Harrikadak

Sarreran Anoeta aldizkaria jaso nuen. Unai Emery bolada ezin hobean dagoen Valentziako entrenatzaileari eginiko elkarrizketa, alde batetik, eta bera bezain ondo ari den Liverpooleko Xabi Alonso jokalariari egindakoa,  bestetik. Horrelako jendea behar dugu hemen. Iritsiko ote da eguna biek ala biek Realera bueltako direna? Batek daki.

Utz ditzagun ametsak alde batera, gaur egun Reala noraezean baitago, azken urteetan bezala, eta ez da erraza jakitea nola aterako den klub txuri-urdina ataka gaizto honetatik.

Atzo Edurnerekin eta Aitorrekin egon nintzen zelaian. 1993-1994 denboraldian bost lagun hasi ginen joaten zelaira eta egun hirurak geratu gara soilik. Ez gara beti joaten, baina bai ikusten ditugula partida mordoa elkarrekin. Inguruan zegoen Edu ere gurekin egoten da askotan. Atzo ez.

Eibarren kontrako derbia pentsaezina zen duela urte batzuk. To, orain ezin irabazi Anoetan! Dena dela, gutxienekoa emaitza izan zen atzo, Realaren kirol gainbehera laburbilduta ikusteko aukera izan baikenuen laurogeita hamar minututan: funtsezko jokalari baten lesio larria (animo, Iñigo), ordezko kanpoko jokalari erdipurdikoen lan kaskarra, zalegoaren antsietatea eta erokeria (Lillok hartutako kolpea, botilarena), jokalariei ezer esan gabe aldageletarako bidea hartu zuen epailea. Horri gehitu erakundearen porrota (konkurtso-legea eta jujearen interbentzioa).

32 urte omen ditu botila zelaira bota zuen zaleak. Atletismo pistak tartean izanik, punteria behar da norbaiti buruan jotzeko. Bera da erruduna eta berak pagatu behar du. Baina bera bezalako zenbat jende dago portaera eskasa duena estadio batean? Makina bat.

Triste nago atzokoarengatik. Pasako da.

La Real cuesta abajo y sin frenos

Astelehenean-edo enteratu nintzen Haritz Rodriguezek aspaldian elikatu gabe zuen blogean aurkezpenaren berri eman zuelako. Teketenek ere gauza bera egin zuen bere blogean, baita twitter kontuan ere.

Zertara nindoan oso ondo jakin gabe hurbildu nintzen KMKra. Ez ginen jende asko bildu. DVko Ibargutxi kazetariaz gain, Garako kazetaria ere bertan zegoela uste dut. Gipuzkoako periodiko salduenaren argazkilaria eta Argazki Press agentziakoa ere.

Blogari gutxi batzuk ere hurbildu ginen. Hogei bat minutuko espitxa bota zuten biek. Gorka hasi zen lehenago Arraytxiki web laborategia aurkezten eta, ondoren, Haritzen txanda iritsi zen. Honek Publikatu.com laborategi-haztegiaren diru-iturri gisa planteatu zuen. Sustatun dago albistea ondo garatua. Slidesharen ere badago aurkezpena.

Galderen txandan Mikel Iturbek aka azken_tximinoak galdetu zuen ez ote zen mundurat.net egitasmoaren antzekoa. Gorkak ezezkoa erantzun zuen, ez zirela konpetentzia. Izan ere, mundurat herri mugimenduen eremuan ari dela lanean eta Arraytxikik innobazio soziala landu nahi duela.

Ekitaldia amaitu ondoren, bi ekintzaile hauekin, Mikel Iturberekin, Nagore izeneko neska batekin eta  UKnetberriko beste partaide batekin hartu genituen han inguruan pare bat trago.

Gaur irakurri dut Marko Txopiteak ez duela begi onez ikusten Publikatu.com egitasmoa, kontsumismoa sustatzen duelako-edo. Motza izango naiz, baina bere kritika irakurri ondoren zer esan ez dakidala geratu naiz. Horrela izango da, baina bizi garen munduan bizi gara.

Argazkiak Haritzek bidali dizkit eta nire flickr.com kontuan kargatu ditut. Espero dut ez haserretzea.

Ea zortea duten egitasmo hauekin.

Pasa den astean Lakasta jaunak bidalitako mezu bat jaso nuen. Bertan zioen datorren ostiralean, azaroaren 7an, iluntzeko 19:00etan, Barañaingo Auditorioan ospatuko duela Euskalerria Irratiak 20. urteurrena. 1988ko egun horretan bertan hasi baitzituen emisioak eta Euskalerria Irratiak 20 urte entxuferik gabe ekitaldia antolatu dute aitzaki horrekin.

Zuzenean emitituko dute auditoriotik eta gonbidatu hauek elkarrizketatuko dituzte: Oinatz Bengoetxea pilotaria, Egoi Martínez txirrindularia, Oier Sanjurjo futbolaria eta Hedoi Etxarte poeta.

Musika zuzenean dastatzeko aukera izango da ere: disko berria publikatu duen Fermin Muguruzak hiru kanta joko omen ditu (pasa den ostiralean zuzenean aritu zen Bilboko Hikateneoan), Hesian, Cheese and Road Ensemble, A-lai-kapela.

Kike Amonarriz eta Ilaski Serrano bikoteak lehiaketa muntatuko ei du han bertan.

Joan nahi izanez gero, gonbidapenak lehendik lortzeko bi bide daude:

1.- Telefonoa: 948 17 01 51.

2.- E-maila: administrazioa a bildua euskalerriai.com.

Albistea blog berri batean kargatu dut gazteleraz; Gente MQP- MQPzaleak montatu baitu Javier Vizcaínok zuzentzen duen irratsaio horretako entzule batek eta beste batzuei bertan parte hartzeko gonbitea luzatu. Ea ba.

Euskalerria Irratia 20 años sin enchufe

Ohar garrantzitsua: oraingoz blog honetan bakarrik erabiltzeko apuntea.

Ahalegina

Atta libre samar ibili zen Irungo egoitzan hasiera batean. Halere, egun batean bertatik alde egiten saiatu zen. Alarmen txirrinek geldiarazi zuten.

Ez dakit oso ondo zer gertatu zen. Berak bertsio ezberdinak nahasten baititu, baina niri gertaeraren hurrengo egunean kontatutakoa geratu zait buruan:

- Atzo, zer? Ihesi?

- Ihesi? Keba? Intentatu.

Eta biok barre egin genuen.

Meza

Jai egunetan, goizeko 11:00ak inguruan, berrogei bat lagun pasatxo egoten da lehenengo pisuko egongelan telebistan botatzen duten meza jarraitzen. Pasa den igandean, isil-isilik egon nintzen tarte batez haiei begira.

Heriotza

Aurreko batean nirekin hitz egin nahi zuen andre batek. Ea euskaraz ba ote nekien. Baietz, nik. Berak ere bai. Beasaingoa zela eta hura dela euskararik onena. Ez zuela inor mindu nahi, baina txarrena Hondarribian hitz egiten dela. Horixe esan omen zion berari ez dakit nork.

Egun hura izan zen aztoratu gabe ikusi nuen egun bakarrenetakoa. Azken ostegunean, adibidez, inork ez zuen berarekin egon nahi. Gau hartan bertan hil zela esan zidan ostiralean amak.

Familia

Pasa den igande eguerdian attaren biloba bakarraren hirugarren urtebetetzea ospatu genuen familian. Atta ez zen joan, ezta ama ere. Amarekin hiruzpalau aldiz saiatu ginen, baina ez genuen konbentzitu.

Hilabete honen lehen hamabostaldian bi urtebetetze ditugu ospatzeko. Saiatuko gara atta gurekin eramaten jatetxe batera. Ea amak zer dioen. Berak kezkatzen gaitu gehien une honetan, dena emanda baitabil oraindik ere eta zaila da hari laguntzea.

Pot-pourri

Joan-etorriko hitza da Etimologías de Chile webgunean azaltzen denez. Bitxia.

Popurri

Gaur eguerdian Sustaturen bidez enteratu naiz azken balentria lotsagarriaz: Iruñeko Opuseko Unibertsitatearen aurkako atentatua. Gero, bertako ikasle eta irakasle izandako Ander Izagirreren mezua irakurri dut haren blogean. Ondoren, astearte iluntzean Giza Eskubideen VII. Zinemaldiaren lehen saio berezian ikusitako El Infierno Vasco filmaz gogoratu naiz.

Filma

Donostiako Victoria Eugenia Antzokian eskainitako pelikula terrorismoaren biktimei buruz Iñaki Arteta bizkaitarrak eginiko filma da. Estrainekoz bota zuten dokumentala Euskal Herrian (Valladolideko Seminci jaialdian estreinatu zen aste bukaeran).

Astearte goizean Udaletxeko Gobernu Batzordearen aretoan izandako prentsaurreak interesa piztu zuen komunikabideen artean. Iluntzean, berriz, 400-500 lagun egongo ginen antzokian.

Artetak lehendik ere tratatu du gaia eta oraingoan Euskal Herritik alde egindako ia hogeita hamar lagunen testigantza erakusten digu: kazetariak, apaizak, ertzainak, irakasleak, epaileak, enpresariak, politikariak... Denek ETAren presioagatik alde egin dute Euskal Herritik (baten batek Jaurlaritzarengatik alde egin zuela zioen).

Niregandik politikoki urrun dagoen jendea agertuko zela banekien. Eta horregatik animatu nintzen filma ikustera. Entzutera joan nintzen, biktima hauen mina entzutera. Batzuek botatako astakeri politikoak kontutan hartu gabe.

Ia bi orduko pelikula da, baina adi egon nintzen entzuten, gustura. Pertsonaia publikoak daude tartean eta horiek baino askoz ere gehiago interesatu zitzaidan niretzat erabat ezezaguna zen jendea. Badaude edozein pertsona ukitzeko moduko kontuak.

Solasaldia

Solasaldian Iñaki Arteta zuzendaria, Cristina Cuesta eta Carmen Gurrutxaga, filmean parte hartzen dutenetako bi, egon ziren. Moderatzaile lanetan Edurne Ormazabal.

Lehenengo galderan pertsona batek GAL talde armatuaren apologia egin zuen. Bereziki Gurrutxagak eta Cuestak isilarazi zuten, baita gainerako ikusleek ere.

Bigarrenak, filma goraipatu ondoren, hutsuneak azpimarratu zituen: nik pentsatu nuen ETArengatik hemendik alde egindako jende abertzalearen hutsuneaz arituko zela, baina galdetzailea ez zegoen gustura Estatuko Segurtasun Indarren ordezkaririk azaltzen ez zelako dokumentalean. Itxuraz, ertzainak ez zituen eremu horretan sartzen. Artetak lehendik egindako lanetan agertzen zirela erantzun zion Cuestak eta zuzendariak berretsi zuen hori azpimarratuz filmak errealitatearen zati bat erakusten duela soilik.

Galdera gehiago egon ziren, baina azkenarekin geratuko naiz. Madrilgo artistek eta intelektualek zergatik ez diren gehiago bustitzen galdetu zuen pertsona batek. Beste gai batzuk erosoagoak direlako, laburbilduz, erantzun zion Artetak: hobe da baleen alde ateratzea, biktimen alde baino.

Zuzendariak zioenez Madrilgo puntako hogeitaka musikariri eskatu omen zien soinu bandan parte hartzea berak eskainitako abestiren bat goiz batean grabatuz. Inork ez omen zuen baiezkorik eman. Hori bai, Artetak azpimarratu zuen horietako batzuk parte hartzen dutela Kepa Junkeraren "Etxea" lan berrian.

Filma asteazkenean bota zuten Bilbon eta azaroaren 7an estreinatuko da Estatuko zortzi zinema aretoetan. Horietako bi sala Euskal Herrian daude: Bilbon eta Gasteizen, oker ez banago.

En el infierno

Gaurko El Mundon (Euskadiko edizioan) ikusi dut azalean Pignoise taldeko abeslariaren gandorra, kamiseta eta gitarra Alderdi Popularreko Euskadiko goi karguez inguratuta.

Bazkaltzerakoan enteratu naiz ekitaldia Donostiako Victoria Eugenian izan zela atzo igandean.

Gauean, berriz, blogak irakurtzen ari nintzela Jon Tornerek Argian idatzitako PP Crazy in love apuntea irakurri dut. Handik youtubera joan naiz eta bideo honekin egin dut topo.

Aurreko batean esan nion politikari bati: a zer nolako kanpaina jasan beharko dugun udaberriko hauteskundeak izan arte!

Eguneratzea. Urriak 29. 22:15. Luistxorengatik jakin dut bideoaren Sarri Sarri bertsioa dagoela jada sarean.

Badira jada zenbait hilabete esan zidatela Iñigo Royo ari zela, bideo-kamera lagun, Egia auzoko auzotarrak elkarrizketatzen. Royok badu eskarmentua alor horretan, Tolosa 750 urte ospatu zutenean antzeko proiektua eraman baitzuen aurrera bertako zenbait bizilagunekin.

Okupgraf elkartearen bigarren partaidea Marian Larzabal da. Berak ere parte hartu zuen Tolosako aipatu ekimenean eta bera da Tabakalerako erakusketa honen bigarren hanka. Emakume hau duela hamabost bat urte ezagutu nuen, artista batek Marianen etxeko armairu batean erakusketa egin zuenean. Oraindik gogoan dut nola ostiral arratsalde batez Loiola edo Martuteneko etxe batera hurbildu ginen inaugurazio hartara. Ingurua jendez beteta zegoen eta ezin izan genuen ataritik pasa.

Atzo ere jende asko zegoen "Egiatik. Tabakaleraren memoria eta etorkizuna" erakusketaren inaugurazioan. Auzoko jendea, gehiena, Tabakalerak bere etorkizunean integratu beharrekoa nahita nahiez aurrera egin nahi badu behintzat. Politikari gutxi, esku bateko behatzekin kontatzeko moduan (bakarra ikusi nuen nik...), kultur teknikari batzuk, artista jendea...

Joxean Muñoz zuzendariak egin zigun denei ongi etorria. Gero Iñigok eta Marianek banan-banan aurkeztu zituzten erakusketan ikus eta entzungai dauden 12 bideoak. Bideo bakoitzean auzoko bizilagunekin (batekin edo gehiagorekin) eginiko elkarrizketak ageri dira. 20 minutuko iraupena du bakoitzak.

Aurkezpenaren ondoren, Tabako fabrika izandako eraikinaren tripetan barna sartu ginen. Bideo bakoitzak egurrezko palletez osaturiko etxaldea du aterpe eta hiruzpalau kasko elkarrizketak entzuteko. Bakoitzaren kanpoaldean garai bateko argazkiak. Labur bazen ere, baten bat entzuten egon nintzen, baina atzokoa ez zen horretarako egunik aproposena.

Kalkulatu genuen bizpahiru arratsalde behar zirela hura guztia behar den bezala ikus-entzuteko. Ostegunero ekitaldi bat egongo da abenduaren 20ra arte, Santo Tomas bezpera arte (Joxeanek aipatu zuen txistorrada batekin emango zaiola bukaera erakusketari).

Irteeran, bertako langile batek esan zidan badaudela oraindik ere aste bukaeratan eraikina ikusteko bisita gidatuak eta deitzeko telefonoz. Nik oraindik ez dut bisita gidaturik egin eraikina ezagutzeko eta ea oraingoan ez zaidan txanda pasatzen.

Egitarautik bi ekitaldi aipatuko ditut: urriaren 30ean,Tabakalerako Soinu Maparen aurkezpena egingo dute Xabier Erkiziak, Iñigo Telletxeak eta enparauek. Azaroaren 6an, berriz, Joxean Muñozek Tabakaleraren etorkizunari buruzko aurkezpena egingo du herri xehearentzat, horrela esaterik badago behintzat.

Ezagun batzuk agurtu, pare bat baso ardo hartu, beste hainbeste pintxo eta Egiako tabernetan barna ibili ginen gero: Le Bukowski, Sustrai kreperia, Kino Kafe…

Eguneratzea: 22:15ean. Oraintxe konturatu naiz webguneak baduela lekukotzak izeneko atala. Bertan entzun eta ikus daitezke bideo zatiak.

Egiatik en Tabakalera

Irutxuloko Hitza egunkarian urriaren 22an publikaturikoa, Loretopetik atalean.

Duela egun batzuk Quim Monzó idazlearen artikulu sarkastikoetako bat irakurtzeko aukera izan nuen. Artikuluaren izenburua: "Gelditu errotatibak! Baratxuri zopa asmatu dute!". Bertan, zutabegile kataluniarrak egun batzuk lehenago Bartzelonan izandako Walk 21 Kongresua zuen hizpide. Kanpoko adituak bildu ziren hirian oinez ibiltzearen inguruko kontuetaz aritzeko. Monzó trufatzen da adituek atera dituzten ondorioak egunkarietan nola ageri diren irakurtzerakoan. El Periódicok zioen: "Txirrindulariak espaloietatik kentzearen alde mundu mailako adituak". Eta ondorio horretara iristeko kanpoko adituak ekarri behar dira? galdetzen zioen bere buruari Quimek.

El Periódico komunikabidearen webgunera joan nintzen artikulu horren atzetik. Bertan diote Parisen debekatuta dagoela espaloietan barrena bizikleta gainean ibiltzea, bide-gorrietan izan ezik. Hori zioen Anne Faurek, Pariseko Udalaren enkarguz oinezkoen eta txirrindularien arteko istiluak ikertu dituen aditu frantsesak. Estudioan aipatzen da 2417 aldiz egin zutela bat espazio eta denbora berean oinezko batek eta txirrindulari batek. 15 arazo egon ziren soilik. Gehienetan oinezkoak eraginda gertatu omen zen, ibiltaria sartu baitzen bizikleten eremuan.

Batzuei zein besteei eginiko elkarrizketetan ageri da atseginez begiratzen dutela hurkoa. Bien arerioa autoa dela Parisen. Anne Faurek dio Vélib zerbitzua abian jarritako lehen urtean hiru erabiltzaile hil omen ziren istripuz.

Vélib bizikletak alokatzeko Pariseko udal zerbitzua da. Bartzelonakoak, berriz, Bicing du izena. Frantsesek Velo eta Liberté hitzekin jokatu dute Vélib sortzeko orduan. Kataluniarrek, berriz, ingeles hizkuntza aukeratu dute. Donostian euskarazko marka jarri diote: d-Bizi.

Eguraldiak laguntzen badu Antiguatik erdialdera joateko bizikleta erabiltzea dut gustuko, baina oraindik ez dut udalak martxan jarritako alokairu zerbitzua erabili. Pozten naiz gero eta jende gehiago bizikleta gainean ikusten dudanean, baina badira hain gustuko ez ditudan beste zenbait ohitura. Bat aipatzearren: zergatik dabil gero eta jende gehiago eskuak bizikletaren manilarrean jarri gabe?

Ez da aditua izan behar jakiteko Bartzelonan oinezkoa eta txirrindulariaren artean espaloietan gertatzen den egoera gatazkatsu hori, hemen ere laster emango dela Donostiako erdigunean. Gero eta oinezko gehiagok mesfidati begiratzen baitizute bizikleta gainean pasatzen zarenean. Oraingoz, ez dut ikusi egoera gatazkatsurik, baina gauzek horrela jarraituz gero, adi.

Dena dela, euria eta hotza hastearekin batera, txirrindulari donostiarrak bizikleta albo batera utziko du eta lasaiago ibiliko dira oinezkoak. Ausartenek jarraituko dute gurpildun garraiobidea erabiltzen.

Eta Irwinek? Irwinek jarraituko du biluzik neguan? Tabernetan dauden makina berrietan egin apustua.

Peatones vs. ciclistas

Ohar garrantzitsua: oraingoz blog honetan bakarrik erabiltzeko apuntea.

Ostiral arratsaldean joan nintzen lehenengo aldiz atta ikustera Irungo zentrora. Oso tristea izan zen egongelan hainbeste jende geldirik ikusteak, baina horrelakoa inpresioak normalak dira lehenengo aldian.

Atta ikusi nuen eserita butaka batean. Giltza erabiliz sartu ginen bere gelara. Ederra da, balkoi handia du, eguzkitsua arratsaldeko orduetan. Bi ohe ditu, baina oraingoz bakarrik dago.

Gero, igogailua hartu eta hirugarren pisura joan ginen. Han dute terraza bat, solarium moduan erabil daitekeena eguraldiak laguntzen duenean. Haize fina zegoen eta attaren bronkioak oraindik ez daude sasoi betean. Igogailua hartu eta kafetegia dagoen solairura jaitsi ginen.

Ondo ikusi nuen atta, baina ez dakit hori albiste ona den edo ez. Hau da, ez dago etxera eramateko moduan, bestela amarenak egin du. Gizajoak, baina, oso ondo daki non dagoen. Bizitzaren azken fasean zegoela esan zidan ostiralean.

Bada familian norbait, fede onez, amari esaten diona penatuta dagoela atta egoitzan ikusteagatik. Ez diot esango ezer berari, baina zer uste du gu pozez txoratzen gaudela zaharra inguru horretan ikusterakoan? Egun batzuk daramatzat attaren irudia burutik kendu ezinik. Ez da erraza.

Bukatzeko, anekdotatxo bat ostiralekoa. Sartzerakoan, andre batek eskatu zidan kentzeko gurpildun aulkiari lotzen zion gerrikoa. Kristo guztiari eskatzen zion gauza bera. Handik ordubetera-edo, askatu egin zen eta hiru laguntzaile joan ziren bera berriro lotzera. Biraoak, oihuak… eta hortzen marka langile baten besoan.

Ez da gozoa izan behar horrelako toki batean lanean aritzea.

Kaixo Irun

Ohar garrantzitsua: oraingoz blog honetan bakarrik erabiltzeko apuntea.

Atzo arratsaldean hiru ordu pasa nituen attarekin. Berak ez zekien azken arratsaldea zuela Donostiako egoitzan. Bihar goizean anbulantzia batek eramango du Irunera.

Afaltzerako tenorean mahaian utzi ondoren, etxerako bidean N etorri zitzaidan gogora. Ez dugu entzungo haren txilioak, haren marmarrak, besteak urduri jartzeko zuen gaitasuna lagun (ez berea, gaixotasunarena baino).

C, begi urdin eder handiko emakume isila (gaitzak isildua). Cbisek ez nau berriro agurtuko, oso ondo jakin gabe ni nor naizen. Ez dit etxeko giltzetaz galdetuko.

M, 100 urteko langa pasatu duen emakumea, kasu egiten ez diotenean auxilioka hasten dena, oso ondo jakin gabe nor den bisitaria eta nor egoitzako langile.

Cbis ez dudala inoiz agurtu konturatu nintzen orduan. Hasiera batean, haren egoera eskasak inpresionatu ninduen. Gero ohitu naiz, baina ez dut, tamalez, agurtzeko adorerik izan. Lepoa jokatuko nuke berak ere eskertzen dituela hitz goxoak.

Jren txapel azpiko begiradarekin ez dut berriro topo egingo. Masail gorrituak ere ez ditut ikusiko.

Ez dut L entzungo oraindik osasuntsu dagoen M senarrarekin errietan, honek etxerako bidea hartu behar duela esaterakoan, harekin zazpi ordu pasa ondoren. Lri gutxi iruditzen zaio beti. Gaitzak jeloskortu du.

Akordatu nintzen Frekin, aitaren gelakidea. Eta Fbis, gelakidearen mahaikidea.

Jada ez dut topatuko hirugarren Fa pasilloan barrena bueltaka, zer moduz galderari, ederki erantzuten.

O aulki gainean mugituko da hankak arrastaka. Ez dut aurkituko pasilloan dauden eserlekuetako batean Hola edo antzeko aldizkariren bat gurpildun aulkiaren maindire azpitik atera eta irakurtzen.

Behean ez dit harrera egingo JM mutuak, atarian ondo kokatua, eraikineko bi sarrera-irteerak inork baino hobeto  kontrolatzeko moduan.

Langile asko pasa da egun gutxi hauetan. Batzuk, behintzat, gogoan izango ditut.

Akabo. Ea nolako errutinak sortzen ditugun Irunen.

Agur Donostia