Kalamuatik Txargainera

Jakingo zenuten larunbatean Eibarko udaletxeko pleno aretoan euskal dantzaren aldeko adierazpena sinatu zela. 100 dantzazale baino gehiago batu ginen ekitaldi apal eta ederrean. Dantza tradizionaleko ilustre asko etorri zen Eibarrera. Ikerlari eta dantzari handiak, baita musikari ezagun eta garrantzitsuak ere.

Hemen apunte moduko batzuk jarriko ditut, nire inpresioak adierazteko:

• Hasieran, ondo etorria emateko, Eibarko alkateak (de los Toyos-ek) irakurri zuen testu bat. Penagarri! Patxi Lopezek baino okerrago! Noizko euskaldunduko zaigu alkatea?
• Enrike Izagirrek egin zituen aurkezle lanak, eta de los Toyosen ostean, manifestua irakurri zen.
• Ondorik, banan-banan eta taldeka deitu ziguten sinatzeko. Harritu ninduten gauza bik: alde batetik, "abizen bako" bakarrenetakoa izan nintzela; hau da, talde edo elkarte baten izenean ez nintzela joan. Bestetik, gizonezkoen kopurua. Jakina da, dantza tradizionalean behin edade batera ailegatua zer mutil gutxi geratzen diren. Baina atzo sinatzaileon artean gehiengoa gizonak zirela esango nuke.
• …eta kitto-tik "ostutako" argazkia. Mila esker
  
• Bitartean, txakolina zerbitzatu zuten, eta firmen ostean, kantuan, txin-txin egin genuen dantzaren alde.
• Ekitaldia amaitzeko, soka-dantza egin genuen denok pleno aretotik barruko patiora. Lastima eguraldia! Aterri egon balitz kanpoan egingo genuen eta.
• Soka-dantza oso ederra izan zen, askok irten zutelako dantzara eta bakoitzak bere moduan egin zuelako. Gainera, hainbeste lagun, eskutik oratuta, irribarre egiten elkarri, kontu itzela da!
• Erretratua egin ziguten eta adierazpena banatu!
• Gero bazkaltzera! Baina ez nintzenez egon, beste batek kontatu dezala :-)
• Kamera (foto & bideo) mordua egon zen ekitaldian, eta gero etb2n bonbardaketaren ekitaldien barruan zegoela esan bai, baina adierazpenaren gainean berba erdirik ere ez! Ez dut aditzen!
  

Eta amaitzeko eskerrak eman nahi diet antolatzaileei ekitaldia hain polito eratzeagatik. Ondo organizatuta, diferentea, originala eta sinbolismoz betetakoa. Erakutsi zenuten ekintza apal baina ondo pentsatu batek, karuena eta sofistikatuena baino hobe izan litekeela. Zorionak!

Berrogei urteren bueltan zabiltzatenok jakingo duzue adin honetan jendeak zelako afizioa duen afariak eta bazkariak antolatzeko, aspaldiko taldeak elkartzeko asmotan. Nork ez du izan 8. mailakoen afaria, batxilergoa hasi zuteneko 25. urteurrena, umetako auzoko laguntxoen afari-merienda, ez-dakit-norako bidaian egindako taldetxoaren parranda,…? Ez dakigu zergatik, baina ohiko lagunez gain gure haurtzaro, nerabezaro eta lehenengo gaztaroko ezagun, kide eta lagunekin egoteko grin hori piztu eta indartu egiten da. Berrogeien krisia izango da, agian. Beharbada, bizitza-erdiaren sindromeak ikusarazten die antolatzaileei bizitza laburra dela eta kezka bako sasoietara itzultzea komeni dela, etorriko direlakoan.

Ez dakit horregatik den, baina festa hauek guztietara joaten naiz, batzuetan gogotsu, besteetan ez hainbeste. Izan ere, batzuk aspaldiko adiskideak dira, baina beste batzuk kide hutsak, eta batzuetan hainbeste aldatu dira, ezen ezagutu ere ez diren egiten.

Dena den, gehien harritu nauena ez da izan jendearen aldaketa fisikoa, aldaketa mentala baizik. Astebururo mozkortzen zena, behin baino gehiagotan koma etilikoraino, gaur egun kirolari sutsua da, eta besterik ez darabil ahoan. Abertzale sutsua zena, abertzale txepelen eskuetan dagoen erakunde bateko karguduna. Artista saltinbankia, betiko Eibarko gizon bihurtuta: "erronda hau, nire kontu". Kontzerturik kontzertu Euskal Herriko gaztetxe guztiak ezagutu zituena, eta punka erlijiotzat zeukana, lan-erreformaren alde berba egiten…

Belarriek entzun ahala, nire ahoa "o" letra egiteko gai baino ez zen. Horrelako batzuetan izaten dudan sentsazioa izaten da hitzordua nahastu dudala eta nire adinekoekin beharrean, gure gurasoen afari batean agertu naizela. Pena handia sentitzen dut horrelakoetan.

Pena horrek tristeziatik ere badauka, gure aurreko belaunaldikoen hizketa-gaiak errepikatzen ari gara, topikoak kopiatzen, rolak kalkatzen, ideia zaharrak pirateatzen… Freskotasunik barik, modernitaterik gabe, mundu zaharkitua birsortzen.

Baliteke ni izatea "berezitxoa", eboluzionatu ez duena. Akaso, berrogeita hamargarrenean zentzutuko naiz, eta helduaroan sartu. Edo, igual euren benetako izaera oraingo hau da. Batek daki!

Eibarren orain hilabete inguru jarri digute edukiontzi marroia, zakar organikoa jasotzen duena, alegia. Une horretara arte, urdina (papera), horia (ontziak eta plastikoak), laranja (olio erabilia), zuria (arropa) eta berdea (beste guztia botatzekoa) geneuzkan. Toki batzuetan marroiari 5. edukiontzia deitu diote, baina ondo kontatuz gero, geurean 6.a da. Zenbakiak zenbaki, nola jarri zuten eta zeintzuk izan diren bururatu zaizkidanak kontatu nahi ditut.

Jakin nuenean organikoa jasoko zutela, ikaragarri poztu nintzen; izan ere, aspalditik dut argi zarama dela gure arazo nagusienetako bat. Horregatik gustuz hartu nuen, nahiz eta jakin edukiontzi sistema eraginkorrena ez izan. Hala ere, pausu garrantzitsua begitandu zitzaidan, batez ere jendea kontzientziatzeko.

Horrela, pegoran kartela ikusi nuenean itxura txarra hartu nion kontuari, "oso ondo" informatutakoendako ei zelako kontainer berri hori; gainera, izen abizenak eman behar zirelako. Zeharo harrituta geratu nintzen. Oso ondo informatutakoendako, ia informaziorik eman gabe? Nola liteke hori? Neure burua gai horretan informatutzat daukat beti interesa izan dudalako, baina edozein hiritarrek esaldi horren aurrean ez luke atzera egingo? Baiezkoan nago. 

Eta horrela gertatu da nire ustez. Herri osoan ez da ezarri, eta ezarritako pegoretan arrakasta gutxi izan duela pentsatzeko motiboa daukat. Inkesta azkar bat eginda lagun eta familia artean atari bakoitzean 2-3 etxebizitzatan baino ez zuten onartu. Hori kontuan hartu barik Urkizuko dorreak (lau dorre, 15 pisu eta 6 bat ate pisuko), bertan askoz txikiagoa izan da izen ematea, bertako bizilagun batek esan didanagatik, behintzat. Eta hori kubotxoa eta poltsak oparitu zituztela!

Informatuendako izatea, izena eman behar izatea, giltzaz egotea ontziak… arrazoiak izan daitezke jende gehiago ez animatzeko. Niri neuri ere zitzaizkidan gustatu, eta batzuei ez diet zentzurik ikusten. Giltzarena bai, oso deserosoa izan arren, beharrezkoa dela begitantzen zait, bestela auskalo zer botako luketen bertan. Giltza izanda ere, ez nago oso ziur.

Informazioa eta formazioa, hori da gakoa. Zenbat jende dago nagikeriagatik ez ditu hondakinak sailkatzen, dena ontzi berdera botatzen duena? Eta zenbat pertsonak, sailkatu arren, txarto egiten du, urdinean paper eta kartoiak plastikozko poltsetan botata? Gainera, gure auzoan fenomeno berri bat agertu da: sastar-poltsak paperontzi azpietan azaltzen dira, edukiontzian 20 metrora egonda… Hori guztiori gertatuta, zelan ez gaituzte herritarrok hezten?

Goikoarekin lotuta, nire iritzian zabarkeria galanta erakutsi du mankomunitateak, horrelako plan bat abiatzeko orduan gutxienekoa informazioa delako. Behin edukiontzi, kubotxo eta poltsen inbertsioa eginda, ze kostatzen zitzaion programaren berri ematea? Beste eskaparatismo bat baino ez da? Edo beste interes batzuk daude horren azpian?

Ez dakit, baina txarto pentsatzeko aukerak baino ez dizkidate ematen!

Twitterren Iñaki Sotoren "Me cago en el V Centenario"ren artikulua eta Beñi Agirrek idatzitako erantzunaren harira @beataneko eta @itzalgune-rekin jardun nuen. Gure artean iritzi trukea izan zen, baina 140 karakterek ez dute nahikoa leku lagatzen testuok iradokitako guztia ganoraz adierazteko.

Horregatik, txio-txioka jardun eta gero, lagun biek zerbait idazteko esan zidaten. Euren agindua betetzen ahaleginduko naiz, beraz. Gainera, Luistxo Fernandezek dioen moduan, txioak haizeak daramatza. Hori dela eta daukazue begi aurrean gaurko posta. Gutxi gorabehera, horrelako zer edo zer botan nuen:

Alde batetik, Sotoren artikuluarekin nahiko ados nago. Agirrerenarekin, ez ordea. Nire iritziz, gaur egun hainbat tokitan garrantzi handiegia ematen zaio historiari. Iragana ez dugu ahaztu behar, ondo ikertu, aztertu eta gure umeei irakatsi beharko litzaieke polito. Baina orainean zentratu behar dugulakoan nago, etorkizunera begiratzeko. Sufritu dugu, ados, eta sufritzen jarraitzen dugu. Hori horrela izanda, zer egin genezake sufritzen ez segitzeko? Gu izateko? Geure buruaren jabe izan ahal izateko?

Uste dut gurean jarri behar dugula arreta, gure izakeran kontzentratu, hizkuntzan zentratu, euskaran, alegia; bera baita gure arima, gure izaeraren esentzia delako. Erregeak baztertu, mina alboratu. Zer garen ikasi eta zabaldu. Hori da gure eginkizuna egun. Orain zer garen eta zertan gauden.

Horregatik, eta atzera ere esan gura dut, gugan begiak bildu, indartu, osotu, elkartu eta aurrera egin; Antso Handia, Kondor legioa eta Garzon alboratuta; ahaztu barik, jakina.

Historia historia da, eta iragana. Gu oraina gara. Gurea etorkizunak izan beharko luke, ez historiak. Horretarako, elkar ezagutu beharko genuke, askotan topikoak baino ez dakizkigu-eta. Probintziakeriak, txisteetako izaerak, mesfidantzak alde batera laga beharko genituzke; tradizioa, folklorea, kantuak, aztertu eta ezagutu gure herria hezurmamitu kulturaren bitartez.

Nola? Elkartuz. Gehiago bidaiatuz. Geografia ezagutuz: Gipuzkoan, esaterako, Donostialdekoek pentsa ez dezaten Zarautzetik mendebaldera terra incognita dela. Edota Iparraldea Lapurdi Baxenafarroa eta Zuberoa izan daitezela, hiru herrialde ezberdin, ez frantximant taldea españulen begietan (eta gu ere ez gaitzatela español ikusi). Baita Araba Cadiz bezain ondo ezagutuz ere, berbarako.

Elkar ezagutu, nahastu, maitemindu, larrutan egin beharko dugu euskaldunok gure artean, lurralde arteko promiskuitatean. Orainaldian indarrak batuz, euskaratik eta kulturatik, jakina, prefosta :-) Begiratu barik alboko herrietan zer pentsatuko duten, gure artean fisikoki, mentalki eta  zibernetikoki igurtzita. Elkarri irakurrita eta erantzunda, txioka, datsegit esanez, postak idazten, euskal (euskarazko) komunikabideetan informatuta, gure oraingo errealitatea ezagutzeko, etorkizunerako estrategia diseinatzeko, marrazteko. Eta mundua gure ikuskeraren betaurrekoekin ikusteko.

Lehentxoago idatzi dudan moduan, gurea etorkizunak izan beharko lukeelako, ez historiak.

Kokoteraino egongo zarete honezkero elur kontuekin. Agobiatu egiten gaituzte komunikabideetan betiko topiko tipikoak ikusten, entzuten eta irakurtzen: Kontxa elurtuta eta jendea bainatzen, esatariak mendiko portuetan hotzak akabatzen eskularru eta txanopean, edozein bazterretako argazki elurtuak, eguraldi iragarpenak noiznahi, psikosia eta istripua errepideetan,…

Bai, albistegiak arrunkeriaz beteta daude, eta orriak eta denbora luzea ematen dute elurraren aitzakiarekin benetan gertatzen dena tapatzeko; elurrak lurra ezkutatzen duen moduan, eguraldia erabiltzen dute errealitatea lanbrotu eta estaltzeko. Horrela difuminatuta geratzen zaigu, eta benetakoa ez dela ematen du.

Hala ere, ikaragarri maite dut elurra. Txikitatik. Gurean ez da hain arrunta; urtero ere ez zaigu agertzen; egin arren, beti ez du zuritzen. Gainera, gomutara oso momentu ederrak dakarzkit: Egindako elur-bola gerrak, begia handitu zidatenekoa, trenbidetik egindako txangoak klaseko mutilengandik babesteko, eskolan erdi jai (berandu iritsi, gela erdi falta, irakasle batzuk ere bai…). Jolasa eta olgeta, disfrutatzea, berba baten!

Honetaz gain, nire bizitzako pasarte ederrekin ere lotzen dut. Aitarekin, adibidez. Iñuxente egunean beti etortzen zitzaigun logelara esnatzera "edurra da" esanez, eta beti jausten ginen, ez dakit nola egiten zuen. 

Elurrarekin lotura ere badago nire bizitzako egunik berezienetakoa, Somporten, hain zuzen. Ederra, elurtua, gozoa, eguzkipean… ahaztu ezinekoa. Eta aurreko bi horiekin batera pasa den astean ilobarekin bizi izandakoa, laburra baina ona. Elurrarekin haluzinatuta, galdera mordo bat egiten, flipatzen zerutik jausten ari zenarekin. Polita, oso polita…

Baina nire historia sentimentalarekin elurra oso lotuta egoteaz gain, niri neuri sekulako bakea ematen dit. Malutak jaustean duten kadentzia hori, mara-mara ari duenean. Dena zuri, kanpoan hotz, barruan epel. Oso txokolatezalea ez naizen arren, txokolate beroa hartzeko gogoa sartzen zait, mantapean kiribilduta. Non hobeto?

Horri guztiorri gaineratzen badiogu kalean dagoen bakea, ia zarata bakoa, trafikoa ere gutxitzen dela, zer gehiago eska liteke? Elurra egiten duen egunetan, dena da bereziago, dena doa astiroago, soseguz. Gehiago: txanoa, txapela eta ginbaila janzteko aitzakia perfektua da, baita modaz pasatako abrigu bero hori hainbeste gustatzen zaigun; izan ere, janzteko orduan elur-egunetan dena libre dela dirudi, moda alde batera lagata, barruko filiak erakusteko.

Nik gehiago ezin nezake eska. Egin beza elurra bota ahalean!

Zapatu goiz-eguerdi askotan bezala, errekaduak egitera joan naiz auzoko supermerkatura. Bueltaka nenbilela hara non topatzen dudan sanblas opilak saltzen. Sanblasak orain? pentsatu dut, otsailaren 5ean da, barren! Baina segituan konturatu naiz Gabonetako turroiak-eta urriaren erdi aldean jarri zituztela, jaiak baino hilabete luze bi baino gehiago! Buruan iltzatuta geratu zait, eta bertatik irtetean, ondoko "dena ehunean" dendan Aratusteetako jantziak ikusi ditut erakuts-leihoan. Hilabete eta erdi falta da!

Askotan sentitzen dut gure gizartean momentua bizi beharrean etorkizuna bizi dugula, orainean egon beharrean geroan gaudela. Adibidez, euskaltegiko klaseetan ikusten dut sarritan, ikasle batzuk amaitu baino 15 minutu lehenago hasten dira urduri jartzen, jasotzen ia-ia, aulkian erdizka jesarrita, hanka bat luzatuta eta jaikitzeko prest. Ikasle horiek gorputza gelan dute, baina burua dagoeneko, ez. Alferrik da ezer esatea, ez dute ezer barneratuko; izan ere, euren burua hurrengo aktibitatean daukate.

Tristea dela esango nuke, tarte horietan pertsona horiek ez daudelako inon, eta ezin dute egoera bataz ez besteaz disfrutatu (ez aprobetxatu, euren bizitzetan berba nagusia: aprobetxatu!). Gure amamaren (eta bere belaunaldiko andreen) tiraderaz gogoratu naiz, eta barruan gordetzen zituen kamisoi eta barruko arropa dotore eta berriaz, sekula erabiltzen ez zuena, ospitalera eroateko zelako, badaezpada ere gordeta. Edota pasta-kaxa hura beti egoten zena etxean, inoiz inor bisitan baletor, ateratzeko. Inoiz ez zena erabiltzen, eta zabalduz gero, iraungita zegoena…

Halako zenbat? Udako oporren planifikazioa Gabonetan, ezkontzen datak urte bi lehenago, kontzertu sarrerak sei hilabete aurretik salgai, haurtzaindegian umea apuntatu jaio baino lehen… zelako azelerazioa, aurreikuspena, planifikazioa,… Bizitza erdi planak egiten, aurrea hartzen, jakin barik etorkizunak zer ekarriko digun.

Ez dut esango ezer ez denik aurreikusi behar, planifikatu eta antolatu. Aurrea hartu behar zaio denari, baina hainbeste? Esango nuke "Txitxarra eta txindurria" fabula oso sartuta daukagula buruan, ez dakit zeren edo noren interesetan. Dena den, pentsaera hori zabaltzeaz arduratu direnak, esango nuke, etorkizunik ez balego bezala jokatu dutela. Nortzuek? Gobernatzen gaituztenek, gu etorkizunaren pean uztartu, zamatu eta kateatu gaituzte; eta eurek biharko egunik existituko ez balitz legez, xahutu dituzte denon diru eta ondasunak. 

Arrazoiak arrazoi, nire iritziz, askoz zoriontsuago biziko ginateke gutxiago planifikatu eta gutxiago arduratuko bagina datorren urteaz, eta gehiago ahaleginduko bagina momentua, orain aldia bizitzen eta disfrutatzen. Beraz, erlaxa gaitezen eta carpe diem!

Uf! Zein alfer nabilen blogarekin! Neure burua zuritze aldera twitterren aitzakia jarriko nuke, baina barruak diost gezurretan nabilela. Egia esatera, askotan nahiko nuke ahoan mikrofono bat izan burutik pasatzen zaizkidan post guztiak grabatzeko, gero etxean edota ordenagailu aurrean jartzen naizenean ahazten zaizkidanak idatzi ahal izateko. Pelikula estatubatuarretako poliziek alkandoraren besagainean daramaten irratia bezalakoa: rrrr… liburu ugari, euskarazko gutxi rrrrr, …rrrr euskal janzkera tradizionala reloaded rrrrr…, …rrrr liburu digitalak rrrr…

Halako baten, animatu nintzen zerbait idaztera #sesisesi ebentoa pasatu ostean, eta argitaratzerakoan ez zitzaidan, bada, interneteko konexioa bat-batean eten? dena galdua! Baita gogoa ere. Atzera idaztea! Uffff!

Baina egoera apatiko eta anemiko honetan egonda, ez dut lan hori atzera ere hartu. Beste batzuek ondo egin zuten kontaketa; beraz, nireak egunetara ez zeukan garrantzi handirik.

Arraroa da nigan, baina San Andres egunetik dauzkat gauzak kontatzeko! Bitartean, Eibarko mintzodromoa, Durangoko azokako bisitak eta kontuak, esandako moduan #sesisesi jaialdia, Ruper Ordorikaren kontzertua Victoria Eugenian, Gabonetako kontuak, kultura-bonoa, kindlea, manifestazio kolosala,… Ahaztu barik hainbat heriotza, eta gertakari.

Hala ere, nagikeria hau urrunagokoa ere badela esango nuke, izan dugun negu bero honetan ez baitut apenaz idatzi, eta kilometroak neuzkan betetzeko letraz eta paragrafoz. Dena den, espero dut neberan laga ditudan horiek (kultur-bol¡noa, kindlea, liburu digitalak, liburu-dendetako esperientzia…)  berreskuratzeko moduan nagoela, eta hamabostean behin gertatzen zaidan legez, biziberrituta nago, energiaz beteta, eta asmoa daukat berriro ere ekiteko, indartsu eta bizi.

Ea zenbat irauten didan! :-)

Bukatu da, bukatu da, bukatu da, akabo! zioen kantuak. Amaitu da 2011. urtea, gauza onak eta txarrak ekarri dizkigu. Mundu globalerako txarrak ziurrenik, nire mundu pertsonalerako onak, edo behintzat urte gozoa izan dut, ezin ninteke kexa!

Badakit pertsona askok momentu gogorrak bizi dituztena, baina kontu onak ezin bazterrean laga. Beharbada, krisi madarikatu honek zerbaitetarako ere balioko digu, benetako gauzak zeintzuk diren gogoratzeko, alegia. Mundu materialistegian egon gara (gaude) sartuak, hori ongizatea eta zoriona delakoan. Eta ezetz deskubritu dugu, edo gomutarazi digu. Alde onak nonahi daude.

ETAren adierazpena ere aurten etorri da. Ona, nahiz eta oraindik gatazka ez den konpondu. Baina bidean gabiltza eta abiatu ezik, ez dago konponbiderik.

Alde pertsonalean, ez nuke esango aldaketa handirik izan dudanik. Dena den, bolada ona eta orekatua bizi dut, eta aurten estabilitate hori egonkortu egin da (posible balitz horrelakorik, behintzat!). Gainera, beste iloba bat ere jaio zaigunez, esango nuke momentu batzuk zoriontasunetik ere izan ditudala, sarritan ume bi horiei esker! Inork ez baitaki eurek ematen duten legez, gozotasun eta samurtasuna ematen, baita maitasuna ere.

Beraz, denoi desio dizuet nik aurten disfrutatu dudana. Neure buruari ere bai, jakina! Horregatik 2012ak oreka emozional, ekonomiko eta pertsonala ekar diezazuela opa dizuet, bihotz-bihotzez! Jendarteari ere oreka eta samurtasuna opa diot. Txarto daudenak egoera hobean egon daitezela, eta baztertuta daudenak ikus dagitzagula, beraien alde egin dezagun lan. Hala ere, ez serioegi ez hartzea desio dizuet; izan ere, 2012ko abenduren 21ean mundua amaituko da :-)

Horregatik, nik baino askoz hobeto Zaldieroak adierazten duenez, bere gaurko marrazkia jarriko dizuet!

Urte berri on, ederrok!

Pena daukat, pena handia gaur zuekin guztiekin ezin naizelako egon. Baina badakizue zer den gure lana eta gure kabaretera ordutegia, iluntzeko sarao eta jai guztiei uko egin behar izaten zaie, zoritxarrez

Pena dut lagun asko ikusteko aukera galdu dudalako, eta gaitza izango zaidalako, atzera ere, zuek denok elkarrekin ikustea! Lastima! Gainera, jakinda niri zenbat gustatzen zaidan jaia eta saltsa. Ai!

Nahiz eta joan ezin, egun osoa buruan eta bihotzean izango zaituztet, zuekin oso momentu onak pasatu ditudalako.

Zenbatetan gogoratzen naizen gure tupperrekin egindako bazkariekin eta solasaldiekin. Baita 5Sak sortzen duen ordena ere, sinisten ez badidazue ere! Batzarrak eta prozesuen lanak ez ditut nostalgiaz gomutatzen, baina egia esatera, asko ikasi nuela aitortu behar dizuet, asko irakatsi zenidatela.

Izan ere, eskerrak eman beharrean nago Durangoko Udal euskaltegiari eskaini zidan guztiarengatik, nire bizitzako une ez oso onean nire lanbideaz berriro disfrutatzeko aukera izan nuelako, atzera ere deskubritu nuelako zein ederra diren irakastea eta gure egunerokotasuna lankide eta ikasleekin.

Eskerrak eman lagun asko egin ditudalako ikasle eta irakasleen artean. Barre mordoa, aitorpen nahikotxo eta negarren bat ere egin dugulako gure barrenak asaskatzen fianbrerako entsaladaren aurrean. Batzuetan familia izan zarete, lagun eta konplize, lankide hutsak baino gehiago: mila esker. Baita nire karakter hau ere jasan eta ondo eroan duzuelako ere, badakit ez dela batzuetan batere erraza.: eskerrik asko!

Ikasle izan zaituztedan guztioi nire esker ona adierazi gura dizuet, asko irakatsi didazuelako, eta zuekin ikasi dudalako irakasle hobea izaten eta pazientzia eskuratzen. Oraindik nabil nahikotasun maila lortu nahian, hala ere! Asko dibertitu nauzue, haserretu ere bai, baina bizitzaren zatia da jenioa ere, ezta? Esker mila!

Zer gehiago esan? A, bai, zorionak zuei, zorionak guri. Zuek, ni, gu Durangoko Udal euskaltegia garelako, eta gaur 25 urte betetzen ditugulako! Urte askotarako! Laztan bat!

Atzokuan, Eibarren San andres eguna ospatu zan. Egun berezixa eta oso politta izaten da eibartarrondako, disfrutatzeko aukeria izaten badogu, behintzat. Nik Ermuan egitten dodanez bihar, goiz eta arratsaldez, gaiñera, ezin!

Horregaittik, jaiki nintzanian triste samar nenguan, pipartuta esatiak hobeto definuduko leuke zer sentitzen neban. 

Betiko moduan, armosau eta goizeko harrikua egitten nenbillena, bentanatik begiratu eta hara nun ikusten dodan bikote bat despeditzen! Zelako inbidixia! Alkarreri lotuta, laztan luze batekin agur esaten. Begira geratu nintxakuen, pijamia eta albornoza jantzitta, katillua eskuetan. Ikusi izan banindue, andra bat kuxkuxian zeukela pentsauko zeben, auzoko autubatzaillia. Okertu egingo ziran!

Kuartora bidian, hasperen bat egin eta inbidixian arrazoiak aztertu nittuan: parrandarako aukeria izan zeben (nik izan ez nebana biharragaittik): Gaupasa eginda zeguazen (ondo pasau zeben seiñale). Eta ebidentia zana, "triunfau" egin zeben (musu luzia lekuko).

Ni, ostera, txiri-txiri goizeroko errutiniari jarraittuta, etxeko eskapiñak arrastaka, komunera ábixau nintzan, egunari ekitzeko, burua nostagixaz beteta, marmarrez!

Ez nekixan, baiña, egunak gauza polittak ekarriko zestazenik…