Erretzen ez duten kazetariak

Aurreko asteartean egokitu zitzaidan hogei inguru kazetarirentzako ikastaroa antolatu beharra. Guztira --hogeitaka entzule, dozenerdi txostengile, argazkilaria eta pare bat laguntzaileren artean-- ia hogeita hamar lagun elkarrekin areto berean, bost orduko jardunaldian zehar.

Goiz erdian, kafe-etena jarri genuen, hankak luzatze aldera, eta Muñatones jauregi aldameneko zelaira jotzen duen atea parez parez apropos ireki, erretzaileek nork bere zigarroari amain eman ziezaioten.

Etenaz baliatuz, gehienek kafea hartu zuten eta, zuhur asko, pasta bana jan. Baita kanpora atera ere, telefonoz hitzegiteko. Inork –inork gero- ez zuen, ordea, erre.

Garai batean zigarroak eta kazetariak nolabaiteko espezie hibridoa osatzen genuen elkarrekin. Idazteko, hitzegiteko eta nora ezean aritzeko, kea zeriola, kazetari peto-petoak tabakoa behar zuen lagun.

Nik ez nuen nire gaztaroan sarri ikusterik izan, eleberri beltzean horren usu agertu izaten zen kazetarik mozkorrik. Baina benetan nekeza zen batere erretzerik ez zuen kazetariren batekin topo egitea. Orain, ostera, ezta bat bera ere gero. Inork ez du erretzen.