Kalamuatik Txargainera

Aste honetan eman dute telebistan pasa den astean garbatutako saioa. Joxe Rojas teknopatak "errekrutatu" ninduen elkarrizketarako. Konbentzitu, esan nezakeen, baina neska erraza naizenez, segituan eman nion baiezkoa.

Oso eroso sentitu nintzen elkarrizketan zehar, nahiz eta oso urduri egon. Telebista medio arrotza da, eta niri inoiz ez zait gustatu neure burua bideotan ere ikustea, are gutxiago ni bakarrik. Batez ere asko mugitzen naizelako eta keinu larregi egiten ditudalako aurpegi eta begiekin. Itzela da! Neure burua ikusten dudanean bideotan imajinatzen dut zelako izan liteke normalean nire gestualitatea, etengabe mugituz. Beldurgarria.

Hala ere,  asko eutsi niola uste dut, batez ere aulkiaren puntan jarri nintzelako, oso jarrera deserosoa, baina geldi egotera behartu ninduena. Oso kontzientea izan zen aulkian jesartzerena!

Egin zidaten elkarrizketa askoz luzeagoa izan zen, eta arazoren bat dela medio, galdera batzuk ez ziren agertu. Pena daukat, galderak oso interesgarriak zirelako (erantzunak espero dut egokiak izatea!). Dena dela, botatako hausnarketek balio dezakete beste blogari batekin jarduteko eta gai konkretu horietan sakontzeko.

Eskerrak eman gura dizkiet ekipokoei, nirekin izandako pazientziagatik; batez ere, Haritz eta Joxeri. Haritzi geneukan hitzordua aldatu niolako azken momentuan gripearengatik; eta Joxeri nire paranoia guztiak jasan zituelako eta konprenitu zituelako.

Azkenik, Badiharduguko lan-taldeari azken momentuan euren bulego zoragarri horretan hartu gintuztelako elkarrizketa egiteko, euren lanari enbarazu eginez. Mila esker, pastela ailegatuko zaizue :-)

Behean jarri dut elkarrizketa, ea zer deritzozuen!

Misterio gutxi daude emakume baten boltsoaren edukiarena baino. Edo hori diote, behintzat, gizonezko askok. Zenbat tramankulu eta sekretu gorde litzake andrazko batek boltsoan? Emakumeen esentzia ezkutua bertan egon ote litekeen galdetzen diote batzuek euren buruari. Ikusi duzue inoiz ume bat amaren edo izekoren boltsoa arakatzen? Zelako plazera! Zein mundu gordea!

Egia esateko, traste asko eta sekretu gutxi. “Badaezpada”ko gauza asko eta nahitaezko gutxiago. Inoren gauzak ere larregi. Zein emakumek ez du eroan senar edo lagunaren gauzak? “Boltsoa daramazunez, gordeko dizkidazu giltza/betarrekoak/diru-zorroa....?” Eskerrak orain gizonezko askok eurena ere badarabilten, gure sorbaldek eskertuko diote berdintasunari!

Errealitatea da, askorendako ezinbesteko osagarria dela. Batzuk ezingo ginateke boltso barik ibili, hainbeste gauza dauzkagu, batez ere lanera joaten garenean! Hor dator gure dilema: boltso handia ala txikia? Handia nahiago, baina arrisku bizia du, larregi kargatzearena. Badaezpada gauzez bete eta gero itzelezko pisuarekin oker-oker eginda. Orduan, esango didazue txikia aukeratzeko. Bai, baina txikian ez da ezer sartzen. Zelan sartu liburua, guardasol tolesgarria, konpresak, tanpoiak...? Ez dago lekurik!

Argazkiak.org | Boltsoa © cc-by-sa: txargain

Oso boltsozale garenondako badago trantze larri bat: boltso aldaketa. Edo bata bestean hustu, edo problemak dakarzkigu; izan ere, presaz eginez gero, beti dago zerbait ahazteko arriskua. Nork ez du laga gida baimena, eguzki-betaurrekoak edo eskularruak boltso aldaketa bizkorra egin ostean? Arriskutsua, benetan!

Esan beharra dago, Boltsomari andreak oso anitzak garela. Kolore guztietakoak, maila sozial orotakoak, adin espektro osoan agertzen gara. Eta gehiengoa garela esango nuke. Botsomaritar famatuak ere badaude, Ingalaterrako erregina, esate baterako. Bere edozein erretraturi begiratuta, beti boltsoa besotik zintzilik (ez sorbaldatik) ikusiko dugu. Errezepzioetan, galaz jantzita, loreak jasotzen. Beti. Boltsomari galanta eginda dago. Baina ez diozue inoiz galdetu zeuen buruari Elizabethek zer ote daraman bertan? Hori bai misterioa, eta ez nirean topa genezakeena!

 
Wikipedia / Wikimedia Commons: NASA / Paul E. Alers | © cc-by-sa: Ricardo Stuckert/PR (Agência Brasil)

Baina ez dugu oso urrun joan behar emakume Boltsomaritar garrantzitsuak ikusteko. Gurera etorrita, ba omen dago beste andre bat gure taldekoa dena: Ino Galparsoro Arrasateko alkatea, hain zuzen ere. Badirudi beti daramala boltso handi bat gurutzatuta, berdin jaietako zortzikoa dantzatzeko, ongi etorri ekitaldian, inaugurazioetan edo dena delakoan, beti. Antza denez, Arrasaten batzuk “no sin mi bolso” (boltso barik inora ere ez!) deitzen diotela. Badakizue, zein gaiztoak izan gintezkeen! Kasu honetan, Galparsoro alkateak barruan daroanak ez dit kuriositatea pizten; izan ere, nirean dauden antzeko gauzak izango dira berean.

Baina, nondik datorkio gurutzatuta eramatearen joera hori? Badakigu Boltsomaritarrok oso era erosoa dela, batez ere pisutsua denean gure zorroa. Egia esan ez da oso dotore geratzen, baina praktikoa bada; batez ere, atzera-aurrera gabiltzanean.

Kaosenlared.net-etik

Hala ere, Arrasaten “no sin mi bolso” (boltso barik inora ere ez!) deitzea ez ote da beste ideia baten adierazgarri? Beharbada, izan liteke oraindik ez garela ohitu emakume normal bat lehenengo lerroan ikusten, eta hainbat gauza arrunt ez ditugula barneratu. Printzipioz agintedun emakumeak era konkretu batean jantzi behar omen direlako, eta osagarriak ere era batekoak izan behar direlako. Baina alkateak nola eramango du nik darabildan boltsoa eta nire modu berean, gainera?

Ez, mesedez, ez.

Ino Galparsoro elkarrizketatzen © cc-by-nc-sa: Goiena.net

Dena dela, baliteke hori izatea Boltsomari emakumeon enkantua, garenak izanda, gure boltsoa ez dugula inoiz bazterrean lagatzen!

Begi bistakoa da internetek aldatu egin duela gauza asko egiteko modua, eta hauetako bat irakurketa da. Azken aldi honetan bueltaka darabilt buruan eta azaltzen ahaleginduko naiz, erraza ez den arren.

Irakaslea naizen aldetik, asko kezkatzen nau fenomeno berri honek. Argi daukat ondo idazteko, hizkuntza ikasteko, lexikoa handitzeko, ortografia ikasteko eta abarrerako irakurtzea ezinbestekoa dela; baita kultura eta jakintza lortzeko ere. Gainera, gure ikasleak (zoritxarrez) azterketei begira daudenez, modu oso garrantzitsua da ganorazko idazlana egiteko.(Post hau idazten ari nintzela artikulu interesgarri hau argitaratu dute Karrajuan)

Dena dela, konturatuta nago, hainbat ikasle gazteren artean irakurketak daukan fama txarrarekin. Euren ustez, zaharren kontua da, modaz pasatakoa; izan ere, irakurketa liburuekin baino ez dute lortzen. Nik, baina, beti esaten diet oso liburu zalea izan arren, edozein gauza irakur dezaketela, gainera orain interneten doan euren eskura nahi beste idazki dituztela. Baina hemen dago gakoa.

Interneten irakurtzen badute, nola irakurtzen dute? Labur eta saltoka? Sakon? Klik eginez? Kontzentratu barik? Zelan? Esango nuke, Interneten (edo ordenagailuan) egiten duten/dugun irakurketa azalekoagoa dela, saltokoa, alegia. Gain-irakurketa, sakontasun gutxikoa dela esatera ausartuko nintzateke. Zeharka, interesgune bila, paperezko egunkarietan askotan egiten den bezalakoa, datu konkretu baten bila.

Gainera, badago zapping fenomenoa; hau da, klik, klik, klik eginez orririk orri ibiltzea, azkenerako jakin barik non hasi garen eta zertarako geunden lehenbiziko orri horretan. Horrela jardunda, esango nuke ez direla hasierako premisak betetzen, eta irakurri bai, baina ez dela irakurketa hutsa, antz handiagoa du elkarrizketekin gertatzen denarekin: gairik gai salto egitea, ia hari galdu arte.

Zergatik diot hori? ez daukat froga zientifikorik; baina, ikasleen kasuan, galdera konkretu bat eginez gero, ez dute informazio osoa ematen ez dutelako jaso. Eta hainbat lagunekin ere tokatu zait, e-mailen bat bidali, gauzak esan eta esandakoa atzera ere galdetu. Behin baino gehiagotan. Ulermen eskasagoa, beti ere irakurketa "tradizionalarekin" alderatuta.

Hau ez da txarra, ezta ona ere. Fenomeno berria da, ez diguna balio helburu berberak lortzeko. Beste barik. Hori bai, bigarren paragrafoan azaldu duana lortzeko, beharbada, irakurketa paperean ere egin beharko da, ez soilik interneten. Hori baino ez.

Idazmenaz ere jardun nahi dut sortatxo honetan, bosgarrenean edo izango da hori. Bitartean segi irakurtzen gure blogak. Mila esker!

Aurreko batean jardun nuen blogean sentitzen dudan zorabioaz. Zoramen honek badauka zer ikusia sare sozialekin: jaten diguten denborarekin eta sortzen diguten egonezinarekin. Post honetan nire pentsamenduak eta sentsazioak argitzen ahaleginduko naiz.

Nire ibilbide pertsonalean posta elektronikoaren ondoren eibartarrak posta zerrenda egon da. Bertan sartezak eta parte hartzeak gauza asko eman dizkit. Batez ere, sarean ibiltzeko makuluak; eta garrantzitsuena, sarean bakarrik ez ibiltzea, ziberlagun asko eman baitizkit. Blogari ere zerrendari esker naiz, behin baino gehiagotan azaldu dudanez. Gaitz ikusten dut bloga zabaltzea inork zirikatu eta animatu izan ez banindu. Beraz niretako, zerrenda familia da.

Blogak ere gauza on asko eman dizkit. Idaztea gogoko izan dut beti, eta aitzakia polita izan da zaletasun hau lantzeko. Eta asko ikasteko, ikaragarri. Bloga nire etxea da, hipoteka bakoa, auzo interesgarri asko dauzkana (eibartarren blog komunitatea), eta independenteki elkarri laguntzen diona. Kalamuatik Txargainera ez dago banku edo kutxen mailegurik, oso-osorik nirea baita.

Blogean esan nezake nahi dudana, nahi dudan luzeran, nahiz eta askok gomendioak eman. Blogean idazten denean, munduari idazten zaio, hiru jarraitzaile izan arren. Beste toki batzuetan, ostera, lagunak eta ezagunak daude, eta horiei begira idazten da edo "atsegin zait" klikatzen da. Lagunak omen dauzkagu, baina batzuk enpresak izan daitezke, edo bistaz baino ez ezagutu.  Facebook, lagunarte zabala litzateke, koadrila eta inguruko ezagunak. Soziala, aurpegi onarekin agertu behar delako.

Iturrik dioenez, twitter taberna izango litzateke, eta tabernetan, normalean, garenak baino guapoago, graziosoago eta -ago agertzen gara. Hau guztiau Iban Arantzabalek idatzitako "Twitter sorkuntza kapagailu: sakontasuna behera eta zitak gora" postean lagatako erantzuna da. Ibanek bertan idatzitako ia gauza guztiekin ados nago. Blogek gorakada handia izan zuten duela urte batzuk eta badirudi azken alde honetan beherakada izan dutela, batez ere euskaraz idazten direnak. Esango nuke asti gutxiago dugula hainbat gauzari dedikatu behar dugulako daukagun denbora urria. Twitterrek asko balio lezake, albiste iturri ona da (ikaragarria askotan) eta  abantailak ditu. Hala ere, esango nuke Ibanek esaten duen moduan, eduki horiek elikatu behar direla, lotura horiek egin behar direla eta euskaraz osatu behar direla. Beharbada hori da falta zaiguna, euskarazko edukiak.

Horrek harritu nau. Euskara hutsean ezagututako lagunak, sarean euskaraz ibili direnak, zenbat erdara egiten duten twitterren. Ez nuke pentsatuko horrelakorik inoiz. Gainera konturatu naiz, hainbatek loturak ez dituztela euskaraz jartzen, gure hizkuntzan egon arren. Adibidez, eitb.com-eko albiste, bideo eta abarrak bietara egonda, segundorik ere ez dute galtzen euskarazkoa topatzen. Eta euskaraz blogak elikatu ezik, eta loturak gaztelaniaz, honek ez dauka atarramentu onik!

Aipatu dudan Ibanen artikulu horretan bertan, erantzunetan "ziberpaboneo" berba aipatu nuen, hau da, denen aurrean zein ederrak garen eta zenbat dakigun erakustea. Azalekoa ere badela esango nuke. Hala ere, twitterrek libertimendutik ere badauka asko, eta alde ludiko hori gustatzen zait. Luistxok CodeSyntaxeko jardunaldietan esan zuen komunikabidea dela. Nik ez dut ukatuko, baina uste dut informazio onak eta zehatzak jasotzeko jende konkretu bati jarraitu behar zaiola, eta ez jende larregiri, bestela, ezinezkoa da. Luistxok "zarata" (twit asko) ere aitatu zuen, ona delakoan. Agian, kapazitate handiagoko jendeak ahal izango du, baina nik nahiago gutxi eta onei jarraitu. Bestela ez dago ez dibertitzerik, ez ondo informatzerik!

Dena den, geroak esango digu hauek guztiak zelan geratzen diren. Futurologia egiteak ez dauka etorkizunik. Twitter moda huts kontua den Negropontek elkarrizketa batean esan zuen bezala; ala blogak desagertuko diren ikusiko da. Gainera, auskalo zelako gauza berriak etorriko zaizkigun! Guk, baina, gure etxetxo euskaldun honetan jarraituko dugu jo eta sua, barrena husten, salagarria salatzen, mundua konpontzen eta barre egiten. Talde txikian edo koadrila zabalean, nahi dugun arte!

Gazteago nintzenean ez nintzen oso teknologia zale. Norbaitek esango du kontrakoa ere banintzela. Ez zen horrela, baina ez nituen hainbat gauza argi ikusten, nire bizitzan erabilgarriak zitezkeenik, eta, gainera, atzerakada puntu bat ere ematen zidaten.

Denbora pasatu ahala, sartu nintzen internet mundu honetan. Ez dakit zelan, ez dakit zergatik. Nire saltsera senak aginduko zidan, seguru aski. Poliki-poliki, ikasten joan naiz, hanka sarritan sartuta. Luxuzko irakasleak izan ditut, punta-puntakoak, asko irakatsi didatenak mundu honetan; eta eurendako eskerrik beroena izan duten pazientziagatik.

Mailatxo bat baneukan lortuta, baina teknologien munduan dena oso bizkor doanez, beti egon behar da ikasten eta berrizten. Tira, hori ez da txarra, neurrian bada behintzat, astia ematen badu kontzeptuak ulertzeko, barneratzeko, martxan jartzeko... Baina hori da arazoa: asimilatzeko denbora!

Asimilatzeko denborarik ez daukat. Gero eta ideia berria gehiago dabiltza, etengabe aldatuz. Ni zurrunbiloaren erdian sentitzen naiz, erdi-mariatuta, askotan galduta, sarritan ez gauza. Eta gainera, ia guztia ingelesez! Uffff!

Interneteko nire lagunak punta-puntan dabiltza. Azken tramankulu, aplikazio, programa eta sistemen berri daukate, eta komunikatu egiten didate. Sarritan, jarraitu ezinda egoten naiz euren elkartrukeetan, heldu (zentzu bietan: iritsi eta oratu) ezinda. Gehiegi dela uste dut, energia larregi kontsumitzen dudala gai hauetan.

Honek guztionek, egon eza sortzen dit, baita haserrea ere. Ez da batere gustukoa, eta sarri pentsatu dut hainbat gauza abandonatzea, eta bloga eta beste gauzatxo batekin baino ez ibiltzea. Ikusiko da. Argi daukat, baina, ez dudala energia gehiegi gastatu nahi horretan, etekina handia ez bada, behintzat! Izan ere, indarra non gastatu ere badaukat, eta mundu errelean!

Sasoi honetan urte berriari begiratzen diogu ekarriko digunaren begira, ekarriko diguna begira. Orain, baina, desioak baino ez zaizkigu geratzen etorkizuna esperantzaz betetzeko.

Egunotan, denok jasoko zenituzten hamaikatxo power point zoriona opatzen. Gehienak oso kurtsiak, eta ia %100 erdaraz. Nik behekoa gaztelaniaz jaso dut, baina ez zait ñoñoa begitandu. Horregatik, gustatu zaidanez euskaratu egin dut, nire afizio gorde horietako bat.

Ez zarete kexatuko, gero! Opari bi baten: desio onak eta gainera euskaraz! Ea egia bihurtzen den! Urte barrigon!

 Topa egiten dut!

"Iñuxente, potente, txakurran buztana tente!" hau esaten da (zan) Eibarren eta inguruetan baten bateri inozentadia egitten jakonian Iñuxente egunian. Eta inozentadia egittiari "iñuzente eragiñ" esaten jako, Goio Aranan erretratuan ikusten dan moduan.

 Argazkiak.org | Inuzente eguna Leintz Gatzagan © cc-by-sa: goioarana

Arrasate aldian Ahotsak.com-en Modesta Gallastegiri  jaso detsen moduan holaxe be esten ei da:"Iñuzente, babalora, txakurren buztana jira gora"

 Iñuxente eguna politta izaten da, batez be komunikabidietan ze txantxa jartzen dittuen. Egixa esateko, ez dittut asko ikusi eta bi aittatuko dittut; bata asko gustau jatalako, eta bestia, zorionez, guzurra dalako.

Asko gustau jata Garak etara dabena: Hugo Chaves bixar egongo dala San Mamesen euskal selekziñuak Venezuelan kontar jokatuko daben partidua ikusten. Ikaragarri gustau jata, benetan. Atzo ohera juan aurretik irakorri neban eta barre mordo bat egin! Politta eta barregarrixa.

Gustau ez jatan ez dot entzun, baiña kontau egin deste. Radio Eibarren egin dabe. Esan ei dabe Eibarren estaziño barriko obrak dirala-ta AHT be geldittuko zala aurrerantzian! Zorionez, guzurra da, bestela zelako disgustua! Nahikua astokerixa egitten dihardue bariantian azken zatixa egitten, AHT egitteko moduan! Ai, ama! AHTri EZ!!! Ez Eibarren, ez iñun be!

Eta amaitzeko, Jozulin blogari lagun, Susatukide eta antxiñako lankidiak asmatu daben komunikabide barrixa: Papereko Sustatu! Zelako barriak egin dittudan! Tripak bota dittut!

Ondo amaittu eguna, eta iñork ez deizuela iñozente eragin! Bestela, atzera be hauxe kantauko detsue: Iñuzente potente, txakurran buztana tente!!!!

Denbora aurrera joan ahala, sonbreiruaren erabilera ia desagertu egin zen. Buruko guztiak joan ziren: zapiak, txapelak, kapelerak, pamelak,... Kaskoa estali barik izatea askatasun eta ohitura berri malguagoen erakusgarri bihurtu zen. Txanoak-eta hotz handietan edo hondartzan baino ez ziren ageri.

Pena handia eman dit moda horrek, ni ginbailen (zelako berba polita!) zale itzela naiz-eta. Hori dela eta, beti ahalegindu izan naiz bat edo beste janzten, lotsa handia ematen bazidan ere. Ez dakizue zelan begiratzen duen jendeak kapelu bat jarriz gero! Baita barre egin ere! Barre, alajaina!

Beraz, nire ametsa izan da beti ezkontza ingeles (Cuatro bodas y un funeral-en moduan) edo nobleziaren ezkontza batera joatea. Ascoteko zaldi-lasterketetan ere disfrutatuko nuke, horratik! Badakizue zelako kapela jantziko nukeen?...Itzela, ikusgarria, polita...Txanpinoi bat emango nuke, baina, zer demontre? Zelako gozatua!

Jatorrizkoa: Creative Commons Aitortu © cc-by: Zenera

Horregatik nabil oso pozik negu honetan. Erakusleiho guztiak ginbailez (zelan gustatu zaidan hitz hau!) beteta daude, moda-modan, horretara! Iaz hasi zen txapelen eta gorroen moda, eta hotz handiak egin zituenez, ikaragarri aprobetxatu nuen, baita pare bat erosi ere. Hori dela eta, aurten ondo hornituta nago; eta lastima da, kapela izugarri gustagarriak baitaude. Beharbada, merkealdian...

Hemengo argazkiak (bat izan ezik) neure kaleko denda batzuei ateratakoak dira. Ia guztiak errenkadan, eta parez pare. Erretratuak ez dira oso onak, baina arretaz begiratuz gero, oso buruko originalak eta ederrak ikusten dira.

Nik irakurle guztiak animatu nahiko nituzke txapela/kapela/txanoa/ginbaila janztera, modan ibiltzeaz gain, epel-epel izango dituztelako ideiak eta burua, eta datorkigun neguan biziki garrantzitsua izango delako: Kapela buruan, eta ibili munduan!

Gari Araolazari facebook-etik hartu nion bideo hau. Zatika ikusi nuen, izan ere, oso luzea da, eta ordenagailuaren aurrean gaitz egiten zait luzaroan bideoak ikustea. Hala ere, hemen txertatzea erabaki nuen ia bigarren minututik!

Hasiera-hasieran nahiko astuna dela dirudien arren, gutxira barre pila bat egin nituen, egiak oso era errealista eta zuzenean dioelako, eta bera xelebrea delako, bere adierazteko modua, batez ere. Eibarko zaharrek esango luketen moduan: famosua, gizoná.

Bene-benetan merezi du. Dioena egia da, nire ustez. Ia guztia behintzat. Zuek esango duzue zer iruditu zaizuen, baina ezin didazue ukatu irribarrea, ilusioa eta baikortasuna ez direnik munduaren motorra!! Lastima, gaztelaniaz egotea....

Disfruta ezazue!!!

Emilio Duró - Optimismo e Ilusión from Ivan Torres Ramon on Vimeo.

Ikasleei beti esaten diet idazlanak tripekin ez idazteko. Nik, baina, aholku honi gaurkoan ez diot jaramonik egingo, ezin baitut. Barruak erretzen nau, egoneza daukat, eta bota behar dut!! Euskararen eguna omen da, erdaldunek uzten diguten espazio txiki hori euskaldunok geure gauzatxoak egiteko, zein toleranteak diren agertzeko.

Gaur goizean irratian entzun ditudanak sutu naute. Lehengoz ospatu da euskararen eguna instituzio guztiak elkarrekin, denok elkar hartuta, aho batez, ados. Hizkuntza politika berria kontsentsutik baitator! Jakina, hizkuntza politika hori loreontzi eta pose hutsa denean. Everybody elkarrekin, zein polita, zein zuria, zein faltsua.

Guk, baina, pobre mentalitatea daukagu eta, euren mahietako apurrak eta soberakinak eskatzen ditugu, dirua gurea ere ez balitz bezala. Beti eskean, beti txiro konplexuarekin, molestatzen dugulakoan. Tolerantzia darabilte ahoan, eta hori, dakigunez, boteredunen luxua: toleratzen zaitut, hogeita hamaika dauzkadalako eskutik, eta nahi dudalako, ni bainaiz hemen nagusi.

Pinpilinpauxa aldarrikatzeko behar dugu eguna, antza denez. Hori bai, beti eskaparatismoa egiten dutenen ondoan, irribarrez argazkian agertu, jatorrarena egin eta euskara mesprezatzen segitzeko gaurtik aurrera, atzo bezala. Eta guk sinistu, zirrikitu bat zabaldu digutelakoan!

Gainera erru sentimendua, gurea omen delako kulpa osoa, ez dugulako nahikoa egiten gure hizkuntzaren alde! Bai, zera! Zer gehiago egin nezake, bada! Medikuarenera joan erdaraz, funtzionarioak erdaraz, politikoak erdaraz, lehendakaria erdaraz, denda handietan erdaraz, postontzietako publizitatea erdaraz. Hizkuntza KOOFIZIALA  da euskara, demontre, orain  30 urte!! Ez zarete enteratu, eta horrela jarraitu gura duzue. Zuen legeak ere ez dituzue betetzen, miserableok!

Ez da inposatu behar, baina, euskara. Konstituzio espainiarrak, halere, euskaradunoi erdara inposatzen digu, bada! Hori bai, gure onerako. Hizkuntza basati eta traketsa dugunez, (eta edukazio bakoak) salbatu behar gaituzte geure burutik, kulturizatu eta salbai izatetik, moderno, kosmopolita eta normal bihurtu arte!

Eta guk irentsi eta sinetsi! Nahikoa da, matxina gaitezen! Bada ordua gure bidea egiteko, eta higuingarrikeria hauek guztiak bazterrean lagatzeko, eta euskara kobazulotik harro ateratzeko!!