Harrikadak

Entre los muchos mensajes que tenía pendientes a la vuelta de vacaciones, me he topado con éste que enviaba Elena a la lista de Eibar. Nos cuenta en él que han diagnosticado un tumor ocular a su hijo pequeño de dos años y medio.

Oigo y leo por ahí que los bloggers somos unos exhibicionistas. Ni entro ni salgo, pero me quedo con este tipo de exhibicionismo, a pecho descubierto; hay párrafos tremendos, como ese en el que cuenta lo que le sugieren las miradas de los niños enfermos.

Me gusta cómo escribe Elena. Yo lo he traducido al castellano y os hago partícipes de su narración.

Espero venir con noticias mejores la próxima vez. Seguro que sí. Como, por ejemplo, que Oier se ha curado, como se curó Joxe, quien también anima a la madre y a la familia en este mensaje.

Un gran abrazo y muchos ánimos a la madre, al niño y a toda la familia.

Oier el gordito tiene un retinoblastoma

Nuestro hijo pequeño, el gordito y parlanchín Oier, de dos años y medio, tiene un retinoblastoma. El retinoblastoma es un tumor cancerígeno que aparece en el ojo. Oier lo tiene en el ojo izquierdo y no tiene tocado el derecho.

El pasado martes teníamos hora con el oftalmólogo. Nos habíamos dado cuenta de que torcía algo un ojo y que lo mejor era hacer una consulta. Pensábamos que le pondrían gafas o un parche, que tendría algo de estrabismo.

El oftalmólogo se dio cuenta enseguida de lo que pasaba y sin ningún miramiento nos dijo: "Oier tiene un tumor, un retinoblastoma, y ha perdido la visión del ojo izquierdo. Hoy en día hay tratamientos para enfrentarnos al tumor, pero la principal pelea será salvar el ojo". Nos dijo que no le diéramos más vueltas y que le lleváramos al Hospital La Paz de Madrid, al doctor Abelairas.

A las 8:00 de la mañana del pasado jueves estábamos en la zona infantil del Hospital La Paz. Le vio el doctor Abelairas y confirmó el diagnóstico. "Retinoblastoma unilateral izquierdo". Estamos así-así de salvar el ojo. Tras hacer una ecografía y los correspondientes análisis, le pusieron un tratamiento que consta de seis sesiones de quimioterapia, a comenzar al día siguiente.

No es fácil entrar en el servicio oncológico de un hospital infantil, no por lo menos sin sentir un puñetazo en el estómago, sabiendo que uno de aquellos es tu hijo. Bebés de meses que todavía van en carro, niños en edad de jugar al fútbol, otros en edad de comenzar a frecuentar discotecas. Había de todo allí. La mayoría con la cabeza tapada. Es tremendo lo que se puede leer en los ojos de los niños que no tienen pelo. Me parecieron miradas tristes, serias, responsables, adultas. Todos a la expectativa en la sala de espera, daban ganas de fugarse por la ventana mientras el sol entraba en la estancia.

El segundo día, el mismo día en que nos tocaba la primera sesión de quimioterapia, ya estábamos metidos de lleno en aquel mundo. Los niños preguntaban el nombre y comenzaron a jugar con nuestro hijo. Y éste también, como aquellos, empezó con el tratamiento.

Estuvimos toda la mañana en aquel pequeño laboratorio, enchufados al cable, contando cuentos, viendo vídeos, comiendo galletas. Terminamos a eso de las 2:00 de la tarde y nos largamos para casa, hasta el próximo ciclo, dentro de tres semanas.

A eso de las 4:00 de la tarde, comenzaron los primeros síntomas de la "quimio". Oier comenzó a devolver y así se pasó toda la tarde. No podía beber agua sin vomitarla, no podía dormir, porque aunque estuviera sin fuerzas, comenzaba a vomitar. Para cuando llegamos a casa, el niño era un trapo. Entonces le tocaba tomarse la medicina que le habían dado en el hospital contra las náuseas. A los cinco minutos de tomarla, el niño empezó a pedir comida, a comer, a cantar y a bailar. Cenó de maravilla y durmió mejor. Desde entonces, está bien y no ha tenido mayores secuelas.

Ahora el niño está bien. Mañana hemos de volver a que le hagan una resonancia para comprobar si tiene o no tocado el cerebro. Y luego, el día 12, el segundo ciclo de la quimioterapia.

El proceso será largo, seguramente duro, pero Oier se curará.

Hasta aquí la necesidad que tenía de contarlo, una necesidad tremenda. Si acierto con el blog, lo pondré allí. Pero ahora no tengo fuerzas para eso.

Elena

Oporretan buruan bueltaka ibili zaizkidan ideien artean Espainiako Etxebizitza Ministerioak duela zenbait aste jaurti zuen globo-sonda hura, 30 metro koadroko etxebizitzena izan da bat.

Iruditu zait demagogia asko egin dela kontu honekin (adibide gisa, El Mundo kazetak atera zuenean 77 metro koadroko bulegoa zuela Trujillo andereak). Egia da ere zeharka jarraitu ditudala notizia honen inguruan sortutakoak. Eta, gainera, ohiko komunikabidetan baino sarean jarraitu ditudala kontuok.

Ulertu dut gazteei zuzenduriko etxeak zirela, behin-behinekoak, alokairuan egongo direnak. Egia da ere botere publikoei beste zenbait neurri hartzea eskatu behar zaizkiela (ez galdetu niri zeintzuk), etxebizitzen prezioa merketzeko.

Duela ia 10 urte Parisen egon ginen, lagun batzuen etxean, 1996ko udaberrian oporretan. Ez naiz gogoratzen zein zen auzoaren zenbakia, baina bai erdigunean zegoela. Garai hartan 100.000 pezeta inguru (gaurko 600 euro) pagatzen zituen nire lagun bikoteak 25 metrora iristen ez zen pisuagatik: sukaldea, komuna, pasilloa eta logela-egongela.

Gu joan ginenean, astebetez etxe hartan 4 lagunek egiten genuen lo. Lagunak zintzoak direnez, beraien ohea utzi ziguten, haiek pasilloan lo egiten zuten bitartean.

Garai hartan txikitasun hark harritu ninduen. Ez nuen ulertzen nola pasa zezaketen ikasturtea pisu hartan. Gaur egun ez. 100.000 pezeta pagatzen zituztela idatzi dut: auskalo zenbat euro pagatu beharko diren gaur egunean antzeko baldintzak lortzeko Errepublikaren hiriburuan!

Gurea ez da Errepublika (izango da noizbait?), baina etxebizitzak lurrean baino Ratzinger-en eremuetan daude: Ministerioak-edo emandako azken datuek diote etxebizitzaren kostua % 15ean igo dela azken urtean.

Izen polita jarri dio Ministerioak behin-behineko etxe hauei, solución habitacional, jode! Izena euskaratzea ez da makala eta ez naiz saiatuko. Esan bezala, kanpoan egon naiz eta agian Berriakoek asmatu dute zer edo zer.

Nik Onddarbiko (Hondarribiako) arrantzale ohia imaginatu dut kalean hiriburu batera joan den semearekin edo honen lagun bati galdezka: "zer, arkittu dek soluzíyo habitazionála?"

Apirilaren 28an hil zen Donostian Agueda Osacar, Iñaki nire lagunaren ama. Gazte hil dela esan beharko dugu, 68 urte ez baitira asko gaur egunean. Sareko orojakileari galdetu diot eta bere izena soilik eskeletan ageri da. Gaurtik aurrera, zeozer gehiago agertuko da emaitza horietan.

Iñaki 1983 urtean ezagutu nuen, institutura joan nintzenean. Ama ere handik gutxira ezagutu nuen. Nafarra zen, Etxarrikoa, Lekunberri ingurukoa. Kanpoan ibili zen lanean urte askoz. Parisen eta Suitzan ibili zela, esango nuke.

Senarra Salamancakoa zuen. Ez zion asko lagundu bizitzari aurre egiten. Justu kontrakoa esango nuke. 90. hamarkadaren hasieran hil zen bera.

Urte asko zeramatzan familiak Irunen bizitzen. Beti lanean ezagutu dut emakume hau, familia aurrera ateratzeko. Duela urte bi jubilatu zen arte, duela urte bi lasaigo bizitzera pasa zen arte.

Aspaldian ez nuen Iñakiren berri. Hilabete batzuk neraman berarekin harremanik izan gabe. Joan den urtearen amaieran kontatu zidan azkenean alde egingo zuela amaren etxetik.

Orain jakin dut ama gaixotu zenez, gauzak hobetu arte itxaron zuela. Egoera, hala ere, konpondu baino okertu egin zen.

Ostegun arratsaldean utzi zidan Rafak mezua patrikako telefonoaren erantzungailuan: "ez nuke horrelako mezurik utzi nahi, baina ez daukat beste erremediorik: Iñakiren ama hil egin da".

Handik bost minutura deitu nion Rafari eta esan zidan duela zenbait aste tumorea antzeman ziotela buruan. Duela astebete egin zioten interbentzioa. Ez zegoen ezer egiterik. Operazioak berak, gainera, areagotu egin du prozesua. Apenas iraun duen astebete gehiago.

Joan egin da. Atzo izan ziren hileta elizkizunak Irungo eliza batean. Larreaundi auzokoan.

Bakean (santuan berak hala nahi bazuen) egon dadila semeengatik, duintasunagatik hainbeste borrokatu zuen emakume langile hau. Maiatzaren lehena berea da. Biba zu!

Aurreko mezuan esan bezala oporretan nago. Eta horrela jarraitzen dut mezu hau idazten dudanean. Pilak kargatu ditut Roses herrian dagoen Thalassa-Sport gunean. Ondo bazkaldu dugu aldamenean dagoen El Jabalí jatetxean. Leongoak dira jabeak eta etxeko janaria ematen dute.

Sant Jordi eguna Rambletan zehar pasa genuen. Goizez. Lorea Agirre Egunkariako kazetaria ikusi genuen Egunkariaren aldeko postuan. Plouen mentides liburua erosi eta sinatu zigun.

Ranblak jendez gainezka zeuden. Graciako taberna batean bazkaldu genuen. Plaça del Sol eta Plaça del Reloj-en hartu genituen zerbeza batzuk, Eusebiren eszenatoki naturaletan. Pena izan zen bera ez ikustea.

Badlands tabernan egin genuen sapatuko gaua. Lagunekin. Musika eta giro ona. Hurrengo eguna ere Bartzelonan pasa genuen eta autoa hartu genuen Roses herrira joateko.

Zeozer utzi beharko dut bueltan kontatzeko. Irakurritako liburuak, adibidez.

Gaur eguerdian blogaria oporretara doa. Blogariak oporrak hartzen baditu, blogak ere, seguruenik, hartuko dituela esango nuke, baina hori blogariak ezin du ziurtatu. Bizitza propioa baitu blog kabroi honek. Gauez putetxez putetxe ibiltzen omen da. Hori entzun du blogariak.

Blogaria oporretan dagoen bitartean, ea konpontzen duzuen euskal aberia. Kataluinarrei eskatuko diet laguntza.

Gorkalimotxori lapurtu diot beheko irudia.

Lanpetuta nabil azken egun hauetan, datorren astean jai hartu behar baitut. Bazkaldu dut lantokiko aldameneko tabernan, malamaneran. Ez gaizki jan dudalako, korrika eta presaka izan delako baizik. Joseba Iturriaren artikulua irakurri dut. Maite dut bere "contra o mundo" jarrera.

Atzo ikusi nuen Joseba Iturria Gara egunkarian Realaren kronikak egiten dituen kazetaria. Anoeta Estadioan ikusi nuen, baina ez kanpofubolean, kultur etxean baizik.

Gaur, esan bezala, korrika eta presaka bazkaldu behar izan dut. Ia 16:00ak ziren eseri naizenerako. Telebistatik txirrindulari proba bat botatzen zuten. Cabestany zegoen beste zenbait ilustrerekin pantailari adi. De Lucak irabazi duela entzun dut gero. Ez dakit zer, baina.

Azken aste honetan Gipuzkoako orakuluan eta inguruko komunikabideetan zenbait pluma esanguratsu atera da esaten oso berandu dela ekainaren 30a hauteskundeak deitzeko Realean. Arconada atezain ohiak esan zion hori Diarioko kazetari bati, periodikuak bi orrialde eskaini zion joan den asteko elkarrizketa batean. Itsusia iruditu zitzaidan Arconadaren aldetik hainbeste ikusmin dagoenean bera aurkezteko edo ez aurkezteko horretan, periodiku bati, kazetari bati esatea zer pentsatzen duen. Ez tio, egin agerraldia komunikabide guztien aurrean!

Joseba Iturriaren kaskagorkeria gustuko dut. Ahal dudanean jarraitzen ditut bere artikuluak, noizbait hemen kontatu dudan bezala. Ez du oso ondo idazten, presaka gehienetan, ideiak errepikatu egiten ditu, ez ditu artikuluak birpasatzen. Hala ere, gustatzen zait, "contra o mundo" joateko joera duelako.

Hona hemen apirilaren 20ko artikulua.

Biba zu!

Oharra: nabari da Arconada garai batekoa dela, Google-n bidez, argazki gutxi agertzen baita sarean.

Hona hemen onenetakoren bat:

Nik ere Gabiriaren moduan lehen irudia igo nahi dut blog honetara. Dena ondo ateraz gero, hemen azpian ikusiko duzue Benedicto XVI.aren argazkia.

Muntaia-edo Vendell-ena da.

Oso ona komentarioa: "Berak ez badu kanpainarik egiten, egin dezagun guk geuk". Ez du askoren beharrik izan, dena dela.

Armentiak aipatzen duelako izan dut marrazkiaren berri.

Euskaldunen lehendakaria nor izango den zehazteko arazoak dauden honetan, aukera ona izan daiteke Ratzingerekin kontatzea.

Portzierto, Armstrongek ez zuen beste egun aproposagorik bere erretiroaren berri emateko? Aita Santu (hitz egiteko modua da) honen izendapenak periodikuetatik aterako du estatubatuarra.

Igande arratsaldean egon ginen Elgetako BeSTan. Lasai, baina ondo. Autoa hartu behar nuenez Donostiara bueltatzeko, alkohol gutxi gure zainetan. Arraroa egin zen hauteskunde emaitzak Elgetan jarraitzea, inoiz ez baitut etxetik kanpo pasa horrelako gaurik. Baina ez dira hauteskundeak amaitu: EAEko gobernua osatzea korapilatsu dirudien honetan, konklabean ere hasi dira botoak ematen eta Realean hauteskundeak ekainean izango dira.

Egun pasa egin genuen atzo. Bergaran pote bat hartu eta Mathiasen kopilotuarekin batera Elorrioko Intxortan bazkaldu genuen. Jakoba kafetegira joan ginen ondoren, baina itxita zegoenez Parran hartu genuen bigarren kafea.

18:00etarako Elgetako Espaloian geunden. Orain arte, Espaloia blogarekin lotzen dut: 2004ko uztailean blog ikastaroa Eibarren jaso ondoren, bertan bazkaldu genuen eta atzoko BeSTa ere han egin genuen. Ea hurrengo batean musika emanaldiren bat ikustera joaten naizen. Pena dut Ruper apirilaren 23an ikusteko aukera ez izateagatik, baina Bartzelonan egongo naizenez, tira!

Hitz egiteko aprobetxatu nuen topaketa. Berehalakoan pasa zitzaidan denbora. Batzuk hantxe ibili ziren argazkiak atera eta atera eta publikatu eta publikatu. Hemen duzue adibidea.

Hauteskunde gauean batzuk out nola gelditzen ari ziren ikusi genuen telebistaz. Adibidez, Ariztondo eta Lasa lehenengo emaitzak baloratzera atera zirenean. Ibarretxe Armstrong zela esan zuen babes-ekitaldi batean Andoni Imaz futbol jokalari ohiak. Lehen entzun dut irratian Tourraren ostean erretreta hartuko duela estatubatuarrak. Hori egingo al du Laudioko txirrindulariak?

Ez dirudi. Ez dakit zer gobernu irtengo den, baina esango nuke 80. hamarkadako soluzioek (erre-soluzioek, hitz joko kaskarra barkatu) ez dutela balio. Politikariei esan beharko zaie hau dela duten herria. Eta kitto. Aurrera egin behar. Poztekoa da 6 alderdi egotea hain herri txikian.

Hauteskunde ondorena luzea izango denez, konklabea izango dugu orain lehenengo planoan. Zein izango da ezkutuko EHAK batikanoa? Eta zein PPkoa? Beno, konklabean PP nagusi izango litzateke, nahiz eta emakume bat jarri zerrendaburu.

Ah! Realaren hauteskundeak ere ezin ahaztu. Zein gutxi gustatu zaidan zenbait futbolari ohiek beren hautagaitzari jarri dioten izena: denonerreala, horrela dena elkarrekin. Ez ditut imaginatzen gazteleraz larealdetodos jartzen.

"Ni nintzen aizkolari" zioen Kortaturen bigarren diskoan ageri zen kanta batek. Mikel Albisuk idatzitako letrari jarri zioten musika Muguruza gazteenek. “Ni naiz blogari” pentsatzen jaiki naiz gaur. Izan ere, 100 mezu idatzi ditut dagoeneko. 100. mezua I. BeSTa aipatzeko.

Kasualitatez hasi nintzen blogari, elkarteko guruek blogak urrats bat direla 2009an munduaren dominazioa lortzeko aurrikusi dutelako. 2004ko uztailean egin genuen ikastaroa, edozeinek erabiltzeko moduko den mekanismo erraza ikasteko.

Ikasi genuen berehala. Bertan egon ziren batzuk, ni baino lehenago lortu zuten blogari titulua, ni baino askoz gehiago idatzi baitute. Beste batzuk, hala ere, oraindik apenas piztu duten blogaren sua. Gutxiengoak ezta hori ere.

Azken asteetan, apirilaren 17an 100.a lortzeko asmoz, ia egunero idatzi dut bitakoran. Zaila egiten da, kopon! Ez dakit nola ibiliko naizen datorren astean martxa hori mantentzeko. Beti dago zeozer interesgarri aipatzeko, baina askotan hausnartzeko denbora botatzen dut faltan.

Gainera, 22an oporrak hartu eta Bartzelonara noa, Sant Jordi eguna bertan ikusteko eta bizitzeko. Ranblak, lagunak, ea eguraldiak laguntzen duen... 24ean, berriz, Roseseko bainuetxe batera joango gara bospasei egun bertan egiteko.

Elgeta urruti eta han goian dagoela kritikatu dute batzuk. Ez zaie arrazoirik falta. Baina Espaloia Kafe Antzokia izan da zezen hau toreatu duena. Beraz, eskerrik asko horrelako ekitaldia antolatzeagatik.

Ez dakit oso egun aproposa ote den. Igande arratsaldea eta out-eskundeen zurrunbiloan sarturik. Giro ona egongo dela ziur naiz, bertaratuko direla baieztatu duten batzuk ezagutzen baititut. Bertaratuko diren baina ezagutzen ez ditudan besteak ere, ziur jende jatorra dela. Eta ez bada, tira, zer egingo diogu ba, agoanta!

Nik ez dut ordenagailurik eramango, eramangarririk ez dut-eta. Bertan idazteko aukerarik baldin bada, idatziko dut. Bestela datorren astean aipatuko dut zeozer.

Abisatuta zaudete: Iturri blogari.

Atzo gauean egon nintzen Zura taldeak Hondarribiko Banako aretoan egin zuen Ilargi Handi Zauri Zarae diskoaren aurkezpenean. Xabi Strubellen gidaritzapean, talde honek emango du zer esana datozen hilabete eta urteetan. Abisua pasa.

Xabi Strubell musikari on eta pertsona zintzoa da. Dut taldean aritutakoa, gerora Anari eta Sorkun abeslariaren proiektuetan ere ibili da. 2003an sortu zuen Zura taldea.

Esteban Urkiaga "Lauaxeta" 1905ean jaio zen. 1937an akabatu zuten faxistek. Aurten, beraz, bere jaiotzaren mendeurrena beteko da.

Federico García Lorca poeta andaluziarra noiz jaio zen ez dut begiratu. Hala ere, bera ere Guda Zibilean hil zuten faxistek.

Bien garaikidea zen Nikolas Lekuona eta Francoren armadan ibili zen erizain lanetan, behartuta. Gudan hil zuten.

Lau lagun hauek (eta beste batzuk) parte hartu dute, modu batean edo bestean, Ilargi Handi Zauri Zarae CD-DVDan. Esan dugu 2005ean betetzen direla 100 urte Lauaxeta jaio zela. Potxo argitalzuloa (zer izen polita!) elkarte oñatiarrak enkargatu zien Xabi Strubell eta lagunei bi poeten arteko harremana jasotzen duten poemak musikatzea. Eta hori egin du Zura taldeak.

Ez daukat denbora asko atzoko kontzertuari buruzkoak pentsatu eta behar diren bezala hemen adierazteko, baina kontzertua asko gustatu zitzaidala esan behar dut. Jende asko, lagun asko bildu ziren oso arty den aretoan: Juan Luis Goenagaren margo eta arropak, Gari Garaialderen surf argazkiak eta giro lasaia.

Larunbatean taldea Elorrion egongo da eta datorren astean, ostegunean, Donostian.

Azpikoa, prentsa-oharretik atera dut. Portzierto, Donostian sarrera doakoa da.

Prentsa-oharrekoa kopiatu aurretik, apirilaren 13an aurkeztu zuten diskoa Bilbon. Apirilaren 14ko prentsak ondokoa jaso zuen:

Berria

Diario Vasco

Gara

Correo

Ernest Lluch-Amarako kultur etxeak apirilaren 21ean, arratsaldeko 19:30etan, areto nagusian ZURA taldeak eskainiko duen kontzertuaren berri eman nahi dizue.

Taldea 2003an sortu zuen Xabi Strubell-ek (gitarra eta ahotsa). Maketaren bat grabatu badute ere, hau da argitaratzen duten lehen lana. Strubell-ekin batera, honoko hauek osatzen dute taldea: David Martínez (gitarra), Iñigo Telletxea (baxua) eta Diego García (bateria). Martxel Mariskalen partaidetza ere ezin da ahaztu, taldeko abeslari eta letragile baita, nahiz eta ikuskizun honetan ez aritu.

Apirilaren 14an kaleratu dute "Ilargi Handi Zauri Zarae” Potxo argitalzuloak eta Metak disketxeak). Esteban Urkiaga "Lauaxeta"k 1935-36an euskaratutako Federico García Lorcaren poemak musikatzeko proiektua jasotzeko gonbidapena jaso zuen taldeak eta hori da egin dutena. Gainera, lan hau argitaratu da euskal poeta honen jaiotzaren mendeurrena betetzen den urte berean. Diskoaren liburuxkan, garai hartako beste banguardista baten irudiak erabili dira, Nikolas Lekuona.

Ikuskizunak, berriz, artea bere osotasunean du oinarri. Disziplina desberdinen artean zubiak eraikiz, ikuskizunean Lorca eta Lauaxetaren artean sortutako harreman literarioa taularatuko da, antzerkia, musika, poesia, pintura eta arte bisualak uztartuz.

Alde batetik, antzerki baten bitartez Lorca eta Lauaxeta ikusiko ditugu bakoitza bere hizkuntzan poemak errezitatzen, elkarrizketa bat sortuz. Jarraian, ZURAk harreman horretako poemak musikatzetik sortutako musika joko du, errezitatzeari utzi gabe. ZURAren emanaldia proposamen bisualak lagunduko du, DVDaren haritik.

Kolaboratzaileak ez dira faltako. Diskoan Xabi Erkizia, DJ sucio, El brujo eta Kenitra. Zuzenekoan ere parte hartuko dute gehienek.