Monoblogoa

Hainbeste buelta eman, gero toki berera itzultzeko... Hasi nintzen erantzunak asko eskertzen direla esanez, baina horiek ziurrenik amaituko zirenez, jakin nahi nuen gutxienez inork irakurtzen al ninduen, eta erantzun piloa jaso dut, gehienak esanez berdin diola kopurua, gutxi izanda ere batzuek apreziatzea dela kontua, eta nola jakin jendeari esaten duzuna interesatzen zaiola... ba erantzunen bidez!

Eskerrik asko erantzun duzuen guztiei, garrantzitsuena audientzia ez dela ikusarazteagatik. Eta pentsatu nahi dut beste batzueri ere horretaz konturatzen lagundu diegula denen artean... Ea jende gehiago animatzen den bloga jartzera!

"...emozio bat, irriparre bat, edo ikasgai bat dagoela..."

Eta, nire esperientzia laburrean ikusi dudanez, beste batzuek isil-isilik eskertzen dizkizute Patxik aipatutako emozio horiek, e-mail pertsonalak bidaliz adibidez. Eta nik ere, nire mezuei erantzuten dietenei, e-mail pertsonal bat bidaltzen diet, eskertzeko. Ze eskertzekoa da. Nik ikaragarri eskertzen dut jakitea beste norbait dagoela hor, eta irakurtzen duela eta, zuk idatzitakoa gustatu zein ez, esan egingo dizula. Normalean gustatu zaizula esango dizu, baina kontrakoa ere gustura hartuko nuke. Eta parte hartzea ere oso gauza garrantzitsua da, ze ez dut uste inork pulpitu legez hartu nahi duenik bere bloga, baizik eta foro legez, beti ere blogariak planteatutako gaien inguruan. Horregatik aberasgarria eta eskergarria da jendeak erantzutea, eta arazoa lotsa bada, izen faltsu batekin sinatzea ere badu, eta berdin eskertuko zaio, nik behintzat bai.

Bide batez, Patxi, gauza bat eskatuko dizut: bisitatzen dituzun blogetako azken erantzunetan Patxi Patxi Patxi agertu arren, erantzuten jarraitzea. Egunen batean ikusten badut berriz lotsatzen hasi zarela, toke bat emango dizut.

Eta zuri, Igor, animo. Jarraitu idazten burutik pasatzen zaizkizunak, eta denok gozatuko dugu.

Uste dot erantzun-sorta honek erakutsi detsuala irakorleren bat, behintzat, badakazula.

Bloglinesen be, hasierako 18 horrek, 23 dira honezkero.

Nik euskal blogosferan ikusten dotena da, mezu eta erantzun asko dagozela, baina endogamia izugarrixakin: beti bardinak gara blog guztietan idazten eta erantzutzen dogunak. Hau da, erantzunen %90a, beste blog bat daukatenak egiten dittue/dittugu.

Harritzekua be ez da, jakina, blogen kontu hau gauza barrixa dalako, baina endogamixia ez da ezertarako ona, eta blogarixon artekuak be tara genetikoren bat ekarriko deskuan bildur naiz.

Edozelan be, urtebetian euskal blogintzak euki daben aurrerakadia izugarrixa izan da. Ixa ezer ez egotetik, hamaika gai eta itxurako blogak sortzera igaro da. Ia 2005ak zer dakarren. Ni behintzat, zain-zain nago.

Hauxe da Andu Lertxundik gaur egunkarian idatzitako gutizia. Gora bihotzak!

"PLAZAK"

Blogak, blokak, bitakorak, koadernoak, libretak, dietarioak? Demagun plazak. Gaztelumendiren plazan literatura eta konpromisoari buruzko debate interesgarria dabil egunotan. Katixe Agirreren plazara arrimatzen bazara, Lapsus linguae ipuina irakurtzeko aukera izango duzu bertan. Asko gara Joxe Aranzabalen plazan biltzen garenak, haren minbiziarekin kezkatuta lehen, haren osasuna ospatzeko orain. Internetek eskolari ekar liezaiokeenak arduratzen bazaitu, Jabi Zabalaren plazatik pasatzeko aholkatuko nizuke. Hainbat giroren babesñoa topatuko duzu Luistxo, Patxitrapero, Amatiño edo Julen Gabiriaren plazetan.

Herri barruko toki publiko eta zabalak dira plazak. Topa-guneak, enkontrurako lekuak, eztabaidarako tokiak. Bizitza modernoa izaera hori kentzen ari dela gure herrietako plazei? Ados, baina beste plaza batzuk zabaltzen ari da: Interneten daude.

Hausnarketa polita, Igor. Euskal blogosferan dihardugun gehienok horrelako pentsakizunak darabilzkigu buruan, baina zuk oso ondo pantailaratu dituzu.

Horrezaz gain, esan nahi nizun nik ere irakurtzen dudala zure e-bloga, Bloglines bitartez, eta oraingo itxura gogokoago dudala lehengoa baino.

Bloglines-ek esaten dit 18 barik, 20 irakurle baditutula Bloglines-en bertan harpidetuta. Hortaz, aurrera etengabe. Zorionak!

Aupa Igor,

1. artean nauzu, eta ikusten...., pentsatutakoak baino irakurle gehiago dituzu, ez milaka baina tira batzuk bai :-)

Markosek dioen moduan askotan alperregiak gara, edo lotsatiegiak, edo ez dakigu zer esan, edo auskalo zer, eta ez dugu parte hartzen. Aipatu duzun Sustatu adibide garbia da, bisitak gora eta gora doaz, baina auskalo zergaitik, parte hartzea ez doa gora neurri berean: jendeak irakurtzen du, baina ez du iritzirik ematen.

Bestalde, euskal hiztunak izan eta Interneten gabiltzanok ez gara hainbeste... baina gehitzen joango gara eta blogisten jenerazio honen atzetik etorriko dira beste batzuk eta hobeak, seguru.

Ah! eta ez pentsa, ebanjelizatzen jarraitu beharko dugu/duzu: internet euskaraz, blogak, rss jarioa, bloglines, del.icio.us, coreblog nola hobetu,... eta etorriko direnak... :-)

ondo segi, eta zorionak!

Alde batetik, Gabiriak esandakoa (eta bai egoki esanda ere!) berresten dut, ez zaitezela desanimatu eta erantzuten jarrai dezazula. Asko eskertzen dira horrelakoak. Gabiriak esandakoa irakurri eta gero, errudun eta guzti sentitzen naiz ez dudalako astirik erantzun guztiei e-mail pertsonal batekin korresponditzeko...

Bestetik, egindako akatsa nik zuzen dizazuket nahi baduzu, baina orduan zuk ondoren idatzitako mezuak (eta baita honek ere) zentzua galduko luke...

Beste alde batetik, argi dago egunero jende kopuru jakin bat ibiltzen dela blogetatik saltseatzen, baina blogariak gara inplikatuenak eta esango nuke ere blogariak garela gehien saltseatzen dugunak han eta hemen. Adibide legez, bakar-bakarrik begiratu nork erantzun dion "Monoblogoa" honi: Markos, Eneko, Patsy, Patxi, Joxe eta nik. Hartu beste edozein erantzun sorta eta ikusiko dugu portzentaje handi batean blogariak garela elkarri erantzuten ibiltzen garela. Hori ez da txarra ere. Gutxienez, balio dezake nolabaiteko inplikazioa hartzeko gure artean: geuk ulertzen dugunez inork baino hobeto zer den (Igorrek esan duen moduan) "desertuan predikatzea", erantzun diezaiogun elkarri. Askotan, aski da erantzun bat, beste norbait ere erantzutera animatzeko.

Egia esan e-gor, zure idatzia esukal blogosferaren isla iruditu zait.

Nik ere blog bat dudan partetik, askotan egin izan diot galdera berbera neure buruari: ea norbaitek irakurriko ote zuen nik idatzitakoa. Pertsonalki ordea, nire helburua behintzat ez da irakurle kopuru zehatz bat izatea, baizik eta tartean behin, sarean zerbait idaztea. Idatzitako hori gero norbaitek irakurten duela eta gustatu egiten zaiola? Ba oso pozgarria litzateke.

Bestalde, askok esan bezala, uste dut irakurleak egon badirela, baina parte hartzea urria dela. Badirudi erantzunak ematea beti pertsona berdinen esku dagoela, konkretuki blog bat duten horiengan. Ematen du blog bat dutenei erreserbatuta dagoela erantzuna emateko eskubidea.

Hori gutxienez aldatu beharra dagoela iruditzen zait, blogosfera ez baitute blogen idazleek bakarrik osatzen. Beti dago ez dakigun norbait hor, pantailaren atzean, ezkutuan begira. Ea ba lortzen dugun noizbait, horrek ere erantzunen bat ematea (ez derrigortuta, noski): esateko, gutxienez, hor atzean dagoela eta gustura irakurtzen duela. Ziur guztiok badakizuela zein nolako irrifarrea sortzen duen horrek.

Amaitzeko, egia da: askotan erantzunak emateko denbora, gogo edo ez dakit zerren falta dago (nigandik hasita).

Besterik gabe, jarrai dezagun ba blogosfera txiki hau handitzen, pixkanaka-pixkanaka baldin bada ere.

Arrazoi dezu Asier, baina mezuren bat izugarri gustatu, eta erantzuteko gogoari eustea, hori hobea al da? Norberarentzako ez behintzat.

Sentitzen det, baina nik behintzat nerekoi izaten segi behar det. Endogamiko konpleto.

Zerbait egiten duen orok izan ohi du sentsazio hori. Sarri. Arrakasta arrastaka eroatea ere ez da samurragoa izango ziurrenik. Guk, urteak eman genituen irratia.com irrati digitalarekin, eta ez genekien inork entzuten ote gintuen. Gero, tarte bat, ixilune zapatista bat egin genuen, eta orduan bai, orduan jendeak galdetu egiten zigun ea bizi ginen.

Orain, berriz hasi gara, eta berriz sentsazio berdinarekin gaude. Baina, atsegin handiagoagaz, izan ere, Interneteko lanak hori du, audientziak neurtzen ez dela erraza. Erantzunak beharbada, kaleko komentarioak... auskalo.

Baina, gauzak ondo egitearen ordaina handia da gero. Hori norberak barruan daroan gauza bat da. Bizitza osoan. Egiten dugun urrats bakoitzean, ekintza bakoitzean.

Ezta?

"100-200 mila inguru?"

Lapitzari punta gehiago zorroztera nator.

Nerekin ikastolan ibili ziren gehienek, alfabetatuen zerrenda gizentzen dute, baina ez dira gai, gaur egun, euskeraz idatzitakoak irakurtzeko. Asko kostatzen zaie.

Beraz, gutxiago gera oraindik, eta partehartzea, askoz haundiagoa, proportzionalki.

Kontua da, gure proportzio horren mugen barruan, ez dala asko parte hartzen.

Neri gertatu zitzaidan, Markos Zapiainen mezu apartak irakurri, eta ezin eustsi, erantzun egin behar! Baina "Azken erantzunak" atalean, hor agertzen zan:

Patxi Patxi Patxi Patxi...

Erantzuteari utzi nion, lotsa hutsagatik.

Galdera da: zergaitik ez du erantzuten jendeak?

Badira arrazoi nabarmen batzuk, nere ustez, baina ez nuke gehiago luzatu nahi.

Hala ere: nik txiripaz jakin det, adibidez, neska batek negar egin zuela Sabinoren ipuiarekin. Nere argazki bat egongela batean dagoela txintxilik. Euskal idazle batek nere mezu batzuk inprimaturik dituela (ke horror, autopublizitatea egiten ari naizela dirudi! Hala ari ote naiz?)

Esan nahi dedana da, blog gehienen barruko estatistika hoietan azaltzen diren zenbaki baju baju hoien atzean, askoren atzean, emozio bat, irriparre bat, edo ikasgari bat dagoela, inoiz jakingo ez badegu ere.

Beraz, animo! Igor, eta beste guztiak.

Hasteko, eskerrik asko erantzunagatik eta botatako loreengatik!

Baina aklarazio txiki bat egin nahi dut. Nik esan dudanean:

"harpidedun kopuruok ez dira inola ere euskara eta gaztelaniaren hiztun kopuruekiko proportzionalak"

ez nioen zentzu negatiboan, alderantziz baizik. Sustatu euskal hiztunek (edo hobe, zuk esan bezala, euskal hiztun alfabetatuek) irakur dezakete. Ez dakit zenbat izango garen, 100-200 mila inguru? Barrapunto, aldiz, gaztelaniaren hiztun guztiek irakur dezakete (zuk esan bezala, ia denak baitaude gutxi gorabehera alfabetatuak), baita Ertamerika eta Hego Amerikakoek ere (eta izan ere hala da, hango askok idazten dute), hau da, gutxienez 100-200 milioi bai. Proportzioa 1/1000 da, baina Bloglines-en bi webguneetara dauden harpidetzen proportzioa 1/10 da. Horrek esan nahi du euskal hiztunen artean blogosfera, bloglines eta horrelakoak oso osasuntsu daudela.

"harpidedun kopuruok ez dira inola ere euskara eta gaztelaniaren hiztun kopuruekiko proportzionalak."

Kontutan hartu behar da, Igor, gaztelaniaren hiztun gehienak, badirela gai arazorik gabe irakurtzen dutena ulertzeko, eta txukun xamar idazteko. Euskal hiztunek berriz... irakurritakoa ulertzen bakarrik nahikoa lan izaten dute. Zer esanik ez idazteko garaian! Hori ere kontutan hartu beharrekoa da.

Zure blog-a, teknikoa dan aldetik, oso mugatua gera daiteke, irakurle kopuruari dagokionez. Komikiak gustoko ez badituzu, eta informatika arrotz bazaizu... kontuak atera. Euskal pertsonaia unibertsalen mezua aldiz, edo hau berau, askoz jende gehiagorengana irits daiteke. Beharbada estilo honetako mezuak izan daitezke zubi bat, mezu teknikoetara jendea eramateko.

Markosi ez bezela, neri orri honen estiloa asko gustatzen zait. Lehenengo inpresioa, aldatu zenuenean, oso ona izan zan.

Julenen orriak, koloreen "loritotasun" bitxia aparte utzita, badu zerbait neri enbarazu pixkat egiten didana. Kosta egiten zait kursibaz idatzita dagoena irakurtzea, baina beharbada nere arazoa bakarrik da.

Gehiegi luzatzen ari naiz?

egokitasuna eta argitasuna, erruz dituzu Igor. Irakurle fin bat badezu behintzat. Zorionak.

Han!

Hemen arrazoi bat, zergaitik ez duen jendeak parte gehiago hartzen.

Ikasgai esan nahi nuen, eta ikasgari atera zait.

Zeinek zuzendu orain?

ni ez nago zure blogera harpidetuta

batzuetan hala ere saltseatzen ibiltzen naiz e-gorblogen, nahiz eta ez erantzun

sarritan ez baitakit zer arraio erantzun, edo lan egun baten ostean (oso gogorrak ia beti) nekatuegi egoten naiz erantzuten hasteko

hala ere, uste baino monoblogo gutxiago, ez pentsa

lehengoan zuhur eta lurmutur gelditu nintzen blogaren itxura aldatu eta klikatu, klikatu eta aldatu

kolore gris hau ez da oso polita nire ustez

Gabiriarena gustatzen zait asko, laranja more alai hori

hori ere irakurri dizut ez dakit non, zer egin itxura aldatzeko aukera horiek zeureganatzeko, baina pazientziarik ez halako ikerketei ekiteko

Uste dut audientzia gutxienekoa dela blogintzan. Irakurle bat edo bi bazenu ere, kontua ez da zuretzat hori inportantea den, baizik eta e-Gor seguruaski haientzat inportantea dela. Ez pentsatu media tradizionalaren ikuspegitik, audientzia maximizatzeko ikuspegiarekin. Begiratu hartzailearen esperientziatik: zuri, hartzaile gisa, gutxi inporta dizu blog batek ala besteak duen audientzia, bere edukia eta bere egilearen pertsonalitatea, agian, interesatzen zaizkizu.

Honek zerikusia du Interneten modan dagoen kontzeptu inportante batekin, The Long Tail delakoarekin. Buztan luzea... saiatuko naiz esplikatzen halako batean.

Bestalde, aizu, zein da zure Bloglines identitatea? mesedez egin publiko zure profila, www.bloglines.com/public/luistxo bisitatuz nire gustuen espioitza egin dezakezu bezala, neuk zeure gustuena ere espiatu nahi dut eta.

Profil publiko hori egiteko, zoaz Account atalera Bloglines-en, han Blog Settings aukeratu, Username edo erabiltzaile izen bat aukeratu, eta ondoren baiezkoan jarri aukera hau: publish my Blog and/or Blogroll.

Hori egin ondoren, esan NOR zaren bloglinesen, plis.

Gabiriari erantzunez: nere kasuan behintzat, oso oso denbora gutxi izaten det ia beti, justu eguneko mezua idazteko. Batzuetan, blogetako lagunei erantzuteagatik, egun horretan ez da mezurik izan. Konponduta zaude, Julen, erantzunak ugaltzen hasten badira!

E-gor, hankasartze honena, gauza hutsa da, baina gertatzen da batzuetan, mezuren bati erantzun, eta handik bost minutura pentsatzea: Ai dios, hau nik esan al det?