Harrikadak

Martxoaren 10etik ikusgai dago Ernest Lluch-Amarako kultur etxearen erakusketa aretoan Berandu-Destiempo instalazioa. Martxoaren 17an, berriz, Ixuriak izeneko emanaldia eskainiko du Gaizka Sarasolak.

"Berandu-destiempo"ren abiapuntua Ricardo Vicente idazlearen testu bat da. Testu hori oinarri hartuta, 11 argazkilariei argazki bana eskatu zien Ertza Arteguneak. Beste 11 musikariek jaso zuten argazki horietako bana eta musikaren bidez interpretatu zuten. Argazkiak eta musika piezak "Berandu-destiempo" izeneko liburu-CDan jaso ziren. Esperimentazioa, bertako zein kanpoko artistak, argazkigintza eta musikaren uztarketak dira nagusi.

Hauek dira parte hartu duten argazkilariak: Jordi Bernadó, Anja Naumann, Jorge Llorella, Asier Larraza, Asier Gogortza, Xabier Ubeda, Mat Austin, Ima Paralux, Maria Irazoki, Iñaki Telletxea, Eñaut Agirre; musikariak: Fernan Irazoki, Mikel Irazoki, Soundcheck, Iñigo Telletxea, Beñardo Goietxe, Xabier Erkizia, Joseba Irazoki, Ibai Gogortza, Gaizka Sarasola, Maikel eta Xabi Iturria; testuak: Ricardo Vicente.

Liburu-CD-an jasotakoak erakusgai egon ziren Euskal Herriko zenbait herritan (Bera, Lesaka, Azkoitia eta Gasteiz). Esan bezala pasa den ostegunean inauguratu zen Donostian, hiru musikarik eginiko inprobisazio saioarekin: Maikel, Soundcheck eta Ibai Gogortza. Martxoaren 23a arte ikusgai.

Erakusketa ikusteko egun polita izan daiteke martxoaren 17a. Egun horretan, arratsaldeko 19:30etan, Gaizka Sarasola musikari lesakarrak "Ixuriak" emanaldia eskainiko du.

Emanaldia Xabier Erkizia eta Gaizka Sarasolak elkarlanean sorturiko izen bereko diskoaren ildotik joango da; kasu honetan, Gaizkak Iñigo Telletxea musikariaren laguntza izango du mendi eta txoko berexietako soinuekin jolas egiteko. Kanpoko soinu eta giro desberdinak ekarriko dituzte, hauen gainean musika sortzen joango direlarik, tradizioa eta esperimentazioa uztartuz doinu eta erritmoak giro desberdinekin harremanetan jarriz.

Bien bitartean, Mairu Antzerki Tailerrak, doinu eta giroek eragindako sentsazio, ideia eta oroitzapenetatik sortutako hitzak ikuslegoari helaraziko dizkio.

Saioa Erakusleihoa programaren barruan dator, arte adierazpen ezberdinak lotzen dituzten sortzaileek formatu txikiko ikuskizunak jendaurrean ezagutzera emateko 2004 urtean sortutako egitasmoa. Ekitaldia doakoa izango da.

Eibar.org elkartearen azken afarian eta Joxe Aranzabalen liburuaren Donostiako aurkezpenean, B&B egin behar genuela aipatu genuen.

Ba, blogari jaun-andereak, Elgetako Espaloiak hartu du lekukoa eta antolatu du BST apirilaren 17rako

Gauzak normal joanez gero, hantxe egongo naiz.

Gora BeSTa!!!

Belén tiene 35 años y vive en Madrid. La conocí hace casi cinco años a través de internet. Todas las semanas publica sus impresiones en la web de Javier Ortiz en una sección llamada En el Portal de Belén.

Esta semana está enfadada, más enfadada que de costumbre. Y tiene suficientes motivos para estarlo. Hace algunas semanas, la empresa para la que trabaja, hizo una convocatoria interna para la cobertura de un puesto de trabajo. Sólo se presentó ella. Superó los tres exámenes que le pusieron, pero la entrevista....

La entrevista. Será mejor que leáis lo que ella misma ha escrito. La historia de una mujer que si fuera, como yo, de Irun, jamás saldría en el alarde tradicional (el que sólo permite a las mujeres desfilar de cantineras).

Mujer y maltratada

Belenek 35 urte ditu eta Madrilen bizi da. Duela ia bost urte ezagutu nuen Internet bidez. Astero argitaratzen ditu bere iritziak Javier Ortiz-en webgunean duen En el Portal de Belén atalean.

Aste honetan haserre dago, normalean baino haserreago. Eta badu nahikoa arrazoirik haserre egoteko. Duela aste batzuk berak lan egiten duen enpresak lanpostu bat betetzeko barne deialdia egin zuen. Bera bakarrik aukeztu zen. Jarri zizkioten hiru frogak gainditu zituen, baina elkarrizketa...

Elkarrizketa. Hobe beraren hitzak irakurtzea. Ni bezala Irungoa izango balitz, betiko alardean atera ezingo lukeen emakume baten historia.

Mujer y maltratada

Ostegun arratsaldean saiatu nintzen Biarritz-Munster Anoeta Estadioan apirilaren 3an jokatzekoa den errubgi partidarako sarrerak erosten. Takilak arratsaldeko 17:00etan ziren irekitzekoak. 15 minutu lehenago 200 bat lagun egongo ziren zai. Eta nik ezin izan nuen orduan zai egon. Galdera: sarrerak nire zai egongo dira?

Ostegunean bukatu ziren salgai jarritako ticket guztiak. Izan ere jende askok errugbi partida hau ikusteko asmoa baitu. Eta guztiontzat ez da sarrerarik egongo. Biarritz Olympique taldearen webgunean irakurri dut momentuz bertan behera geratu dela salmenta.

Donostian futbolak ikusleak galtzen dituen bitartean, pistadun estadioan aurten egongo diren bi ebentoetarako sarrerak di-da batean saldu dira. Futbola hain bihurtu zaigu errutinazko zeren orain "Biarritz-Munster partida edo U2ren kontzertura noa" esan beharra dagoela norbaitek kasu egiteko.

Portzierto, oraindik ez dute propaganda askorik egin, baina Franz Ferdinand eskoziarrak, 2004ko disko onentsuenen zerrendan behin eta berriro ageri direnak taldearen izen bera duen diskoarekin, izango dira telonero abuztuaren 9an.

Irlandarrak, eskoziarrak eta euskaldunak. Edo britanikoak, frantsesak eta espainolak? Batek daki!

Deriva taldea sortu zuen mende honen hasieran, 80-90 hamarkadetan Donostiako rock taldeetan aritutako Rafa Berriok (UHFn hasi zen, Amor a Traición gidatu zuen gero). Asteazkenetik ostiralera Donostiako Muro tabernan egon da entsaio irekiak egiten.

Gogoan dut noizbait Amor a Traición ikusi nuela. Esango nuke Antzoki Zaharrean izan zela. Seguruenik 90. hamarkadan antzoki horretan egiten ziren "Los jueves del Principal" ekimenaren barruan. Baina, edo berak ez zuen egun onik edo ni beste sintonia batean nebilen, eta egun hartakoak ez zuen nire gogoa asebete.

Oraingoan, berriz, "Harresilanda" diskoa plazaratu zuela enteratu nintzenean, interesa jarri nion notiziari. Aste honetan, Alde Zaharreko pareta batean itsatsitako kartel batean irakurri nuen hiru emanaldi egingo zituela Sagues-eko Muro tabernan. Atzo joan nintzen, hirugarrenera. 10 euro kontzertua eta diskoa. 5 euro emanaldia soilik.

Ez zen jende asko bildu. Chemical Brothers taldea Belodromoan ari zen. Batzuk haruntza joango ziren. Eta seguru beste mila arrazoi egongo zirela etxean geratzeko edo ez-dakit-zer-egiteko-edo-ez-egiteko. Neguan gaudela dioen eguraldia, adibidez. Hala ere, Donostiako musiko eta musikazale batzuk bildu ginen Kursaalari eta hiriko erdiguneari begira dagoen tabernan.

Soinu eta toki arazoak albo batera utzita, emanaldia oso ona izan zen. Bigarren ahotsa eta gitarra Virginia Pinarenak dira. Osagarri perfektua Rafaren ahotsa eta gitarrarentzat. Baxua eta bateria ere bere tokian daude beti: Alberto Bosch eta Jon Intxausti zirela uste dut.

Diskoa ari naiz entzuten hau idazten dudan bitartean. Zoragarria. Songwritera, tenpo lasaiak, kanta biluztuak, amodioa, desamodioa, malenkonia, "algo delicado y difícil" ... entzuteko diskoa da. Berak dio "amablea" dela, testuari arreta jartzen ez badiozu.

Izango dira inguruan ikusteko aukera gehiago. Adi ibili.

Hona hemen sareko zenbait lotura:

Rafa Berrioren webgunea

Gaztelupeko Hotsak disketxea da autoekoizpen honen banatzailea

Mikel Lizarraldek Berrian martxoaren 3an eginiko elkarrizketa

Enrique Mingok Diario Vascon aurkezpen egunekoak kontatzen ditu

Garan aurkezpen eguneko argazkia

Begoña Del Tesok Donostiako auzoetatik  barrena eraman zuen Berrio

Behin egin nuen hemen Gabiriak noizean behin egiten duena, periodikuan argitaratutako elkarrizketaren bateko zatiak komentatzea alegia, eta gaur okurritu zait atal berria gehituko diodala blogari. Besteen harrikadak atala sortuko dut besteek esanak propio komentatzeko. Abangoardiako artista batekin hasiko naiz: Jose Antonio Sistiagarekin. Nire aitaren adina du donostiar honek, 1932 urtean jaiotakoa baita.

Igandean Iban Del Campok eginiko elkarrizketa argitaratu zuen Berriak. Azken galdera-erantzunak jarriko ditut hemen:

Iban: Lanean jarraitzen duzu. Artista bezala gustura zaudela esan daiteke?

Sistiaga: Nik ni izaten jarraituko dut inguruko zirkunstantzien gainetik, eta ez zirkunstantzien arabera. Etengabe borrokatu behar da. Artistoi oztopoak jartzen dizkigutenentzat erantzun zorrotzak asmatu behar ditugu. Gero eta tentel gehiago dago lanean. Behin, Donostian dudan tailerrean lanean nengoelarik, aurreko plazan futbolean jolasten ari ziren mutilak sekulako zarata ateratzen ari ziren nire atearen kontra baloiarekin joz. Halako batean, atea ireki eta baloikada jo zuena mutil horien aita zela jakin nuen. Mesedez geratzeko eskatu nion, lanean nengoela, eta bere erantzunak txundituta utzi ninduen. "Unibertsitatean egin ditut ikasketak eta ekonomista naiz. Nahi dudana egiten dut. Eta gainera, nork eman dizu margotzeko baimena?". Maila horretako tentel integralak leku askotan sartuta daude, bai erakunde pribatuetan eta bai publikoetan ere.

Zenbat tonto bizi den munduan, dedio. Espezierik zabalduena izango da.

Larunbat arratsaldean, hilabetean behin, haur antzerkia izaten da Donostiako kultur etxe gehienetan. Larunbat honetan gurean Txotxongillo taldea egon da Galtzagorriak emanaldiarekin.

Ehun eta berrogei lagun sartzen dira gure aretoan. Prolema izan zen beste hainbat lagun (edo gehiago) kalean geratu zirela. Protesta gehiegi ere ez zen egon. Eskerrak! Kanpoan geratu zirenak bai kexatu zirela heldu gehiegi zegoelako barruan. Saiatu nintzen helduak kanporatzen, baina oso gutxik hartu zuen bide hori.

Barruan, emanaldia hasi zenetik, ume guztiek adi-adi jarraitu zuten Enkarniren kontakizuna. Peru alferra, honen emaztea, galtzagorriak, etab.

Esan nion Enkarniri: "U2k baina espektazio gehiago piztu duzu".

Gauzak horrela, datorren urtean kanpofubolean egin beharko dugu saioa.

Edo Danny Hoch eta Iban Zaldua. Harremanik beraien artean? Ez, ez dute elkar ezagutzen. Hala ere bai Danny Hoch estatubatuarra eta bai Iban Zaldua donostiarra ostiralean egon ziren Donostian. Lehenengoa "An evening with Danny Hoch", hip-hop antzezlanarekin, eta bigarrena "Itzalak", musika eta literatura uztartzen dituen emanaldiarekin. Ibanek Jabier Muguruza eta Roberto Yaben izan zituen lagun. Danny bakar-bakarrik agertu zen eszenatokian.

Ostegun gauean joan nintzen Danny Hoch-en emanaldia ikustera Egiako kultur etxera, Gazteszenara. Aldez aurretik aukeratu behar izan nuen, zeren eta Javi P3z Orquestaren kontzertua baitzegoen Kursaalean. Hoch New York-eko hip-hop theater jaiadiaren zuzendaria da. Gazteleraz hitz egiten du Puerto Ricokoa izango balitz bezala, nahiz eta familia europar jatorriko judutarrak izan. Eszenatokia minimalista: bi artxibadore, zenbait kapela, aulkiren bat, atrila. Soinu banda, noski, rap-a edo hip-hop musika, sketch ezberdinak zatitzeko, zeren eta, gainerakoan, ez du presentzia askorik musikak ikuskizunean.

Speech politikoak botatzen ditu, bai. Irakurri egiten du sutsuki atrilaren gainean dauden orriak. Rol ezberdinak jokatzen ditu replikarik gabeko bakarrizketetan. Adibidez, ama kokainomanoa duen 19 urteko gazte atzeratuarena izan zen osteguneko onena. Edo Habanako turisten bila dabilen gazte kubatarrarena. Hasieran kosta egin zitzaion, baina gero gusturago ibili zen. Astebete pasa du Donostian. Ederki ezagutzen du jada bainuetxea.

Ostiral arratsaldean, berriz, Iban Zalduaren irakurraldia genuen kultur etxean. Literaturari buruzko eztabaidetan sartzeaz aparte, narrazio laburrak idazten ditu Ibanek. Ikuskizunerako batzuk aukeratu eta irakurri zituen jendaurrean. Lehen emanaldia zuen hirukoteak, nahiz eta Ibanek Gasteizen Koruko Heras pianistarekin Itzalak emanaldia ere egin duen. Ondo joan ziren gauzak ordu eta hogei minutu iraun zuen saioan.

Ibanek, gainera, irakurri behar zuenaren kopia txukun enkuardenatuak ekarri zituen publikoari banatzeko. Jendea ere bildu zuen, tartean bere koadrila donostiarra.

Bukatzeko, badago beste harremanen bat Danny eta Ibanen artean: biek atrilak erabili zituzten.

Algunos de los asiduos u ocasionales visitantes de la web de Javier Ortiz puede que conozcáis que en la sección Otras Voces hay publicado un relato de una persona que cuenta cómo El médico me ha dicho que tengo cáncer. Eso sucedió en septiembre del 2002. En concreto el 11-S, un año después de la caída de las Torres gemelas y veintinueve después de la caída de Salvador Allende. Ese hombre se llama Joxe Aranzabal.

A lo largo de estos meses, Joxe Aranzabal ha seguido luchando contra el cáncer y comunicando a los lectores del weblog Sustatu su experiencia. Los 16 mensajes y las respuestas más significativas de los lectores del blog colectivo han sido editados por Elkar en un bonito libro. El 22 de febrero tuvo lugar la presentación de Medikuak esan dit minbizia dudala en Donostia, a las 12:00 del mediodía en el Centro Cultural Koldo Mitxelena.

La presentación fue muy emotiva. Primero le tocó el turno al editor Xabier Mendiguren Elizegi, quien se limitó a hacer las presentaciones de rigor. Iban Aranzabal, editor de Sustatu recordó a Joxe como maestro y se felicitó públicamente por haberlo conocido. También habló de lo que supuso aquel primer mensaje. Luistxo Fernandez habló más tiempo que los otros dos, pero estuvo más suave de lo que en él es habitual, sin dejar de lanzar alguna puya.

Finalmente, le tocó el turno a Joxe, quien llevaba escritas algunas líneas de agradecimiento. Después de leerlas, puso en marcha un power point con varias fotografías que daban cuenta de los momentos más significativos de su enfermedad. ¡Nos lo puso difícil! Mis ojos se humedecieron un par de veces. Él también lo pasó mal y tuvo que callarse otras tantas. Una de ellas fue cuando contó cómo les dijeron a su hija, creo que entonces tenía 7 años, y a su madre octogenaria la enfermedad que sufría.

Durante este proceso de lucha contra el cáncer, sobre todo al principio, dice Joxe que tuvo tres libros de cabecera: uno, de Luis Rojas Marcos, el médico sevillano que reside en Nueva York, superviviente de la caída de las Torres Gemelas. Parece ser que Rojas Marcos salió de un edificio para poder realizar una llamada telefónica. Mientras él estaba en la calle, el edificio se vino abajo y varios compañeros suyos murieron aplastados. Los otros dos libros de cabecera han sido el de Miriam Suárez, hija del ex-presidente de gobierno español Adolfo Suárez, y el del ciclista Lance Armstrong.

Después de la presentación, pude saludar y dar la mano a este hombre. Es más, tuve el placer de comer con él. También con los presentadores del libro, su mujer Bego y sus cuñados Idoia y Aitor.

Esa misma tarde del día 22, dicen las crónicas que el centro Monterrón de Mondragón se llenó durante la presentación ante sus paisanos. Promete también el acto del día 25 en Elorrio, donde reside habitualmente. Creo que cierra su ronda de presentaciones con un acto en la Librería Likiniano de Bilbao el próximo 2 de marzo.

Por la noche, al llegar a casa, me puse a leer el libro delante de la televisión. Le quité la voz a la caja tonta y no levanté los ojos del libro hasta que acabé con él. Bueno, sí que levante los ojos para ver en la cadena vasca el reportaje que apareció en el programa Posdata, a cargo de la veterana periodista Eli Garmendia.

El primer mensaje del libro, el que le da título además, es considerado por algunos un hito en el pequeño mundo de la comunicación en internet en euskara. El libro está escrito llanamente. Iba a poner que es de fácil lectura, pero hay momentos en los que uno se mueve incómodo en el sofá. En el arranque, por ejemplo, cuando acude al médico angustiado por un hinchazón en el vientre y cuando es internado.

Hay momentos también en los que sale su mala leche. Por ejemplo, cuando va a renovar su permiso de conducción y no puede hacerlo porque está siendo sometido a un tratamiento de quimioterapia. Hay momentos emotivos, desde luego, con esos guiños a su mujer y a su hija, a su familia, a sus amistades.

Me quedé apenado por una cosa: no le pedí que me dedicara el libro. Otra vez será. Puede que en algún encuentro vasco de Blogs & Beers.

Os dejo con la nueva dirección de su bitácora individual, de su faro, en una nueva comunidad de blogs en euskara, al amparo de Goiena. Seguro que la luz de Aranzabal conducirá a buen puerto a los nuevos bloggers, igual que ha hecho con nosotros por su bondad, valentía y sabiduría al contar y no esconder su enfermedad.

Este hombre se merece un premio.