Harrikadak

Xuriken jaunak aka Konektikat eginiko komentarioagatik iritsi naiz Fleury-Mérogis presondegiko bizi-baldintzak gure begi aurrean jartzen dituen hiru minutu pasatxoko bideora. Norbaitek bideo-kamera sartu zuen kartzelan eta bertako zenbait presok irudiak grabatu dituzte.

Ez dut, zorionez, gartzelik ezagutu, baina susmatzen dut hau ez dela salbuespena.

Berria.infon ikusi omen du Xurikenek.

Berriro atera zait bidera Ruben Blades musikaria. Azken hamar urte hauetan beste zenbait kontutan egon da, baina ez du musika erabat baztertu. Nik dakidala 1999an Costa Ricako Editus taldearekin Tiempos izeneko diskoa grabatu zuen, 2004an Donostiako Jazzaldian egon zen Cachaoren gonbidatu gisa, Harlemeko Orkestra batekin grabatu zuen beste disko bat...

Politika munduan buru belarri ari zela banekien, baina gaur jakin dut 2004tik dela Panamako Turismo ministroa (Bladesi Wikipediak eskainitako orrian ere datu hori berresten da).

Interneten telebista kanal bat zuela ere ikusi nuen: Show de Ruben Blades. Atzean dagoen adibidean klik eginez, Puerto Ricoko Calle 13 bikoteari eginiko elkarrizketa ageri da. Bost zati ditu saioak eta gogoan dut askotan elkarrizketatuak baino gehiago hitz egiten zuela Rubenek.

Kontua da gaur irakurri dudala Víctor Lenorek eginiko 2008ko nazioarteko kanten zerrenda. Eta bertan berragertu dira biak. Calle 13k Los de atrás vienen conmigo lana argitaratu zuen iaz eta Latinoamerikako izen potolo batzuk gonbidatu zituen.

René Pérez aka Residente eta Eduardo Cabra aka Visitante dira Calle 13 osatzen duten bi kideak eta bere auzoari eskainitako abestian, Blades ageri da lehenengoz rapeatzen. Freskoa da kanta eta Rubénen Antecedente diskoan ageri den Patria abestia gogorarazten dit.

Lenorerentzat La Perla da iazko kanten zerrendan egotea merezi duena: "Una canción sobre los placeres sencillos puede ser el más efectivo himno anticapitalista de 2008, sin necesidad de invocar al comunismo ni rimar la palabra revolución. El sabor del guiso casero".

Iñigo Saénz de Ugarteren Guerra eterna blogari esker, ikusi dut The Big Picture photologean Gazako eta Israelgo argazki gogorrak.

El regreso de Picapiedran, berriz, irakurri dut Israeli boikota izeneko ekimena abiatu dela Interneten. Ondo iruditzen zait Israelgo gobernuari, enpresei, etab. aurre egitea. Baita Israelgo kirol taldeak Europako lehiaketetatik botatzea ere, baina artistak boikotatzea ere eskatzen dute. Eta ni ez nago horrelako boikot artistiko edo pertsonalen alde. Arau bera aplikatuz gero, zaku berean sartu beharko lirateke hainbat artista estatubatuar eta europar, beren gobernuek munduan barrena egiten dituzten barrabaskeria piloa ez gaitzesteagatik. Ahaztu gabe ere, bere garaian norbaitek idatzi zuen bezala, nola sustatu daitekeen hori eta gero euskal artistei egiten zaizkien boikot kanpainak salatu.

Kanta ederra jarri nahi dut gaur hemen. Aipamenaren arrazoia tristea da, baina. El Paísen jakin dut, gainera, Vincent Ford aka Tata berriki hil dela Jamaikan. Gizonak No Woman No Cry kantaren letra egin omen zuen, Bob Marley & the Wailers taldeak hirurogeita hamargarren hamarkadan arrakastatsu bihurtu zuen abestia. Hor behean utziko dut youtuben aurkitutako bideoa.

The organization-en atzoko zorion mezuari buruz, ezer gutxi dut gehitzeko. Jaso dugula zorion mezua. Eta Javier Vizcaínoren iritzi ausartarekin bat egiten dudala.

"Bizitza osoa ematen dugu egindako hutsak zuzendu nahian, huts horien bertuteak ikusi barik. Zuzentasuna ez da existitzen; nork bere hutsak ditu, eta horrek badu bere edertasuna. Halako ideiak defenditu nahi izan ditut diskoan. Zuhaitz okerren edertasuna. Politenak dira niretzat. Askotan erabili den metafora da: zuhaitz okerra txarra adierazteko; eta zuhaitz zuzena, berriz, ona erakusteko. Zuhaitz okerrari parterik txarrena tokatu zaio, eta polita iruditzen zitzaidan haiekin elkartasuna agertzea, eta erakustea haien edertasuna okertasunean oinarritzen dela".

Rafa Rueda. Berria.  Maiteminduta nago musikarekin.

Kostatu zait jakitea Bergarako zein tokitan egingo duen diskoaren aurkezpena (eskerrak Mathiasen kopilotuari). Zabalotegi eraikin berrituan arituko da urtarrilaren 4an, datorren domekan. Emanaldia arratsaldeko 19:00etan hasiko da eta pagatu daitekeen prezioa du: 3 euro.

Etxean ere arituko da urtarrilaren 16an, Mungiako Olalde Aretoan, Donostiara etorri aurretik: urtarrilaren 30ean Imanol Larzabal Aretoan (Lugaritzen).

Uztailaren bukaeran idatzi nuen hementxe bertan David de Jorgek estrainekoz ETBn egin zuen telebista saioaz. Orain, gabonetako atarian bueltatu da kajatontara. Kasu honetan, Martin Berasategui sukaldaria eta Gorka Otxoa aktorea izan ditu bidaide.

Programa bota zuten egunean ezin izan nuen ikusi (abenduaren 22an). Dena den, EITBk lauzpabost bideo ikusgai jarri ditu bere webgunean. Hauxe da lehenengo zatia.

Javier Vizcaínok David elkarrizketatu zuen abenduaren 21ean eta gaur entzun dut solasaldia. Javierrek aipatzen du, besteak beste, Davidek oso ondo idazten duela (arrazoi osoa du). Adibidez, hona hemen abuztuan hildako aitari idatzitako apuntea.

"Tuvimos el gusto de conocernos el 4 de Octubre de 1970 en la Clínica San Ignacio de Donostia, y cuentan las más ancianas que babeó como un Mastín Pirenaico, mientras su chica me echaba al mundo hecho unos zorros, empujando como una leona. Él tenía entonces 36 tacos recién cumplidos y era un verdadero torero casta de tronío en toda regla.

Gehiago hemen: Faltará el galego

Telebista saioa osorik ikusteko jo EITBren webgunera.

Atzo ez nintzen Anoetara hurbildu (ez futbol zelaira, ezta ondorengo Ohizko Batzarrera). Partida telebistan jarraitu nuen (Galdakaon) eta poztu nintzen Salamankaren aurkako garaipenarekin, nahiz eta (edo batez ere?) azken unean gertatu.

Batzarrean geratu zenaz, ezer gutxi dut esateko. Lotsagarria iruditu zitzaidan Badiolaren aldeko sutsuenek izandako jarrera. Bere garaian esan nuen tipo hau ez zitzaidala batere gustatzen. Poztu naiz akzionistek Administrazio Kontseilutik bota izanagatik. Etorri direnei buruz, bestalde, ezer gutxi dakit. Ez ditut ezagutzen.

Reala gaixo dago eta giroa nahasita. Gauza onik ez.

Love of 74renean ikusi dut.

Irutxuloko Hitzan 2008ko abenduaren 17an argitaratutakoa, Loretopetik atalean.

Duela egun batzuk Albert Pla abeslari katalana Euskal Herrira etorri zen. La diferencia ikuskizun berria eskaini zuen Bilboko Kafe Antzokian azaroaren 27an. Lan hori zela-eta, Irune Berro kazetariak eginiko elkarrizketa publikatu zuen Berria egunkariak.

Elkarrizketa azaroaren 4an egina omen dago; hots, AEBetako presidentea aukeratu zuten egunean. Gauzak horrela, horri buruz galdetu zion kazetariak Albert Plari: "Bost axola zaizkit AEBak. Ez dakit zergatik, baina niri Gipuzkoa ekartzen didate gogora".

Xelebrekeria baino, jeniala iruditu zitzaidan ateraldia. Ez nuen nik irakurri periodikoan, lagun batek aipatu baitzidan kontua. Nola ez du ba askotan lurralde honetara etorri ohi den musikariak hori esango? Begiratu panorama: ez gara gai aireportua modernizatu behar den edo ez erabakitzeko, ez gara gai Pasaiako Badia eraberritzeko, Kutxako asanbladak pikutara bidaltzen du BBKrekin egin beharreko fusioa, Realak bigarren mailako zirkoa dirudi, zakarrak tratatzeko modurik aurkituko dugu noizbait, ETAk trenaren auzian interbenitzea erabakitzen du, etab.

Guzti horretatik nardagarriena, ETAren jarduna da. Azken boladan, atentatu maltzurrenak gure lurraldean egiten ditu, ezker abertzale tradizionala gobernuan dagoen herrietan, gainera. Dirudienez, hobe da eskuinak hartzea boterea, ezkerrak baino. Zeren bila dabiltza? Eta ezker abertzale jipoitua, isil-isilik, itsasoko ura bezala. Joan zaitez orain, publikoki, AHTa ez duzula gustuko esatera.

Atxagak zioen noizbait, oker ez banago, saltsa guzti hauek demokraziaren jokoaren barruan sartzen zirela (the organization-ena, ez, noski). Hau da, pluraltasunaren baitan ulertu behar direla gatazka hauek. Javier Ortiz kazetariak ere idatzi zuen duela gutxi nahiago zuela euskal kaosa, AEBetako jatorrizko alderdi-bitasuna baino.

Gatazkak eta borrokak beharrezkoak dira demokrazian, interes ezberdinak egoten baitira jokoan. Baina Gipuzkoakoa demasa da. Politikariei eskatuko nieke propaganda gutxiago emateko eta informazio gehiago. Goazen goiko gai guzti horiek eta beste batzuk mahai gainean jartzera, informatu jendea eta ea behingoz erabakiak hartzen ditugun.

Erabakiak hartzeko garaia baita. Krisia inoiz baino benetakoagoa baita orain eta ezin dugu gure zilborrari begira egon. Eta argi izan herritarrok ez garela gure agintariak baina hobeak. Antzeko-parezido denak ere.

Amaieran dator despedida: bi urte t´erdi pasa dira jada nire lehen kolaborazioa Loretopetik sailean sinatu nuenetik. Bolada batez, behintzat, agur esatea erabaki dut. Eskerrik asko Irutxuloko Hitzako lagunei toki hau emateagatik. Eta irakurleei beren pazientziagatik. Nahi baduzue Interneten edo beste tokiren batean elkar ikusiko dugu. Carpe diem!

Gipuzkoa, ¿qué quieres ser de mayor?

"Zuzeneko musika eskaintzen duten aretoei buruz hitz egin beharra tokatzen zaigu berriro ere, erasotik gertu dagoen alorra baita (...) Gaueko lokalen aurka Madrilgo Udalaren ofentsiba berriak sinpleak diren pertsona askoren oniritzia duela dirudi, mundua zuri-beltzean ikusten dutenena: "paperak ondo ez badituzte, itxi ditzatela".

"Ez da hain erraza. Gau jardueretarako baimena eskuratzeak erresistentzia lasterketen antza du: sistema egituratua dago klubak beti kili-kolo egon daitezen, (egunkarietako) gertaera-orrialdeak betetzen dituzten edozein istiluren menpe. Hainbat erregimen totalitariok erabiltzen duen metodo bera (aplikatzen da): mendekoen trapitxeoak toleratzen dituzte, errepresio indarrak ematen dien botere diskrezionalaren jakitun".

"Askok uste dugu rocka, jazza eta antzeko musikek tamaina txikiko edo ertaineko aretoak behar dituztela, lasaitasun giroan talde edo solistekin gozatzeko tokiak, kopa eskuan dugularik, inolako eserlekuri lotu barik. Ekimen pribatuko lokalak, udalaren ulermena merezi dutenak, baita gehiago ere (salbuespen fiskalak?). Edozein hiriko kultur ehunaren zati dira eta zaindu beharko lirateke, ez jazarri. Eta jazarpena egon badago: adibidez, Madrilgo udaltzainen astakeria, djen poltsak arakatzen disko piraten bila!"

"Mastekatu beharreko datu bat: zuzeneko musika ez da oso errentagarria. Horregatik edukiera txikiko kluben ekologiak ordutegi oparoak eskatzen ditu, eszenatokian musikarik ez dagoenean kaxa betetzeko. Hemen, baina, zenbait udal españolen kontzeptu katetoekin egiten dugu talka, ezinezkoa iruditzen baitzaie gune berean emanaldiak eta musika bateratzea".

La ciudad bajo asedio, Diego Manrique.

Ondoren Manriquek berriki hil den Elmer Valentine negozio-gizonaren bizitzaz idazten du.

Manrique zakur zaharra da. Garai batean asko gozatzen genuen El Ambigú irratsaioarekin, Radio 3 entzuten genuen garaian. Orain apenas entzuten dugun emisora hori, baina sarean jakin dugu Manriquek berak Fermin Muguruzari La Boca del Lobon eginiko "Canciones desnudas" kontzertu-elkarrizketa botatzen ari dela egunotan. Abenduaren 11n lehen zatia, gaur bigarrena.

Canciones desnudas I

Canciones desnudas II

Ohar garrantzitsua: oraingoz blog honetan bakarrik erabiltzeko apuntea.

Hilabete pasa da attari buruzko azken apuntea idatzi nuenetik. Gauzak ez dira gehiegi aldatu. Irungo egoitzan jarraitzen du.

Dena den, bai egon ginela etxera eramatetik gertu. Egoitzako psikologoarekin hitz egin eta esan genion gabonak iritsi aurretik etxera eraman nahi genuela. Eguneko zentrora ekarriko genuela eta gero etxera eraman lotara. Azken unean, baina, gauzak dauden bezala uztea erabaki genuen.

Gaur ekarri dugu lehenengo aldiz etxera bazkaltzera. Zazpi lagun elkartu gara gure etxean, Donostian. Atta oso gustura egon da, eskertu du zentrotik ateratzea. Hiztun etorri da autoan, eguraldiak goizean eman duen tregua aprobetxatuz eta ikusten zuen pasaiarekin gozatuz. Lasai-lasai egon da mahaian eserita, baina arratsaldeko 17:00ak aldera Irunera bueltatu nahi zuela esan digu. Anaiak eraman du bertara.

Aldez aurretik inoiz ez dela jakiten esan zidan aste honen hasieran gizarte langileak. Probatu behar genuela. Ez gara damutzen.

Orain ea nola antolatzen ditugun gabonetako ospakizunak.

Comida familiar