Harrikadak

Emakumeen futbola

Asteazkenean, otsailak 20, Reala eta emakumeen futbola mahai-ingurua egin genuen Donostiako El Rincón jatetxean. Jakin nahi baduzue Ane Etxezarretak, Ixiar Bakerok eta Ainara Arratibelek zer esan zuten Maddalen Marzolek proposatutako gaiei buruz, kronika dago Realsocialismo taldearen webgunean: Emakumeen futbolak urratsak eman baditu ere, asko dago egiteko.

Gaur partida ikustera joan naiz Zubietara eta Realak erraz menderatu du Madrid: 3-0.

Gordailua: bigarren bisita

Urtarrileko azken ostiralean ezagutu nuen Gordailua. Otsaileko azken ostiralean bisitatu nuen bigarren aldiz eta beste gauza batzuk erakutsi zizkiguten (gaia arkeologia zen). Zain nago nirekin joandako batek ea kronika idazten duen.

Zuek joan nahi izanez gero, kontuan hartu hilabete bakoitzeko (uztaila eta abuztua kenduta) azken ostiralean bi bisita egoten direla: 17:00etan gaztelaniaz eta 18:00etan euskaraz. Gordailuaren webgunean albisteen atalean iragartzen dute noiz zabaltzen den izena emateko epea.

Ortizen liburua

Ostegunean bidali zizkidan editoreak inprentara bidali aurreko galeradak. Argitaletxeko zuzentzaileak eskua sartu du, baina oso gutxi. Harrituta geratu nintzen editoreak esan zidanean Ortiz leísta zela eta horiek izan direla egindako zuzenketa nagusiak. Gero konturatu nintzen ni ere banaizela eta horregatik iruditu zitzaidala harrigarria.

Okerrik ezean, apirilaren lehen hamabostaldian egongo da liburu-dendetan.

Ortizen zale giputzentzako oharra: apuntatu zuen agendetan maiatzaren 10a eta 11, faborez. Donostian elkar ikusiko dugu.

Harkaitz Canoren ezinezko simetriak saritu ditu Correok

Gaur goizean Gari Araolazak txio hau jarri dit:

Eskerrak azkenean bisibilitatea eman dioten gazteleraz! Ze ondo @iturri ! https://t.co/SpmkjmFIf4

— Gari Araolaza (@garaolaza) 2019(e)ko otsailaren 24(a)

Txioaren bidez jakin dut XXXII. El Correo kazetaritza saria eman diotela Harkaitz Canori. Lagunei sariak ematen dizkietenean poztu beharra dago eta ni poztu egin naiz.

Abenduaren 9an argitaratu zen artikulua El Diario Vascon (Simetria ezinezkoak); oker ez banago, jubilatu berri den Felix Ibargutxiren enkarguzz. Ni ez nintzen enteratu, baina Gari Araolaza bai. Irakurri eta pentsatu zuen artikulu hori gaztelaniaz argitaratu beharra zegoela. Euskaldunei baino erdaldunei zuzendua zelako. Garik itzuli eta nik Pedradas-en argitaratu nuen: Simetrías imposibles.

Bi gauzak egin zaizkit bitxi:

1.- Hauxe da saria ematen den 32. aldia eta euskarazko testu bati ematen zaion lehena. Ezinezko simetriak.

2.- Jefez betetako epaimahaia da eta ez dago emakumerik. Euskaldunik bai? Albistetik zuzenean hartu eta hemen itsatsia: José Miguel Santamaría (director de EL CORREO), Enrique de Ybarra (presidente de la Fundación Vocento), Santiago de Ybarra (consejero de EL CORREO), Alejandro Echevarría (consejero de EL CORREO), José María Bergareche (consejero de EL CORREO), Iñigo Barrenechea (director general de EL CORREO), Fernando García de Cortázar (director de la Fundación Vocento), Carlos Aganzo (subdirector de la Fundación Vocento) y César Coca (adjunto a la dirección de EL CORREO).

Esan bezala, zorionak, Harkaitz. Trago bat hire kontura.

Volando voy (VII), este apunte en castellano

Igande arratsaldean hasi nintzen lerro hauek idazten, Realak Anoetan Sevillaren kontra jokatzen ari zen partidaren atsedenaldian. 2-1ekoa zen une horretako markagailua. Ezin izan nintzen Anoetara hurbildu ezta telebistan bigarren zatia ikusi ere, aukeratu nuen tabernan beste operadore bat zutelako, ez partida ematen zuena. Amaieran 3-1 irabaziz egin zuten aurrera txuri-urdinek eta lehen aldiz jokatuko dute Erreginaren Kopako finala. Aurkari zaila izango dute Granadan maiatzaren 11n: Atlético Madrid.

Aurreko asteburuan derbiaren bigarren zatia ikusi nuen. 0-2 sartu zen zelaira talde txuri-urdina eta 2-2 berdintzea lortu bukaera aldera. 21.500 lagunen aurrean jokatu zuten bilbotarren aurka. Atzo, berriz, 18.731 ikusle bildu ziren.

Hamar bat egun lehenago Espainiako emakumeen futbolean erreferente den Vero Boquete jokalaria egon zen Donostian Korner festibalak gonbidatuta. 31 urteko jokalari galiziarra Errusian, Suedian, AEBetan, Alemanian, Frantzian eta Txinan aritu da. Aurten berriro bueltatuko da Estatu Batuetara, Utah-ra hain zuzen. Berarekin batera Realeko egungo ikurra, Nahikari García, eta hainbat urtez talde txuri-urdineko kapitain izandako Aintzane Encinas eseri ziren Victoria Eugeniako Club aretoan.

Ez dut bideo guztia ikusi, baina entzun dudana entzunda, esan dezaket mahai-inguruak merezi duela. Meritua hiru protagonistena eta Olga Viza kazetariarena da. Honek ofizioak ematen duen patxadarekin gidatu zuelako solasaldia eta hiru jokalariek zer esana bazutelako.

Egun batzuk lehenago Encuentros SER Gipuzkoak emakumeen kirolari buruzko mahai-ingurua antolatu zuen eta etzi, otsailak 20, asteazkena, RealSocialismo-tik «Reala eta emakumeen futbola. Nondik gatoz eta nora goaz» mahai-ingurua antolatu dugu euskaraz. Badirudi gurean boladan dagoela gai hau.

Maddalen Marzol realsocialistaren aginduetara hiru partaide kantxaratuko dira:

• Ane Etxezarreta, Realeko lehen taldeko jokalaria.
• Ixiar Bakero, Añorgako jokalari ohia.
• Ainara Arratibel, Berriako kazetaria.

Ekitaldia 19:30ean hasiko da Donostiako El Rincón jatetxean (Errege Katolikoak, 20, beheko jangela). Sarrera librea izango da edukiera bete arte.

Fútbol femenino, este apunte en castellano.

Astean zehar paperean irakurri nuen Danele Sarriugartek Mikel Sotori eginiko elkarrizketa. Lehen zatian Txalaparta argitaletxean editore gisa egindako lana jorratzen dute (udan utzi zuen) eta azken zatian Euskal Herria(k) eta euskal kultura(k) dituzte aipagai.

Tarterik latzena erdikoa da, ordea: polizia-etxean pairatutako tortura eta kartzela urteak, hain zuzen ere.

Leitu nuenetik burutik kendu ezinik nenbilenez, bereziki torturarena, gaztelaniara itzuli nuen larunbat goizean zati hori eta Pedradas blogean kaleratu: Mikel Soto, torturado.

Gaur arratsaldean berriro irakurri dut elkarrizketa osoa, baita Mikel Sotok berak 2018ko otsailean idatzitako Violencia sexual y tortura artikulua ere. Garan «superviviente a la tortura» gehitu zuten egilearen aurkezpen moduan. Artikuluak dioena ez dut hemen laburbilduko. Hobe zuek irakurtzea, merezi baitu. Gaur hemen azpimarratu nahi dudana da «torturatik bizirik atera» hori.

Bestalde, atzo, gaztelaniazko apuntean agertzen ez den esaldi bat ere ekarri nahi dut hona. Lehen aldiz irakurri nuenean deigarria egin zitzaidan, baina atzo oharkabean pasa zitzaidan. Eskerrak Iñigo Arandiak aipatu zuela txio honetan.

"Ni oso denbora gutxi egon nintzen, bi urte bakarrik"... Jota utzi nau.

— Iñigo Arandia (@iarandia) 2019(e)ko otsailaren 2(a)

Kartzelaz ari da Soto: «Ni oso denbora gutxi egon nintzen, bi urte bakarrik».

Harrigarria da, baina paragrafo honek osatu dezake baieztapen hori:

«Niretzat bi arrasto ezberdin daude: gauza bat da kartzela eta beste bat da komisaldegia. Kartzelaz, izan daitekeen guztiarekin, eta guri gainera garai gogorra tokatu zitzaigun, Aznarren bigarren agintaldiaren amaieran, ez daukat hain oroitzapen txarra. Kideekin egon nintzen, eta gauza batzuetan iruditu zitzaidan bai pertsonalki bai politikoki heltzeko zerbait.»

Bi urte "bakarrik", baina:

«Ainara kalean utzi zutenean kristoren zalaparta sortu zen, zeren galdera oso ebidentea zen: zinegotzi hori erail ez baldin badute, zer egin diete hori aitortzeko? Ibarretxek galdera hori egin zuen, beste askok ere bai, eta zalaparta handia sortu zen, egia esan. Epaiketara iritsi ginen, eta, gaztelaniaz esaten den bezala, lo comido por lo servido egitea eskaini ziguten. Abokatuarekin hitz egin ostean, onartu egin genuen.»

Zeresana eman zuen, bai. Garai haietako notario fina da Javier Ortiz eta, In the Name of Father hura gogoan, En el nombre del padre zutabea idatzi zuen 2004ko martxoaren amaieran.

Aznar, Ibarretxe, Ortiz... Nor falta da? Baltasar Garzón.

Lagun batek esan bezala, «zenbat istorio beltz dauden kontatzeko eta kontatzen jarraitzeko...»

Dani Blancoren argazkia Argiarentzat.

Aspalditik nuen gune hau ezagutzeko gogoa eta kasualitatez izan nuen bisita honen berri, Xabier Kerexetak bidalitako korreo bati esker. Mezua gutxi balitz, kalean egin nuen topo berarekin, Donostian irrati batera etorri baitzen jardueren berri ematera.

18:00etakoa berandu zenez niretzat, 17:00etan hurbildu nintzen Gordailuaren egoitzara (Wikipediak ere orri majoa du Gipuzkoako Ondare Kultural Higigarriaren Zentroaren berri izateko).

Atarian zeuden Urkiri Salaberria (gidari nagusi gisa aritu zena) eta Xabier Kerexeta (bertako langilea). Berehala elkartu ziren Carlos Olaetxea zuzendaria eta beste hiru lagun, hirurak ni bezala bisitari moduan joanak. Denak euskaldunak ginenez, euskaraz egin genuen buelta.

Zergatik nuen interes berezia tokia ezagutzeko? Bertan zer dagoen eta zer egiten duten jakiteaz gain, batez ere nire jaiotetxetik kilometro batera dagoen eraikinean dagoelako. Garai batean Industrias URI (Union Radio Irun, oker ez banago) irrati fabrika zenaren orubean dago kokatua gunea. Ez nuen fabrika barrutik ezagutu, baina ezin konta zenbat aldiz pasa naizen haren ingurutik Irungo joan-etorrietan.

Harri-orri-ar izendatu zuten bisita. Hiru plantako eraikinak 9.000 metro koadrotik gora ditu eta guk bisita lehen solairuan hasi genuen, bulegoak dauden solairuan, hain zuzen ere.

Ez da erraza lerro hauetan laburbiltzea zer dagoen, horretarako hobe goian aipatutako bi webguneak ikustea. Guk koadroak, bizikletak, gurdiak, goldeak, ezpatak, beirateak, leihoak, ateak, traktoreak (SS 1 eta 2 matrikuladunak), Porcelanas Bidasoaren aretoa... ikusi genituen. Tira! Hori eta gauza gehiago, baina horiekin gogoratu naiz zerrenda egiterako orduan.

Zonalde bakoitzak baldintza diferenteak ditu tenperatura eta hezetasunari dagokionez, material bakoitzaren kontserbazioak agindutakoa.

Carlosek esan zigun une honetan eraikinaren %80a dagoela okupatua, baina elementu batzuk tokiz aldatuz gero, %15 gutxitu daitekeela okupazio maila hori.

Urkirik beheko solairuan geundela adierazi bezala, ospitale baten antza dauka zentzu batean. Hau da, ospitalean larrialdi edota artatze zerbitzutik ospitaleratzen dituzte gaixoak eta Gordailuan beheko eremu hori da ondarearen sarbidea. Ez dago mediku, erizain edota kirofanorik, baina bai kontserbatzaileak eta berriztatze zein zaharberritze-tailerrak.

Gipuzkoako Foru Aldundiarena bada ere, Donostiako San Telmo Museoak ere erabiltzen ditu instalazioak.

Amaitzeko bi kontu:

1.- Gordailua ez da museo bat eta, beraz, ikusitako obren testuingurua faltako zaizu. Horretarako segi museotara.

2.- Baina oso interesgarria da Gipuzkoako Ondare Higigarriaren zati polit bat nola gorde eta non berriztatzen duten ikustea.

Beraz, adi egon Gordailuaren albistegiari eta hartu tokia hurrengo deialdi batean.

Mila esker gidari lanetan aritu zirenei eta espero dut Tolosako inauterietarako mozorro bila zebiltzanak zerbait topatu izana Irunen barrena ondoren egindako murgilaldian.

Oportunidad de conocer Gordailua, el depósito del patrimonio guipuzcoano, esta entrada en castellano.

Hilaren 15ean txio hau bota nuen.

Oraintxe bertan bidali diot editoreari @jortiznet-en zutabe, artikulu eta beste testu batzuk biltzen dituen liburua. Zailena egina dagoela dirudi, baina hau denez nire lehen aldia, ez dakit zer datorren orain.

— Mikel Iturria (@iturri) 2019(e)ko urtarrilaren 15(a)

Atzera begira jarriz, abuztuan aurreratu nuen 2018an zehar lan egin dudan liburuari buruzko hainbat kontu (Camino del décimo aniversario) eta urtarrilaren 24aren atarian, Javier Ortizek 71 urte beteko lituzkeen egunaren bezperan, beste hainbeste egingo dut:

1.- Udan aurreratu nuen gure desioa zela liburua heriotzaren hamargarren urteurrenerako egotea prest: hots, 2019ko apirilaren 28rako. Materiala entregatzeko epea urtarrilaren 15a zen eta jada editorearen esku dago.

2.- Editorea Jesús Espino izango da eta argitaletxea Foca ediciones (Grupo editorial Akal). Aukerarik logikoena eta errazena zen, aintzat hartzen badugu Javier bilduma horren arduraduna izana zela mende honen hasieran.

3.- Esan nuen ere hiru lagunen testu banak lagunduko zutela liburua. Oraintxe esango dut zeintzuk eta zergatik; aldez aurretik esango dut, begi bistakoa bada ere, familiari eta niri ilusio berezia egiten zigula hirurak proiektu honetan egotea.

Garbiñe Biurruni hots egin genion Ortizen omenaldietan parte hartu zuen norbait nahi genuelako. Zehazki, 2010eko apirilaren 30ean Donostiako Koldo Mitxelena Kulturunean Batzar Nagusiek, Alternatibaren ekimenez, eginiko omenaldian hartu zuen parte Garbiñek.

Isaac Rosarekin gogoratu ginen berak hartu zuelako Javierren lekukoa Público egunkarian.

Javierrek aurkeztu zuen azken liburua David Fernàndez-en Crónicas del 6 y otros trapos sucios de la cloaca policial izenekoa izan zen. 2009ko otsailean elkartu ziren biak Madrilgo La Malatesta liburu denda libertarioan.

Hauxe da gaur kontatu nahi nuena. Hori bakarrik? Funtsean bai, baina irudi bat behar nuen eta, negu gorria puri-purian dagoela aprobetxatuz, biñeta honekin gogoratu naiz.

Askok gogoratuko duzue garai batean gure lagunak astero kolaboratzen zuela ETBko Pásalo programan, Iñaki Lópezek eta Adela Gonzálezek aurkeztu zutena. Javierrek «Pásaloko arratsalde haietako solasaldietan marraztutako» biñetak jaso, gorde eta familiari helarazi zizkion Adelak.

Eskerrak, beraz, Jesús Espino, Garbiñe Biurrun, Isaac Rosa, David Fernàndez eta Adela González.

Listo. Orain bai. Hauxe da gaur kontatu nahi nuena.

Algunas cosas más sobre el libro de Javier, este apunte en castellano.

Urte hasieran erori egin zen ama. Ohea egiten ari zela, berak oso ondo ez daki nola, tronpatu eta kopeta erabili zuen lurreratzeko. Erorketa gertatu eta bi ordura ikusi nuen ospitalean eta koskor galanta zuen ezkerreko begiaren gaineko aldean.

Ordu batzuk pasa zituen ospitalean eta, azkenean, etxera bidali zuten.

Hurrengo egunean koskorrak beheranzko bidea hartu zuen. Hau da, kopetako bolumena jaitsi eta begi zuloak koloreztatu egin ziren.

Laburbilduz, piura ez zen asko hobetu.

Egun hartan bertan, iluntzeko telebista saio batean agertu zen Alaska. Espainiako kate pribatu bateko lehiaketa batean azaldu zen abeslaria.

Hurrengo egunean norbaitekin telefonoz ari zela, bere egoera makurra adierazteko zera bota zuen amak: "Aurpegia Alaska bezala daukat".

Barrez hasi nintzen. Gustatuko litzaioke amari Alaska bezala egotea.

P.S.: jarriko nuke hemen amaren argazki bat, baina herentziarik gabe geratuko nintzateke. Eta zer nahi duzue esatea, gauzak dauden bezala...

Como Alaska, este apunte en castellano.

Noriak ez diola patrika loditu. Agian gutxitu egin dela jendearen emana.

Badira hainbat hilabete ez genuela topo egiten. Uda iparraldean pasa ei du, baina egunero Urnietan lo.

Aiton bat geratu zaio begira. Berarekin doan semeari dirua eskatu eta bota egin dio.

Zaharrak begirada garbia du, bizia, arin mugitzen da, nahiz eta laurogeitaka urte izan jada.

Bera ere musikaria dela dio. Tronpeta eta saxoa, oker ez banago. Erriberako herri batekoak dira eta «Katiuska» zarzuela ikustera etorri dira Donostiara. Bi gau hartu dituzte hotel batean, gaurkoa da azkena.

Halako batean galdera aitonak Juliani: ea interesik ote lukeen akordeoi bat erosteko. Kapritxoagatik erosi zuela, baina gaur egun ez duela jotzen, besteak beste pisu handia duelako.

Aitonak dakien pieza baten notak jotzen ditu, Julianek hauspoari eragiten dion bitartean.

Telefonoak trukatzen dituzte eta modu adeitsuan esaten diote elkarri agur.

Hotza ari du eta jendea azkar mugitzen da alde batetik bestera.

Igande arratsaldea.

Domingo por la tarde, este apunte en castellano.

Feliz solsticio de invierno!! pic.twitter.com/Qc8podk6hc

— javi etxezarreta (@etxezarreta) 2018(e)ko abenduaren 20(a)

Gaur, abenduak 30, ateak itxi ditu Aldamar kaleko Rekalde tabernak. Eraikuntza munduko enpresa batek eraikina erosi eta ez diete berrituko alokairu kontratua. Galera Parte Zaharreko auzotar batzuek nabarituko dute, baina espero dezagun donostiarrok eta bisitariok aukera berdintsua izatea laster Grosen zabalduko duten tabernan.

Ez naiz ni izan Rekaldetik beti pasatzen edo geratzen zen horietakoa. Ez, gutxitan joaten nintzen, baina joan naizenean beti egon naiz gustura.

Hau ez dugu ikusiko datorren Santo Tomasean. #Rekalde @rekaldeko pic.twitter.com/1TN4ghS4jj

— Iñigo Arandia (@iarandia) 2018(e)ko abenduaren 21(a)

Azken aldian prentsan azaldu da Agus Rodriguez tabernaria itxieraren berri emanez, baina uste dut elkarrizketa onena pasa den udaberrian egin ziola Danele Sarriugartek Argia aldizkarian: «Metroa, AHTren geltokia... Donostia zer izango da, Montecarlo bat?»

Elkarrizketaren lehen zatian familia eta ama aipatzen ditu, baita Agus beraren alde militantea ere (herriko tabernen auzia pairatu zuen 14 urtez!), euskaraz bizitzeko pizgarriak nondik jaso zituen jorratzen du ondoren eta, azkenik, tabernaren itxiera eta Donostiako hiri-eredua.

Pintxoaren Parke Tematikoa (izateko bidean) da Parte Zaharra eta horri aurre egitea zaila da. Nik, eta nik bezala beste askok, eskapo egiten diogu horri eta nahiago dugu norbere auzoan edo beste auzo batzuetan ibili. Beste askok, aldiz, etxebizitzen prezioak direla medio, aldameneko herrietara joan behar izan dute bizitzera.

Nerea Lizarraldek Irutxuloko Hitzan eginiko beste elkarrizketa batean («Ez da izango agur triste bat»), Rodriguezek aipatzen du zergatik aukeratu duen bere auzoa (Gros) hurrengo proiektua martxan jartzeko: «Egian ere izan nuen aukera bat, baina ni ez naiz Egiakoa, eta parakaidista sentsazio hori ez nuen gustuko. Grosera itzultzea iruditzen zait naturalagoa». Tipo bitxia benetan!

"Ni alde zaharrean bizi naiz eta kezka badut ere bizi lagun bezala, Alde Zaharrean zein baldintzetan egongo geran hemendikan bizpahiru urtetara" adierazi digu Agusek. #RekaldekoHistoriak pic.twitter.com/2VlZ17w4mK

— Rekaldeko Historiak (@rekaldeko) 2018(e)ko azaroaren 30(a)

Xiri Arandia ere bitxia da, baina beste bitxitasun klase batekoa. Udaberrian erretreta hartu zuen Zazpi, Meltxor eta Xiri tabernetatik pasatako tabernariak.

Carolina Alonsok eginiko elkarrizketa honetan negozioan nondik nora ibili den kontatzen du Arandiak. Arte bildumazalea da eta horren froga San Telmo Museoari utzitako hainbat artelan, baita Idiakez kaleko lokalean ikusgai dauden Goenaga eta Zumetaren lan bana.

Dena den zur eta lur utzi nau testuaren amaierak: «Ez dut liburu bat bizitza osoan irakurri, ezta gimnasio bat zapaldu ere, baina pertsona garrantzitsu askok bota didate esku bat».

Jende aski jatorra ezagutzen dut libururik irakurri gabe bizi dena (nire ama, adibidez) eta ez dut uste pertsona txarra denik Xiriako, baina arte bildumazale bati sentsibilitate gehiago suposatzen nion.

Iban Zaldua idazleak irakasle eta lagun izandako Piedad Frías zendu berriari buruz idatzitako testutik paragraforen bat jarri niezaiokeen, baina nahiago Marina Garcés filosofoaren hitz hauek:

«Desde el mundo educativo y cultural tenemos que velar por la palabra y por la sensibilidad en todos sus aspectos, desde escribir bien hasta aprender a escuchar o a matizar. Para mí esto son tareas éticas y políticas fundamentales. Son precisamente estos actos de resistencia lo que nos permitirá transformar esta tendencia a la simplificación, la polarización y la banalización de todo».

Ez baitira gauza bera Egia eta Gros, Donostia zein Montecarlo.

Donostia no es Montecarlo, este apunte en castellano.

Duela ia hogei urte, mezu elektroniko bat idatzi nuen, bi pertsonari zuzendua. Ahaztu egin zait zergatia, baina oso gogoan dut mezuaren izenburua: ¿Semos (sic) tontos o qué? (Tontuak gera o zer demontre?). Geroztik, dezente okertu da egoera.

Tonto aurpegia 2016ko kultur hiriburutzarekin geratu zitzaidan: mugarria izan zen. Eta orain ordaintzen ari gara lan egiteko modu bati zilegitasuna eman izana.

Donostiako historia hurbilean izan dugun urterik luzeenak egutegian zenbakia erakutsi baino bizpahiru hilabete lehenago Tabakalera izeneko Kultura Garaikidearen Nazioarteko Zentroa inauguratu zen (2015eko irailaren 11n). Traba asko eta ugariak izan ditu, baina nagusia, guztia biltzen zuen benetako proiektua baldin bazegoen, ez dela inondik agertu edo ez dutela errespetatu. Eta horrela ez dago kruzero abiadura hartzerik.

Aste honetan bertan uko egin dio karguari Ane Rodriguezek, kultur zuzendariak, eta liburutegiko (UBIK) langileriaren gehiengoa greban da, lan baldintza kaskarrak direla medio.

Musika emanaldia bitartekarion eskutik! Etorri eta parte hartu! #bitartekariakmartxan pic.twitter.com/ZYelToLPVZ

— bitartekariakmartxan (@bitartekariakM) 2018(e)ko abenduaren 22(a)

Larunbateko Berrian Haizea Barcenillak zioen Rodriguezek duen artearen ikuspegia zokoratua izan dela «hirien festibalizazioaren» marko (paregabearen) baitan.

Donostian turismoak agintzen du eta, denen gainetik, ostalaritza ikusteko modu batek. Benetako agintea dutenek ondo baino hobeto dakite ze tekla jo, noiz eta nola, agendan gabonetako argiak eta noria bezalako gaiak egoteko. Aspaldi Saizarbitoriak esan bezala: ea esertokiak urdinez, txuriz edo txuri-urdinez margotu behar ditugun bezalako eztabaida txatxu horiek. Eta horri buruz ari garelarik, ez ditugu beste gauza batzuk jorratzen.

Baina egi borobila da hemen ez garela letra larriz idatzitako Kulturaren zaleak. Hemen postureoak agintzen du.

Garai hauetan ez du hainbeste inporta zer egiten dugun, baizik nor den aita edo ama. Hau da, laguna bada, zoragarri. Gainerakoa, kaka, putza eta zikina.

Dena ondo lotuta dagoela dirudi. Baina izan daiteke itxura(keria) eta uste baino sueltoago egotea, arazoaren muina agintedunak antolatuta egotea baita eta gu, hemen eta orain, ez. Eta ez dago askoz ere gehiago esateko.

Tira, badago azken kontu bat, bai: ez ote den denbora eta dirua amaitzen ari.

Feliz falsedad!

P. S.: nik gaur Rekalde tabernari buruz idatzi nahi nuen baina hau atera zait.

El post-2016 era esto, este apunte en castellano.

Pablok eta Tatjanak (zorionak!) elkarrekin egindako bidea ospatu nahi zuten eta bazkaltzera gonbidatu gintuzten abendu hasieran. Familia eta lagun batzuk hurbildu ginen. 40 bat pertsona, gutxi gorabehera.

Toki bitxi batean antolatu zuten topaketa: Peuto aitonaren txabolan, Kantabriako Güemes herrian.

Lekuaz gain, bazkaria bera ere bitxia izan zen: elkartasun bazkaria deiturikoa. Babarrunak, patata tortilla eta postrea. Babarrunak El Dueso kartzelako preso batzuk landatutakoak ziren eta lortutako dirua (aurten, adibidez, 10.000 euro jada) Guatemalako eskola batera bideratzen da. Adi!: gutxienez 10 laguneko taldea osatu behar da bertan bazkaltzeko.

Apaiz obrero izandako Ernesto Bustio da arima, baina lan kolektiboa (eta gehien bat borondatezkoa) du oinarri. Perfecto (Peuto) eta Vicenta aiton-amonena izandakoa da etxea (historia atalean irakur dezakezue detaile gehiagorekin). Nik inoiz ez nuen gizon honen izena entzun, baina ikusten da Roge Blascok kristo guztia ezagutzen duela (Ernesto Bustio: viajero peregrino de la vida).

1981ean hasi zuten gaur egungo egitasmoa eta 1999an, Laura hil zenean (Ernestoren ama), Santiago bidea egiten duten erromesei zabaldu zieten aterpetxe gisa. Urtetik urtera gero eta lagun gehiago pasatzen da bertatik: 2017an, 11.000 lagun izan baziren, aurten 12.000tik gora erromes pasa dira jada.

Bazkariaren ondoren bisitatu genuen ingurua. Hainbat etxetxo dituzte jendeak lo egin dezan eta bi eraikin aipagarri:

1.- Ermita ekumenikoa: Pere Casaldaligak idatzitako testuak eta orain gogoan ez dudan margolari baten pinturak. Egitura oktogonalaren sorkuntza kolektiboa da. Bertara eraman gintuen apaizak eta esplikatu zigun "bizitzaren benetako bidaiari buruz hausnartzeko" tokia dela. Hots, "esklabotzatik askapenera" egindakoaz.

2.- Beste eraikin bat Land-Roverraren museoa da (Ran-Roberra idatzi beharko nuke?). Munduan zehar bi bidaia luze egin dituzte, batez ere: 1979-1981 bitartean egin zuten lehena, 27 hilabetekoa; 1991-1992 bitartean bigarrena. Izen ponposoa dute bidaia hauek: Viaje a la Universidad de la Vida (Bizitzaren Unibertsitatera Bidaia). 1975eko ibilgailua eraikinaren erdian dago eta haren inguruan hainbat argazki eta kartoitan idatzitako testuen bidez zehazten dituzte urteak eta tokiak.

Nik ez dut inoiz Santiago Bidea egin, baina batzuek diote aterpetxe hau dela Iparraldeko bidean dagoen onenetarikoa.

Gauza bakarra gehituko dut: ahal baduzue, segi ikustera.

La Cabaña del Abuelo Peuto, este apunte en castellano.