Harrikadak

Gora Gaztemaniak ekimenetik behean itsatsi dudan oharra helarazi digute. Era berean, kasu honetan twitter bidez, jakinarazi digute zein izango den 2010eko Gaztemaniak zikloaren lehen kontzertua. Hidden Cameras otsailaren 26an Hondarribian. Behingoz, ea aurrekari moderno gisa balio digun, herritarren presioak desegite bidean jarritako proiektu bat geldiarazi du.

"Joan den astean gora Gaztemaniak ekimenak Donostiako Guardetxean egingo den kontzertuaren berri eman zuen aurreko batean. Ostiral honetan izango da, otsailak 12, iluntzeko 20:30ean. Ekitaldi honekin Gaztemaniak programaren jarraipena ospatuko dugu manifestua sinatu dugun 800 sinatzaileen artean lorturikoa. Lehendik iragarritako  Correos eta Munlet taldeekin batera, LOS STEAKS taldea arituko da, egungo euskal underground-aren sentsazioa. Sarrerak 5 euro balioko du eta kontutan hartzekoa da aretoak edukiera mugatua duela."

GORA GAZTEMANIAK KONTZERTUA
Munlet + Los Steaks + Correos.
Guardetxea. Donostia.
Ostirala, 2010eko otsailak 12. 20:30.
5 euro.

"Komeni da mezua ahoz aho pasatzea eta kontutan izatea ere, kontzertuaren ondotik, Groseko Ondarra tabernan inauteri giroko kantak jarriko dituela Brandeejays-ek."

Gora Gaztemaniak

Zer gertatu zen Loiolan? kolaborazioa sinatu zuen Xabier Mendiguren Elizegik pasa den asteko Argia aldizkarian: "Egundoko liburuak suertatzen zaizkigu batzuetan esku artean, editore-lanbide honetan. (...) Gure ofizio xumeak horixe du ederrena: beste inork baino lehenago edukitzea begien aurrean egiazko harribitxiak." Norena den liburua? Imanol Muruarena. Titulua: Loiolako hegiak.

Mendigurenek hiru idazle eta beste hainbeste obra aipatzen ditu jarraian: Azurmendiren Espainolak eta euskaldunak, Sarrionandiaren Hnuy illa nyha majah yahoo, Elorriagaren SPrako tranbia...

Eta zer topatuko dugu irakurleok Muruaren Loiolako hegiak liburuan: "Kronika xehe bat da, 2006ko udazkenean Jesulagunen basilikan EAJ, PSE-EE eta Batasunako ordezkariek egin zituzten elkarrizketei buruz, baita aurretik eta ondotik ETAren eta Espainiako Gobernuaren artean izandako hartu-eman eta gorabeherei buruz ere."

Eta amaitzeko: "Liburu hau apartekoa da, ordea, orain arte oso jende gutxik zekiena kontatzen baitu. Urkullu, Egiguren eta Otegirekin izandako solasaldi luzeetan oinarrituta, eta hainbat iturritatik osatuta, azken bake-prozesuaren erretratu zehatza egin du, erdi ezkutuan zeuden edo guztiz ezezagunak ziren datu ugari plazaratuz."

Tira, orain bakarrik falta zaigu jakitea liburua noiz egongo den kalean. Irakurtzeko gogoa piztu zaigu-eta.

Imanol Muruaren "Loiolako hegiak" liburua. Aktan jasoa. Sustatu. 2010eko otsailak 9.

Ia berrogei lagun hurbildu ginen ekitaldira. Arratsaldeko 20:30ak aldera eseri ginen bertan eta gauerdia pasata utzi genuen taberna. Makgregoryren blip-eko kanalean dituzue hiruzpalau bideo. Behean itsatsi dut Estombaren sarrera.

Pobrezia eta lankidetza zen gaia, baina Estombak esan zuen nahiago zuela bazterketa sozialaz hitz egitea. Pobrezia zer den zehazten zailagoa delako bere irudikoz. Donostiako Udaleko Gizarteratze zerbitzuko burua da Iñigo Estomba (Gizarte Ongizatea) eta ondo baino hobeto zentratu zuen gaia, baita administrazioek eremu honetan egiten duten lanaren berri eman ere. Jose Antonio Lizarralde (Pottoko), berriz, Aterpeko arduraduna da, Gipuzkoako Elizaren Caritasek bultzaturiko zerbitzua. Zertan dabiltzan kontatu zigun.

Ez nituen apunteak hartu, beraz, buruan gordetako hiruzpalau datu bota nahi ditut hementxe bertan. Goian esan bezala, zertaz aritu ginen hiru ordu luzez jakin nahi izanez gero, ikusi bideoak.

Sare sozialak, pikutara

Behin eta berriro azpimarratu zuen Pottokok ideia hau. Pentsatu, une batez, zure bizitzako lau zutabeak zeintzuk diren. Bat pikutara doala imaginatu. Handik gutxira, beste bat. Eta gauzak erabat okertzeko, beste biak ere bai. Hori gertatu zaie kalean bizi direnei, dena galdu duen jendea da.

Gu beraiek bezain kabroiak

Ideia hau ere Pottokok bota zuen. Aterpen dabiltzan pertsonekin hitz egin eta bere bizitza nolakoa izan den kontatzen diotenean, beti gauza bera pentsatzen omen du: zure egoeran, zu bezain kabroia izango nintzen.

Gazte magrebiarrak (marokiarrak, batez ere)

Iñigo Estombak kontatu zuen Gipuzkoako gazte marokiar gehienak Marokoko hiri handi batekoak direla (Tetuan esan zuen, baina zalantzati). Hiri honek arrabalak ditu (ez omen da hori oso ohikoa Marokoko gainerako hiri handietan). Aldiri hauetan bizi diren familietako emakumeek fabriketan egiten dute lan, eskulan merkea direlako. Ordu asko eta diru gutxi. Senarrak, berriz, edanari emanda, mozkortuta, nahiz eta musulmanak izan, ez dira haurren zaintzaz arduratzen. Horri gehitzen badiogu Marokoko eskoletako arauak betetzen ez dituen jendea eskola-sistematik kanporatua izaten dela, horra hor puzzlea.

Gaztetxo horietako asko dira Gipuzkoan dauden magrebiar gaztetxo problematikoenak. Kabroi batzuk dira, bai, baina ez da komeni ahaztea nondik datozen. Eta ez da ahaztu behar ere, lantegi haietako jabeak, askotan, espainolak direla.

Ijito errumaniarrak

Iñigok aipatu zuen gai hau ere. Ez omen da erraza jakitea zer gertatzen den talde horietan, baina Donostian eskean ari diren ijito errumaniar gehienak hiri batekoak dira (ez nintzen hiriaren izenarekin geratu) eta dirua irabazteko plaza ona delako daude hemen. Joan-etorrian dabilen jendea ei da (etxea Errumanian dute). Ez dute hemen bizi nahi.

Algunas reflexiones sobre la exclusión social, este apunte en castellano.

Lankide batek bidali dit bideoa gaur eguerdian. Eta orain ikusi dut sarean eman duela zer esana. Aides graffiti.

Zer esana eman du, batez ere, El anuncio de sexo más creativo que he visto post-ean.

"Urte hasieran, urtarrilaren 2an, honako hau entzun nuen Espainiako Radio Nacionalean: azken Euskobarometroaren arabera, Euskal Autonomia Erkidegoko hamar biztanletik zazpik ez dute konfiantzarik batere, edo arras konfiantza guti dute, gaur agintean dagoen gobernuan. Egun hartako solaskide guztiek, aho batez, harrigarritzat jo zuten ehunekoa, haien iduriko nahiko ongi ari baita oraingo lehendakaria."

"Badugu, beraz, abiapuntua: inkestek diotena diotelarik, ederki ari da Patxi Lopezen gobernua eta, zerbait aldatzekotan, inkestaren zentzua aldatu beharko lukete kazetariek, ez beren iritzia. Eta hala egin zuen saioko parte-hartzaile batek: %70en gaitzespena handia da, jakina, baina kontuan hartzen badugu hauteskundeetan hautesleen %20k bertzerik ez zuela PSE bozkatu, orduan ohartuko gara Lopezek bertze %10 erantsi diola hasieran zeukan konfiantza kopuruari. Hortaz, segitu zuen irratiko kazetariak, egunkari batek erran lezake, eta arrazoi osoz, gaurko Eusko Jaurlaritzak hamar biztanletik soilik hiruren babesa duela, baina hori bezain zilegi izanen litzateke adieraztea lehendakariak, oso denbora laburrean, %10ean zabaldu duela herritarren artean duen onespena."

"Azalpenak ez zuen objekziorik sorrarazi solaskideen artean. Horri, nonbait, Espainiako Radio Nacionalean, inkestak interpretatzea deitzen zaio."

Santi Leone. Eguraldia gorabehera. Argia. 2010-01-31.

Lehen aldiz hurbildu nintzen pasa den ostiralean Argia Sarien emate-ekitaldira. Eta lehenengo gauza izango da gonbidapenagatik eskerrak ematea antolatzaileei.

Konpainia eta giro ederrean egotea tokatu zitzaidan, gainera, Interneteko saltsero batzuen artean jarri baininduten. Mahaian eseri bezain pronto, Sareko Argia grebaorokorra.info ekimeneko lagunei eman zietela ikusi nuen. Beste behin, irizpide egokiz gainera, Interneteko ekimen kolektiboak saritu zituzten.

Fakun, Galder eta Nagorez gain (Teketenen blogean dituzue haiei eginiko argazki batzuk), zorionak eman nahi dizkiet ere gainerako saridunei: Itxaro Borda idazlea (prentsa idatzia; bertan egon ez zen bakarra: bideo bat jarri zuten haren hitzekin), AEK (publizitate munduko saria), Eriz Zapirain (telebista alorrean; oraindik ez dut ezer ikusi, baina jende askok eta desberdinak hitz politak baino ez dizkit esan Zai Zoi Bele saioaz) Agin Rezola (irratigintzan, Info7n 5etako dilijentzia irratsaioko gidaria: vis comica berezia duen kazetaria) eta Txirri, Mirri eta Txiribiton pailazoak (sudur gorriak ematen duen askatasuna ekitaldian bertan ezagutzera eman zutenak).

En la entrega de premios de la revista Argia, este apunte en castellano.

Otsailak 17. 23:00. Eguneratzea. Apunte hau irakurri aurretik (edo ondoren), irakurri Orain ere, gezurra ari du.

Ander Izagirreren tuiteogatik jakin dut La primera víctima de ETA erreportaje zabala publikatu duela El País egunkariak gaur. Informazioa sinatzen duen kazetaria, berriz, Jesús Duva da.

Katekista batek kontatu omen zion Jose Antonio Pagola bikario ohiari hura izan zela ETAren lehen hildakoa. Eta Pagolak hori publikatu zuen La ética para la paz. Los obispos del País Vasco 1968-1992 liburuan: "En realidad, parece ser que la primera víctima de una acción terrorista de ETA fue la niña de 22 meses Begoña Urroz Ibarrola, muerta el 27 de junio de 1960, al hacer explosión un artefacto colocado en la estación de Amara (San Sebastián)".

ETAren biktima izandako Ernest Lluch-ek ere idatzi zuen zerbait horri buruz. Nahiz eta erakundeak ez hartu hori bere gain, El Paísen irakurritakoaren arabera, Txelisi harrapatutako agiri batzuetan agertzen omen da erreferentziaren bat.

Kasu honetan, berdin zait zein talderen ardura izan zen aipatu ekintza, baina gogorra da familia honek pasa behar izan duena urte hauetan guztietan.

1960ko ekainaren 27an bost lehergailu jarri omen zituzten: “uno en un furgón del tren correo Barcelona-Madrid, entre los municipios zaragozanos de Quinto y Pina de Ebro, y los otros cuatro en otras tantas consignas de Barcelona, Madrid y San Sebastián (una en la estación del Norte y otra en la de Amara).”

Zaurituak baina, Donostian gertatu ziren: “En la estación del Norte donostiarra resultó herido de levedad Carlos Íñigo Acevedo, domiciliado en Pasaia. Pero el de Amara fue el más grave de una cadena de atentados inusual hasta entonces bajo la férrea dictadura del general Francisco Franco. Además de la niña Begoña Urroz Ibarrola, con quemaduras en el 90% de su cuerpo, también resultaron heridos por este último artefacto el joven estudiante Valeriano Bakaikoa Azurmendi, de 15 años, que regresaba a San Sebastián tras pasar unos días de vacaciones con unos familiares de Rentería; la encargada de la consigna, Soledad Arruti, de 60; Pascual Ibáñez Martín, de 29 años; Francisco Sánchez Bravo, de 42, y María García Moras, de 49.”

Valeriano Bakaikoa Azurmendi izena irakurri dudanean Baleren Bakaikoarekin gogoratu naiz, Zuzenbide fakultatean klaseak eman zizkidana eta ostiralean Argia sarietan agurtu nuena. Baleren Bakaikoa unibertsitateko irakasle ezberdinek osatzen duten Elkarbide taldeko kide da eta prentsan ohikoa da haren sinadura Jose Manuel Castells, Xabier Ezeizabarrena, eta abarrekin batera ikustea, batez ere Noticias taldeko egunkarietan Euskal Herriko politikari buruz publikatzen dituzten artikuluetan.

Begoña Urroz Ibarrola debió de ser la primera, este apunte en castellano.

José Luis Salgado Gasteizko blogari bat da. 41 urte ditu eta duela urtebete lanik gabe geratu zen: "Estos días se cumple un año desde que perdí mi empleo. Entonces trabajaba en el sector aeronáutico y el bajón en la cartera de pedidos fue tan grande, que la dirección se vio obligada a despedir a un puñado de sus trabajadores para poder continuar con la actividad."

Salgadok kontatzen du 22 urte zituenean, unibertsitatetik atera berritan, kostata lortzen zituela enpleguak, baina lan prekarioak baziren ere, aurrera egin zuela. Orain, berriz, ez da hain gaztea eta aukera hori zaila dauka: "Los pocos empleos que van saliendo son para gente más joven y tú vas viendo como tus opciones se van reduciendo cada vez más y tu curriculum va pasando hacia la parte baja del montón."

Bere ustez gaur egungo krisiaren gako batzuk zeintzuk diren aipatu ondoren, gurea egiten dugun desioarekin amaitzen du apuntea: "Espero que dentro de un año pueda escribir un post más optimista, aunque con las previsiones económicas que se manejan, esto va a ser más bien difícil."

Lerro hauek aprobetxatu nahi ditut animoak bidaltzeko. Hunkitu egin nau.

Egun batzuk pasa badira ere zerbait esan beharra dago pasa den ostegunean, urtarrilak 22, Donostiako Victoria Eugenian egindako jendaurreko Kimuak 09 uztaren aurkezpenaz. Donostiako Zinemaldian egin zuten pasea irailean, baina bertan egiten dutena profesionalei eta kreditatuei begira egiten ei da, nahiz eta errealizadoreek beti izan gonbidapenak familia eta lagunentzat.

Gustura atera nintzen emanalditik. Katalogo polita iruditu baitzitzaidan eta, gainera, publikoaren erantzuna ere ona izan baitzen (450 ikusletik gora).

Ahate pasa, Koldo Almandozena, majarada iruditu zitzaidan. Zinemaren historian zehar makina bat filmetan ahateak nola erabiltzen dituzten baliabide gisa eta horren inguruan zintan ageri den teoriko sasi-jakintsu batek eraikitako tesia.

Telmo Esnalen Amona putz dibertigarriena da: famili bateko hiru seme-alabak jasanezin jartzen direnean amona puztea da erremedio bakarra, amona bera jasanezin bihurtzen den arte, noski.

Anartz Zuazuaren Él nunca lo haría lanak ere gai bera jorratzen du: kasu honetan, zaharrak txakur gisa agertzen dira pantailan. Baten batek esan zidan egin zuena baino gogorrago jokatu behar zuela zuzendariak. Baliteke, baina pelikularen planteamendua bada gogorra.

Aspaldian entzun genion Iban del Campori New York-eko burlesque underground-ean grabaturiko irudiekin zerbait egin beharra zeukala. Dirty Martini da emaitza, kabaret mundu horretako izar moduko baten bizitza. Katalogoko obrarik luzeena, baina Un tal Eusebi lanean utzitako zipriztinak aurki daitezke bertan.

La presa indartsua da irudi eta off-eko ahotsagatik, baina soberan ditu gauza batzuk.

Desberdinena, kolore aldetik behintzat, Mexiko inguruan dabilen Oriana Alcaine donostiarraren lana, 5 recuerdos. Nacho Vigalondoren Marisa eta David González-en Los que lloran solos filmak ahaztu egin ditut. Zergatik ote?

Hasieran esan bezala, katalogo sendoa iruditu zait 2009koa. Logikoa, kontutan hartuz eskarmentu asko duen jendea dagoela tartean.

Ya rula Kimuak 09, este apunte en castellano.

Dear JOR:

62 urte. Azkar esaten da. Joan egin zinen, bai, baina gure artean jarraitzen duzu. Zure artikuluek, apunteek eta zutabe bikainek idatzitako egunean bezain bizirik segitzen baitute gaur egun ere.

Gaur goizean Javier Vizcaínok Más que palabras irratsaioan egindako keinuarekin esnatu naiz. Emmylou Harrisen kanta jarri dizu, hainbeste miresten zenuen Emmylouren musika. Gero, bi entzuleek irratiko telefono-buzoian utzitako mezua entzun dut. Zurekin gogoratzen ziren haiek ere.

Eta zu Jamaikan. Whisky botila inguruan, musika entzuten, ordenagailu aurrean lanean, tinko, irribarretsu, bainujantzia soinean, Ricardo eta Nacho bikoteak eginiko marrazki gogoangarri hartan bezala.

Hemen gauzak berdintsu segitzen dute. Atzo hamabost urte bete ziren Gregorio Ordóñezen hilketaz. Kursaalen egindako ekitaldian Aznar egon zen eta irratian entzun ditut haren hitz minduak. Daniel Porteroren berbak ere bota dituzte. Dignidad y Justiciako bozeramaileak lo egin dezake lasai Euskaldunon Egunkarian auzipetutako bost gizon zuzen horiek aulkian eseriz? Ariman tatuaturiko gorrotoa bidaide txarra da.

Ez dira gauzak gehiegi aldatu, diot. Korapiloa askatu ezinik gabiltza. Ea ETAk armak albo batera uzten dituen. Zapaterok egun bezala jarraituz gero, badirudi ez duela 2012an boterean segituko. Baina batek daki. Ez da gure negoziatua hori.

Gurea da zu ez ahaztea, zure eredua jarraitzea. Gaur, kopa bat hartuko dugu. Elkarrekin, fisikoki ez bada ere.

Musu handi bat.