Markos Zapiain

"Errautsen distira" izenburuak iradokitzen duenez, bada oraindik aspaldiko gerra zibil hartako suaren txingarrak barrualdea berotzen dionik, are kiskaltzen. Lau dira Xabier Mendigurenen liburua osatzen duten kontakizunak. Narratzailea protagonista bera da lauretan, lehen pertsona erabiltzen du eta gerra bizi izan ez zuen lagun bat da, gure antzekoa. "Antziqako fotografixia"n zein "Zapero, gogoan zaitugu"n, protagonistak zerbait nahi du orain (ligatu, dirua); hori lortzeko aitzakia gisa gerra hartako pasadizoren bati buruzko ikerketa bat (historikoa, kazetaritzazkoa) egin beharra erabiliko du. Baina hasieran aitzakia zen ikerketa horrek, aurrera egin ahala, protagonista liluratu eta erakarri egingo du, halako indarrez, bidean aldatu edo desegingo baititu ligatu nahia eta diru beharra

Gerra garaiko gizaseme mota batek aldaraziko ditu gaur egungo protagonistak: gizajoak hain zuzen. Hildako gizajoak zein gizajotasunari esker bizirik irtendakoak. Gizajo haien itzalek protagonisten eta beren egungo gurarien arteko harremanak eraldatuko dituzte. Orduko koitaduen berri izateak balio moral jakin bat indartuko die: duintasuna. Kolpe moral horrek zerbait EZ egiteko erabakia hartzera bultzatuko ditu: ganora barik ligatu, xoxa eskuratzearren egia ezkutatu, faxisten musikaz maiteminduta gozatu...

Zentzu horretan, azkeneko ipuina, "Biziak ez zuen txoria balio", duzu anbiguoena. Bertan, izan ere, gerra garaiko sekretuaren desestaltzeak bi bider eramango baitu protagonista ukora: aurrena, musikari faxistak protagonistaren aita inozoaren bizia salbatu izanak haren omenezko estatua zartatzea eragotziko dio (protagonistaren jokabide hori ez dator bat gurean "duintasun" hitzak bereganatu duen adierarekin); baina gero, salbatu ez zituenen oroitzapenak haren musika joko duen kontzertuari muzina dio aginduko.

Azkenik, "Aita Morlans itzuli da" ilun antologikoak kontrapuntua egingo die beste hiru ipuinei. Alde batetik, bertan ez da koitadurik ageri, fraideak direlako nagusi beharbada. Bestetik, bertakoa izango da hasieratik egia benetan ezagutu nahi duen protagonista bakarra. Bera izango da ordea egia ezagutzera helduko ez den protagonista bakarra, fraideak direlako nagusi beharbada.

Kaputxinoak dira "Errautsen distira"ko pertsonaiarik arriskutsuenak, eroenak eta biribilenak. Sasoi batean bazen gizatasun handi bat zerion makina bat fraide maltzur, minbizia baino gaiztoagoak. Orain udaltzainak nabari dira gehiago, baina gizajoagoak dira, borra bera ere lotsaz bezala erabiltzen dute.

Atzoko "Berria"n Zeller jenerala aipatu zuten, De Gaulleren aurkako putxista. Algeriaren burujabetza onartzen ez zuelako matxinatu zitzaion André Zeller presidenteari.

Gure amama, Anttoni Peluaga, neskame jarri zuten Zellerrenean, Poitiersen, altxamendu faxista zela eta Irundik ihes egin behar izan ondoren. Oso ongi konpontzen ziren. Amamak batez ere Zellerren seme bat jagoten zuen, Michel, diabetikoa. Bestea, Jacques, bigarren mundu gerran, alemanen aldeko mobilizatze orokorra saihestearren Algerian ezkutatu zen, beste asko bezala. Gero, Indotxinan, lehergailu batek zango biak hautsi eta hil egin zen.

Amama Euskal Herrira 39an itzuli zen, ezkontzera. Baina aurrerantzean ere harremanak zainduko zituzten. Gerra ostean Zeller Parisko gobernadore militar egin zuten eta amamak, ordurako alargundua, pozik hartu zuen Tuillerietan bazkaltzeko gonbitea. Han joan zen, txiro batzuei darien dotorezia duinaz. Behin batean, Zeller, bere emaztea eta Michel diabetikoa Algeriara zihoazela, Irunen gelditu eta amamarekin Jaizkibel inguruan ibili ziren gure lurraz gozatzen.

Chez monsieur Zeller ikasiriko hitz jolas hau erakutsi zigun amamak txikitan:

"Un, deux, trois, nous irons au bois"

"Quatre, cinq, six, cueillir des cerises"

"Sept, huit, neuf, dans mon panier neuf"

Orduz geroztik, "cerise" dut frantsesezko hitzik gogokoenetakoa. Gaztelaniaz, berriz, "titilar", Luis Rosalesek bezala, baina baliteke nire euskaltasunak zerikusirik izatea.

Euskaraz txit ederra duzu "halabeharra"; baita "liluratura" ere, Juan Luis Zabalak asmatua oker ez banago. Italieraz ia hitz guztiak dira atseginak, baina ez ote da txundigarria minigona "minigonna" esatea?

Edozein gisaz, bada hizkuntza guztietan berbaren bat hain karrankaria eta itsusia erakargarri egiten baita, hala nola...

Umearen ikasgairik garrantzitsuena, berez ikasten duena (hezitzaileen despit baina hezitzaileei esker), gizartean eroso samar bizitzen ahalbidetuko diona, honetan datza: gurasoek, irakasleek eta oro har goikoek jendaurrean aldarrikaturikoak ez duela zertan bat etorri benetan egiten denarekin. Desberdina izan daitekeela plazan darabilzun mintzoa eta etxeko jokamoldea. Hain zuzen, esajeraturen batek "hipokresia" deritzon tarte hori trebeki kudeatzen dakiena gaiago da bizimodu modernoan ongi kokatzeko itxurak gordetzen ez dakien "lotsagabea" edo esana eta egina batzen saiatzen den "zurrun gain-ideologizatua" baino.

Umea berehala ohartzen da egokitu zaizkion guraso ezkertiar, abertzale eta feminista horien eguneroko jokabide apur bat "lausoaz". Bitarte hori, gizatasunaren ezaugarri unibertsala bada ere, aldi-alde bakoitzak era berezian dantzatzen du. Gurean, berbarako, aurreko belaunaldietan sexu kontuetan nabaritzen zen gehiago: agintariek eta gurasoek, egin nahi bai baina oztopo erlijiosoengatik behar bezala ezin egiteak sorturiko desoreka eta amorrua, umea erru sentimenduz puztuz husten zuten.

Gaur egun, sexuari dagokionez egoera irauli egin da, eta esanaren eta eginaren arteko aldeak bestelako bideak hartu ditu.

Iaz lehenean, hamasei urteko ikasle batek kontatu zidan ohean fusila garbitzen ari zela, supituki aita gelan sartu eta bertan ikusi zuela. Orduan aitak "barkatu!" xuxurlatu, atea tentuz itxi eta sukaldera joan zen. Ikaslea ere bai, behin gozoro amaitu ostean. Sukaldean, semeak kontsolatu behar izan zuen aita, hain sumatu zuen deseroso eta urduri: "trankil, zeregin naturala da, ez da batere txarra, zuk ere egingo zenuen inoiz, lasai aita, hala, hartu zerbait merendatzeko eta ez kezkatu."

Deigarri gertatzen da zelan gailentzen zaion Exkixurenean herriarenganako jorana sexuzko grinari. Gurutzek gogor erakarriko du Exkixu artean birxina, bero-bero jarriko du.

Gehienek, gose mota hori aseko lukete eta gero gerokoak. Are gehiago, gertu geundeke gure joera politikoak bikote-kidearenetara moldatzeko, pixka bat behintzat. Alegia, espeziearen iraun nahia, gizabanakoaren grina erabiltzen baitu bitartekari eta mozorro gisa, taldearenari nagusitzen ohi zaio.

Esate baterako, behin batean, Ondarroako traineruan zebilen arraunlari batek, arras erradikala, Bartzelonako diskoteka batean ligatu egin zuen. Berehala sumatu zion neskari polizia usaina, baina desioa nagusitu eta poliziaren autoan larrutan egin zuten. Neskak guanteran zeraman pistola, eta txorta-ostean arraunlariari erakutsi egin zion.

Iraunkorragoa eta ospetsuagoa izan zen Lekunberriko emakume karismatiko baten (bertako ezker abertzalearen gidari naturala) eta autobiaren obra zaintzera etorririko gizon polizia baten artekoa. Harritu egin gintuen buruzagi abertzalea kuartelillora ezkontzeak.

Alderantziz dabil ordea Exkixu: politikan bat etortzea ezinbesteko baldintza du maitasuna behar bezala egiteko. Gurutzeren epeltasunak eta beldurrak Exkixuren zakila zimurtuko dute.

Zabaldu dizut nire etxea, zabaldu dizut nire intimitatea, eman dizut nire bihotza, erakutsi dizkizut nire argazkiak biluzik, nire konfidantza osoa eman dizut, nire bizitza zure esku jarri dut, zuregatik kolokan egon da nire familia zoragarria, daukadan guztia eta naizen guztia izan da zurea, nire ordenagailua barne...

Eta, egia esan, ulertzen dut halako ez-ustekoak gogorra izan behar duela zeu lako lagun delikatu batentzat...

Baina orain, burua argiago, nire maitasuna mespretxatu duzula sentitzen dut.

Nik nire burua ukatu dut, dena utzi dut, badakizu nola nabilean lanean, zuregatik.

Baina zuri axola zaizun gauza bakarra da: "Armendariz da? Ala ni naiz? Esan egia!!"

Egia bakarra da nik asko maite izan zaitudala, asko, eta zuk badakizula, badakizu oso ondo, eta garrantzi handiagoa ematen diozula halako ergelkeria penagarri bati nire maitasun ikaragarriari baino.

Hau da nire azkeneko mezua. Banoa betirako, lotsatuta, nazkatuta eta negarrez.

Agur. Erruak maitasunari irabazi dio.

Hemen argitaratzen dituen erantzunak ez bezalakoak dira "Begietatik": http://www.begietatik.blog-city.com Patxiren blogeko idazkiak: hemengoak bizkorrak, barregarriak, argiak; "Begietatik"ekoak, berriz, ilunabar lasai eta malenkoniatsu bati dagozkio.

Zumarragako funtzionarioak, bestalde, ederki menperatu du argazkiak blogean kokatzeko teknika konplikatua eta ume bakartiak itsaso magikoari begira eta antzekoak ditu gustuko.

Zergatik da hain ona Patxiren bloga? Estilo bat duelako, musika berezi bat dariolako, kutsu goibel eder batek barnebiltzen duelako guztia, testuak zein argazkiak.

Jesukristoren nortasunaren enigma asko ez da behar bezala deskiribildu, ilunpean datza oraindik.

1-Indar okupatzailearen aurkako komando armatu bateko kide gisa ezagutu dugu. Soldadu erromatarrek Jesusen dizipuluak atxilotu zituztenean iskiluz ederki horniturik zeuden San Pedro eta enparauak. Komando barruan, hala ere, Jesusek bake-bideak jorratu zituzkeen, etsaia maitatzea eta beste masaila ipintzea, ETAren baitan, ETAtik irten barik, etengabe su-etena eta politika aldeztu dutenen antzera.

2-Beste zerbait ere aldeztu zuen Jesukristok: seta zein tema, eskatzeko orduan. Arrakasta handiz erabiltzen da ikastetxeetan aprobatzeko eta nota hobeak lortzeko. Dena den, Jesusek, agintari bigungarri legez, ez zuen irakaslearen figura erabili, baizik epailearena. Otoitz etengabe egitea zein eraginkorra den adierazteko, parabola hau kontatu zuen (Lukas 18): bazen behin epaile normal bat, "ez Jainkoari beldurrik, ez gizakiari begirunerik ez ziona", aski alferra epaiak argitaratzeko orduan.

Hiri berean emakume alargun bat bizi zen, epaileari "egidazu justizia etsaiarekiko auzian" eskatu ziona. Jaramon handirik ez epaileak ordea. Baina hain setati jarri zen alarguna, hainbeste bider joan zitzaion bisitan epaileari, honek, azkenik, amore eman eta gogoeta hau egin baitzuen: "ez diot Jainkoari beldurrik, ezta gizakiari ere begirunerik; baina, alargun hau gogaikarri zaidanez, egiodan justizia, etengabeko buruhausterik eman ez diezadan."

Jesusen esanetan, epaile zuzengabeak bezala, Jainkoak ere ezingo ditu gau eta egun deiadarka ari zaizkion plastak jasan eta "berehala egingo diela justizia diotsuet".

3-"Soinujolearen semea"-n Daviden traizioak ezinegona eragin omen dio hainbati. Edozein gisaz, Daviden traizioaren eta Daviden kristautzearen aldiberekotasunak Atxagaren aurkikuntza garrantzitsu bat ematen du, Jesukristoren bizialdiaren funtsa traizionatzea eta traizionatua izatea izan baitzen: bere sendia traizionatu zuen aurrena, juduen Jainkoa eta juduak hurrena; gero, Judasek traizionatu zuen Jesus; eta azkenik gurutzean Jainkoak berak.

Halatan, kristau izatea, Jesukristoren imitazionea, uste baino korapilatsuagoa da: eskatzen baitu, ezagunagoak genituen beste jarrerez gain, militaristak bakera erakartzen ahalegintzea (baina militaristen artean bizitzeari utzi gabe), gogait eragite militantea eta traizioaren erdigune bilakatzea.

Oso polita gaur "Berria"n Luis Karlos Garciak Pilar Sanpedrori eginiko elkarrizketa, "Amodioaren mitoaren aurka" izenburukoa. Hemen dago:

http://www.berria.info/hemeroteka/inprimatzeko.php?htmla=BERRIA/y2004/m10/d20041020/p00017015.html

Enigma handia da zergatik maite ote duen zenbaitetan herriak tiranoa, edo errege kokolo bat.

Antzera, nolatan nahi izaten dute emakume batzuek, luzaro mehatxuak eta jipoiak pairatu dituztenek, erasotzailearekin bizitzen jarraitu? Izan ere, lagunak on egiten digutenen artean aukeratzen baditugu ere, "sarri askotan gertatzen da emakumeok bikotea sortzea batere onik egiten ez diguten eta atsekabetuta nahiz min fisiko eta psikikoak jota uzten gaituztenekin." Zergatik gertatzen dira "sufrikarioz betetako amodio penagarri horiek?" Nondik nora andre askoren (batzuk aski helduak eta oso argiak) etengabeko umilazioa onartu behar hori?

Diru katea garrantzitsua izaten da, baina ez gutxiago lotura emozionala. Sanpedrok uste du badela gure gizartean maitasunari buruzko filosofia ezkutu bat, halako hondamendiak ahalbidetzen dituena, eta beraz kritikatu beharrekoa.

Sanpedroren esanetan, gizarte osoak beharko luke terapia, "gailendu dituen kontzeptu, mito eta abarrek ematen baitiote bide emakumeen aurkako indarkeriari". Zehazki, amodio erromantikoak (eleberriek, telebistek eta filmek, besteak beste, sustatuak) genero indarkeriari laguntzen ei dio.

Tristan eta Isolda, Romeo eta Julieta, Leturia eta Miren... mendebaldean ez zaio lekurik egin maitasun zoriontsuari. Gure arteko lirikak ez du plazera, lasaitasuna, begirunea edo poza goraipatu; hain gutxi epikak. Aitzitik, sufrikariozko pasio gisa izan da amodioa irudikatua.

Sanpedroren iritziz, horrek badu zerikusirik "biolentziaren espirala" deitu denarekin: erasotzaileak bikote-kidea gaur jipoitu eta bihar inoiz baino gehiago maite duela ziurtatuko dio. Ziklikoak izaten baitira genero indarkeriaren ibilbideak.

Sanpedrok, bestalde, Ana Karenina, Madame Bovary, Melibea eta antzekoen kasuak ikertu ondoren, amodioa haien bizitzan oinarri zein helburu dela nabaritu du, haien izaeraren eta bizimoduaren muina. Aldiz, inguruan dituzten gizonen bizitzetako zati baino ez da izaten. Gaur egun ere, emakume askok sentitzen du maitasunik gabe bizitzak ez lukeela batere zentzurik.

Sanpedroren ustetan, haatik, belaunaldi berriak ikuspuntu errealista, materialista eta pluralistagoekin hezi beharko genituzke, eta azpimarratu bikote-kidea aukeratzeko orduan txiripak eta arbitrarietateak duen garrantzi erabakigarria; inork ezin duela albokoa beti eta guztiz ase; maitasuna ezin dela sakrifizioan oinarritu; eta norberaren asmoak eta ilusioak ezin direla bikote-kidearen menpean jarri.

Sukaldarien aurkakoa eta antzekoak egiten dituztenek badakite euskal gizartea trinkotu eta abertzale izateke kalitate demokratiko txukun bat behintzat nahi dutenak ere separatista bilakarazten dituztela.

Orduan?

Okupazio indarren atxilotze berehala arbitrario nabaritua, tortura basatia, torturapean botarikoetan oinarritu salaketak eta brunetearen lintxamendu itzelak...

Atzo Mikel Aramendik adierazi zuen Auzitegi Nazionaletik "El Mundo"rako filtrazio bideak aski ezagunak direla honez gero.

Zeintzuk dira?

Antzerki krudel horrek sozialistak gobernuan egotearekin ez duela zerikusirik dio zenbaitek, eta Galindorena eta Roldanena aipatu eraso faxistaren osagai barik presoak hurbildu aurreko aperitifa izan dela.

Auskalo.

Zer esan nahi du Amagoia Ibanen "sukalde batzuk ederki ari dira lanean" horrek?

Cilineren "Gauaren muturrerainoko bidaia", Matias Mugikaren euskaratze lan itzelari esker Igela argitaletxearen "Literatura" saileko bosgarren perla bilakatua, Francois Dupeyron-ek, Donostiako zinemaldiak erakutsi berri duen "Inguilizi"ren zuzendariak, behinola Urrezko Maskorra irabaziak, hartu du bere gain. ("Inguilizi"ren gaineko D.J. Mendigreenen iruzkin zuhurra, hemen: http://www.sustatu.com/1095524053; baita hemen ere: http://www.eibar.org/blogak/mendiguren/categorylist_html?cat_id=8)

Igelaren sail bereko seigarren liburua duzu Truman Capoteren "Odol hotzean", euskal idazlerik onenetako batek, Xabier Olarrak, euskaratua. Dagoeneko bizpahiru aldiz zinemaratu badute ere, Douglas McGrath-ek ez-ohiko alde batetik helduko dio "Every Word Is True" delakoan: errealitatea eleberrian sartzeagatik egin zen ospetsu, besteak beste, "Odol hotzean" liburua; oraingoan Truman Capote bera sarraraziko du fikzioan McGrath-ek, garrantzi handia izango baitu filman gazte hiltzaile biekin idazleak izan zuen harremanak.