Harrikadak

Gaur gehienok Bertsolari Txapelketako final nagusiari begira izango zineten. Halamoduz jarraitu dut nik telebistaz arratsaldeko saioa (goizekoari ez diot kasurik egin). Harritu nau Euskadi Irratiak futbolari egitea kasu; Herri Irratiak, fm-n behintzat, bertsoak botatzen zituen bitartean. Zorionak Andoniri eta gainerako bertsolariei.

Dena den, atentzioa deitu didate gaur goizean Atxagari irakurri dizkiodan adierazpen hauek. Bi orri Berrian, Alberto Barandiaranek eginiko galderei erantzunez.

Gauza batzuekin ados nago. Adibidez Otegi eta Arzalluz-en azken liburuei buruz esaten dituenekin.

Baina Euskal Hiriaren alde egotea bada autopista gehiago eta Y grekoa, ez dakit ba. Ez nago ni ados kontu horiekin, baserrian jaiotako asfaltokume petoa izan arren. Hona hemen hiruzpalau galdera jarraian:

Kazetaria: Liburua, antolatuta dagoen bezala, Obabatik ateratzen da; gero, Frantziara, Marokora eta Bilbora. Euskal Herritik Euskal Hirira.

Atxaga: Bai, neure buruari proposatutako bidaia hori da. Ez daukat zalantzarik, Euskal Herri osoa hiritartzea nahi nuke, hori gertatu ezean ez delako leku interesgarririk izango. Eta horrek egiten nau, beharbada, desarrollista, eta egia da. Beti dago akatsen bat, ez dago teoria garden politik. Horrek kostu bat izango duela? Dudarik ez. Baina ni beti izan naiz autobien aldekoa, Y grekoaren aldekoa, eta oso garrantzi handikoa iruditu zait Baionatik Bilbora ordubetean joatea, edo ordu eta erdian.

Kazetaria: Nahiz eta, bide batez, Asteasu suntsitu?

Atxaga: Bueno, ba bai. Halaxe da. Nik horrela pentsatzen dut. Bueno, Asteasu, ez jendea, ez etxeak. Baina, noski, maila irrealean ari gara; hau alegoria bat da. Maila batean horrela hasiko ginateke, proposamen batekin: hiritartu dezagun Euskal Herria, baita fisikoki ere. Hizketakidea aurrean jarriz gero, eta zuk esan didazuna esango balit, orduan hasiko ginateke mintzatzen. Asteasu esango balidate…baina norbaitek esango balit urtxintxa mota bat galduko dela ez dakit zer muinoaren gailurrean, esango nuke, «barkatu, baina urtxintxa joan dadila beste baso batera». Ze, naturari buruzko irizpide batzuk.

Kazetaria: Baina horrek hiritik kanpoko mundu horren erabateko suntsipena ekarriko luke...

Atxaga: Baina zuk pentsa ezazu folk musika ez zela Texas edo Mexiko Berriko inguruetan sortu, hirietan baizik. Hirietako ezker batek ekarri zituen berriro folka eta mugimendu hori.

Kazetaria: Baina herriak existitu ez balira, ez zen folk musikarik sortuko.

Atxaga: Eta, hiriaren ezean, zer gertatuko litzateke herri horrekin? Nahi baduzu, nire inpresioa esango dizut. Oso inpresio txarra da. Akaso, ez zinen konturatuko, baina herri txiki askok oso suburbio itxura txarra daukate. Oso-oso txarra. Eta ez dago inolako harremanik 50eko urteetan ez ezik 80ko urteetan ere izan zuten itxurarekin. Akaso, baikorregia izango da esatea hiriak lehengo mundu hori berreskuratzea ekar dezakeela, baina nik uste dut are baikorragoa dela pentsatzea hiririk gabe herri txikietako mundu hori aurrera aterako dela.

"Lekuak" liburua erosi egin nuen aurrekoan, baina irakurtzeko daukat oraindik. Gabonetan izango dut aukera.

Ernest Lluch Kultur Etxeak Erakusleihoa programaren barruan abenduaren 15ean izango den "Larrujolearen semena" ikuskizunaren berri eman nahi dizue. Emanaldia arratsaldeko 19:30etan izango da kultur etxeko areto nagusian (Anoeta Estadioko 7 eta 8 ateen artean) eta sarrera doakoa izango da.

Beraien hitzetan, "kabaret musiko-liriko-narkotrapezista" da eskainiko digutena: "Ikuskizun hau zer izango den ulertzeko jarritzazu edukiontzi loredun baten edozein poeta epikoren zazpi bertso errimatu zurituta eta nahastu itzazu bederatzi akorde gozorekin. Gehi iezaiozu katilukada bat ur bero eta zaporea -starlux pastila erdi tarteko- hartu bitartean irabia ezazu guztia, aurretik iogur natural koilarakada bat eta bi gerezi hezur botata, ahal dela. Emaitzak, kasualitaterik kasualenean ere, ez du ikuskizunarekin zerikusirik izango".

Partehartzaileak: Txaber Fernandez, Txaber Larreategi eta Josu Martinez.

Txaber Fernandez

Bach-en zale amorratua zen mediku baten klinikan sortu zen mundura joan den mendean. Esku batean bibolin bat eta bestean txirula bat zeukala jaio zen, hortzik gabeko ahoarekin bibolinaren arkua sustengatuz. Horrekin nahikoa ez eta La Traviatako aria ospetsuena kantatzen zuen (letra ondo ez bazekien ere) hirugarren pisuko gaixoek entzuteko bolumenean. Erditzea gauzatu zenean, bere amak argi egin zuen berba: latza izan da.

Txaber Larreategi

Errioxako ardoak inoizko uztarik onena izan zuen urtean jaio zen Ilargiaren alde ilunean eta geroztik bertan bizi da. Hondartzetako are ale zenbatzailea da afizioz, karlista-leninista bokazioz, ikaslea sakrifizioz eta baju-jotzailea intuizioz. Bestelakoan nahiko tipo normala da.

Josu Martinez

pelikano bat izan zen aurreko bizitza batean eta egungora Mahoma Hegirara joan osteko 1407. urtean sortu zen, gizaki forma hartuz. Georges Brassensen jarraitzailea, gitarra hartu eta kantuan ibili ohi da norbaitek mesedez faborez arren eta otoi isil dadin eskatu arte. Behin David Bisbalekin konfunditu zuen gizon batek kalean. Betaurreko beltzak zituen eta lurra bastoi luze batekin ukituz zihoan oinez.

Informazio gehiago

Igandeko Berria egunkarian irakurri genuen, agendaren atalean, Anjel Lertxundi Putzuzulo Gaztetxean arituko zela "Hamaseigarrenean aidanez" filmari buruz. Hortxe egon ginen joan edo ez joan, baina Noticias de Gipuzkoako Zarautzko korrespontsalak konbentzitu gintuen: "El gaztetxe Putzuzulo de Zarautz recibe hoy a uno de los directores vascos más reconocidos". Halako direktore famaua gertutik entzuteko aukera aprobetxatu beharko dugu ba! (Urola Kostako Hitzak ere larunbatean argitaratu zuen zeozer).

Kosta egin zitzaigun tokia aurkitzea. Autopistatik bidesaria pagatzeko gunean zegoen langileari galdetu nion eta hark esan zidan zaila zela handik indikazioak ematea. Dena den, lehenengo bi biribilguneak eskubira hartzeko. Hori izan zen egin genuena: mundu honetan beti eskuinera. Herrira iritsi, autoa aparkatu, plazan zegoen Joselu Anaiak taldearen doinuak entzun eta buelta. Kasualitatez, Euskalduna taberna topatu genuen. Gogoan nuen duela aste batzuk Patxi Santamariak esan zidala giro ona egoten zela taberna horretan. Hori nahikoa arrazoi bada trago bat hartzeko bertan eta tabernariari galdetzeko ea non dagoen gaztetxea. Ertzainetxe ondotik ez dakit zer hartu eta gero jaitsi…

Beno, baietz erantzun nion, esan zuena oso ondo harrapatu gabe. Komeri batzuk pasa ondoren, iritsi ginen gaztetxera (ez galdetu nola). 19:30etan zen hastekoa emanaldia eta itxura denez herri honetan puntualak dira, zeren eta gu 19:45etan iritsi ginen eta justu-justu izan genuen aukera Nekane Elizondo txalotzeko. Izan ere, Itsas arima film laburra bota baitzuten aurretik, Patxi Santamaria protagonista duena.

Argiak piztu zirenean, gela bete samarra zegoela konturatu eta atzean eseri ginen. Lertxundik aurkeztu zuen filma, ETBk ez-dakit-zenbat-aldiz bota ondoren han izango genuela ikusteko aukera berri bat.

Ez naiz zinemazalea eta film hau ikusi gabe nengoen. Eskola garaian irakurri nuen "Hamaseigarrenean aidanez", batxilergoan. Apenas gogoratzen nuen liburua (irakurritakoak berehala ahazten ditudan horietakoa naiz). Urtain zenaren aitari gertatutakoak izan ziren liburuaren abiapuntu.

Filmaren ondoren egondako solasaldian, Lertxundik esan zuen liburuan euskal giro hori aitzakia dela garai hartako emakumeen bizimodua kontatzeko. Dena dela, bi lengoaia ezberdinak izaki, pelikulan hori ez zela nabarmendu; barne bizitza zineman adierazteko, asko jakin behar dela medio horretaz.

Filma gustura ikusi nuen. Hiru pertsonaia nagusien rolak Felipe Barandiaran (apustuzale porrokatua), Mikel Garmendia (protagonistaren bidai-laguna ezerezaren bila) eta Kontxu Odriozola (lehenaren emazte gaixoa) aktore-aktoresak.

Lertxundik kontatu zigun bi film egin ondoren (hasieran Imanol Uribek zuzendu behar zuen "Hamaseigarrenean aidanez", baina "Mikelen heriotza" grabatzeko dirua lortu eta bestea baztertzea erabaki zuen; bigarrena, "Kareletik"), hirugarren bat grabatzeko eskaintza egin ziotela, baina ezezkoa eman zuela orduan Anjelek. Garai hartan erabaki omen zuen beste bide batzuk jorratzea (literaturan murgiltzea buru-belarri).

Datu bitxi batek deitu zidan atentzioa: 1984-85eko euskarazko lehen film haiek PSOE Espainiako gobernura iristerakoan ekoitzi ziren. Orain, bigarren aldiz gobernua hartu dutenean, berriro bizi du euskal zinemagintzak halako susperralditxoa (Aupa Etxebeste!, Kutsidazu bidea Ixabel eta telefilm batzuk). Kasualitatea ote? Seguruenik bai, baina bitxia da.

Ahaztu baino lehen, bi zuzendariekin izandako solasaldia Gari Berasaluzek gidatu zuen, nahiz eta hitza gutxitan hartu, ikusleek galderak erritmo axkarrean egin baitzituzten.

Bukaeran, Anjel saludatu nuen. Badakizue, eusko blogariak gara…

Patxi Traperok idatzi du Durangotik bueltan internet hoooooooooootza dala, internet seeeeeeeeeeeeekta bat dala. Noski, horren aurka idatzi du. Eta gaur nik hartuko diot lekukoa traperoari.

Hotza ez da, hori seguru. Lagunak egiten ditugulako (eta ez lagun birtualak, hezur haragizkoak baizik, Jabi Zabalak idatzi duen bezala). Horietako bat da Jordi Salvador Duch antropologo katalana. Urte batzuk dira jada elkar ezagutzen dugula, nahiz eta oraindik bertatik bertara egoteko aukerarik ez izan.

Notizia izango da aste honetan Jordi "Fútbol, metàfora de una gerra freda. Estudi antropòlogic del Barça" aurkeztuko duelako. Hitzaurrea Txiki Begiristainek egin du eta aurkezpena Nou Camp estadioan izango da abenduaren 13an, eguerdiko 12:30etan.

Realaren martxa makala dela medio, eta Jordi realzale den neurrian ere, propaganda pixka bat egin dezagun futbol totala egiten duen taldearen mesedetan.

Fitxa teknikoa

Autor: Jordi Salvador i Duch
Pròleg: Txiki Begiristain
Amb fotografies a tot color
Col•lecció: La Mirada
PV sense IVA: 18’27
PVP: 19
Enquadernació: rústica
Mides: 13’2 x 21’5 cm.
Pàgines: 408
Llengua original: català
Llengua publicació: català
ISBN: 84-8437-824-1

Erreseina katalanez

El futbol ha esdevingut en les darreres dècades un espectacle total. A més d’un espectacle plàsticament bonic i d’una vàlvula d’escapament pels problemes quotidians, el futbol s’ha convertit en una expressió complexa i ambigua d’identitat col•lectiva. Juntament amb vuit o deu equips més d’arreu del món, el Barça ha traspassat els límits d’un club de futbol per esdevenir un emblema col•lectiu, que condensa i representa tot un conglomerat simbòlic, un marc que reclamava l’atenció d’una mirada antropològica. L’antropòleg Jordi Salvador s’ha submergit en la litúrgia civil dels partits del Barça i, entre molts altres fenòmens, ha comprovat que els crits de suport a l’equip, o contra l’àrbitre, tenen molts accents: catalans de tot arreu, murcians, andalusos, gallecs i, sovint, llatinoamericans, magrebins, japonesos... Ara bé: com s’interrelaciona aquest fet amb el catalanisme inherent al club? És factible ser del Barça i no sentir una intensa pulsió antimadridista? I aquest sentiment, quina base històrica té i quina de mite? Quan Jordi Salvador analitza el que passa en un Barça-Madrid, en un Nou Camp ple de gom a gom, s’entenen molt millor algunes de les coses que hem esbossat fins aquí. Sobretot queda clar que quan es posa la pilota en joc, les conseqüències van molt més enllà del que es dirimeix sobre la gespa.

Datorren astean inauguratuko da Donostian Espai Catalunya Topalekua, Euskal Herriaren eta Kataluniaren arteko topagune izan nahi duen egitasmoa. Webgunea eraikitze lanetan dago oraindik, lokalaren antzera. Erlojuaren aurka ari omen dira obrak bukatzeko asmoz. Inaugurazioa abenduaren 16an izango da. Eguerdiko 12:30etan prentsaurrekoa, 13:30etan ekitaldi ofiziala.

Notizia ona iruditu zitzaidan kontatu zidatenean. Notizia ona iruditzen zait gaur ere, martxan jartzeko astebete eskas falta dela. Kataluniak Euskal Herrian izango duen delegazio baten antzera funtziona dezake. Ea ondo ateratzen den.

Hurrengo egunetan komunikabidetan azalduko da informazio gehiago. Gaur, adibidez, Berriak ia orrialde osoa eskaini dio, Cristina Lagéri eginiko elkarrizketa barne. Nortzuk bultzatu dute

Proiektu hau sortzeko asmoa zegoenaren lehenengo notizia pasa den maiatzean izan nuen. Orduan ezagutu nuen Cristina Lagé, egitasmo honen arima. Garai hartan kultur etxera etorri zen aholku batzordearen bilera egin nahi zuelako. Ideia eta bultzatzaileak nortzuk ziren adierazi zidan Cristinak.

Izaronews-en agertzen den bezala,Gorka Knörr da presidentea eta Josean Larrañaga "Urko" presidenteordea. Hiru hauek landu omen dute proiektua. Euskal Herrian bizi den zenbait profesional katalan ere badago: Cuque Illa, Hesperia Donosti hoteleko zuzendaria; Montserrat Coder, Groseko tabernaria; Montserrat Vila, Televisió de Catalunya-ko delegatua Euskal Herrian; Ghislaine Sala-Patua, liburuzaina; Josep Piera medikua; Toni Strubell eta Dani Gómez kazetariak.

Eta euskal herritarrak? Katalunian ibilbide arrakastatsua egin zuten Txiki Begiristain eta Jose Mari Bakero futbolariak; Bixente Rekondo, Mitxel Ezquiaga eta Juan Carlos Ramírez-Escudero kazetariak; Rafael García-Santos, gastronomoa.

Casal bat baino gehiago

Euskal Herrian dauden katalanak biltzeko tokia izango da? Bai, baina ez hori bakarrik. (Portzierto, egunkarian irakurri dugunez, jada 100 lagun baino gehiagok eskatu dute bazkide izatea).

Gorka Knörrek, elkarteko presidenteak, zera dio: "Euskal Herrian bizi diren katalan guztien topaleku izan nahi du. Katalanen kultura, turismoa eta komertzioa sustatu nahi ditugu eta, era berean, euskal kultura eta katalan kultura trukatzeko gunea izatea nahi dugu".

Lau gune izango ditu lokalak, beraz: kultura, informazio turistikoa, merkataritza eta elkartzeko tokia.

Publikoa eta pribatua

Generalitat erakundeak jartzen du dirua, baina Donostiako lokala hartzeko ezinbestekoa izan da Via Fora jatetxe katea. Bertan zabalduko duten jatetxean Euskal Herriko eta Kataluniako sukaldeak batzeko asmoa dute.

Knörr-ek dio: "Katalunian 30 lokal inguru ditu eta horietan Kataluniako gastronomia eskaintzeaz gainera, mota askotako kultur ekintzak antolatzen dituzte".

Donostian egingo duten lehenengoetarikoa Un català entre bascos liburu argitaratu berriaren aurkezpena izango da, Toni Strubell idazlearena. Hasiera batean, abenduaren 20an zen egitekoa (eta horrela dago iragarrita Via Foraren webgunean), baina atzeratu egin dute 2006ra.

Kultur Etxeak ere badu asmoa elkartearekin harremana izateko. Dena ondo badoa, laster izango duzue horren berri.

Non dago

Egoitza Federico Garcia Lorca pasealekuan izango du, 10. zenbakian. Donostiako 4. zubiaren aldamenean, trenbidea eta Urumea ibaiaren artean.

Inaugurazio egunean, eta hurrengo egunetan, bertan ikusteko aukera izango dugulakoan.

Aspaldiko partez zinera joan ginen astelehen arratsaldean. Viva Zapatero filma apartatu genuen. Sabina Guzzanti umoregilearen indarra dario dokumentalari. Satira bat egiteko asmoa zuen Italiako RAI3 telebista katean. Tirabira batzuk gorabehera, lehenengo saioa ikusteko aukera izan zuten italiarrek. Bigarrena ez, ordea.

Berlusconi Italiako lehen ministroak herrialde horretako telebista guztiak kontrolatzen ditu. Pribatuak bereak ziren, publikoak bere egin ditu. Guzzanti eta beste batzuk egoera horren aurka altxatu ziren. Gainerako politikariak ere ez pentsa onik ateratzen direnik film honetan: adibidez, Sabinak publikoki galdetzen du zergatik ez zuen ezkerrak gobernua zuenean komunikabide kontzentrazio hori ekiditeko legerik onartu.

Badakizue esaten dela Italia dela Europako laborategia eta han probatzen dituztenak gero Europan barrena zabaltzen direla. Hori horrela bada…

Tituluak kontrakoa iradokitzen badu ere, ez da Zapatero azaltzen. Zapata eta Zapateroren arteko hitz jokoa dago tartean.

Ondoren, webgunetik hartu eta euskaratu ditut dokumentalak oinarri dituen istorioaren zenbait pasarte.

2003ko azaroak 13

RaiOT umore saioari buruzko prentsaurrekoa. Paolo Ruffini-k, RAI3 kateko zuzendariak, gidoigileen lana (Sabina Guzzanti, Curzio Maltese, Emanuela Imparato eta Paolo Santolini) goraipatzen du. Ordubeteko iraupena izango du saio bakoitzak eta gai bakarra jorratuko du. Sabinak, makillaje berezirik eta karetarik gabe, 20 minutuko monologoa egingo du eta sketch ezberdinetan aktore ezberdinek hartuko dute parte.

2003ko azaroak 16

17:00etan

Paolo Ruffinik telefonoz deitzen dio Sabina Guzzanti-ri saioa bertan behera uzteko erabakia hartu duela jakinaraziz.

19:00etan

Ambra Jovinelli antzokian egindako prentsaurrekoaren ondoren, Paolo Ruffini zuzendariak iritziz aldatzen du.

23:30etan

RaiOT programaren lehen emisioak adierazpen askatasunaren gaia jorratzen du. Neri Marcorè-k Maurizio Gasparri Komunikazio Ministroaren rola jokatzen du; Sabina Guzzanti-k pertsonai ezberdinak imitatzen ditu: Barbara Palombelli, Silvio Berlusconi, Bruno Vespa, Massimo D’Alema eta Lucia Annunziata. Saio arrakastatsua da. 1.834.000 ikusle ditu, share-aren % 18,37a eta unerik altuenean % 25a ere lortzen du (bi milioi ikusle baino gehiago). Gauerdiaren ondoren, ordu erdi baino gehiagoz RAI3 telebista katerik ikusiena da. Marka ederra!

Hurrengo egunetan

Mediaset-ek (Berlusconiren konpainiak) RaiOT saioaren aurkako demanda aurkeztu eta 20 milioi euroko kalteordaina eskatu zuen. RAI, Studio Uno (produktora), Sabina Guzzanti, beste gidoigileak eta Paolo Ruffini bihurtu nahi dituzte erantzule.

RAIk bertan behera uzten du saioa.

Epaileak ez du onartzen Mediaset-ek aurkeztutako demanda, argudiorik gabea irizteagatik. Saioa ez da difamatzailea, RaiOT umore programa bat baita eta, horregatik, paradoxak erabil ditzake; programak esandakoak benetakoak baitira oinarrian.

Saioa ezin denez emititu, protesta moduan botatzen dute Erromako Auditorioan. Sarrera doakoa da eta edonork ikus dezake, edukiera bete bitartean. Eszenatokian Paolo Rossi-k, Serena Dandini-k, Fiorella Mannoia-k, Dario Fo-k eta Daniele Luttazzi-k laguntzen dute Sabina.

Saioa ikusteko aukera dago Italiako zenbait zine-aretotan eta Sky telebista katean satelite bidez. Zenbait italiar webgunek ere botatzen dute. Antolatzaileek kanpoaldean pantaila erraldoi bat jarri behar dutela konturatzen dira, Auditorioko 2.700 eserlekuak beteta baitaude. Kanpoan 15.000 lagun daude zai.

RaiOT programaren hurrengo saioak ez dira inoiz emititu.

Mendigurenek publikatu zuen bere blogean zentsurari buruz idatzitako apunte bat. Durangoko Azokak aurten gai horri eskainiko baitio arreta berezia. Norbaitek beste zentsura mota bat ekarri nahi izan du gogora apunte horren komentarioetan: euskal abertzale ez direnek hemen sufritzen dutena. Bakoitzak bere minari erreparatzen dio.

Atera gaitezen Euskal Herritik: SOS Balcanes elkarteak Bosniako gerraren amaiera duela 10 urte izan zela gogoratzeko "Eta gerraren ondoren zer?" erakusketa paratu du kultur etxean. Inaugurazio eguna pasa den asteazkenean izan zen. "Sabur" dokumentala bota genuen, Gipuzkoako gazte batzuk duela bi urte Gorazde herrian grabaturiko elkarrizketaz osaturikoa. Dokumentalaren proiekzioa amaitu ondoren, jendea gustura dago hizketan. Gorazden uda honetan ateratako zenbait argazki ikusgai dauden bitartean, tragoxka bat hartzeko aukera dago. Jendea lasai. Ardoa, ura, patatak, olibak.

Ni ere lasai nago. Hizketan. Halako batean, Irene Cormenzanari begira nagoela, aurpegia aldatu egin zaiola konturatu naiz. Tipo batekin ari da hizketan-edo. Nola edo hala kendu du gizona gainetik.

Ireki parentesia: Irene oso ezaguna izan zen Gipuzkoan Bosniako gerraren garaian. 1992-1995 urteetan emakume adoretsu honek SOS Balcanes taldearen bozeramaile lanak egin zituen, besteak beste. Gero desagertu egin zen mapatik eta orain berragertu da. Itxi parentesia.

Galdetu diot ea zer gertatu zaion tipoarekin. "Dokumentala partziala iruditu zaiola esan dit. Hasi da esaten ea Serbiako zatia Gorazdetik gertu ote zegoen. Eta nik baietz. Ea zergatik ez ginen joan beste aldera. Eta nik ezetz, ez genuela horrelako asmorik, ez garela albiste agentzia bat. Azkenean, jakinda nondik nora zebilen, esan diot: zergatik ez didazu esaten partziala iruditu zaizula dokumentala? Eta baietz esan dit. Gainetik kendu dut eta haserretu egin zait kasu egiten ez niolako. Jakina dela partziala gure ikuspuntua. Guk ez dugu esan hona hemen Balkanetako gerra haren egiya berdaderua. Guk gure lagunek bizitutakoa erakutsi izan nahi dugu".

Ireki parentesia: George L. Steer periodistaz akordatu naiz. Gernikako bonbardaketaren berri eman zuen kazetari hegoafrikarra. Handik aurrera, euskaldunen ikuspegia zabaltzen ari zela egiten zioten kritika Francoren aldekoek. Itxi parentesia.

SOS Balcanes taldearen inguruan 17-20 urte bitarteko gazte koadrila bat dago gaur egun. Gogotsu daude eta oso gustura ibiltzen omen dira inguru haietan. Datorren urteko udan beste aldera joateko asmoa aztertzen ari dira. Uste omen dute prest daudela salto egiteko.

Erakusketa ikusgai egongo da abenduaren 13a arte. Jai egunetan itxita dago, hori bai. Arratsaldez, 16:00etatik 20:30etara. Larunbatean goizez 10:00etatik 13:30etara eta arratsaldez 16:30etatik 20:30etara. Azken egunean, abenduaren 13an, Drkenda izeneko emakume bosniarra etorriko da arratsaldeko 19:30etan kultur etxera. Emakume honek Gorazdeko defentsan hartu zuen parte. Baina ez du horri buruz berbarik egingo. Asmoa beste bat da: saiatuko da ezagutzera ematen pertsona nola berrosatzen den, nola berreraikitzen den, horrelako gatazka makur baten ondoren.

Ea lortzen duen. Interesgarria izango da haren testigantza. Hemen ere, egunen batean, joan beharko dugu beste aldera.

Bitartean sabur (pazientzia). Besteak beste.

Genero indarkeriaren aurkako eguna izan da azaroaren 25a. Udalak eskatu zigun jartzeko horren aldarria egiten zuen kartela. Batzutan txintxuak garenez, bete genuen eskakizuna eta kartela jarri genuen kultur etxearen atarian. Egun gutxi barru, beste txoro gaizto batek iritzia idatzi zuen bertan. Bi monigote agertzen dira jatorrizko kartelean. Gizonezkoa gorriz tente. Emakumea beltzez, lurrean, zerraldo, odol putzu baten gainean. Irudiaren azpialdean testu bat. Euskaraz eta gazteleraz. Euskarazkoa jarriko dut soilik:

“2004. urtean 84 emakume hil ziren Espainia estatuan etxeko bortxakeriaren biktima, horrietako 69 beren bikotearen edo bikote ohiaren biktima izan ziren. Lautatik hiruk, tratu txarrik noziten zuenik salatu gabe zuen aurrez”.

Hitzez hitz kopiatu dut. Erredakzioa kaskarra da, baina ez da hori gaurko kontua.

Handik pare bat egunetara, esan bezala, txoro gaizto batek ondorengoa jarri zuen boligrafo urdinez eta letra larriz:

“(Paris) En abril de 2004 una chica abrasó un hotel, matando a su novio y a otras 24 personas (11 niños y 13 adultos). Se consideró un accidente. Pasó 1 semana en prisión preventiva y se quedó impune judicial y socialmente”.

Hitzak soberan daude. Irudi (kaskarrak) mintzo bitez.

Polita geratu da, eh?

Egilea Etiam.

Igandean esan nion Anari ez nuela futbolaz idazteko gogo handirik. Are gutxiago Anoetan pairatutako partida eskasaren ondoren.

Dena dela, astelehen gauean Maracaná 05 saioaren zati bat ikusi nuen Teleiñakin. Bertan Eduk hemen kontatzen duena bota zuten: Zoro izeneko jokalari bat iraindu zuten Milango Inter taldearen zale batzuk. Zoro haserretu, baloia hartu eta 4. epailarengana joan zen: "irain arrazista hauek isilarazten dituzue edo ez dut jokatzen jarraituko". Eta fatxak isildu egin ziren. Inter-ek barkamena eskatu omen dio eta hurrengo liga jardunaldia bost minutuko atzerapenarekin hasiko dela iragarri dute klubek.

"Soweton Euskal Herrian baino hobeto" zioten Napartheid-ekoek. Ez, ez da urrutira joan behar horrelako portaerak ikusi eta entzuteko. Adibidez, Anoetan. Fatxak toki guztietan baitaude. Gero eta biolentzia gehiago ikus-entzuten da futbol zelaietan. Gogoan dut Athletic-aren kontrako derbi bat. Joan den urtean edo aurrekoan. Bere ustez oso abertzalea den gure aurreko mutil bat Etxeberriaren aurka kristorenak esaka zebilen. Atentzioa deitu zion gurekin zegoen neska batek (Amaiak) eta isildu egin zen mutila. Ni ere sartu nintzen eztabaidan. Amaiak arrazoia zuelako. Eta mutilari esan nion, besteak beste, bera baino bi lerro aurrerago bi haur zeudela haren irainak-eta entzuten.

Bi haur horien aitak ere, ez pentsa, apunte osoa merezi du. Parrafoa eskainiko diot bakarrik. Gogoan dut neguko gau euritsu eta hotzean jokatutako partida bat. 5 bat urteko anai txikia 10 bat urteko anai zaharrenaren sorbalda gainean lo. Anaiak egiten zion kasu eta aitak... aita hijoputaka epaileari oihukatuz.

Anoetan kanpoko atezainak baloia ateratzen duenean "hijoputa, maricón, tu madre se casó con un negro" edo horrelako zeozer entzuten da maiz.

Michel Real Madrileko jokalaria guregana zetorrenean "Michel, Michel, Michel, maricón, maricón..." abesten zioten. Orain, beste bat da marikoia, Guti.

Txalotzekoa da Zorok igandean egindakoa. Espainiako ligan Eto´o noizbait kexatu izan da horrelako zerbaitengatik. Orduan Espainiako komunikabide gehienak Erreinuan jendea ez dela beste tokietan baino arrazistagoa eta antzeko pitokeriak zabaltzen ibili ziren.

Aragonés (batzuentzat El Sabio de Hortaleza eta beste batzuentzat Zapatones) Frantziako Henry jokalariari buruz txorakeriak esaten harrapatu zuten selekzioaren entrenamendu batean. "Ese negro". Gozoak jarri ziren Frantziako hedabideak eta iritzi publikoa.

Ez da harritzekoa, beraz, Amaiak aurreko igandean esan ziguna: 20 urte baino gehiago Realaren bazkide izan ondoren uztera doala. Ez duela jarraituko. Sorpresa hartu nuen, dena den. Egia da ere bigarren umea izan duela berriki eta ez dela ezertara ailegatzen. Baina uste dut goian aipatutako horrek guztiak ere eragina izango zuela.

Beno, horrek eta gure taldearen azken urteetako ibilbide kaskarrak. Gero eta urrunago ikusten dut Reala. Eta ez dut uste ni naizenik bakarra. Fuentesen tokian egongo banintz, horri ere erreparatuko nioke.