Bertsolari txapelketa

Atzo gertatutakoaz beste hainbat tokitan irakurri ahal izan ditugu dozenaka kontu eta bideoak ere nonahi aurkitu ditugu gaur, bestek beste, Berrian, EITBn edo Zuzeun. Sustatuko eztabaida ere interesgarria izan da (eta aspergarria :-) ).

Ezin izan nuen final osoa jarraitu, baina goizez zati batzuk entzun nituen eta arratsaldez gehientsuena. Unai Iturriagak amaierako prentsaurrekoan esan zuen moduan, "nik ere bizi izan nuen ordukoa" sentsazioa geratu zitzaidan. Egun handia izan zela, historikoa, hainbat arrazoirengatik. Horrelako egun gehiago behar ditu gure herriak eta hizkuntzak. Elebakarrek enbidia apur bat sentitzeko egunak.

Tira, gehien gustatu zitzaidana: 

• ekitaldi osoko (eta, bereziki, arratsaldeko) emozioa, zirrara, giroa, olatua. Zelan ez.
• belaunaldi aldaketa (izan bazen) eta nolakoa izan zen aldaketa hori. Andoniren agurra, gazteagoen jarrera.
• finalisten arteko konplizitatea; begiradak eta besarkada zintzoak.
• antolaketa; bertsolari elkarteari 10 puxtarri. edo 20, berdin da. Zenbat lan!
• telebistako esatariak (Estitxu eta ?). Oso lan ona egin zuten; ez nuen besterik espero, egia esan.
• Joxe Agirre.
• eta Maialen. Asko poztu nintzen.

Hainbeste gustatu ez zitzaizkidanak:

• Babesleei egindako txistuak. Konplexua besterik ez dute adierazten, nik uste. Ados egon, ez egon, zure aldekoak, kontrakoak edo dena-delakoak, eurei esker bizi izan genuen atzokoa.
• Gaien aldetik ere ados nago Sustatuzale batzuek esandakoarekin. Bestela ere bertsolariak nahi duena eta nahi duen bezala kontatuko du; izango da erreibindikaziorako tartea; ez ditzagun gaiak horrenbeste lerratu. Ez dio onik egiten bertsolaritzari; are gutxiago euskarari.
• Telebistaren errealizazioa ez zen onegia izan. Hainbat aurpegi, hainbat une, ez genituen ikusi, errealizadoreak entzuleak enfokatzen zituelako.
• Espektakuloa handitzearen alde egin dute antolatzaileek, baina espektakulo gehiago behar da oraindik. Esate baterako, argiztatzean, edo finalistaren izena emateko orduan. Redoble batzuk, fokoak, bi finalistak elkarren ondoan jarri eta emozioa zenbait segundutan eutsi... ez dakit, Gran Hermanon egiten duten estilora. Euskaldunak gara, bale; baina amerikar izaten ere ikasi dezakegu, ahaleginduta.