Loretopetik (VIII) Donostiako kultur etxe bat
Irutxuloko Hitzan azaroaren 11n argitaratutakoa.
Goizeko 7:00ak baino lehen sartu dira Noemí eta Alaitz garbitzaileak. Hauek dira kultur etxera datozen lehenengo bi langileak. Gero, 8:00ak aldera, agertuko dira Esther, Koro edo Sergio (Leire, Manu…), lan-txandaren arabera. Liburutegiko langile batzuk ere ordu horretan azalduko dira: Larraitz, Oihana, Olatz, Izaskun, Mertxe, Itziar, Ana, Arantxa, Saioa… txandaren arabera goizez edo arratsaldez ari baitira. Maite beti goizez; César beti arratsaldez; Amelia edo Mikele larunbatetan.
Lourdes edo Karmele goizean (edo arratsaldean; edo goizean eta arratsaldean) etorriko dira, baita KZguneko Jaione, Maialen edota Arantxa ere. Astelehena, asteazkena edo ostirala bada, Plus 55 zerbitzuko Susana bertan egongo da (hau ere lanaldi zatituan). Gaztelekua eta haurtxokoa arratsaldez irekitzen dira, baina goiz batzuk behar dira gauzak prestatzeko. Lehenengo zerbitzuko langileak dira Ione eta Mikel, bigarrenean ari dira Ainhoa eta Miren. Koordinatzailea da Marije eta barruko lanetarako dago Maribel. Ostiraletan errefortzurako dator Olatz.
Ikasturte honetan 24 ikastaro atera dira. Eta horiek emateko 20 bat monitore daude: Saioa, Luis, Borja, Julio, Kris, Mikel, Raquel, Beatriz, Maialen, Gari, Gorka, Ibai, Eunate, Ailem… besteak beste.
Astelehenetan bideo-foruma dugu programatuta. Ez gara gu horretaz arduratzen, ARES elkarteko David, Dani, Mariano… baizik. Bost urte bete dituzte jada, film mordoa aukeratzen, aurkezpenak prestatzen, musu truk.
Astegunetan goizeko 10:00etan zabaldu eta 14:00etan ixten dira ateak. Arratsaldez 16:00etatik 20:30etara. Ikastaroak, bilerak, ekitaldiak… ia gaueko 22:00ak izan daitezke pertsiana jaisteko.
Larunbatetan antzeko ordutegia du zentroak, baina arratsaldez ordu erdi beranduago irekitzen da. Imanol, Iñaki, Aratz… egon daitezke lanean. Azterketa garaietan, horiek izango dira igandetan ikasgelen zerbitzuaz arduratuko direnak.
Egunero 700 lagun baino gehiago pasatzen da eta goiko guzti horiek haientzat egiten dute lan. Jende gehiago ari da bulego zentraletan, baina etxekoei erreparatu nahi diet hemen.
Anoeta Estadioan dago txertatuta kultur etxea. Futbol estadioaren beste aurpegia. Izan ere, futbol izarrak ezagunak dira, baina hor goian aipatu ditudan izen horiek gehiago ematen diote egunero komunitateari, gizarteari, herriari eta, askotan, ez dugu haien lana aintzat hartzen.
Oharra: Donostiako kultur etxe bat da hau, baina beste edozein elkarte, erakunde, enpresa edo dena delakoa izan zitekeen.
Julia Cristina, Viéndola Venir
Propaganda.
Ernest Lluch Kultur Etxeak, Erakusleihoa programaren barruan, azaroaren 16an egingo den "Viéndola venir" musika emanaldiaren berri eman nahi dizue. Ekitaldia arratsaldeko 19:30etan hasiko da kultur etxeko areto nagusian (Anoeta Estadioko 7 eta 8 ateen artean) eta sarrera doakoa izango da.
Julia Cristina Donostiako kantagile undergrounda da (Quantas Veroir, Cris Monge izenak erabili izan ditu)." Viéndola venir" errebelazio bat da, goraipamena, subjektibotasunaren ospakizuna: Dulce Chacón, Flavia Company, Chantal Maillard, Rosa O, Cristina Peri Rossi, Eli Tolaretxipi… idazleen poesiak eta testuak erabili ditu musikatzeko, behin eta berriro arnastutako testu horiek kanta izateko bidean jartzea erabaki du (etxean zituen testuak, azken finean).
Abeslaria ez da bakarrik arituko: bi gitarra eta teklatu baten laguntza izango du. Oraindik ez du webgunerik, baina bai hasi dela materiala youtuben jartzen. Hemen duzue Mas turbación kantari dagokion bideoa.
BECen talka: Euskal Herria, Jamaika, Katalunia, Kuba... Palestina
Atzo pasa nintzen Pagoa aretotik. Goizean periodikoan ikusi nuen bandaren argazkia portadan. Barrualdean Jon Eskisabel & Mikel Lizarralde bikoteak sinaturiko bi orrialdeak.
18:15etan iritsi nintzen. Kanpoan apenas zegoen girorik (industrialdea da Pagoaren auzunea). Atarian kamioi bat aparkatuta. Tabernatik sartu eta Ruperrekin egin nuen topo. Gitarra zintzilik, tximista bezala alde egin zuen. Anari hantxe zegoen, baina segituan desagertu zen hau ere. Eneko BAP, Jitu, Zulu… betikoak.
18:30etan hasi zen banda berriro entsaiatzen: Pintza, Benas, Sorkun, DZ, Jon Elizalde… (etxeko harrobia), Kataluniatik La Kinky Beat taldeko perkusio jotzailea eta abeslari bat, Kubako baxu jotzailea (Victor Navarrete), Jamaikako Lisa Dainjah, Masta Blasta, Bubbler Waul... Eszenatokia ttikia zen hain talde handiarentzat.
Egun batzuk daramatzate entsaiatzen, goiz eta arratsalde. Ordubeteko saioa ikusi ondoren, aurrekoan pentsatu nuen gauza bera pasa zait burutik: Ferminek muntatu du kristoren banda kontzertu bakarra emateko, baina lan berarekin hilabeteko bira egin zezakeen.
Gaur arratsaldean ere entsegua egongo da Oiartzunen. Larunbatean, berriz, kontzertua BECen. Larunbatean ez naiz han egongo (asteburua eta beste zenbait egun kanpoan pasako baititut) eta horregatik pasa naiz lokaletik.
Herenegun, Israelgo estatuak ere 18 esan zuen: 18 palestinarren gorpuak jarri zituen mahai gainean. Akats teknikoa omen. Elkartasuna erakutsi nahi izanez gero, aukera izango duzue sapatuan Barakaldon egongo baita Palestinako DAM hip-hop taldea.
Bertara joan beharko du Lander tertulianoak (berandu iritsi baita gaur eta ez du ezer ikusteko aukerarik izan). Eider ere berdin. Biak egongo dira han. Nik ere burua eta bihotza hantxe izango ditut.
Spam edo zabor posta
Pasa den astean idatzi zuen Luistxok spam-ari buruz. Kasu honetan, Baketik erakundearen informazioa behin eta berriro jasotzen duelako kexatu zen eibarnauta.
Elkarri, Lokarri, Baketik
Nik ere jasotzen ditut sortu berri den erakunde honen e-postak. Zergatik? Duela zenbait urte nire sinadura eman nuen Elkarrik abiatutako kanpaina batean. Elkarri desagertu egin da eta Lokarrik ditu haien datuak orain. Nire susmoa da Lokarrik Elkarriren datu-basea erabiltzen duela informazioa banatzeko eta, gainera, Baketik institutuak ere jaso dituela datu horiek... baina ezin dut frogatu.
Eskerrak duela bi urte etxez aldatu naizela eta paperean ez dudala jasotzen bi elkarte hauen propaganda. Etxea erosi zuenak zakarretara botako du zuzenean. Ulertuko nuke Lokarri Elkarriko kideekin harremanetan jartzea zera adierazteko: dakizunez, Lokarri sortu berri da eta gure informazioa jaso nahi izanez gero, baieztatu aukera hori nola edo hala. Nahikoa litzateke hori. Ezin dena da informazioa behin eta berriro bidali, komunikabideen bidez enteratuko ez bagina bezala.
Herri Irratia
Haserre nago ere Herri Irratiarekin. Uda aurretik kultur etxera bidali ziguten buletin digitala izeneko pdf artxiboa. 1,8 megako pisua zuela konturatu nintzenean eta horrek gure korreoa kolapsatzeko zuen arriskua ikusita, e-mail bat idatzi nien. Ez zidaten kasurik egin.
Bigarren e-maila eskribitu nien, nire haserrrea agerian utziz. Ez zidaten kasurik egin, udazkenean berriro bidali baitidate beste bat. Hirugarren e-maila idatzi nien: mesedez, horrelako artxiborik ez bidaltzeko esan nien; ea zergatik ez zuten buletina haien webgunean jartzen (16.a argitaratuta dute eta oraindik 1.a dago webgunean); azkenik, zergatik ez zuten benetako buletin digitala sortzen (blog bat, RSS jarioarekin eta kitto).
Ez zidaten kasurik egin. Luistxoren kexa irakurri nuenean, erantzunetan zer edo zer jartzea erabaki nuen. Lagun gehiagok egin du gauza bera eta Felipe Retamal, Herri Irratiko ordezkariak, aitortu du akatsa. Orain falta zaiena da hanka ateratzea.
Nik ere spam?
Kontua da nik kultur etxean egiten ditugun zenbait ekitaldien berri emateko jotzen dudala nire agendara. Ez dut bidalketa orokorrik egiten: ekitaldiaren arabera, bidali egiten diet batzuei edo besteei.
Hona hemen pare bat lotura spam-a, zabor-postari buruzkoak:
Wikipedia gazteleraz (Sarrera bikaina).
Etxebizitza duina? Noski baietz, Pako
Pako Belmonte blogkide dut Javier Ortizenean. Bartzelonan martxan jarri den etxebizitza duinaren aldeko mugimenduan dabil buru belarri. Komunikabide tradizionalek gero eta kasu gehiago egiten diete. Adibidez, Cuatro telebista katean Ana García Siñerizek eta Boris Izaguirrek arratsalde pasa egiten duten programa txotxolo horretara gonbidatu zuten. Ringaren beste aldean, Pilar Rahola dibinoa, mugimendu hori kriminalizatu nahian. 6 minutuko iraupena du bideoak. Bikain aritu zen Pako.
Oharra: Helbide honetan begiratu. Orain ez dut asmatzen bideoa zuzenean hemen sartzen.
Gazte etorkinen auzia Gipuzkoan
Atzo ikusi nuen bezperan grabatutako David Truebak eginiko Carta Blanca telebista saioa. Gustuko dut formula: astean behin ezaguna den norbait gonbidatzen dute saioa egitera eta honek nahi dituen gonbidatuak ekartzen ditu platora (Davidek, besteak beste, Jabier Muguruza). Horietako bat Forges umorista izan zen. Etorkinen gaiarekin lotura duen udako biñeta bat geratu zitzaidan iltzatuta. Etorkinez beteriko patera (utz iezadazue izen hau erabiltzen) ageri da itsasoaren erdian. Eta ume batek galdetzen dio amari: "Gu goazen herrialdean egongo da arkatzik, ezta?". Behean, leienda bat: "2050eko Literatur Nobel Saria" (edo antzeko zerbait).
Marokoko gobernuaren errepresioa
Eta horretaz gogoratu naiz gaur goizean Mataróko Mariaren e-mail hau irakurri dudanean:
"Chakib Alkhayari laguna, Giza Eskubideen aldeko Rif-eko lehendakaria, eta José Palazón, Haurren Eskubideen aldeko Melillako Elkarteko lehendakaria, Marokoko poliziaren jazarpena ari dira pairatzen. Jazarpen hau bizitu da Rif-eko Elkarteak Mohamed VI.a erregeari zuzendutako gutun bat argitaratu zuenetik. Agiri horretan droga trafikoan Nador-eko segurtasun agintarien inplikazioa salatzen zuten".
Marietak gazteleraz dauden zenbait esteka pasa dizkit informazioaren osagarri:
Gipuzkoan 92 gazte atzerritar daude Foru Aldundiaren menpe
Mari Carmen Marín da Gizarte eta Erakunde Harremanetarako diputatua. Goiko lotura horretan duzue urriaren 31n Diario Vascori eskaini dion (eta hautsak harrotu dituen) elkarrizketa. Elkarrizketa horretan dio 92 gazte atzerritar atenditzen dituela Aldundiak.
Zergatik sortu da zalaparta hori? Tolosako alkateak, Jokin Bildarratzek, hurrengo egunean publikoki erantzun ziolako, komunikabide berean, Marín andereari. Gezurrak esatea leporatu zion diputatuari. Tolosan dago horietako gazte batzuk jasotzen dituen gune bat (asko Gipuzkoako herri ezberdinetako pentsioetan eta hoteletan daude, egoera tamalgarrian) eta herriko merkatariak, eta gainerako bizilagunak, eskandalizatuta daude sortutako iskanbilekin.
Ostegunean Diarioak eskaini zion editoriala gai honi eta gainerako alderdiek ere egin zituzten adierazpen publikoak.
Tolosako (eta Urnietako) kontu honetaz egin nuen berba duela pare bat aste hauetako gazte batzuekin lanean aritutako hezitzaile batekin. Hark esan zidanez, egoera lehertzeko zorian zegoen. Eta badirudi puntu horretan gaudela.
Nire iturrien arabera, diru gutxi inbertitu du Aldundiak (konpetentzia berea da) egoera honi aurre egiteko orduan. Ez diete beharrezkoa zuten prestakuntza eman hezitzaileei eta lan-baldintza kaskarretan aritu dira (soldata eskasak, lan-ordu asko).
Oker ez banago, duela pare bat urte ere antzeko-parezido ibili ginen (gazte hauek jasotzen zituen horietako zentro bateko hezitzaileek ezina plazaratu zuten eta komunikabideek jaso zuten gaia).
Denbora pasa da, baina ez dugu ezer ikasi. Oraindik oso jende gutxi dugu, baina SOS Arrazakeria taldeko Peio Aierbek Berria egunkarian ostiralean plazaratutako iritzi artikuluan dioen bezala, "gureak ere badira gazte adingabe horiek" eta horretaz jabetzen ez garen bitartean, zaila izango da irtenbideak lortzea.
Lortu duzue nahi zenuten argazkia
Arrazoi du Jon Eskisabelek : "Soziedad Alkoholikako kideak eta managerra Espainiako Auzitegi Nazionalean, akusatuen aulkian eserita. AVT elkarteak euskal abertzaletasunaren aurkako jazarpen kanpaina musika taldeetara zabaldu zuenetik lortutako enegarren garaipenaren irudia. Taldeak pairatu duen boikot eta eraso mediatiko eta judizialaren ondoren ez baitago epaia kaleratu arte itxaron beharrik auzi honetan benetako biktima nor den ebazteko".
Xabier Martinek sinaturiko artikuluan, berriz, epaia bizpahiru aste barru kaleratuko dela dio. Juanek, SAko abeslariak, taldea ataka honetatik berrindartuta aterako dela uste du: "hiltzen ez zaituenak indarra ematen dizula esaten dute, ezta?" Ea horrela den.
Taldearen webgunean jasaten ari diren kanpainari buruzko informazio gehiago.
Agur Lipus, agur Antzerkiola?
Gaurko Berrian Iñaki Ziarrustaren gutuna irakurri dudan arte, ez naiz gogoratu Ander Lipus komerianteak agur esan zuela pasa den asteko Argian publikatutako Nekea izeneko artikuluan. Penatuta irakurri dut berriro ere. Nekatuta dagoela dio Lipusek, behin eta berriro hasi behar izan dutelako 10 urte hauetan. Orain, berriro hasteko tenorea iritsi zaienean, ez duela indarrik aitortu du markinarrak. Jarraituko du, segiko dute. Zain ditzagun gureak! Animo Lipus! Animo Antzerkiola! Nekea
Badakit! Utopiaren ibaietan zehar gabiltzanontzat, nekea, ez da hitz polita. Baina, errealitateak utopiak baino gehiago agintzen du. Eta guztiok dakigu, osasuna erabat garrantzitsua dela edozein proiektu, ideia edota utopia aurrera eramateko. Ia hamar urte pasa dira, Antzerkiola sortu genuenetik. Nahi eta nahi ez, krisialdiak beharrezkoak direla diote. Hori bai, gure politikariei ez diegu inoiz entzungo euskal antzerkia krisian dagoenik. Bost axola politikariei euskal antzerkigintzaren alorrean ikerketak, sorkuntzak... duen eragina. Gaztetan Hertzainak taldearekin batera gogor eta ozen abesten nuen "Euskadin Rock&Rolak ez du inoiz, dirurik emanen". Hitz berdinak erabili antzerkiarekin edo, petralagoa al da antzerkilarion egoera? Izan ere, euskal eskuindar pentsamoldeko gobernu honi ez zaio inoiz interesatu kultura, eta are gutxiago kulturgintzaren berrikuntza politiko, sozial zein estetikoa. Herri honek armagintzan zenbat diru mugitzen duen kontuak atera behar! Gaur egungo herri aberatsak horrela aberasten dira. Mesedez, ez hitz egin, espiritualtasunaz, zuen Jaungoikoa aspaldi usteldu zen.
Argi dago sorkuntza artistikoak administrazioarekin oztopoak baino ez dituela izaten. Eta, zentzu honetan, profesionaltasuna eskatzen digute, baina hauen funtzionalitatea erabat amateurra da. Izan ere, ez dute ofizioa batere ezagutzen, eta ofizioaren beharrak are gutxiago. Gainera, Euskal Herrian ere, Espainian erabiltzen duten modelo berdinak erabiltzen dituzte. Herritarren benetako demandak guztiz ondo aztertu eta kontuan hartu gabe.
Estruktura hauetan ere hutsune asko ikusten dira. Adibidez, antzerki taldeok jaso dezakegun dirulaguntza jakina da ez dela sarritan nahikoa izaten. Izan ere, zertarako dirulaguntza jaso, gero ez badaukagu emanaldiak banatzeko aukerarik. Eta egia da, antzoki bakoitzak presupuesto batekin lan egiten du eta agian, presupuesto horietan bakarrik hilabetean ekoizpen bat edo bi ekartzeko aukera dauka, soilik. Azkenean sarea, arrazoi bat edota bestegatik konplikatu egiten da, eta norbere sortze lana ia ezerezean gelditzen da.
Nik, eta Antzerkiolan sortu genuen enpresarekin utopia bat bilatzen nuen, eta ez da posible izan. Ez zerotik, baina berriro hasi behar dugu, eta nekagarria da. Nire ilusioa, oholtza gainean antzerkia egitea da, eta ez enpresa bat sortzea.
Motibazioa galdu dut, ilusio barik nabil.
Aldizkari honetan ere gustura ibili naiz nire gogoeta xumeak nolabait aportatu nahian. Baina, agur esateko ordua iritsi da. Argiari nire esker ona ematen bukatu nahi nuke, eta nola ez, zuri, irakurleari. Inoiz ez nuen imajinatuko, iritzi artikuluak idatziko nituenik. Baina antzerkiak eta euskarak merezi du. Eskerrik asko guztiori, bihotzez. Antzerkian ikusiko gara. Nekeak erremedioa dauka eta.
Ander Lipus
Denok bat
Badago bihotza estutzen digun berririk. Domekan BERRIAko Hemerotekan irakurri nuena horietakoa izan da. Antzerkiola Imaginarioaren sortzaile Ander Lipusena zen artikulua. Idatzi horretan, kultura politikarien eskuetan dagoelako hariari tiraka, zera zioen: «Motibazioa galdu dut. Ilusio barik nabil». Zalantza barik, Lipusek kritikatzen zuenarekin bat gatoz kultura munduan gabiltzanok. Guk geuk erabaki genuen lubakietan bizitzea, barrikadaren lehenengo lerro horretan egotea. Lubaki horrek bizitza eman eta, batzuetan, kendu ere egiten digu. Barrikada horretan, Utopiaren barrikada horretan, askotan igartzen da bakardadea eta nekea, eta oso atsegina da Antzerkiola Imaginarioaren moduko gerrakiderik topatzea. Atsegina baino gehiago, ezinbestekoa da, nekearen gainetik jarraitzeko adorea ematen digutelako. Ez dut batere gustuko eroritako lubaki-kideei lurra ematea, eta dagoeneko erori batzuk ikusiak ditut. Ez dut beste bat ikusi gura. Euskal Herrian ezin dugu Antzerkiola Imaginario legezko konpainiarik galdu. Gehiegizko luxua da hori guretzat. Eurek eman dizkigutelako arnasteko arnasa, bidean jarraitzeko bidea eta amets egiteko ametsak. Geu ere Olivetti haietako mamu bat gara; geuk ere printze urdina izan gura dugu; geu ere Trotskiren lagunak gara; geuk ere Yuriren dantzari tinko jarraitzen diogu; eta geuk ez diogu au revoir esan gura. Silvio Rodriguezen kantan Bertold Brechten berbak zabaltzen ziren, eta Antzerkiolakoak azkenean aipatzen direnetakoak dira.
Iñaki Ziarrusta. Gaitzerdi Teatroko aktorea
Fantasia, beldurra, komikiak eta antzerkia Donostian
Larunbat arratsaldean jarri zen martxan Donostian Fantasiazko eta Beldurrezko Zinemaren XVII. Astea. Hamazazpi edizio hauetan film bakarra ikusi dut: La matanza caníbal de los garrulos lisérgicos, Galiziako errealizadore batena, derrepentean hil zena handik urte batzuetara. Egun hartan kasualitatez sartu nintzen Antzoki Zaharreko aretoan eta ederto pasa nuen, baina ez naiz berriro bueltatu eta ez dakit zergatik.
Azken urte hauetan lan-harremanak izan ditut Asteko antolatzaileekin, erakusketa bat paratzen baitugu kultur etxeko areto batean. Aurten, Iñaki G. Holgado komikigilea izan da komisarioa eta Juan Luis Landa eta Marko Armspach komikilari euskaldunei buruzko lanak aukeratu ditu erakusgai jartzeko. Landa momentuko euskal komikigile onentsuena omen da eta Markoren lana ere aipagarria bide da. Honetaz ni baino gehiago daki E-gor lagunak eta hari egin kasu.
José Luis Rebordinos, Rebor, da zinema jaialdi honen zuzendaria eta aste honetan komunikabidetan atera da behin baino gehiagotan. Lehengoan entzun nion telebista lokal batean frikien defentsa egiten. Frikia, bere ustez, gauza bat pasioz bizi duen pertsona bat besterik ez da. Hori bai, beldurra ematen omen dio Reborri 30 ordu abonu bat lortzeko zain dagoen jendea. Eta badago horrelakorik. Oso jende jatorra izango da, baina ez dakit burutik sano ote dauden, dedio!
Sapatuan, Bataplan diskotekan egin zuten, gaueko 22:30etatik aurrera, lehenengo jaia eta, azken urteetan bezala, bertan egon nintzen garagardo batzuk edaten eta paretik pasatzen ziren pintxo bandejak hustutzen. Bista politta du diskoteka honek (badia, Santa Klara, hondartza…) eta debalde sartzea ere aprobetxatu beharra dago (jaialditik aparte, gaueko sarrera 12 eurokoa da).
Festara joan aurretik, Egiako Kultur Etxeko Gazteszena aretoan Malayerba teatro taldearen La razón blindada antzezlana ikustera joan nintzen. Patagoniako kartzela batean preso politikoen bizimodu latza arintzeko, Kixotearen istorioa kontazen zioten elkarri behin eta berriro. Bi aktore ordu eta erdiz eszenatokian. Obrak kritika onak jaso ditu zenbait jaialditan. Galdera: zenbat ikusle bildu zen larunbat gauean? 30 lagun.
Gauzek ez dute behar bezala funtzionatzen eta guztia ez da erakundeen errua.
Badaude gauza tristeagoak, Ezquiaga
Sustatun irakurrita enteratu naiz Diario Vascoko kazetariren bat ez dela oso abila izan Miguel Angel Lotina meñakarraren profila egiterakoan.
"Lotina aprendió castellano a los ocho años en la escuela, porque en su casa sólo se hablaba el euskera. «Mi padre nunca me habló en castellano. En mi vida se dirigió a mí en castellano y eso que sabía hablarlo. A sus hijos, siempre en euskera», recuerda. Aprendió euskera vizcaíno, que ya apenas se habla".
Oker ez banago, horretaz ari zen Asier Sarasua oharkabean pasa den donostiarzentrismoa apuntean. Niretzat donostiarzentrismo hutsalaren adibiderik behinena Mitxel Ezquiaga kazetaria da.
Noiz eraman du kazetari honek euskal abeslari bat, demagun Ruper Ordorika, telebista lokal batean duen saiora? Inoiz ez. Zergatik? Ideiarik ez, baina uste dut gehiago dela Mitxelen errua, Ruperrena baino (Ruper kendu eta jarri beste batzuk: Joseba Tapia edo Bide Ertzean, orain diskoa atera duten zenbait euskal musikari ezagun aipatzeagatik).
Gaur, tabernan kafetxo baten aurrean, bere zutabea irakurri dut eta Lotina "triste"a dela jarri du idatziz. Gutxi ezagutzen dut Lotina. Gizon langilea iruditzen zait, behe-behetik goi mailara iritsi dena, aita baserritarraren lan egiteko grina jaso duen gizona, ezina ekinez egina. Ez hori bakarrik: berak uste duena baino inteligenteagoa, ironikoa ere bai.
Ezquiagak, berriz, beste zerbaitetan nahi du guk jartzea atentzioa. Eta nire ustez benetan tristea dena da kazetari hau bezala, tronuan eserita dagoen jendea, agoantatu behar izatea.
