Harrikadak

Kalean jada, Oier Aranzabalek Iñaki Peña medikuarekin «Barruan gaude» podcastean izandako solasaldia aukeratu nuen bidaide.

Google Podcast plataforman ere entzun dezakezu @BarruanGaude. Harpidetu eta adi plataformari!https://t.co/YRYeNXOCGu

Bihar Iñaki Peña (@PatxiLurra) zinemagile eta mediku paliatibistaren etxean sartuko gara.

🎧👇 pic.twitter.com/hghCJ4mmIX

— Barruan Gaude 🎙️ (@BarruanGaude) July 1, 2021

Paseoa baino egun batzuk lehenago, gertuko pertsona batek esan zidan norberak bere buruarekin aritzeko bakardadea behar duela, ez duela interferentziarik behar. Ados nago, baina ez erabat.

Ez daukat ohitura handirik oinez ezer entzun gabe joateko. Nahiago zerbait entzutea,  Chirbesek zioen bezala, nire barne bizitzak ostra batek baino gehiago aspertzen bainau.

Beraz, podcasta entzuten nuen bitartean egin nituen kilometro batzuk. Eta pizgarri suertatu zitzaidan, iradokitzailea.

Iñaki Peña medikuaren lana ez da samurra: norbait sendatu ezinik badabil, berak modu duinean hiltzen laguntzen baitu pertsona hori. Hau da, zaintza aringarrietako medikua da.

Une honetan etorri zait burura Oierren galdera bat. Ea heriotza duinik ba ote dagoen. Baietz dio Peñak, gure gizartean ohikoena dela pertsona era duinean hiltzea, horretarako tresnak baditugula.

Bigarren galdera bat egin zion Oierrek: zer ote den modu duinean hiltzea. Memoriaz ari naiz, ez audioa entzun berritan, heriotza duina bizitza duinaren amaiera dela, zure balioen arabera hiltzea.

Peñak heriotza ez duinaren adibide gisa jarri zuen mundu guztiak ikusi ahal izan zuen Muammar al Kadafi-ren hilketa. Eta modu duinean hiltzea Augusto Pinochet-ena.

Peña doktoreak heriotza duina ez du soilik identifikatzen eutanasiarekin edota suizidio lagunduarekin. Hori aukera bat da, zorionez berriki onartu duena hegoaldean Espainiako Parlamentuak (03/2021 legea).

1.- La vida humana es el mayor derroche económico de la naturaleza... #chirbes #enlaorilla

— Mikel Iturria (@iturri) December 11, 2015

Chirbes aipatu dut eta berak zioen pertsonen bizitza naturaren xahutze ekonomiko handiena zela. Dakizunari etekina ateratzeko moduan zaudenean, hil egiten zara eta atzetik datozenak zerotik hasi behar berriro. Hala izaten da maiz, bai.

Hiru dokumental eginak ditu gaiari buruz Peñak. Horietatik lehena Aulki hutsak da. Bertan, hasieran, Berri Txarrak taldearen Min hau kanta agertzen da. Behean Gorka Urbizuk Katamalo taldean eginiko bertsioa jarriko dut.

Pasa asteburu ona!

Vivir dignamente, morir dignamente, este apunte en castellano

Egun hauetan atentzioa eman dit Espainiako Radio 3eko hiru kazetariri zuzendaritzak bidalitako agur gutun burokratikoak sortutako olatuak. Ez olatuak berak, baizik eta gutxienez bi (jubilatzeko adinean) publikoki agertu direla esanez lanean jarraitu nahi zutela.

Ez ditut Radio 3eko komeriak ondo ezagutzen. 1980ko hamarkada bukaeran eta 1990eko hamarkadan, batez ere, bai jarraitzen nuela emisora, baina gero pixkana joan nintzen handik apartatzen.

Min eman zidan Diego A. Manrique erditik kentzeko egindako jokaldia, baina hori jada XXI. mendean gertatu zen. Asko gustatzen zitzaidan, adibidez, bukaeran aurkezten zuen El Ambigú irratsaioa.

Julio Ruiz ez da erreferente bat izan niretzat, baina bai gertuko hainbatentzat. José Miguel López 1990eko hamarkadaren bueltan bai entzuten nuela, gustura gainera. Javier Tolentino ez dut jarraitu.

Batez ere lehenengo biek zabaldu dute ez direla konforme zuzendaritzak hartutako erabakiarekin. Hau da, 67-68 urterekin prest zeudela lanean jarraitzeko, asko gozatzen zutelako irratsaioarekin.

Lanpostu publikoetan, Administrazioaren menpekoak, uste dut nahikoa dela langa hori agur esateko. Hortik aurrera baten batek jarraitu nahi balu, utz dezala eremu publikoa eta joan dadila pribatura.

Alde batetik kulturak, bestetik kazetaritzak, bakoitzak bere aldetik nahikoa arazo dituzte. Biak batera elkartuz gero, areagotu egiten dira problemak. Eta horrela dago kultur kazetaritza Espainian oraintxe bertan.

Premio Nacional de Periodismo Cultural... en paro. Así está el sector.https://t.co/iWuVvdxFwR

— Álvaro Colomer (@AlvaroColomer) June 21, 2021

Radio 3k arazo asko dituela dirudi, eta, seguruenik, Tomás Fernando Flores zuzendaria da handienetakoa: ez dut niretzat fidagarri den inor berari buruz ongi esaka entzun.

Jarraitu nahi dutela lanean? Ondo. Podkastak bogan dauden unean, erraza dute. Eta ez zaizkie faltako antenak eta tribunak.

Aldaketa garai bete-betean gaude hainbat alorretan eta irratigintzan, kazetaritzan, kulturgintzan ere bai.

Argiago esango dut: gazteei, gazteagoei eman behar zaizkie aukerak baldintza onetan lan egiteko. Baita eremu publikoan ere. Bestela jai dugu.

Eskertu egindako lana, nola ez!, hiru hauei eta aste honetan bertan Radio Euskadiko antenari agur esan dioten Kike Martín eta Félix Linares bikoteari. Mila esker!

Gu sortu ginen enbor beretik sortuko dira besteak.

Enborretik Rodrigo Cuevas sortu den bezala. Asturiarra ostiralean egon zen Victoria Eugenian bere kabareta, talentua, LGTBI eta langile klasearen harrotasunarekin.. baita musikarekin, nola ez ba.

Del mismo tronco del que nacimos nosotros..., este apunte en castellano.

Zihara Jainaga Larrinaga kazetariak Ana Zubiaga Elordieta zientzilariari eginiko elkarrizketa argitaratu zuen Berriak pasa den igandean: Ana Zubiaga: «Helburua minbiziaren hilkortasuna saihestea da».

Donostian neguko egun euritsu batean eguzkiaren izpiak bezainbeste egiten dute dir-dir nire ezagupen zientifikoek, baina eskuak burura eraman nituen ez nuelako Ana Zubiaga ezagutzen.

Elkarrizketa irakurri eta gorde egin nuen. Asmoa astean zehar berrirakurri eta hura gaztelaniara itzultzea zen.

Larunbat arratsaldea aprobetxatu dut horretarako eta emaitza hemen dago: Ana Zubiaga: «Ser científica es ser artista».

Minbiziari buruz ari da bertan, puntako ikertzailea baita alor horretan, baina apunte honen titulurako erabili dudan esaldi modukoak ere oparitzen ditu: «Zientzialari izatea artista izatea da».

Soinu banda Anarirena da, Epilogoa.

Alde batetik, aste honetan bi kontzertu eman ditu Anarik Donostiako Antzoki Zaharrean. Berak meritua kentzen dio bere buruari, bete egin duelako bietan, baina soilik edukiera erdizka daude oraindik gure kultur guneak. Hala eta guztiz ere, 500 lagun bi egunetan.

Bestetik, Zubiagak dio elkarrizketan «Baserriko alaba naiz». Eta Anariren bideo hau baserri batean dago grabatua.

Gainera, profetiko samarra ere bada. Erreparatu letrari.

Epilogoa

Ihes egiteko era guztien artean, gutako bakoitzak aukeratua du berea, eta zuk zeurea.

Oharkabe, erabaki duzu bizitzeran gorritik metro bat atzera bizitzea, bidean seinaleak: zaindu segurtasun tartea.

Badakizu, garrantzirik ez duten gauzen artean, garrantzi gehien dutenak, bihurtzen dituzula garrantzizkoenak,
Eta trenak euri tanten kontra lehertzen hasten direnean,
Hutsuneak azpimarratuz
Zeure burua ikusten duzu kotxeen argien itzal bustian
Telefonoz deitzen duen
animalia izu eta hipokondriakoa

Eta tristuraren industriak zuretzat sortuak dituen
antsiolitiko eta kantuak, makrobiotika eta liburuak,
konstelazio eta terapiak, sare sozialak eta farmaziak,
zure melankoli burgesa bezatzen dutenak

dena duzu
dena duzu galtzeko
dena duzu galtzeko beldurra

Solasean ari ginela gogoratu nintzen aitak berrogeitaka urte zituenean ultzera bat izan zuela; ospitaleratuta egon zen ia hilabetez. Amaren bertsioaren arabera, medikuek esan zioten egunero jaten zituen pipermin txiki haiek eragin ziotela ultzera hura, ultzera haiek.

Garai hartan bi behi genituen etxean. Ez dut gogoratzen zenbat urte nituen, baina 10 baino gutxiago.

Aita ospitalean zegoela, nork gobernatzen zituen aziendak? Amak eta inguruko baserritarrek.

Behien kontuak eraman gintuen beste arlo batera.

Gerora albaitaria etortzen zen behiak susara zeudenean, eta ernaltzen zituen, baina gogoan dut urte batzuk lehenago bizpahiru aldiz lagundu nuela aita behi bat eramaten, oinez, inguruko baserrietara.

Etxetik gertuen zegoen hartan, arbola zegoen etxeko atarian. Aitak ni han ezkutatzeko esan zidan. Beste baserrian, berriz, belar meten atzean jartzen nintzen.

Zezen puska aterarazten zuten baserriko ukuilutik. Kabitu ezinik animalia. Niri beldurra ematen zidan, baina behin behia estali ondoren lasaitu egiten zen. Edo hori gorde dut kaskoan.

Baserri indartsua zen, mendi lur asko zituena. Bi seme-alaba izan zituen etxeko bikoteak. Alaba gaztea zenean gaixotu eta hil egin zen. Amak ez zion kolpe latz hari buelta eman. Aitak ere nahikoa lan.

Baserria zimeltzen hasi zen. Gu joaten ginenerako kosta egiten zen ulertzea nola bizi zitekeen han familia bat.

Semeak etxeko behien esnea partitzen jarraitu zuen etxez etxe hiriko kaleetan barrena. Ohitura hau debekatu zuten arte. Ez nuen beste lanetan ezagutu.

Gurasoak hil ziren eta berak hirian bertan zuten etxebizitza batera joan zen.

Gaur egun 70 urte inguru izango ditu eta, kontatu didatenez, baserria berritu eta hantxe bizi da.

Magdalena ez nuen gertu, baina bai piperra.

P.S.

-Irakurri duzu Marcel Proust-en Denbora galduaren bila?

-Ba ez, ez dut irakurri.

-Ba aprobetxatu uda! Hemen 7 liburuak, 2700 orrialde (debalde, domeinu publikoan, gaztelaniaz). Bestela atera kartera eta ordaindu 60 euro estutxe honengatik (gaztelaniaz). Lehena bakarrik dago euskaraz, Swann-enetik; lehen orrietan jasotzen da magdalenarena.

Oharra: irudia Wikimediatik jasoa.

El pimiento de Proust, este apunte en castellano.

Musika -GAILU-ren kontura: Baserritar bati entzun ondoren.

Ander Izagirrereren Cómo ganar el Giro bebiendo sangre de buey liburua irakurri dut gizonezkoen aurtengo Giroa jokatzen zen bitartean eta ez dut etapa bakar bat ikusi telebista aurrean. Giroaren bukaera hurbiltzen ari zela enteratu nintzen Egan Bernal zela lider.

XX. mende hasieratik XXI. mende hasiera honetara ekartzen gaitu Izagirrek. Eta berdin du ziklismoa gustuko izatea, faxismoa, komunismoa, bi mundu gerrak, eliza, feminismoa eta gai asko agertzen baitira gizon zein emakume batzuk pedalei eragiten dieten bitartean.

Baina gaur Mikel Ayestaranen liburu berriari buruz egin nahi nuen berba, zeharka bada ere: Jerusalén, santa y cautiva.

2015eko urtarrileko egun hotz batean sartu ziren Jesuralemgo Musrara auzoko etxe batean Aloña, Ane, Telmo eta Mikel berak osatzen duten familia.

Ez da merke korrespontsal izatea. Inoiz ez da izan. Eta enpresa edo erakunde batek pagatzen ez badu, norberak egin behar aurre hainbat konturi. Eta Ayestaran autonomoa da, freelance, nahiz eta Vocento eta EITB taldeentzat aritu lanean modu erregularrean.

33. orrialdean dio: «entre el piso y la escuela internacional, otro tema fundamental para un expatriado con hijos, comienzo cada mes con una losa en la espalda, una losa desconocida para la mayor parte de los expatriados que me rodean a quienes sus empresas les pagan los gastos».

Apunte honen irudian Enric Gonzálezek, El Pais egunkariaren korrespontsala zenean, New Yorken bizitako pasarte bat ageri da, Historias de Nueva York liburutik Ayestaranek hartua. 50.000 dolar jarri behar izan zituen egunkariak urtebeteko alokairua aurreratzeko.

Josefa Gutierrez egunkariko administratzailearen moduko figurarik gertu ez izatea botatzen du faltan Ayestaranek, Manhattan-eko etxebizitza prezioak eta atzerriko unibertsitate batean adina ordaindu behar baitu Jerusalemen ostatu hartu eta seme-alaben lehen hezkuntzagatik.

Badago Ayestaran bezalako kazetarien maisu (El camino más corto liburua askotan aipatu izan du Mikelek) izandako Manu Leguinecheren esaera bat jasoa liburuan. Azken honek dio bera bezalako erreportariak hiru d-dunak zirela: dipsomanoak (zurruteroak), dibortziatuak eta depresiboak. Gernikarra athleticzalea ere bada. Aldiz, Ayestaranek ez du lau ezaugarri horietatik bakar bat ere betetzen: ez da zurruteroa, ezkonduta dago, depresio zorionez urrun du eta realzale porrokatua da.

Hiri Santuko lau auzoetatik barrena eramaten gaitu liburuak, bertako hainbat auzotar ilustre eta ez hain ilustreren ahotsen laguntzaz. 38.000 biztanle ditu Hiri Zaharrak, bertako parte zaharrak. Metraileta eta arma kopurua zein den ez dakit, baina mundu mailako markatik gertu ibiliko da.

Bost komunitate desberdintzen ditu idazleak: musulmanak, judutarrak, kristauak, armeniarrak eta nazioarteko komunitate aldakorra osatzen duten diplomatikoak, kooperanteak eta bera bezalako kazetariak.

Zilborrari begira bizi garen euskaldun askok uste dugu gu bakarrik gaudela hiperzatituta. Liburu hau irakurtzea besterik ez dago jakiteko Jerusalemen dagoen banaketa Champions League mailakoa dela.

Bi besarkada berezi daude liburuan, bietan Mikel eta Aloña senar-emazteak dira protagonista. Lehena estrainekoz famili osoa etxera sartu eta umeak oheratu ondoren ematen diote elkarri, 2015eko urtarrilean. Bigarrena, berriz, bost urte beranduago Ana Alba kazetari kataluniarraren heriotzaren berri izandakoan.

Beste Ana batek, Malagon abizenekoak, Ez dakit zertaz ari zaren ipuin bilduma kaleratu du maiatz amaieran. Mantso ari naiz irakurtzen, horrela irakurri behar omen dira ipuin liburuak (Iban Zaldua dixit). Bigarren ipuineko protagonista emaztea minbiziagatik galdu duen gizonezko bat da, alargundutako aita. Haurrak bakarrik haztea tokatuko zaio, beraz. Eta, zer nahi duzue esatea, zirraragarria izan da egun berean Ayestaranen epilogoa (Ana Albari eskainia) eta Malagonen ipuina irakurtzea.

Musika pixka bat jar dezagun, umoretik bukatzeko apuntea. 192. orrialdean Ayestaranek kontatzen du pasadizo bat non Enrique Morentek Lorcaren poeman oinarritutako kanta hau azaltzen den. Ez dut gehiago kontatuko.

Txintxuak izan, edo ez. Irakurri liburu onak eta txarrak. Eta pozik bizi!

Las vicisitudes de un corresponsal autónomo, este apunte en castellano.

Me acuerdo de Rafa Berrio, este apunte en castellano.

Gogoan dut 1990eko hamarkadan ikusi nuela kasualitatez Amor a Traición Antzoki Zaharrean. Antzoki Zaharreko ostegunak / Los jueves del Principal. Taldearen lehen diskoa aurkezteko kontzertua izango zen. Nik zalantzak nituen, baina Cruz Larrañetak esan zidan Antonio Vegaren aurretik jo zutela egun hartan... Eta David Ketarik eguna eman dit: 1994ko maiatzaren 5a. Hona Iñaki Zarataren kronika DVn.

5 de mayo de 1994 pic.twitter.com/JY8R1vcN4u

— ketari (@ketari) May 24, 2021

Gogoan dut Harresilanda diskoa zenbat gustatu zitzaidan. Diskoa "amablea" letrari erreparatzen ez badiozu, Rafaren hitzetan.

Gogoan dut Bronca, Julia Cristinarekin.

Gogoan dut Rafa disko hori jotzen Groseko Muro tabernako beheko aldean. 30-40 bat lagun. 10 euro sarrera eta diskoa. 2005eko martxoa, neguaren hondarrean. Xabier Cañasekin joan nintzen.

Gogoan dut beste bi disko erosi nizkiola horren ondoren. Korreo elektroniko bat idatzi eta paketea bidali zidan. Tira: ez nuen oso ondo gogoratzen.

Gogoan dut Rafa kontatzen Santi Ugarteri Maria Cristina Hotelean eginiko bisita bat.

Gogoan dut Berrio disko bera aurkezten 2005eko ekainean-edo Ernest Lluch Kultur Etxean 100 lagunen aurrean. Ostiral batean, oker ez banago.

Gogoan dut Berrio gozatzen Iban del Camporen Un tal Eusebi dokumentala ikusten eta ondoren. Jende artetik mahaian ziren Iban eta Concetta Probanzari esanez ze ondo abesten zuen Eusebik ingelesez. Handik gutxira, 26an, gure iloba Oier jaio zen.

Gogoan dut Berrio Dirty Martini dokumentala, Del Camporen beste bat, programatzen Donostiako Círculo Riojanon.

Gogoan dut Berrio barrez lehertzen mugimendu espasmodikoak egiten zituen bitartean.

Gogoan dut Rafa esaten histrioi samarra nintzela. Batzuetan. Gero eta gutxiago, Rafa. Tamalez.

Gogoan dut Ultravioleta. Ez nuen data gogoratzen: 2007ko martxoan.

Gogoan dut Bassmattiren kontzertu bat Pentagrama liburu dendan. Prim kalean. Aldamenean ardotegi bat zegoen. Handik atera zen Berrio Porto botila bat edo birekin. 2007ko uztaila.

Gogoan dut Gainsbourg Gainbegiratuz, Juancar Landa Jocanok bultzatutako proiektua. Rafa Berrio euskaraz kantatzen!

Gogoan dut 2008ko urtarrilean, Julia Cristinak Noventa grados aretoan paratu zuen erakusketaren inaugurazioan egon ondoren, Parte Zaharrean ibili ginela. A ze barreak gau hartan Rafarekin eta beste hainbat kiderekin. Besteak beste, Iñaki Peman argazkilaria ezagutu nuen. Cruz Larrañetak gogoratu dizkit egun hartako xehetasunak. Blogean irakurri dut ostegun bat zela.

Gogoan dut garai hartan Xabi Strubellen emanaldi batean egon zela Rafa. Kordoba abestu zuen euskaraz Strubellek, Lorca gogoan. Eta gustatu zitzaion Berriori. Kordoban gala bat zuela eta euskaraz abestuko zuela agindu zion. Realak ere Kordoban jokatu zuen garai hartan, Bigarren Mailan.

Gogoan dut Rafa Mikel Erentxunen kontzertu batean atera zela kantari Victoria Eugenian. Amaieran "I love Erentxun" zioen elastikoa erakutsi zuen. Erentxunek keinua bueltatu egin zion 2021eko maiatzaren 20an.

Gogoan dut Rafak kontatu zuela kamerinoan bakar-bakarrik zegoela, eszenatokira ateratzeko txandaren zain, roadie bat sartzen zela noizean behin eta musikarientzako zegoen whiski edo dena delako botilari biaje politak ematen zizkiola. Eta Rafa haserre Erentxunek eta besteek pentsatuko zutelako bera zela falta zen likidoaren erruduna.

Gogoan dut Rafa Berrio Javier Vizcainok eginiko elkarrizketa batean Obra da garrantzitsuena esaten.

Gogoan dut Tom Waits-en kontzertuaren ondoren Senperena eta biok Groseko Desy tabernara joan ginela. Bassmatti-k boloa izana zuen bertan. Rafa Lento txakurrarekin agertu zen. Halako batean, gitarra hartu zuen. Ez zen gala bat, Mursegok gogorarazi bezala, baina magia egon zen egun hartan. Oker ez banago Koldo Almandozek idatzi zuen zerbait Entzun webgunean. Ezin izan dut irakurri, baina hemen uzten dut lotura. Badaezpada. Berpiztea otutzen bazaio.

Gogoan dut Soledad Giménez abeslariarentzat kanta bat egin zuela Rafak. 2008ko urrian jo zuen Victoria Eugenian Solek.

Gogoan dut kontzertu hartan ama gonbidatu zuela Rafak eta andre hark (lehen aldiz Victoria Eugenian?) ez ziola begirik kentzen eszenatokian gertatzen zenari.

Gogoan dut Berrioren bidez ezagutu nuela Seminarioko areto nagusia. Pintore gisa ezagutu zuen berak. Han grabatu zuen bideo bat? Esango nuke baietz.

Gogoan dut Diego Vasallo eta Joserra Senperena hizketan Rafarekin egin beharreko proiektuei buruz.

Gogoan dut Rafa Bide Ertzeanen Leidor Sessions zuzeneko kontzertuaren grabazioan. Gero Mescal tabernan egon ginen. 2009ko urtarrilak 16. Handik ordu gutxira, 17an jada, gure iloba Uxue jaio zen.

Gogoan dut Lieder Arteko galerian.

Gogoan dut udaberri hartan (2009ko apirila) Erroman egon nintzela. Lieder Erromako Trastevereko galeria batean zen programatua handik hilabete batzuetara. Rafak eskatu zidan argazkiak egin eta bidaltzeko. Barrura ezin izan nuen sartu, baina bai egin nuela kanpotik baten bat.

Gogoan dut Rafa «De cabeza. Para qué sirve un psiquiatra» liburuaren aurkezpenean egon zela. Hobe esateko: gogoan dut Xanti tabernan elkartu ginela Vizcaíno, Querejeta, Jabier (Muguruza)... eta tartean zela Berrio. Ez nuen gogoratzen Xantiko mahai haren bueltan izan genuela Joxean Arbelaizen heriotzaren berri.

Gogoan dut Amor a Traición elkartu zela 2010eko martxoan.

Gogoan dut Berriok zabaldu zuela Nacho Vegasen kontzertua Tolosako Leidorren. Juan Luis Etxeberriak idatzitako kronikak dio Iñaki de Lucasekin batera atera zela 2010eko maiatzaren 7an.

Gogoan dut 1971 eta Diarios diskoetan Senperena maisuak egindako lana.

Gogoan dut, korreoaren historikoan ikusi dudalako, Rafak gonbidatu ninduela Komplot-en 2011ko urrian eman zuen errezitalera. Urriko egun haiek idatzi zuen Ana Malagonek. Maite Mursegok irakurri beharko luke berak dakien bezala:

«Mikel, ¿qué tal va? Para comunicarte que el próximo 21 octubre hago un recital en Komplot. A las 21:00h. Será con mesas y sillas y a la luz de las velas, según Marga, la patrona del local. Pues eso, invitaros y de paso, por si quieres difundir por esos canales. Espero que nos veamos un día de estos. Abrazos. Rb».

Gogoan dut Rafa eta Rosa Martí La Buena Vida taldearen Guillermine abesten Pedro San Martín zenaren omenez.

Gogoan dut Pio Barojaren La busca erosi nuela Madrilgo La Buena Vida liburu-dendan.

Gogoan dut, beste behin agendari esker, Joserra Senperena Trio Victoria Eugenia Cluben. 2013ko otsailaren 1ean.

Gogoan dut Moto Cluben egon ginela, askotan bezala.

Gogoan dut Rafa eta Gema. Gema eta Rafa.

Gogoan dut begiratu dudalako Phantasma egin zutela Mursegok eta Berriok Kafe Antzokiko goiko aldean. Nik ez nuen gogoratzen zein izan zen emanaldia, bai Rafa ikusi nuela. 2013ko otsailaren 7a. HC, Susana, Sorkun...

Gogoan dut Iñaki Uriarte Rafa agurtzen egun hartan.

Gogoan dut Zazpi Kaleetan geratu ginela lotan.

Gogoan dut Berrio esaten Bilbon Donostian baino gehiago maite zutela. Donostiarrak zirikatzeko kabroia. Kar kar kar.

Gogoan dut solasaldi bat izan zuela Rafak Radio Euskadin Jabier Muguruzarekin. Diarios diskoa kaleratu ondoren izan zen. Aitaren aldetik ijito familia zirela, amaren ahizpa guztiak Parisen geratu zirela, aitak erakutsi ziola gitarra jotzen (Cuarteto Ondas izeneko taldea zuten aitak eta Amarako lagun batzuk, Los Panchosen jarraitzaileak), UHF ondorengo basamortua (kantautoreak eta RRV-a: : "el RRV nos dejó como un tonto en mitad del camino"), kantagile ofizioa...

Gogoan dut Rafaren kontzertua Bukowskin 2013ko uztailaren 5ean. Hemen agertzen diren beste hainbat kontu bezala, agendan irakurri dudalako gogoratzen dut... Eta gaztelaniazko blogean Marietak aipatu dit nirekin eta Mrekin egon zela.

Gogoan dut Rafa Virginia Pinarekin Muro Tabernan. Bideo kaskar hau egin nuen. 2014ko martxoaren 5ekoa dela dio Youtubek.

Gogoan dut bere izena Rafael zela esanez, haserre, tematuta, baina baita rafaberrio puntu com.

Gogoan dut Rafa aguri (sic) esaten despedida moduan.

Gogoan dut Angel Aldarondok Mis ayeres muertos kantarekin Antzoki Zaharrean eginiko bideoa. «Todo lo he visto / de todo me acuerdo».

Gogoan dut Berrio gustuko tabernetan. Gogoan dut Berriorekin gustuko tabernetan.

Gogoan dut Barojari buruzko bere irakurketa KMn (bideoa loturan ikusgai). Berrirakurtzen zikloa, Jon Benito eta Beñat Sarasola zirikatzaile. 2015eko apirilaren 23an.

Gogoan dut Rafa entzun nuela behin esanez Santa Helena irlara joan nahi zuela. Napoleon miresten zuen eta hura bidaiaren arrazoia. Frantziako iparraldetik ibilbidea egiten zuela ontzi batek, hilabete-edo itsasoan. Ezin zela abioian joan bertara.

Gogoan dut BNVrekin (horrela deitzen nioen nik Lenoir, Neira, Rueda, Buff bandari) denak taula gainean gozatzen. 2015eko irail hasieran Dabadaban (apunte honen argazkia egun hartakoa da) eta 2015eko urriaren 1ean, oker ez banago Donostikluba jaialdian, Eraul-ekin batera Egia Kultur Etxean. Askotan bezala, lehen lerroan zen egun hartan ere Juan Glez @foteropanico argazki kamerarekin.

Gogoan dut Nerea Lizarraldek bideo labur bat egin eta igo zuela sarera.

Gogoan dut BNVren zati batekin Paperezko kontzertu batean. 2015eko San Tomas egunaren bezperan, abenduaren 20an. Zabaletako kantaria Zabaletan jotzen. Ricardo Aldarondo haria maneiatu eta jokoa banatzen. Rafa bezperan Oier Aranzabalen kirioak dantzan jartzen musika ekipoa zela eta ez zela. Kar kar kar egiten dut nik barre orain. Oierrek ere bai. Orduan ez zuen egiten. Norbaitek bideoa masterizatu egin du.

Gogoan dut PochXBerrio Ernest Lluch-en 2016ko apirilaren 15ean. Kamerinora joan nintzen Rafa agurtu eta zoriontzera. Haserre zegoen pertsona batekin. Oso. Edo hori esaten zuen. Eta Iñaki Gabarain Berrio baretzen.

Gogoan dut Berrioren beste kontzertu bat Bukosen. Sarean ikusi dut kanta hori behin baino gehiagotan. Jabi Haspirengatik dakit 2016ko apirilaren 23an izan zela. DVk ere gauza bera dio. Nire agendan ez dago apuntatua. Ni konbentzituta nago han egon nintzela, baina nire agendak dio Santanderren nengoela. Nolakoa den memoria batzuetan, e? Sortzailea gure mesederako.

Gogoan dut 2017ko ekainaren 25ean Adiós a la bohemia zarzuela Victoria Eugenian. Aste batzuk lehenago aurkeztu zuten Berako Itzean, Barojaren etxean.

Gogoan dut Senperena proiektu harekin sufritzen.

Gogoan dut emanaldiaren ondoren eMeCe kritikoa Victoria Eugeniako eskailerak jaisten. Gaizki esaka. eMeCe: ez zen zuretzako, amigo. Nik espero dut hemendik urte batzuetara hura ulertzeko gaitasunen bat izatea.

Gogoan dut Gema. Gogoan dut Gloria.

Gogoan dut Rafa gaixo zegoela jakin nuen eguna.

Gogoan dut ez nekiela zer esan. Deitzekotan nengoen, baina...

Gogoan dut egun batean ikusi nuela Dabadaban. Agurtu ginen, zurito bat atera nion. Ez zuen ardoa nahi.

Gogoan dut taula gainean despeditzen 2019ko urrian Antzoki Zaharrean.

Gogoan dut 2019ko abenduan iragarria zegoela emanaldia Ernest Lluch Kultur Etxean. Bertan behera geratu zen.

Gogoan dut lagun batek esan zidala oso gaizki zegoela.

Gogoan dut beste lagun batek esan zidala hil egin zela. Gaizki ulertu bat.

Gogoan dut 2020ko martxoaren 31n jakin nuela, konfinatuta denak bezala, orduan baietz, orduan hil egin zela Egiako abeslaria.

Gogoan dut Absolución liburuaren aurkezpena Tabakaleran handik sei hilabetera, 2020ko urriaren 31n. Gutxitan zabaldu ditut liburuaren orrialdeak. Aldiz, asko entzun ditut kantak. Denbora beharko dut liburua zabaltzeko.

Gogoan dut Yo ya me entiendo erakusketa lehen aldiz ikusi nuela 2021eko martxoaren 30ean. Lagun batzuek eta Donostia Kulturak antolatutako zikloa.

Gogoan dut Abesti baten anatomia.

Gogoan dut El increíble legado artístico de una personalidad nihilista.

Gogoan dut Diálogos de músicos.

Gogoan dut De "Arcadia en flor" a "Absolución": mi relación con Rafa Berrio.

Gogoan dut ez nuela aguantatzen beste inork kantatzea Rafaren kantak eta horregatik ez nintzela joan tabernetako eta Llucheko musika emanaldiak ikustera.

Gogoan dut Rafa in memoriam. Kontzertutzarra Victoria Eugenian. 2021eko maiatzaren 20an.

Gogoan dut larunbatean esan niola agur Rafari. Beste behin bisitatu nuen erakusketa, azken egunean. Tanatorioan norbaiti agur esaten zaion bezala despeditu nintzen. 2021eko maiatzaren 22a.

Gogoan dut Rafa artista zela eta obra geratu zaigula. Eskerrak.

Gogoan dut Rafa(el) Berrio.

Larunbat goizean jada nire errutinetan ohikoa bihurtu den paseo bat eman dut: Igeldora igo eta Murgiletik jaitsi. Bi orduko buelta. Bakarrik abiatu naiz eta erabaki dut aste honetako Barruan gaude eta Estamos dentro podkastak eramatea konpainia gisa.

Juan G. Andres hasi da podkastgintza profesionalean eta Elena Caballero, La Basu, rapera elkarrizketatu du aste honetan. Gustura murgildu naiz Etxebarriko abeslariaren munduan.

Halere, gaurko apuntea idazteko hobeto datorkit Aitor Merinok esandako zerbait. Izan ere, Aitor Merinori eginiko elkarrizketa izan da aste honetako Oier Aranzabalen eskaintza. Gehienok Asier ETA biok dokumentaletik ezagutuko duzue. Urteak daramatza Madrilen eta egun Sol atetik 100 metrora bizi da. Neguan grabatu zuten solasaldia, Espainiako hiriburu elurtu batean.

Aitor Merino (@AitorMerino) aktore eta zinemagilearen Madrilgo habian sartu gara.

"Sentsazioa dut azken gudatik, hurrengo gudaraino, erdia baino gehiago pasatu dugula"

etzun 🎧👇https://t.co/cfVLgFWf5a@ulumedia @eitbpodkast

— Barruan Gaude 🎙️ (@BarruanGaude) May 14, 2021

Fantasía izeneko proiektuari buruz mintzo dira, Aitor eta Amaia anai-arrebak gurasoekin eginiko kruzero batean oinarritutako dokumentala. Horretaz ari zirela edo, Merinok kontatu du amonarekin hainbat ordu grabatuak zituela eta pozten zela hori egin izana amona hil aurretik. Familiaren historia eta nondik-norakoak gordetzea zer inportantea den gaineratuz.

Audio hori Igeldoko maldetan gora entzuten nuen bitartean Mariaren gurasoez akordatu naiz.

Erretiroa hartu berritan harrapatu zion Mariari 2020ko martxoko konfinamenduak. 2019ko udan Gijonen bizi zen amaren aldeko izeba bat hil zitzaion Mariari, Tia Encarna, eta berarekin pasatako egun haiek txikitako oroitzapenak berpiztu zizkioten. Egun Katalunian bizi baita nire laguna.

Familiaren nondik-norakoak arakatzen ibili da hainbat lagun eta iturri kontsultatuz.

Eta duela hamar bat egun bidali zidan 135 orrialdeko liburu moduko bat, oraindik zirriborroa, baina jada amaieratik gertu dagoena.

1951eko irailean bikote bat ezkondu zen Oviedon. Ezkontza asko egongo ziren garai hartan, baina hura bezalakoak gutxi: Oviedoko familia on batean (hitz egiteko modu bat da) jaio zen Pepe 1882an eta 69 urte betetzear zen; Rosa Melillan sortua zen 1924an eta gertu zuen 27 kandela pizteko eguna. 42 urteko aldea, beraz.

1953an jaio zen lehen alaba. Amaren izena jarri zioten.

1954ko irailean bigarrena munduratu zen: Maria Jose jarri zioten, baina nik Maria gisa ezagutzen dut.

Mariarentzat gauzak aldatu ziren berak 15 urte zituela aita hil zenean, 1969an.

Hori gertatu aurretik gurasoen etxean hainbat zerbitzari (neskame) zeuden eta hori da hasieran kontatzen duena. Nolakoa zen garai hartako familia burges baten bizimodu lasaia.

Gero, gauzak pittin bat aldrebestu ziren eta amari tokatu zitzaion babak eltzetik ateratzea. Gijonera mugitu ziren, pare bat denda zabaldu zituen eta, azkenik, ezkonaurreko maistra lanetara bueltatu zen.

Aitaren sendia Kuban egona zen eta Espainiatik independizatu aurreko Kuba hartan murgiltzen da Maria kontakizunean.

Tartean, Pepa Cardet ageri da. La Pepa Cardet gisa ezaguna, Espainiarekiko lotura mantentzearen aldekoa zen eta hainbat senide izan zituen bestea aldean, Kubaren independentzia defendatzen, 1868an ekialdean 10 urteko gerra piztu zenean.

Zabaldu parentesia. Peparen historia kontatzen omen du Jose Miguel Abreu Cardet historiagileak La furia de los nietos: guerra y familia en Cuba liburuan. Itxi parentesia.

Mariaren ama, Rosa, militar familia batean jaio zen. Errepublikazaleak izaki, aita 1936ko altxamenduan hil zuten Melillan bertan. Aldez aurretik, Rifeko gudetan egona zen eta horiek ere errepasatzen ditu Mariak liburuan.

Badago tartean oso esaldi borobila: Abd el Krim-ek irabazi izan balu, Francok ez zukeen Guda Zibila irabaziko. Ez dut literalki topatu, baina egilea Maria Rosa de Madariaga da.

Zortzi seme-alabarekin geratu zen Mariaren amona. Horietako bat, esan bezala, Rosa, Mariaren ama. Baldintza zailak baziren ere, lortu zuen tropa hura bideratzea.

Rosak maistra ikasketak amaitu eta Asturias aldera joan zen lanera. Han ezagutu zuen Pepe, lehen esan bezala.

Iparraldera jo aurretik, eta lerro hauek irribarre bat marrazteko anekdota batekin amaitzeko, esan dezadan tratuak izan zituela gerora oso ezaguna izango zen Bartzelona taldeko futbol jokalari batekin. Elkar ezagutu eta jokalariak gutun bat bidali zion, lehena eta bakarra.

Rosak lerro haiek irakurri zituenean, puskatu zuen gutuna eta agur esan zion betirako Antoniri. Akats ortografikoz josia baitzen karta eta hori ezin aguantatu.

Txis pun egin aurretik Ricardo Aldarondo kazetariaren aste honetako Discos Mon Oncle podkast-ean agertzen den Barcelona izeneko kantua doa. Hain da eskaintza zabala podkasgintza ezen bizpahiru putzutan ibiltzen naizen soilik, baina Aldarondoren jakintza erraldoia gozamena da.

Nuevos Horizontes & José y Manuel, Barcelona.

Los padres de Maria, este apunte en castellano.

Txis pun.

Alarma egoeran geunden eta hiritik barrena ari ginen asteburu batean paseoan. Aurreko egunetan Donostiako Udaltzaingoa kalean ezin zela zurrutean ibili ari zen esaten behin eta berriz. Oker ez banago tabernak itxita zeuden garai hartan.

Donostian indarrean dagoen Gizabideari buruzko ordenantzari erreparatzeko esan zidan lagunak. Hauxe dio 15.4 artikuluan:

«Taldean edatea debekaturik dago baldin eta ekintza horrek beste herritarrei espazio publikoak erabiltzea oztopatzen badie».

Lotura honetan Udaltzaingoak dio, Adingabeen alkohola eta drogen kontsumoari dagokionez, droga-mendetasunen arloko prebentzioari, laguntzari eta gizarteratzeari buruzko ekainaren 25eko 18/1998 Legean ezarritakoa beteko da.

Ez da ahaztu behar 1/2016 Legea, Adikzioen eta Droga Mendekotasunen gaineko Arreta Integralari buruzkoa.

33. artikuluak dio, lehen puntuan: «Debekatuta egongo da 18 urtez azpiko pertsonek edari alkoholdunak kontsumitzea».

2. puntuan zehazten du hainbat zerbitzu eskaintzen edo eskaintzeko prest dauden pertsona jakin batzuek ezingo dutela alkoholik kontsumitu (ibilgailuak hartzeko garaian, adibidez).

4/2015 Lege Organikoa, Madrilgo parlamentuak onartua 2015eko martxoaren 30ean, Herritarren Segurtasuna Babestekoa deritzona.

Arau-hauste oso astunak (sic), astunak (sic) eta arinak zehazten ditu.

37. artikuluak dio arau-hauste arina dela, 17. puntuan, «Toki, bide, establezimendu edo garraio publikoetan alkoholdun edariak kontsumitzea, horrek herritarren lasaitasuna modu larrian nahasten duenean».

Atzo goizean hauxe irakurri nuen DVn: El lehendakari avisa de que actuarán contra los botellones: «Está prohibido beber alcohol en la calle».

Kazetariak albistean dio: «El lehendakari aseguró que se van a tomar las medidas habituales a la hora de tratar de evitar los botellones. Al fin y al cabo, consumir alcohol en la calle es algo que ya estaba prohibido antes de la pandemia».

Atzo, larunbata, EHAAn argitaratutako 23/2021 Dekretua irakurri dut, oso gainetik bada ere.

1.2 artikuluak dio: «Osasun-larrialdiak irauten duen bitartean, oro har, pertsonen arteko gutxieneko distantzia 1,5 metrokoa izango da leku publikoetan, eta arreta berezia jarriko da esparru itxietan».

1.3 artikulua xedatzen du musukoen erabilera eta 1.4 puntuak zehazten du zeintzuk ez dauden behartuak maskara erabiltzera.

2.14. puntuaren izenburua hauxe da: Aire zabaleko edo aisialdiko erabilera publikoko parkeak eta kirol-eremuak. Azalerak-eta aipatzen dira bertan.

Xedapen gehigarri bat dago, honela hasten dena: 2021eko udari begira, honako neurri espezifiko hauek ezartzen dira. 5. puntuan hauxe dio:

«Programatu gabeko jaiak eta ospakizunak: bide publikoan zein kanpoko esparruetan alkohola kontsumitzeko debekua berresten da, baita «kale-zurrutak» edo «ez-jaiak» motako bileretan ere».

Berresten da? Udan soilik?

Gaur, igandea, Ertzaintzak eta Udaltzaingoek osasun-alarman aplikatzeko irizpideak izeneko dokumentua (pdf lotura) ikusi dut Ertzaintzaren webgunean.

Interpretazioak eta aplikatzeko irizpideak izeneko atalean, 5. puntuan, galdera hau egiten da: Kontsumitu al daiteke alkoholik bide publikoan?

Erantzuna: Ez. Alkohola kontsumitzeko debekuari eutsiko zaio, bai bide publikoan, bai kanpoko esparruetan edo "botiloiak" edo "ez-jaiak" bezalako bileretan.

Gustatuko litzaidake jakitea nondik ateratzen duten interpretazio hori, zeren eta goian aipatutako 2016ko Legeari buruz, zera dio euskadi.eus-en dagoen dokumentu honek. Barkatu, baina ez dut testua euskaraz topatu:

El texto de la ley prohíbe la venta o suministro de bebidas alcohólicas en la vía pública, salvo en terrazas, veladores o actividades y eventos que cuenten con autorización municipal. Es decir, se respeta el ámbito de autonomía municipal.

No se prohíbe el consumo en vía pública, aunque cada ayuntamiento puede regular esta cuestión a través de la correspondiente ordenanza. De hecho, hoy día, hay ordenanzas municipales que prohíben expresamente consumir alcohol en la vida pública.

Laburbilduz, gauzak dauden bezala, nire interpretazioa da Donostian adin nagusikoek kalean alkohola edan dezaketeela espazio publikoaren inoren erabilera oztopatzen ez den bitartean. Bakarrik bazaude eta 1,5 metroko aldea errespetatuz, sindudarikgabe.

Beraz, ez dira egia "kalean alkohola edatea debekatuta dago" bezalako esaldi kategorikoak.

Eta nire interpretazioa ez bada egokia, esan diezadala norbaitek ze lege, dekretu edota ordenantza pasa zaidan, mesedez.

Beber en la calle en San Sebastián, este apunte en castellano.

2009ko apirilaren 28an, Javierren bihotzak bale esan zuen egunean, Ibarretxe zen lehendakaria, baina egun gutxi falta ziren Patxi López-ek lekukoa hartzeko. 2012aren amaieran iritsi zen Urkullu Ajuria-Eneara.

Hilaren 4an hauteskundeak dituzte Madrilen Komunitate Autonomoko presidentea hautatzeko. Aguirre zen ordukoa. González, Cifuentes, Garrido, Rollán eta Ayuso etorri ziren ondoren. Batzuek oso denbora gutxi egin zuten karguan.

Valentziako Generalitateko presidentea Camps zen. Honen lekukoa Fabrak hartu zuen eta egun Puig da.

Moncloan Zapatero zegoen. Atzetik joan ziren Rajoy eta Sánchez.

Obama izendatu berria zuten AEBetako presidente. Trump-en erauntsia iritsi zen 2017ko  hasieran eta berriro Alderdi Demokratako hautagai batek, Biden-ek, hartu du Etxe Zuriko aginte-makila.

Jarraitu nezake begiratzen nor zegoen aginte postuetan politikarien artean, baina hementxe utziko dut, Javierren baso eta zelaietako zein Mendebaldeko sheriff-ak birpasatuz.

Zelaiak jarri ditut gaurko argazkian eta zelaian jokatzen da futbola. Javier realsocialista zen.

Espainiako Bigarren Mailan zegoen gizonezkoen Reala 2009ko apirilean, erakundearen lehen mendeurrena betetzeko pronto. Aperribai presidentea izendatu berria zen eta laster igo zen taldea Lehen Mailara. Lillo, Lasarte, Montanier, Arrasate, Santana (behin-behinekoa), Moyes, Eusebio, Imanol, Garitano (Asier) eta berriro Imanol. Espainiako Kopa irabazi du duela hilabete.

Emakumezkoen taldea Lehen Mailan zegoen jada. Garmendia zen orduko entrenatzailea eta ondoren, Etxabe, Gazpio, San Miguel, Arregi, Arconada eta Arroyo eseri dira aulkian.

Ireki parentesia. Publizitate tartea. Gogoan dut da Aritz Galarragaren liburu berria. Itxi parentesia eta publizitate tartea.

Gogoan dut Espainiako Kopa 2019ko maiatzaren 11n irabazi zutela (hirutan altxatu dute Euskal Herriko garaikurra azken hamabi urte hauetan). 2-1 Atletico Madrilen kontra Nahikari Garcia eta Kiana Palaciosen golei esker. Zabaldu publizitate tartea. Ortizen artikuluen antologia liburua aurkeztu berri genuen bezperan Donostian eta egun horretan torturari buruzko jardunaldia izan genuen Egia Kultur Etxean. Itxi publizitate tartea. Horregatik gogoratzen dut ondo non nengoen.

Gogoan dut Nahikariren gola ikusi nuela taberna batean eta Hondarribiko Quiñones atezainaren jarrerari erreparatu niola. Norbaiti esan nion, edo agian nire baitan pentsatu, atezain haren atzean familia, lagunak eta herri osoa zegoela eta ez ziotela golik sartuko. Hala gertatu zen, baina ez da beti gertatzen.

Askotan etorri izan zait (zaigu) Ortiz gogora egungo giro negargarri honetan. Zer esango luke honi buruz? Zer idatziko hartaz?

Ez dakigu eta jada ez dugu inoiz jakingo. Tamalez.

Javierren testuak eta figura ahazten ez badut, konforme geratuko naiz.

Merezi dituztenei muxu kargamentu bat. Bai, arraro geratzen da, baina hartu zuek behar duzuena.

Publizitate gehiago. Jesús Carrascoren Llévame a casa liburua. Min ematen du, baina baita kontsolagarri suertatu ere.

Doce, estas líneas en castellano.

Asteburu honetan bazkaldu dugu aurten lehen aldiz etxeko balkoian. Udaberria aurreratu samar dabilenaren seinale, baina orain euria datorrela diote eta ikusiko dugu zer gertatzen den datozen egunetan.

Duela hiru aste irabazi zuen Realeko gizonezkoen lehen taldeak Kopa. Handik hamabost egunetara Bartzelona garaile.

Lerro hauek idatzi eta aurreko etxeko laugarren pisuan bizi den txakurrak zaunka egin du. Ozen eta grabe. Ez zaio gustatu? Balkoiko barrote artean muturra erakusten dit.

Sentsazioa daukat egun batzuk baino, asteak edo hilabeteak igaro direla. Hain azkar doa dena ezen Superliga bat sortzeko hordagoa bota baitzuen Florentinoren koadrilak eta 48 orduko epean atzera egin zuten. Ikusiko dugu noiz arte.

Gazte batzuk auto batetik jaitsi dira. Pozik daude. Ozen ari dira hizketan. Ez dirudi igande arratsaldea denik.

Madrilen hauteskundeak dituzte maiatzaren 4an. Apenas jarraitu dudan bertan gertatzen ari dena, baina toki guztietan ari dira komentatzen Iglesias, Marlaska eta Gamezi bidali dizkieten bala-zorroak.

Ez dakit zer gertatuko den hauteskunde horietan, baina urduri sumatzen ditut faxistak eta enparauak. Luis de la Cruz-ek dioen bezala, ez da dena maiatzaren 4an amaituko eta gero jarraitu beharko da.

1974ko apirilaren 25ean pikutara bidali zuen Portugalgo diktadura Krabelinen Iraultzak. Franco ohean hil zen eta garbiketa handirik egin gabe aldatu zuten alkandora edo dena delakoa askok. Estatuaren muina apenas ukitu zen. A zer paraderoa!

Pareko etxean, bigarren pisuan lau gazte eseri dira balkoian.

Gaur, berriz, apirilak 26 ditu. Aurrekoan Ander Izagirrek txio hau bota zuen.

Zamoraren gola, Gernikako bonbardaketa, Txernobilgo leherketa eta Josetxoren heriotzaren eguna.

— Ander Izagirre (@anderiza) April 16, 2021

1937, Gernikako bonbardaketa. 84 urte.

1981, Zamorak sartutako golari esker Realaren lehen liga Xixonen. 40 urte.

1986, Txernobilgo hondamendia. 35 urte.

2017, Uliako zaintzaile izandako Josetxo Mayorren heriotza. 4 urte.

Josetxori buruz hainbat aldiz idatzi dut hemen (begiratu Josetxo Mayor etiketa). Bereziki maite dut 2014ko apirilaren 13an, Ulian egin zioten omenaldi egunean Ander Izagirrerekin batera ateratako argazki hau. Ez da ondo ikusten Ander, baina asko gustatzen zait haren keinua eta Josetxoren poza.

Horietako batek biolina atera eta pieza bat jo du etxeko egongelatik balkoira begira. Besteek adi begiratzen diote. Gaua musikaz bete da.

Ez dakit noiz zehatz-mehatz, baina datozen urteetan gogoratuko den efemeride bat pasa berri da: Euskal Herriratu da Sarri.

Haren lagun baten hitz batzuekin amaitu nahi dut testua. Jimu Iturralde da egilea:

Erabaki genuen, gainera, guretzat, lagunontzat, ziklo oso bat ixten zela, zorionez eta modu onean, 44 urteko aroa amaitu ondoren. Eta txinatarrek diotena egia bada, ziklo bat itxi orduko hasiera ematen zaiola ziklo berri bati; beste aukera bat, alegia, aurrera egiteko.

Efémerides, este apunte en castellano.