Más jamón y menos pan
El fin de los periódicos aipatuz, Estatu Batuetako prentsa-merkatuak aurreko bizpahiru urteotan izan duen gainbeherakada azaldu nuen orain hurrengo (Egunkarien azken hatsa). Orduan aipatu ez arren, Espainiar merkatua ere ez zaio batere arrotz maldan behera doan joerari. Espainiako Prentsa Elkarteen Federazioaren arabera, azken hamabi hilabeteotan 3.000 kazetari lanik gabe geratu dira, hainbat goiburu desagertu eta egunkari-talde handiren bat edo beste kinka larrian omen. Egoera honen aurrean zer egin? Etsi, bere gisara utzi ala goiari eutsi?
Vocento taldearen egunkariak ondo kokatuak daude, nagusi dira euren merkatuetan, oraindik etekinak darizkie, kazetari trebatuak dituzte eta, goiari eutsi nahirik, ondoko galdera hau egin zion Benjamin Lanak, Vocento taldearen Berrikuntza Zuzendariak, bere buruari duela urtebete luze: Zer izan behar dugu, izaten jarraitu nahi badugu? Baita beste hau ere: Iraungo badugu, zer eskaini diezaiokegu trukean bere dirua eta denbora eskaintzeko gertu dagoen irakurleari? Erantzuna, azaroaren 27an.
Egun horretan, Vocento taldearen hamabi egunkarik –El Diario Vasco tarteko, baina ABC eta Qué! kanpoan geratuko dira oraingoz— kazetaritzaren historia hurbilean inoiz gutxitan egindako iraulketarik nabarmenenetakoa burutuko dute elkarrekin eta gau berean. Ez da diseinu, diagramazio, infografia, itxura, hizki-mota, argazki edo kolore mudantza soila izango, funtsezko kontzeptu-eraldaketa baizik. Besteak beste, astelehenetik ostiralera bitartean egunkari-tankera bat izango du eta asteburuan, berriz, beste bat. Beti ere, informazio sinatuaz, euskarri digitalekin zubigintzan, eta asmo jakin batez: Etorkizuna ez dago berriketarako. Aurrerantzean, helburua ez da egunkaririk salduena izatea, bakarrenetakoa izatea baizik. Alegia: paperezko egunkariek etorkizunik izango dute, irakurleek beharrezkotzat jotzen baldin badituzte.
Lehen orrialde-aukera bat
V, astelehenetik ostiralera bitarteko osagarria