Harrikadak

Kontatu zidatenaren arabera, etxea bota behar dute eta auzoko neska-mutikoak sartu-irtenean dabiltza. Are gehiago horrelako paperak agertzen badira.

Hauxe testua, izena bai baina abizenaren inizialak soilik jarriz:

«Amigo Manzanas Te agradecere y siempre que sea factible le facilites a los portadores Teodoro CM y Maria AC ambos vecinos mios los
cuales tienen interes por entrevistarse en la valla con una sobrina el domingo dia 22
Un abrazo y agradecido
Pablo P H
Sargento de la Guardia civil
20-10-1950»

Pasa den igande arratsaldean Elizatxo hiribidean dagoen gasolindegian geratu nintzen autoaren depositua betetzera. Bertatik atera nion argazkia etxeari.

Orduan ere gaztetxo batzuk zebiltzan bueltaka.

2018ko abuztuaren 2an 50 urte beteko dira ETAk bertan Melitón Manzanas hil zuenetik. Burgosko prozesuan epaitu zituzten.

Oso tipo gorrotatua izan zen Gipuzkoan Melitón. Adibide modura, hona hemen Javier Ortizek idatzitakoa Melitoni 2001ean terrorismo biktima gisa emandako domina zela eta ez zela.

Ez dakit etxe horretan zer egongo den oraindik, baina zalantza bat daukat: historiagileren batek ikuskatuko ote duen bertan zegoen dokumentazioa.

Las tarjetas de Melitón, este apunte en castellano

Apirilaren 15eko oharra: lerro hauek Jaurlaritzako Kultura Ondare zuzendaritzako jendeak irakurri zituen. Jestio batzuk egin dituzte eta, dirudienez, etxean ez dago inolako paperik: familiak dena hustu omen zuen. Eskerrik asko ahaleginagatik.

Gaur martxoaren 9a da. Atzoko ajea izango dugu, baina badira gai batzuk planteatzeko.
🔹Gizonok, atzokoa ikusita zer egin behar duzue hemendik aurrera? Zer pausu zaudete emateko prest? Zer aldatuko duzue? Ezin duzue orain arte bezala segi.
Zuek ere zutitu behar duzue!

— leire narbaiza arizmendi (@txargain) 2018(e)ko martxoak 9

Leire Narbaiza Arizmendik (aka @txargain) bota zuen galdera biharamunean.

Gaur irakurri dut Ana Malagon Zalduaren (aka @samuraitasuna) Anaien bailarak izeneko zutabea Berrian. Bukaera:

«Enpresa edo hitzaldi batera joaten naizenean, ikusten ditudan emakumeak zenbatzen ditut. Koloreko jendearekin ez naiz saiatu ere egiten. Azkar amaitzen da zenbaketa eta ez greban daudelako edo matematiketan torpea naizelako (banaizela). Goi karguetan gorbatak zenbatzen jarri garenez (Arantxa Tapia, Pilar García de Salazar edo Ainhoa Aizpuru gizonez inguraturik agertzen diren argazki erakusketa bat antolatzekotan nago), galde diezaiogun geure buruari edozertarako ingeniariak eskatzen dituen makina-erramintalandia honetan ikasgela eta lantoki pluralak ote ditugun. Lan baldintzak berdinak ote diren. Errespeturik ba ote dagoen. Ez ote ditugun guk ere anaien bailarak, eta hala bada (eta hala da) zer egingo den hori aldatzeko. Zerbait egin beharko delako. Diot.»

Martxoaren 8an kultur munduko prentsaurreko batean egon nintzen, emakumezko lankideek planto egin zutelako. Denak gizonezkoak mahaiburuan: ez inork planto egin zuelako. Kazetari bakarra entzule, emakumea. Entzule gehiago bazeuden, baina denek zerikusia zuten agerraldiko gizonekin.

Hasi aurretik, komunikatu batean, kultur eremuan zuzendaritza roletan dagoen kristalezko sabaia salatu zen.

Anak aipatu bezala, begiratzen nien bost gizonezko horietatik lauri: denak zuriak, 50etik gora.

Paperak dena aguantatzen du.

Ez espero gehiegi, Leire eta Ana.

Kasualitatea edo beharra, egun hauetan Egunsentiak alperrentzat, Andoni Tolosa Morauren amaren galtzeimer prozesua kontatzen duen diskoarekin nabil bueltaka.

Ireki parentesia. Irakurri Gorka Erostarbek eginiko elkarrizketa hau: «Gustura joango naiz zahar etxeetara ere». Itxi parentesia.

Kanta batek harrapatu nau, Mina izenekoak eta errepika honek:

Munduko min guztiekin

zerrenda bat egingo dut

gero buruz ikasteko

Beldurrari tarterik

inola ere ez uzteko

morfinarik ez hartzeko

aldez aurretik.

Kanta hau entzuten ari nintzela erabaki dut apunte labur bat idaztea bihar betetzen direlako bost urte aita hil zenetik.

Orduan hauxe idatzi nuen: Azkenean, attak eskapo egitea lortu zuen. Bertan aitaren eta Fleya Ugalde lagunaren heriotzak aipatzen nituen.

Hainbat lagun eta erakunderi eskerrak emateko beste apunte hau idatzi nuen: Bere tokian egon direnak (jendea zein erakundeak).

Azken apunte honetan Patxi Lurrak utzitako komentario hau: «Ia bost urteko ibilaldia... Buzzin' in my head: "Bide luzea" (Petti)». Musika beti presente.

Ondo baino hobeto gogoratzen ditut azken sei egun horietako bi une.

Anarik Victoria Eugenian, 2013ko otsailaren 23an, eman beharreko kontzertura joateko sarrerak genituen. Dena salduta zegoen. Hara joan beharrean, Irungo ospitalera joan nintzen gaua pasatzera. Ospitaletako gau horiek!

Otsailaren 28an, berriz, goizean goiz gimnasioan nengoen. Anaiaren deia jaso nuen, 8ak aldera. Oso gaizki zegoela. Hilzorian. Dutxa azkarra. Amaren bila joan.

Eta ospitalera joan agurra emateko.

Dedio! Ze pena!

Cinco años desde que escapó, este apunte en castellano.

Abuztu amaieran, Booking.com-en bidez Istriako Poreč herrian hartu genuen ostatu. 60 urtetik gorako gizon bat genuen zain. Gaztelaniaz hasi zen, atzerriko doinuaz: «¿Ustedes son vascos, no?». Guk baietz.

Iturria: Wikipedia. Egilea: Hobe. Domeinu publikoa.

Kontatu zigun aita donostiarra zuela eta, Gerra Zibilaren ondorioz, Kanadara joan zela ihesi. Halere, lehen ideia Australiara joatea omen zen, baina ez zegoen lekurik. Hurrengo ontzia Kanadara zihoan eta han igo zen gure gizona.

François G.-k québécois gisa aurkeztu zuen bere burua. Duela hamabi bat urte etorri zela Kroaziara, Kanadan ezagututako emazte kroaziarrarekin batera.

Zergatik? Kanadan denak ondo baino hobeto funtzionatzen du, baina sei hilabete jarraian paisaia elurtuei begira egotea nekagarria dela. Lehen ez zela horretaz konturatzen, merkataritza-ontzietan zebilelako munduan barrena.

Aipatu nion bere abizena oso ezaguna dela Donostian, establezimendu batengatik. Ez dela hemen inoiz egon.

Istriatik gertu Bilborako hegaldi asko izango zituela, nik. François-ek, berriz, ea 80ko hamarkadan Oiz mendiko abioi istripuaz gogoratzen ote nintzen. «Bai, noski». Ba berak tiketa zuela hegaldi horretarako, baina bezperan gehiegi edan eta ez zela garaiz jaiki. Irratia piztu eta istripuaren berri izandakoan, 24 ordu pasa omen zituela «zombie» bat bezala.

Biharamunean enpresara deitu zuenean, haiek hildakotzat zutela erantzun ei zioten. «Batzuetan edatea ez da hain txarra», bota ziola enpresako ordezkariak. Oporraldia hamabost egunez luzatzeko esan zioten, izua pasa bitartean. Azkenean hiru hilabete behar izan zituela bere onera bueltatzeko.

Irailaren 3an elkar ikusi genuen berriro. Pagatu behar genion azken zatia eta 50 kuna eman genizkion Donostian lehen tragoa gure kontura hartzeko. Ez dakit hona etortzerik izan ote duen.

Bidaiako etxerik onena zela esan genion. Saldu egin zuela, hark. Baina beste etxe bat duela barrualdean alokagai, Frank about Croatia gunean.

Apunteak bidaiako koadernoan idatzi aurretik, sarean murgildu nintzen eta orduan konturatu gure Frank/François erreferentziazko blogari dela Kroazia bisitatzeko garaian, Vera bikotearekin batera.

Amaitzeko, beste kasualitate bat: apunte hau argitaratu dut Oiz mendiko abioi-istripuaren 33. urteurrenaren bezperan. 1985eko otsailaren 19an izan baitzen.

El bloguero «donostiarra» que escribe sobre Croacia, este apunte en castellano.

Noizean behin euskaraz gustura irakurritako elkarrizketak itzuli eta gaztelaniazko blogean jartzen ditut. Gaur horixe bera gertatu zait Ikerne Zaratek Alberto Muñagorriri Oarsoaldeko Hitzan eginiko honekin: «Elkarri entzun behar diogu, aspaldi egin ez dugun zerbait da» (gaztelaniaz, hemen: Una entrevista de Ikerne Zarate a Alberto Muñagorri).

Azken bolada luze honetan, urrutitik jarraitzen dut komunikabide nagusienek kontatzen digutena, baina badakit Alberto Muñagorri hainbat tokitan agertu dela azken hilabeteetan bere esperientzia kontatzen.

Irunen eta Eibarren ere egon berri da Muñagorri jendaurrean, Gogora Institutuak antolatutako ekitaldietan. Ostikoaz aparte, berari buruz gogoan dudan beste gauza bat da Irunen 80ko hamarkadan jokatutako San Pedro txirrindularitza lasterketa batean omenaldi xumea egin ziotela. Buruak gorde duena da taula gainera igo zela eta bertan lore sorta bat eman ziotela, baina agian ez zen horrela izan.

Ikernek eginiko elkarrizketan asko gustatu zait amari eskainitako pasarte hau:

«Irakurtzen zizkidan ipuinak, eta horietako bat, Altxorraren uhartea irakurtzen ari zela, kontatu zidan hanka moztu zidatela. Nik ez nuen sinistu. Egun batean, ordea, izara altxa, begiratu, eta egia zela ohartu nintzen. Amak orduan esan zidan asumitu behar nuela gertatutakoa, bizitza osoa horrela eman beharko nuelako. Bi aukera nituen, etxean baztertuta gelditu, edota gertatu zitzaidana gainditu eta neukanarekin bizitzen jarraitzea. Hamar urteko umea nintzen eta bizitza osoa nuen aurretik. Amak lan handia egin du gorrota ez nezan, konplexurik izan ez nezan, egin nahi nuen hura guztia egiten saiatzeko eta hanka, begi bateko bista galdu izana, eta atentatuak eragin zizkidan beste kalteak ez izateko oztopo. Amagatik izan ez balitz, ez nintzateke egongo ziurrenik gaur hemen zurekin hitz egiten.»

(...)

«Amak transmititutako indar horri esker bizitza erabat normala egiten dut.  Oraindik orain askotan esaten dit ez dakiela nondik atera zuen indarra.»

Argazkia: Oarsoaldeko Hitza.

Abuztuaren 6ko eguneratzea: Bost hilabete baino gehiago eman nituen nire patrikako telefonoan (pertsonalean) WhatsApp aplikaziorik gabe. Uztailaren erdialdean berrinstalatu nuen.

Urte hasieran irakurri nion Jorge Campanillas adituari WhatsApp erabiltzeari uko egin ziola: «He dejado de usar WhatsApp porque te acaba por controlar hasta las rutinas de sueño».

Paragrafo hau adibidez:

«Sí, lo he hecho por dos cuestiones. La principal es la cantidad de datos nuestros que están manejando. Quizá la gente no lo tenga presente en el día a día, pero WhatsApp es propiedad de Facebook. Estamos hablando de la misma empresa y, aunque ellos digan lo contrario, el trasvase de datos de una a otra es incesante. Quizá a mucha gente no le parezca preocupante, pero creo que también hay mucho desconocimiento y una falsa sensación de seguridad. Todos nos quedamos con que WhatsApp cifra las comunicaciones. ¡Es que solo faltaba! A la gente le parece suficiente con que nadie sepa lo que está diciendo, pero eso es lo de menos. A Facebook lo que menos le interesa es la conversación. ¿Qué le importa lo que hables con tu madre? El problema es que Facebook sabe quién es tu madre, cuándo os conectáis... pueden llegar a saber mucho más de lo que pensamos. Conocen hasta nuestros hábitos de sueño. Saben que lo último que hacemos antes de ir a la cama es mirar WhatsApp, y que es lo primero nada más levantarnos.»

Irakurri nuenean pentsatu nuen agian nik ere antzeko zerbait egin behar nuela, baina beste kontu batzuekin liatu egin nintzen eta bere horretan geratu zen dena.

Hori bai, telefonotik desinstalatu nuen Facebook aplikazioa eta, gogoratzen naizenean, begiratzen dut ze berri dagoen, baina soilik ordenagailu baten aurrean jartzen naizenean.

Egun batzuk pasa ditut kanpoan eta gaur hasi naiz berriro lanean. 50 urte beteko ditut aurten eta txantxetarako uneak pasa dira jada. Behin Garbiñe Biurruni entzun nion bezala, orain «libre xedatzeko herenean» sartu garenez, gauzak serio-demonio egin behar dira.

Beraz,

1.- WhatsApp telefonotik kenduko dut.

2.- Instagram erreminta ere ez dut erabiliko.

3.- Facebook jarraituko dut erabiltzen, baina soilik ordenagailuan.

Ikusiko dugu zer gertatzen den.

P. S.: hauxe da Instagram-era igo dudan azken argazkia.

Pasa la vida. #playadelasamericas https://t.co/qhXpcYdbGJ pic.twitter.com/2nN8lZIGCE

— Mikel Iturria (@iturri) 2018(e)ko urtarrilak 30

El día que eché a Facebook de mi teléfono, este apunte en castellano

Uztaila zen. Biolentzia politikoa oso gertutik jasandako bi emakume ezagutu nahi zituzten nire lagun batzuek. Lehenengoari ETAk egin zion eraso, bigarrenari GALek. Biek ala biek urteak daramatzate elkarrekin lanean gure historiako urte ilun horien orrialdea egoki pasatzeko.

Parte Zaharreko taberna batean elkartu ziren. Aipatu bikotea eta nire lagunez gain, beste pertsona bat ere bazegoen. Honek ere jasan zuen indarkeria: torturatua izan baitzen.

Topaketa posible egiteko hainbat kide egon ginen tartean. Agurtu eta trago bat hartu nahi nuen nik. Goiko paragrafoan deskribatutako azkenak baina, ez zidan handik hanka egiten utzi. Mahai bueltan esertzeko esan zidan.

Hiru ordu luze egon ginen jatetxean, solasean, entzuten. Eta bolada luze baterako bete nuen depositua.

Bertan geratzeko derrigorrezko gonbidapena egin zidanak geroago aitortu zidanez, lehen aldia zen modu horretan ETAren biktima izandako emakume harekin egoten zela eta barkamena eskatu zion bere garaian hotzegi jokatu zuelako jendaurrean krimen hura salatzeko orduan.

Zer gertatuko da hurrengo egunean?

Javier Ortizen testu gehienak irakurtzeko asmoa dut 2018 honetan, 2019aren hasieran-edo antologia (liburua) moduko bat egiteko proiektua baitugu esku artean.

Tardofelipismoan nago azken aste hauetan bete-betean: urte batzuk lehenago GALek egindakoaren eztanda, Filesa auzia, Luis Roldanen atxiloketa edo dena delakoa, Galindo general bihurtzea.. Zer (ez) zen hura!

Urte batzuk lehenago, 1992ko maiatzean ¿Qué pasará el día después? testua argitaratu zuen Ortizek. Hasiera hau zuen:

Me preguntan «¿Qué será de Euskadi cuando termine la violencia política?» Y respondo: no creo que en Euskadi vaya a terminar la violencia política. Por lo menos en un plazo previsible.

Probablemente lo que se me está pidiendo -trampas del lenguaje mediantes- es que opine sobre lo que podría ocurrir en Euskadi si ETA abandonara las armas. O sea, si el Estado lograra hacerse con el monopolio de la violencia.

No es lo mismo.

Ez, ez da gauza bera. ETAk jardun armatua utzi zuen 2011ko urrian eta orain Estatua geratu da indarkeriaren monopolioarekin.

El Estado -cualquier Estado- recurre a la violencia tanto cuanto le es necesario para asegurar el mantenimiento de su dominio.

Haur motxiladunak

Aste honetan bertan ETB1eko Ur Handitan programak Ume motxiladunak izeneko erreportajea eman du. Gurasoak kartzelan daude preso, urruti, eta haur zein gaztetxo hauen sufrimenduari leihoa eskaini die kate publikoak.

Gaur goizean, kalean oraindik iluna gailentzen zela, ikusi dut programa. Zaila da ez hunkitzea bertan entzun eta ikusten denaren aurrean.

Atzo bertan Bilbon Sarek euskal presoak hurbiltzeko urte hasierako manifestazioa antolatu zuen beste behin ere. Ez da toki guztietan aterako bertako irudirik (95.000 manifestari antolatzaileen arabera).

Gregorio Ordoñez

1995eko urtarrilaren 23a ondo baino hobeto dut gogoan. Astelehena zen: ETAk Gregorio Ordoñez hil zuen Donostiako taberna batean.

Javier Ordoñez semea, orduan 14 hilabete zituena, elkarrizketatu du estreinakoz El Diario Vascok azalera eramanez. Duela 23 urte pasa dira. Astakeria galanta. Ezer gutxi gehiago esan daiteke horren aurrean.

Esaldi bat ekarri nahi dut hona: No siento odio por nadie. Es un sentimiento que no lleva a nada positivo.

Urtarrilaren 9an 20 urte bete ziren Jose Ignacio Iruretagoiena hil zutela Zarautzen. Eta orain beste hainbat politikarien urteurrenak etorriko dira bata bestearen atzetik.

Ordoñez hil ondoren Donostiako Udaletxeko zinegotzi sozialista eta popularrek bina birkartzain eta auto bana zituzten. Gogoan dut garai batean 17 bat zinegotzi izan zituztela bi alderdiek. Autoz eta birkartzainez lepo ditut gogoan mende hasiera honetako Donostiako udaletxeko ataria. Desastrea!

Oker ez banago, 100dik gora lagun hil zituen azken 55 urteetan motibazio politikoko indarkeriak gure hirian: bi ETAk, GALek, gerra zikinak, indar polizialek manifestazioetan eta manifestazioetatik at...

Poliki-poliki aurrera goaz post-ETA garaiko atonia honetan, baina presoen gaia konpondu beharra dago ahal bezain pronto.

P.S. Ramon Etxezarreta elkarrizketatu zuen Enekoitz Esnaolak 2002ko udaberrian. Izenburua beste bat da, baina nik hauxe hartu nuen orduan ere: «Sufritzen duenak ez du zertan eduki behar arrazoia».

Argazkia: Enekoitz Esnaola. Ramon Etxezarreta erretzen Donostiako Udaletxean.

Duela aste batzuk idatzitako Futbola eta liburuak apuntearen jarraipena. Edo.

Hauts batzuk (ez gehiegi) harrotu zituen Twitter-eko nire horman Realaren gizonezkoen lehen taldera iritsi berriak diren Jon Guridi eta Igor Zubeldia gazteen irakurzaletasunak. Iban Zalduak txiokatu zituen bien erantzunak.

Desolazioaren definizioa: "Zein da irakurri duzun azken liburua?" GURIDI: "Ez dakit. Eskolan irakurriko nuen azkenekoa. Ez naiz irakurri zalea." ZUBELDIA: "Ez dut gogoan. Eskolan derrigortutakoren bat". https://t.co/KYxGLqoe5b

— Iban Zaldua (@IbanZ) 2018(e)ko urtarrilak 5

Futbolariek ez dute irakurle fama. Eta hori ez da oraingoa. Gogoan dut 2000. urtearen bueltan, Realak argitaratutako aldizkari batean nola amorratu ninduen Agustin Aranzabal jokalariak botatako erantzuna irakurketei buruz galdetuta. «Zero».

80ko hamarkadan Realean aritu zen Javier Sagarzazu, 1987ko udan derrepente hil zena Coruñako Deportivo taldean aurre-denboraldia prestatzen ari zela. Aranzabal bezala lateralean jokatzen zuen. Taldekide batzuen artean "arraro" fama ei zuen irakurtzen zuelako.

Espainiako ligan intelektual fama duen pertsona bat badago hori Jorge Valdano da. Behin entzun nion bazuela entrenatzaile bat ez ziona uzten kontzentrazioetan irakurtzen. «Nik nahi dudana da zu erabat kontzentratuta egotea futbolean», entrenatzaileak.  «Mister, irakurtzen ez badut, urduri jartzen naiz» esan omen zion argentinarrak.

Alavesen eman zituen lehen ostikadak Europan Valdanok eta gasteiztarren kapitaina Manu Garcia da, Realaren harrobian hazitakoa. Honek behintzat beste zaletasun batzuk baditu Argian egin zioten elkarrizketan kontatu zuenez (egin klik bere izenean): Galeano, Lucio Urtubia eta Los Chikos del Maiz, besteak beste.

Ez da arraroa Realean aritutako Mikel Alonso kultur emanaldietan ikustea (azkena, Lou Topet taldeak urte amaieran Victoria Eugenian emandako kontzertuan). Juanan Larrañaga ere bertan zen egun hartan, baina hor beste arrazoi batzuk zeuden tartean.

Apenas jarraitzen dudan emakumezkoen futbola, baina irakurri bakarrik ez, liburua idatzi eta kaleratu zuen 2014an aurreko denboraldira arte nesken taldeko kapitaina izandako Aintzane Encinas-ek: «Latidos de futbolista». Bolada batez aritu zen Marcan zutabegile eta orain El Diario Vascon ari da. Azken periodiko honek ere kaleratu zituen Esteban Graneroren poesia batzuk, literatur eskola batetik pasa ondoren. Hori bai, madrildarra atera izan da irakurzaletasuna sustatuz hainbat medioetan, adibidez JotDown-en.

Amona eta beste hamar

.@librosdelko vuelve a publicar en euskera. Ya está maquetada la traducción de 'Mi abuela y diez más'. Laster izango da kalean 'Amona eta beste hamar'. Bi suziri Libros del K.O., @realsocialista eta @JulenGabiria-rentzat! https://t.co/WlaDjTzMfC

— Ander Izagirre (@anderiza) 2018(e)ko urtarrilak 3

«Mi abuela y diez más» idatzi zuen Ander Izagirrek, Libros del K.O. argitaletxearen eskariz 2013an. Hintxa ilustratu ezagun batzuen futbolzaletasuna jasotzen duen bilduman kaleratu zuten. Askoren iritziz, bilduma horretako onena da Anderrena. Nik ez ditut gainerakoak irakurri, baina hau primerakoa dela garbi daukat.

2017ko maiatzean Cappa-tarrak «También nos roban el fútbol» liburua aurkeztera ekarri genituen realsozialistok, Ernest Lluch Kultur Etxearen laguntzaz. Ekitaldi amaieran amonaren ale bana oparitu genizkien aita-alabei. Bueltako bidaian, trenean, Angelek irakurri eta enamoratu egin zen liburuxkaz.

Padre, en el tren de vuelta de Donosti, disfrutando como un crío de "Mi abuela y diez más", de @anderiza. pic.twitter.com/oAF2OPWfxZ

— María Cappa (@mariacappaf) 19 de mayo de 2017

Anderrek esan bezala Julen Gabiria izan da itzultzailea eta laster egongo da euskarazko bertsioa eskuragarri.

Letrak eta futbola: Athletic vs. Reala

Athletic-ek bi jaialdi ditu martxan kultur alorrean: azaroan burututako Letrak eta futbola eta martxoan egingo den Thinking Football zinema festibala.

Azken urteetan ere gizonezkoen bi lehen taldeek elkarren kontra aritzen direnean bertso derbia jokatzen da.

Kultura eta futbola lotzea du xede otsailaren 19tik 23ra Donostian egingo den Korner jaialdiak (Reala eta Donostia Kultura dira antolatzaileak). Laster izango dugu egitarauaren berri.

Bukatzeko, egun hauetan plazaratu dute Beñat Sanz-ek eta Xabier Rodriguez-ek «Maite maitea», duela urte batzuk atera zuten «Beti maite, maite» haren bigarren (eta azken?) zatia. Aste honetan bertan eskuratu ditut biak. Ia etxeraino ekarri zidan Xabierrek berak. Hori bai atez-ate aritzea!

Rodriguez bolada batez Argentinan egon zen eta aurrekoan esan zidan baduela bertako futbolari buruzko liburua, «La pelota no se mancha». Itxura ona du.

Tira! Ez dirudi futbolariek letrak gehiegi maite dituztenik, baina futbolzale batzuk bai.

¿Aman los futbolistas las letras? Este apunte en castellano

Duela aste batzuk, buruan sartu zitzaidan sansilbestre bat korrituko nuela urte amaieran. Urteko lasterketa bakarra, korrika egin bai, baina nire kabuz ibiltzen bainaiz.

Arazo pertsonalak medio, larunbatera arte, hilak 30, ezin izan dut jakin non egongo nintzen hilaren 31n. Beraz, erabakia ezin lehenago hartu.

Lasterketak izeneko webgunean ikusi nuen egokiena Donostian bertan korritzea izango litzatekeela. Donostiako San Silbestrea abenduaren 31n arratsaldeko 16:00etan abiatuko da etxe ingurutik, Benta Berriko kiroldegitik eta, 8,2 kilometroko ibilbidea eginda, Easo plazan amaituko da.

Sartu naiz webgunean eta ikusi dut mezu hau Twitter-en.

INFO. Inscripcion con chip desechable agotada. Todavía podeis inscribiros con chip amarillo propio 16€, o con compra chip amarillo por 32€. Eskerrik asko!!! 💪😉

— S.SILVESTRE DONOSTIA (@SANSILDONOSTIA) 2017(e)ko abenduak 29

Nik ez dut txip-ik eta, beraz, 8 kilometro egiteko 32 euro pagatu beharko nituzke. 8,2 kilometro korritzeko gehitxo iruditzen zait jada 16 euro ordaintzea, baina gehiegizkoa iruditzen zait 32 pagatu behar izatea. Zer ematen dute horren truke?

Are gehiago, nire datuak El Diario Vascori eman behar baitizkiot. Kirolprobak gunea DVren esku dagoelako orain eta bertan egin behar baita izen-ematea.

Oso ondo iruditzen zait Donostiako lasterketa hori egotea, baina ez nago prest eskatzen duten prezio hori pagatzeko. Garestia da running-a. Garestiegia.

Eta nola ez, Luis de la Cruz-en liburuaz akordatu naiz: Contra el running.

P. S.: haize zakarra dago gaur Donostian. Kontuz ibili.

¡Qué caro es el «running»!, este apunte en castellano

Pare bat egun utzi ditut pasatzen Frantxis Lopez de Landatxek Denis Itxasori idatzitako gutuna lasaiago berrirakurri eta lerro batzuk idazteko. Bertan zeharka aipatzen den gai bati heldu nahi diot gaur.

Badira hilabete batzuk jada bueltaka dudala buruan adiskide batek esandako kontu bat. Adiskideak lagun bat du Glasgow hirian. Irakasle dabilela ulertu nion, baina horrek ez du garrantzirik. Garrantzia duena da bizitoki duen hiriko bizitza kulturala gertutik jarraitzen duela.

Euskarazko wikipediak Glasgow 600.000 biztanle inguruko hiri bat dela dio, 1.750.000 metropolia aintzat hartuz (gaztelaniazkoak dio 2.000.000tik gora dituela). Baina nik ingelesez dagoen apunte honi erreparatu nahi diot: List of festivals in Glasgow. Ikusi dezakezue garrantzitsuena dela Edinburgh International Festival, baina urtean zehar gehiago direla.

Argazki oina: The Royal Scottish Academy. Argazkilaria: Kim Traynor.

Bertako gidari komantxeak (hau da, Glasgow-n bizi denak) zioen pasa den udan Donostian egindako egonaldian berak ez zuela Eskoziako aipatu jaialdietako zuzendari eta arduradunik ezagutzen, nahiz eta, esan bezala, bertako bizitza kulturala gertutik jarraitu. Aldiz, Donostian hori erabat ezinezkoa zela, politikari eta kultur arduradunek komunikabideetan zuten presentzia zela eta.

Eremu honetan ere Donostia, bakarra munduan?

Adiskideak zioen hemen herritarrek irentsi dutela amua politikariek (eta jada baita arduradun horiek ere) publikoki agertu behar dutela etengabe zertan ari diren (ustez) kontatzen. Eta hori ez zela aldatuko herritarrok (-ok jarriko dut orain) etengabeko presentzia mediatiko horri buruz zerbait esan arte.

Hau da, gure periodiko, irrati eta telebistetan modu hain nabarmenean agertzen diren hauei herritarrok esan beharko geniela «Hey, agerraldi gutxiago eta isilpeko lan gehiago».

Adiskidearekin izandako berbaldi hau zuekin konpartitu nahi nuen gaur.

Horretaz gain, Frantxis-ek gutun amaieran dioena desio dizuet ere: «Te deseo calma y templanza» zioen berak. Patxada guztiontzat!

Cristina Martínez eta Cabezafuegoren «Cuento de hadas en la Vieja Iruña» jarriko dizuet, Shane MacGowan eta Kirsty MacColl-ek famatu zuten «Fairytale of New York» haren bertsio labetik atera berria.

Esa eterna presencia mediática, este texto en castellano.

CRISTINA MARTINEZ Y CABEZAFUEGO-Cuento de hadas en la vieja Iruña from Cabezafuego on Vimeo.