Harrikadak

"Martínez es madrileño, está casado y tiene dos hijos. Desde hace más de cinco años forma parte del equipo que se encarga de la seguridad de Borja y Blanca. Está contratado a través de la empresa Prosetecnisa, son sede en el País Vasco, y su sueldo supera los 2.500 euros. (...) Martínez ha superado todas las pruebas del Ministerio del Interior (que no son pocas) y es escolta privado desde febrero de 2004. (...)  Pero por mucho celo profesional que tengan David y sus otros dos compañeros (son tres los guardaespaldas con los que cuentan B&B), sigue siendo insuficiente. Según un experto consultado por La Otra Crónica (LOC), su potencial para ser secuestrados exige al menos de cuatro escoltas por turno, más dos vigilantes de seguridad en su domicilio".

Oporretan irakurritako lerroak dira. Goiko informazio hori abuztuaren 29an publikatu zuen El Mundo egunkariak (Borja y Blanca: siempre con el escolta de la discordia). Agian izango da aipatu periodikoa irakurtzeko ohitura galdu dudalako, baina zur eta lur geratu nintzen. Artikuluan datu gehiago daude, baina ikaragarria iruditzen zait azken lerro hori. Argi eta garbi dago klaseak eta klaseak daudela eta soilik aitaren eskubian eseritzen diren periodiko gutxi batzuetako zuzendariek dutela horrelako informazioa zabaltzeko aukera.

Erraza da irudikatzea non bukatuko zukeen zuzendariak buruan dugun beste egunkari batek argitaratu izan balu informazioa.

Barregarria ere bada albistearen goialdean ageri den espresioa: Celo profesional.

Atzo Thomas Canet argazkilari madrildarrak 28 erretratuz osaturiko erakusketa inauguratu zuen Ernest Lluch Kultur Etxean. Eta handik pasa ginen, aspaldian apuntatu baikenuen hitzordua agendan. Loveof74 lagunak egin du miguelvidaurrismoa. Ez dugu, beraz, errepikatuko. Erentxun, berriz, arinki pasa da gainetik.

Urte hasiera honetan ezagutu genuen Madrilen kanpamentu basea duen fotografoa. Otsailean, zehatz-mehatz: Lieder erakusketaren inaugurazioan. Orduan, haren webgunean ibili ginen argazkiei begira. Orain obra bertatik bertara ezagutzeko aukera izan dugu. Eta gustatu zaigu ikusitakoa.

Egindako elkarrizketa gehienetan normalean pare bat kontu aipatzen dira: txuri-beltza erabiltzen duela argazkilariak eta irribarrea ez zaiola erretraturako gustatzen (muga bat dela dio Thomasek). Diario Vascok eta Noticias de Gipuzkoak jaso dute aktan atzoko prentsaurrea.

Donostian paratutako lehen argazkia Ana Currarena da eta serieko azkena, Iván Zulueta. Aparte dago Rafa Berrio, Lento bere txakur mugituarekin. Gainera, bisitariak topo egingo du ondorengo hauekin: Auserón anaiak, Christina Rosenvinge, Joserra Senperena, Karmelo C. Iribarren, Roger Wolfe, Ray Loriga, Alberto García Álix, Diego Vasallo, Ariadna Gil, Enrique Sierra, Candela Peña, Ruth Gabriel, José Ángel Mañas, Leopoldo María Panero... Canet-ek berak prestatu du erakusketaren microwebgunea.

La mala espina blogean dio Mitomanías seriea bukatu duela jada. Liburu bihurtu nahi dituela topaketa guzti horiek. Egia izango da, baina ondo dakigu ere ez duela aukerarik galtzen argazki gehiago ateratzeko.

Azpian, El Selenita jaunak egindako argazkian, Thomas Canet ageri da kameraren aurrean.

Canet Rock en Pedradas

Ostegunean etxeratu ginen Ibizatik eta jada hankak lurrean ditudala esan dezaket. E-mail mordoxka, apunte eta artikulu asko reader-ean, twitter, facebook... Batzuk irakurri ditut eta beste batzuk, komuna digitalaren barna joan dira. Hona hemen zenbait apunte aipagarri:

1.- Loquillo abeslaria Frankestein da urria-azaroan Donostian ospatuko den Fantasiazko eta Beldurrezko Astea iragartzeko eginiko kartelean.

2.- Facebook erabiliz, kanpaina hasi du ganberro koadrila batek Rebeca Linares porno-star donostiarra Urrezko Danborra izan dadin 2010ean. Oker ez banago, Larratxon jaiotakoa da, baina aspaldian egin zuen hemendik hanka. Ea PP eta PNVren babesa jasotzen duten.

3.- Fermin Muguruza Palestinan egon zen Check Point Rock filma aurkezten. Gaztelumendirenean ikusi dut ETBk eginiko bideoa.

4.- Real Madridek ez omen du nahi saskibaloian aritu Gipuzkoa Basket taldearekin (orain Lagun Arok babesten duena) partida horretako dirua Zurriola Ikastolarentzat delako (aurtengo Kilometroak festaren antolatzaile). Ez omen dute nahi asmo politikoekin erabiliak izatea. Asmo politiko horietarako izango da.

5.- Ander Izagirre kazetaria Bolivian da eta zenbait kronika idatzi eta jarri ditu jada bere blogean. Jarraitu beharrekoak. ziur.

6.- Ostiral gauean Grosen ospatu zen iraileko Pintxos & Blogs bileran egon ginen. Inoizkorik jendetsua izan zen, gainera. Horrek alde onak ditu, baina baita txarrak ere (ezin denekin egon).

7.- Giorgio Bassmattik, azkenean, baietz, diskoa egingo duela. Ez al zegoen ba gainbeheran diskogintza? Ima Ubedak dioen bezala, noiz ez da izan krisian musika industria? Honek berpiztuko du aipatu industria?

8.- Zer gertatzen da kazetari saltsero bat lehoi baten kaiolan sartzen denean? Galdetu Charles Stamer Smith jaunari.

9.- Amaitzeko, proposamen bat: datorren ostiralean, irailaren 11n, Thomas Canet argazkilariak inauguratuko du Ernest Lluch Kultur Etxean "Retratos / Erretratuak" erakusketa. Ekitaldia 19:30ean izango da. Bertara joateko asmoa daukat. Mostran Espainiako eta inguruko artista ezberdinen erretratuak. Klikatu bere izenaren gainean eta nabigatu haren webgunean barna.

 Se acabó

"Abenduan lau urte beteko dira Euskal Telebista utzi nuenetik, eta ez dut uste balantzea egiteko garaia iritsi denik, baina zera esan dezaket: asko ikasi dudala Metroan egiten dudan lan honetatik. Nik aukeratutako aldaketa izan zen. Hogeita bi urte eman ditut hedabideetan, baina berez, nik marketina ikasi nuen, eta telebistatik alde egin arte ez nuen aukerarik izan ikasitakoa praktikan jartzeko. Horregatik baliatu nuen Metro Bilbaoren aukera, eta eskertzekoa da".

Kanpoan zaudenetik, nola ikusten duzu telebistaren mundua?

"Nire ikuspuntutik, telebistak asko galdu du azken lau urteotan, baina horrekin ez dut esan nahi ni joatearen ondorioa izan denik (barrez)".

Askoren ustez, Teleberriek ere behera egin dute zuk alde egin zenuenetik...

"Tira, txarto dago nik esatea, eta ezagutzen nauen jendeak badaki ez naizela batere harroputza edo handinahia, baina egia da. Esan dudan bezala, ez da nik alde egin izanaren ondorio zuzena, baina iruditzen zait Teleberriak bere profil edo nortasun guztia galdu duela. Gauzak islatzeko modua galdu egin zen, auskalo zergatik: karismarik gabeko aurkezleak jarri zituztelako, oso profesional gazteak zirelako... Nire irudipena da une horretako zuzendaritzak profil light edo gatzgabeago bat planteatu zuela, ez molestatzeko. Zaratarik ez. Aldaketa hori, gainera, oso epe laburrean gauzatu zen. Nik abenduan alde egin nuen eta ekainerako Teleberriaren nortasuna erabat ezberdina zen. Eta horrek eragina izan zuen ikusle kopuruan ere: guk lidergoa izan genuen hamar urtez jarraian; Euskal Herri mailan, albistegien erreferente nagusia ginen. Gerora, Teleberria laugarren postura jaitsi zen, Tele 5, TVE eta Antena 3 albistegien atzetik, eta arrazoia indefinizio hori izan zen. Nortasun eza. Konplexu mordoa dugu; besteek nahi duten guztia egiten dute, eta guk beti inor molestatu gabe ibili behar dugu, zaratarik atera gabe. Finean, eguneko berrien %80 berdinak dira kate batean zein bestean: atentatua Iraken, erasoak Palestinan, Lehendakaritza, AEBetako presidentea... eta kitto. Desberdintasuna kontatzeko moduan datza. Jendeari pentsatu ahal izateko aukerak eman behar dizkiozu. Hortxe dago gakoa".

Julio Ibarra. Ion Orzaizek 2009ko abuztuko Nabarra aldizkarian agertu den elkarrizketa, 101. zenbakia. Papera hartu beharko duzue gainerakoa irakurtzeko.

Marketina ikasi ei zuen, baina politesse pizarra ere ez litzaioke gaizki etorriko. Gauza bera esan daiteke egungo aurkezleak hain txarto utzi gabe. Azken finean, lankideak ditu eta egunen batean, agian, elkar ikusiko dute. Gainera, Juliok ez al du gogoratzen nola hasi zen bera telebistan? Hau da, fakultatetik atera zenean gaur egungo Ibarra zen? Baita zera ere!

Uztailean irakurri nuen (eta gomendagarria da) Eugenio Fuentes-en Contrarreloj nobela beltza. Liburua promozionatzeko youtuben topatutako bideo hau jarri dute bertan Garoakoek. Egin barre. Sanoa da-eta.

Tête de la course: Fredrik Kessiakoff antzuolarra, Davide Rebellin irundarra eta Telesforo Legarra etxebarritarra.

Narratzaileak: Fermin Aramendi, Xabier Usabiaga, Marino "Liteke" Lejarreta, Txomin Perurena.

Patxi López lehendakariaren 100 egunak direla eta ez direla, gaurko Berria egunkarian Urkulluren hitz hauek irakurri ondoren jatorrira jo dugu eta jeltzalearen blogean dagoen Enperadorearen 2.0 trajea izeneko apuntea leitu.

Gaizki idatzitako apuntea iruditu zait eta nire buruari galdegin diot ea zergatik idazten duten hain zabar inguruko hainbat lider politikok. Anasagasti estiloa gailendu al da ba? Burutik pasatzen den lehen gauza idatzi eta apenas irakurri gabe kargatu blogean? Patxi Lopezek, aldiz, ez du zabar idazten, baina bai dela planoa haren idazkera (zalantzak ditut ea berak idazten duen edo beste batzuk ari diren hor).

Harira. Urkullurenean atentzioa deitu dit ondorengo esaldi honek:

"Sobre su entrevista en Twitter, que fue seguida por sólo 47 personas en este canal de comunicación y escenificada para las cadenas de TV".

47 jarraitzaile horiek (orain 43) 100dias erabiltzailearenak dira. Abuztuaren 14an korrika eta presaka sortutako erabiltzaile horren aktibitatea egun bakarrekoa izan zen, baina horrek ez du esan nahi 47 lagunek jarraitu zutela twitter-en Patxiren elkarrizketa, ez baitzen beharrezkoa erabiltzaile horren jarraitzaile egitea lehendakariaren agerpenaren berri izateko, ezta berari galderak helarazteko. Elkarrizketa ahoz eta zuzenean erantzun zuen Lópezek eta Lehendakaritzaren webgunean jarrita dago. Ezin erreparatu, beraz, datu horri ekimena baloratzeko (erreparatu gehiago #100dias hashtag-ak abuztuaren 14an izan zuen mugimendua).

Urkulluk aipatzen du ondoren José Antonio del Moral (Juan Antonio ez). Apunte gogorra idatzi zuen lehendakariaren propaganda 2.0 kritikatuz (parte hartzearen iruzurra). Eta ados nago zalaparta 2.0 izan zela soilik, besteak beste, twitter-en ez baitu mugimendu gehiegirik patxilopez erabiltzaileak (gehienetan, twitterfeed erabiliz blogean idatzitako apunteen loturak bidaltzen ditu); eta twitter beste modu batez erabili behar da twitterizketa egiteko; eta Real Player erabiltzea ez da hautu ona; eta gauzak gehiago lotu behar dira; eta abar...

Hala ere, gehien tristatu nauena da (Cybereuskadin, Urkulluren blogean edo Patxiloren webgunean) aldekoek eta kontrakoek erantzuterakoan erabiltzen duten tonu zakarrak edo goresleak. Erdi biderik egongo ez balitz bezala.

2.0 politika tokitan dago oraindik. Nik, eta beste askok, ulertzen dudan bezala, behintzat.

El ruido 2.0 de la clase política

Gaur arratsaldean argazki makinan nituen irudiak deskargatzen ibili naiz. Ekainaren azken larunbatean Zapato Azule ospatzen da Ondarroan. Egun horretan bertan gipuzkoar koadrila batek despedida egin zien hiru laguni. Hamarren bat argazki atera nituen, baina ez ditut denak igo flickr-era, koadrila kideak nabarmen ez uztearren.

Egunen batean ni horrela ikusiz gero kalean zehar, eman toke bat. Niri edo inguruko norbaiti. Arren.

Kanti peaten esaten zaio honi Ondarrun.

"Ostegun gauean joan nintzen Danny Hoch-en emanaldia ikustera Egiako kultur etxera, Gazteszenara. (...) Hoch New York-eko hip-hop theater jaiadiaren zuzendaria da. Gazteleraz hitz egiten du Puerto Ricokoa izango balitz bezala, nahiz eta familia europar jatorriko judutarrak izan. Eszenatokia minimalista: bi artxibadore, zenbait kapela, aulkiren bat, atrila. Soinu banda, noski, rap-a edo hip-hop musika, sketch ezberdinak zatitzeko, zeren eta, gainerakoan, ez du presentzia askorik musikak ikuskizunean".

"Speech politikoak botatzen ditu, bai. Irakurri egiten du sutsuki atrilaren gainean dauden orriak. Rol ezberdinak jokatzen ditu replikarik gabeko bakarrizketetan. Adibidez, ama kokainomanoa duen 19 urteko gazte atzeratuarena izan zen osteguneko onena. Edo Habanako turisten bila dabilen gazte kubatarrarena. Hasieran kosta egin zitzaion, baina gero gusturago ibili zen. Astebete pasa du Donostian. Ederki ezagutzen du jada bainuetxea".

Lerro hauek 2005eko otsailaren 27an idatzi nituen, bere emanaldi bat ikusi ondoren. Berarekin ordubete egoteko aukera izan nuen ere. Eta gogoan dut kontatu zidala New York-en kartzelen negozio pribatuak zer eragin zuen inguruan: pikutara bertako nekazaritza eta erabateko dependentzia sortzen zutela.

Gaur berarekin egin dut topo berriro chez Xabi Strubell. Bederatzi minutuko bideo honetan Habanako kale saltzaile baten paperean sartzen da Danny. Eskerrik asko, Xabi.

Oker ez banago lehenengo zita uztaileko lehen ostiralean izan zen, baina ezin izan nuen hurbildu. Atzo, ordea, bai eta iluntzeko 20:00ak baino lehen Donostiako Gandarias tabernan nengoen ea nor zetorren ikusteko irrikitan.

Bertan zeuden David Sánchez Bote, Unai García eta Txomin DD. Aitor Garay-Romero ere laster hurbildu zen. Beranduxeago Ana Malagón, Aini78 lagunarekin. Atzetik etorri ziren Goio Telletxea eta Orreaga. Lehenengo tragoa hartzen ari ginela Pintxos & Blogs ekimeneko antolatzaileak (be-ran-du): Xabier de la Maza eta Andoni Munduate. Beraiekin batera Iñaki Rodríguez eta Latitxa. 

Gandariasen trago bat hartu ondoren, La Cuchara de San Telmora abiatu ginen. Han agertu zen Maite Goñi. Zer jan genuen? Haragia eta arraia. Karrillerak edo masailak eta bakailua. Beste zerbait ere erori zen, baina orain ez dut gogoratzen zer zehatz-mehatz.

Handik Arrandegi kaleko Txepetxa tabernara. Bertako espezialitatea ez genuen probatu (antxoa solomoa), baina gilda plater bat eta kroketa bana dastatzeko aukera izan genuen.

Hurrengo geltokia, Etxaniz taberna. Edariak hartu genituen soilik, ez zirelako gai izan, 14 tortilla pintxo atera beharrean, patata tortilla bat platerean zerbitzatzeko. "¿Así queremos ser capital cultural?" esaldiarekin burutzen den gertaera tipikoa. Edonork izan dezake egun txarren bat, baina ez zitzaigun gustatu zabarkeria hura.

Bokatak jateko Sarriegi plazako El Quinto Pinora hurbildu ginen eta plazako eserleku korritu batean egon ginen patxada ederrean hizketan. Bueno, Worldgate jaunak egiten zuen berba soilik eta besteok entzun egiten genuen.

Baten bat etxera joan bazen ere, gehienak Konstituzio plazako terraza batean hartu genuen azken tragoa.

Hurrengo zita abuztuaren 29an izango da Gladys Enea edo Cristina Enea parkean. Liberalak egin du deialdia bere blogean. Ezin izango naiz egun horretan hurbildu, baina ahaleginak egingo ditut hurrengoan (oker ez banago, iraileko lehen ostiralean, iluntzeko 20:00etan, Gandariasen).

Oso ondo pasa nuen.