Harrikadak

Auzitegi Konstituzionalak gaur gauean aterako duen epaiaren zain, Bildu inguruan batu den jendeak epe ertainera itxaropentsu egoteko arrazoiak dituela iruditzen zait.

1.- Pasa den larunbatean Arnaldo Otegi askatzeko manifestazioan egon zen ezker abertzaleko lagun batekin hitz egin nuen astelehenean. Oso pozik zegoen han ikusitakoarekin. Bere ustez, egoera zail honek balioko du ezker abertzaleko jendeak behar den bezala baloratzeko EAk eta Alternatibak emandako urratsa. Era berean, Bildukoak konpaktatzeko balioko duela zioen.

2.- Arnaldo Otegi. Osama Bin Laden garbitu zuten bezala ez badute berarekin akabatu nahi, halako batean presondegitik aterako da Arnaldo. Eta bere lidergoa ezbaian egon bazitekeen barrura sartu zutenean, ateratzekoan lider sendoagoa izango du ezker abertzaleak. Militarrak bere tokian jarri dituena, besteak beste.

3.- Ez da Bilduren arazo soila hau: demokrazia da gakoa. Eta Estatu Espainolaren demokrazia mailak koska bat behera egiten badu, independentistak egiteko makinak abiadura hartuko duelakoan nago.

Hiru ideia hauek bota nahi nituen Bakearen hiri... eta misilena! den Donostiatik. Misilen kongresu bat egun hauetan Donostian eta apenas dagoen informaziorik komunikabide nagusietan.

El tren de Bildu, este apunte en castellano

Dear JOR

Oraintxe irakurri dut zuri bidalitako azken gutuna. 2010eko azaroaren 20koa da. Egun hartan ere Oiartzunen ibili nintzen goizean, aitarekin. Gaur bezala. Gurasoekin kasu honetan.

Bi urte joan zaizkigu bai, Jamaikarako heriotz bidea hartu zenuenetik. Tamalez. Eta begiratzen diozu gaurkotasunezko gaiei eta badirudi dena berdin-berdin dagoela.

Den-dena? Tira, den-dena, ez. Adibidez, ETAren bide odoltsua amaitzear dagoela dirudi, nahiz eta batzuek, betiko Espainiaren seme-alaba, ez egon oso gustura. Lerro hauek idazten ditudan bitartean, Auzitegi Gorenaren 61. aretoko epaileen esku dago maiatzaren 22an Hegoaldean izango diren hauteskunde autonomiko eta lokalak demokratikoak izatea edo ez izatea.

1990. hamarkadako zure hainbat artikulu irakurrita, Felipe Gonzálezen bukaera garai haiekin konpara daiteke Espainiako gaur egungo egoera. Ditxosozko GALik gabe, hori bai. Baina burbuilaren garaiko ustelkeria puri-purian dago, 45 milioi biztanletik 5 milioi langabeziaren putzu beltzean bizirauten duten bitartean. 90. hamarkadako Alemania batuko datuak kopuru horretara iritsi zirenean, egoera oso larria ei zen; eta haiek 80 milioi biztanleko herria ziren.

Krisi latza bizi dugun bitartean, futbola da gaur ere herriaren opioetako nagusietako bat, baina orain ez da giro Barça eta Madrid erraldoiago bihurtu dituztenetik. Eskerrak atzo zure (gure) Realak mendean hartu zuela Barça ustez garaiezina. Eta horrela bi helburu lortu zituzten gipuzkoarrek: datorren urtean Lehen Mailan egoteko aukera eskuarekin ukitzea eta txapelketa berean 32 partida galdu gabe egotearen marka oraindik ere 80. hamarkadan liga irabazi gabe geratu zen talde txuri-urdinak mantentzea.

Seguraski ez zinatekeen hurbilduko Anoetara eta Alacanteko etxetik egongo zinen atzoko partida ikusten. Gustura. Ikusi behar ninduzun atzo Estadioan. Errealzale asko bildu ginen, baina baita Barçaren zale asko ere. Inoiz baino txistu gehiago jaso zituen talde kataluniarrak. Hausnarketa bat merezi du gaiak, baina beraiei dagokie hori, Barçaren direktiba eta zaleei.

Tira udaberria bada, behintzat. Neguaren amaieran abiatutako aldaketa giroa bizi da Ipar Afrikan eta gurean, azken bolada honetan, Haserretu zaitezte Stéphane Hessel-en liburuak astindu ditu bazterrak. Zu bezalako erretxindu baten Diario de un resentido social hura ezin ahaztu titulua leituta.

Ea gai garen lapur koadrila honi aurre egiteko. Kontatuko dizut.

Besarkada bat gero eta jende ezagun gehiago biltzen duen Jamaika horretara.

Iturri

Joan den astean notizia izan da Donostian El Jukebox-ek aipatzen duen sozialisten kartelarena. Aste bukaeran, La Vanguardiak Pixelaren artistak erreportajea publikatu du. Bertan azaltzen da Pascal Dangin berrukitzaile famatuena. Puntako argazkilariek ere Nueva York-en bizi den kortsikar honengana jotzen omen dute. New Yorker aldizkariak Pixel Perfect erreportajea egin zion duela hiru urte, 2008ko maiatzean.

Horretaz gain, Hany Farid forentse digitalaren aipamena egiten du Bartzelonako komunikabideak. Bere lana irudi faltsuak atzematea ei da. Etorkizuneko lanbidetzat jotzen dute eta Farid berak dio argazkiak publikatu aurretik aztertuko dituen teknologiaren bila dabilela.

Darmouth Unibertsitateko webgunean argazki manipulatuen galeria bat dago. Adibidez:

Fotografías manipuladas, este apunte en castellano.

Gaur irakurri dut Entzun webgunean "Julieta Itoiz (La Chula Potra) rapeatzailea Iruñeko auzitegian aurkeztu beharko dela apirilaren 28an, Yolanda Barcina alkateak kereila bat jarri baitio. Antza, kereilaren zergatia Julietaren Una bofetada abestia da, Youtuben kristoren arrakasta izan duena". Entzunek dioenaren arabera Julieta pertsona ezaguna da Iruñeko Alde Zaharrean.

Jaso beza La Chula Potrak nire elkartasuna. Izan ere, boterea ezin bada kritikatu eta boteretsuez ezin bada irri egin, demokrazia kaka hutsa da.

Entzun-ek beste kanta baten aipamena ere egiten du. Hona hemen bideoa.

Ez dakit zein dagoen bideo honen atzean, baina ez du batere graziarik. Errazkerian erortzen da eta Barcinari Porcina deitzeaz gain, "puta" deitzen dio behin eta berriro. Eta ondo deritzot Barcinaren kontra jotzea, baina horretarako ez dago zergatik putak iraindu beharrik.

Dos canciones contra Barcina, este apunte en castellano

Ostiral iluntzean B aldeko kantuak diskoa aurkeztera hurbildu zen Donostiara Txuma Murugarren. Duela aste batzuk irakurri nion Argia aldizkarian Musikari askok sentitzen dugu sakonean jendeak huts egin digula izenburupeko elkarrizketa.

Iker Barandiaranek galdera: “Jendeak ez gaitu maite, minduta gaude eta min egiten dugu kantatzean”. Hala sentitzen zarete urteetan borrokan ibilitako musikari asko? Omenaldi txikia da?”

Eta Txuma Murugarrenek erantzuna: “Bai, gure buruari barre pixka bat egiten diot eta egia da, estali nahi dugun arren, jendeak huts egin digula sentitzen dugu sakonean, gehiago merezi dugulakoan gaudela”.

Ostiral goizean bertan Euskadi Irratian elkarrizketatu zuen Manu Etxezortuk. Ostirala zelako, udaberrian gaudelako, batek daki, entresaka egin zuen kazetariak titular hau jarri zion: Etorriko dira garai hobeak.

Loveof74 lagunaren blogean irakurri genuen ondoren Rafael Berriori EFE EME aldizkariak berriki argitaratutako elkarrizketa: Rafael Berrio, ingenio libre. Gomendagarria da oso-osorik irakurtzea, baina nik esaldi hau ekarriko dut gaur hona:

"Bueno, no soy nada democrático en estos asuntos. No veo mal que exista un arte dirigido a una minoría exclusiva, a una élite cultural que tome la delantera con respecto al “mainstream”. A mí, por ejemplo, me molestaría bastante que a todo el mundo le gustase el “White light-white heat” de la Velvet Underground y que lo pusieran de sintonía de un anuncio".

Ez naiz sentitzen elitearen parte, baina uste dut gurean jende asko gezurretan ari dela esaten duenean kultura, musika, pintura, literatrua, eta abar maite dituela. Ez, normalean gehiago gustatzen zaigu trago batzuk hartzea, mokau bat jatea edo txortan egitea.

Kultura apaingarri gisa erabiltzen da. Aitzaki hutsa da beste gauza batzuk egiteko. Besterik gabe.

La cultura, sin aditivos, este apunte en castellano

Ostiral arratsaldean irakurri nuenean Spotify Aita Santuaren bisitaren babesle zela, asko haserretu nintzen. Eta horrela jakinarazi nuen twitter-en.

Javier Vizcaínok, ondoren, baja emango zuela jakinarazi zuen eta nik astebete ematen niola enpresari nire erabakia gauzatzeko. Vizcaínok jada esan dio agur Spotify-ri.

Ostiralean bertan beste pertsona batek esan zidan orduan gainerako babesle guztiekin berdin jokatu behar nuela. Arrazoi zuen. Begiratu dut eta zerrenda luze horretan, gutxienez, hiruzpalau enpresa gehiagoren bezero naiz. Are gehiago, Munilla Elorzarengana joan zen eta Donostiako Udalak ere laguntza eskainiko dio Elizari.

Gauzak gehiago korapilatzeko, El Paísen agertu zen baja emango nuela Spotifyn (tuitak bota eta jada ez ditu haizeak eramaten; hortxe geratzen dira kieto-parau).

Hainbat pertsonek jakinarazi didate, berriz, beraiek Spotifyn alta emango dutela. Oso ondo iruditzen zait. Ez naiz boikoten zale. Aspalditik gainera. Produktu frantsesen kontra 80. hamarkadan egin ziren haiek gogoratzen ditut, Euskal Herriko hainbat musikariren kontra eginikoak, Israelen usaia duen ororen aurkakoak... Ez zait gustatzen jendeari esatea zer egin behar duen, baina, trukean, portaera beretsua eskatzen diot hurkoari.

Ezin dut jasan Eliza Katolikoaren Kuria, ultrakatolikoz josita baitago (eta hauek bai direla abilak besteei zer egin behar duten esaten, baita inposatzen ere ahal dutenean). Ezin dut Ratzinger-ekin, ezta ere Gipuzkoako gotzai ultra horrekin ere, Munillarekin.

Gauzak horrela, zer kristo egin behar dut Spotify Premium kontuarekin? Une honetan bertan ez dakit. Pasa den udazkenetik ari naiz hilero 10 euro pagatzen eta musika piloa entzuten dut, bai etxean, bai bulegoan.

Hori bai, enpresaren aldetik ez zait iruditzen oso estrategia egokia, jakina baita ez dela gauza bera Haitiren aldeko kanpaina laguntzea edo hain polemikoa den figura baten alde egitea.

Spotify, ora pro nobis. Este apunte en castellano.

"Juliano Mer Khamis, the 54-year old founder of The Freedom Theater in Jenin, was murdered today by unknown assailants".

"Shot five times in the theater he founded with former Al Aqsa Martyr’s Brigade military leader Zakariya Zubeidi"

Gehiago: Juliano Mer-Khamis murdered, Ocuppied Palestina gunetik.

"En octubre de 2004 Juliano Mer Khamis estrenaba en la Casa Asia de Barcelona su documental "Los chicos de Arna", uno de los más reconocidos que se han filmado sobre la situación en Palestina. El que la colectividad de activistas reconoce sin ambages como la mejor manera de comprender las raíces de la violencia palestina a partir de la segunda intifada. Al terminar la proyección se impuso el más pesado de los silencios".

Gehiago: El integrismo acaba con el activista, director y actor Juliano Mer Khamis, Alberto Arceren artikulua.

Hona hemen Arna´s children dokumentala (ea ez duten gune honetatik kentzen). Dokumentala erosteko aukera dago, diru horrekin Askatasunaren Antzokia laguntzeko.

"Krisi ekonomiko latza bizi duen gurea bezalako gizartearen misterioetako bat da duen egonkortasun erlatiboa. Noski Ongizate Estatuak funtzionatzen duela segurtasun sare moduan. Eta familiak eutsi egiten dio eta neska-mutikoak etxean geratzen dira ondo koskortuta ere. Baina badago beste zerbait, oinarri-oinarrizkoa dena adituaren errutinazko begiradatik harago. Izan ere, jendearen bizitzaren zati handi batek eta beren praktika ekonomikoek ez dituzte merkatu kapitalistaren arauak jarraitzen (badaude beste merkatu forma batzuk). Hau beti izan da horrela, baina areagotu egin da herrialde guztietan krisiari aurre egiteko modu gisa".

Hauxe da, euskarara ekarrita, Manuel Castells irakasle eta analistak gaurko La Vanguardia periodikuan argitaratutako analisia: Otra vida es posible. Irakurri artikulu osoa, nahi baduzue, Opina Institutuak UOCentzat eginiko inkesta bateko datuak ere jasotzen baitira bertan.

Castells-ek Homenatge a Catalunya II dokumentala aipatzen du artikuluan. Lotura horretan klik eginez gero, hemen behean itsatsita doan ordubete pasatxoko film dokumentalarekin egingo duzue topo.

Horrelaxe aurkezten du katalanez:

"Homenatge a Catalunya II és un documental, una recerca, una història d’històries sobre la construcció d’una economia sostenible, solidària i descentralitzada. Teixint xarxes que superen la individualització i la divisió jeràrquica del treball. Milers de persones cada dia arreu del món. Aquí i ara".

Lehen minutuak ikus-entzun ditut soilik, baina merezi duelakoan nago. Horregatik itsatsi dut hemen.

Homenatge a Catalunya: otras formas de mercado no capitalista, este apunte en castellano.

Gora Kafea eta Galletak! Eta haien sustatzaileak: Leire eta Ibon.

Ander Izagirrek idatzitako tuit honen bidez, gero Txomin Jauregik ReTuiteatu duena, futbozale eta zinemazale den Carlos Marañonek idatzitako artikulu honetara iritsi naiz: Sporting-Real Sociedad... ¡Equis!. Artikuluan film laburra ageri da itsatsita: Sporting 2 Real 2. Hamar minutu eskasetan protagonistak, Alzheimer gaitza duenak, behin eta berriro ikusten du Realaren partida bera, txuri-urdinek lehen liga irabazteko balio zuen hura. 1981eko apirilaren 26an Xixonen jokatutakoa.

Ez nuen filma ezagutzen eta gauza asko gogoratzeko eta mugitzeko balio izan dit.