Edukira salto egin | Salto egin nabigazioara

Tresna pertsonalak

Eibarko peoria, San Blasa baino hobia
Hemen zaude: Hasiera / Blogak / Markos Zapiain

Galera estrukturalak

Markos Zapiain 2024/02/29 13:06

Inkontzienteraino iristen den inbasio linguistikoaren aurka jo zuen beti Txillardegik. Euskararen senari eustearen alde ageri da eskuarki, fonologian, gramatikan, sintaxian zein lexikoan.  

Txillardegirentzat, estrukturalisten ildotik, hizkuntzaren estrukturetan terminoa ez da ezer berez: betetzen duen tokiak ematen dio izatea, gainerako terminoekin duen harremanak. /p/ fonema beste leherkariekin duen harremanak definitzen duen bezala, kolore urdina grisaren eta berdearen artean dagoena litzateke, eta arreba genuke ez dena ez ahizpa, ez anaia eta ez neba. Estrukturako termino bat aldatu edo desagertuz gero, sistema osoa berregituratzen da, oreka berri baten bila.

Adibidez, semantikari gagozkiola, “urdin” kolorearen esparrua askoz ere zabalagoa zen euskara zaharrean egun baino; indoeuroparrek grisa eta berdea sartu zizkigutenean, flakatu behar izan zuen urdinak, kolore berriei tokia egiteko. Sistema osoa berrestrukturatu zen. Era berean, “anaia” “neba”ren esparruaz jabetu zelarik. Txillardegi:

«Euskara zaharrak badu horrelakorik asko; gaur askoz ere gutxiago, gure hizkuntza «bitxikeria » horietarik «garbitu» bait dugu, «razionalago» eginez (alegia: erdal estrukturen eta logikaren arabera...)».[1]

Morfologian ere, gauza bera gertatzen da. Eta hemen Txillardegik erabakigarritzat duen Whorfen ideia bat kontuan hartzea komeni zaigu:

«”Gauzen” munduari dagokionez —dio Whorfek— etxe, zakur, zubi, hosto, eta abar, hizkuntza guztietan funts berbera, edo oso antzekoa, aisa aurki daiteke. Baina bilakaera, aldakuntza, EBOLUZIOA eta etengabetasuna diren fenomenoetan (alegia: DENBORAN BARRENA gertatzen diren fenomenoen azterketan; eta berboaren mailan, beraz, oso bereziki) taxuketa egin behar dute hizkuntzek, horietan benetan hemendik edo handik ebaki-beharra dago, elementuak ez bait dira inola ageri. Whorfen ustez, beraz, DENBORAREN AZTERKETA da hizkuntzen funtsaren argitzaile nagusia».[2]

Azter ditzagun, beraz, euskal aditzetan denborari dagokionez gertatu diren aldaketa batzuk.

Frantsesek eta espainolek ez dute “etorriko litzateke” eta “etorriko zen” bereizten (“vendría”, “viendrait”), eta gure artean ere “etorriko zen” nabarmen ari zaio aurrea hartzen “etorriko litzateke”ri.[3]

Hainbat kasutan erdal estrukturak zeharo barneratu zaizkigu dagoeneko, eta euskararen berezkoa aienatu. Adibidez, Txillardegik, Euskal gramatika liburukoteko orrialderik ederrenetan, Resurrección María de Azkuerekin eta René Lafonekin bat datorrela erakusten digu: aspektua zen giltzarria euskal aditz zaharrean, hau da, ekintza bukatua eta burutua denetz, denboraren egiazkoa ala alegiazkoa, eta ez ekintza iraganekoa, oraingoa ala gerokoa ote den.[4] Ordea, auzoko erdaren eraginez, euskal hizketan zein gramatiketan iragana/oraina/geroa, atzo/gaur/bihar estruktura bilakatu da aditzaren denbora-molde nagusi[5]. Aspektuak ez du lehen zeukan garrantzia gaur. Are, Lafonen esanetan, desagertua da hainbat paradigmatan burutuaren eta burutugabearen arteko oposizioa. Espainolek eta frantsesek beren azter-moldeak kutsatu dizkigute, eta galdu egin ditugu geure aspektu zahar gehienak. Hurrengo testuan zenbait kasu zehatz aztertuko ditugu, Txillardegiren eskutik.



[1]  Hizkuntza eta pentsakera, 53. or.

[2] Ibidem, 62-63. orr.

[3] Ibidem, 25. or.

[4] Euskal gramatika, Ediciones Vascas, Donostia, 1978, 23. atala: “Aspektua eta denbora”, 212-231 orr. 

[5] Ibidem, 228. or.; iIkus orobat TXILLARDEGI, Lingua navarrorum, Orain, Hernani, 1996, 35-36 orr.

Botila eta eulia

Markos Zapiain 2024/02/25 16:47

Bigarren Wittgensteinen sendabide filosofikoaren laugarren ezaugarria: ez da deus ere azaldu behar; are gutxiago kritikatu, edo hobetzen ahalegindu, edota eragina bilatu gizakiengan. Aski da deskribatzea. Filosofiaren zeregina ez da akatsak bilatzea eta zuzentzea, edota doktrinak sortzea. Sarriegi erori izan da dogmatismoan. Hizkuntzaren funtzionamendu erreala erakustera mugatuko da filosofia, hizkuntza-jokoak dauden-daudenean utzirik. Horrenbestez, negatiboa izango da terapia wittgensteindarraren emaitza: auzi aizunen disolbatzea.  

Galdera metafisikoak ez dituzte teoria edo informazio berriek erantzungo. Filosofiak ez digu ezer ere irakatsi behar. Metafisikatik libre bizitzeko nahikoa da hizkuntzari eta pentsamenduari buruz betitik dakiguna modu egokian antolatzea, aztergaia begien bistan kokatzea. Halatan, dagoeneko badakigun hori ordenatzeaz batera, geure mintzamoldea eta geure burua hobeto ulertuko ditugu.

Ikustea da erabakigarria, ez horrenbeste pentsatzea. Hitzen, hizkuntza-jokoen eta bizimoduen arteko konexioak, antzekotasunak eta aldeak ikusi egin behar dira. Pentsatzeari ekiten diogularik, bertatik bertara ikusten duguna aldez aurretik ikasitako irudietan eta eskemetan sartzen dugu. Sustrai ustelak izaten dituzte, ordea, irudi eta eskema horiek. Wittgensteinen leloetako bat: “Ez pentsatu; begiratu!”

Hizkuntzaren praktikei argiro antzematen zaienean desagertzen dira amaraun eta estres filosofikoak. Erremedioa behar bezala aplikatzen ez den bitartean, alabaina, botilan harrapatutako eulien antzera gabiltza, batetik bestera burrunbaka. Behin eta berriro jotzen dugu kristala eta koskor galantak ateratzen zaizkigu. Euliari botilako zuloa erakustea du xede Bigarren Wittgensteinen filosofiak.

Jende gehienak ez du filosofiarik behar. Wittgensteinek batik bat bere buruari eta bere antzekoei eskaintzen die bere terapia: sasi-auzi horien erruz estutzeko eta larritzeko joera dutenei. Adimena eta nerbioak lasaitzea da Wittgensteinen filosofiaren helburua: filosofatzeari uztea eta bakea.

Errekaren joana, denboraren joana

Markos Zapiain 2024/02/25 12:57

Hurrengo adibideei esker argiago ikusiko dugu, menturaz, azaleko eta sakoneko gramatikak ez bereiztea dagoela hizkuntza-jokoak nahastearen eta hainbat auzi filosofikoren oinarrian. “Txoria hegan doa”, diogu, eta “denbora hegan doa”; “uraren joanak enborra hurbilduko digu”, eta “denboraren joanak etorkizuna hurbilduko digu”. “Hegan” hitzaren adierazpenak berdin dabiltza lehenbiziko bikotearen azaleko gramatikan; “joan” hitzaren adierazpenak berdin dabiltza bikote bien azaleko gramatiketan.

Desberdinak dituzte, haatik, sakoneko gramatikak. Eta arazo filosofikoa sortzen da denbora errekarekin ohartzeke identifikatzeak pentsarazten digunean etorkizuna pixkanaka orainaldira hurbiltzen ari zaigula, halako batean etorkizunak eta orainak bat egingo dutela, eta ondoren iraganerantz joango dela, errekako ura goitik guregana gerturatu, gero une batez gure parean egon eta azkenik beherantz hartzen duen bezala.

Hizkuntzak dakartzan gisako analogien izaera metaforikoa kontuan ez hartzeko joera izan du filosofoak. Eguneroko hizkuntza-jokoetan arazorik gabe dabiltzan hitzak —“denbora”, “izaki”, “ulertu”...—, metafisikak oporretara eraman eta erdi ergeldurik gaudenean lau liburuki mardul idazten ditugu “Denboraren esentziaz”, edota bizitzako lau bosturteko alferrik galtzen ditugu geure burua eta bazterrak nahasten “Zergatik dago zerbait eta ez ezer ez?” galderari bueltak eta bueltak emanez.

Terapia

Markos Zapiain 2024/02/25 08:40

Medikuak eritasuna bezala tratatzen du Wittgensteinek auzi filosofikoa. Ezkutuan datzan zentzugabekeriari mozorroa kendu eta agerian uzteak bideratzen du artatzea.

Metafisikak burua harrapatu dion gaixoari Wittgensteinek jartzen dion tratamenduak hamaika alde ditu. Hona hemen horietako batzuk:

Batetik, sinpletasuna bilatuko du Wittgensteinek. Sinpletasunak eta egunerokotasunak ezkutatzen digute garrantzitsuena. Ez dugu ikusten, beti daukagulako begien bistan. Ez da harritzekoa, beraz, metafisikatik eguneroko bizitzara ekartzea Wittgensteinek hizkuntza. Metafisikak bereganatu duen kontzeptua eguneroko hizkuntza-jokoetan nola dabilen erakutsiko digu. Kontzeptu horiek bizitza errealeko egoera konkretuetatik urrutiratzen ditugunean sortzen baitira buruhauste metafisikoak. Hortaz, jende arruntak bizimodu arruntean noiz eta nola darabiltzan, horixe izango da argitu beharrekoa.

Bestetik, ezinegon metafisikoaren labirintoan galdurik, ez dugu ikusten gabiltzan bidea eta alboko hesiak baizik. Wittgensteinen teknikaren arabera, berriz, kontzeptu arazotsua erabiltzen den ahal adina hizkuntza-joko hartu behar dira kontuan, errealak zein posibleak. Ikuskera orokorra da lortu beharrekoa, ikuskera sinoptikoa, labirinto osoaren eta labirintotik atekoaren perspektiba. Hori lortzeko, kontzeptuaren erabileren arteko konexioak ikusi behar dira: “Liburu ona da” zubia izan liteke “Kamamila ona da” eta “Alkate ona da” esaldien artean. Soilik konexio amaigabe horietan arreta jarrita ez gara erredukzionismoan jausiko. Bigarren Wittgensteinentzat, filosofoaren zeregina oroitzapenak biltzea eta konexioak gogoratzea izaten da, helburu jakin bati begira, hala nola ikuskera sinoptikoa. 

Hirugarrenik, azaleko gramatika eta sakonekoa bereiziko ditu Wittgensteinek. Zentzu horretan deitzen die Wittgensteinek Filosofia-azterketei “ikerketa gramatikalak”. Noski, Wittgensteinek ez du “gramatika” hizkuntzalarien moduan ulertzen.

“Izan” edo “adierazi” aditzen sakoneko gramatika eta azalekoa ez datoz bat. Berdintsuak dira azalean “Aulki berri bat du”, “Buruko mina du” edo “Leibnizek arrazoi du”; sakonean ez, ordea. Baina ez gara berehala ohartzen, eta gramatika biak nahasteak eragiten dizkigu ispilatze eta begitazio metafisikoak.

Hizkuntza oporretan. Ariadna

Markos Zapiain 2024/02/25 08:12

Tratatuak Kant bazekarren gogora, Filosofia-azterketen pasarte askotan Wittgensteinek berrituko du Humek egin zuena Giza ezagutzari buruzko ikerketako zazpigarren atalean “beharrezko konexio” edo “kausa” nozioarekin; edota Nietzschek Ongiaz eta gaizkiaz haraindiko 19. paragrafoan “borondate” kontzeptuarekin.

Wittgensteinek "ni", "ulermen", “zentzu”, “denbora”, “izen”, “Moises”, “esaldi”, “min”, "irakurri", “joko”, "kolore" eta beste izen askoren esanahi-ñabardurak bereiziko ditu, paradoxak planteatu eta erabilerak zehaztu eta argitu.

Linguistikoak dira Wittgensteinentzat arazo filosofikoak, ez enpirikoak. Hizkuntzak mitologia bat ezkutatzen du, ezagutza oztopatzen duena. Nahaste filosofikoa sortzen da ez hizkuntzaren motorra abante dabilenean, baizik eta alfertuta dagoenean. Eta metafisikak oporretara darama hizkuntza.

Orain dela milaka urtez geroztik garatuz eta sendotuz joan diren nahasketa kontzeptual ugarik gure hizkuntza naturalaren erabilera metafisikoa dute iturri, irudi errepikakor eta deformatzaileak eragiten baitizkigu. Errealitatea desitxuratzen duen lentearen moduan funtzionatzen dute. Inertzia eta gaizki-ulertu horiek sakonki dauzkagu hizkuntzan enkistatuak. Horien artean ditugu gorputz-arimaren dualismoa, edota minaren eta minaren adierazpenaren artekoa.

Hizkuntzak adimena sorgintzen digu, eta bere hezurduran txertaturik daraman metafisika garatzera bultzatzen gaitu. Amaraun hori garbitu eta labirintotik irten beharra dago. Hizkuntzak eraginiko sorginkeriatik adimena askatzeko Ariadnaren haria da Bigarren Wittgensteinen filosofia.

43 Movieko Kate Winslet

Markos Zapiain 2024/02/21 09:45

Kate Winsleten antzezpen labur honi ez zaio merezi duen garrantzia eman, nahiz eta Titanicekoa baino profesionalagoa den, hainbat aldetatik azterturik. Ñabardura ezin aberatsagoz adierazten du bere pertsonaiaren ezinegona.   

Bigarren Wittgenstein eta araua

Markos Zapiain 2024/02/16 15:10

Xakean ez zara ba hasiko zaldia dorrea legez mugitzen. Beste jokoek bezala, hizkuntza-jokoek ere, funtzionatuko badute, arauak behar dituzte. Ez da komeni “ostia” elizan erabiltzea ringeko hizkuntza-jokoen arauei jarraiki.

Bigarren Wittgensteinek kontra egiten dio araua ulertzeko modu mitologiko bati: behartzen gaituen erraila litzateke araua, mekanikoki determinatuko lituzke bere aplikazioak, objektiboki ezarriko lituzke zuzentasun-irizpideak. Bestalde, barne-prozesu misteriotsu bat litzateke arauei jarraitzea, itsuki obedituko genieke.

Aldiz, Wittgensteinen uste du arauek antz handiagoa dutela, errailekin baino, bide-seinaleekin, jarrai daitezkeenak edo ez.

Arazo pare bat, dena den: arauak ez banau mekanikoki behartzen, edo ez baditu aldez aurretik bere aplikazio guztiak determinatzen, orduan zerk bermatzen du ez dudala jarraitu beharreko araua gaizki ulertu, edo ezustean saihestu, edo oharkabean zokoratu? Zertan oinarritu eragozteko edozein listok komeni zaionean dorrea alfila balitz bezala mugi dezan?

Askatasun horrek ez ote garamatza arauei buruzko eszeptizismora? Arauari obeditzea edo ez obeditzea libre bada, ez al dugu anabasa erakarriko? Nola moldatuko gara elkarrekin jokatzeko, xakean zein hizketan?

Wittgensteinek, Humek bezala, ohiturari heltzen dio hor, usantza kolektiboari. Ez diozu arauari bakarka eta zeure kabuz jarraitzen, modu pribatuan; aitzitik, komunitateak eutsitako praktika da. Ez du zentzurik esateak norbaitek esaldi bat edo batzuk berak bakarrik ulertzen dituela, edo arau bati edo zenbaiti berak bakarrik jarraitzen diela. Arau bati bakarrik pribatuan jarraituko bagenio, ezingo genituzke bereizi benetan jarraitzea eta jarraitzen diogula sinestea.

Bestalde, arauari ez diozu bizitzan behin bakarrik jarraitzen; praktika konstante bat da. Giza jardueren testuinguruan hartzen du arauak zentzua. Horregatik, beste kulturek, arau desberdinak erabiltzeaz gain, ez diete arauei guk bezala jarraitzen: ez datoz bat gure erreferentzia-esparruekin, bestelakoa dute bizimodua.

Jendeak egiten duenari begiratu behar diogu. Eta jendeak badaki arau jakin bat betetzen ari den ala ez; ez dio bere buruari filosofo eskasak bezala galdetzen “hau ezinegona, nola ote dakit zehazki arauari behar bezala jarraitzen ote diodan?”

Jendeak badaki hizkuntzaren arauak betetzen dituela ingurukoekin mintzatu eta elkar ulertzen dutelako. Arauari jarraitzen diot horretarako trebatua izan naizelako, eta arauari obeditzera narama inguruan beti jokabide horixe ikusi izanak: hezi nindutenek ere horrelaxe jokatzen zuten, horrelaxe jarraitzen zioten arauari. Akordioan eta azturan oinarritzen direlako eman ditzakete arauek zuzentasun-irizpideak. Araua zuzen betetzea komunitatearen jardunbideetara egokitzea da. Komunitateko kide gisa dugun prestakuntzari esker lortzen dugu arauak betetzeko gaitasuna; besteak beste, esaldiak zuzen erabiltzekoa.

Ohitura, hizkuntza-joko eta bizimodu jakinetan agertzen eta gertatzen dira arauak. Gizarteko praktika linguistikoan sortzen eta aldatzen dira, ez dute sakonagoko mamirik. Eguneroko bizitzako jardueretan oinarriturik hartzen du zentzua arauaren deskribapenak. Desberdinak baitira zientziaren hizkuntza-jokoetako arauak, erosketan erabili beharrekoak, elizan, zirkuan, eta abar. 

Horrela, Wittgensteinek erakusten du ez gaudela behartuta “obligazioa ala kaosa” alternatibara. Baldin eta arauen mitologia bere tokian jartzen badugu, ikusiko dugu derrigortasun inposatzailearen nozioak ez digula laguntzen hizkuntza-jokoetako arauak hobeto ulertzen.

Era berean, bizitzak darakutsagu ez dela erreala askatasun desartikulatuaren arriskua, alegia, jarraitu beharreko araua bazter utzirik edozer eta aldi berean kontrakoa egitekoa.

Arauei dagokienez ere Wittgensteinek, ohi bezala, disolbatu egiten ditu filosofiaren funtzionamendu egokia eragozten duten oposizio kaskarrak.

 

Bigarren Wittgenstein eta idi-dema

Markos Zapiain 2024/02/15 13:15

Bigarren Wittgensteinek munduko hizkera ugari aldakorrak bere horretan onartzearen eta uztearen alde egingo du. Edozein hizkuntza da osoa dagoen bezala. 

Filosofia-azterketak liburua da Bigarren Wittgensteinen filosofiaren adierazpen nagusia, eta TratatukoLehen Wittgensteinekin kontrastatzeak hobeto ulertzen laguntzen du. Horregatik eskatu zuen Wittgensteinek liburu biak batera argitaratzeko, euskaraz egin den bezala. Umiltasun-adierazpen gisa ere ulertu du zenbait adituk: begira zein erratuta nengoen.

Filosofia berriaren edukiaren ildotik, Bigarren Wittgensteinek Tratatuaren metodo hertsiki sistematikoa alde batera utzi eta ikuspegi zatikatu bat erabiliko du, bere gogoaren baitan paseo amaigabean ibili ahala bertako paisaien bilduma kubista egingo balu bezala.  Poesia bezala idatzi beharko litzateke filosofia. 

Zenbait puntutan jarraitutasuna dago Tratatuaren eta Filosofia-azterketen artean: filosofia ez da teoria, ez doktrina, baizik eta jarduera bat, jarduera argitzaile bat, hizkuntzan zentratua.

Beste zenbaitetan ez: Bigarren Wittgensteinen arabera, ez da egia munduaren eta hizkuntzaren forma logiko komunak bilakatzen dituenik esaldiak onargarri eta zentzudun, ez baitago halako isomorfismorik. Diferentziak nabarmentzen ditu gehiago Bigarren Wittgensteinek identitateak baino. Natur Zientzietakoa ez da hizkuntza erabiltzeko moduetako bat baizik, eta ez dago besteen gainetik.   

Bigarren Wittgensteinentzat, gauzak izendatzea ez da hizkuntzaren erabilera zuzen bakarra. Zaila da zehaztea zer gauza izendatzen duten “Ez”, “Lagundu!”, edo “Zenbaki naturalen seriea infinituraino luza daiteke” bezalako esapideek. Bestalde, izenaren zentzuak ez du erreferentearekin zertan bat etorri: “Platon” zentzua ez zen Platon filosofoarekin batera zendu. 

Bizitza errealeko erabilerak erabakiko du hitzaren zentzua. Erreminta-kaxaren antzekoa da hizkuntza, eta hitzak —mailua edo giltza ingelesa bezala— hainbat zereginetarako balia daitezke. Anitz erabilbide eta helburu dute hizkuntzaren adierazpenek, eta Natur Zientzietakoak bezain egokiak dira agindua ematea, hizkuntza batetik bestera itzultzea, istorioak eta txisteak kontatzea, erregutzea, eskertzea, madarikatzea, eta abar.                                                                                                                                                              

Hizkuntza-joko jakin batean bizi dira hitzak eta esaldiak. Hainbat jarduera eta arlotan baliatzen dugu hizkuntza, eta erabilera horietako bakoitza hizkuntza-joko bati dagokio. Beraz, esaldiaren esanahia ezagutzeko, dagozkion jarduera eta hizkuntza-jokoa ezagutu beharko ditugu. Bizimodu jakin batean daude txertatuak hizkuntza-jokoak, eta hizkuntza bat irudikatzea bizimodu bat irudikatzea da. Logika ez da etnologiaren adarretako bat baino. Filosofiak aski du eguneroko hizkuntza deskribatzea, ezer azaldu edo hobetu barik. Aurrean duguna argiro ikustea da bidea, pentsamendua eta teoria zokoraturik.  

Hizkuntzaren funtsezko zerizanik ez dagoen legez, hizkuntza-jokoek ere ez dute azken oinarririk. Gainerako jokoek eta jolasek bezala, ez dute Wittgensteinek “senide-antza” deritzona baino. Zaila baita definizio bakar batean barnebiltzea idi-dema, errugbia, korro-dantza, bakar-jokoa kartetan, xakea, joko parlamentarioa, umeak baloia hormaren aurka botatzea eta jasotzea behin eta berriz… Profesionalak dira joko batzuk, zenbaitetan ez da garaipena edo saria bilatzen, ez dago lehiarik, edo bakarra da jokalaria, edota ahaleginak ez du inongo zereginik, zorizkoa baita… Esan bezala, ez dago joko eta jolas guztien oinarri komun bakarra —horregatik huts egiten dute hiztegietako definizioek—, baina bai, ostera, familia-kutsu lauso samarra, antzekotasunen sare konplikatua. 

Hizkuntza-jokoekin, berdintsu: asko dira —Wittgensteinek inoiz ez du “hizkuntza-joko” idazten, singularrean—, aldakorrak… Zentzugabekeria da Tratatuan bezala hizkuntzaren esentzia logikoa irudikatzea. Filosofiaren zereginetako bat hizkuntza-joko errealetako arauen deskribapen argia litzateke.

Kakalardo helezina

Markos Zapiain 2024/02/13 16:35

Wittgensteini lagun batek ziurtatu dio berak bakarrik dakiela bere mina zer den, eta bere oinaze propioari esker baino ez dakiela “min” hitzak zer esan nahi duen. Wittgenstein ez dago ados. Ez du uste “min” hitzak zer esan nahi duen jakin dezakezunik, zeure min pribatua bakarrik ezagututa.

Hasteko: hala balitz, besteen minari buruz ere horixe berorixe baieztatu beharko zenuke.

Bestalde, minaren kontzeptua hizkuntzan ikasten dugu, “min” hitza erabiliz eta erabilera horren jokoan sartuta. 

Kutxako kakalardoaren bidez ilustratu zuen Wittgensteinek desadostasun hori. Irudikatu zenbait lagun, nork bere kutxatxoa daukala, eta barruan “kakalardo” deritzoten zerbait. Inork ezin du besteen kutxan begiratu, berean baino ez; eta bakoitzak esaten du soilik bere kakalardoari begiratuta dakiela zer den kakalardo bat.

Baliteke, alabaina, beste zerbait izatea kutxetan. Gainera, ez da ezinezkoa zerbait hori etengabe aldatzea.

Edozelan ere, kakalardoei buruz mintzatzen dira lagunak: era ulergarrian eransten diote “kakalardo” hitzari esanahia, nahiz eta inork ez jakin besteek zer duten kutxetan; are, kutxa horietan zerbait ote dagoen. Beraz, garbi dago “kakalardo” hitzaren erabilera hori ez dela gauza baten izendapena.

Kutxan dagoen izakia ez da hizkuntza-jokoan sartzen; ezta "zerbait" gisa ere: baliteke kutxa hutsik egotea. Halatan, kutxan dagoenak edo ez dagoenak ez du garrantzirik. Lagunek “kakalardo” hitza nola darabilten, horrek erabakitzen du hitzaren esanahia, eta ez begiradatik gordetako balizko izaki pribaturen batek.

Kutxetako kakalardoek, kutxetako balizko izakiek, nolabait esateko, elkar neutralizatzen dute. Nire kakalardoak eta nire lagunarenak, batak bestea ezerezten dute. Eta geratzen den bakarra, irauten duen bakarra, “kakalardo” edo “min” hitzen erabilera da.

Wittgensteinen iritziz, hitzen esanahien izaera publikoa lotua dago gizakiok elkarri irakasteko dugun gaitasunarekin. Ordea, izaki pribatuak, kakalardoak, ez du zereginik irakaste-prozesu horretan, ezin baikara kakalardoraino heldu.

Nork bere planoa

Markos Zapiain 2024/02/13 12:25

Hiriek eta hizkuntzek ez diote aldatzeari uzten, bertan bizi eta bertatik igarotzen diren lagunen jardueren ondorioz. Etengabe sortzen dira esamolde eta karrika berriak, noranzko bakarreko kaleak eta kalezulo itsuak. Noranzko bakarrekoak edo itsuak direla, hala nola euskara zeharo garbia edota txokokeria, eskarmentuarekin batera ikasiko du erabiltzaileak, beranduegi agian.

Ataka larrian egotearekin alderatzen du arazo filosofikoa Bigarren Wittgensteinek, kale itsuan galdurik. Ez da batere zaila hizkuntza bezalako hiri konplexuko kalexka estuetan galtzea. Wolfram Eilenbergerren ustez, atsegina ere izan liteke.

Filosofatzearen eginkizunetako bat hiri horren planoa marraztea litzateke, paseatzaile galduak jakin dezan zehazki non dagoen eta, hortik abiatuta, aurrera jarraitzeko bidea bere kabuz eta argitasunez aukeratu ahal izan dezan.

Honelaxe pintatzen zien Wittgensteinek ikasleei bere irakasle-eginkizuna:

“Filosofia irakasten dizuedanean, gidari baten gisakoa naiz, Londresen nola mugitu erakusten dizuena. Iparraldetik hegoaldera eramango zaituztet, ekialdetik mendebaldera, Eustondik Embankmentera eta Picadillytik Marble Archera. Hainbat ibilbide egin ondoren hirian barrena, norabide guztietan, kale jakin batetik zenbait bider igaroak izango gara, eta ibilbide desberdinen zati gisa izango dugu zeharkatua aldi bakoitzean. Azkenean, Londres ezagutuko duzue: benetako londrestarrak bazinete bezala aurkituko duzue edozein bide.

Jakina, gidari onak kalerik garrantzitsuenetatik eramango zaituzte, bigarren mailakoetatik baino sarriago; kontrakoa egingo du gidari txarrak. Filosofian, aski gidari txarra naiz.”

Edonola ere, eskoletako gidaritza horiek gorabehera, Wittgensteinek berak dio norberak aztertu behar duela hiria, plano txukuna sortuko badu gero gogoan. Norberak pentsatu ez dituen gogoetek ez dute gauza handirik balio. Inork ezin du nire txapela bere buruan jantzita nire burua estali; era berean, inork ezin du nire pentsamendua bere buruan nire ordez pentsatu. Hiria bere kasa korritu eta aztertu baino lehen, inork ez du behar bezalako planorik buruan. Eta balu ere, nahasgarria litzaioke. Hori bai, goitik behera eta xehero-xehero behar da hiria aztertu. Eta zauden lekutik abiatuta galdetuko diozu gero zeure buruari zer norabide hartu nahi duzun. 

 

Aurkezpena

Markos Zapiain

1963an jaio nintzen. Markos Zapiain naiz ia beti. Baina ez zidaten soldaduzka egiten utzi, nortasun bikoitza dela eta. Batzutan Pelipe pizten da ene baitan. Pozik ibiltzen da oro har Pelipe. Baina haserretzen denean, kontuz.