Osakidetzako harrera guneak, izebergaren punta zorrotza

Euskararen normalizazioak 80ko hamarkada hasieran eman zituen bere lehenengo urratsak. Esango nuke, gainera, nahiko urrats sendoak eman dituela hainbat esparrutan eta euskararen egoerak aurrera egin duela, oro har, orain dela 35-40 urtekoarekin alderatuta. Zulo beltzak ere baditu, ordea, eta horien artean nabarmenena Osakidetza da (justizia edo Ertzaintza ere aipa ditzakegu, ziurrenik, ezta?).

Adibideak nahi adina izan daitezke. Hortxe daude, esate baterako, pediatra erdaldunen adibideak, herri txiki erabat euskaldunetara bidalitako sendagile erdaldun elebakarrak, eta abar. Garbi dago: 30 urteren ostean, Osakidetza oso urrun dago euskaldun izatetik. Oraindik ere hortxe gabiltza, 'mediku onak' vs. 'mediku euskaldunak' eztabaidarekin, edo sendagile mutuak aldarrikatzen.

Baina esango nuke Osakidetza euskalduntzeko porrotaren paradigmaren muturra harrera guneetan dagoela. Nola liteke, 30 urteren ostean, telefonoa hartzen edo sarreretan harrera egiten jartzen dituzten langileak, oraindik erdaldun hutsak izatea? Ez dago ulertzerik! Ez dihardugu anestesista edo administrarien profil linguistikoaz (eta horietaz ere jardun beharko genuke); 'kaixo' esaten (ez) diguten horietaz baizik. Zer herri klase gara 30 urteren buruan oinarri-oinarrizko euskarazko agurra ere lortzen ez duena? 'Kaixo, egun on' horren ordez, 'mejor en erdera' ofizialtzen duena?

Izebergaren punta zorrotza besterik ez da, baina aldi berean porrot handi baten erakusle. Administrazioaren porrota eta herritarrona, bere eskubideak aldarrikatzeko eta babesteko gauza ez den komunitate gaixoarena.