Jakingo duzu honezkero 2018ko otsailaren 3an antzeman nuela lehen aldiz esklerosi anizkoitza (eta bestela, to nire kaparrada).
Ondoren etorri zen olatuak makina bat ideia eta arau berri ekarri zizkidan.
Esan zidaten arau horietako bat logikoa iruditu zitzaidan, gaitzak ekar zitzakeen ondorio larriei erreparatuz gero: ez egin epe luzerako planik.
Lehen egun, asteetan, horrela jokatu nuen. Hein handi batean arau horri eusten. Baina amestea libre da. Eta neurologoari esan nion 2028an Nepalera joango naizela!
Jo, urruti zegoen 2028a eta zerbait mundutarragoarekin hasi nintzen: etxe inguruko mendiak igotzen.
Mendiak aplikazioan ikusten nuen zeintzuk ziren gertuen neuzkan mendi-tontorrak eta haiek bisitatzera joaten nintzen.
Ordurako banekien Asier eta Mikel lagunak 100 mendien lehiaketa osatzen zihardutela eta ez dut gogoan noiz erabaki nuen neuk ere arreta horretan jartzea. Apuntatuta daukadana da 2019an hasi nintzela igota neuzkan mendien zerrenda osatzen.
Gaitza lehen aldiz igarri nuenean Topinburu eta Galdaramuño mendietan barrena korrika nindoan, esan moduan 2018ko otsailaren 3an. Eta erabaki nuen mendi horiek izango zirela nire 100 mendien hasiera eta amaiera.
Hasiera eguna zein zen argi zegoen: 2018ko otsailaren 3 hura.
Eta amaierak otsailaren 3 batean izan behar zuen. Hilabete eta egunari urtea gehitzea falta zen, amaitzen banuen, noski. Beti datorrelako nirekin ziurgabetasunaren mamu alu hori. Bihar eraso berri bat izan eta hankaka mugitu barik geratuko naiz? Auskalo. Ez naiz zain geratuko. Harrapa nazala!
Gaur, 2023ko otsailaren 3an, amaitu ditut nire 100 mendiak!
Mamu alu hori baino azkarrago ibiltzen saiatu naiz denbora honetan. Baita lortu ere!
Bihar zer gertatuko den ezin jakin, baina lagaidazue bitartean egindakoak utzi didan pozaz pixka bat gozatzen :-)
To nire 100 mendien argazki-laburpena, eta behean mendien zerrenda.
Jakingo duzu honezkero 2018ko otsailaren 3an antzeman nuela lehen aldiz esklerosi anizkoitza (eta bestela, to nire kaparrada).
Ondoren etorri zen olatuak makina bat ideia eta arau berri ekarri zizkidan.
Esan zidaten arau horietako bat logikoa iruditu zitzaidan, gaitzak ekar zitzakeen ondorio larriei erreparatuz gero: ez egin epe luzerako planik.
Lehen egun, asteetan, horrela jokatu nuen. Hein handi batean arau horri eusten. Baina amestea libre da. Eta neurologoari esan nion 2028an Nepalera joango naizela!
Jo, urruti zegoen 2028a eta zerbait mundutarragoarekin hasi nintzen: etxe inguruko mendiak igotzen.
Mendiak aplikazioan ikusten nuen zeintzuk ziren gertuen neuzkan mendi-tontorrak eta haiek bisitatzera joaten nintzen.
Ordurako banekien Asier eta Mikel lagunak 100 mendien lehiaketa osatzen zihardutela eta ez dut gogoan noiz erabaki nuen neuk ere arreta horretan jartzea. Apuntatuta daukadana da 2019an hasi nintzela igota neuzkan mendien zerrenda osatzen.
Gaitza lehen aldiz igarri nuenean Topinburu eta Galdaramuño mendietan barrena korrika nindoan, esan moduan 2018ko otsailaren 3an. Eta erabaki nuen mendi horiek izango zirela nire 100 mendien hasiera eta amaiera.
Hasiera eguna zein zen argi zegoen: 2018ko otsailaren 3 hura.
Eta amaierak otsailaren 3 batean izan behar zuen. Hilabete eta egunari urtea gehitzea falta zen, amaitzen banuen, noski. Beti datorrelako nirekin ziurgabetasunaren mamu alu hori. Bihar eraso berri bat izan eta hankaka mugitu barik geratuko naiz? Auskalo. Ez naiz zain geratuko. Harrapa nazala!
Gaur, 2023ko otsailaren 3an, amaitu ditut nire 100 mendiak!
Mamu alu hori baino azkarrago ibiltzen saiatu naiz denbora honetan. Baita lortu ere!
Bihar zer gertatuko den ezin jakin, baina lagaidazue bitartean egindakoak utzi didan pozaz pixka bat gozatzen :-)
To nire 100 mendien argazki-laburpena, eta behean mendien zerrenda.
Beldurra genien zakurrei.
Pluralean diot, bai.
Alabek zakur bat ikusten zuten 100 metrora eta ihesean hasten ziren. Parte batean txiki-txikitan gainera etorri zitzaielako bat. Eta bestean nigandik jasoa.
Ze, nik ere beldur puntu bat nien. Zakur bat oldartu eta zaunkaka hasten bazitzaidan urduri jartzen nintzen, nire onetik kanpora.
Arazo bat geneukan. Nola konpondu?
Shock-terapia.
Martxoan Leia ekarri genuen etxera. Goizegi ekarri ere, gerora ikasi genuen moduan, hilabete t'erdi zeuzkala.
Asier eta familiak daukaten Gisatsen ahizpa gaztea, hurrengo umealdikoa. Txakur bizia bezain maitekorra.
Hasiera ez zen samurra izan. Etxean txakurrekin esperientziarik ez. Bi haur txiki bizi etxean. Koitadua urduri jartzen zen eta koska egiten zuen, jolasean, baina kosk.
Uda aurretik pentsatzen hasita nengoen ez ginela berarentzat jabe aproposenak.
Baina pixkanaka joan gara ohitzen eta neurria hartzen. Hezitzaile baten laguntza izan dugu eta Interneten makina bat baliabide daude, gehienbat gure estiloarekin bat egiten duen erlazio-moduarekin bat datozen pertsonekin.
Oraindik bide luzea daukagu aurretik, oreka gehiago izateko eta, adibidez, bizikleta bat ikustean honen atzetik ez joateko. Baina iritsiko gara. Optimista naiz, honetan ere.
Hasieran geneukan helburua lortu dugu. Alabek galdu diete beldurra zakurrei, eta nik ere bai, Leiari esker.
Eta, sekretu bat, Hiru Haundiak amaitu badut, besteak beste, Leiari esker izan da. Zenbat paseo eta mendi buelta eman ote ditugun azken hilabeteetan!
Ah, bai, Star Warseko printzesagandik datorkio izena. Ez diot nik jarri izena. Ez naiz etxeko friki bakarra.
Astelehena, otsailaren 3a, San Blas eguna. Astelehenean hasi zen Egunean Behinen hirugarren denboraldia. Eta astelehenean bete ziren bi urte esklerosi anizkoitzaren lehen ondorioak igarri nituela. Bi urte mendian korrika nindoala bikoitza ikusten hasi nintzela.
Sinbolikoki, mendi buelta berdina egin nuen astelehenean, Topinburu eta Galdaramuñon barrena. Ospatzekotan, hemen eta orain ondo nagoela ospatzen nuen, ez gaitza edukitzea. Gainera, menditik jaistean gutxitan ikusi arren apreziatzen dudan pertsona batekin gurutzatu nintzen; gerturatzean galdetu nion ea Serafin ote zen, ni Mikel Lizarralde nintzela. "Mikel Lizarralde!" esan eta demaseko besarkada eman zidan. Besarkada horren indarrak nirekin darrai.
Bitxia dirudien arren, eskerrak emateko modukoa da gertatzen ari zaidana, bizitza hobea daramadala uste baitut gaur egun, gaitza antzeman aurrekoarekin alderatuz, gehiago apreziatzen dudala. Ulertzeko bezain zaila da hori azaltzea. Hurrengo urtean berriz akordatuko naiz otsailaren 3an. Ospatzekotan, Serafinek emandako besarkada beroa ospatuko dut. Eskerrik asko, Serafin, muxu haundi bat!
Zeinen indartsuak eta hauskorrak garen aldi berean. Euforiatik tristeziara, eta alderantziz, eraman gaitzakete lau berbak.
Iragan asteazkenean neurologoarekin neukan txanda. Konfiantzaz beterik nindoan. Nire burua sasoi betean ikusten nuen, aldartea zein gorputza ondo. Nola nengoen galdetzen zidatenei, "oso ondo" erantzuten nenbilen aspaldian. Donostiara bidean emaztearekin, komentatzen gindoazen primeran nengoela, baina nik medikuaren ziurtagiria behar nuen, ia-ia emantzat jotzen nuen ondo egotearen baieztapena.
Medikuak esan zuen emaitzak onak zirela. Erresonantzian orban berri bat agertu zela, baina ondoriorik antzeman ez dudanez, ez emateko garrantzirik. Hau entzutean larritu egin nintzen, esan nahi baitu gaitza ez dagoela lo eta botika ez dagoela bere lana egiten. Dena den, hurrengo erresonantzia urtebetera egiteko eskatu zuen medikuak eta botika berarekin jarraitzeko agindu. Nire buruan ez zetozen bat bi ideia hauek: batetik, emaitza onak eta urtebete erresonantzia gabe, eta, bestetik, orban berri bat, gaitza ez dago lo. Eta medikuak fokua jarri ez zuen azken honi bueltak ematen hasi nintzen. Kontsultan sartu aurretik lasai egotetik, gaitza kontrolatua neukala pentsatzetik, beldurrak dominatuta egotera, ondorioak arrapataka pairatuko ditudala pentsatzera.
Etxera bidean, emaztearen laguntzarekin, egoera onartzen ahalegindu nintzen. Diskurtsoa lantzen. Nik neuk ez neukan lasaitasuna ingurukoei transmititzeko, gehienbat. Medikuak esandakoa errepikatzen nuen, barneratu eta onartu nahi nuen dena ondo zegoela, hala ere, nolako gaitasuna daukagun arreta puntu beltz bakarrean jartzeko. Beldurrak hartu ninduen. Hasi nintzen pentsatzen alferrikakoa izan zela dieta aldaketa, kirola egitea, baita botikaren albo-ondorioei aurre egitea ere. Kronikoa, degeneratiboa, sendagaitza. Esklerosi anizkoitzaren abizen eta ondorio guztiek desfilatu zuten nire aurrean. Zertan egin dut kale? Dieta saltatu nuen aste hura? Gaixorik sukarrarekin egon nintzenekoa? Gehiegi arduratu eta ernegatu nintzen beste hura?
Eta, hortxe, berriz ere zuloaren sarreran nengoela, agertu zinen zu, Maria, beti Maria. Hitz, isilune edota besarkada egokiak gehien behar nituenean. Lagundu zenidan ulertzen erresonantzia batean agertu baina ondoriorik sortu ez duen 6 milimetroko orban batek ezin nauela animoan eragin. Gogoratzeko kontsulta aurretik nioena: ondo aurkitzen nintzela, bada, gozatu momentua, hemen eta orain. Ez dakit dieta aldaketak, kirolak edo optimismoak laguntzen ote duten gaitza geratzen, eta ezin da jakin. Baina, agian, hortxe egon da nire akatsa, pentsatu dudala gaitza geratu nezakeela.
Egunek aurrera egin eta denak ondo jarraitzea da nire sendabelarrik eraginkorrena. Giza botikaz gain, noski. Ze, aizu, nolako zortea daukadan inguruan halako jendea edukitzeaz! Asteburua behar nuen horixe izan zen. Egun pare ederra pasa dut etxekoekin, urtebetetzea primeran ospatuz eta 40 urteak ganoraz estreinatuz. Aitak, amak, arrebak, alabek eta emazteak, besteak beste, lagundu didate konfiantza berreskuratzen, jabetzen diagnostikoa edota igartzen ez diren orbanak ez direla muga bat. Pairatu ez ditudan ondorio hipotetiko batzuek ezin dutela nire egoerari analisi hotza baldintzatu.
Hartutako erabaki eta bidearekin ez daukat damurik: dieta aldaketa, mendiko lasterketak, ... harro eta pozik nago egindakoekin. Gainera, nork daki egindakoak kalte edo mesede egin didan? Auskalo, agian orban gehiago azalduko ziren bestela.
Eta, hau guzti hau orban ziztrin bat agertu delako. Ai ene. Ederra drama. Zer pentsatuko luke Ibrahima Baldek? Hartuko luke nire lekua?
Zeinen indartsuak eta hauskorrak garen aldi berean. Euforiatik tristeziara, eta alderantziz, eraman gaitzakete lau berbak.
Iragan asteazkenean neurologoarekin neukan txanda. Konfiantzaz beterik nindoan. Nire burua sasoi betean ikusten nuen, aldartea zein gorputza ondo. Nola nengoen galdetzen zidatenei, "oso ondo" erantzuten nenbilen aspaldian. Donostiara bidean emaztearekin, komentatzen gindoazen primeran nengoela, baina nik medikuaren ziurtagiria behar nuen, ia-ia emantzat jotzen nuen ondo egotearen baieztapena.
Medikuak esan zuen emaitzak onak zirela. Erresonantzian orban berri bat agertu zela, baina ondoriorik antzeman ez dudanez, ez emateko garrantzirik. Hau entzutean larritu egin nintzen, esan nahi baitu gaitza ez dagoela lo eta botika ez dagoela bere lana egiten. Dena den, hurrengo erresonantzia urtebetera egiteko eskatu zuen medikuak eta botika berarekin jarraitzeko agindu. Nire buruan ez zetozen bat bi ideia hauek: batetik, emaitza onak eta urtebete erresonantzia gabe, eta, bestetik, orban berri bat, gaitza ez dago lo. Eta medikuak fokua jarri ez zuen azken honi bueltak ematen hasi nintzen. Kontsultan sartu aurretik lasai egotetik, gaitza kontrolatua neukala pentsatzetik, beldurrak dominatuta egotera, ondorioak arrapataka pairatuko ditudala pentsatzera.
Etxera bidean, emaztearen laguntzarekin, egoera onartzen ahalegindu nintzen. Diskurtsoa lantzen. Nik neuk ez neukan lasaitasuna ingurukoei transmititzeko, gehienbat. Medikuak esandakoa errepikatzen nuen, barneratu eta onartu nahi nuen dena ondo zegoela, hala ere, nolako gaitasuna daukagun arreta puntu beltz bakarrean jartzeko. Beldurrak hartu ninduen. Hasi nintzen pentsatzen alferrikakoa izan zela dieta aldaketa, kirola egitea, baita botikaren albo-ondorioei aurre egitea ere. Kronikoa, degeneratiboa, sendagaitza. Esklerosi anizkoitzaren abizen eta ondorio guztiek desfilatu zuten nire aurrean. Zertan egin dut kale? Dieta saltatu nuen aste hura? Gaixorik sukarrarekin egon nintzenekoa? Gehiegi arduratu eta ernegatu nintzen beste hura?
Eta, hortxe, berriz ere zuloaren sarreran nengoela, agertu zinen zu, Maria, beti Maria. Hitz, isilune edota besarkada egokiak gehien behar nituenean. Lagundu zenidan ulertzen erresonantzia batean agertu baina ondoriorik sortu ez duen 6 milimetroko orban batek ezin nauela animoan eragin. Gogoratzeko kontsulta aurretik nioena: ondo aurkitzen nintzela, bada, gozatu momentua, hemen eta orain. Ez dakit dieta aldaketak, kirolak edo optimismoak laguntzen ote duten gaitza geratzen, eta ezin da jakin. Baina, agian, hortxe egon da nire akatsa, pentsatu dudala gaitza geratu nezakeela.
Egunek aurrera egin eta denak ondo jarraitzea da nire sendabelarrik eraginkorrena. Giza botikaz gain, noski. Ze, aizu, nolako zortea daukadan inguruan halako jendea edukitzeaz! Asteburua behar nuen horixe izan zen. Egun pare ederra pasa dut etxekoekin, urtebetetzea primeran ospatuz eta 40 urteak ganoraz estreinatuz. Aitak, amak, arrebak, alabek eta emazteak, besteak beste, lagundu didate konfiantza berreskuratzen, jabetzen diagnostikoa edota igartzen ez diren orbanak ez direla muga bat. Pairatu ez ditudan ondorio hipotetiko batzuek ezin dutela nire egoerari analisi hotza baldintzatu.
Hartutako erabaki eta bidearekin ez daukat damurik: dieta aldaketa, mendiko lasterketak, ... harro eta pozik nago egindakoekin. Gainera, nork daki egindakoak kalte edo mesede egin didan? Auskalo, agian orban gehiago azalduko ziren bestela.
Eta, hau guzti hau orban ziztrin bat agertu delako. Ai ene. Ederra drama. Zer pentsatuko luke Ibrahima Baldek? Hartuko luke nire lekua?
Alaba zaharrenak, sei urte, galdetu dit ea zer izen duen nire gaixotasunak. Hasieratik hitz egin izan dut gaitzari buruz modu irekian, alabekin ere bai, nahiz eta txikiak diren oraindik. Nire egoeraren inguruko diskurtsoa nik emandakoa bada, uste dut hobeto ulertu daitekeela zer daukadan eta zer ez.
Alabari azaldu diot gaixotasun bat daukadala, baina ez nagoela gaixorik, berak ikus dezakeen moduan bizitza normala daramadala, sasoi betean gainera: lanera noa, kirol dezente egiten dut, eurekin jolasten dut, etxeko ardurak partekatzen ditut, ... bizitza normala. Oraingoz lo dagoela gaixotasuna, izan liteke berriz gaixotzea egunen batean, edota gaitzaren berririk ez izatea berriz bizitza osoan.
Esklerosi anizkoitzari buruz hitz egitean, publikoan zein pribatuan, gaitza ezagunagoa egin nahi dut, nire bertsioa kontatu. Mila aurpegiko gaitza deitzen diote esklerosi anizkoitzari. Batzuk gainbehera azkarra daukate. Beste batzuk ez dute beste erasorik izaten bizitza osoan. Nik nire bertsioa kontatu nahi dut. Oraingoz, aurpegi atsegin xamarra erakutsi dit gaitzak, nire egoerari begiratuta. Iazko irailean egoera hobetzen hasi zen. Gero etorri ziren Zegama-Aizkorri edota Irati Xtrem-eko abenturak. Astero jartzen dudan botika da, ia-ia, gaitzarekin daukadan harreman bakarra. Apaltasun dosi handi bat da asteazkenetan izterrean jartzen dudan ziztada. Hori bai, ostegunek izugarri egin dute hobera eta ia ez dut bixamonik (pasa den astean, adibidez, unibertsitateko ikasleei ERPei buruzko hitzaldi bat eman nien eta arratsaldean ETBrekin Twitterri buruzko elkarrizketa bat grabatu). Jarraitu dezala horrela!
Nire lorpentxoekin jarraitu dut, Getaria-Zarautz igeri-zeharkaldia egin nuen uztailean, irailean Sorginen lasterketa Atxondon eta Picos de la Demandako 24 kilometroko mendi lasterketa. Erronka fisikoei orain beste bat gehitu diet eta Mondragon Unibertsitatean master bat ikasten hasi naiz. Gaitzaren balizko ondorio fisikoei kirola eginez erantzun diet, eta balizko ondorio kognitiboei ikasgelara itzuliz. Emazteak dio gaitzak nigan dudan onena ateratzen lagundu didala, eta, nolabait, honetan ere arrazoia eman behar diot.
Publikoki diagnostikoaren berri eman nuenean ez nuen bilatzen pena ematea. Egia da terapia ekintza bat izan zela, ideiak ordenatzeko modua, baina, batez ere, kontakizuna nigandik entzundakoa izatea nahi nuen, nik zuzendua, nire egoera hobeto ezagutu ahal izatea, eta diagnostikatu berria den norbaiti beldurrak uxatzeko balio badu, ongi etorria izan dadila. Diagnostiko bat ez dadila muga izan. Ni ez naiz diagnostiko bat.
Penarik ez, baina laudorioak ere, neurrian. Eredugarria naizela esan izan dit batek edo besteak. Estimatzen ditut hitz horiek, benetan, baina "eredu" hitza handia egiten zait, handiegia, akaso. Ni ondo nago, besteak beste, gaitza ondo doalako, eta inguruan babes handia izan dudalako. Meritua duela horrelako egoera bati bizipozarekin buelta emateak? Bai, baina gaitzaren itzalak hor darrai. Ni ez naiz diagnostiko bat, baina euforiarik ez, noan egunez egun. Hemen eta orain.
Alaba zaharrenak, sei urte, galdetu dit ea zer izen duen nire gaixotasunak. Hasieratik hitz egin izan dut gaitzari buruz modu irekian, alabekin ere bai, nahiz eta txikiak diren oraindik. Nire egoeraren inguruko diskurtsoa nik emandakoa bada, uste dut hobeto ulertu daitekeela zer daukadan eta zer ez.
Alabari azaldu diot gaixotasun bat daukadala, baina ez nagoela gaixorik, berak ikus dezakeen moduan bizitza normala daramadala, sasoi betean gainera: lanera noa, kirol dezente egiten dut, eurekin jolasten dut, etxeko ardurak partekatzen ditut, ... bizitza normala. Oraingoz lo dagoela gaixotasuna, izan liteke berriz gaixotzea egunen batean, edota gaitzaren berririk ez izatea berriz bizitza osoan.
Esklerosi anizkoitzari buruz hitz egitean, publikoan zein pribatuan, gaitza ezagunagoa egin nahi dut, nire bertsioa kontatu. Mila aurpegiko gaitza deitzen diote esklerosi anizkoitzari. Batzuk gainbehera azkarra daukate. Beste batzuk ez dute beste erasorik izaten bizitza osoan. Nik nire bertsioa kontatu nahi dut. Oraingoz, aurpegi atsegin xamarra erakutsi dit gaitzak, nire egoerari begiratuta. Iazko irailean egoera hobetzen hasi zen. Gero etorri ziren Zegama-Aizkorri edota Irati Xtrem-eko abenturak. Astero jartzen dudan botika da, ia-ia, gaitzarekin daukadan harreman bakarra. Apaltasun dosi handi bat da asteazkenetan izterrean jartzen dudan ziztada. Hori bai, ostegunek izugarri egin dute hobera eta ia ez dut bixamonik (pasa den astean, adibidez, unibertsitateko ikasleei ERPei buruzko hitzaldi bat eman nien eta arratsaldean ETBrekin Twitterri buruzko elkarrizketa bat grabatu). Jarraitu dezala horrela!
Nire lorpentxoekin jarraitu dut, Getaria-Zarautz igeri-zeharkaldia egin nuen uztailean, irailean Sorginen lasterketa Atxondon eta Picos de la Demandako 24 kilometroko mendi lasterketa. Erronka fisikoei orain beste bat gehitu diet eta Mondragon Unibertsitatean master bat ikasten hasi naiz. Gaitzaren balizko ondorio fisikoei kirola eginez erantzun diet, eta balizko ondorio kognitiboei ikasgelara itzuliz. Emazteak dio gaitzak nigan dudan onena ateratzen lagundu didala, eta, nolabait, honetan ere arrazoia eman behar diot.
Publikoki diagnostikoaren berri eman nuenean ez nuen bilatzen pena ematea. Egia da terapia ekintza bat izan zela, ideiak ordenatzeko modua, baina, batez ere, kontakizuna nigandik entzundakoa izatea nahi nuen, nik zuzendua, nire egoera hobeto ezagutu ahal izatea, eta diagnostikatu berria den norbaiti beldurrak uxatzeko balio badu, ongi etorria izan dadila. Diagnostiko bat ez dadila muga izan. Ni ez naiz diagnostiko bat.
Penarik ez, baina laudorioak ere, neurrian. Eredugarria naizela esan izan dit batek edo besteak. Estimatzen ditut hitz horiek, benetan, baina "eredu" hitza handia egiten zait, handiegia, akaso. Ni ondo nago, besteak beste, gaitza ondo doalako, eta inguruan babes handia izan dudalako. Meritua duela horrelako egoera bati bizipozarekin buelta emateak? Bai, baina gaitzaren itzalak hor darrai. Ni ez naiz diagnostiko bat, baina euforiarik ez, noan egunez egun. Hemen eta orain.
Iazko azaroan eman nuen izena Irati Xtrem martxa zikloturistara. Donostiako maratoi erdia eginda, edota egitear, erronka berriak bilatzen nituen 2019rako. Gero sortu zen Zegama-Aizkorri egiteko aukera, eta bi proben artean errekuperatzeko neuzkan 2 asteak. Zegama-Aizkorrin parte-hartzeak hainbesteko oihartzuna hartzen ziharduenez, bigarren mailan laga nituen bizikletako entrenamenduak. Guzti honi gehitu ostegun-ostiralean gaixo egotea eta ulertuko duzue zergatik joan nintzen Otsagabiara senideei esanaz "lasai, autobusak datoz atzetik eta edozein momentutan utzi dezaket".
128 kilometro, 3.600 metroko igoerak, tartean Errozate eta Iturtzaeta mendateak. Bizikletan gutxi ibili bazara, aste bi lehenago mendi-maratoi bat egin eta erdi gaixo bazaude, ez da egin beharko zenukeen zerbait. Gau ona pasa nuen eta optimista ekin nion martxari. Robot bat nirudien, denbora guztian pultsometroari begira, obsesio bakarrarekin: lasai, ez berotu, ordainduko duk bestela. Hasierako igoerak lasai egin nituen: Jaurrieta, Erremendia, Abaurreagaina. Orbaitzetan porlanezko baserri-bide busti bat igo genuen. Nahikoa lan ez erortzearekin. Hor egin zidan Dabidek lehen argazkia:
Otsagabiatik eguraldi onarekin irten ginen, baina Orbaitzetan zirimiria eta lanbroa geneukan jada. Azpegi igo genuen ondoren, handik Ezterenzubira jaitsiera arriskutsua, aldapara eta lur bustiagatik. Errobi ibaiaren iturburu inguruan, eskubira hartu eta Errozate igotzen hasi ginen. 10 kilometro eta, batez beste, %10eko penditza. Poliki hasi eta nire erritmoa zeraman taldetxo batekin egin nuen gorantz. Gailur guztietan erritu berbera: zira eta eskularruak jarri, kopeta lehortu eta betaurrekoi lurruna kendu. Behera iristean, striptease-a. Errozatetik aurrera, ordea, ibilbide gora-beheratsua geneukan, ezin jakin noiz erantzi arropa. Errozate - Surzai artean apur bat itotzen eta nekatzen hasi nintzen, eta, hara, anoa postu bat! Gutxitan jan dut hainbeste anoa postu batean. Hilabetean jan gabe nengoela zirudien. Bai ongi etorri zitzaidana.
Jaitsiera eskaxak zeuden muga inguruko mendate hauetan. Zuloz jositako lur-zoruak, errepide estuak, malda handiak eta zikloturista beldurtiak. Bagargiko errepide zabalxeagoa pozik hartu nuen, Iratiko txaleten inguruan. Handik Larrainera errepide zabala dago, baina nolako aldapa jaitsi genuen. Besoetako minez amaitu nuen. Larraine herrira iristean zain genuen azken mendatea, Iturtzaeta, Indurain garaitu zuen 15 kilometroko munstroa. Duela zazpi urte igo nuen, Piriniotara joan-etorria egin nuenean. Harrokeria gutxi Iturtzaetan. Igoera kronometratua zen, gehienok mantxo gindoazen, gehiago-gutxiago, baina tarteka bizi-bizi zihoan batek edo bestek hegan aurreratzen gintuen, kronoigoeran minutuko famaren bila.
Nolako poza hartu nuen Iturtzaetako gailurrera iristean. Hunkitu egin nintzen. Azken mendatea igota, eskura neukan martxa amaitzea. Orhi magaleko tunela pasa, lanbroa eta zirimiria atzean utzi eta eguzkia irten zen. Azkar-azkar jaitsi nintzen Otsagabia aldera eta monumentu bat irabazi banu lez pasa nintzen helmugako arkutik. Poz-pozik nengoen, baina banuen hutsune bat. Zegama-Aizkorri ederra izan zen, besteak beste, oso babestua sentitu nintzelako ibilbide osoan zehar zeuden lagun eta senideekin; oraingoan bakarrik nengoen eta telefonoa hartu nuen berehala emazteari deitzeko. Beste lorpentxo bat patrikara.
Lagun batek utzitako furgonetan egin nuen bidaia. Iturtzaetan nahikoa sufritu ez, eta gaua bere gailurrean pasa nuen, Orhi magalean. Iluntzean zakar zebilen haizea desagertua zen egunsenti ederrean. Agujetak kentzeko, Orhirantz jo nuen, duela 18 urte inguru aitarekin egin moduan. Igoera sinbolikoa izan zen, hein handi batean. Bezperan lanbroak ez zigun utzi paisaiaren edertasunaz gozatzen, igandean bai ordea. Nolako paraje ederra!
Uztailaren amaieran Getaria-Zarautz itsas-zeharkaldia egingo dut igerian. Baina, kirol-erronka gehiagorik ez, oraingoz. Urtarrilera arte ez daukat neurologoarekin txandarik. Bitartean, ingurukoak eta nire burua zainduz jarraituko dut. Asteazkenero botika jarriz, honek dakarren apaltasun dosi handiarekin. Biharamonak izugarri hobetu dira, baina astean behin oroitzen dut gaixotasun neurologiko degeneratibo, kroniko eta sendagaitz bat daukadala, Zegama-Aizkorri edo Irati Xtrem egiteak ez nauela suntsiezin bilakatzen. Hauskortasun horri umore eta aldarte onarekin aurre egin behar diodala. Etorkizuna ziurgabetasunez josia dagoela, horregatik, hemen eta orain, bizi!
Iazko azaroan eman nuen izena Irati Xtrem martxa zikloturistara. Donostiako maratoi erdia eginda, edota egitear, erronka berriak bilatzen nituen 2019rako. Gero sortu zen Zegama-Aizkorri egiteko aukera, eta bi proben artean errekuperatzeko neuzkan 2 asteak. Zegama-Aizkorrin parte-hartzeak hainbesteko oihartzuna hartzen ziharduenez, bigarren mailan laga nituen bizikletako entrenamenduak. Guzti honi gehitu ostegun-ostiralean gaixo egotea eta ulertuko duzue zergatik joan nintzen Otsagabiara senideei esanaz "lasai, autobusak datoz atzetik eta edozein momentutan utzi dezaket".
128 kilometro, 3.600 metroko igoerak, tartean Errozate eta Iturtzaeta mendateak. Bizikletan gutxi ibili bazara, aste bi lehenago mendi-maratoi bat egin eta erdi gaixo bazaude, ez da egin beharko zenukeen zerbait. Gau ona pasa nuen eta optimista ekin nion martxari. Robot bat nirudien, denbora guztian pultsometroari begira, obsesio bakarrarekin: lasai, ez berotu, ordainduko duk bestela. Hasierako igoerak lasai egin nituen: Jaurrieta, Erremendia, Abaurreagaina. Orbaitzetan porlanezko baserri-bide busti bat igo genuen. Nahikoa lan ez erortzearekin. Hor egin zidan Dabidek lehen argazkia:
Otsagabiatik eguraldi onarekin irten ginen, baina Orbaitzetan zirimiria eta lanbroa geneukan jada. Azpegi igo genuen ondoren, handik Ezterenzubira jaitsiera arriskutsua, aldapara eta lur bustiagatik. Errobi ibaiaren iturburu inguruan, eskubira hartu eta Errozate igotzen hasi ginen. 10 kilometro eta, batez beste, %10eko penditza. Poliki hasi eta nire erritmoa zeraman taldetxo batekin egin nuen gorantz. Gailur guztietan erritu berbera: zira eta eskularruak jarri, kopeta lehortu eta betaurrekoi lurruna kendu. Behera iristean, striptease-a. Errozatetik aurrera, ordea, ibilbide gora-beheratsua geneukan, ezin jakin noiz erantzi arropa. Errozate - Surzai artean apur bat itotzen eta nekatzen hasi nintzen, eta, hara, anoa postu bat! Gutxitan jan dut hainbeste anoa postu batean. Hilabetean jan gabe nengoela zirudien. Bai ongi etorri zitzaidana.
Jaitsiera eskaxak zeuden muga inguruko mendate hauetan. Zuloz jositako lur-zoruak, errepide estuak, malda handiak eta zikloturista beldurtiak. Bagargiko errepide zabalxeagoa pozik hartu nuen, Iratiko txaleten inguruan. Handik Larrainera errepide zabala dago, baina nolako aldapa jaitsi genuen. Besoetako minez amaitu nuen. Larraine herrira iristean zain genuen azken mendatea, Iturtzaeta, Indurain garaitu zuen 15 kilometroko munstroa. Duela zazpi urte igo nuen, Piriniotara joan-etorria egin nuenean. Harrokeria gutxi Iturtzaetan. Igoera kronometratua zen, gehienok mantxo gindoazen, gehiago-gutxiago, baina tarteka bizi-bizi zihoan batek edo bestek hegan aurreratzen gintuen, kronoigoeran minutuko famaren bila.
Nolako poza hartu nuen Iturtzaetako gailurrera iristean. Hunkitu egin nintzen. Azken mendatea igota, eskura neukan martxa amaitzea. Orhi magaleko tunela pasa, lanbroa eta zirimiria atzean utzi eta eguzkia irten zen. Azkar-azkar jaitsi nintzen Otsagabia aldera eta monumentu bat irabazi banu lez pasa nintzen helmugako arkutik. Poz-pozik nengoen, baina banuen hutsune bat. Zegama-Aizkorri ederra izan zen, besteak beste, oso babestua sentitu nintzelako ibilbide osoan zehar zeuden lagun eta senideekin; oraingoan bakarrik nengoen eta telefonoa hartu nuen berehala emazteari deitzeko. Beste lorpentxo bat patrikara.
Lagun batek utzitako furgonetan egin nuen bidaia. Iturtzaetan nahikoa sufritu ez, eta gaua bere gailurrean pasa nuen, Orhi magalean. Iluntzean zakar zebilen haizea desagertua zen egunsenti ederrean. Agujetak kentzeko, Orhirantz jo nuen, duela 18 urte inguru aitarekin egin moduan. Igoera sinbolikoa izan zen, hein handi batean. Bezperan lanbroak ez zigun utzi paisaiaren edertasunaz gozatzen, igandean bai ordea. Nolako paraje ederra!
Uztailaren amaieran Getaria-Zarautz itsas-zeharkaldia egingo dut igerian. Baina, kirol-erronka gehiagorik ez, oraingoz. Urtarrilera arte ez daukat neurologoarekin txandarik. Bitartean, ingurukoak eta nire burua zainduz jarraituko dut. Asteazkenero botika jarriz, honek dakarren apaltasun dosi handiarekin. Biharamonak izugarri hobetu dira, baina astean behin oroitzen dut gaixotasun neurologiko degeneratibo, kroniko eta sendagaitz bat daukadala, Zegama-Aizkorri edo Irati Xtrem egiteak ez nauela suntsiezin bilakatzen. Hauskortasun horri umore eta aldarte onarekin aurre egin behar diodala. Etorkizuna ziurgabetasunez josia dagoela, horregatik, hemen eta orain, bizi!
Poz-pozik nago. Igandean Zegama-Aizkorri mendi maratoia amaitu nuen. Bero sargoriak oraindik eta gogorragoa egin zuen; majo sufrituta helmugara iritsi nintzen arren, pribilegiatua sentitzen naiz eta uste dut mendian korrika egitea gustuko duen edonork egin beharko lukeela lasterketa hau behin, zorrotz entrenatuta. Nik neuk ezagutu dut jada eta ez dut hurrengo urteetako zozketetan tokirik okupatuko berriz, besteren batek izan dezala nik izan dudan zortea.
Zertarako ukatu, urduri nengoen. Eguraldiaren iragarpena sarri begiratzen nuen, iganderako sargoririk egongo ez zen itxaropenez. Dozena erdi elkarrizketa egin zizkidaten pasa den astean eta baten batek pentsatuko du hedabideetan agertzeak presio gehiago eragingo zidala, baina ez zen horrela izan. Asko eskertzen diet hedabideei esklerosi anizkoitza ezagunagoa egiten laguntzearren.
Bitxia irudituko zaizue, baina bezperan txuleta-jana egin nuen unibertsitateko lagun batzuekin. Eta, aizu, bai ondo etorri zitzaidan tentsioa jaisteko. Lasterketaren estrategiarako ez zen onena izango horrela bazkaltzea, baina lagunekin berriketan eta barre apur bat egiten jardutea primeran etorri zitzaidan. Lagunak agurtu ostean Zegamara joan nintzen dortsalaren bila, ondoren, etxera.
Seietan jaiki, gosaldu, motxila prestatu eta aitarekin Zegamarantz abiatu ginen. Elizaren atzean aparkatu, aldatu, beroketak egin eta irteerarantz. Aurreskua, Vangelisen Titans, tentsioa eta 9:00etan irteera. Bostehun lasterkarien artean azkena izan nintzen lasterketari hasiera ematen. Laurehun metroko bueltaxka bat herriari eman eta aldapan gora hasi ginen, Saadar alderantz. Jendetza hasieran orroka animoak ematen. Lehen bi kilometroak egin aurretik izerditan blai nengoen jada, eguzkiak parez-pare jotzen zuen eta.
Konturatu orduko Otzaurten ginen, hori jendetza zegoena, gero etorriko zenaren abixua. Aurreikusitako denboran iritsi nindoan eta mentalki errepasatzen nuen Ultzaman, Atabarretan eta Aratzen egin behar nuen denbora, Sancti Spiritura garaiz iritsi eta kanpoan ez geratzeko. Aurreko astean askok esan zidaten indarrak gordetzen joateko Urbia inguruan egon arte eta, ustez, hala nindoan, suabe antzean.
Zein paraje ederra den Otzaurtetik Aratzerakoa. Ez badakizu hurrengoan zein mendi-buelta egin, egizu hau, puntu horiak jarraituz, ez zara damutuko.
Basotik irten eta Aratzera igotzen hasi behar ginenean, hara, lehen sorpresa, han ikusi nituelako Maite, Beñat, Mikel eta Josu lankideak. Nolako poza eman zidaten. Lasai nindoan eta Beñatekin bromak eginez esan nien agur. Aratzen aurreikusitakoa baino minutu batzuk lehenago nengoen. Sancti Spiritura jaistean ezer arrarorik ezean, seguru nintzen lasterketa moztu aurretik. Poliki jaisten zen lasterkari baten erritmoa jarraitu nuen, utikan ahuntzen pare zihoazenak. Hiru ordu eta laurdenean zegoen Sancti Spiritun denbora-muga, eta hamabost minutu lehenago iritsi nintzen, ondo! Anoa postura iritsi eta gora begira geratu nintzen, hori jendetza zegoena. Pikutara beroa eta nekea. Irribarre handi batekin igo nintzen txalotzen ninduten guztien erditik. Gutxitan esan dut hainbestetan "eskerrik asko".
Hiru ordu laurdenean Aizkorrira iristen nengoen. Han ere jendetza. Eta hori emozioa koadrilakoak ikusi nituenean. Besarkada handi bat eman nien. Nolako poza eman zidaten. Puntan freskatu eta mendilerroa jarraitu genuen Irauleraino. Bidean Pablo ikusi nuen. Oso azkar ez gindoazen eta "begira, nire ama hor beheko baserri horretakoa da" esateko astia izan nuen. Gailurretan haizea zebilen eta giro atsegina zegoen.
Hautsa arrotuz jaitsi ginen Irauletik Arbelarrerako senda lehorrean. Jaitsiera malkartsua da, poliki nindoan, eta lehen karranpa zantzuak igartzen hasi nintzen. Arbelarren arreba zegoen, besarkada handi bat, ura edan anoa postuan eta aurrera. Oltzeko bueltan bero handia egiten zuen eta bizitzan lehen aldiz karranpak eduki nituen, nolakoak, gainera! Geratu, luzatu, arnasa hartu eta segi aurrera. Poliki xamar iritsi nintzen Urbiara.
Hantxe nituen zain Txomin, Violeta, Jon eta konpainia. Txomini agindu nion The Loafeko kanelazko bollo bat ekarriz gero bertan jango nuela. Zalantza egin nuen hasieran, baina, bah! "Pikutara, ekarri hori!". Ederki sartu zitzaidan. Poz handia eman zidan haiek ikusteak. Eta baita metro batzuk aurrerago zeuden Unai eta Enekok ere.
Andraitz igotzen hasi aurretik Bittor nuen berriz zain, mendilerroko azken zatia berarekin egin ostean lasterbidea hartu zuelako. Eta, halakoan, koadrilakoak ere bai, Aizkorritik jaitsita. Hor gindoazen bospasei lagun kamiseta berarekin korrika Andraitzerantz. Presidentea bere bizkarzainekin, edo halako zerbait. Egoera zoragarria iruditu zitzaidan. Eta pixka bat aurrerago arreba ikusteak borobildu egin zuen. Honek esan zidan beste gehienek baino aurpegi hobe neramala. "Horiek ez dute pasa orain hilabete gutxi nik pasa dudana", esan nion, harrokeriarik gabe, noski.
Andraitzen gora joan erritmo alaian igo nintzen Bittor eta Franek lagunduta. Goian biei agur esan eta beheranzkoari ekin nion. Hortxe pentsatu nuen, kitto, zailena egin dut. Hanka-sartze ederra. Aurreratu zidaten jaitsiera oso luzea egin daitekeela, eta nire kasuan asmatu zuten, berehala hasi bainintzen karranpekin, ezin korrika egin, hori ezintasuna. Dozenaka korrikalarik pasatzearen sentsazioa neukan. Apurka-apurka goibeltzen nindoan. Eta, halakoan, pinudi itxi baten erdian, "hemen eta orain, aupa Mikel!" orroa entzun nuen. Hara non, basoaren erdian, inor ez zegoen toki batean, Miren, Julen eta euren lagunak ni animatzen. Jaitsiera salbatu zidaten.
Erritmo oso lasaian nindoan aldapan behera. Azken kilometroan Aitzol eta bere familia ikusteak sekulako poza eman zidan, helmugaren aurrekaria. Zegama sarreran hantxe zegoen Edurne lehengusina, osaba, ama, ... helmugara emaztea eta bi alabekin sartu nintzen. Ezin pozari eta negarrari eutsi. Twitterren geroxeago esan nuen moduan, iritsi ginen, pluralean, denen artean eraman nindutelako irteeratik helmugara. Pribilegiatua naiz. Eta ez soilik lasterketa hau egin ahal izan dudalako, lasterketa hau horrela egin ahal izan dudalako baizik, horrelako babesarekin. Hori bizipoza!
Handia haiz @macmikel handia pic.twitter.com/kePXPeaquh
— Ander Garro (@werther000) 2019(e)ko ekainaren 2(a)
Esan gabe doa hemen aipatu ditudan guztiek kamiseta bera zeramatela. Halako talde sentsazio bat izan dut nire inguruan. Babestua sentitu naiz, maitatua, eta hori oso ederra izan da.
Nork esan behar zidan urtebete lehenago 2019ko Zegama-Aizkorri mendi maratoia amaituko nuela. Mila aurpegidun gaitza da esklerosi anizkoitza. Batzuengan gainbehera azkarra ikus daiteke. Nire kasuan diagnostikoa ez da muga izan mendi maratoi hau egiteko. Egin dudanak lagundu dezala hurrengoan gazte bati gaitza diagnostikatzean beldurra samurtzen.
Ez da Zegama-Aizkorri gehiago egongo niretzat lasterkari moduan. Bost axola egindako denbora edo hori hobetzeko desioa. Beste batzuek izan dezatela lasterketa hau barrutik bizitzeko zortea.
Eskerrak eman nahi dizkiet animatu ninduten guzti-guztiei. Muxu bana. Eskerrak, nola ez, antolakuntzakoei dortsala eman eta esklerosi anizkoitza ezagunagoa egiten laguntzearren. Eta eskerrik asko nire ahalegina ulertu eta esklerosi anizkoitza ezagunagoa bilakatzen lagundu duten hedabideei: Euskadi irratia, Eta kitto, Arrate irratia, Segura irratia, Noticias de Gipuzkoa, Euskal Telebista, Radio Eibar eta SER.
Aspaldi aipatu nuen Zegama-Aizkorri ez zela helburua, bitartekoa baizik. Ekaineko albiste garrantzitsuena ez dadila iragan igandekoa izan, 12an daukadan neurologoa baizik. Ea gaitzak lo jarraitzen duen. Horrela izatekotan, hori ere denok batera lortutakoa izango da
Poz-pozik nago. Igandean Zegama-Aizkorri mendi maratoia amaitu nuen. Bero sargoriak oraindik eta gogorragoa egin zuen; majo sufrituta helmugara iritsi nintzen arren, pribilegiatua sentitzen naiz eta uste dut mendian korrika egitea gustuko duen edonork egin beharko lukeela lasterketa hau behin, zorrotz entrenatuta. Nik neuk ezagutu dut jada eta ez dut hurrengo urteetako zozketetan tokirik okupatuko berriz, besteren batek izan dezala nik izan dudan zortea.
Zertarako ukatu, urduri nengoen. Eguraldiaren iragarpena sarri begiratzen nuen, iganderako sargoririk egongo ez zen itxaropenez. Dozena erdi elkarrizketa egin zizkidaten pasa den astean eta baten batek pentsatuko du hedabideetan agertzeak presio gehiago eragingo zidala, baina ez zen horrela izan. Asko eskertzen diet hedabideei esklerosi anizkoitza ezagunagoa egiten laguntzearren.
Bitxia irudituko zaizue, baina bezperan txuleta-jana egin nuen unibertsitateko lagun batzuekin. Eta, aizu, bai ondo etorri zitzaidan tentsioa jaisteko. Lasterketaren estrategiarako ez zen onena izango horrela bazkaltzea, baina lagunekin berriketan eta barre apur bat egiten jardutea primeran etorri zitzaidan. Lagunak agurtu ostean Zegamara joan nintzen dortsalaren bila, ondoren, etxera.
Seietan jaiki, gosaldu, motxila prestatu eta aitarekin Zegamarantz abiatu ginen. Elizaren atzean aparkatu, aldatu, beroketak egin eta irteerarantz. Aurreskua, Vangelisen Titans, tentsioa eta 9:00etan irteera. Bostehun lasterkarien artean azkena izan nintzen lasterketari hasiera ematen. Laurehun metroko bueltaxka bat herriari eman eta aldapan gora hasi ginen, Saadar alderantz. Jendetza hasieran orroka animoak ematen. Lehen bi kilometroak egin aurretik izerditan blai nengoen jada, eguzkiak parez-pare jotzen zuen eta.
Konturatu orduko Otzaurten ginen, hori jendetza zegoena, gero etorriko zenaren abixua. Aurreikusitako denboran iritsi nindoan eta mentalki errepasatzen nuen Ultzaman, Atabarretan eta Aratzen egin behar nuen denbora, Sancti Spiritura garaiz iritsi eta kanpoan ez geratzeko. Aurreko astean askok esan zidaten indarrak gordetzen joateko Urbia inguruan egon arte eta, ustez, hala nindoan, suabe antzean.
Zein paraje ederra den Otzaurtetik Aratzerakoa. Ez badakizu hurrengoan zein mendi-buelta egin, egizu hau, puntu horiak jarraituz, ez zara damutuko.
Basotik irten eta Aratzera igotzen hasi behar ginenean, hara, lehen sorpresa, han ikusi nituelako Maite, Beñat, Mikel eta Josu lankideak. Nolako poza eman zidaten. Lasai nindoan eta Beñatekin bromak eginez esan nien agur. Aratzen aurreikusitakoa baino minutu batzuk lehenago nengoen. Sancti Spiritura jaistean ezer arrarorik ezean, seguru nintzen lasterketa moztu aurretik. Poliki jaisten zen lasterkari baten erritmoa jarraitu nuen, utikan ahuntzen pare zihoazenak. Hiru ordu eta laurdenean zegoen Sancti Spiritun denbora-muga, eta hamabost minutu lehenago iritsi nintzen, ondo! Anoa postura iritsi eta gora begira geratu nintzen, hori jendetza zegoena. Pikutara beroa eta nekea. Irribarre handi batekin igo nintzen txalotzen ninduten guztien erditik. Gutxitan esan dut hainbestetan "eskerrik asko".
Hiru ordu laurdenean Aizkorrira iristen nengoen. Han ere jendetza. Eta hori emozioa koadrilakoak ikusi nituenean. Besarkada handi bat eman nien. Nolako poza eman zidaten. Puntan freskatu eta mendilerroa jarraitu genuen Irauleraino. Bidean Pablo ikusi nuen. Oso azkar ez gindoazen eta "begira, nire ama hor beheko baserri horretakoa da" esateko astia izan nuen. Gailurretan haizea zebilen eta giro atsegina zegoen.
Hautsa arrotuz jaitsi ginen Irauletik Arbelarrerako senda lehorrean. Jaitsiera malkartsua da, poliki nindoan, eta lehen karranpa zantzuak igartzen hasi nintzen. Arbelarren arreba zegoen, besarkada handi bat, ura edan anoa postuan eta aurrera. Oltzeko bueltan bero handia egiten zuen eta bizitzan lehen aldiz karranpak eduki nituen, nolakoak, gainera! Geratu, luzatu, arnasa hartu eta segi aurrera. Poliki xamar iritsi nintzen Urbiara.
Hantxe nituen zain Txomin, Violeta, Jon eta konpainia. Txomini agindu nion The Loafeko kanelazko bollo bat ekarriz gero bertan jango nuela. Zalantza egin nuen hasieran, baina, bah! "Pikutara, ekarri hori!". Ederki sartu zitzaidan. Poz handia eman zidan haiek ikusteak. Eta baita metro batzuk aurrerago zeuden Unai eta Enekok ere.
Andraitz igotzen hasi aurretik Bittor nuen berriz zain, mendilerroko azken zatia berarekin egin ostean lasterbidea hartu zuelako. Eta, halakoan, koadrilakoak ere bai, Aizkorritik jaitsita. Hor gindoazen bospasei lagun kamiseta berarekin korrika Andraitzerantz. Presidentea bere bizkarzainekin, edo halako zerbait. Egoera zoragarria iruditu zitzaidan. Eta pixka bat aurrerago arreba ikusteak borobildu egin zuen. Honek esan zidan beste gehienek baino aurpegi hobe neramala. "Horiek ez dute pasa orain hilabete gutxi nik pasa dudana", esan nion, harrokeriarik gabe, noski.
Andraitzen gora joan erritmo alaian igo nintzen Bittor eta Franek lagunduta. Goian biei agur esan eta beheranzkoari ekin nion. Hortxe pentsatu nuen, kitto, zailena egin dut. Hanka-sartze ederra. Aurreratu zidaten jaitsiera oso luzea egin daitekeela, eta nire kasuan asmatu zuten, berehala hasi bainintzen karranpekin, ezin korrika egin, hori ezintasuna. Dozenaka korrikalarik pasatzearen sentsazioa neukan. Apurka-apurka goibeltzen nindoan. Eta, halakoan, pinudi itxi baten erdian, "hemen eta orain, aupa Mikel!" orroa entzun nuen. Hara non, basoaren erdian, inor ez zegoen toki batean, Miren, Julen eta euren lagunak ni animatzen. Jaitsiera salbatu zidaten.
Erritmo oso lasaian nindoan aldapan behera. Azken kilometroan Aitzol eta bere familia ikusteak sekulako poza eman zidan, helmugaren aurrekaria. Zegama sarreran hantxe zegoen Edurne lehengusina, osaba, ama, ... helmugara emaztea eta bi alabekin sartu nintzen. Ezin pozari eta negarrari eutsi. Twitterren geroxeago esan nuen moduan, iritsi ginen, pluralean, denen artean eraman nindutelako irteeratik helmugara. Pribilegiatua naiz. Eta ez soilik lasterketa hau egin ahal izan dudalako, lasterketa hau horrela egin ahal izan dudalako baizik, horrelako babesarekin. Hori bizipoza!
Handia haiz @macmikel handia pic.twitter.com/kePXPeaquh
— Ander Garro (@werther000) 2019(e)ko ekainaren 2(a)
Esan gabe doa hemen aipatu ditudan guztiek kamiseta bera zeramatela. Halako talde sentsazio bat izan dut nire inguruan. Babestua sentitu naiz, maitatua, eta hori oso ederra izan da.
Nork esan behar zidan urtebete lehenago 2019ko Zegama-Aizkorri mendi maratoia amaituko nuela. Mila aurpegidun gaitza da esklerosi anizkoitza. Batzuengan gainbehera azkarra ikus daiteke. Nire kasuan diagnostikoa ez da muga izan mendi maratoi hau egiteko. Egin dudanak lagundu dezala hurrengoan gazte bati gaitza diagnostikatzean beldurra samurtzen.
Ez da Zegama-Aizkorri gehiago egongo niretzat lasterkari moduan. Bost axola egindako denbora edo hori hobetzeko desioa. Beste batzuek izan dezatela lasterketa hau barrutik bizitzeko zortea.
Eskerrak eman nahi dizkiet animatu ninduten guzti-guztiei. Muxu bana. Eskerrak, nola ez, antolakuntzakoei dortsala eman eta esklerosi anizkoitza ezagunagoa egiten laguntzearren. Eta eskerrik asko nire ahalegina ulertu eta esklerosi anizkoitza ezagunagoa bilakatzen lagundu duten hedabideei: Euskadi irratia, Eta kitto, Arrate irratia, Segura irratia, Noticias de Gipuzkoa, Euskal Telebista, Radio Eibar eta SER.
Aspaldi aipatu nuen Zegama-Aizkorri ez zela helburua, bitartekoa baizik. Ekaineko albiste garrantzitsuena ez dadila iragan igandekoa izan, 12an daukadan neurologoa baizik. Ea gaitzak lo jarraitzen duen. Horrela izatekotan, hori ere denok batera lortutakoa izango da
Izenburu horixe zeukan hitzaldia eman nuen atzo Eibarko Klub Deportiboan, 2019ko mendi jardunaldien baitan. Lan kontuengatik hitzaldiak ematera ohituta nagoela esan dezaket, baina kontu pertsonalei buruz lehenengo aldiz hitz egiten nuen. Dena kontatu nahi, aspertu barik. Behean duzuen hitzaldiko bideoa, Deporreko lagunek grabatua (baita hemengo argazkia ere). Ni neu pozik geratu nintzen, ea gustuko duzuen:
Izenburu horixe zeukan hitzaldia eman nuen atzo Eibarko Klub Deportiboan, 2019ko mendi jardunaldien baitan. Lan kontuengatik hitzaldiak ematera ohituta nagoela esan dezaket, baina kontu pertsonalei buruz lehenengo aldiz hitz egiten nuen. Dena kontatu nahi, aspertu barik. Behean duzuen hitzaldiko bideoa, Deporreko lagunek grabatua (baita hemengo argazkia ere). Ni neu pozik geratu nintzen, ea gustuko duzuen:
Zer pentsatu ote zuen neurologoak esan nioenean Nepalera joan nahi dudala trekking egitera? Eta, Pirinioak bizikletan zeharkatu nahi ditudala esan diodanean? Gaixotasuna ez da muga, astero hartzen dudan botika baizik, hotz mantendu behar delako, eta zenbait bidaia motatan, ezin. Tira, nik ez nion hori esan medikuari bidaia horien plangintzan buru-belarri nagoelako. Intentzioen deklarazio bat izan zen. Nire egoera fisiko eta animikoaren adierazlea, nolabait. Mariak, nire emazteak, errieta egin zidan kontsultatik irtetean, hurrengoan medikuak amaitzean egiteko komentario horiek eta ez hasieran, jokoz-kanpo utzi nuelako. Baina, nolako gogoa neukan neurologoari esateko primeran aurkitzen naizela!
Ondo nago, baina neurologoak ondo nagoela esatea behar nuen. Baieztapen medikoa. Ziurtagiria. "Sano nago" txapa paparrean jartzea. Azaroaren 28an geneukan txanda. Eta ordurako eginda beharko zukeen erresonantzia magnetikoak. Baina atzeratuta dabiltza Osateken. Erresonantzian ikusten da ea gaitza bizirik dagoen edo lo, ea orban berriak dauden, edota zaharrak esnatu diren. Funtsezko froga hori gabe ere, neurologoak esan zidan hobeto nengoela, begiak hobeto ditudala. Ondo, beraz. Baina mesfidati nengoen, erresonantziarik gabe, badaezpada.
Irailetik izugarri hobetu da nire egoera fisikoa zein aldartea. Orduantxe elikadura zaintzen hasi nintzen. Neurologoek onartzen dute konexioa ei dagoela esteen eta immunitate-sistemaren artean. Baina ez daukate nahikoa ebidentzia esateko elikagai hau ona da eta beste hau txarra. Horregatik, nutrizioan aditua den lagun batekin dietan jarri nintzen, bizitzan lehenengoz. Glutena kanpora eta karbohidratoak asko murriztu, energia proteinen eta grasaren bidez lortuz. Bospasei kilo galdu ditut geroztik eta burua argiago daukat, azkarrago dabilkit.
Kirolean ere sasoiko nabil, lorpentxoz lorpentxo. Azaroaren amaieran maratoi erdia amaitu nuen Donostian. Irteeran ez zegoen ni baino poztasun gehiago izango zuenik, eta helmugan gutxi izango ziren. Nork esango zidan otsailean hau egiteko gai izango nintzela!? Erritmo lasaian hasi genuen lagun batek eta biok lasterketa, eta indartsu amaitu, bizi-bizi. Hurrengo larunbatean Baztan eta Baigorri inguruan ibili nintzen 4 orduz bizikletan (Artesiaga, Urkiaga, Izpegi), bidean ardi gehiago ikusiz kotxeak baino, ze paraje ederra!
Ez dakit elikadura aldaketa den, pisua galtzea, kirola edota botikaren eragina. Meritua zerena den niri bost. Primeran nago, hori da kontua. Horregatik, gauzak hain ondo daudela ikusita, kezka puntu bat neukan. Urtarrilean emazteari esaten nion inoizko sasoirik onenean nengoela, eta gero etorri zen erauntsia. Berriz berdina gertatuko ote zitzaidan?
Pasa den astean egin zidaten erresonantzia, Eibarren egin diguten anbulatorio handi berri horretan. Eta ostiralean deitu zidaten Neurologia sailetik esanaz emaitzak onak zirela, gaixotasuna geldi dagoela. Ze poz handia eman zidan hitz gutxitan erizain hark. Eta, horrelaxe jarraitzen dut, poz-pozik, bizitzan tokatu zaizkidan karta hauei eskerrak emanaz. Familia eta lagunez gozatzeko asmotan. Nepalen mendi buelta bat eman eta Pirinioak bizikletan zeharkatzearekin tematuta. Optimista. Gaitza edozein momentutan esnatu daiteke, edo ez, baina ez nau kopetilun aurkituko eta eroriz gero, berriz gora. Gora bizipoza!