"1970eko azaroaren 4a zen eta sei lagun ginen: Medina, Espainiakoa; Vittorio, Friulikoa; Luigi eta Michelle, Abruzzoetakoak; Luigi eta ni. Berrehun metro luze eta hirurogei zentimetroko altuera zuen tunel batean ari ginen lanean. Lur azpian, 875 metroetara geunden eta, egunero bezala, goizeko 10:00etatik 10:15era ogi puska bat jateko aukera genuen galeria hartan, ikatz zaina jarraituz egindako tunelaren kanpoaldean".
(...)
"1.800 metroetara ere jaisten zen jendea. 450 metroetan oraindik ondo zeunden, baina 500 metroak pasa ondoren, tenperaturak gora egiten zuen, 40, 42, 46 gradu... eta itotzeko zorian sentitzen zinen. Biluzik egiten genuen lan, baina hala eta guztiz ere izerdi patsetan bukatzen genuen. Batzuetan, mila metroak pasata, beroa benetan infernuko sua zenean, galtzontzilloak kendu, ondo-ondo estutu eta berriro jartzen genituen soinean".
Horrelako zerbait ageri da Angelo Ferracuti idazle eta kazetari italiarrak idatzitako Los Recursos Humanos liburuaren 83. orrialdean. Liburua lan munduari buruzko erreportaje ezberdinek osatzen dute.
Paragrafo horiek etorri zitzaizkidan burura atzo Ander Izagirrek idatzitako Un paseo de señoritas apuntea irakurri ondoren. Izagirre Bolivian da eta zenbait erreportaje bistan jarrita ditu jada A topa tolondro blogean. Aurrekoan esan nuen, baina gaur errepikatu egiten dut: oso gomendagarriak dira.
