Harrikadak

Ostiral goizean Arantxa Arzak Mikel Astarloza elkarrizketatu zuen Euskadi Irratiko “Amarauna” saioan. Patxada handiko hogei minutuko solasaldia izan zen. Irratsaioan parte hartzeko aukera izan nuen, gainera (eskerrik asko, Arantxa).

Aurtengo Tourreko hamaseigarren etapa irabazi ondoren, horrelako zenbat dei jasoko zituen pasaitarrak. Mordoa. Herrian omenaldia egin zioten, adibidez, eta Diario Vascoren webgunean ikusgai dago egun horretako argazki sorta. Dena zen irribarre, dena zen ospakizun. San Pedroko kolore morea nagusi.

Argazkiaren iturria: diariovasco.com

Ostiral goizean gogotsu zegoen Mikel Astarloza hurrengo eguneko Donostia-Donostia klasikarako. Baina, arratsaldeko 17:30ak aldera e-mail bat sartu zen nire postontzian. Ander Izagirrek idatzitako Mikel txapeldun! apuntean pertsona batek utzitako komentario baten berri ematen zidan korreoaren ku-kuak. Eta hor irakurri nuen lehen aldiz positibo hitza.

Van Gaal gogoan, txirrindularitzan positibo hitza “sempre negatifo” da. Google-en begiratzen hasi nintzen eta berehala hiruzpalau albiste ageri ziren berri txar horrekin. Kaka zaharra! Ezin nuen sinetsi. Ekainaren 26an lehiaketaz kanpo, Espainiako txapelketaren atarian, eginiko analitikan eman omen zuen positibo.

Splitweet erabiliz, abiatu nuen astarloza markaren jarraipena twitter sarean eta izugarrizkoa izan da azken berrogeita zortzi orduetan zalaparta. Hizkuntz askotan aipatua izan da eta, gehienek, egurra emateko.

Piano-piano, gazteak. Doucement. Kontranalisia egiteko dago oraindik-eta. Gainera, Diario Vascon Benito Urraburu txirrindularitza adituak dioen bezala, arraroa da kontu hau. Nahiz eta, berak dioen bezala ere, kaltea egina dagoen jada.

Hau irakurtzerakoan zuetako askok pentsatuko duzue ilusio faltsua dela nirea. Tira, izan daiteke, baina larria iruditzen zait oraindik behin-betiko emaitzak ez daudenean nola jipoitzen ari diren txirrindularia. Pronto dago jendea sua piztu eta denen bistan erretzeko. Ondo. Segi Inkisizioaren bidetik.

Zuzenbide karrera egin nuenean, bagenuen irakasle bat, behin baino gehiagotan errepikatzen ziguna “ni garantista naiz” esaldia (hori bakarrik ulertzeko gai nintzen; profesore horren gainerako jarduna hutsala baitzen). Tokitan da garantismoa txirrindularitzan. Zantzu txikiena bada, sutara. Eta kitto. Jarrai dezala gurpil eroak. Guri bost. Nor izango da erreko den/dugun hurrena?

Oharra: Mikel, animo asko ataka hau gainditzeko. Segi fuerte. Eta tinko. Oraindik ez duk azken hitza esan-eta.

Eguneratzea. 19:55: Urraburu baino urrutirago doa EITBko Xabier Usabiaga. Mikel Astarloza errugabea da.

Eguneratzea. Abuztuak 4. 16:25: Mikel Astarlozak gaur eguerdian Donostiako Amara Plaza Hotelean emandako prentsaurrea.

Natalia Martín Cantero kazetariaren bloga irakurriz izan nuen atzo Proyecto Geniaren berri eta bertatik ekarri ditut goiko eta beheko irudiak.

Albistea Público egunkarian azaldu zen. Hala ere, sarean ikusi dudanez, albistearen iturriak uztailaren 1era eramaten gaitu. Egun horretan eskatu baitzion Andalucía Laica taldeak Andaluziako Juntari ez emateko dirulaguntzarik bi proiektu hauei: Proyecto Genia eta Club Albihar (lotuta daude).

Andalucía Laicak kudeatzen du Laikotasunaren Behatokia izenekoa eta zenbait hiritarrak aurkeztu omen zuten bertan kexa.

Bi arrazoi aipatzen dituzte:

1.- Emakumearen diskriminazioa sustatzen du (emakumeak etxebizitzari mugatu beharko luke bere eginkizuna) eta prestakuntza matxista eskaintzen du.

2.- Opus Deiri loturiko taldea da (froga moduan esteken atala aurkeztu dute), erakunde konfesionala.

Kexek komunikabideetan izan duten oihartzuna ikusi ondoren, korrika eta presaka ari da Junta zerbait egin nahian.

Barrea eragiteko modukoa da, tristea izango ez balitz.

Eguneratzea. Uztailak 31. 10:30. Agian ez dut behar den bezala adierazi: funtsean, 9-17 urteko neskei etxeko lanak egiten ikasteko ekimena da.

Rouco Varelak parrokia hura itxi nahi zuela jakin zuenean, El golpe 401 artikulua eskaini zien Javier Ortiz zenak. Bertako apaizetako baten blogaren jarioa jarraitzen dut azken bolada honetan: Javier Baezaren Catorce kilómetros bloga, hain zuzen ere.

Jakiteko nondik nora dabiltzan ondo da irakurtzea blogaren sarrera-testua: "14 kilómetros marcan la distancia entre la exclusión y la inclusión. Esa distancia separa la Puerta del Sol, punto neurálgico de Madrid, de la Cañada Real Galiana y del Poblado del Gallinero.14 kilómetros separan la costa europea de un continente empobrecido.Catorce kilómetros: una distancia muy larga para quienes se ven obligados a recorrerla cada día. Con este blog pretendo visibilizar y rendir homenaje a todas esas personas que peregrinan cada día por los márgenes de la exclusión".

Atzo irakurri nituen Javier Baezak eta Patuca lagunak adin txikikoei buruz erantzundako zenbait galdera. Arrazoia: Alfonso Armada kazetariak eginiko erreportajea ABC periodikoarentzat.

Hona hemen zenbait zati:

"Adin penala jaisteaz ari garenean, zera esaten ari gara, gure Zuzenbide zorrotzena, krudelena eta kaltegarriena aplikatzea gure gizartearen parte ahulenari eta hauskorrenari; hain zuzen ere, delituak egiten dituzten haurrei. Hamaika edo hamabi urteko haurrekin horrela jokatzeak, alde batera uzten du ume horiek beste baliabide batzuk erabiliz hezi, zaindu eta zuzentzeko dugun gaitasuna".

"Botere Judizialaren Kontseilu Nagusiko estatistikek ez dute erakusten adin txikikoek eginiko delituen hazkundea. Hala ere, 2001 urtetik zentro itxien eta erdi-irekien plazen hazkunde esponentziala eman da. Madrilen, 2000 urtean hiru erreformatorio zeuden, 45 plaza. Gaur egun, haurrentzako hamabost kartzela daude Madrilen".

"Umeak gure gizartearen boxeo-zaku dira. Beraiek dira Espainiako gizartearen arazoak gehien pairatzen dituztenak: pobreziak gora egin du bereziki 0 eta 16 urteko haurren artean, gure gizartearen biolentzia eta agresibitatea, bizitza publikoan gure neska-mutilentzako eredu izan daitezkeen erreferenteen falta, hezkuntza sistema interes politikoen menpe egotea: honek guztiak dakar gure neska-mutilek gaizki pasatzea eta gure gaiztakeriak errepikatzea. Helduen zorigaitzen erresonantzia kutxa da adin txikikoen mundua. Gizarte bat adin txikikoen "beldur" denean, larriki gaixotuta dago".

"Badago okerreko kontzientzia errotua;  adin txikikoen delituak “pagatzen ez direla” eta haurren kartzelak izarretako hotelak edo udako kanpalekuak direla uste da. Erabat faltsua da hori. Orokorrean, segurtasun handiko kartzelak dira. Gizarteak benetan ezagutuko balitu, agian ez luke hainbeste arinkeriaz eskatuko haiek erabiltzea".

Ozenago esan daiteke, baina ez garbiago.

Galdera-erantzunen sorta osoa: ¿Reformar la Ley del Menor?, Catorce Kilómetros bloga. Gaztelaniaz.

Orain arte ez zitzaidan gertatu eta ez dut arrazoia ulertzen. Lan kontuak direla eta, La Oreja de Van Gogh taldearen azken bideotako bat txertatu nahi nuen webgune batean.

Ohikoa dudan bezala, Youtubera joan eta taldeak bertan kanala duela ikusi nuen. Itxuraz, hau da egin duten azken bideoa: Europa VII. Saiatu nintzen berau txertatzen, baina ez zegoen aukerarik. "Inserción desactivada por solicitud" ageri da kodeak behar luken tokian. Beste bideoklip baten bila joan, El último vals, eta honekin ere matraka bera.

Baina, taldea Erroman egon da duela egun batzuk eta hirian barna egindako txangoaren bideoa txertatzeko trabarik ez dute jartzen.

Beraz, arazoa zein da? Edozein webgunetan talde honen bideo-klipak jartzea? Ez dut ulertzen. Ez dira bakarrak: gauza bera gertatzen baita Nena Daconte taldearen bideo-klipekin.

Azken boladan gehien entzuten dudan kantaren bideoa jarriko dut. Poch handiaren "Viaje por países pequeños"en bertsio ederra egin baitu La Buena Vidak. Klipa Borja Cobeagak egin omen du.

Miguel Martini entzun nion pasa den igandean MQPn babesleak behar-beharrezkoak direla horrelako jaialdi bat aurrera eramateko. Javier Vizcaínok hasieran galdetu zion: kirolaren munduan erabat onartuta dagoela enpresen presentzia, baina ez dela gauza bera gertatzen kulturaren eremuan.

Eta horrela da, baina niri gogorra egiten zait jendea Gipuzkoako saskibaloi talde nagusiaren izena goratu beharrean, babeslearena behin eta berriro goraipatzen egotea. Egia da ere Gipuzkoa Basket taldeak ez duela Gasteizko Baskoniaren tradizioa (oker ez banago, Gasteizen jendeak Baskonia animatzen du).

Ez dakigu zer bide jorratuko dituen musika munduan hurrengo urteetan, baina Kepa Junkera bada eredu, ederki goaz (diru publikoa barra-barra, babesle pribatuen diruari uko egin gabe).

Argi dago aurtengo Jazzaldiaren edizioa aurrera eramateko ezinbestekoa izan dela Heineken garagardo markaren diru ekarpena. Ez dakit zenbatekoa den enpresak mahai gainean jartzen duena, baina Udalaren aportazioa dezente jaitsi ei da.

Ez naiz jazzalea. Beraz, nahiago pop eta rock izenak kartelean ikustea. Gainera, Martin defendatzen da esanez berak daramatzan urteetan jazz izenen kopurua ez dela jaitsi eta beste musiketako izenek Jazzaldiaren barruko beste festibal txikiagoa osatzen dutela.

Jazza gehiegi jarraitzen ez badut, bihar ikusiko dudan lehen kontzertua jazz pianista batena izango da. Brad Mehldau, hain zuzen. Gustatzen zait bere musika, baina gertu badut jendea kilometro mordoa egin duena haren atzetik. Ni bizikletan joango naiz ikustera.

Ventasko edo Kateko Eskola publikoan hasi nintzen ni 1973. urtearen bueltan. Bost urte nituen orduan eta, eskolatzen diren gaur egungo haur askok bezala, ez nintzen gaztelaniaz hitz egiteko gai. Baina, gaur egungo haur askori gertatu ez bezala, orduko eskola hura gaztelania hutsean zen.

Oraindik gogoan dut Carmen maistra frankistak zer bronkak botatzen zizkidan kartilla irakurri beharrean marrazkietan ateratzen ziren objektuen euskarazko berbak botatzeagatik. Lehenengo mailan Enrique León izan genuen maisu eta aski gustura ibiltzen ginen harekin (oker ez banago, gazte zela hil egin zen gizajoa).

Azken kurtsoetan Luis Aranburu dut gogoan (Don Luisetik Luisera trantsizioa egitera tokatu zitzaion berari, aurreko zuzendaria don Luis baitzen). Eta Visi ("No diré matrakas nunca jamás. Se dice matemáticas" ehun aldiz kopiarazi zidana). Eta apaiza (don Inaziok behin klasea eten zion Aranbururi Pipe Areta Opuseko apaiza eta Espainiako atleta olinpikoa guri aurkezteko). Eta Rafael García. Eta Luis Mantilla. Eta Mario, eta Fernando...

Ikaskide batzuk ere baditut gogoan, baina aspaldian ez ditut ikusi. Auzotik gutxi ibiltzearen ajeak.

Josetxo Arrietak, gaur egungo zuzendariak, 1929. urtean sorturiko eskolaren historia errepasatzeko liburua koordinatu du (Eskola publikoak memoria badu. Elatzeta). Oker ez banago, maiatzean kaleratu zen. Kurtsoa amaitu arte ospakizun ezberdinak egin dira (bazkariak barne). Horren berri duzue Elatzeta Eskolaren webgunean sartuz gero (80 urteei buruzko wikia).

Liburu elebidunaren barna ikasleak, irakasleak, gurasoak eta abar pasatzen dira. Bitxikeria gisa, egungo Errioxako presidenteak, Pedro Sanz-ek, urtebete egin zuen eskolan irakasle. Bereziki gustatu zait Sabino Gómezek sinaturiko testua (Carta de un vecino, eskolaren aldamenean bizi baita bera).

En fin, zahartzen ari garela.

Gaurko egunez, uztailaren 14an, idatzitako apunte txiki hau (Mariano Ferrer erretiratu berriari buruzkoa) da blog honetan argitaratuta mantentzen den mezu zaharrena.

Handik egun batzuetara, uztailaren 17an, egin genuen ikastaroa CodeSyntax enpresaren egoitzan. Larunbata zen eta goiz osoa eman genuen klasean. Bazkari legea Elgetako Espaloian bete genuen eta baita bertan ikusi egun hartako Tourreko etapa (memoriak huts egiten ez badit, Iban Mayok, Armstrong-en orduko kontrariorik gogorrenetakoak, denbora dezente galdu zuen mendiko etapa hartan).

2004ko uztailaren 19an idatzi zuen norbaitek komunitatearen hasierari buruz eibar.org-eko albisteen txokoan. Eta bertan dago argazki hau. Hor dugu Luistxo profesorea, Xabier Mendiguren, Oier Gorosabel, Imanol Trebiño, Leire Narbaiza, Joseba Zabala, Ander Arroitajauregi....

Bost urte joan dira jada eta ikastaroan egondako batzuk oraindik ez dute bloga abiatu. Beste batzuk abiatu eta utzi. Bada ere erabakia hartzea kostatu zaion jendea, baina, azkenean, bloga duena. Eta, noski, ni bezalako kaskagorrak gaude, oraindik ere matraka ematen jarraitzen dugunak.

Pasa den astean, uztailaren 8an, krimenaren tokira bueltatu ginen. Kasu honetan, Zer egin daiteke Sustaturekin zen tailerraren izenburua. Eta osagarri: Euskal blogintza pentsatu 2010eko hamarkadarako.

Bolada batez nik ere pentsatu izan dut sare sozialek (facebook, twitter, etab.) akabatuko zituztela blogak, baina betiko leloarekin nago berriro ere: geratzeko etorri zirela blogak. Eta, gauzak ondo bidean, blogari izaten jarraitu nahi dudala. Lagun bati esaten diot, olgetan, bera eta ni, jubilatzerakoan, blogari izaten jarraituko dugula.

Uztailaren 8koan, Luistxok eta Maitek kontatu zutena ahaztu gabe, asko interesatu zitzaidan Gorka Julioren egun hartako jarduna (denon eskura jarriko omen du ahal bezain pronto). Etorkizuneko telebista izan zuen hizpide eta horretan trebatu beharko dudala/dugula uste dut.

 Bitartean, heldu eskutik eta tiratu belarritik. Zorionak guztioi.

Nire ingeles urriarekin gustatzen zait Armstrong-en twitter jarioa segitzea. Aurreko batean norbaitek esaten zidan ez zeukala garbi berak idazten ote duen edo ez, baina nik esango nuke baietz, marketing kontuetan asko baitaki Lancek.

Izugarria da ikustea une honetan 1.384.452 jarraitzaile dituela. Berak, berriz, 100 lagun jarraitzen ditu soilik. Kuriositatez egon naiz begiratzen ea zeintzuk ezagutzen nituen zerrenda pribilegiatu horretatik: Kurt Asle Arvesen, Andy Schleck, Cadel Evans, Manuel Quinziato, Simon Gerrans, Allan Davis, Viatcheslav Ekimov, Christian Vande Velde, Levi Leipheimer, Ivan Basso, George Hincapie, Johan Bruyneel, Axel Merckx...

Beraz, familia eta lagunez gain, txirrindulari profesional edo txirrindularitza munduko jende asko jarraitzen du. Horiek guztiek nagusiki ingelesez idazten dute, baina jarraituenak 53.000 follower ditu (tokitan dago Texaskoaren marka).

Maite Goñirengatik izan dut twitteatzen duten Tourreko 20 txirrindularien zerrendaren berri. Artikuluxka blog espainol batean agertu da, baina txirrindulari español bakarra dago bertan: Carlos Sastre. Avilakoa Tourrarekin batera hasi da twitteatzen eta gaztelaniaz zein ingelesez aritzen da. Kasu honetan, esango nuke ez dela bera orain arteko mezu guztiak twitteatzen dituena. Harrigarria egin zait Alberto Contador ez egotea twitter-en. Are gehiago, hainbeste taldekidek sare sozial hori erabiltzen dutela ikusirik.

Etxera etorrita, Mikel Astarlozari enbidoa bota nahi diot: Berria egunkarira egunero bidaltzen duenaz aparte, twitter kontua zabaltzea eta urtea amaitu aurretik Lance Armstrong-ek jarraitzen dituen 100 laguneko klubean azaltzea.

Amaitzeko aholku bat: entzun Javier Vizcaínok gaur goizean bertan Pedro Horrillori eginiko elkarrizketa. Bikaina.

Acentos perdidos bloga. Noticias de Gipuzkoan azaldutako erreportajeak eman dit pista: De la libreta de ideas a la acción poética.

Ideia ona da: nor ausartuko da gauza bera egitera euskaraz ikusten ditugun hankasartze larriekin?

Gaurko Noticias de Gipuzkoa periodikoaren paperezkoan irakurri dut bi orrialdeko erreportajea EITB taldean ematen ari den aldaketei buruzkoa. Atentzioa deitu didana izan da goi kargu berrien errepasoa egiterakoan, hiru jatorri aipatzen direla (el triunvirato de la nueva EITB).

Alde batetik, Alberto Surioren konfiantzazko jendea egongo litzateke: Patxi Arratibel (Estrategia eta kanpo harremanetarako zuzendaria), Miguel Ángel Idigoras (ETBko zuzendaria) eta Joseba Arruti (Radio Euskadiko zuzendaria).

Bigarren taldea popularren aldeko jendea osatuko lukete: Roberto López de Calle (Radio Euskadiko Albistegietako burua), Roberto Montalvillo (ETBko Albistegietako burua) eta Lucas Irigoyen (Radio Vitoriako zuzendaria, aurrekoan hemen azaldu zena bere blogen arrastoak ezabatzeagatik). Hirugarren mailako postuetan leudeke.

PSEren kuotan, berriz, Javier Torrontegi legoke, EITBko irrati guztien ardura duena. Rubalcaba Barne Ministroaren konfiantzazko gizona izango litzateke, baina beste iturriren arabera Aresen kordakoa ere bada.

Noticiaseko kazetariak ez du aipatzen beste izen batzuk non kokatzen diren: Rosa Díez Urrestarazu, Euskadi Irratiko zuzendaria; Aurkene Iturrioz, irrati bereko albistegietako burua; José Ángel Quintanilla, gerentea; Pello Sarasola telebistako programazio burua; Edurne Ormazabal, EITB.net-eko arduraduna...

Mila lagun ari omen dira EITBn. Horrelako kuota eta indar orekek gobernagarri egingo al dute txoritxoa? Laster jakingo dugu. Ikusiko dugu ere, karguak gora behera, nork agintzen duen etxe horretan, etxe horietan.

Anekdota bat, amaitzeko: udan, Javier Vizcaínok erabaki du Cocidito Madrileño tartea alde batera uztea; normalean, denboraldiko onenak errepikatzen baitzituen. Antenan esan duenagatik, entzule askok deitu du galdetuz ea zer gertatu den saioarekin. Are gehiago, posta-zerrenda batean Madrilen dagoen lagun batek bota du: Patxi Lópezek eraman al du aurretik koziditoa? Ez, ez dirudi bera izan denik, baina egin beharreko aldaketak tentuz egin beharko dituzte Suriok eta enparauek.