"Pololoak ♦♦ - Poxpoliñaren bahiketa", jarraipen hutsa baino gehiago

Ufa! Neuk ez dot hain erantzun burutsurik idatziko, baina tira, hau ez da lehiaketa...

Neure kasuan, Olentzerok ekarri arte ez dot irakurri ahal izan komikia, eta neuri be lelengoa baino (are) gehiago gustau egin jat. Patxik mugarri bi ipini ditu euskal hiztunen historioan, "Pololoak" sortako bi liburuekin. Ezin kostunbristagoak dira biak ala biak, baina hain zuzen be horrexegaitik izugarri gustuko izan ditut.

Bigarren honetan, Aznar-Oreja bikotea eta bikote martziano-txunberoa ustekabe bi izan dira. Bigarren kasuan, oso gitxitan agertzen dira tunero flipau horiek literaturan orokorrean (Urtzi Urrutikoetxeak "Auzoak" liburuan bai sartu eban, adibidez), euskal literaturan behintzat. Oso ona! Neure obsesino partikular horietakoa dira martziano horiek, zer egingotsagu!

Bestela, Anbotoko Mariren agerpena, XME-k egindako alkarrizketa Patxik komentatzen dituen estuasunak gora-behera, beste puntazo handi bat izan da.

Txapeau!

Nik uste denok hartu dugula komiki hau gure gizartearen islada bezela eta agian gizartearen % handi bat identifikaturik sentitu da. Alde batetik euskaldunak sentitzen garenak, bestetik euskaniola hitzegiten dutenak (hauei aipamen berezia, badute meritua eta)futbol zaleak taberna zaleak, erromantikoak, mendizaleak, (jode! honek kokakolako anuntzioa dirudi) Gizartea orokortasunean aztertzen du eta fin dabil bere lanean. Guk aldiz partikularrerako jokoa hartu dugu eta ez dakit hori izan den bere egitasmoa. Noski pertsonai batzuk agertzen direla eta eboluzio edo garapen bat agerikoa dela (batez ere maitasuna tarteko denean)baina ... ni neu, gizartearen azaltze gordinarekin geratzen naiz. A! ta beste apuntetxo bat. Bada historio honetan, tartetxo bat non euskal zentzu -sentipen- maitasun - gogo eta grina guztia agertzen duen lagun bikoteak. Harriduraz begiratu nion eszenari, agian euskal zaletsun horren gabezi, ezina, sentzugabetasuna sentitu nuelako. Neri ere iritsi zitzaidan halako euskal krisia, pasibotasuna, utzikeria ... Hori bera ere gazte askoren artean ematen al da? hor er kritikatxoa utzi al zigun? euskaldun petoak al zarete? nazkatu edo gogaituko al gara noizbait? orokortasunaren edo globalizazioaren magalean eingo al deu lo lasairik? baina eta denek berdin pentsatuta, arazo berdinak izanik eta gura edo nahi guztien berdintasuna parekaturik, ez al gara ba beste gizarte batzuren berdinak?

Puf! hirugarren atala etorri artean beste komiki bat proposatu beharko genuke, ariketa polita bait dire gogoeta hauek. Proposamenik?

Bai, jauna. Gomendagarria oso eta nahikoa konforme naiz egin dezuten analisiaz. Euskaldunak bere burua, nortasuna... agirian ditu komikian. Norberaz farre egiteko parada ematen du eta lehen alea gogokoago badut, hau ere primerakoa.

Ni ere zuek biok (e-gor eta Iñigo) esaten duzuenarekin guztiz konforme. Zer esan nezake azkeneko nire bi hilabeteotako kokojan handienetakoa izan den komikiari buruz? Inguruko lagun, lankide, senide eta gertuko izaki bizidun guztiei sartutako erretolika eta gero? ELKAReko marketing arduradun izan gabe eta inolako komisiorik kobratu gabe Pololoen ahoz-ahoko zabalkunde, prediku gratuito eta borondate onekoa egin ostean? Ea zer iruitzen zaizuen Durangoko azokako arratsalde euritsu batean Xabinaitorren standaren aurretik 11 bider pasatu eta bere sortzailea han azaltzen ez zela ikusirik (uneoro megafoniatik P.G. izena errepikatzen ari zirela kontuan izanda) ia desesperatuki azokatik kaleko euri zaparradapera ateratzeko unea munduko instanterik zoragarrienen arteko zerrendan jartzen duzuenean? Liburu arteko mozkorraldiaz gain, hainbeste buelta Landakon eman eta gero, nire eta nire lagunaren zorabio dosia altu samarra zen... Libururik ez nuen eraman sinatzeko; hortaz, argi dago P.G. jaunarekin pare bat hitz baino ez nuela egin nahi... Besteak beste, egindako lana zoriontzeaz gain, euskaldunon errealitate soziologiko-afektibo-psikologiko-etnografikoa hain gordin, garden, pikaro, satiriko, bisual eta gertuko egiteagatik. Lehenengo aleko identifikazioa eta gutako edozeinen (nirean Kariñeren) autobiografia binkulazioa nabaria izanagatik ere, ados nago Igor zurekin, bigarrengoarekin ere espektatibak hausten dituela diozunean. Komikiaren estilo artistikoa aldatzeaz bat , edukiak ere biraje polita egiten duelako. Superheroi epiko izatetik, manejatua izaterako bide horretara, Kariñe bahituak hau menperatzeko erabiltzen dituen estrategia subersibo eta lirikoak... Argi dago arintasunean irabazten duela bigarrengo honek letra kopuruari arreta jarriz gero; ez ordea sakontasunean. Hasierako filosofatzeko erak, pertsonaiak deskribatzeko modu prosaikoak ere hein handi batean desagertu dira baina hauetako bakoitzaren atzean ere egon daitezke modu inplizitoago batetan bikote arteko botere eta joku harremanetarako berezko artilujioak . Noski hori hasierako bistazoan ezin daiteke errepara, baina piskat beratzen utzita ematen du zer pentsatua... Beraz, ni ez nintzateke ausartuko Xabinaitor eta Kariñeren artean pizten dena justu maitasun printza denik esatera; sedukzio instintiboak eramandako egoera bat baino ez dela esango nuke: biek erabiltzen dituzten arte seduktoreak, komunikatzailea Kariñek eta epikoa Xabinaitorrek. Benetako desioz lortu nahi duten helburu horretarako erabilitako estrategiak baino ez dira. Eta maitasun istorio erromantikoa agian hirugarren alean aterako da, hasierako beroaldiak, haserraldiak, agresibitateak, ataskoak, konplexuak... baretzen eta desagertzen direnean. Nago, oraindik, hirugarren honetan marka guztiak hautsiko dituela.

Aupa Oihane, aspaldiko!

Ez nekien komikizalea zinenik, pozten naiz hori entzuteaz. Eta baita komiki hau hainbeste gustatzeaz ere... Esango diot Patxiri, ez baitut uste berak hau irakurtzen duenik.

Eta Pololoen hirugarrena ateratzen denean, komentarioa egitea zure kontu, nik baino askoz hobeto egiten duzu eta!

Igor, hau hasi baino ez da egin...Oraindik forofo/a gehiagok parte hartuko duela ziur naiz (hori diote behintzat...). Komiki mundua niretzat berri samarra da; Iñigo Igartzak sartu ninduen mundu hontan eta onartzen det apasionantea dela; gero, sarea handitzen joaten da eta ohartzen zara inguruan uste dezuna baino jende gehiago dagoela. Halere ez naiz batere aditua; komikiaren formato bisuala gustatzen zait; orriak irakurtzeko erritmo bizkor hori eta "bokadilo" eskas batetan esan beharreko hori tajuzko esaldi borobil batera mugatzeko gaitasuna. Baina honen atzetik eduki landu bat eta aste pare batetako pajeotarako haina ematen badu askoz hobe. Satrapiren "Bordados" hurrena komentatzea edukiko degu...esaterako , ezta? Pololoen sailean gaudenez, nik azkeneko komentario bat baino ez: Patxi, hirugarren aleko bere lanketa librean lasai utziko degu baina ondo egongo litzateke pertsonaien garapen eta eboluzioak beste maila batetan aurrera egitea; ez dakitpa, happyend horietako bat egongo ote den susmoa dut... Zer diozue zuek?

Zure komikiaren azterketa psiko-"lojiko", giza harremanetan % batetan oinarretzen dezuna ikusita, nork esan aurkakorik? Halere, komiki baten aurrean garela eta, nork ikus lezake batman eta superman pozik eta etxeko kontuetan murgildurik? eta bestetik, eukaldunok, gaur egun eta bizi garen abiadura azterturik, ba al dugu bukaera alai eta aberats batetarako esperantzarik? edo hau bukatu eta hurrengo demarekin itsutzen gera, guztizko garrantzia alde batetik bestera garraiatuaz? Nirean, eta apur bat txintxatzearren dela aitor badutere, ez dut bukaera pozgarria aurreratzen. Xabinaitorrek poxpolina guztientzako du bere erronka, patu eta izatea. Ondorioz, ez dut uste gure heroiak maitasunerako paradarik izango duenik. Sentitzen dut Lois Lane baina... Klark Kent bihurtzen ez bazaigu... Ño! ematen du bai jokoa komikiak!

Ez dakit hirugarren alearentzat ataka zail xamarra ez ote den jarri, nik neuk "happy end" amerikanoa ikusten dut posibleena, baina agian Patxik berriro harrituko gaitu. Zergatik diot hau? Kariñe eta Xabinaitorri begiratu eta... Xabinaitor: azkenean kokolo bat da, bere helburua arrastoan sartuko duen neska bat topatzea da (ama bat, bere ama bezalako neska euskaldun bat), horretarako direnak eta ez direnak egin ditu, baita supereroi bihurtu ere. Helburua bete du, aurkitu du bere amaren ordezkoa, bukatu dira taberna zulotako keak, munduan zeharreko girak, mediku homeopatak eta ordura arte behar zituen ordezkoak. Eta larriena, bukatu da Xabinaitorren mitoa. Kariñe: Xaibnaitorren ibilbidea koherentea ikusten badut ere, Kariñe da aldaketa harrigarriena izan duena. Bere aurreko nobio horrekin ez zuen bere sena pozik uzterik, ezin zuen berera eraman, eta azkenean utzi egin zuen. Xabinaitorrek ahoko zuloan jarri dio aukera, mutil kokoloa, bera bezalako baten bila... Eltze guztiek omen dute beren tapa. Horra eltzea eta tapa elkar estaltzen. Zaila iruditzen zait hirugarren atalean kurpil horretatik ateratzea...

Elkarrizketa egin dio Patxiri Xabier Mendiguren Elizegi Elkar-eko editoreak bere blogean. Patxi bere estiloan...

Irakurri dut, eta hara! Hortxe XMEren puntualizazio intrepidoa:

"Ez dakit besterik erantsi nahi duzun... Bestela, 3. partearen zain gauzkazula esan behar dizugu."

Eta hemen berriz, PG jaunaren azkarkeria:

Bai, ni ere zain nago, ea noiz datorren eta horrela amaiera jartzen diodan azken urteetan eramaten ari naizen kultureta enklaustratu altruista bizitza puta honi. Nekatuta nago, zera, zerbikalak, bizkarra, badakizu... Ta dena euskal kulturarengatik. Mereziko al du...? Aizu, ta ez didazu ezer galdetu liburuan agertzen diren pikoletoei buruz. Ez dezu istilutan sartu nahi, ezta...?"

Fenomeno bat, aizue. Halere, niri ere jakinmina sortu dit pikoletuen asunto horrek. Gehiegi obsesionatu naiz Superman eta Louis Lanerekin. Horiek ere garapen prozesurik izango al dute hirugarren alean? Eta bestelako enparau denek... Gehiegi luzatu gabe, no comment about the other people (J. Toshack -en esango lukeen bezela).