.

Hona hemen Garak aurkezpenari buruz zioena

Hona hemen Berriak jaso zuena

Hona hemen Elkar argitaletxearen lotura

Athletic 3 – Reala 0. Amaitu berri da San Mamesen euskal derbietako bat, nagusiena. Reala hobetoen zegoenean gola sartu du talde bizkaitarrak. Bigarren zatian hobeto aritu dira Valverderenak eta beste bi txitxarro sartzea lortu. Galdera: noiz utziko dio Larrak "zergatikan" lekuz kanpo erabiltzeari?

Bizikleta astea izan denak (hasi Nafarroan joan den igandean Miguel Indurain Sariarekin, astelehenetik ostiralera De Lucak irabazitako Euskal Herriko Itzuliarekin jarraitu eta gaur, igandean, Amorebietako Udaberri Sariarekin bukatu), euskal derbia izan du larunbatean.

Realak zortzi jokalari gipuzkoarrekin eta hiru atzerritarrekin ekin dio norgehiagokari. Asko aldatu da iazko taldea, asko aldatu da denboraldi hasierako taldea. Athletic ez dut hainbeste jarraitu, baina espero zen hamaikakoa zelairatu duela esango nuke.

Lehenengo zatian bi taldeek ez dute joko handirik egin. Emozio handia bai, baina pase ustel asko eta maila tekniko gutxi. Hala ere, Reala hobeto ari zen 35. minutuan atzealdean hutsegin eta Ezquerrok lehenengo gola sartu duenean. 1-0.

Bigarren zatian hobeto, lasaiago aritu dira zuri-gorriak. Gainera Valverdek bere maisu izandako Amorrortuk baino hobeto mugitu du aulkia. Realak nabaritu du ere Karpinen hutsunea. Bere tokian Mladenovic serbiarra aritu da, uste dut lehenengo aldiz titular. Ez da gaizki aritu, baina denbora gehiegi darama jokalari honek minutu asko jokatu gabe eta ez du Karpinen profila.

Athletic-en bigarren gola Yestek sartu du (gaur ere look aldaketa egin al du?). Kaskamotz atera da berdegunera, baina ez da hankamotz ibili baloia sareetara bidaltzeko tenorean. Aldez aurretik, teleikusleak abisatu ditu Larrak gure atezaina, Riesgo, gaizki kokatuta zegoela adieraziz. Azpeitiarrak esandako tokitik bidali du baloia zuri gorriak. 2-0.

Hortik aurrera ezer gutxi. Athletic lasai. Aldaketak bi taldeetan. Realean De Paula, Domínguez eta Barkero atera dira. Ez dute asmatu golik sartzen eta Realaren atzealdeak beste hutsegite bat egin duenean, barrura sartu du baloia Ticok. 3-0.

Ea hurrengoa guk irabazten dugun. Bitartean, zorionak garaipena lortu dutenei. Kaguensos!

Oso gutxi dakit nik Ovidi Montllor aktore eta musikariari buruz. Aktorea zela bai, film batzuk egin zituela gogoratzen baitut. Musikari zela, gutxiago, baina arrastoren bat bazegoen nire memorian. Hala ere, parte hartzen dudan zerrenda batean jakin nuen duela gutxi, martxoaren 10ean hain zuzen, bete direla hamar urte haren heriotzaz.

Ovidi Montllor-en webgunea bisitatzeko gomendioa jaso nuen mezu horretan. Eta hori egin dut. Ikusi ditut zenbait gauza interesgarri, nola ez bada. Hala ere mezu hartan aipatzen zen:

"Askorentzat Ovidi Furtivos filma gogoangarriko aktore nagusia da. Baina nahiz eta bere antzerki eta zinema ibilbidea oparoa izan, Montllor-en zaleek bere musika maite dute gehienbat. Ez da oso ezaguna, dena esan behar bada, eta ez bakarrik Espainian, bere eremu naturalean ere ez".

Montllor-ena omen da hurrengo esaldi borobila, marko batean jartzeko modukoa: Badago katalaneraz hitz egitea, idaztea edo pentsatzea maite ez duen jendea. Hitz egitea, idaztea edo pentsatzea maite ez duen jende bera da. To. Itzulpena nirea da, ez da superra, baina ulertzen da zer adierazi nahi zuen Ovidik.

Ovidi Alcoikoa bazen ere, katalantzat zuen bere burua. Hurrengo poema honetan argitzen du.

Eutsi goiari eta carpe diem!

LA CANÇÓ DEL CANSAT
A Joan Fuster
Em va tocar tocant Mediterrani.
Per barret Pirineus, i una llesqueta.
Per sabata Oriola d'estranquis.
I per cor duc a Alcoi, la terreta.
Per senyera, senyors, quatre barres. Per idioma, i senyores, català.
Per condició, senyors, sense terres.
Per idea, i senyores, esquerrà.
Queda clara, per tant, per a tothom,
la meua carta de naturalesa.
No és miracle, ni és un mal son;
m'ha tocat, i és la meua feblesa.
Quede clar, també, que són covards,
tots els qui obliden les arrels.
Seran branca d'empelt en altres prats.
I en la mort, rellogats dels estels.
És ben trist encara avui parlar,
i posar al seu lloc una història.
Fins ací ens heu fet arribar.
De tan grossa raó, naix la glòria.
I torne a repetir: sóc alcoiá.
Tinc senyera on blau no hi ha.
Dic ben alt que parle català
i ho faig a la manera de València.

Gaur nire aitaren urtebetetze-eguna da. Zorionak ba aita. 73 urte egin ditu. Jose Mari Ortizek ez ditu oraindik 70 urte bete baina bidean da gizona. Nire aitarekin, hala ere, ez du zerikusi handirik. Batak fabrikan (eta baserrian) pasa zituen 40 urte baino gehiago lanean. Bestearen ogibidea (ahalik eta hobetoen) bizitzea izan da.

Jose Mari Ortiz margolariaren erakusketa ikusgai egongo da Ernest Lluch-Amarako Kultur Etxean apirilaren 23ra arte.

Nahiz eta Gironan jaio 1937ko martxoaren 11n, Ortiz donostiarra da. Unibertsitateko ikasketak utzi zituen, pintura era profesionalean hartzeko. Parisen eta Londresen ikasi zuen. Jardun profesionala Parisen hasi zuen, handik Ibizara joateko. Azken hiri honetan bizi izan zen urte luzez, Madrilen eta Bartzelonan izandako egonaldiak ahaztu gabe.

Donostiara etorri zen 80. hamarkadaren hasieran. Gaur egun hau da bere bizilekua. Klaseak eman izan ditu Errenteriako Arte Plastikoen Udal Tailerrean, 2002 urtean jubilatu zen arte.

Jaso dituen saririk garrantzitsuenak Urretxuko Hiria, Centenario Cajabadajoz eta Universidad de Plasencia izan dira. Gipuzkoako Foru Aldundiak, Gipuzkoa Donostia Kutxak, Cajabadajozek, San Telmo Museoak, Donostia, Gasteiz, Errenteria, Pasaia zein Urretxuko Udalek erosi izan dizkiote arte lanak.

Erakusketa ikusgai egongo da apirilaren 23ra arte. Astelehenetik ostiralera, 16:00etatik 20:30etara. Larunbatetan, berriz, goiz eta arratsaldez, 10:00etatik 13:30etara eta 16:30etatik 20:30etara. Igandeetan itxita egongo da.

Azpimarratzekoa ere bada, apirilaren 14an Jose Marik bisita gidatua egingo duela arratsaldeko 19:00etan, Kontarte izeneko ekimenaren barruan.

Bukatzeko, hona hemen Babab.com-en duela zenbait urte agertu zen elkarrizketa.

Beno, gaur hiruko santuarekin nator: ezin izan dut agoantatu eta Karol Wotjylaren heriotza aipatuko dut, gainetik bada ere. Jiménez Losantosekin jarraituko dut, EAEko hauteskunde kanpainarekin bukatzeko.

Baga. Wotjylarenak egin du, baina martxa honetan nireak ere bai! A zer nolako matraka! Francok pakean utzi gintuenean ez nituen nik hamar urte, baina antzeko sentsazioa izan da azken boladan telebista piztearena. Larunbat gauean, adibidez, telebista kate gehienek aukeratu zuten Wotjyla: La2-ek Ana Obregón jarri zigun eta ETB1-ek Athleticaren partida.

Biga. Nire inguruan badaude FJL zale batzuk. Tipoa gorrotatzen dute, baina ezin egon honek zer dioen irakurri edo entzun gabe. Marineritoa deitzen diogu, behin batek jaunartze eguneko argazkia ikusi zuelako. Martxoaren bukaeran irakurri nion Nacho Escolar-i ondorengo mezua. Klikatu aurretik, esan behar dizuet estomagoa behar dela irakurtzeko. Prest zaudete? Ondo da ba! Aurrera.

Boga. Denok dakizuen bezala, atzo gauean lau lehendakarigairen arteko eztabaida bota zuen ETBk. Bosgarren bati ez diote utzi bere burua aurkezten, ezta EITBko instalazioetan sartzen ere. Parlamentuan daudenen artean, UAkoak ere falta ziren. Hori ere esan beharra dago.

Harritu ninduen eszenografiak. Ez nuen espero. Jaime Otamendiri ulertu nionez debatea nolakoa izango zen lauren artean erabaki zuten. Egia esateko minutuko (edo bi minutu ziren?) tarte hori boladan dago.

Laburpena: Javier Madrazo espero baino okerrago; Ibarretxe ere hobeto ibil daiteke. María San Gil espero baino hobeto eta Patxi López espero bezala.

Esan bezala, kontuz Mariarekin, uste baino boto gehiago jaso ditzake-eta emakume honek. Hori bai, diskurtsoa irentsi ezina da.

Beste hark zioen bezala: ea A-17ko kaliza lehenbailehen pasatzen den. Amen.