Agur, Tia Sabina
Proba batzuk egin behar zizkioten izebari pasa den ostiralean. Makalduta zebilen eta egoera korapilatu egin zen. Txori bat bezala hil zen arratsaldeko 16:00ak aldera.
Bera zen aitaren aldetik bizirik gelditzen zen izeba bakarra. Aurretik joan ziren Josetxo, Agustin, Joxepa eta Angel (aita).
Aldaka puskatu zuen azaroan. Betikoa: ez dago garbi puskatu eta erori ote zen edota erori eta hautsi ote zitzaion. Gauzak konplikatu diren bezala, lehen aukera dirudi.
Otsailaren 23an egon nintzen azken aldiz bere etxean. Amarekin joan nintzen. Beraiek beren gauzetaz aritzen ziren bitartean, lehengusu zaharrarekin solasean ni.
Halako batean, niri begiratzeko esan nien biei eta erretratu hau atera.
Izebari erakutsi nion eta zera esan zidan: «Jesus! ¡Qué pinta de atsua tengo!»
Ama eskuinekoa da eta jada hiru hilabete joanak ziren izeba aldaka puskatu zuenetik. Bizirik ikusi nuen azken aldia izan zen.
Ezin izan nuen hileta-elizkizunera hurbildu. Baina txikitako apaizak zioena bete zen. Don Inaziok askotan esaten zigun: «egunen batean, hemen apaiz beltza ikusiko duzue». Afrikakoa ei da. Esan didatenez, Tanzaniakoa.
Ruper Ordorikak musikatutako Tomellosoko poeta baten kantua jarriko diot agur moduan. Poeta Dionisio Cañas da eta poemaren jatorrizko izenburua «Cerca del cielo no se vive bien». Euskaraz, «Zerutik gertu ez da ondo egoten». Lurrean etzanda diskoan agertu zen.
Gugan bego, Tia Sabina.
Agur, Tía Sabina. Este apunte en castellano.
