Estrategia-kontua

Umandiren gramatika galtzarbean hartuta, lauzpabost gazte bildu ohi ginen, 1965 urte inguruan, Imanol Laspiurren maisutzaren altzoan. Giro hartan, Seber Altube genuen jainkotzat eta funtsezko dogma sakratu bi, goiburu: galdegaia eta aditza. Galdegaia, aditzaren aurrean kokatu behar zena beti. Aditza, zer gerta ere, esaldiaren amaieran jarri beharrekoa.

Eta ondotik, nahiko surrealista dirudien arren, Basarriri esker ikasi genituen Azorinen beste bi arautxo: ahalik eta esaldirik laburrenak moldatu eta erlatibozkoak uxatu. Beti gogoan izanik, kazetaritzan behintzat, bertsotan bezala, aukera batto baino ez dagoela ulertarazteko.

Mitxeleneari zein Villasanteri (eta ondoko hainbati) jaramonik egiteke, oinarrizko legexka xume hauekin iraun dugu ia mende erdi, itxuraz idazten edo, txarrenean, inork ulertzeko moduan... Pello Esnalek hainbat estrategia bilbatu eta txirikordatu arte.

Esnalek burutu du lan txukuna, arlo konplexu eta aspergarri samarrak arin bezain argi laburbiltzen. Eta, pilotariaren adibidearen ildotik, betekizunak ezartzera baino aukerak eskaintzera dator: mugak haustera, kargak arintzera, baliabideak eskaintzera, aterabideak iradokitzera eta, betiere, hitz-ordenaren erabilera estrategikoa  proposatzera. Alegia: “gutako bakoitzak geure egitekoetan gaitasun estrategikoa landu dezagun” gonbidatzera.

Bapo.

Pello Esnal eta bere 'Hitz-ordena'

Pello Esnalen beste hainbat arlo honetaz:

Egokitasuna hizkuntzaren erabileran: oinarrizkoak

Testu antolatzaileak. Erabilera estrategikoa