Kalamuatik Txargainera

Domekan Durangoko San Agustin aretoan "Artea" antzezlana ikusten izan nintzen. Aspaldian antzerkira joan gabe (badakizue, hitza irakasleok daukagun kabaretera ordutegiarekin) asko disfrutatu nuen. Egia esan, antzerkia ikaragarri gustatzen zait, ez dakit ze magia daukan, baina barruraino sartzen da.

Antzezlan honetan hiru aktorek hartzen dute parte. Aitzakia adiskidetasunaz berba egiteko koadro bat eta arte garaikidea dira. Lagunetako batek koadro bat erosi eta horrela sortzen dira eztabaidak eta haserreak. Lanak laguntasunaren hauskortasunaz dihardu; maite ditugunak batzuetan ezin ditugula jasan, hiru lagun izatea zein gaitza den,…Hori guztiori umore puntu batzuekin.

Umorea, batez ere, Joseba Apaolazaren pertsonaiak jartzen du. Bera da erdian dagoen laguna, inoiz haserretzen ez dena, sekula inoren alde egiten ez duena. Horrekin lagunak haserretu egiten zaizkio. Baina baten baten alde eginez gero, besteak txarto hartuko du. Real como la vida misma!

Serio baina era berean dibertigarria.askotan badirudi gauza garrantzitsu baten gainean berba egiten dugunean, gauza triste eta aspergarria izan behar dela. Hemen ez, dramatismoa apurtu eta umoreak laguntzen digu hausnartzen. Oso gomendagarria. Benetan gustura ikusi nuen lana. Ahal baduzue, joan zaitezte

Mime bat egiten dabiltza. Hauda, gai bat hartu, idatzi eta beste bost edo X blogari gonbidatu gai horren gainean ere berba egin dezaten. Enbidoa jasoz gero, blogariek beste bosna blogariri, eta horrela ad infinitum.

Niri Iturrik bota dit. Eta nik eutsi, hona hemen nire bostak:

Un: Ematen ez duen arren, dantzaria naiz, gaur egun, izpirituz baino ez bada ere. Balletarekin hasi nintzen lau urterekin sei urtera arte. Hortik aurrera, euskal dantzekin jarraitu nuen, hogei urtera arte. Bizitza erdi dantzan!

Deux: Futbolera izan naiz, orain gorrotatu arren. Eibar ikustera joaten nintzen eta benetan gustuko nuen. Errealaren errege kopa final bat ere ikusi nuen Zaragozan, Atletico de Madriden kontra. Ez dakit ze pasatu zitzaidan, baina orain ezin dut futbola jasan

Trois: Tren bat gidatu dut. Eibar 2.B mailan zegoenean Lemoara trenez joan ginen, tren-charterrean, eta itzuleran mandoak hartzeko aukera eman ziguten. Zelan ezetz esan?

Quatre: Nire lehengo lana otorrinolaringologo baten kontsultan izan zen. Oso behar atsegina, harreran, jendea hartzen eta tapoiak kentzeko xiringak prestatzen. Zazpi hilabetean ibili nintzen gustura, nahiz eta oso diru gutxi jaso.

Cinque: Janari arau batzuk ditut. Familiak diosta nire arrarokeriak direla, baina nire ustez zenbat zapore ez dira ondo uztartzen. Ezin dut arraina jan ostean sagarra jan, ezta tomate eginaren atzean ere. Ahoan gustu metalikoa gelditzen zait, eta ez dut batere gogoko.

Askoz gauza gehiago konta nezakeen baina hau izan da nire aukera. Orain nik beste bosti bota nahi diet enbidoa: Asier Sarasuari, Oier Araolazari, Elena Lakari, Oier Gorosabeli, Markos Zapiani

Horra nire enbidoa, orain jakin behar blog hau irakurtzen duten, eta irakurrita ere eusten dioten. Nik neuria bete dut, behintzat!

Aillegau jaku azkenian edurra! Ikaragarri gustatzen jata zelan mara-mara jausten dan, zelan zuritzen dittuan baztarrak, zelako lasaittasuna daguan…zarata gitxiago dago herrixan, automobil gitxiago dabil, danok trankillago. Eskola umiak eta gaztetxuak ikaragarri pasatzen dabe, gerrak egitten kalietan, plastikuekin mendixan. Magikua da

Edurrak danian nahi doguna janzteko baimena dakagu, antza. Armarixuetatik gorro, txapel, kapel, sonbrero eta buruko edozein gauza etara geinke, iñork ez desku-eta raro begiratuko, ezta komentarixorik egingo be. Abrigu zahar ha, txoko baten abandonatuta dakaguna, modaz aspaldi pasau zana; aitxan mendiko bota zahar haundi hórrek; amaman tokillia, beti gustau izan jakuna, baiña etaratzen atrebidu ez garana….hori guztiori dana batera, koloria eta diseñua alde batera lagata. Berba baten: libertadia

Hori bai, hurrengo egunian, edurra mendixetan baiño ez da gelditzen. Halan da be, bizperan baiño hotz haundixagua egitten dau, izotza bota eta termometrua zero azpitik dakagu. Hotzak gora (edo behera?) egiñ arren, tregua hori amaittu jaku. Oiñ modia itzuli da, bere legepian gagoz barrido: kanpora abrigu zaharra, tokillia, sonbrerua….c’est fini!

Zentzunbakua da, izotzakin edurrakin baiño gauza gehixago bihar dittugu-ta, baiña erdi zoruak garanez, sonbreroduneri begiratu egitten detsegu, zeozer anormala eruango balebe moduan.

Negua etorri jaku, hori da inportantia. Disfrutatzen nago egunotako euri, ekaitz, edur, hotz, txingor eta abarrekin. Martxan jartzia erabagi dot. Hamendik aurrera, indarrez, neguak emoten daben sasoiak, sasoia dalako, sasoia dakadalako.

Ez dakat ezer blogian idazteko. Lehen beti eukitzen neban gairen bat buruan, eta badira pare bat aste gaixak garra galdu dabena. Lehen pentsau, buelta batzuk buruan emon, idatzi eta bota. Listo!

Oiñ litro biko kokakola boteilla zabaldu batek gasa galtzen daben moduan galtzen dabe indarra gaixak. Pentsau baiña idaztzi orduko, hustu. Gaiñera, ez nau kezkatzen, ez naiz horretara be jartzen. Baiña ez da alperkerixia, beste zeozer da.

Eibartarrak zerrendarako be ez jata gairik sortzen. Askotan be, ez dakat batzueri erantzutzeko kemenik. Ai! Hau barrido be! Zer dala ta aittatu dau nere izena! Eta kitto! Afarixa, behitzat, lortu dogu antolatzia (hamen lehengo Leire, eskerrak)

Jozulin, Patxitrapero, Elena Laka, Iturri,....blogari lagunok: zuen blogetan erantzutziak be alperra emoten desta, sentitzen dot!

Liburutegira juatiak bere enkantua galdu dau. Durangokora juaten naiz baihar kontuengaittik, gaitzerdi!

Eta ze ondo zapatu gabetan sofan? Nere lagunak hasi dira moskeatzen, ni naizen golfiakin! Laxotasun laiño batek betetzen dau nere bizitza. Baiña ze ardura detsa, badakizue zenbat naguan irakortzen?

Frantseseko ariketak be justuan. Idazlan mordua zor dittut. Holan txarto nabil. Ez dot kursua etarako

Hartzak oindiok ez ei dabe hibernau. Bardin da, nik hartu dot euren ohitturia: katea ez da eten!

Hartz besarkada bat danondako

Leire, hartzama (ursus eibarrensis)

Izango dira lau bat urte Eslovenian izan nintzela oporretan. Zelako herrialde ederra! Euskal Herriaren tamainakoa, bi milioi pertsona inguru bizi dira. Kostaldea (gutxi), Mediterraneoa. Mendia (asko) Alpeak. Lakuak, kobazuloak, errekak (eslovenieraz, erreka “reka” esaten da), eliza margotuak…..oso polita

Jendea ere lasaia, abegitsua, laguntzeko prest. Gidatzen oso pazifikoak, denak zebra-bideetan gelditzen ziren, jendeak izozkia jaten eta begiratu gabe pasatzen zituen. Errepideetan ez bozinarik ez makarradarik, dena trankil. Guk haluzinatu egin genuen!

Eta komun publikoak? Horrelakorik ez dut sekula ikusi! Garbiak, beti paperarekin, eskupainuekin, xaboiarekin…Gu ez gaude ohituta.

Oso esanguratsuak begitandu zitzaizkigun xehetasun horiek, detaileetan baitago izaeraren isla. Pentsatu genuen horiek guztiak edukazio onaren seinalea zirela, eta bertan heziketa primatzen zela.

Ez omen genbiltzan txarto. Durangoko azokara idazle esloveniar bi ekarri dituzte. Berrian irakurri dut euren literaturaren berri eta orduan bai haluzinatu dudala! Hainbeste liburu argitaratu, hainbeste idazle eta hainbeste mailegu! Zoratzekoa da!Zibilizazioa horixe da. Hau guztiau heziketa bitartez baino ez da lortzen, eskolan familian, lagun artean. Zelan egin? Inoiz helduko ote gara euren mailaren erdira?

Horrela balitz, izan liteke hobeto gidatzea eta komun garbiagoak izatera?

Badakit hainbat blogarik dagoeneko egin dutela berba Ukanen gainean. Seguru ez dudala ezer berririk esango, baina ezin isilik gelditu!

Hasieran birusa gora brusa behera ibili ziren esan barik zer zen. Gero kanpaina aurkeztu zuten. Niri ez zitzaidan argi geratu zein zen euren asmoa. Eta aste batzuk pasatu diren arren, oraindik ere ez zait garbi gelditu zer gura diguten transmititu.

Eslogana entzun nuenean, iruditu zitzaidan Euskaltelen eslogan birziklatua. Ez dago alde handirik eki, poliki-tik ekin ukan, ekin-era. Lehengoak oso txarto irten zien. Publizitate enpresa bera den ez dakit. Hala bada, aldatu gauzatxo batzuk, eta listo! Horrela ez bada, kopia hutsa. Eta kopina, zer begitantzen zaizue kopina? Enfin!

Nori dago zuzenduta kanpaina? Zein da helburua? Zein da mezua? Elkarbizitza? Elebidun izatea guai dago?

Euskarak behar ditu publizitate kanpainak, dirua, kontzientziazioa, borondatea, maitasuna, militantzia, irudi ona,…milaka gauza. Baina ondo pentsatuta. Lotsagarria ikusten dut hainbeste diru gastatzea ezer ez transmititzeko. Bihar euskararen eguna delako? Lartxo, ezta?

Askotan galdetzen diot neure buruari euskara ez ote den gure agintariendako apaingarri hutsa, oso ondo geratzen dena, bitxia, tolerantzia eta zabaltasuna adierazten duena; hau da, hizkuntza-flororeroa. Denok entzun dugu emakume-flororero-ena –eta ondotxo dakigu zer den–. Bada, orain hizkuntza-flororeroa ere badaukagu. Bestela egin errepaso bat: euskal hiriburuetako alkateak: 0 euskaldun. Europako parlamentuan parlamentari euskaldunak: 1 (Iturgaiz). Eusko Jaurlaritzako sailburuak: emakumeak uste dut denak direla euskaldunak (uste dut), gizonezkoak hezkuntzakoa baino ez. Ibarretxek bai, ikasi du, eta berea onartu behar zaio. Baina Zenarruzabeitiak? Tira, euskalduna da, bai, euskaldun zaharra, baina aurrekontuez hitz egiten duenean, badirudi amarekin ari dela eguraldiari buruz berbetan; ez du hobetu ezer.

Eskaparatismoa egiten dihardute; hau da, kanpotik polito apaindu baina barruti hutsik dago. Opari merkeekin bezala: erregalu kutrea baina paper eta lazo zoragarriak.

Ez dago benetako borondaterik. Konbentzituta nago. Xamarrek euskara salbatuta dagoela dioen arren, ni ez nago batere konbentzituta. Ez da aintzat hartzen, eta beti hamargarren mailako gaia da.

Komunitate autonomoan, gainera, susmo bat hartzen ari naiz, ez ote garen Euskaldunon Egunkaria sortu zeneko sasoira itzultzen. Habe egin zuteneko denboretara. Patxi Baztarrikan azken adierazpenek eta Elebide egiteak, susmo hori dakarkidate. Ez dakit orain zertara datorren Kontseilua kolokan jartzea. “Amen-amen” egiten ez dietelako ote?

Kokoteraino nago florero izatearekin. Hobe genuke euskarak gutxiago dekoratu eta gehiago erabiliko balute euren eguneroko bizitzan

Atzo San Andres eguna izan zan, Eibarko patroia. Baziran urte batzuk egun hau disfrutatzen ez nebala, ixa beti Eibartik kanpora bihar egiñ izan dot-eta. Gaiñera, askotan bizperia eta egunan artian erabagi bihar izan dodanez –eta beti gabak irabazi dabenez– gitxittan ibili naiz egun honetan.

Hau da atzo arrapataka idatzittako kronikatxua, asko pentsau barik.

Egualdixa, primerakua; hotz baiña eguzkixa. Basarrittar jantzitta juan naiz lagunan etxera, hantxe lau mosketeruok (Beñat, Larraitz, Eli eta laurok) atondu dittuguz gure erropok. Hango paiñelua, pololua, gerrikua! Luzaruan ibili gara, gantxuak, katekorratzak eta orratzak ipiñi eta kendu atzera be jartzeko.

Askondako mozorrua izan leike, koko janzteko erropia; baiña mokor, ipurdi eta girgil guztiak agerixago lagatzen badittu be, “mesa kamilla” baten moduan, ni ikaragarri gustora ibiltzen naiz holan. Buruko paiñeluak be ez detsa estanpiari laguntzen, talo arpegixa geratzen jaku-eta. Halan da be, ni pozik.

Halako baten, urten dogu guapo-guapo. Tira, Larraitzek zuzendu destanez “guapos y guapas”.

Untzagara jeitsi eta talua txorixuaki. Makaleko illaria zeguan aek-ko talo-postuan! Bertan geguazela, hasi da Dantzara Plazara ekitaldixa. Momentuan desagertu jakuz talua eta txorixua. Gure txikixak jan deskuez, oso-osorik, guk haginkada bakarra emon ostian.

Dantza eta dantza. Zenbat disfrutau. Sarrixago egin biharko geunke holako zeozer. Gustora benetan. Lagunekin berba egin, dantzan ibili, zoragarri. Hori bai, ixa danak neskak giñan. Gutxi batzuk mutillak. Ume guztiak, neskak. Amak kejau egin dira, euren mutikuak ez dabelako dantzarik egitten, baiña eredu maskulinorik ez badake, zelan animauko dira, ba? Mutillak jakingo balebe ze erakargarrixak diran dantzan dabizenian…ni iñoiz enamorau izan naiz, benetan, dantzarin batekin plazan ikusi ostian…Hori jakin ezkero, dantza-taldiak mutillez beteko litzakez!

Hori bai, eguerdikuakin dana amaittu da. Arratsaldian, ezer be ez. Ez dau deretxorik! Jaixa egun guztirako izan biharko litzake. Udalak ez dau ezer egitten hori suspertzeko. Jaixa amatatzen doia, eta holan jarraittu ezkero, jai popularrak juango jakuz.

Baiña arratsaldian lanera. Kostau jata, baiña hain ondo ibili naizenez, eguna doblia pentsau jata. Danak holakuak balitzaz!

Zorionak blogari, zorionak blogari, zorionak… Gaur urte bete idatzi neban lelehengo post-a blog honetan. Guzurra dirudi!

Munduko zalantza guztiekin hasi nintzan bertan idazten. Erdi ezkutuan, esateko. Poliki-poliki, hasi naiz konfiantzia hartzen, eta gero eta gitxiago ardura desta jentiak jakitzia blog bat dakadala. Beti dago puñeteroren bat arpegi arraruak jarri, friki deittu eta adarra jotzen ahalegintzen dana. Ez jata gustatzen, baiña umetatik esan deste raria naizela; hortaz, ohittuta nago.

Pretensiño barik hasi neban bloga. Idaztia beti gustau izan jata, baitta nere eritxixa emotia be. Oiñ, orri honeri esker, nahi dodana, gura dodan moduan esateko aukeria dakat; gaiñera, edozeiñek erantzutzeko aukeria eukitta, askoz aberasgarrixagua da.

Ez naiz idazlia, ez naiz kazetarixa. Hori argi dakat. Ez zan nere helburua bestion gaiñian jartzia pontifikatzen. Hau nere txokua baiño ez da. Neria eta hurreratzen dan edozeiñena.

Blog hau eukitziak ideak ordenatzen lagundu desta. Pasau dodan “annus horribilis” honetan rebulsibo bat izan da, barruan nekazen hainbat ardura eta kezka kanporatzeko baliagarrixa.

Nere lagunak ez detse larregi erreparau, baten batek esan desta zeozer baiña ezer gutxi ardura detse. Famelixakuok iñoiz ez dira sartu, ezta kotilletzera be. Hori bai, ez dabe nahi euren gauzarik aittatzerik! Egixa esan, nere ego-an horrek izan dau eragiña: ez detse ardura egitten dodana. Baiña eurak galtzen dabe; Berriako blogtekak eta ikasbil-ek be artikulo bana etara deste. Uno kon otro…

Iban Arantzabalek hitzaldi baten esan ei zeban euskerazko blog asko txarrak dirala. Gure Ibanek, seguru nago,"Txargaindik Kalamuara" txarra dala pentsauko dabela. Egixa esan, on batek urtetzeko txar asko egon bihar dira, ezta? Nik nere esparrua betetzen dot, eta modan daguan “Long tail” edo “buztan luzia” euskeraz (Ze txarto emoten daben!) hamen nik botatakuak badaka nork jaso. Bloglinessen 17 harpidedu dittut, Iturrin sailkapenian sartzeko moduan nago!

Beste batzuek, Diego Martiartuk Berrian esan zeban moduan, “querido diario, nobixuak abandonau nau” estiloko blogak ei dira, eta blogarixok gure problemak kontatzen dittugu adoleszentiak izango bagiña moduan. Nik ez dakitt ze espero zeben, goi politika, goi maillako kritika literarixua, pensamiento filosofikua…Raria izan arren, normalegixa naiz. Blogari izatiak ez desta dohain berezirik emoten. Tira, Diegori edozer parkatuko neuskixo, magisterion berakin oso ondo pasau gendualako. Ez dau txispia galdu!

Blogak ez desta buruko miñik emon. Pozak baiño ez destazela ekarri esango neuke. Jozulinek blogerako idearik ez eukitziak ekartzen zetsan kezkia aittatu eban lehengo egunian. Neri gitxittan pasau jata hori. Ixa beti zeozer dakat erdi landuta publikatzeko. Badakadaz pare bat gogorregixak, eta seguru nago iñoiz ez dittudala publikauko. Baiña idazte-ariketak dira, ez gehixago.

Hau da urte honek emon destana. Espero dot, hamendik aurrera dana hobetzen juatia: idatzixak, bloga, nere egoeria, eta erantzun kopurua…:-).

Hortaz, eskerrik asko irakorri eta idatzi dozuen guztiori, blog hau neria da, baiña neurri haundi baten zeuena be bai Besarkada bat eta laztan asko

Minduta sentitzen naiz. Danok eskubide berak dittugula diñue, baiña guzurra da. Ni emakumia naiz eta ez dakaraz anaiak dittuan eskubide berak.

Gure aitxak soziedadia zekan, Jaiki soziedadia; soziedade talibana, benetan. Haundixa, toki onian daguana, hainbat edadetako gizonak dakana. Ez zeban kuadrilla betek sortu. Hori argi dago. Hasieratik.

Oin aitxa falta dogula, andrazkuok ez dakagu eskubiderik. Lehengo, gure ama ez da ezer eurendako: ez daka eskubiderik, eta kitto! Alargunduta, paria bihurtuta. Bigarrenik, anaiak badaka eskubidia: ondo, primeran ikusten dot. Eta hirugarrenez; ahiztiak eta bixok ez dakagu iñungo eskubiderik: oso-oso txarto, andrazkuak izatiagaittik. Baiña txarrena da, gehixen sututzen nabena, gure senarrak badakela eskubidia. Hau da, ezkonduta-edo egon ezkero, kanpoko batzuek badakela eskubidia. Umillauta sentitzen naiz, bigarren edo hirugarren maillakua; ez naiz persona zakillik ez dakatelako. Nire inteligentziak ezin dau ulertu.

Aitxari sarrittan esan netsan, esan gentsan ze bidegabia zan. Pakian lagatzeko esaten zeskun, gauzak holakuak zirala. Baiña, orduan be Eustakiok harrittu ginduan, atzera be.

Ikasle bat soziedadeko bazkidia zan, eta hurrengo egunian ez zala etorriko esan zestan urteko batzar hórretako bat zekelako. Hurrengo astian galdetu netsan ia ze moduz juan zan, eta formal ibili ziran. Berak baietz eta ia gure aitxanari zer eristen netsan. Jakiña, nik ez nekixan ezer. Gure aitxak ez zeban bere gauzarik kontatzen. Orduan jakin neban aitxak “ruegos y preguntas” aillegau zanian andrazkuen eskubidien gaiñian galdetu zebala. Hiruk edo (tartian nere ikaslia) alde urten zeben, baiña sekulako iskanbilla sortu ei zan.

Gurasuen etxera jaun nintzanian eskerrak emon netsan. Berak garrantzixa kendu zetsan aprobau ez zalako, eta ia hortik aurrera ixiltzen nintzan esanez. Benetan emozionau ninduan.

Holan ezagutu neban Eustakion beste alderdi bat, entzun eta konprenditzen dabena. Aitxa konturatu zan esaten genduana arrazoizkua zala, eta gu defenditzen ahalegindu zan. Bere apaltasuna be agerixan laga zeskun.

Gure aitxa ez zan oso modernua eta soziedade horretako zaharrenetakua zan. Zegaittik ez dakagu eskubiderik? Euren igualak ikusten ez gaittuelako, gizarte parekidia benetan nahi ez dabelako. Nora goiaz holan? Iñora be ez

Behin, lagun batzuekin plazer txikien garrantziaz jardun genuen. Bagenekien plazerak ezinbestekoak zirela gure bizitzan, baina askotan plazer handi eta supremoen gainean egiten dugu berba, eta ahaztu egiten ditugu plazer txikiak egunerokotasunean zer garrantzia duten. Zoriontasunerako zubiak dira, bizitza gozoago eta ederrago bihurtzen dute. Eskerrak eurei!

Lagunon artean zerrenda bat egin genuen eta nik orain nire plazer txikiak zerrendatuko ditut. Plazer txikia da kaltzetinak kendu eta hazka egitea; gaupasa egin ostean, armozatzera joatea; barixakuetako lehenengo garagardoa; hondartzan bainatu eta sikatu barik, etzan eta eguzkitan lehortzea; liburu-dendetan liburu berriak ukitzea eta usaintzea; liburu bat liburutegian aukeratzea; libururen bat irakurtzen hastea; gustuko liburuaz lagunekin hitz egitea; udako ekaitzetan lur busti usaina; udazkenean mendian paseatzea; udazkeneko hego haizea (baina aspirina hartuta); ostoak gorritzen-horitzen-marroitzen ikustea; gaztaina erreen usaina kalean; neguko eguzkitan jesartzea;lehelengo sanjose loreak ikustea; anbulatorioko parkeko arbolak loretan; lehenengo gereziak jatea; mimosen eta ezkien loreen usaina; Patxi Traperoren bloga irakurtzea; eibartarren zerrendan eztabaida biziren bat izatea; aspaldiko lagun baten e-maila jasotzea; “erantzun berria zure blogean” mezua hartzea; nire ikasleen irribarrea; Matrallakoko batzar-osteak; eguenetan Amaia eta Elirekin bazkaltzea; zapatuetan mundua konpontzen ematen dugun debora; “etorriko zara gure etxera afaltzera?” Beñatek pena aurpegiz galdetzea; Larraitzek “Leire, Leire, ikusi nire ikastolako fitxak!” esatea; Klub Deportibokoekin eta Klub Deportiboan egindako ia edozein gauza; izara jarri berrietan oheratzea; domeketan berandura arte lo egitea; aje egunetan, manta gainean dudala, film erromantikoa ikustea; Ruperren edozein kantu entzutea; leienda urbano bat aditzea; neba-arrebekin etxean arratsaldea eman, eta ume sasoira itzultzea; Goñiko lagunen berri izatea; ume txiki bat besoetan hartzea; lagun astopotroen besarkadak; Anboto eta inguruko mendiak ikustea; goizeko zukua (sagarra, azenorioa eta laranja); kafe egin berriaren usaina; gidatzean leihatila zabaldu eta haizeak ematea; sandalietan ibiltzea….

Hauek , eta ahaztuta utzi ditudan beste askok laguntzen didate zoriontsuago izaten. Plazer handiak bezain inportanteak direla esango nuke, erraz aurki ditzaket eta. Horiei esker egiten dugu aurrera. Niretako ezinbestekoak dira!