Harrikadak

Julen

Esan bezala, Julenek 13 urte ditu. Ostiral gauean etxeratu zenean, gurasoei ondoko istorio hau kontatu zien.

Adiskide bat lagundu zuten etxeraino, honen gurasoek jarritako ordua baino beranduago etxeratzekoa zelako.

Esta juventud que se pasa la vida mirando pantallas, estas líneas en castellano.

Bidean adineko gizon bat ikusi zuten mugimendu arraroak egiten. Julen hurbildu eta galdetu zion ea ondo ote zegoen. Aurpegira begiratu eta odoletan zuela konturatu zen. Esertzeko eskatu zion.

Gainera, Julenek taldeko bati esan zion 112 telefono zenbakira hots egiteko. Polizia etorri bitartean konpainia egin zioten gizonari. Honek betaurrekoak bota zituen faltan eta haren bila aritu ziren, baita aurkitu ere.

Ertzain patruila bat azaldu zenean, Julenek kontatu zien zer gertatu zen. Gainera, poliziei esan zien logikoa zela adineko hura irristatu izana, lotsagarria baitzen zoruaren egoera.

Luka

Lukak 9 urte ditu. Duela aste batzuk eskolan eskatu zieten gutun bat idazteko nahi zuten pertsonaia publikoari. Gelakideek futbolariak eta horrelako jende ezagunari idatzi zieten. Oso futbolzalea da Luka, baina berak Eneko Goiari idaztea erabaki zuen.

Amak galdetu zioen ea zer kontatu nahi zion Donostiako alkateari. Eskatu omen zion hiriko obrak banaka egiteko. Hau da, bat bukatuta hasteko hurrengoa.

Izan ere, Luka Amara Berrin bizi da eta berak ere pairatzen ditu hiria hankaz gora jarri dituzten Adif eta ETSren obrak (metroa, trena eta abar).

Aste batzuk pasa dira jada gutuna bidali zuenetik eta ostiralean bere amak esan zidan Lukaren ustez alkateak ez diola hark idatzitakoa ondo ulertu. Agian beste eskutitz bat idatzi beharko diola.

Graduatu betaurrekoak

Mundua pikutara doala ematen duen honetan, nahiago dut horrelako ume, gazte eta haiek hezten dituzten guraso eta helduekin konpartitu bizitza.

Izan ere, gehienetan soilik erreparatzen diegu gure inguruetan gertatzen diren gauza txarrei.

Ba ez: ondo graduatu betaurrekoak eta gauza onei ere erreparatu.

Mesedez.

Astean zehar Twitterretik hanka egiteari buruz hausnarrean ibili naiz eta asmoa nuen horri buruz aritzeko gaur hemen, baina uste dut oraindik ez dela horri buruz patxadaz idazteko tenorea eta nahiago hurrengo baterako uztea. Are gehiago, ostegunean, azaroak 21, Komunikazio libreago baterantz trantsizioan izeneko jardunaldietara joango naizela aintzat hartuz.

Mírame a los ojos y díme la verdad, este apunte en castellano.

Atzo larunbata, gauean, Amua-n egon nintzen Joseina Etxeberriak Gorka Urbizurekin izandako solasaldia entzuten. Bi ordu luze aritu ziren biak musikaz berbetan: Gorkaren kanta kuttun batzuk jarri zituzten (bideoak edo biniloak, baita digitalean ere), bitxikeria zenbait aipatu zituzten eta, propina moduan, Lekunberrikoak hiru kantu jo zituen zuzenean, gitarra akustikoaren laguntzarekin.

Sarrerakoa egin ondoren, bideo hau jarri zuten. Ez nituen ezagutzen: Dijon eta Mkgee.

Urbizuk aipatu zuen Mkgee-k txundiduta daukala. Bideoaren hasieran ageri den gitarrista errubioa da. 26 urteko kanadiarra, inor gutxik ez bezala aparteko gaitasuna omen dauka bere unibertsoa sortzeko. Jarraitu beharko dugu ba bere gurpila.

Bidean, Ekain Perezek Txomin Uriberekin izandako topaketaren emaitza publikoa entzuten joan ginen autoan: Lore hostoak podcast-aren kapitulu berri bat. Hiruzpalau egunetan entzun dut autoan egindako joan-etorrietan eta, azkenean, gaur entzun dut bukaera. Eta ttak ukitu nau espero ez nuen kontu batek.

Uribe ondarrutarra da eta nire emaztea ere bai. Txominek elkarrizketan kontatu du gehien biluztu den kantua Begietara begiratu dela. Minbiziak hil zuen koinatu batekin izandako azken topaketetako bat da abiapuntua. Zaragozakoa omen zen gizona eta hil baino bi egun lehenago, biak bakarrik zeudela, esan omen zion: «Mírame a los ojos y dime la verdad».

Eta krak egin dit zerbaitek barruan, pasadizo horrek 2019ko udarara eraman baitit. Irailaren amaieran hil zen Ondarruko koinatuarekin pasatako aste haiek gogoan. Joserra ere minbiziak hil baitzuen.

Hona hemen kantua: Begietara begiratu.

Krak.

Gaur bederatzi urte betetzen dira Groseko Kortxoenea gaztetxea eraisten hasi zirela. Bederatzi urte jada.

Un cisne negro en Valencia, apunte hau gaztelaniaz.

Baina nik atzerago joan nahi dut. 1990eko hamarkadaren hasiera, hain zuzen ere. Juan Carlos I.a, Espainiako egungo erregearen aitaren bisita Donostiara.

Javier Ortiz maitea El Mundo periodikoaren ordezkari gisa egon zen Miramar jauregian egin zioten harrera ofizialean. Erretzailea izaki, jardinera atera zen zigarro bat erretzera. Sirena hotsak eta ke lainoak entzun eta ikusten omen ziren han goitik.

Kanpoaldean beste pertsona batekin egin zuen topo Javierrek. Hari esan omen zion ea zertara zetorren Borboia, ea ez ote zen jabetzen bisitak sor zezakeen kaosaz.

Barrura sartu eta ezagun batek galdegin omen zion ea zertaz aritu zen solasean Sabino Fernández Camporekin. Hots, garai hartan Errege Etxeko burua.

Javierrek anekdota hau -eta beste bat- kontatzen zituen bere despiste potoloak ilustratu nahi zituenean.

Ortizek Fernández Campori esandako gauza berbera pentsatu dut telebistan ikusi dudanean Valentziako Paiporta herrira hurbildu direla egungo Errege-erreginak, Sánchez eta Mazón presidenteekin batera: ze nezesidade! Zer uste zuten? Txaloka hartuko zituztela?

Valentziako desastrearen harira, goizean Enric Julianaren gaurko zutabea irakurri dut La Vanguardian: Un cisne negro, negrísimo.

Hona hemen hasiera:

«Se llama cisne negro a un acontecimiento sorpresivo que altera el orden de las cosas; un suceso inusitado de gran repercusión social, por tanto política, que tiende a ser racionalizado de manera retrospectiva como algo que podía haber ocurrido. El ensayista y financiero libanés Nassim Taleb, autor de una trilogía sobre la incertidumbre, ha sido uno de los grandes divulgadores de esa metáfora. Lo que ha ocurrido en Valencia es un cisne negro».

Ez nintzen gogoratzen izen berbera duela Ibil bedi taldearen disko batek. Hona hemen Beltxarga beltza.

Twitter

Aste honetan impasse egoeran utzi dut Twitter kontua. Telefonotik kendu dut aplikazioa eta orain hausnartu behar zer egin. Izan ere, ia hamalau urte pasa baititut plataforma hori erabiltzen eta niretzat informazioa jasotzeko gune garrantzitsua izan da. Baina jada hor ez da giro eta ematen du gauzak okertu egingo direla. Tamalez.

Bitartean Linktree-n zabaldu dut profila, nondik nora nabilen jakin dezazuen.

Hauxe izan da bidaia:

Irailak 21-23: Chaves (22an Ourensera joan ginen).

Irailak 24-26: Braga (24an Guimarães-en bazkaldu genuen).

Irailak 27: Sintra.

Irailak 28-29: Coimbra.

Irailak 30-Urriak 1: Viseu (30ean Aveiro bisitatu genuen).

Diez días en Portugal, este apunte en castellano

Azpimarratzeko laupabost kontu:

Centésima Página Livraria

Celia eta Xeperen gomendioz bisitatu genuen. Centésima Página izeneko Bragako liburu-denda dotore honetan Fernando Pessoaren bi liburu erosi nituen: Libro del desasosiego (gaztelaniaz) eta portugesez argitaratutako poesia antologia bat.

Donostian erositako Saramagoren Viaje a Portugal liburua izan dut bidaide. 1979ko urritik 1980ko uztaila bitartean egindako bidaia kontatzen du idazleak bertan.

Sporting Clube Braga

Hilaren 26an goizean Bom Jesus do Monte konplexu katolikora igo ginen autoz. Bueltan Bragako estadiotik pasa ginen. Europa League lehiaketako (kluben arteko Europako bigarren txapelketa) partida zuen bertako taldeak Israelgo talde baten aurka.

Oraindik leihatilak itxita zeuden zelaian, baina hiri erdian duten dendan bai zegoela aukera sarrerak erosteko. 25 euro balio zuen sarrera bakoitzak eta animatu egin nintzen.

Bakarrik egon nintzen Sporting Clube Braga vs Maccabi Tel Aviv norgehiagoka ikusten. Duela ia 10 urte Realean aritutako Bruma jokalariak eman zion buelta markagailuari, israeldarrak aurreratu baitziren 30. minutuan. Azken txanpan bi gol Brumak, bigarrena penalti eztabaidagarri bat jaurti ondoren.

Txirrindularitza museo bi

Sintratik abiatu ginen hilaren 28an, larunbat goiza. Gaua Coimbran egin behar genuen. Mapari begira ikusi nuen txirrindularitzari buruzko bi museo genituela bidean. Xepek eman zidan horietako baten berri duela hilabete batzuk, baina ahaztuta nuen.

Joaquim Agostinho Portugalgo txirrindulari mitiko bat izan zen, eroriko baten ondorioz 41 urterekin hil zena 1984an. Torres Vedra herrikoa zen eta bertan zabaldu zuten museoa 2021eko abuztuan.

Bi hitzetan: XXI. mendeko museo bat, industrialde eta merkataritza gune batean kokatua. Txirrindularitzaren bilakaera azaltzen du, bizikleta XIX. mendean sortu eta gaur egunera arte.

Portugalgo txirrindulari asko ageri dira, gizon zein emakume, nazioarteko izen handiak ere bai. Agostinhok badu gune berezitu bat, baita bere alboan zein ondoren karrera luzea egin zuen Francisco Araújo mekanikariak ere (honena txikiagoa bada ere).

Ez genuen denbora asko eta ez genion behar zuen arreta eskaini, baina txirrindularitza zale batek asko gozatuko luke hango bideo eta audio artean.

40 kilometrora dago Caldas da Rainha herria. Eta han dago Museu do Ciclismo. Eraikina udalarena zela esan zigun begia apenas kentzen zigun langile batek, andrazkoa, baina bilduma partikularra da. XX. mendeko museoa da, besteak beste ezin baita argazkirik egin.

Elastiko, bizikleta, kapela, periodiko eta aldizkari txatalak, argazkiak... Denetarik dago eta hemen ere txirrindularitza zaleek ederki pasatuko dutela iruditzen zait. Buruan Ander Izagirre nuen.

Biblioteca Joanina

Irailaren 29an bisita gidatu bat erosi genuen Universidade de Coimbra ikusteko. Hiru brasildarrekin batera egin genuen ordu eta erdiko txangoa. Gidaria ere brasildarra zen.

Unibertsitatea 1290ekoa da, kontatu zigutenaren arabera Europako zaharrenetakoa (Salamancakoa da pixka bat lehenagokoa). Bisita alde zaharretik barrena egin genuen eta zatirik interesgarriena liburutegia da, Biblioteca Joanina izenekoa.

1717tik 1728ra egin zutela kontatu zigun gidariak, 11 urtetan. Hiru mende pasa dira eta eraiki bezala dago, funtsean. Gaur egungo zementu mugitzaileek ikasi beharko lukete, baita guk geuk ere, herritarrok.

Unibertsitateko paraninfoan Portugalgo errege gehienen erretratuak ikusteko parada izan genuen. 34 errege izan omen ditu herrialdeak eta horietatik 31 ageri dira aipatu aretoan. Falta diren beste hirurak Gaztelakoak izaki eta ez jartzea erabaki zuen norbaitek.

Amaitzeko, 50en bat irudi daude album honetan. Ez dira beste mundukoak, argazkilaria ez baita batere trebea, baina ideia bat egiteko balio dezakete.

38 minutuko bideoa ondo dute eta Gipuzkoako Aldundiaren Youtube kanalean eskegi, 2024ko irailaren 12an Tabakaleran egindako ekitaldiaren laburpen luzea. Kronika bat ere jaso du erakundeak.

Eider Mendoza ahaldun nagusiaren hitzen ondoren, euskal letren eta musikaren errepublikan Ordorikak gertu izandako hainbat lagunen bideoa bota dute, zuzeneko Maite Larbururen ahotsa eta musika tartekatuz. Oso efektu polita lortu dute Oskar Alegriak egindako bideo horrekin.

Mendozaren eskuetatik saria jaso ondoren, hona hemen zer esan zuen Ruperrek:

Lehen, Eider, ari zinelarik horrelako laudorioak esaten, pentsatzen nuen nere artean beste bati buruz ari zinela, zeren, azkenean, bitxia da sari bat hartzea norberak gehien maite duen langintzari esker. Azkenean, Beyoncék bezala, nik ere nire hautazko hizkuntzan kantatzen dut, gehientsuenek bezala mundu honetan. Mila esker handia denoi.

Maite, jakin ezazu asmatu dudala zu zinela sorpresa, tresna ikusi baitut eta benetan kontent naiz. Nire egun berekoa baita Maite, eta badugu harremana.

Badakit ohore hau euskal kantari guztien izenean eskaini zaidala, eta hala onartzen dut. Gaurkoa abagune bikaina dut gure aurreko belaunaldiaren lana goraipatzeko, hein handian haiengandik jaso nuen barru-barrutik mintzo zitzaidan mundu bat, nire musika gustuekin bat egin zezakeena.

Oñatiko eskola denboretan euskal kultura zeharo debekatuta zegoenez, etxeko giroan aurkitu genuen lehen babesa. Gero, erdi ezkutuan lortu diskoetan hasi nintzen mundu berri hura deskubritzen, gure belaunaldiko askori gertatu bezala, ordura arte ingelesez entzuten nituenak erakartzen ninduten gehienbat, eta euskal abeslari haiei esker emeki-emeki sartu nintzen kantutegi zaharrean, eta gure jendearen berbetean eta doinuetan. Bagenuen nondik heldu.

Etxahun-Irurik kantu ontzaile deitzen zigun eta hau da koblakariaren lana segurki, doinuz eta hitzez bizitza ospatzea, eta haien galerak ere bai.

Eskenatokira igo nintzen lehen aldian, hamabost bat urte nituela, Mixel Labéguerieren kantu bat jotzeko izan zen, Gasteizen. Mixel Labéguerie Frantziako errepublikako senatore eta euskaldun kantaria. Bitxikeria dirudi, egun ere errepublikak gure hizkuntzaren irakastea bazterreko kontsideratzen baitu. Labéguerieren abestiek bere ondare politikoa baino oihartzun handiagoa bildu dute eta hor datza gure esperantza, hizkuntza dugu bizi iraupenaren itxaropen.

(Berari begira) Antton Valverde hemen da. Hemen ikusten zaitut eta hitz hauek esan nahi nizkizun zuzenean.

Antton Abadia jakintsuaren ohoretan gaude hemen, bere jauregiko Tabakaleran, hain zuzen. Abadia jaunak, bere garaian euskaldunen aita izendatuak, zazpiak bat irudikatu zuenak, ukanen zuen behar bada hainbestetan aipatzen den Euskal Herriko ikuspen mitikoa, baina baita ere garbi zuen herri kulturak eta gureak bezalako hizkuntzak laguntza antolatua behar duela, kultura hegemonikoen eraketan gertatzen den bezala. Mezenasgo bat, nahi baduzue.

Hegoaldean, berriz, nire ustez piramide inbertitu baten itxura hartu du euskararen munduak. Goiko alde zabalean laguntzak jasotzen dituzten komunikabideak, teknikariak, bitartekariak, aretoak eta abar luze bat legoke. Eta beste muturrean, oinarria behar zukeen tokian, bertize mendrean, euskaraz sortu nahian duinki iraun ezinik dabilen egilea. Guztion lanak beharrezkoak izanik, ez ote da piramidea poliki-poliki eraldatzen hasteko unea.

Bistan da piramide horrek ez duela orekarik. Eta sortzaileari behar duen lekua eman behar zaiola herri honetan.

Holaxe ba.

Eskerrik asko hemen zaudeten guztiei. Nire etxekoei. Eskerrik asko aldundiari, eta zer esanik ez heuren sakeleko mitologian, gure arbasoen arbaso mitikoei munduan ibili eta gero, bazter honetara heldu zirenean berton gelditzea hautatu zutenak, esanaz "zuek segi, segi; gu hemen biziko gara".

Holaxe ba, jaun-andreok. Elorrixoko santuak, Balentin Berriotxoak, esaten zuen bezala: "akabatu da sermoia".

Ondoren, Xabi Etxeberriren laguntzaz, "Zaindu maite duzun hori" eta "Izen zaharrak" abestu zuen oñatiarrak. Bigarren kanta honetan Jose Cazaubon dantzaria ere agertu zen oholtzan.

Sarreran aipatu dut Padronek Ordorikari eskainitako "Lizardiren baratza" bikaina. Ez dakit zer azpimarratu, dena baita, esan bezala, bikaina.

Halere, bada hona ekarri nahi dudan solasaldi bat, gaztelaniaz kasu honetan. Nacho Fernández Rocafort idazle eta irakaslearekin batera aritu ziren biak 2016ko urrian Espainiako Biblioteca Nacionalean. Gaia: De lo oral a lo escrito. Un recorrido por la literatura vasca).

On egin!

Eskerrik asko, Ruper.

P.S.: apunte hau idatzi ondoren, ikusi dut Iban Arantzabalek ere idatzi zuela bere blogean asteartean: Sortzaileak praka parea erosteko lanekin.

"Eskubide malguenetako bat itzultzeko eskubidea da. Ondasun higigarrien kontsumoaz ari naiz. Esperientziekin, pertsonekin eta herriekin, gaiak zutabe honen mugak gainditzen ditu. Sarean erositako produktuen itzulketen gorakada da albiste errepikatuenetako bat.  Garraiolari amazoniko berriek entregatzen dituzten lau paketetik bat itzuli egiten da. Sareko erosketen legezko prerrogatiba komertzial baten erabilera egiten du erosleak".

(...)

"Erraztasun komertzialek atea zabaltzen diote pikareskari. Ez da oraingoa. Etxean zapata denda izan zuten 1960tik 1990era, Calçats Virreina izenekoa, Virrei Amat plazan. Gogoan ditudan une gogorrenak itzulketa saiakerak izaten ziren, amak planto egin behar zuenean emakumezko bezero baten aurrean honek zapata pare bat itzuli nahi zionean abesti haren letrarekin bat egiten zuenak: 'mamá, cómprame unas botas, que las tengo rotas, de tanto bailar'".

¿Quién recoge los paquetes?, este apunte en castellano.

Astelehenean Màrius Serrak La Vanguardian idatzitako ¿Derecho a devolución? (Itzultzeko eskubidea?) zutabearen lehen paragrafoa ia osorik eta azkena, hau bai osorik, kopiatu ditut goian, nik euskarara ekarriak.

Etxean genuen kezka bat aipatzeko ondo datorkit zutabea: askotan, pertsona nagusiak dira munduko presa guztia duten banatzaileen paketeak jasotzen dituztenak.

Amaren etxeko administratzailearekin hitz egin nuen eta, buelta batzuk eman ondoren, ohartxo bat utzi genuen atariko buzoietan. Euskaraz eta gaztelaniaz idatzi nuen, baina hona hemen euskarazko bertsioa:

"Kaixo.

Mañu eta Mikel gara, Isabelen semeak. Modu honetan zuekin harremanetan jartzea erabaki dugu gauza bat komentatzeko.

Amak 87 urte egingo ditu datorren astean eta kezkatuta gaude gai batekin: norbaitek txirrina jotzen duenean, amak atea ireki egiten du normalean. Pakete banatzaileen kasuan, bereziki.

Guk esan izan diogu horrela ez jokatzeko, baina ez du kasurik egiten.

Eta hauxe aipatu nahi genizuen, zuek ere jakinaren gainean egoteko: berriro esan baitiogu ez jasotzeko beste bizilagunen paketeak.

Mila esker zuen arretagatik".

Ostiralean, irailak 20, da amaren urtebetetzea.

Badugu lagun kubatar bat grazia berezia duena, ez beti, baina bai askotan. Beraz, denok bezala.

2020ko otsailean Edurne Arruti eta biok hark esandako batzuk gorde izan ditugu Twitter izeneko sarean #yixipedia traola erabiliz. Jabe nazkanteak X deitzen duen plataforma hori dagoen bezala dago eta gaur gauean gaztelaniazko blogean jaso ditut. Badaezpada.

Gustuko baduzue: Ya llegó la #Yixipedia.

Abuztuan ez dut ezer idatzi hemen, baina gaztelaniazko blogean bai kaleratu nuela apunte bat pasa den astean. Izan ere, Rafael Chirbesen egunerokoaren hirugarren tomoa irakurtzen ari bainaiz aste hauetan: El vértigo de Chirbes. Pasarte batean 2010eko apirilean Javier Ortizen omenaldian zein gaizki pasa zuen kontatzen du Rafak.

Orrialde batzuk aurrerago, familiarekin batera bisita bat egiten du hilerrira. Handik urtebetera edo, etxeko lanetan laguntzen zion Israelek Beniarbeig-eko hilerrira lagunduko dio. Chirbesen lehen bisita da eta orduantxe konturatzen da taberna giroan ezagututako 60 urteren bueltan hildako zenbat auzotar dauden jada bertan.

Esan bezala, pasa den igandean amarekin igo nintzen Irungo kanposantura. Urtebete lehenago zendutako Tio Perikori egin behar genion bisita. Osaba zen amaren anaiarik gazteena. Blog honetan zeharka idatzi nuen berari buruz: haserretu bainintzen Irungo hilerriko gerentearekin.

Aste batzuk lehenago, uztailean, egin nuen beste bisita bat, amarekin hau ere. Lagun batekin aritu nintzen telefonoz, idatziz:

-Zer da, urteko bisita?, berak.

-Urteko bisita? Duela hamabost egun bertan egon nintzen eta.

Ohitura bihurtu baita gutxienez hilean behin igotzea. Besteak beste, nirekin ateratzeko munduko aitzakia guztiak jartzen dituelako amak, baina normalean ez duelako ezezkorik ematen txango hauek egiteko garaian.

Atarian aparkatu eta senideen bila joateko garaian ohikoa den bidea egin genuen: bere buruaz beste egin zuen auzokide bat dago sartu eta berehala; aurreraxeago amaren beste anaia bat; ondoren gure bizilagun izandakoen hilobia (aita eta bi seme zaharrenak daude jada bertan); haraxeago 27 urterekin istripuz hil zen mutil bat eta harekin batera, besteak beste, haren osaba, bere burua urkatu zuena; ondoren, gure lehengusu batzuen semea dago, auto istripuz hil zena 1989ko azaroan; etxeko panteoiaren kalean, gure beste senide batzuen ehorztokia dago eta nirekin batera eskolara joandako ikaskide bat ere bai,1982ko abuztuan trenetik erorita hil zena.

Hauen guztien aurretik pasatzerakoan, amak beti du zerbait esateko. Komentario bat. Gazterik hil zela, modu txarrean hil zela, lore politak daudela, lore zatarrak daudela, eta abar.

Gure senideen aurrean bere errezoak egin ondoren, bueltan bi aukera ditugu: normalean, aitaren arreba zaharrena dagoen kaletik joaten gara autorantz, baina igandean aitaren amaren panteoi aurretik pasa ginen.

Bisitak ez du hamabost minutu baino gehiago irauten. Igandean otu zitzaidan plegatzen den aulki horietako bat eramango dudala hurrengo batean, berehala nekatu eta bizkarreko minez kexatzen baita ama.

Iristen ari gara edade batera non jada jende asko dugun horrelako tokietan. Zer esanik ez amaren adinekoek. Horiek jada gehienak kanposantuan edo antzeko lekuren batean dituzte.

Bizita. Eta heriotza. Ez dago besterik.

Apirilaren hasieran argitaratu zen EITB Podkast plataforman Ekain Perezek Anariri egindako elkarrizketa. Bi ordu eta erdi pasatxoko solasaldia da. Anarik 2024an kaleratutako Giza zarata diskoa aitzakia hartuta aritu ziren hizketan.

Anari y esta involución que nos está tocando vivir, este texto en castellano

Horretaz gain musikariak zazpi kanta hautatu zituen:

• Ginger taldearen Ixo.
• Verde Pratoren Lagunen kanta.
• Benizzeren Urrea, intxaurrak eta txanpaina.
• Lukiek: Eroan zaitue.
• Olaia Inziarte eta Olatz Salvador: Behe klasekoa.
• Monsieur leCrêpe: M.L.C.
• Zetak: Zeinen ederra izango den.

Ordubete eta bost minutu pasatxoren bueltan, disko berriko Kontinente zaharra kantua jarri zuen Ekainek.

Horri buruz galdetzen dio esatariak ondoren.

Eskubideak ez dira betirako

Ekain Perez: (...) Egia esateko, gero eta zaharkituagoak geratzen ari dira Europako edo kontinente zaharreko ideiak modernotzat dugun gizarte honetan, ezta?

Anari: Bai, ezta? Atzera eta atzorantz nahi duen mundua. Hasieratik neukan pixka bat ideia hori: seguraski bunkerra zen ideia. Eta gero bunkerraren kanpotik ditugun kapa horiek guztiak, tipula baten kapak izango balira bezala zabaltzen doazenak: kapa soziopolitikoa, kapa militarrak, polizialak, eta abar.

Eta seguraski honen muina dago azken eszenan: ze ederrago hondartzan jada eguzkia sartzen ari denean, zuri mugarik gabea otutzen zaizun itsaso hori, eta gure bunker intimo hori. Demagun Hendaiako hondartza eta ateratzen zara hortik eta ikusten duzu kale bat atzerago etorkinak, ezin dituztenak zubiak edo bideak pasa, errekan itotzen ari direnak, eta gu nola bizi garen libre ustean. Tira, ez dut uste ezer asmatzen ari naizenik tesi honetan; kapazko deskripzioa egin nahi nuen gure bunkerraren inguruan, zelofan baten modukoa.

Gai honekin lotuta eta zenbait eskubiderekin lotuta, denboraren perspektibak espero ez zenituen parabolak ematen dizkizu.

Ideologikoki ni ez naiz Gerra Zibilekoa, ni naiz Francoren garaian jaiotakoa, baina Franco hil zenean bost urte nituen. Beraz, esan daiteke Francoren osteko garaikoa naizela. Gure aurrekoek hainbat burnizko ate hautsi dituzte, eta pasatu dira. Eta esango nuke, gizartearekin batera, hazi izan garela eskubideak lortzearen ibilbide politiko eta sozial batean. Pilo bat ikasi dugu. Eta gu ere oso garai politiko gogorrean hazi izan ginen: ETAren eta borroka armatuaren garaiak, eta horren ondorena.

Gero pertsonalki ere nire bizitza, nire gorputzean, homosexualitatearen bidea. Hau da, esango nuke gauzak lortzen eta irekitzen zetozen bide batean etorri garela, eta historiaren ezusteko bira dramatiko eta penagarria da horren inboluzioa.

Gai honetaz ari garela, seguraski beti izan gara arrazistak, baina behintzat iritsiak ginen politikoki zuzenera. Orain ez, baina irakaskuntzan nabil, eta nire ikasle batek berdin dit zer pentsatzen duen, baina ezin du esan pentsatzen badu ere. Ez duzu eskubiderik hori esateko. Munduak aurrera egin dezan, dena esan beharrik ez dago.

Eta orain talka hori ere ikusi dut gazteengan. Hamabi urteko ikasle bati esan nion: “Tú de mayor vas a votar a Vox”. Voxeko ikasleak ditugu 11 eta 12 urterekin. Eta zer esan feminismoari buruz feminazi eta horrelakoak...

Lagunak eta irakasleen kontrako atake homofoboak, ikasleen kontra beti. Eta hau ezusteko oso txarra da. Eta kontinente zaharraren ideietatik hornitzen da Santiago Abascal; xenofobiatik ere abiatu dira.

Eta esan bezala atzera eta atzora nahi duen mundua. Ez dakit zehazki nora, baina gizona, gizon zuri, bai aberats eta pobre, izatearen deskolokatzetik dator hau dena. Eta bai, oso etsigarria da.

Garai desberdinak denbora berean bizitzearen errealitatea

Ekain Perez: Agian ur handitan murgiltzea da, baina geroz eta konplexuagoa dela norbanakoaren eta kolektiboaren arteko eztabaida edo analisia Europa zahar honetan, batik bat. Askotan betetzen zaigu ahoa kolektiboaren onurez hitz egiten, baina defendatzen dugun kolektibo hori beste kolektibo edo norbanako batzuk zapaltzeaz elikatzen bada, zer ari gara defendatzen?

Anari: Bai, intersekzionalitatea deitu zaion hori. Esango nuke gizarte osoari azken urteetako pentsamendu propioak eta gizarteari buruzkoak ekarri dizkion mugimendurik interesgarriena feminismoa eta transfeminismoa direla.

Eta intersekzionalitatea nik behintzat bide horretatik ikasi izan dut. Eta uste dut gutxi aitortzen zaiola, eta gizonek gutxi aitortzen dizkiotela feminismoari ekarri dituen beste hainbat gai ere.

Berriro nire burua aipatuko dut, baina iaz argitaratu nuen liburuan (Gari eta goroldiozko) badago autobus bateko eszena bat non adierazi nahi nuen garai desberdinak denbora berean bizitzearen errealitatea. Askotan ohiturak dira, askotan ideologia da, askotan denbora kontu bat bezala iruditzen zaizu.

Ikuspuntu hori askotan eman izan dit irakaskuntzak. Imaginatu Pakistango mendietatik etorri den hamar-hamaika urteko artzain bat. Bufalo emeen artzaina zela esan zidan behin ikasle batek. Hamaika urterekin etorri zen handik.

Galdetu nion ze herritakoa zen. Google Earth-en sartu nuen bere herria eta bertara joan ginen. Flipatu egin zuen. Ikusten zuen eskola, ikusten zuen herria... Ikaragarria zen berarentzat.

Niretzat sentsazioa zen mutiko horrek, bere arrebek eta lehengusuek, abioiko azkeneko bi eskaileretan ia bi mendeko saltoa egin zutela. Ematen dizu sentsazioa garai desberdinetako pertsonak bizi garela denbora berean, minutu berean.

Gero, ikasle horrek esan zidan bere benetako nahia zela Al Qaedan enrolatzea. Al Qaedako garaia da 2010a edo, gure kontra ari zirenean edo. Eta asko hitz egin nuen berarekin.

Niretzat irakaskuntza zerbait bada bizitza da. Eta gustatzen zait bizitzarekin, gizartearekin erabat pegatuta zaudelako.

Hori dena da intersekzionalitatea.

Faxismoa publizitatean

Ekain Perez: Bigilantzia kamerak, Schengen poliziak aipatzen dituzu, Europa irla blindatua bilakatu dela esanez. Hor beste eztabaida potolo bat zabaldu daiteke: segurtasuna eta askatasunaren arteko oreka. Badirudi bataren truke bestea kendu nahi digutela. Hau da, beldurraren arrazio konpartituaren soluzio gisa kamerez bigilatutako hirien segurtasunaren promesa eskaintzen digute libertate gutxiago izatearen truke.

Anari: Bai, paradoxa horretan ere bizi gara. Harrigarria da. Lehengo egunean entzuten nuen publizitatea ere baden faxismo huts hori, kamerei buruzko publizitatea gure irratietan. “Nire hondartzako etxean jarri dut ez dakit zer ez daitezen okupak sartu”. Benetan zeukan ideario osoa publizitate horrek. “Udaran ere beste etxera joaten naizenean ere seguru sentitzeko jarri dut kamera hau. Ez dakit zenbat segundotan deitzen dizute”. Tesi oso bat zuen publizitate horrek.

Hori da paradoxa eta emakumeen kasuan are gehiago. Ze ni behintzat askotan seguruago sentitzen naiz zaindutako eremuetan. Eta hor korapiloa doblea da.

Anari idatziz irakurtzea baino hobe entzutea. Solasaldi osoak merezi du eta.

Gaur ospatuko dute frantses askok Errepublikaren eguna. Nik, aldiz, blog honek 20 urte bete dituela ospatuko dut.

Askotan kontatu dut erretiroa hartu berria zela Mariano Ferrer eta hari eskaini niola lehen apuntea.

20 años, este apunte en castellano

Kasualitatea izan zen egun berean hil zela Mariano 2019an (uztailaren 14an). Bost urte joan dira, pandemia bat tarteko.

Maite G.-k egindako datsegit batek gogorarazi dit Sabino Ormazabalek laguna agurtzeko idatzi eta irakurritako hitzak.

Zaharrok ondo baino hobeto gogoratuko duzue sintonia hau.

Ekitaldi hura izan zen Cristina Enea parkean egindako lehen despedida zibila. Atzo jakin nuen Fagori agurra eman ziotela bertan pasa den asteazkenean.

Despedidak direla eta ez direla jarraitu nuen Javier Ortizen omenez idatzitakoak begiratzen. 200dik gora bildu eta argitaratu genituen 2009an zehar Recuerdos izeneko blogean.

Bi ekarriko ditut gaur hona.

1.- Jabier Muguruzak Me ha dicho un amigo tartean Radio Euskadin irakurritakoa. Bertan Ortiz hil aurretik otsailean Madrilen egindako afari batean izandako elkarrizketa kontatu zuen Muguruzak.

2.- Iñaki Urdanibiaren Adieu mon pote! da bigarrena.

Sabinok esan bezala, hobe gogoratzea hauekin guztiekin bizitutako uneak.

Gugan beude!