Aitzolek ez zuen biolina alferrik eskatu
Ez da batere bide erraza izan. Eibar, Bilbo, Madril, Leipzig, Stuttgart… Hiru hamarkada luzetan ikasi eta ikasi besterik ez du egin, saiatu eta saiatu, zaildu eta zaildu. Zer esanik ez, duela 17 urte Alemaniara bizi izatera joatea erabaki zuenetik.
Geroztik, Aitzolek hainbat biolin-lehiaketa irabazi du, Europan zehar edozenbat orkestratan bakarlari gisa jo, pare bat ganbera-musika talde sortarazi, nazioarteko zenbait masterretan maisu, Musikene ikastegian irakasle, musika garaikideaz goi mailako aditu eta, azken bolada honetan, Euskadiko Orkestraren kontzertu-maisua, kontzertinoa. Zuzendariaren hurrengoa alegia, biolin-jotzaileen artean lehena, aurrena, buruzagia.
Pozarren dago, urbitsetan. “Ez dot esango nere herrian igarle naizenik, baina bai danok ikaragarri ondo hartu nabela, eta maitatua sentitzen naizela”. Lanak urrea balio duen garai honetan, “zer esanik ez norberaren gustuko bada”.
Leipzig-eko musika-ikasketetan ezagutu zuen alemaniarrarekin ezkondua, neskatila bi dituzte, “zein baino zein polittagoak, ama bezin polittak”. Larrutik daki ez dela batere erraza Alemanian bizi eta Euskal Herrian lan egitea: “Noiz edo noiz erabagiren bat hartu beharko dogu, baina erabagi garrantzitsuak astiro hartzen dittuenetakoa naiz”.
Zirraraz gogoratzen ditu Eibarko txikitako "ipuinak": bera baino handiagoa zen lehen biolina, musika-tresna moduan baino gehiago jostailutzat erabili izan zuena; Juanito (Etxaniz) biolinistia, garai hartan Eibarko ezteguetan eta hiletetan biolina jotzen zuen bakarra; gurasoen musika-zaletasuna eta etxean umetatik ezagutu zuen giroa; aittitta Segundo (Bueno), herriko musika-bandan bonbardinoa jotakoa...
Aitzol Iturriagagoitia Bueno (Eibar, 1975)
Izan untsa.