Egia esatera, ni ez nago hain ados horrekin. Liburua goretsia egon da, hori hala da, eta agian ez da hainbesterako. Era berean, orain gero eta sarriagotan entzuten da irakurtzea ere ez dela hain garrantzitsua. Ufa! Asko esatea da hori. Ez dakit ez ote den emakume-irakurleen gorakadagatik; izan ere, zerbait konkistatzen dugunean segituan galtzen du balioa! Irakasle batzuei ere entzun diet mutikoak esaten hasi direla irakurtzea nesken kontua dela. Dei iezadazue zoroa, baina halako kutsua aurkitzen diot nik...
Kontua da irakurtzea plazera dela (zaleondako, jakina), beste mundu batzuk ezagutzeko aukera ematen digulako, beste jende bat, beste pentsamendu batzuk. Geure burua aurkitzeko eta testuetan ispilatzeko egokiera ere izaten dugu. Errealitatetik ihes egin, fantasian babestu, lasaitu eta deskonektatzeko parada ere izan liteke. Ikasteko gunea (edozein liburu txatxutik atera genezake ikasketa), hiztegia aberasteko, burua argitzeko abagunea ere bada. Konpainia ona izateko etengabean, hizketagai adiskideekin, lagun berriak egiteko okasio. Era berean, gure barruan kukutzeko zein harremanetarako eta zabaltzeko aitzakia. Kontzentrazioa lantzen ere laguntzen du, testuan murgiltzeko eta sartzeko asi egotea ezinbestekoa baita. Beraz, trepetxu perfektua da liburua.
Ez dakit zein garrantzi izango duen horrek guztiorrek gure burmuinean, baina esan nezake irakurtzen ez duenari igarri egiten zaiola, sarritan ez duelako munduarekiko ikus-min hori edo jakin-nahi berezirik. Horrekin ez dut esan nahi irakurtzen dugunok hobeak garenik edo jenialtasuna dugunik, soilik irakurtzeke zailagoa dela erne egotea. Hori baino ez, baina ez da gutxi, gero!
