Harrikadak

"Oso harro nago Javier Clemente entrenatzaile zela gertatutako gauza batekin. Zuntz haustura ezberdinak izan ondoren, eta horietako baten errekuperazioaren azken txanpan nengoela, taldekide batek esan zidan jokalari deialdian nengoela. Ezin nuen sinetsi eta zerrenda begiratzera joan nintzen. Egia zen: Clementek ohikoa zuena baino jokalari bat gehiago deitu zuen eta hura ni nintzen. Txantxetan ari zela uste nuen eta misterrarekin hitz egitera joan nintzen. Bi arrazoiengatik egin omen zuen: bata, niregatik, morala altxatzeko behar bainuen, baina batez ere taldearengatik, ni aldagelan eta zelaian egonik taldekideak alaiago eta adiago egoten baitziren. Anekdota hau da nire kirol bizitzako garaikurrik garrantzitsuena, baita nire bizitzako inportanteenetakoa ere".

El trofeo más importante de mi carrera

Joan Golobart

Irutxuloko Hitzan 2008ko azaroaren 19an argitaratutakoa, Loretopetik atalean.

Gasteizko Parlamentuan iraileko bigarren aste bukaeran Politika 2.0 jardunaldietan herritar blogariak eta politikari blogariak bildu ziren, batez ere. Ni ez nintzen bertan egon, baina nahi duenak topatuko du sarean Politika 2.0 honen arrastoa.

Badakizue azken bolada honetan dena dela 2.0 (bi puntu zero). Politikarekin ari dira orain, Obamak markatutako bideari jarraikiz. Uxue Apaolazak zioen, penatuta, amaitu dela fikzioa eta berriro errealitatea gailenduko dela AEBetako hauteskundeen ondoren.

Euskal politikariak lehendik ibiltzen ziren Interneten, eta ikusiko dugu zer egiteko gai diren. Euskal Herria osoan ez, baina Euskadin (EAEn) ere hauteskundeak izango baititugu martxoan. Jada une barregarria bizitzeko parada eskaini digu, Donostian bertan, Basagoitiren pop politikak: inoiz egon gabea naiz jendea horrela mugitzen den pop kontzertu batean.

Estatu Batuetan sei hilabete pasa zituen lagun batek bueltan esandakoa dut buruan itsatsita azken aste hauetan. Lagunak kontatu zidan Utah-ko gobernadorea (Utah-koa zela uste dut) Txinara joan zela udaberrian. Bertako prentsak argitaratu omen zuen bisita horretan gobernadoreak gastatu zuena, xehetasun osoz. Era berean, gobernadoreak besapean ekarri zituen kontratuak ere zerrendatu ei zituen. Gauzak horrela, erraza zen batuketak eta kenketak egitea. Kasu honetan, bisita defizitarioa izan zen eta horrela agertu zen iritzi publikoaren aurrean.

Balorazio kuantitatiboa ez da egin beharreko ebaluaketa bakarra, baina eskertzekoak lirateke antzeko adibideak hemen. Horregatik, gustura irakurri nuen urrian hemengo periodiko batean hamalau lagunez osaturiko Gasteizko udal delegazioa joatekoa zela Japoniara kultur eraikinak ikustera. Ez dut bisitaren kostua zehatz-mehatz gogoratzen, baina 50.000 eurotik gorakoa zen.

Eusko Jaurlaritzako goi karguak ere ibiltzen dira jotafuego munduan zehar. Euskadi Irratian eskainitako elkarrizketan, Joku Paralinpikoetan hamabost egun baino gehiago pasako zituztela Beijingen aipatu zuen Jaurlaritzako ordezkaritzaren buruak irailaren hasieran. Ondo da Joku horietan egotea, baita Joku Olinpikoetan ere, baina hainbeste denbora pasa behar da atzerrian?

Krisia ate joka dagoen garai honetan, Donostiako zenbait politikarik, alkatea buru, soldata % 3 murriztuko dutela iragarri berri dute. Lau haizetara zabaldu da jada albistea, baina sindikatuak agertu dira esanaz gauzak ez direla hain sinpleak. ERNEk, adibidez, salatu du alkateak erabiliko duen auto berri garestia garaje batean dagoela hautsa pilatzen, aurkezteko une egokiaren zain.

Bi puntu zero edo zero puntu bi, lagunok, berdin du: izan gaitezen zorrotzak.

Las cuentas claras, por favor

Xabi Puertari Edu Lartzanguren kazetariak eginiko elkarrizketa ageri da gaurko Berrian. Alfonso Sastre Kultur Elkarteak (ASKEk) Donostiako Koldo Mitxelena Kulturunean gaurtik osteguna bitartean antolatu dituen Zer Errepublika? jardunaldiak aurkeztea da aitzakia.

Alfonso Sastrek berak eta Arnaldo Otegik zabalduko zituzten dagoeneko jardunaldiak. Joan ez joan egon naiz eguerdian, baina ez joatea erabaki dut azkenean.

Hurrengo egunetan Ángeles Maestro, Izquierda Unida barruan dagoen (edo zegoen) Corriente Rojako koordinatzailea, Carlo Frabetti, eta abar egongo dira.

Ez dut ezer begiratu sarean oraindik, baina baietz biharko prentsan azaldu Otegiren hitzak? Komunikabide bakoitzaren arabera berba batzuk edo besteak agertuko dira, hori ere bai.

¿Qué república?

"Alderdi barruko zein kanpoko lidergorako ahalmen frogatuaren laguntzaz, 1997ko hauteskunde britainiarretan Tony Blairrek Alderdi Laborista garaipenera eraman zuenean, hemengo lider batzuk Blairren ispiluan begiratzeko tentaldian erori ziren. Keinuak, diskurtsoa, kanpaina imitatzen hasi ziren. Eta, noski, denek gonbidatu nahi zuten, hurbiltasunak behartuz, lidergorako ahalmena kutsakorra izango balitz bezala".

"Baina lidergoak ez du gripearen antzik: ez da kutsatzen. Bertute gehienak bezala, lidergoak jatorrizko gaitasuna eskatzen du, baina gero adorez landu beharra dago; konfiantza sortuz, merezitakoa bihurtzen da, bere burua gidatzen utziko duenak aitortua izan arte. Eta, noski, jolas arau egokiak behar ditu arrakastaz garatu dadin. Ia gauza jakinak diren hauek botatzen ditut hemen, Barack Obamarekin antzeko zerbait gertatuko dela uste baitut".

Obama katalan baten bila?

Salva Cardús, soziologoa.

Ohar garrantzitsua: oraingoz blog honetan bakarrik erabiltzeko apuntea.

Eztabaida

Amarekin eztabaidatu nuen pasa den astearen hasieran, duela hamabi bat egun. Egunero-egunero errepikatzen zuen andre gaixoak attaren errekuperazioak aurrera joanez gero, igual etxera eraman beharko genukeela.

Normalean, saiatzen nintzen erantzuten hori ezinezkoa zela, baina, halako batean, ezin isildu eta errieta egin nion igande arratsaldean. Ahal zuen moduan agoantatu zuen amak nire purrustada.

Handik bi egunetara, berriz, goizeko 1:00ak aldera hotsegin zioten etxera egoitzatik. Atta ospitalera eraman behar zutela. Itxuraz, pilula bat gehiago eman zioten eta horrek eragin zuen gizona totelka hastea. Dena ondo zegoela konprobatu ondoren, goizeko 3:30ean eraman zuten berriro zentrora.

Amak hurrengo goizean 8:00etarako bertara joan behar zuenez, hantxe bertan egin zuen lo sofa batean. Anaiari eta bioi ez zigun ezer esan hurrengo goizera arte (ni, gainera, arratsaldean enteratu nintzen). Telefonoa hartu eta amarekin haserretu nintzen berriro.

Hurrengo egunean, berriz, gauzak horrela ezin genituela konpondu ikusita, lasaitu eta amarengana joan nintzen hitz egitera.

Famili bazkaria

Larunbatean famili-bazkaria genuen, baina atta ez zen joateko moduan. Katarroa zuen eta erabaki genuen hobe zela egoitzan geratzea. Ahaleginak egin genituen ama gurekin eramateko, baina senarra zentroan utzita, bera ez zela jatetxera joango esan zigun.

Ospitalean

Astearte honetan berriro ospitaleratu behar izan genuen atta, goizean goiz arnasa hartzeko zailtasunak zituelako. Ez zen kontu larria, baina oxigenoa jarri behar izan diote bi egunez. Ama joan zen ospitalera eta gero hots egin zigun guri. Gaur arratsaldean jada zentrora eraman dute atta. Ongi omen dago. Ondo hartu dute beste egoiliarrek.

Etxeko goxotasuna

Atzoko goiza gurasoekin pasa nuen ospitalean. Bazkaltzeko tenorean, une gogorra bizi nuen. Attak hartu zuen hitza eta inolako etenik gabe zera bota zigun amari eta bioi:

"Nik etxera joan nahi dut hemendik, ez egoitzara. Gazte ginela, amarekin ezkondu nintzen bera maite nuelako. Orain ere maite dut eta bizitzako azken urteak etxean pasa nahi ditut elkarrekin, goxo-goxo".

Saiatu ginen esaten oraindik ez zegoela etxera joateko moduan, baina berak ahobete hortz utzi gintuen zera gaineratuz: "Etxera joaten ez banaiz, erabaki gogorra hartuko dut".

Orain ulertzen dut joan den asteko amaren erretolika hura.

Nervios

Sarreran Anoeta aldizkaria jaso nuen. Unai Emery bolada ezin hobean dagoen Valentziako entrenatzaileari eginiko elkarrizketa, alde batetik, eta bera bezain ondo ari den Liverpooleko Xabi Alonso jokalariari egindakoa,  bestetik. Horrelako jendea behar dugu hemen. Iritsiko ote da eguna biek ala biek Realera bueltako direna? Batek daki.

Utz ditzagun ametsak alde batera, gaur egun Reala noraezean baitago, azken urteetan bezala, eta ez da erraza jakitea nola aterako den klub txuri-urdina ataka gaizto honetatik.

Atzo Edurnerekin eta Aitorrekin egon nintzen zelaian. 1993-1994 denboraldian bost lagun hasi ginen joaten zelaira eta egun hirurak geratu gara soilik. Ez gara beti joaten, baina bai ikusten ditugula partida mordoa elkarrekin. Inguruan zegoen Edu ere gurekin egoten da askotan. Atzo ez.

Eibarren kontrako derbia pentsaezina zen duela urte batzuk. To, orain ezin irabazi Anoetan! Dena dela, gutxienekoa emaitza izan zen atzo, Realaren kirol gainbehera laburbilduta ikusteko aukera izan baikenuen laurogeita hamar minututan: funtsezko jokalari baten lesio larria (animo, Iñigo), ordezko kanpoko jokalari erdipurdikoen lan kaskarra, zalegoaren antsietatea eta erokeria (Lillok hartutako kolpea, botilarena), jokalariei ezer esan gabe aldageletarako bidea hartu zuen epailea. Horri gehitu erakundearen porrota (konkurtso-legea eta jujearen interbentzioa).

32 urte omen ditu botila zelaira bota zuen zaleak. Atletismo pistak tartean izanik, punteria behar da norbaiti buruan jotzeko. Bera da erruduna eta berak pagatu behar du. Baina bera bezalako zenbat jende dago portaera eskasa duena estadio batean? Makina bat.

Triste nago atzokoarengatik. Pasako da.

La Real cuesta abajo y sin frenos

Astelehenean-edo enteratu nintzen Haritz Rodriguezek aspaldian elikatu gabe zuen blogean aurkezpenaren berri eman zuelako. Teketenek ere gauza bera egin zuen bere blogean, baita twitter kontuan ere.

Zertara nindoan oso ondo jakin gabe hurbildu nintzen KMKra. Ez ginen jende asko bildu. DVko Ibargutxi kazetariaz gain, Garako kazetaria ere bertan zegoela uste dut. Gipuzkoako periodiko salduenaren argazkilaria eta Argazki Press agentziakoa ere.

Blogari gutxi batzuk ere hurbildu ginen. Hogei bat minutuko espitxa bota zuten biek. Gorka hasi zen lehenago Arraytxiki web laborategia aurkezten eta, ondoren, Haritzen txanda iritsi zen. Honek Publikatu.com laborategi-haztegiaren diru-iturri gisa planteatu zuen. Sustatun dago albistea ondo garatua. Slidesharen ere badago aurkezpena.

Galderen txandan Mikel Iturbek aka azken_tximinoak galdetu zuen ez ote zen mundurat.net egitasmoaren antzekoa. Gorkak ezezkoa erantzun zuen, ez zirela konpetentzia. Izan ere, mundurat herri mugimenduen eremuan ari dela lanean eta Arraytxikik innobazio soziala landu nahi duela.

Ekitaldia amaitu ondoren, bi ekintzaile hauekin, Mikel Iturberekin, Nagore izeneko neska batekin eta  UKnetberriko beste partaide batekin hartu genituen han inguruan pare bat trago.

Gaur irakurri dut Marko Txopiteak ez duela begi onez ikusten Publikatu.com egitasmoa, kontsumismoa sustatzen duelako-edo. Motza izango naiz, baina bere kritika irakurri ondoren zer esan ez dakidala geratu naiz. Horrela izango da, baina bizi garen munduan bizi gara.

Argazkiak Haritzek bidali dizkit eta nire flickr.com kontuan kargatu ditut. Espero dut ez haserretzea.

Ea zortea duten egitasmo hauekin.

Pasa den astean Lakasta jaunak bidalitako mezu bat jaso nuen. Bertan zioen datorren ostiralean, azaroaren 7an, iluntzeko 19:00etan, Barañaingo Auditorioan ospatuko duela Euskalerria Irratiak 20. urteurrena. 1988ko egun horretan bertan hasi baitzituen emisioak eta Euskalerria Irratiak 20 urte entxuferik gabe ekitaldia antolatu dute aitzaki horrekin.

Zuzenean emitituko dute auditoriotik eta gonbidatu hauek elkarrizketatuko dituzte: Oinatz Bengoetxea pilotaria, Egoi Martínez txirrindularia, Oier Sanjurjo futbolaria eta Hedoi Etxarte poeta.

Musika zuzenean dastatzeko aukera izango da ere: disko berria publikatu duen Fermin Muguruzak hiru kanta joko omen ditu (pasa den ostiralean zuzenean aritu zen Bilboko Hikateneoan), Hesian, Cheese and Road Ensemble, A-lai-kapela.

Kike Amonarriz eta Ilaski Serrano bikoteak lehiaketa muntatuko ei du han bertan.

Joan nahi izanez gero, gonbidapenak lehendik lortzeko bi bide daude:

1.- Telefonoa: 948 17 01 51.

2.- E-maila: administrazioa a bildua euskalerriai.com.

Albistea blog berri batean kargatu dut gazteleraz; Gente MQP- MQPzaleak montatu baitu Javier Vizcaínok zuzentzen duen irratsaio horretako entzule batek eta beste batzuei bertan parte hartzeko gonbitea luzatu. Ea ba.

Euskalerria Irratia 20 años sin enchufe

Ohar garrantzitsua: oraingoz blog honetan bakarrik erabiltzeko apuntea.

Ahalegina

Atta libre samar ibili zen Irungo egoitzan hasiera batean. Halere, egun batean bertatik alde egiten saiatu zen. Alarmen txirrinek geldiarazi zuten.

Ez dakit oso ondo zer gertatu zen. Berak bertsio ezberdinak nahasten baititu, baina niri gertaeraren hurrengo egunean kontatutakoa geratu zait buruan:

- Atzo, zer? Ihesi?

- Ihesi? Keba? Intentatu.

Eta biok barre egin genuen.

Meza

Jai egunetan, goizeko 11:00ak inguruan, berrogei bat lagun pasatxo egoten da lehenengo pisuko egongelan telebistan botatzen duten meza jarraitzen. Pasa den igandean, isil-isilik egon nintzen tarte batez haiei begira.

Heriotza

Aurreko batean nirekin hitz egin nahi zuen andre batek. Ea euskaraz ba ote nekien. Baietz, nik. Berak ere bai. Beasaingoa zela eta hura dela euskararik onena. Ez zuela inor mindu nahi, baina txarrena Hondarribian hitz egiten dela. Horixe esan omen zion berari ez dakit nork.

Egun hura izan zen aztoratu gabe ikusi nuen egun bakarrenetakoa. Azken ostegunean, adibidez, inork ez zuen berarekin egon nahi. Gau hartan bertan hil zela esan zidan ostiralean amak.

Familia

Pasa den igande eguerdian attaren biloba bakarraren hirugarren urtebetetzea ospatu genuen familian. Atta ez zen joan, ezta ama ere. Amarekin hiruzpalau aldiz saiatu ginen, baina ez genuen konbentzitu.

Hilabete honen lehen hamabostaldian bi urtebetetze ditugu ospatzeko. Saiatuko gara atta gurekin eramaten jatetxe batera. Ea amak zer dioen. Berak kezkatzen gaitu gehien une honetan, dena emanda baitabil oraindik ere eta zaila da hari laguntzea.

Pot-pourri

Joan-etorriko hitza da Etimologías de Chile webgunean azaltzen denez. Bitxia.

Popurri

Gaur eguerdian Sustaturen bidez enteratu naiz azken balentria lotsagarriaz: Iruñeko Opuseko Unibertsitatearen aurkako atentatua. Gero, bertako ikasle eta irakasle izandako Ander Izagirreren mezua irakurri dut haren blogean. Ondoren, astearte iluntzean Giza Eskubideen VII. Zinemaldiaren lehen saio berezian ikusitako El Infierno Vasco filmaz gogoratu naiz.

Filma

Donostiako Victoria Eugenia Antzokian eskainitako pelikula terrorismoaren biktimei buruz Iñaki Arteta bizkaitarrak eginiko filma da. Estrainekoz bota zuten dokumentala Euskal Herrian (Valladolideko Seminci jaialdian estreinatu zen aste bukaeran).

Astearte goizean Udaletxeko Gobernu Batzordearen aretoan izandako prentsaurreak interesa piztu zuen komunikabideen artean. Iluntzean, berriz, 400-500 lagun egongo ginen antzokian.

Artetak lehendik ere tratatu du gaia eta oraingoan Euskal Herritik alde egindako ia hogeita hamar lagunen testigantza erakusten digu: kazetariak, apaizak, ertzainak, irakasleak, epaileak, enpresariak, politikariak... Denek ETAren presioagatik alde egin dute Euskal Herritik (baten batek Jaurlaritzarengatik alde egin zuela zioen).

Niregandik politikoki urrun dagoen jendea agertuko zela banekien. Eta horregatik animatu nintzen filma ikustera. Entzutera joan nintzen, biktima hauen mina entzutera. Batzuek botatako astakeri politikoak kontutan hartu gabe.

Ia bi orduko pelikula da, baina adi egon nintzen entzuten, gustura. Pertsonaia publikoak daude tartean eta horiek baino askoz ere gehiago interesatu zitzaidan niretzat erabat ezezaguna zen jendea. Badaude edozein pertsona ukitzeko moduko kontuak.

Solasaldia

Solasaldian Iñaki Arteta zuzendaria, Cristina Cuesta eta Carmen Gurrutxaga, filmean parte hartzen dutenetako bi, egon ziren. Moderatzaile lanetan Edurne Ormazabal.

Lehenengo galderan pertsona batek GAL talde armatuaren apologia egin zuen. Bereziki Gurrutxagak eta Cuestak isilarazi zuten, baita gainerako ikusleek ere.

Bigarrenak, filma goraipatu ondoren, hutsuneak azpimarratu zituen: nik pentsatu nuen ETArengatik hemendik alde egindako jende abertzalearen hutsuneaz arituko zela, baina galdetzailea ez zegoen gustura Estatuko Segurtasun Indarren ordezkaririk azaltzen ez zelako dokumentalean. Itxuraz, ertzainak ez zituen eremu horretan sartzen. Artetak lehendik egindako lanetan agertzen zirela erantzun zion Cuestak eta zuzendariak berretsi zuen hori azpimarratuz filmak errealitatearen zati bat erakusten duela soilik.

Galdera gehiago egon ziren, baina azkenarekin geratuko naiz. Madrilgo artistek eta intelektualek zergatik ez diren gehiago bustitzen galdetu zuen pertsona batek. Beste gai batzuk erosoagoak direlako, laburbilduz, erantzun zion Artetak: hobe da baleen alde ateratzea, biktimen alde baino.

Zuzendariak zioenez Madrilgo puntako hogeitaka musikariri eskatu omen zien soinu bandan parte hartzea berak eskainitako abestiren bat goiz batean grabatuz. Inork ez omen zuen baiezkorik eman. Hori bai, Artetak azpimarratu zuen horietako batzuk parte hartzen dutela Kepa Junkeraren "Etxea" lan berrian.

Filma asteazkenean bota zuten Bilbon eta azaroaren 7an estreinatuko da Estatuko zortzi zinema aretoetan. Horietako bi sala Euskal Herrian daude: Bilbon eta Gasteizen, oker ez banago.

En el infierno