Bidean . . .

Hemen beheko marrazki eskax honetan azaltzen ahalegintzen naiz igarkizunaren erantzuna.

Gidari kanbodiarrak hanka tartean zeramatzan nire motxila handia (A) eta motxila ez hain handia (B) (ezin txikia deitu duen pixuarekin). Bizikleta nire altzoan zihoan, kanbodiarra eta nire artean, buelta emanda buruz behera.

Manilarrak ubeldu ederra egin zidan ezker izterrean, koadroak berriz esternoian eta burua eskumatara biratuz gero platoak eta pedaletako bat nituan albo-alboan. Gainera gurpilek erresistentzia egiten zuten haizearen kontra eta indarra egin beharra neukan bizikletari eusteko. 

Eskerrak osorik iritsi ginen helmugara.

Zeinen gustora nengoen atzo. Gurpila konpondu zidan Touliand-ek eta egun lasai eta atsegina pasa nuen paradisu moduko batean, ezberdintasun bakarra ura turkesa kolorekoa beharrean Mekong-eko marroia zela, besterik ez.

Abuztuak 26, Don Khong - Stung Treng (66km)

Goiza polito hasi dut. Mekongera begira lasai gosaldu ostean berau gurutzatu eta Laos eta Kanbodia arteko mugarantz joan naiz. Dena primeran joan da. Touliandek egindako konponketak ondo eutsi dio eta azkar iritsi naiz mugara.

Asia hego-ekialdeko muga hauek xelebreak dira. Gaurko hau ez dute turista larregik igarotzen, beste batzuekin alderatuz, eta etxola modukoetan eskuratzen dira bisatuak (eta eskupekoak ordaindu), nahiz eta eraikin berrietan lanean diharduten (erritmo... lasaian).

Mugaz bestaldean nintzela, Kanbodian jada, hamar kilometro eskax egin eta atzeko gurpila haizea galtzen hasi da. Bi kilometro lehenago herrixka bat zegoenez oinez egin dut buelta. Lehen etxolan konpoketa "denda", zorte pixka bat behingoan!

Konponketa lanetan gazte batek jardun du. Kamara aldatzeaz gain kubiertak trukatu ditugu (atzekoa aurrera pasa eta alderantziz). Hogei kilometro gehiago iraun du konponketa saiakera berriak. Nazkatuta, kotxe edo furgoneta baten zain geratu naiz helmuga 20-30 kilometro eskaxera neukan eta.

Ez da ibilgailu zistrin bat pasa hogei minutuan. Halako batean tipo bat agertu da motorrean eta 5 dolarren trukean eramango ninduela esan dit. Nire aurpegiak "nola ostia eramango gaituk motxilak, bizikleta eta ni motorrean txo!" esan nahi izan du, baina berak di-da batean antolatu du dena (bihar kontatuko dut nola).

Baina kontua ez da hor bukatu. Hamar kilometro inguru egin ditugunean, "stop five minutes" esan dit. Atseden pixka bat hartuko dudalakoan ondo iruditu zait, ez nengoen eta posturarik egokienean. Baina hor non hasi den motorra desmontatu eta pieza batzuk garbitzen. Berriz montatu eta motorra piztera joan denean kale! Eta bost minutu izan behar zirenak orduerdi pasatxo bilakatu dira. Ezin konpondu tipoak motorra. Ah, eta gure inguruan ez zegoen ezer, basoa besterik ez.

Halako batean nire gidariaren lagun bat agertu da, motorrean hau ere. Eta bestearekin jarraitzeko esan didate. Azken kilometroak hirurogei eta hamar urte inguruko aittitta batekin egin ditut, motorrak ematen zituen salto bakoitzean Kanbodiako Hell´s Angel hau madarikatuz. Egoera surrealista honetan nengoela pentsatu dut igarkizunaren kontua, ez sinestekoa zen eta bidea nola egin dudan.

Stung Treng-en nago orain. Herri txikia da eta ostatuan esan didate hobe dudala Kratie-ra joan. Bihar goizean autobusa hartu eta harantz noa, 140 kilometro hegoaldera. Han kubierta berria erosten ahaleginduko naiz. Bi aukera daude, bi bide ezberdin: bat, bihar ditxosozko gurpila behingoan konpontzen dut eta bizikletan bidaiatzen jarraitzen dut; edo, bi, hiriburura autobusez jaitsi eta konpontzen ahalegindu edo bizikleta saldu eta txalupaz egin azken helmugara, Siem Reap. Ikusiko dugu.

Eta hala ere, gustora nabil. Abenturaren parte dira ezbehar hauek. Bidaiari... interes puntua ematen diote :-)

Biba zuek eta biba gu!

Gaur motorrean iritsi naiz helmugara, Kanbodiako Stung Treng hirira. Gurpila aldatzeko dago eta kanbodiar batek 5 dolarren trukean ekarri nau.

Igarkizun bat proposatzen dizuet.

Ezetz asmatu nola antolatu garen motorrean kanbodiar bat, nire bi motxila, bizikleta eta ni neu sartzeko? Motorra bi pertsonentzat moduko scooter horietako bat da.

Igarkizuna asmatzen duen lehenarentzat kamiseta bat opari (Kanbodian edota Bangkoken erosiko dudana), irailaren 7tik aurrera emango diodana irabazleari. Ondo legoke marrazki bidez emango balu erantzuna (marrazki kutrea izan daiteke, lasai).

Erantzuna blog honetan bertan iruzkina eginda edota sare sozialen bidez bidalita egin dezakeue. 

Eta ez, ez da broma bat. Benetan kamiset bat oparituko diodala asmatzen duenari, ni neu harrituta geratu naiz eta.

Eguneraketa:

Marrazki bidez parte-hartzea interesgarriagoa denez, kamiseta bat zozketatuko dut marrazkigileen artean. Beraz, bi sari egongo dira: asmatzen lehenarentzat eta marrazkigileen arteko zozketaren irabazlearentzat. Hona hemen Karrikasek egindako proposamena (asmatu ez duena, bide batez).

Amaitzen ari da bidaiaren lehen fasea, bihar, ondo bidean, Laos eta Kanbodiako muga zeharkatuko dut eta. Atzean geratuko da bizikletan ibiltzeko atsegina den herrialde hau eta Asiea hego ekialdeko far west-a deitzen diotenean sartuko naiz. Hainbesterako ote da?

Abuztuak 23, Pakse - Champasak (38km + 18km tenpluak ikusten)

Etapa laburra eta samurra neukanez parez-pare lasai ekin nion bideari. Ganoraz gosaldu, diru apur bat aldatu eta bidean nintzen. Hasieran errepidea nahiko gora-beheratsua zen, baina bi egunetako atsedenaren ostean erraz gainditzeko moduakoa.

Ban Lak 30 herrixkan eskumatara bidegurutzea hartu eta errepide estu batek Makong-en urmugan laga ninduen. Han txalupa batean sartu nuen bizikleta nola edo ahala eta ibaia gurutzatu. Errespetu izugarria ematen dit Mekong-ek. Ur mordoa daroa eta bizi-bizi jaisten da, gainezka egitetik metro ingurura.

Champasaken ostatu eta ostalari atsegin batzuenean nago, urmugan. Jatetxea gainera ibai gainean daukate, leku aparta arratsaldea irakurtzen pasatzeko.

Arratsaldean Wat Phu Champasak tenpluko aztarnak ikustera joan nintzen. Angkor ezagunaren garaikoa da, baina ezin konparatu harekin, askoz ere txikiagoa da hau eta egoera eskaxagoan dago oraingoz (konpontzen ari badira ere).

Abuztuak 24, Champasak - Don Khong (4.000 irlak) (104km)

Guesthouse-ean lasai gosaldu eta bidean nintzen, aurrena Mekong berriz ere gurutzatuz. Hasi eta hamar kilometro eskaxera atzeko gurpila zulatu nuen. Zein eta atzekoa! Motxilak kendu eta zulatua konpontzen ahalegintzen nintzen partxe bat jarriz. Baina ez nuen asmatu eta kamara berria jarri nion. Total, ia hiru ordu laurden geldirik, gutxienez itzaletan.

Bidea erraz egiteko modukoa izan zen, laua eta ia trafikorik gabe. Hori bai, zailtasun handiena eguzkia. Normalean edan izan dudanaren bikoitza behar izan nuen atzo.

Kilometroak aurrera zihoazen eta helmugatik zazpi eskaxera nengoenean, zast! Berriz ere atzeko gurpila. Nolabait partxe bat jarri nion, eguzkitan oraingoan, lao koadrila bat begira nuela (beraiek itzaletan, euren furgonetak hartzen zuen eta inguruko itzal bakarra). Badaezpada abiadura motelean egin nituen azken kilometroak. Azken geldialdi honek neka-neka eginda utzi ninduen, gainera ura kixkali egin zitzaidan eta ez zegoen edateko moduan.

Zorionez atzeko gurpilak eutsi zion eta Mekong gurutzatu behar nuen lekuan taberna bat zegoen ura erosi ahal izateko.

Abuztuak 25, Don Khong (atseden eguna)

Don Khong irla bat da, Si Pa Don (4.000 irlak) irla-multzoko handiena. Giroa izugarri lasaia da eta orain apenas dago turistarik. Leku atsegina.

Ostatua ere merkea da, 5 euro inguru. Hori bai, atzo gabeko bederatzi eta erdietan ekaitzaren ondorioz argi-indarra eten zen eta ez da itzuli goizeko 6ak arte. Ederra izerdia bota dudana!

Egun osoa alperrarena egiten pasa dut, irlan zehar bueltatxo bat eta irakurri, beste zereginik ez eta. Badaezpada ere atzeko gurpilari haize gehiago sartu diot, ea eusten dion.

Orain gutxi, ordea, bizikleta hartzera joan eta lurrean topatu dut, atzeko gurpila berriz ere haizerik gabe zuela. Bata eta besteari nire laotar-batuan galdetzen hasi (ingeles pixkat eta mimika asko) eta Touliand-en dendan bukatu dut. Esku-oial bat gerrian zeukan (jada bainua hartu duen seinale) 70 urte inguruko aitona da Touliand. Begira-begira egon natzaio nola konpondu duen zulatua, puntako teknologia erabiliz, di-da batean hori bai. Ahalegindu naiz esaten Kanbodiara iristen banaiz berari esker izango dela.

Laos eta Kanbodia arteko muga 30 kilometro eskaxera dago. Ondo bidean, bihar igaroko dut eta atzean lagako dut herrialde eder eta lasai hau. Mugaz bestaldean zer aurkituko dudan zalantzan nago. Ura eta janaria erosteko erraztasun eta maiztasunak arduratzen nau gehienbat. Laosen orduerdiro aurkitu ahal izan dut dendaren bat, garestiagoa edo merkeagoa, ura eta janaria erosteko. Ea Kanbodian zer aurkitzen dudan, joango naiz kontatzen.

Azkenengoz idatzi nuenetik denbora gehiago pasa dut irakurtzen eta atsedena hartzen bizikleta gainean baino. Nahiago nuke kontatzeko dudana baino gehiago edukitzea, baina ezin. Beherakoak atseden hartzera behartu nau.

Abuztuak 18, Tha Khaek (atseden eguna)

Aurreko gabean afaldutako zerbaitek kalte egin zidan. Betekada galanta sentitzen nuen eta komunera sarriegi joan nintzen goizean zehar. Apur bat itxaron nuen ea komunera joan-etorriak baretzen ziren, baina ez. 130 kilometroko etapa egin behar nuen eta horrela ezinezkoa zen. Autobusa hartu nezakeen, baina nahiago izan nuen atseden hartu eta hurrengo egunean ahalegintzea.

Eguna irakurtzen pasa nuen, baraua eginez arratsaldera arte. Platano batzuk erostera atera eta tenplu batean sartu nintzen, denbora pixka bat egitearren. Arratsaldeko bostetan errezatzera sartzen dira monjeak eta Tha Khaek-ekoek abesten edo egiten dute (nahiz eta niri "not singing, praying!" esan). Irteeran dozena erdi bat gaztetxo gerturatu zitzaizkidan eta hizketan aritu ginen; euren ingelesezko liburuan pasarte batzuk irakurtzeko eskatu zizkidaten. Nire Oxford-eko azentu onena ateratzeko ahalegin biziak egin nituen. Nik esaldi bat ozen bota eta praile gazteak errepikatu. Atsegina izan zen. Ingelesez atzerritarrekin hitz egiteko irrikitan egoten dira lao batzuk. Eguna alaitu zidaten.

Abuztuak 19, Tha Khaek - Savannakhet (130km)

Goizeko 6:30etarako bidean nengoen orain arteko etaparik luzeena izango zen eta. Hasi eta minutura euria, egun osoan atertuko ez zuena. Tira, egun osoan ez, bazkaltzen nengoela ateri egon zen.

Etapa oso gogorra. Kontrako haizea, euria, arropa mela-mela eginda, bide gora-beheratsua, gorputza aldrebestua. Bataz besteko abiadura mantxoa neraman, apenas 15 kilometro orduko. Sarri-sarri geratu nintzen, besteak beste galtzerdiei ura kentzeko. Goretexeko zapatilak izango dira hauek, baina jai dute monzoiarekin.

Geldialdietan laoak begira-begira dauzkat. Atseginak dira eta ia denek esaten dizute zer edo zer. Ea nondik zatozen eta nora zoazen, nongoa zaren. Bereziki deigarria egiten zaie bakarrik bidaiatzearena. 

Abiapuntutik ehun kilometrora zegoen Xeno herria ordubiak inguru iritsi nintzen. Nola edo ahala jatetxe batetako zerbitzariarekin elkar ulertu genuen eta noodle soup bat jan nuen, lehenago arropa lehorra jarriz.

Handik helmugara 30 kilometro soilik ei zeuden, "mostly downhill" irakurria nuenez. Barrabilak. Maldan behera egitea ere kosta egiten da kontrako haizea eta euriarekin. Arropa berriz neukan busti-bustia.

Kostata, baina Savannakhet-era iritsi nintzen lau eta erdiak inguruan. Nekeak jota eta mela-mela eginda, ez neukan hotel eta guesthouse-ak aztertu eta konparatzeko gogorik. Gidan hotel onena omen zena ikusi eta bertara jo nuen. 20 euro, logela eskax baten trukean. Ez nengoen bila jarraitzekotan eta bertan geratu nintzen. Hori bazen hiriko hotel onena...

Halako etaparen ostean gose izatea espero nuen, baina ezin gustura jan, kostata bukatu nuen arroz platerra. Ez nengoen guztiz sendatuta.

Aspaldiko egunik gogorrena. Bizikletan pasa dudan txarrena, ziur. Orain urtebeteko 3 handietan izandako pajararen parekoa (botakarik gabe). Baten batek inoiz galdetzekotan ea zein izan den bizikletan egindako etaparik zail eta gogorrena, argi daukat erantzuna, Tha Khaek - Savannakhet.

Abuztuak 20, Savannakhet - Pakse (230km autobusez + 8km bizikletaz)

Goizean ahul nabari nuen nire burua eta komunera joan-etorriek animatu besterik ez ninduten egiten. Horrela ez zegoen jarraitzerik, oporretan nago, bakarrik eta etxetik urrun. Azkar hartu nuen erabakia, geldialdi luzeagoa behar nuen tripa sendatu aldera.

Savannakhet-eko autobus geltokian lao bat hizketan hasi zitzaidan. Bera ere txirrindularia zela. Hiru talde ei daude Laosen: Vientiane, Champasak eta Savannakhet (berea). Atsegina zen eta berbetan egon ginen luzaroan. Nire bidaia, bizikletak, Tourra, Contador, futbola. Kuriositatez hartu zuen eskuartean nire Kindle-a (euskarazko lerro bat irakurtzera animatuz eta guzti!). Berak abixatu zidan nire autobusa iristean.

Pakse nuen helmuga, bost bat orduko bidean. Nirekin batera lao mordoxka bat eta zortzi txekiar. Atseginak ziren. Kuriositatez begiratzen zidaten, baita bizikletari ere. Bidean zehar deigarria da autobusa geratzean barnean sartzen den saltzaile koadrila zaratatsua. Oilasko eta auskalo zeren pintxoak, arroza, arrautzak, mangoa, freskagarriak, denetik saltzen dute.

Pakseko autobus geltokia herritik zortzi kilometrora nago. Agur eta zorte ona opatu genion elkarri txekiarrek eta biok. Primerako eguna egin zuen, hotelerako bidea erraz eta gustora egiteko modukoa. Halakoa izan banu Savannakhet-era bidean...

Abuztuak 21 eta 22, Pakse (atseden egunak)

Azken bi egunotan apenas egin dudan ezer. Atseden hartu, irakurri, hurrengo egunak prestatu eta nire burua zaindu, besterik ez.

Kindle-a nirekin ekarri izana ideia ona izan da. Joxe ez bezala gustura nago erosi izanaz. Halako bidai batean, motxilaren pixuak duen garrantziarekin, sekulakoa da liburu mordoa nirekin ekarri ahal izatea.

Atzo bukatu nuen Jules Verne-ren Mikel Strogoff. Eskerrak eman behar Armiarmaren liburu elektronikoen bildumari!

Liburua bukatu ostean Mekong ikuskatzera joan nintzen. Uholde arriskuan gaude. Euri asko bota du aspaldian eta ibaia bete-bete dator. Mantxo-mantxo baina topera beteta. Ibaiari metro eta erdi falta zaio gainezka egiteko eta hondar-zakuak daude urmugan. Egia da zakuak aspaldikoak diruditela (orain hilabete ekaitz tropikal batek uholdeak eragin zituen eta). Hotelean galdetzean ea hegoaldeko egoera zein den Mekong River Commission-en webgunea aholkatu didate (Txina, Laos, Thailandi, Kanbodia eta Vietnamek osatutako elkartea).

Aurreikuspen onak daude eta proba egingo dut. Bihar hegoalderantz hartuko dut eta lau egun barru, ostiralean, Kanbodiako muga zeharkatzea espero dut. Ez du euririk egin azken bi egunetan. Euririk ezean ibaiak ez dira igoko, baina sekulako beroa dago, apenas dabilen inor kalean batetik bestera, falang xelebreak soilik.

Ea hurrengo kronikan bizikleta-albiste gehiago botatzen ditudan. Bitartean, biba zuek eta biba gu!

Orain bost egun, abuztuak 12an, agur esan zidaten Miren eta Eñautek, Thailandiako hondartzak jomuga. Geroztik Laos hegoalderanzko bidea egiten dihardut. Lau egun bizikleta gainean, eta bostgarrenean atsedena, zertarako itxaron zazpigarrenari?

Abuztuak 13, Vientiane - Tha Bok (93km)

Gabean zehar sekulako ekaitza egon da, beldur nintzen ezingo ote nuen atera goizean. Baina iratzarri eta egun eguzkitxua. Ondo gosaldu ostean, bideari ekiten diot 7:45 inguruan. Hiriko irteera luzea da, denda eta negozioz beterik (Santiago bideko Burgosko sarrera amaitezina oroitzen dit).

Bidea ez da gogorra, Noizbehinka muino txikiren bat edo, baina ezer gutxi. Tarteka geratuz noa ura edo freskagarriren bat edan eta zerbait jateko.

Eguerdi partean iristen naiz Tha Bokera. Estatu Batuetan 19 urte emandako andrazko batek daroan T&M Guesthouse-en hartzen dut ostatu. Izena ematean ikusi dut atzo beste 3 turista pasa zirela, lehenak ekaina geroztik (rainy season, low season).

Herri txikia, errepidearen albo banatan luzatzen dena. Iluntzean traineru modukoan arraunean ikusten ditut bertakoak.

Abuztuak 14, Tha Bok - Pak Kading (95km)

Atzo maillot motzarekin bidea egin eta erre egin nintzen. Gaur Eñautek lagatako kamixeta mauka-luzeduna daroat. Gogor jotzen dut eguzkiak. Abuztuak 12ra arte egunean zehar ere euri mordoa egiten zuen; geroztik tanta batzuk akaso, baina eguzkiak gogor jotzen du.

Atzokoa baina etapa lasaiagoa. Haizea kontra daukat uneoro eta horrek zailtzen du bidea tarteka. Irakurria nuen hasieratik 54 kilometrora dagoen Pakxan-en badela internet punturen bat. Handik gertu naizela lehen txirrindularia ikusten dut, neska holandar bat. Kanbodiatik gorantz dator. Berak esan dit non dagoen zehazki interneta Pakxanen. Ilusioa egin dit beste zoro bat aurkitzeak.

Vientianetik ateraz geroztik aurkitu dudan herririk handiena da Pakxan. Ordubete pasa dut deskantsatzen email batzuk bidaltzen nituen bitartean. Bidaiari bakarti honen kasuan lehen mailako beharra da neskalagun eta gurasoei bizirik nagoela konfirmatzea.

Pakxanetik Pak Kading-erako bidea erraza egin zait. Iristean ostatu berri batean geratu naiz. Dirutza balio du, ia 10 euro! Baina aire girotuarekin egingo dut lo. Ostalaria gainera futbolzalea, nahiz gustoko taldekoa ez izan. Pak Kading Mekong eta Kading ibaiak batzen diren lekuan kokatzen da, 13. errepidearen albo banatan, hau ere.

Abuztuak 15, Pak Kading - Vieng Kham (47km)

Sant ostalari Madrilzalearekin batera gosaltzen dut; gaileta batzuk partekatzen ditut berarekin eta, ordainetan edo, bi ur botila oparitzen dizkit, eskertzeko benetan. Gaurkoan etapa motza dudanez lasai nabil ateratzeko. 9:30ak inguruan ekin diot bideari.

Ibilbide honetan egiten diren etapak ostatuen kokapenak baldintzatuak daude, batzutan labur-laburrak suertatzen dira, gaurkoaren moduan. 

Hamairugarren errepidea atseginagoa da hegoalderanzko norantzan iparraldekoan baino. Bidai hasieran egin nituen bi egun haiek oroituz, Vang Vieng-era egindakoak, gogoan dut bidean auto mordoa zebilela eta errepidea zuloz josia. Hegoaldeko zati hau atseginagoa da, trafiko gutxiago, errepidea egoera onean, eta apenas aldaparik.

Vieng Kham ezagutzen nuen, pasadan bada ere. Bertatik igaro ginen iaz motorrarekin The Loop-en zati bat egin genuenean Kong Lo kobazuloetara bidean. Bertan hartzen dut ostatu, leku xelebrean, hau izango da Estatu Batuetako motelen parekidea Laosen.

Noodle soup eta sticky rice bazkaltzeko. Sorpresa eta guzti gainera. Noodle-ak bukatu eta zopa hartzean hildako eltxo handi xamar bat ikusi dut. Eta gauza bat da ia edozer jateko prest egotea eta bestea eltxoa jateko gogoz ibiltzea.

Arratsaldean, logelan bero egiten zuela eta ostatukoen egongelan egon naiz, idatzi eta irakurtzen. Haizea altxatzen igartzean, badakizu monzoia badatorrela. Han egon naiz egongelan ordu erdi inguruaz euria nola egiten zuen begira.

Abuztuak 16, Vieng Kham - Tha Khaek (104km)

Zelako gogoak nituen Tha Khaekera iristeko. Batetik, atseden hartzeko, bestetik Maria eta familiarekin hitz egiteko. Bide hau motorrean egin genuen iaz, baina ez nuen horren gora-beheratsua oroitzen. Kosta egin zait berotzea eta hasi eta berehala geratu naiz berriz gosaltzera.

Geldialdia ondo etorri zait eta hortik aurrera gogotsu egin ditut kilometroak. Indatsu bukatu dut orain arteko etaparik gogor eta luzeena. Hori bai, ostatuik hamar minutu ingurura nengoela sekulako euritea hasi da eta busti-busti eginda iritsi naiz. Logela ikusi eta bizikletatik poltsak hartzera nindoala, atzeko gurpila zulatua nuela ikusi dut.

Dutxa beroak, janari goxoak eta familia eta lagunek alaitu didate eguna.

Abuztuak 17, Tha Khaek (atseden eguna)

Zeinen ondo egoten den ezer ere egin gabe. Berandu jaiki naiz. Lasai gosaldu, prentsa irakurri eta atzeko gurpila konpondu dut. Ia bi zentimetroko iltzea neraman!

Gaur lasai lasai ibiliko naiz, herrian buelta bat eman, lasai jan eta indarrak berreskuratzen, bihar 130 kilometro egitea aurreikusten dut eta. Ea hala den, biba gu!

Egun dezente igaro dira azkenengoz idatzi nuenetik, astebete inguru. Vang Vieng-a iristea uste baino gogorragoa egin zitzaidanez autobusez igo nintzen Luang Prabang-a. Han Miren eta Eñaut nituen zain eta beraiekin ibili naiz azken egunetan, bizikleta albora lagata. Ez dira aklimatazio egunak, baina bai lagunen konpainian lasai ibiltzekoak.

Luang Prabang, Vang Vieng eta hiriburuan bertan ibili gara gustora asko. Ze polita den lagunekin ibiltzea. Gaur esan diet agur, oporraldien amaiera Thailandiako hondartzetan igaroko dute eta. Eskerrik asko ni adoptatzearren bikote!

Bihar hasten da benetako abentura. Goizean goiz, eguraldia lagun, Vientiane, Laosko hiriburua, utzi eta hegoalderantz joango naiz. Lau egun inguru beharko ditut Tha Khek-a iristeko. Han deskantsu egun bat hartuko dut, besteak beste interneteko konexioa lortu eta Maria eta gurasoekin hitz egiteko.

Ordura arte, txintxoak izan, ondo pasau, gitxi gastau... eta bueltak amari!

Atzo goizean euri larregi ez zegoela ikusi eta bizikleta hartu nuen Laos iparralderantz igotzen hasteko. Vientiane atzean utzi eta 70 kilometroko bidea egin nuen, lehenago, hori bai, ondo gosalduta (mendebaldar estiloko asiar luxua)

Bide gehiena laua izan zen eta eguneko zailtasun bakarra eguraldia bera.

Helmuga Phon Hon herrixkan nuen. Lonely Planeten aipamen sinple bat zegoen esanaz pare bat ostatu bazeudela. Eta egia da. Hori bai, hemen ez espero asiar luxua. Lau euroren trukean, ezin askoz gehiago eskatu, edo bai?

Herrixka 13. errepidearen bi alboetan dago banatua eta ez da apenas atzerritarrik geratzen, horregatik ume guztiak begira-begira nituen. Denak falang-ari begira. Falang hitza darabilte laotarrek guri buruz jarduteko, girioi buruz.

Gaur berriz 80 kilometro egin ditut. Gora-beheraz josiak eta oso nekagarriak. Eguzkia ere bidelagun. Baina nago nahiago dudala euria, ze eguzkitako krema dezente eman arren erre egin naiz. Teorian aldapa bihar hasten zen, baina oker zeuden nire prebisioak.

Vang Vieng nuen helmuga. Herrian sartzean segituan antzematen da hemen badaudela atzerritarrak. Leku hau ezaguna da falang gazteen artean parranda eta tubing-agatik. Idatzi nuen Banana Pancake Trail-aren parte da Vang Vieng.

Eztabaida egon ohi da ea Vang Vieng-a etortzeak merezi duen. Turista gehien-gehienak 20-25 urte artekoak dira. Eguna lotan, tubing-a egiten eta Friends edo Family Guy etengabe ematen duten tabernetan pasatzen dute. Nago halakoetan norberak zuzenean ikusi behar duela ea zelako den lekua, nik etortzera animatzen ditut bidaiariak. Esperimentu soziologiko xelebrea da.

Eta bihar zer? Gaur hartutako egurraren ostean eta jakinda Miren eta Eñaut zain ditudala bihar bertan jada Luang Prabang-en, autobus bat hartzen ahaleginduko naiz. 230 kilometro daude haraino, mendate gogor pare batekin... paso, bizikletan ibiltzera etorri naiz, baina oporretan nago eta nire osasuna denaren aurretik dago.

Gaurko eguna bidaia prestatzeko neukan, eta pixka bat terrenora ohitzeko. Hirian bizikletan ibili nahi nuen, baina euria ez da geratu ere egin egun osoan.

Atzo ezagutu nuen bikote ingelesarekin pasa dut egun osoa. Gosaldu ostean Patuxai (garaipenaren arkua) alderantz joan gara, aterki bana erosita.

Bazkaldu ostean Mekong ibai ingururantz. Asko aldatu da ingurunean iaztik. Pasio ederra egin duten ibai alboan. Kirola egiteko makina moderno-modernoak ere jarri dituzte. Ibaian geundela monzoia gerturatu da eta estalpe bila ospa egin dugu.

Irudian ez da ondo ikusten, baina kalean ez zebilen inor, denak estalpean babestu gara. Ordu erdi inguruz sekulako zaparrada bota du.

Printzipioz bihar hartuko dut bizikleta serioski. Lehen 70 kilometroak egiteko asmoa neukan, Laos iparralderantz. Baina goizeko lehen orduan hartuko dut erabakia. Horrelako euritearekin ez da oso dibertigarria bizikletan ibiltzea. Ikusiko dugu, bitartean, biba gu!

(Uztailak 31 eta abuztuak 1)

Nahiago nuke futbol jokalarien moduko jet lag-a izan! Eta prentsan agertu ohiko 10 orduak ez ditudalako egin lo. Bangkok-eko lehen gabean hiruzpalau ordu egin ditut lo, tartekatuak. Ohean pasatako denbora gehiena esna egon naiz.

Goizean esnatu eta bizikleta erostera joan gara. Eñaut eta Mirenek lagunduta 190 euroko Trek bizikleta txinatarra erosi dut. Prezioa ez denez itxita egoten zertxobait negoziatzen ahalegindu naiz, batez ere unibertsitate pribatu batean ikasi dudala eta tipo argia naizela igerri dadin. Zer pentsatuko ote dute Asiako dendari gehienek mendebaldar batekin prezioa negoziatzean, jakin nahiko nuke.

Tren txartela erosi ostean hirian zehar pasiatzen ibili gara. Kontrastez betea dela esatea ez da asko esatea, izan ere, zein hiri ez dago kontrastez betea? Luxua eta txabolak, airean mugitzen den trena eta tuk-tuk-ak, Lumpini parkean tai-chi-a egiten duten señorak eta autopista azpiko belardian lo egiten duten eskaleak.

Hotelera bueltatzean motxilak parrillari lotu dizkiogu eta laster arte esan diet Eñaut eta Mireni. Egun batzuren buruan Laos iparraldean ikusiko ditut. Gurasoekin ere hitz egin dut, San Inazio eguneko bazkaria zuten.

Tren geltokira bizikletaz joan naiz. Ez nuen berehalakoan usteko Bangkok-en bizikletaz ibiliko nintzenik, baina bizikleta saltzaileak lasai joateko esan dit. Tira, iritsi iritsi baiz, baina azken aldia da halako hiri batean horrela nabilena, uff.

Trena Tailandian bidaiatzeko modu berezia da, gomendagarria guztiz, ezagutzeko modukoa. Halako bagoi batean egin dut mugarako bidea. Hemen ere tarteka egin dut lo.

Nong Khain trenetik jaitsi eta mugara, Friendship Bridge delakora. Tailandiako irteera-bisatua hartzen ari nintzela Laosen bizi den Singapurko tipo batek ekonomia lekzioak eman dizkit. Espainia oso gaizki dagoela. Baina Laos oso ondo, sendo. Gora ekonomian adituak!

Inork ez didanez kontrakorik esan bizikletan zeharkatu dut Friendship Bridge (debekatua dago) eta Laosko bisatua lortzeko prozesu amaitezinean hasi naiz. Zorionez bikote ingeles batekin berriketan hasi eta ordu erdi inguruz kontu kontari jardun dugu.

Zigilua lortu eta Vientianerako hogei kilometroak egin ditut bizikletaz. Itxuran sirimiria ez da euskalduna soilik; eta bai, mela-mela eginda bukatzen duzu ordubeteren ostean. Itxura negargarria izan arren galdetu dudan lehen hotelean aurkitu dut tokia. 

Arratsaldean kafea hartzera joan eta goizeko ingelesa ikusi dut. Ordubete inguruz jardun dugu berriketan. Hauek dira bidaietako une politenak, oharkabean, Qatarren bizi den kimika irakasle batekin ordubete pasatxoan hizketan. Bihar Vientiane erakutsiko diet. Monzoia dela eta eguraldi negargarria dago eta deskantsurako hartuko dut biharkoa.