Maddik "no, no, no, no" esan desta
Gure Maddik 18 hilabete eskas dakaz, baina txaplata hutsa da. Ez jako larregi aitzen, baina ixildu be ez da eitten. Berba gitxi batzuk bakarrik dakiz, baina dana aitzen dau.
Orain arte, berba bi euki dittu maittien: amama eta ez. Edozein galdera egin, eta erantzuna beti da bardiña, ez. Edo berak esaten daben moduan, exx.
Hori juan zan astera arte. Juan zan astian NO ikasi dau, eta orain hori da beran berba faboritua. Edozein galdera egin, eta ez behin edo birrittan, saillian esaten dau, jo-ta-sua: "aita! No-no-no-no-no!!
Ainhoak barre eitten dau. Ni modoko euskotalibana, eta alabiak erderaz erantzun!
Neri be grazia eitten desta. Serixo-serixo ipintzen da Maddi; musturra simurtu, eta sekulako indarrakin erantzutzen dau: "NO".
Harritzen, edo bildurtzen, edo kezkatzen nauana da, euskera hutsian bizi dan 18 hilabeteko ume-mokuak, nunonun ikasi dabela erderazko zeozer, eta gainera euskeria baino komunikatibuagua pentsatzen jakola.
Nik zalantzarik ez daukat honi buruz: Zenbait hitz beste zenbait baino bortitzago dira. Esajeratu itzazu biak: NNNNNNNNNNNNNNNO! (Zaplastekoa noiz iritsiko zaizun zai egon zaite!) Eta EZZZZZZZZZZZZZZZ..., (Ala maitia, lotara jun zaite). Normala umeak, bortitzago zaiona erabiltzea. Pixka bat gehiago borobilduz: Maddik, no-no-no-no-no esaten du, eta muturra aurreratu eta itxi egiten du. Exxxxxxx esanez berriz, berak nahi gabe ere, irriparrea ateratzen zaio.
Euskaldunok, goxo goxoak gera ta!