Harrikadak

Gaur arratsaldean egon naiz berbetan lagun batekin. Ez dut izenik hemen aipatuko, baina ezagutzen nauzuenok jakin dezakezue nortaz ari naizen, esaten badut tipoa kazetaria dela eta webgune pertsonala duela.

Webgune horretan egunero idatzi izan du azken bost urteetan. Martxa politta! Hala ere, egun batzuk barru, webgune hori blog komunitate ttikia bihurtuko da. Eta nire lagunak blog bat izango du eta ez XX. mendeko webgune zaharkitua.

Azken egun hauetan proba batzuk egiten ibili naiz eta egunero berak idazten zuen artikulua jarri dut oraindik probatan dagoen toki ezkutu batean. Aipatu diot: "Uste dut beste modu batez idatzi beharko duzula". Hasi naiz, telefonoz, gauza horiek kontatzen eta berak ezetz, ez duela ezer aldatuko. Nik esan diot negritak sartu behar dituela, loturak egin beharko lituzkeela. Eta berak ezetz, berriro.

Etorri zait burura duela zenbait hilabete 53 tako bete berri dituenak idatzi zuela dekalogo bat edo horri buruz, baina ez dut aurkitu (presaka ibili naiz). Zeozer topatu dut Orihuelaren blog-ean, baita Salaverria irakasleak idatzitako liburu baten aipamena ere.

Baina ez da hori nik nahi nuena. Saiatu naiz lagunari adierazten zer ostia den Bloglines. Hau da, norberak aldez aurretik erabakitako iturrietan buskan dabilen zerbitzua. Horrela 100 blog jarrai ditzakezu (edo gehiago). Ez duzu banan banan arakatzen ibili behar aipatu helbideetan. Jario bilatzaile hauen bidez zure ohiko ordenagailu(et)an (edo nonahikoetan) zuk nahi duzunean begira ditzakezu azken berriak eta erabaki irakurriko ote dituzun edo ez.

Dena alferrik izan da. Lagunak esan dit periodikuan aspaldian izan zutela horri buruzko eztabaida. Hau da, kazetari edo zutabegile batzuk izen-abizenekin negritak jartzearen alde agertu izan zirela bere garaian. Bera ez da, esan bezala, horren aldekoa.

"Papera papera da. Internet internet" nik. Nipadios! Badakit periodikuetan ez dagoela ondo ikusia negriten kontu hori. Gure lurralde honetan, Gipuzkoan, Miguel Vidaurre kronistak jarri al zuen ohitura hori? Ez dakit berak jarri ote zuen, baina irakurle askok begiratzen zuen ea nor agertzen zen eguneko zutabean. El Mundon, adibidez, Paco Umbral izan omen zen negritak erabili zituen lehenetariko zutabegilea.

Nik idazten ditudan kontu hauek nork demontre irakurriko ditu? Oso jende gutxik. Lana aurreratzen badiet zenbait negrita jarriz, zenbait lotura eginez, hobeto, ezta? Hala uste dut nik, baina ez dut uste lagunak iritziz aldatuko duenik.

Harkaitz Canoren azken ipuin-bilduman gehien gustatzen zaidan ipuinaren izenburuaz akordatu naiz: Ez zaie errazegi jarri behar.

Atzo eguerdian etxetik kanpo bazkaldu nuen Diario Vasco (amen) berripapera begien aurrean nuela. Realari buruzko komeriak, Ormaetxearen familiak eskerrak eman nahi zizkiola Gipuzkoako zalegoari, pisuen sal-erosketak iragartzen dituzten orriak (koadernilloa oso-osorik, irakurri gabe, aurrera), Chirac-ek hartu duela Parisko eta Frantziako beste hiri handietako banlieutan gertatzen ari denaren gaineko kontrola… Betikoa ez dakit, baina, tira, espero nuena.

Kultur orrialdetan hartu nuen ustekabea. Profana rock: maratón ruidista. Ruidista bada zein Iñaki Zarata baino hobea horren berri emateko (barkatu txiste txarra).

Soziedad Alkoholika taldeari buruz dioenak harritu nau. Profana rock du izena Murtziako ero batek, lagun batzuekin, martxan jarritako lau kontzertu erraldoi biltzen dituen kartelak. Azaroa-abendua bitartean Espainiako rock latza egiten duten talde punteroak bildu dituzte. Tartean bi euskal talde: SA eta Barricada.

Hara zer dioen Soziedad Alkoholika taldeari buruz:

"Askok talde honi betoa ezarri dionez, nik argi eta garbi esango dut: lau kontzertuetan joko dute porkojones. Asko maite dut Euskal Herria, lurralde indartsua da eta SA taldea gustatzen zait. Hemen, Murtzian, betoa jarri zieten; eta jarri zieten diot, zeren eta hemendik aurrera amaitu egin da hori. Nire kargu: Profana jaialdiaren hasieran arituko dira nire hirian. Eta Espainiako Corte Inglés denetan jarri ditugu sarrerak salgai, toki guztietako jendeak erraztasunak izan ditzan".

Bejondeiola tipo honi. Ez dakit nor den, lehenengo aldiz izan baitut haren berri. Horrela bai egin dezakegula aurrera. Euskal Herriko kontzertua Donostiako Illunbeko zezenplazan izango da abenduaren 17an. Sarrerek 35 euro balio dute aldez aurretik eta 40 takilan. Bertara joateko gogoa piztu dit Pedro Alonso, El profanak kontatzen zuenak.

Jaialdiari buruzko informazio gehiago

Tira, agian Frantziako istiluetaz hitz egin beharko nuen hemen, baina Anjel Lertxundik ederto laburbildu du arazoa. Edo Ana Malagonek aipatzen dituen gazte mileurista-karreradunei buruz. Baina ez: atzoko Berria egunkariaren barruko Tartean irakurritako elkarrizketa ekarriko dut hona. Izenburua "Ez dut ospetsu izan nahi". Asier Azpilikueta kazetariak Pablo Liquido nafar musikariari eginikoa da. Bizikleta gainean ari nintzen kiroldegian eta dena irakurtzeko astia izan nuen likidoak (eta solidoak) botatzen saiatzen nintzen bitartean.

Pablo Gortari Arrizabalaga izen-abizenak ageri dira Erregistro Zibilean eta Iruñean jaio zen 1972an. Pablo Liquido du izen artistikoa. 502 emanaldi egin ditu 1999tik 2005eko urriaren bukaera arte. Media izugarria da: 2 kontzertu baino gehiago astero. "Bai, astakeria da. Astean, bi kontzertu eta erdi. Hori ez du inork ere egiten. Baina beharrak hala agindu du. Inoiz muntaia handiagoak egin izan ditut Gaiarren eta Artsaian, eta diru asko galdu dut. Beraz, nahi baino gehiago egin behar izan dut lan, zulo horiek estaltzeko".

Queen taldea eta Freddy Mercury musikariaren zale amorratua da Pablo. Abenduaren 1ean estreinatuko du Zizur Nagusian Mi historia de Queen ikuskizuna.

"Queen taldearen kantak abestuko ditut, orden kronologikoan, eta, kanten artean, haien historiaz hitz eginen dut, eta hausnarketa eginen dut famaz, diruaz, musikaz eta glamour-az".

Ikuskizun hori antzoki eta auditorioetan emateko asmoa badu ere, bere eremu naturala tabernak dira, baina "tabernak jende guztiari daude irekita, eta era guztietako pertsonak sartzen dira. Eta batzuekin bertzeekin baino okerrago moldatzen naiz. (...) Nire 502 kontzertu horietatik, 460 borroka latzak izan dira".

Gai hau gustoko dut. "Interesik ez dutenek ez ohi dute arazorik sortzen. Protagonista izan nahi dutenek, horiexek sortzen dituzte arazoak. Eta, taberna batean, betiko mozkortiarekin gaizki moldatzen bazara, kontzertua hondoratzen ahal dizu".

Nafarroako Antzerki Eskolatik pasa dela nabari omen zaio, besteak beste "kanten artean hontaz eta hartaz hitz egiten baitu, muga gabe".

"Disketxeek paso egiten dute musikari txikiez, berehala kontsumitzeko produktuak nahi dituzte (...) Neure disketxea sortu nuen eta nire diskoak neuk atera".

Ez nuen Liquido gizona ezagutzen. Haren webgunean arakatzen egon ondoren, ikusi dut Donostiako Bukowski taberna zendu berrian aritua dela behin baino gehiagotan, baita Tolosan ere.

Elkarrizketak interesa piztu dit eta saiatuko naiz tipo hau zuzenean ikusten. Hori gertatu ezkero, hemen kontatuko dizuet.

Joan den astean jakin izan genuen soldata-igoera izango genuela aurten. Batzuek % 2,5ekoa; besteek, % 3,2koa.

Bi taldetan banatu gaitu gure udalak:

1- Alde batetik, funtzionariak eta langileak orokorrean.

2- Beste aldetik, zinegotziak (eta beren aholkulariak).

Asmakizuna:

Baietz asmatu zenbatekoa izango den goiko talde bakoitzeko kideek izango duten igoera.

Jakingarria:

Egun berean hartu zituzten bi erabakiak. Ezin dut konfirmatu, baina uste dut aho batez izan zela.

Gure Udala

Oharra: badakit udalean kontratak ere badirela. Egia esateko, ez dakit zein den beraien egoera. Hau da, ez dakit igoerarik izango ote duten ere. Igual Lo-74k badu zer esaterik honi buruz.

Kirolari buruz idatzitako harrikada gehienak, Realari buruzkoak izan dira, baina gaur Athletici buruz idaztea otu zait. Ez naiz athleticzalea, baina ezta talde zurigorriaren etsai amorratu horietakoa ere. Sorpresa hartu nuen Mendilibar kaleratua izango zela enteratu nintzenean. Lagun batek esan zidan komunikabideak deituak izan zirela astelehen eguerdirako. Eta Clemente izango zela entrenatzaile berria. Ogi bila atera nintzela, elektrotresnak saltzen dituen denda bateko telebistan ikusi nuen Barakaldoko rubioa Ibaiganeko prentsa-aretoan, pozik. Jokalari gisa ezagutu nuen nik Mendilibar, oker ez banago Sestaon aritzen zen Espainiako 2. mailako txapelketan. Gero, entrenatzaile titulua atera zuen eta Athletic taldearen beheko kategorietan aritu zen.

Lezamatik joan, edo kanporatua izan zenean, ez dakit non sartu zen, baina 2002-2003 denboraldia bukatzear zela, Amorrortuk Eibar utzi eta Realera etorri zenean, jakin izan nuen Mendilibar Lanzaroten ari zela lanean. Eta orduan zabaldu zen Zaldibarkoak beteko zuela Deustukoak libre utzitako tokia, nahiz eta Jose Luis Ribera futbolari ohia eta Amorrorturen laguntzailea, hautagaien artean egon. Azkenean, Mendi (horrela deitzen zion atzo Etxeberriak Lezaman eskainitako prentsaurrean) izan zen hautatua eta bera buru zela kanpaina aparta egin zuen talde armaginak.

Txingurri Valverdek Katedralean ez jarraitzeko erabakia hartu zuenean (arraro samarra izan zen kontua), Lamikiz presidentearen juntak aukeratu zuen Mendilibar 2005-2006 denboraldiko entrenatzaile. Luzerako apustua izango zela, entrenatzaile gaztea, Athletic taldeak une horretan behar zuen pertsona, besteak beste.

Denboraldi-aurrean Intertoto lehiaketan kanporatu eta UEFA txapelketa jokatzeko aukerarik gabe gelditutakoan, hasi ziren lehenengo zalantzak eta komeriak.

Ligako lehenengo partida, Realaren aurka jokatzea tokatu behar, Zubiaurre auzia puri-purian zegoela. Partida jokatu aurretik, Mendilibarrek bidali zion mandaturen bat garai batean jefe izan zuen Amorrorturi. Ez zen oso delikatua izan, baina 3-0 gailendu ziren Mendilibarrenek eta dena poza zen Katedralean.

Hortik aurrera, aldiz, apenas asmatu duen. Ez du partidarik irabazi eta Lamikiz jaunak, gosetuta, hitza jan egin du. Akabo luzera begira eginiko proiektua: 10 jardunaldi luze egiten baitira taldea azken postuan dagoenean.

Bizkaia aldean mugitzen diren zenbait fedabidek (Iñaki Segurolaren Gaur ere ez du hiltzeko eguraldirik egingo liburutik lapurtua) giro txarra zabaldu du. Eta nondik puskatu da soka? Alde ahulenetik, nahiz eta ondo ordaindua izan.

Aitor Manterolak atzoko Berrian zioen bezala kirolaz kanpoko arrazoiak gailendu direla dirudi Clemente entrenatzaile jartzeko. Orain kontua da ea Clemente kapaza izango ote den zalegoa batzeko, taldea lasaitzeko eta sailkapenean aurrera egiteko. Zalantza asko dut nik, baina ez dut ezagutzen Bizkaiko futbolaren ingurua.

Izan ere konplikatua baita gaur egungo futbolaren ingurua eta entrenatzaile a(h)ulkiak elektrikoak bihurtzen dira.

Donostian inauguratu zen atzo Fantasiazko eta Beldurrezko Zinemaren XVI. Astea. Astearekin batera, iaz abiatu ziren Fantasiazko eta Beldurrezko Komiki Jardunaldiak. Aurten, beraz, 2. edizioa. Ez naiz bereziki oso zinemazalea eta genero hau gutxiago gustatzen zait, gainera. Dena den, Euskadi Fantastikoa I erakusketa paratu dugunez gurean, atzo, iaz bezala, gaueko inaugurazio jaialdira hurbildu nintzen. Ekitaldia Bataplan diskotekan ospatu zen. Gutxitan joaten naiz horrelakoetara. Pintxo batzuk jan, zerbeza batzuk edan eta ezer gutxi. Gau giro aparta aprobetxatzeagatik, terraza estalira atera ginen. Barruan egon beharrean, Santa Klara uhartea eta Mediterraneoko badia baten antza gehiago zuen Donostiako itsaso hari begira hobeto geunden.

Gaua pasa ahala, gero eta jende gehiago joan zen biltzen. Halako batean, tipo bat pasa zen gure aldamenetik. Patrikako telefonoa eskuetan irten zuen. Norbaitekin ari zen berbetan. Apuntearen izenburua daraman esaldia botaz pasa zen gertutik. Belarria behartu gabe ere entzun genuen bere ateraldia.

Harritu, ez ginen asko harritu. Zer nahi duzue esatea! Frikilandian geundelako, batez ere. Baina, ezaguna egiten zitzaigun haren aurpegia. Zein ote da Inglaterrako Charles printzearen parekide hau? Nor da bikotekideari telefonoz hain esaldi samurrak oihukatzen dizkiona?

Azkenean, minutu batzuk pasa ondoren, etsita, zinema produktore kabroi bat izango zelakoan, amaitutzat eman genituen gure kezkak. Akabo.

Akabo? Ez. Harrikoa egiten ari nintzen gaur, bazkaldu ondoren. Irratia piztuta. Ez dakit zergatik, baina aurpegi haren jabea nor zen etorri zait burura. Izen-abizenak jarri dizkiot gizon hari.

Noski baietz. Badakit nor den! Kazetaria da. Klaroooo! Zinema eta telebista kritikak idazten dituen kazetari espainola.

Tatxan-tatxaann!

Bai, bera da.

Izen-abizenak jartzen ditut hemen bi gauzengatik: lehena, bera ez delako enteratuko; bigarrena, enteratzen bada ere, ez delako apuratuko.

Estimatzen dut tipoa.

Aste honetan jaio da nire anaiaren lehen semea, Oier Iturria izenekoa. Ospital batera pozik joateko otutzen zaidan arrazoi bakarrenetakoa da jaioberri baten gurasoei bisita egitea. Koinataren gela berean, aldameneko ohean, haurra izan duen 13 urteko ama sartu zuten atzo. 13 urtekoa!!! Amonak ez omen zituen 30 urte. Beraiekin batera ijito familia guztia. Hamarren bat lagun gelan. Oier gaixoa aztoratu egin zen.

Azken apuntean aipatu nuen ijitoei buruzko kontutxo bat. Ladinamo aldizkariaren azken zenbakiaren ale bat ailegatu zait etxera aste honetan. Madrilgo aldizkari interesgarrian zegoen erreportaia grafikoak ijitoen arteko ezkontza bat jaso du.

Eta gogoratu naiz nola behin, Victoria Eugenia antzokian ikusi nuen José Mercé abesten. Donostiako talde batek, orain gogoan ez dudanak, ireki zuen kantaldia. Dotore-dotore jantzitako ijitoz gainezka zegoen oraindik XXI. mende honetan ateak ireki ez dituen teatroak. A zer nolako festa gure payo begientzat! A zer builak! Gutxitan ikusi dut horrelako zeozer erreginaren izena duen antzokian. Barreak, zarata, alde batetik bestera "Manuel" edo "Pepe" oihuka. Eta payo gutxi batzu nora begiratu ez genekiela. Harrituta.

Irungo ijitoak ere gogoan ditut orain. Gure baserri inguruan akanpalekua jartzen zuten ijitoak. Ez ginen ondo moldatzen haiekin. Okerrago oraindik ijito yonkiekin.

Haietako batzuen aita zen Berrio ijito nagusiaren irudia ere gogoratu dut. Irungo taberna batean. Ni kafea hartzen. Edo zerbeza. Bera txikito bat edateko prest. Álvarez Raboren komiki baten azalari begira, bertan agertzen zen buztanari begira, "Menudo rabo que tiene el tipo ese" esaka.

Ijitoak eta payoak. Payoak eta blogariak. Blogariak eta ijitoak. Dena dago urrun.

Atzo irakurri nuen Gerardo Markuletak Asteleheneko Goienkarian idatzitako Blog, blog, blog zutabea. Joan den astean Harkaitz Cano egon da "Galde-eskean" atalean Berria egunkarian eta hemen aipatu nuen. Ez dakit zer gertatzen zaien eskritore batzuei, baina uste dut blogekin nerbioso jartzen direla...

Markuletarena

Joan den astean idatzi zuen Gaztelumendik bere blogean Lauaxetari eginiko omenaldi diskoari buruzko apunte bat. Erantzun asko izan zituen horrek, mezuaren azpian ikus daitekeenez.

Markuletari ez zitzaion gustatu eta Goienkarian duen zutabea aprobetxatu zuen bere argudioak-edo botatzeko. Kontua da argudio gutxi bota zituela (tartea ere ez da oso handia) eta blogari batek idatzitakoa kritikatu beharrean, blogak orokorrean kritikatu zituela.

Canorena

Uxoa Aramendik galdetu zion domekan: "Aspaldi prentsa idatzian ez da zure zutaberik ageri. Itzuliko al zara inoiz?"

"Halako batean itzuliko naiz. Autopistan ibiltzea bezala da zutabeak idaztea, nolabait: abiadura bat eskatzen du, erreflexuak, gaurkotasuna jarraitzea... Izotz gainean patinatzearen antzekoa da: gauza politak egin daitezke, baina zutabea zurian uzterik ez dagoenez... laprast egiteko aukera ere hortxe dago. Blogei arrisku hori ikusten diet, etengabe iritziak sortzen ari gara hamaika lekutan, ondo iragazi gabe askotan. Oso seguru gaude, nonbait, gure iritziak munduari interesatzen zaizkiona. Baina autobideak utzi eta bidezidorretara apartatzeko gogoa sortzen zait niri behintzat, boladaka".

Ez dakit zergatik aipatu behar dituen Harkaitzek blogak. Aipatu daitezke, noski. Harkaitzek egin du, baina blogen kontu honekin askok uste dute egunero idatzi behar dela eta hori ez dakit nondik atera duten. Bakoitzak ahal edo nahi duen maiztasunez idazten du. Hau da: ez da egunero idatzi behar.

Eskritoreak eta blogak

Sustatun zenbait erantzun ditu Markuletarenak (tartean Gerardoren bat ere zutabea hobeto ulertzeko-edo balio duena). Hasier Etxeberriak dioenarekin ados nago: "Nire ustez, energia galtzeko modu handia da idazleentzat, bai behintzat, benetako blog literarioak sortzen ez diren bitartean".

Idazleak gosetuta egon behar duela dio. Horrelako zeozer gertatzen zaie idazle batzuei prentsako kolaborazioekin. Cano izan daiteke bat edo Pako Aristi bestea. Erabaki dute prentsan azaldu beharrean, indarrak gorde eta literaturan xahutzea. Ederto.

Ijitoak eta blogariak

Azken finean, blogekin orain gertatzen ari dena da behin niri Irungo Mosku inguruan gertatu zitzaidana. Ezagun batekin geratuta nengoen taberna batean. Zain nengoen bitartean, leihotik edo atetik plazara begira nengoen. Eta nire talaiatik ijito koadrila ikusten nuen. Hara begira ari nintzela, laguna iritsi zen eta nire lehenengo hitzak:

"Zenbat ijito dabilen inguru honetan, kopon!"

"Ijito asko... Payo gehiago ikusten dut nik".

Arrazoi zeukan lagunak. Bost ijito eta dozenaka gizon-emakume payo. Eta nik zeri jarriko arreta eta ijitoei.

Kendu "ijito" hitza eta jarri "blogari". Lau pelakatu baino ez gara eta. Toki guztietan agertzen garela? Hori ez da horrela!

Lehen baino gehiago agertzen garela. Hori bai.

Gaur bukatuko dira Donostian 80 urteko bi pertsonei buruzko erakusketa bana. Bata Un tal Eusebi. L´artista pensionista; bestea, Patxi Olideni buruzko Itxastresna 1970-1978 Donostiako Liburutegi Nagusiaren Ekitaldi Aretoan paratu dutena. Gandiaga Topagunean, berriz, aste honetan zabaldu dute Manuel Lasarteren omenez eginikoa.

Joan den asteartean, Eusebirena aitzaki hartuta, María Socorro Luis poeta eta Jose Ramon Salsamendi margolaria izan genituen hizketan kultur etxean. Biak 80 urte ingurukoak.

Gure zaharrek diotena kontutan hartuko al dugu? Arreta gehiago eskainiko al diegu? Apunte batzuk honi buruz.

Zaharrak eta gazteak

Zenbat pertsona dago inguruan oraindik gazte sentitzen dena? Joder! Gaizki daramat nik kontu hau. 37 urte ditut: nola izango naiz ni gaztea? Ez, jada ez naiz gaztea. Bizitzaren beste fase batean nago: kreditua dut buruan, etxea, ez dakit zer kezka...

Behin bilera bat izan nuen elkarte bateko kideekin. Etorri ziren niregana laupabost lagun. Aurkezleak: "Elkarte hau 20-34 urte bitarteko gazteek osatzen dugu...". Ez nituen ezagutzen, baina barru-barrutik atera zitzaidan: "Ez nekien 34koak (orduan adin hori nuen nik) gazte ginenik". "Barkatu?". "Ba horixe, ez nekiela 34 urte ditugunok gazteak ginenik?" "Ba ni gazte sentitzen naiz". "Bai, tira, hori beste gauza bat da. Zuk esan duzu: ez zara gaztea, gazte sentitzen zara".

Luis eta Salsamendi: gauzak egin bizirik jarraitzeko

Oriotarra da Salsamendi. Esan bezala 80 urte ditu, baina honek bai sasoia! Gizon langilea, geldirik egoten ez dakien horietakoa. Ebanista, pelukeroa, pintorea. Kontatu zuen nola 30 urtetan atera den igande eta jai-egun guztietan pintatzera, Loiola auzoko Rezola margolariarekin. Azken hau hil ondoren, gaur egun honen semearekin ibiltzen omen da.

Hona ekartzeko moduko gauza bat: "Pena hartzen dut herrian, arrantzale izandakoak portuan ikusten ditudanean ez dakitela zer egin. Aspertu egiten dira eta taberna noiz ireki zain egoten dira".

María Socorro Luis emakume samurra bezain zaildua da. Maistra izandakoa, sei seme-alabaren ama, jubilatzeko ordua iritsi zenean, gogoz kontra hartu omen zuen albistea.

Azken urtean eskolaz aldatu egin zutela esan zigun. Lankideekin ondo moldatzen omen zen destino berrian, baina jubilatzekotan zegoela enteratu zirenean beste modu batez begiratzen ziotela. Okerrago, noski.

Erretreta hartu ondoren, Martuteneko gartzelara joan omen zen atzerritarrei gaztelera klaseak ematera. Poesia liburu bat argitaratu du eta gaur egun ere baztertutako jendearekin ari da lanean.

Lasarte eta Oliden bikotea

Manuel Lasarte eta Patxi Oliden lagunak dira. Lasarte ezaguna da. Nahiz eta ni ez izan oso bertsozalea, jarraitu dut haren ibilbidea, Lasarte, Lasarte baita nire familian.

Oliden, berriz, ez nekien nor zen, surf mundua urrutitik jarraitzen dut-eta. Lehengoan Berrian irakurri nuen hari egindako elkarrizketa interesgarria. Urriaren 20an publikatu zuten Tartea gehigarrian eta sarean ez dagoenez kuadernillo hori, ezin jarri loturarik hemen.

Bi gauza bukatzeko

Baga: garrantzitsua dela gure zaharrei kasu egitea. Asko ikasiko dugu beraiek entzuteko denbora bat hartzen badugu. Gaurko Berrian Villabonako 80 urte inguruko aiton-amonekin aurrera eraman behar duten proiektu baten berri irakurri dut (hau ere Tartean). Diotenez, Eibarren Asier Sarasuak eta konpainiak egiten ari direnaren antzekoa. Eibartarren ahotan.

Biga: María Socorro Luis poetaren berri galdetu diot orojakileari eta apenas aurkitu dut pulamentuzko loturarik. Emakumeak ez dira agertzen sarean?

Atzoko Berrian galde-eskeak sailean Harkaitz Cano erantzule eta Iker Elizalde galdegile:

"Euro mordoa sarietan... horrela gastatzen ditu Jaurlaritzako Kultura sailak gure sosak. Dagoeneko non inbertitu badakizu?"

Harrituta eta perplejua gelditu naiz galdera hori irakurtzerakoan.

Canori 15.000 euro emango dizkiote (edo tokatu egin zaizkio, fale). Haziendari pagatu behar diona kontutan hartuz, hori "euro mordoa" dela pentsatzea, zer nahi duzue esatea ba? Letxe txarra behar dela.

Ez-dakit-non irakurri ditudan Harkaitzen adierazpenak, lasaiago ibiliko dela sariaren diru horrekin eta beste urtebete irabaziko duela bere nobela berria idazteko. To! Hortxe daukak inbertsioa.

Lotsagarria iruditzen zait 15.000 eurori dirutza esatea. Batez ere, aste honetan Espainian, Planeta Saria eman diotenean Maria de la Pau Janeri. 600.000 euro jaso ditu irabazleak eta iskanbila egon da.

Duela aste batzuk César Vidali (izena bakarrik idaztearekin goragalea sortzen zait) eman diote Torrevieja Saria. Ez dakit zenbait mila euro tokatu zaizkion honi ere.

Berrian idazten duen zutabegileak zenbat irabazten du? Badaki Elizaldek zenbat irabazten duten El Paísen edo El Mundon ari diren puntako zutabegileek? Anjel Lertxundi bikainak zenbat irabaziko luke Hitz beste hori gazteleraz eta aipatu bi egunkarietako batean publikatzeagatik? Igual 5000-6000 euro hilabetean. Ez dakit zenbat irabaziko duen Berrian, baina kendu zero bat eta igual ez da iritsiko hori irabaztera ere hileko.

Euro mordoa? Idazleak Euskal Herrian airetik bizi ote dira? Inbidia zer den, kopon!