Harrikadak

Paradojas respecto a la calidad de vida apuntean, Julen Iturbe artisauak kontatzen du bere aitona nola bizi zen duela 50 urte. Nire kasuan, hori ez zen aitonaren bizimodua, aitarena baizik.

1932an aita jaiotako etxean hazi nintzen ni (1968an). 1990eko hamarkadaren hasiera arte, gutxi gorabehera, bi behi genituen etxean. Aita egunero, astelehenetik igandera, goizeko 6:00ak baino lehen jaikitzen zen aziendak gobernatzera. Julenen aitonaren bizimodu berdintsua zuen, baina aitaren kasuan lantegia (Porcelanas Bidasoa) bost minutura zuen (oinez) eta arratsaldeko 16:00ak pasata zegoen etxean.

Aitaren baserria jada ez dago zutik. 1990. hamarkadako "industri zonalde" batek eraman zuen aurretik. Hala eta guztiz ere, eta nire bizitzaren lehen 24 urteak baserri batean pasa baditut ere, ni asfaltokumea naiz. Tabernak, kioskoak (bai, periodikoak), supermerkatua.... Kalekumea naiz.

Ez dut faltan botatzen baserria, baina nire aitak bai. Amak dio jaiotako etxea utzi behar izateak asko aztoratu zuela senarra. Eta ama hemen aipatzen dudala, berak apenas egin zuen lan etxetik kanpo, baina makina bat eginkizun zituen berak ere.

Agian Julenen hausnarketa beste bide batetik zihoan, baina niri garai hartakoak berpiztu dizkit.

Eskerrik asko, Iturbe jauna.

Yo nací en un caserío, este apunte en castellano

"Al ver el resultado del vídeo promocional de Donostia 2016, una de las caras reconocibles me confesó que "no hubiera participado en él de haber sabido que se trataba de una iniciativa política". Entonces no supe muy bien lo que quiso decir. Yo solo veía a Mikel Erentxun disfrazado de cineasta y a Pablo Malo haciendo de rockero."

Angel Aldarondo. estomeloarreglapatxilopez.org. Martxoak 4. Noticias de Gipuzkoa.

"Cogí el periódico de encima de la mesa, abrí una página al azar y comencé a leer. La primera noticia me chocó: «Árbol aplastado por un hombre». Pese a todo, no le hice mucho caso al titular y continué hojeando el diario distraídamente. La siguiente información ya me extrañó más. Se trataba de unos gruesos titulares que rezaban: «Lobo atacado por un niño»."

Iñaki Berrio. Maneras de leer. Martxoak 4. Diario Vasco.

"Nire lagunen artean askotariko iritziak piztu ditu David de Jorge sukaldariak: nire bihotzeko liburuzainak, esaterako, zikin samarra dela esan zidan lehengoan, eta aukeran, nahiago lukeela Davidek hizkera apur bat zainduko balu. Nire mesanotxeko tabernariak, ordea, pozarren daude, ez bakarrik ordu txikitan jateko moduko mokadu frankoren berri emateagatik, baita euren lanabesari -edari alkoholdunei, alegia- tarte zabal askoa eskaintzeagatik ere. Eta nire lagun Felixek, sukaldari kaskarra izanik, gustura ikusten duela aitortu zidan atzo. Eta nik... nola azalduko nizueke... nik handitan Robin Food izan nahi nuke."

Xabier Etxaniz Rojo. 200 kilo gertuago. Martxoak 4. Berria.

Hirukote honek osatzen du asteko kontrarik onena. Egunkari bat izango banu, saiatuko nintzateke hirurak fitxatzen. Baina ez dut egunkaririk. Bloga, bai, ordea. Eta ez bakarra.

Rafa Berriorekin egin nuen topo aurrekoan. Joan Colomok eta Joseba Irazokik eskainitako kontzertuaren ondoren izan zen. Entsaio batetik zetorren. Norekin ari zen Rafa entsaiatzen igande iluntze hartan? Amor a Traición taldekoekin. Zertarako? Martxoaren 6an eta 7an emango dituzten kontzertuak prestatzeko.

Dirudienez, Bukowskiko nagusietako batek, Iosuk, burua berotu dio Rafari. 1993 urtean plazaratutako taldearen diskoa entzun nahi du. Amor A Traicion Spotifyn dago entzungai, baina Iosuk zuzenean ikusi eta dastatu nahi ditu No pienso bajar más al centro, Jaime Gil de Biedma, La senda del olvido, etab.

Diskoan parte hartu zuten hiru kide (José Puerto, Iñaki de Lucas eta Rafa bera) gehi bi kide berri (Iñaki Fisuras eta Maria Soriazu) elkartu dira. Kontzertu hauek bakarrak izango dira, itxura guztien arabera. Beraz, giro eta jende asko espero da Egiako tabernan. 6an, larunbatean, emanaldia 22:00etan dago programatua; 7an, igandean, iluntzeko 20:00etan. 7 euroko prezioa du sarrerak.

Martxoko bigarren hamabostaldian, berriz, Madrilera doa Rafa lan berria grabatzera. 2003an grabatu eta 2005ean plazaratu zuen Harresilanda haren ondorena izango da. Joserra Senperenak moldatu eta ekoitziko du Jose M. Rosillo teknikariaren estudioan grabatuko den 1971 diskoa.

Badaukat berau entzuteko gogoa. Izan ere, Rafak kanta baten hasiera bota baitzidan: “Yo me moriré un día borracho junto a una tapia / y mis pupilas reflejarán la última luz de esa mañana”.

Vuelven Rafa Berrio y Amor a Traición, este apunte en castellano.

Aste bukaera hau, eguraldia eta beste kontu batzuk alde nituela, Alberto Barandiaran kazetariak Miguel Sánchez-Ostiz idazleari eginiko elkarrizketa mamitsu bat irakurtzen eta gaztelaniara itzultzen egon naiz, besteak beste. Oraindik ez dut dena amaitu, baina nahikoa aurreratu dut. "Lubaki bat iruditzen zait mundu hau".

2001eko abenduaren azken egunetan, gustu handiz irakurri nuen garai hartako Euskaldunon Egunkarian plazaratu zen beste bat. Orduan ere biak ziren solaskide, baina zoritxarrez eta Auzitegi Nazionaleko Del Olmo epaileari esker, ez dago sarean. Jatorrizkoa ez, baina bai nik gaztelaniara itzulitakoa. Hona hemen lotura. "Hay razones sentimentales para crear otra sociedad".

Oraintxe bertan jakin dut Theklaneh-ren twitter honi esker, filtratu dutela Arnaldo Otegiren kondena zein izan daitekeen. "Según el fallo del tribunal, al que ha tenido acceso la Cadena Ser" dio albistearen hasierak (San Ildefonso eskolako umeen tonu horretan esateko modukoa da). Hemezortzi hilabeteko kartzela zigorra eta hamalau urteko inhabilitazioa.

Hasieran aipatutako elkarrizketan, Barandiaranek epaiketa horri buruz eginiko galdera ageri da, baita Sánchez-Ostizen erantzuna ere. Ezer gutxi erantsi daiteke.

Alberto Barandiaran: Justiziaren inguruan lotsatzeko moduko gauzak ikusi ditugu azkenotan. Esaterako, Arnaldo Otegiri epaileak bota zion hura, “ardoa edan nahi badu ere!”.

Miguel Sánchez-Ostiz: Lotsagarria iruditu zitzaidan. Epaiketa horretan ere fiskalak errefraua erabili zuen bere tesiei indarra emateko, esan zuenean isildu egiten denak amen egiten duela. Barka: isiltzen dena, isildu egiten da. Auzitegi batean, errefrauak soberan daude. Fiskalaren alegatu batean jurisprudentzia edo zigor kodea erabili behar da, baina ez errefrauak.

Oharra: argazkiaren kreditua, Dani Blanco (Argia).

Esan bezala, duela bi urte pasatxo kontatu nuen Iñaki Diéguez irundarra Cirque du Soleil-ekin apuntean mundu mailan ezaguna den konpainiak eginiko casting-a pasatu zuela musikari honek. Handik urtebete ingurura-edo, aste batzuk eman zituen (2008ko bukaera eta 2009ko hasiera) Hego Korean. Baina berriro bueltatu zen Euskal Herrira.

Bertan hilabete batzuk egin ondoren, 2009ko ekainean jo zuen Quebecera. Ipar Amerikan dabil geroztik: Montreal, Toronto, California... Irailetik, gainera, emaztea (Edurne) eta bi semeak ditu inguruan.

Beraiekin gogoratu nintzen aurreko batean jakin nuenean Cirque du Soleil konpainiako beste talde bat Donostian egongo dela apirilaren bukaeran Saltimbanco izeneko ikuskizunarekin.

Hilean behin edo, mezu kolektibo luzea bidaltzen du Iñakik azken hilabetean nondik nora ibili den kontatuz. Behin baino gehiagotan esan izan diot bloga egin beharko lukeela, baina ez dit kasu egiten (behintzat Iñaki Diéguez profila badu Myspace atarian).

Azken mezuan Kepa Junkera musikariarekin egon dela kontatzen zigun. Eta Kepa Junkerak Egokitu zutabea idatzi zuela Deian. Dirudienez, musikari bizkaitarra Kalifornia aldean omen dabil, familiarekin hau ere.

Amaitzeko, Myspaceko txokoan kuku egin ondoren jakin dut New York-en pasako duela udaberria. Zaila izango da, baina gustatuko litzaidake halako batean beraiekin topo egitea. Izan ere, Edurne nire lehengusua da-eta.

Oxfam America erakundearen Right to Know, Right to Decide kanpaina batekoa da "Follow the money" film laburra.

Guerra Eterna blog oso gomendagarrian ikusia.

Anasagasti jaunak ez du inolako aurkezpenik behar, ezta? Aste honetan (beste) apunte bitxi bat idatzi du bere blogean. En ETB podían usar txapela:

"¿Alguien se imagina al director de Turismo de Edimburgo saliendo en la televisión con una txapela puesta? Pues no. ¿Alguien se imagina un enviado de Escocia o de Qatar con un sombrero mexicano puesto? Pues no. Exagero pero es que a la debilitada txapela, una seña de identidad de lo vasco, no se le ve en ETB ni cuando proyectan la película de Bonny and Clyde. Y es una pena."

Ondoren, bi kasu zehatz aipatzen ditu. Roberto Pérez kazetariarena, bata; Manu Narváez, Donostiako Turismo zuzendariarena, bestea.

Eta jarraitzen du aholkuak ematen: "Ahora, que hace frío y hay que proteger la cabeza y la calva, es buena la fecha para que periodistas y gente referencia y las chicas guapas que aparecen en nuestro medio usen una prenda que siempre nos ha identificado y que está en trance agónico".

Roberto Pérez-ek erantzuna bidali omen dio eta Anasagastik publikatu.

Gauza asko esan daitezke apunte hauen inguruan, baina hobe isilik egotea.

La txapela de Anasagasti, este apunte en castellano.

Duela egun batzuk txoko honetan plazaratu nuen Begoña Urroz Ibarrola izan omen zen lehena izeneko apuntea. Bertan El País egunkarian agertutako erreportaje bat hartu nuen hizpide, La primera víctima de ETA. Jesús Duvak sinaturiko informazioaren arabera, neskato hau izan zen ETAren lehen hildakoa.

Hurrengo egunean bertan jaso nuen Serafinen komentarioa, Gezurra galanta. Gaztelaniazkoan ere mezu bat baino gehiago jaso nuen gauza bera esanez.

Otsailaren 12an, berriz, Martin izeneko pertsona batek Gara egunkarian Iñaki Egaña historialariak sinaturiko Cómo se construye una mentira artikuluaren lotura itsatsi zidan. Uste dut bertan Egañak nahikoa argumentu ematen duela El Paísek argitaratutakoa gezurtatzeko.

Beti argi ibili beharra dago horrelako albisteekin. Egun gauzak dauden bezala, are gehiago. Ez dakit nola erori nintzen Duvaren tranpan, are gehiago Florencio Domínguez bezalako iturriak erabili zituela argi eta garbi adierazten zuenean.

Siguen lloviendo mentiras, este apunte en castellano.

Pasa den igandean inauguratu zuen Cristina Garmendia ministroak Tabakaleran paratutako Siliziozko ametsak erakusketa (Sueños de Sicilio webgunea españolez eta ingelesez dago soilik). Igande arrasaldean Ï antzezlana ikusi nuen Egiako Gazteszenan. Han egin nuen topo goizean Tabakaleran egondako “notable” batekin. “Obsceno” erabili zuen goizeko “ikuskizuna”z galdeginda.

Lanera joan behar astean zehar eta poliziaz lepo ikusi dut hiria astelehenetik asteazkenera. Astelehen goizean, gainera, Kursaal ingurutik pasa nintzen: polizi klase guztiak. Munizipalak, ertzainak, nazionalak. Frankotiratzaileak Kursaaleko teilatuan. Guardia Zibilaren patrullera Zurriolako hondartzan. Surferrak behintzat ez zituzten zakurraren ipurdira bidali. Demokraziaren jaia izateko, ez dirudi oso parte hartzailea denik.

Victoria Eugeniaren edo Kursaal jauregiaren inguruan ote zen jada ez dut gogoratzen. Kontua da Donostia 2016an Europako Kultur Hiriburu izateko hautagaitza ezagutzera emateko halako txirinbolo puzgarri batzuk zeudela. Bat ikusi nuen “compartiendo” eta “copylefting” leloekin. Euskaraz ere bazuen zerbait. Traba bakarra zuen: poliziaz eta hesiaz inguratuta zegoela eta ezin zela harekin gauza askorik egin. Argazki kamera eramanda ere, ezin argazkirik atera. Seguruenik.

Lotsagarria izan da ere bi afari, gutxienez, Gipuzkoako ez dakit zenbat sukaldari michelindunak prestatu dituztela. Un menú de doce estrellas, Europako hamabi izar eta beste hainbat michelin izar parekatzen duen artikulua irakurtzea besterik ez duzue.

Asteburu honetan zirkua A Coruñara joan da. Galegoei ere esango al zieten Europa guztia haiei begira dagoela? Hona hemen bilkura guztien egutegia El Paísen.

Toda Europa mirando a San Sebastián, este apunte en castellano.