Markos Zapiain

-Aurrena, Borgesen poema bat, “Spinoza”:

Las traslúcidas manos del judío
labran en la penumbra los cristales
y la tarde que muere es miedo y frío.
(Las tardes a las tardes son iguales.)

Las manos y el espacio de jacinto
que palidece en el confín del Ghetto
casi no existen para el hombre quieto
que está soñando un claro laberinto.

No lo turba la fama, ese reflejo
de sueños en el sueño de otro espejo,
ni el temeroso amor de las doncellas.

Libre de la metáfora y del mito
labra un arduo cristal: el infinito
mapa de Aquel que es todas Sus estrellas.

-Ura uretan lez geunden paradisuan gainerako animaliekin, orainaldi betean, senezko oharkabetasunean. Piztiak nekez sentitzen du bere burua garaiz kanpo. Egotzia izanak egiten ei du gizakia gizaki. Spinoza, hortaz, hiru bider izan zen gizaki: aurrena, gizaki izaki, paradisutik egotzia izan zelako; bigarren, judu, eta beraz edonondik kanporatua (arbaso marranoak Inkisiziotik ihesi kokatu ziren Holandan); eta, hirugarren, juduek berek ere sinagogatik bota zuten.

-Spinozak arazo latzak izan zituen Espainiarekin. Bere arbasoek penintsulatik alde egin behar izan zuten, juduen aurkako giro itogarri hiltzailetik ihesi. Ordea, Inkisizioak mugetatik kanpo ere zelatariak bidaltzen zituen erbesteratuak kontrolatzera. Miguel Perez de Maltranilla kapitainak 1656an eta Tomas Solano lekaide agustindarrak 1659an txosten bana erakutsi zuten Madrilen, Spinozak Amsterdamen lagunekin zerabiltzan elkarrizketen berri emanez: arimaren hilezkortasuna zalantzan jartzen omen zuen, zeharkatua zuen ateismoaren muga.

-Filosofo baten bizitza heriotza-zigorraz amaitzea ez da oso bitxia (Sokrates, Bruno). Baina hilketa-saio batez eta anatema ikaragarri batez hastea, bada. Spinozari fanatiko batek labankada bat jo zion Amsterdameko kale-kantoi ilun batean. Hil arte gorde zuen soingaineko arrakalatua, oroitzeko gizakiek ez dutela beti egia maite. "Caute" zuen Spinozak ikurritz, "habil tentuz".

-Honatx hogeita hiru urte zituela sinagogatik bota zutenean irakurri zioten anatema maranatharen pasarte bat: “madarikatua bedi egunez eta gauez,  Jaunak ez du egundo barkatuko, suntsitu egingo du Jaunak haren izena, inork ezingo du harekin komunikatu, ez hitzez ez idatziz, ez harekin gela berean egon, ez hark idatzirikorik irakurri.”

-Hiru anatema mota erabiltzen zituzten sinagogan, eta hirugarrena zen maranatha delakoa, gogorrena. Maranatha hori arameozko hitza da, eta esan nahi du "datorrela Jauna"; San Pablok darabil. Beraz, "anatema maranatha", guti goiti beheiti: datorrela Jauna bekatari honi anatema ezartzera.

-Arazo pilo bat izan zuen bere liburuak argitaratzeko orduan. Zenbait gizajo bizirik erre zuten, Spinozazale izate hutsagatik. XVIII. mendean “spinozazale” izendapenak irain bat izaten jarraitzen zuen, “ateista”ren pareko.

-Harrigarri egiten da hori guztia, zeren Spinoza, osasun eskasekoa beti, lagunik apalena baitzen. Ospeari muzin egin zion. Uko egin zion Unibertsitatean irakasteko eskaintza bati. Ez zuen gura dohatsutasuna lortzeko bideez lasai hausnartu baino. Leiarrak lantzea eta leuntzea zuen lanbide: betaurrekoak, mikroskopioak, teleskopioak. Aditurik zorrotzenek bikaintasuna aitortu zioten zeregin horretan. Tuberkulosiak jota hil zen, 44 urte zeuzkala, leiar-hautsa biriketan sartzearen ondorioz.

-Pozaren eta egiaren bila, betiko inkisidoreekin egin zuen topo. Ezin izan zuten eraman Jainkoa Naturarekin identifika zezan, ezeztaturik gelditzen baitzen mundutik berex mundua une jakin batean sortzen duen Jainko pertsonala, Jainko epailea.

-Gainera, Spinozak Unibertsoaren xedetasuna ere ezeztatuko du, alegia, dagoena Adimen Onberaren batek gizakia helburu taxutu duelako ustea. Hori giza proiekzio hutsa duzu. Unibertsoa ez zen gizakiarentzat egin. Spinozak antropokeria teleologiko hori desestali zuen: guk etxeak eta tunelak helburu batekin egiten ditugunez, suposatu izan dugu Unibertsoak ere baduela Egile bat eta helbururen batekin egingo zuela Bere Obra. Ikuspuntu hori bat letorke Jainkoaren trebetasun zintzoa goraipatuko lukeenarekin gizakioi sudurra emateagatik, gainean betaurrekoak kokatu ahal ditzagun.

-Spinozaren etsaiek ezin izan zuten jasan pozaren aldarrikapena eta edozein tristura mota tenteltzat jotzea: kristauek umiltasuna, itxaropena, errukia, damua, bertutetzat zituzten, sufrikarioa eta martiritza santubidetzat; Spinozarentzat, berriz, txarrak dira, geure jarduteko ahalmena ahultzen baitute.

-Era berean, ezin izan zuten gorputzaren eta arimaren erabateko paralelotasuna onartu. Spinozarentzat, gorputza pizteaz batera bizkortzen da arima, eta alderantziz; aldiz, kristauentzat, zenbat ahulago gorputza, hainbat hurbilago arima Jainkoarengandik: hortik zilizioa, baraua, gurarien hildura, berezko grinak bekatu bilakatuak....

-Spinozarentzat, Jainkoak, Natura mugagabeak, infinitu atributu ditu. Guk ez ditugu ezagutzen bi baizik: pentsamendua eta hedadura (espiritua eta materia, arima eta gorputza). Bi atributu horiek paraleloak dira: pertsona bat, esaterako, ager dakidake pentsamenduaren atributuaren arabera (arima); edo hedaduraren atributuaren arabera (gorputza). Izaki oro da Jainkoaren modu bat, Jainkoaren modifikazio bat, Jainko infinitua bere moduan barnebiltzen eta adierazten baitu. Dena da Jainko. Einstein Spinozazalea zen.

-Betiko inkisidoreek, azkenik, ezin izan zuten zigor barik utzi Bibliaren irakurketa kritiko eta zentzuzkoa, Biblia historialari gisa interpretatzea, ez teologo gisa. Biblia ez zuen Jainkoak idatzi, baizik interesak zituzten gizaki zehatz batzuek, une historiko jakin batzuetan. 

-Spinozarentzat, pozak zabaldu egiten gaitu, geure jarduteko ahalmena, eta hunkituak izatekoa, sendotu egiten baititu; tristurak, ostera, jarduteko ahalmena ahuldu egiten digu, geure baitan hertsi. Bat datoz Spinoza eta euskara: hertsi, itxi, etsipen.

-Beraz, ona izango da bozkarioa dakarkidana, tristatzen nauena txarra. Esperimentatu beharra dago: zenbait jende, elikadura, liburu ondo dagokio naizenari, indartzen baitu: halakoen kontaktua bilatu behar. Txarto konektatzea ez da inoren errua, baizik arazo fisiko-kimiko bat. Lasai, jo eta pasa. Edozelan ere, tentela da topaketak zoriaren esku uztea, bizitza komeni ez zaizkizun pertsona, janari edo telesailekin igarotzea.

-Askoz ere onuragarriagoa zaio gizakiari pozaren bidea baretsu erakusten saiatzen dena, ezen ez errieta, iseka, erantzuki egiten dion edozein eratako apaiza: gizatxar izan behar, besteren ezina irainez larriagotzeko. Betor hortaz bizitza edertu, alaitu eta aberastu egiten duen guztia; baita noski gorputzari atsegin ematen diona ere.

-Ez baitaki inork zein den gorputzaren ahalmena. Arimak liluratu ditu kristauak, baina Spinozarentzat enigma, ikergai interesgarria, gorputza da: bere zirrikitu ugariekin, nekadura eta pozaldi arraroekin, atal misteriotsuekin, esperimentatu beharko genuke eta eskarmentuaren bidez ikasi.

-Maitatzeak hobetu egiten gaitu. Dena den, maitasuna onuragarriagoa zaio  maitaleari maiteari baino. Izan ere, maitasunik ederrena maitatua izatea itxaroten ez duena da. Baina gizakiok ordainez maita gaitzaten bilatzen ohi dugu.

-Edozelan ere, maiteak alde egin diezaguke. Orduan piztuko den gorrotoa hainbat bortitzagoa izango da, nola sakona lehengo maitasuna. Beste batekin alde egiten badu, gainera, jelosia sortuko da. Orduan, maite ohiarenganako gorrotoari maitale berriarenganako bekaizkeria erantsiko zaio, geuretzat gura dugunaz gozatzen baitu. Spinozak dio, oro har nahiko lasaia den autore batengan arreta deitzen duen pasarte batean, maitearen lotsari eta isuriak maitale berriarenekin nahasirik irudikatzeak areagotu egiten duela jelosia.

-Gizakiaren funtsa ez da arrazoia, baizik desira. Eta giza desirak imitazioz funtzionatzen du, ez dugu gure kabuz eta bakarka desiratzen. René Girarden aitzindari duzu Spinoza: soilik desiratuko dugu besteren batek desira duela edo lezakeela sentitzen duguna. Ez dago erabat autonomoa litzatekeen desiratzailerik. Ez dago aurrena bikotea eta gero jelosia piztu lezakeen bestea, hirugarrena, sarkina, bikoteari kanpotik iristen zaiona: hirugarren hori bikotearen osagai baita berez, bikotea osatzen den unetik beretik edo lehenagotik.

-Gorrotoak gorrotatzaileari egiten dio batik bat kalte. Gorrotaturikoa suntsitzeak eragiten dion poza, tristuraz nahasia da. Eta gorrotoak bultzaturik etsaia garaitu eta menderatzea ez da garaipen aratza, tristuraz zipriztintzen baitu guztia.

-Maitasuna indartsuagoa da gorrotoa baino, eta maitasunak osotoro garaitu duen gorrotoa maitasun bilakatzen da. Eta maitasun berri hori, aurretik gorrotorik izan ez balitz baino sendoagoa da.

-Norberaren baitatik eraikirikoak gehiago balio du kanpotik jasorikoak baino. Maitasun arrunta, poza den heinean, ona da; baina pasio denez, txarra da, pasibo bilakatzen baikaitu, maitearen mendean jartzen. Hobea da nork bere baitan aktiboki pizturiko sugarra, besterenetik hartua baino. Kontua ez baita erantzutea, sortzea baizik; ihardukian indarra xahutu beharrean, geure ahala bildu eta geure burua artistikoki eraikitzea, kanpokoari horrenbeste begiratu gabe.

-Spinozaren ustez, izan ere, alferrik da sumintzea; alferrik dagoena deitoratu edo iraintzea. Ez endelegatzeak bultzatzen gaitu moralizatzera. Spinozaren xedea unibertsoa ulertzea da. Dagoena ulertzea bere nahitaezkotasuna ezagutzea da, kausa-ondorioen ezinbestea. Eta Spinozarentzat, Artzerentzat bezala, asko dakienak asko maite du, eta asko maite duenak asko daki. Dohatsutasuna, hortaz, betegintzarre osoa, dagoen guztia ulertzeaz batera maitatzea da, helburu eder bezain zaila. Baina merezi omen du. Animo neska-mutilak!

-Amaitzeko, Borgesen beste poema bat, “Baruch Spinoza”:

Bruma de oro, el Occidente alumbra
la ventana. El asiduo manuscrito
aguarda, ya cargado de infinito.
Alguien construye a Dios en la penumbra.

Un hombre engendra a Dios. Es un judío
de tristes ojos y de piel cetrina;
lo lleva el tiempo como lleva el río
una hoja en el agua que declina.

No importa. El hechicero insiste y labra
a Dios con geometría delicada;
desde su enfermedad, desde su nada,

sigue erigiendo a Dios con la palabra.
El más pródigo amor le fue otorgado,
el amor que no espera ser amado.

Zulueta fue detenida junto a los también letrados Jon Enparantza y Iker Sarriegi en 2010, acusados de formar la estructura «Halboka», que en euskera significa «Rompiendo los muros, pronto los luchadores a la calle».

-Politeista (Epikuro), panteista (Plotino, Spinoza), teista (San Agustin), fideista (Tertuliano, Montaigne), deista (estoikoak, Voltaire, Kant), agnostiko (Hume, Darwin), ateo (Marx, Nietzsche, Freud, Sartre, Zizek, Onfray)  

-Grekoentzat: unibertsoa betierekoa da, ezer ezin da ezerezetik sortu; kristauak: une jakin batean Jainkoak mundua ezerezetik sortu zuen, nahi izan zuelako: mundua ez da beharrezkoa, baizik eta kontingentea, ez da ezinezkoa ez izatea

-Grekoentzat, giza denbora ere funtsean biribila, ziklo naturala, errepikatzea; estoikoen ekpirosisa; aldiz, kristauek denbora natural biribilean giza denbora historikoa txertatzen dute, gezia, historia beti berria

-Grekoentzat, ez dakielako jokatzen du gizakiak txarto; kristauentzat, berriz, berez delako bekatari du gizakiak gaizkirako joera (eta bihotz oneko tentela zeruan sartuko da, bere adimen indartsua txarrerako darabilena ez bezala)

-Kristauak agertu zirenean, grekoen artean Jainkotasunaren irudi nagusia estoikoena zen: Jainkoa unibertsoaren harmonia da, kosmosaren ordena logikoa

-Jainkoaren definizio kristaua, berri-berria: “Hasieran hitza zen (“logos”) eta logosa haragi bilakatu zen” (San Juan, lehenbiziko esaldia); erromatarrak harri eta belarri: gizon bat da Jainkoa, Palestinako arotz bat? Gure enperadorea balitz, bederen…

-Kristauen Jainko ahula, negar egiten du, gurutziltzatu behar duten arren ez du bere burua defendatzen, bere burua abandonatua sentitzen du: San Pauloren hitzetan, eskandalua juduentzat, eromena grekoentzat

-Fede umila arrazoi harroaren aurka (San Agustin); arrazoia, fedearen zerbitzari; filosofia erlijioarena

-Arrazoiaren erabilera berria: batetik, parabolak eta oro har idazki sainduak artez ulertzeko (hermeneutika); bestetik, zientzia bultzatzeko, naturaren distiran jainkotasunari antzemateko (Galileoren aurkakoa ez da Elizak Historian erakutsi duen jarrera bakarra: Ratzinger: zientziak Jainkoarengana garamatza)

-Eskolastika: filosofiak bizimodu izateari utziko dio eta ikasgeletara erretiratuko da: kontzeptuen azterketa teologiko intelektual izatera mugatuko da aurrerantzean

-Aristotelesentzat, bertutea talentu natural potentzialen mamitzea da; tentuz haatik: “begi bertutetsua” eta “belarri bertutetsua” ere aipatzen ditu, distantzia berdinera muturreko miopiatik eta hipermetropiatik edota gorreritik eta galbaherik ezetik; edota zaldi bertutetsua

-Aristotelesentzat, bertutea dohain natural bat gauzatzea da; aldiz, kristauentzat bertutea naturaren aurkako borroka da funtsean; naturak batetik alferkeriara garamatza (alferkeria da bizio ororen ama, kristau inspirazioko esaera; aristokrata alferren kristau kritika); eta bestetik egoismora; ordea, etika gehienek egoismoa gainditu eta besteen alde jokatzeko eskatzen dute

-Grekoentzat bada hierarkia natural bat eta giza hiriak, giza legeak, politikak eta zuzenbideak, hierarkia natural horren ispilu behar du (Platonen hiru klaseak) 

-Kristauentzat, garrantzitsua ez da herentzia naturalez jaso duzuna, baizik eta horrekin zer egiten duzun; talentu handia txarrerako erabil liteke; eta ez bada lantzen, usteldu egiten da

-Kristauak izango dira lan egiten lehenbizikoak, beren gaitasunak garatu eta gauzatzearren; fraideak monasterioetan galletagintzan; antzinatean esklaboak zituzten, jauntxo feudalek ere ez dute lan egiten; Frantziako Iraultzaren ostean zabalduko da lan egin behar orokorra

-Luc Ferry: grekoen etika aristokratikoa da funtsean; kristau etika berriak, berriz, talentuen parabolan adierazia, humanismo modernoa ekarriko du: giza eskubideetan gauzatuko da eta desberdintasun naturalak orekatzen eta zuzentzen ahaleginduko da; kristautasunaren ondorioz omen ditugu gaur egun duintasunari dagokionez berdintzat Einstein eta atzeratu koitadua

-Etika laikoa; filosofiak, hein batean, erlijioen sekulartze; kristautasunak laikotasunera igarotzea ahalbidetzen du; arazoak, noski: Erdi Aroa aristokratikoa eta oso kristaua da aldi berean; apaiz errefraktarioak Frantziako Iraultzaren aurka, eta iraultzaile asko oso antikristau; F. Furet: bigarren mundu gerraren ostean onartuko dute katolikoek benetan lehenbizikoz demokrazia

-Are, kristautasuna ateismorako bide? (Zizek) Jainkoa gurutzean hil zen, hitzez hitz ulertu behar da: honezkero ez dago Jainkorik; apostoluen taldea, alderdi komunistaren ernamuin

-Kristau probidentzia; estoikoen probidentziarekin haustura; estoikoen Jainkoa itsua da, hotza, bere ezinbestekotasuna onartzea baino ez du estoikoak; aitzitik, Jainko kristaua pertsona bat da, otoitz egin diezaiokezu eta jaramon egingo dizu; kristauen berpizte-promesa arrakastatsua

-Esanguratsua: probidentziaren interpretazio desberdina dela eta, Marko Aurelio enperadoreak, azken estoiko garrantzitsuak, Elizaren lehen guraso San Justinoren heriotza-zigorra izenpetu

-Hiru maitasun: Eros (desira, falta, Sinposioa, Lukrezio); Filía (adiskidetasuna, Aristoteles eta Epikuro, edota Spinozaren maitasuna: poza norbaiten existentzia hutsagatik, atzera maita zaitzaten bilatzen ez duzunean); eta, bereziki kristaua, Agapé (Simone Weil, atzere egin eta erretiratzen den maitasuna, bere burua adierazteari uko egiten diona maitea lasai uzteko, maitasunagatik maitearekin elkartzeri uko egiten diona)

-“Agapé” hitzaren bidez Jesusek arameoz erabiliriko “maitasun” grekora itzultzen ahalegindu ziren, grekoa baitzen garai hartako ingelesa, edo internet; eta “Jainkoa maitasuna da”, edo “maitatu etsaia” ezin ziren “eros” edota “filía”ren bitartez itzuli; agapé, etsaia maitatzeraino iristen den sentimendua, gorroto dizuna maitatzeraino

-Beste hiru ikuspuntu amodioaz: batetik, pasiozko maitasuna, inplikazio afektibo gogorra, Orfeo eta Euridize, tragikoa, beti bukatzen da gaizki (besteak beste, bikotekideetako bat bestea baino lehen hilko delako nahitaez); bestetik, eta ondorioz, estoikoen eta budisten desatxikimendua, monakotzaren laudorioa, ez sufritzearren

-Hirugarren, kristauen iraultza: lotura afektiboaren eta gorputzezkoaren alde; indartsuagoa da maitasuna heriotza baino; gorputz loriatsuen berpiztea; kristau maitasunean, eros eta atxikimendua ere integraturik: bikotekidea Jainkoarengan maite duzu, bikotekidearen zati eternala maite duzu, eta beraz atxikimendua ez da oinaze-iturri, hil ostean iraungo duen aldea maite baituzu; eta gorputzak ere hil ostean iraungo du; Nietzsche gorabehera, katekesiaren araberako kristautasunak gorputzaren maitasuna onartzen du

-Zer gorputz berpizten da ordea, zein adinekoa? Jainkoarengan sakonkien maite izan duzun aurpegia eta irribarrea aurkituko dituzu betierekotasunean, mundualdian gar sakraturik intentsuenarekin maite izan duzun gorputza

-Etsaia maitatu: ez soilik kanpoko pertsona, baizik eta zure baitako kezka, susmoa, errua, beldurra maitatu, oroitzapen mingarriak maitatu, eritasuna maitatu, oztopoa maitatu; inor errudun sentiarazi nahi dizun indar sakratuari: zatozkit nahi izatean, lagun, beti izango duzu nigan txoko abegitsu bat. Maite duzunaz bakarrik baitzara libre

-Deabrua, aingeru eroria; Jainkoak maitasunean elkartzen gaitu eta deabruak, berriz, bereizi; bestalde, deabruak fededunarengan zalantza txertatzen du Jainkoaren promesen sinesgarritasunaz (sugea, Eva, Adan); eliza katolikoa eta deabrua; kontatu gure etxean jazorikoa; exorzismoa Vatikanoan eta Bizkaian

-Psikoanalisia sendatzen ahalegintzen da gizakiari berezko zaizkion durduza metafisikoei erantsiriko soberakin neurotikoak; baina indibidualak dira psikoanalisiak sendatzen dituen fobiak, depresioak, neurosiak, histeriak, paranoiak

-Hala ere, psikoanalisiaren araberako sendatze oso baten ostean ere, hortxe diraute betiko ezinegonak, gizaki guztioi dagozkigunak, esaterako heriotzaren beldurra; horiei egiten diete aurre, zeinek bere bidetik, filosofiak eta erlijioak

-Espiritualtasun laikoaren edo filosofiaren salbabidea autonomoa da: nork bere arrazoimena erabiliz uxa dezake arimako kezka eta oinazea

-Azkenik, erlijioak, ia beti, gizakiari ukoa eskatzen dio bere arrazoiari, bere barrua hustea Jainkoak bete dezan, Jainkoarenganako fedea (fidatzea, konfiantza)

-Kristautasunari kritika: heteronomotasun, proiekzio, fetixismo, opio, mendeku-gose, nihilismo, lilura, neurosi kolektibo, eritasun

AGORA IKUSI

Bartzelonako Liceun izango dugu urtarrilaren 27, 28 eta 30ean eta otsailaren 1, 2, 4, 5, 8, 9, 11, 14 eta 17an, Belliniren La Sonnanbulan Aminarena egiten.

Hara Aminaren aria ospetsua:

http://www.youtube.com/watch?v=v5PxQq2Xdug

Bazirudien Diana Damrauk Gaueko erreginarekin goia jo zuela:

http://www.youtube.com/watch?v=DvuKxL4LOqc

Baina ez al da are barregarri eta harrigarriagoa bikotea Offenbachekin osatzen duelarik?

http://www.youtube.com/watch?v=DvuKxL4LOqc

-Plotino ez da kreazionista baizik eta emanatista: guztia dator Bakarretik, dena dario Lehenari, gizakia bezala harria ere Ongi Infinituaren emanazio da

-Materia ordea itsua da berez, inpotentea, ezin bere kabuz jatorrirantz igo. Hasiera batean, jakintsuak mundu honetatik ihes egin behar du

-Filosofia nostalgikoa da Plotinorena (grekotik dator “nostalgia”, iraganaren mina esan nahi du hitzez hitz): Bata den Ongia dugu sorburu, materian jausi gara, soma sema, eta konbertsioaren bidez arima jatorrirantz igo behar dugu berriro (“epistrofe” deritzo igoerari), Ongiarekin bat egin dezan: Bakarrarekin bat egitean guztia bilakatzen da argi, garden, atsegin, maitasun

-Errealitate maila bakoitzari bizimodu desberdina dagokio

-Behean, sentipenen bizimodua dugu, gozamenari pasiboki eskainia edo bestela gizarte bizitzan aktiboki murgildua

-Gorago, bizitza gogoetatsua: arima bere baitan biltzen da pentsatzeko; hemen arima bere buruaren jabe da

-Igo eta esentzia hilezkorren intuizio zuzena dugu

-Eta azkenik, gogoeta eta intuizioa baino gorago, jadanik ez dago subjektu ezagutzaile eta objektu ezaguturik, bikoiztasun hori ezabatu egiten da, batasuna erabatekoa baita

-Irits litekeen mailarik garaiena da, gailur esanezina: Lehen Ongiarekin kontaktua eta biltzea, estasia; gozamen hutsa dugu, goialdeko gozamen aratza

-Labur: izakien eta bizimoduen artean mailak daude eta gure zeregina da gorputza bridatu eta adimenaren bidez arima gero eta gorago eramatea (aszesia), azkenik Ongia den Lehenarekin zorion perfektuan ezkontzeko

-Libidoa, bizi eta maitasun indarra, sublimatu eta, behin goian, pasiboki itxaron, orgasmo espiritual halako batean desagertu arte, eiakulaziorik gabeko orgasmo neuronal gisako batean

-Jainkoarekin biltze eta Jainkoarengan urtze eta desagertze hori da estasia (hitzez hitz, nor bere baitatik irtetea), eta ezin da berbetan adierazi, zeharo ahazten eta galtzen baituzu zure burua Maitearen altzoan

-Hori dela eta, soilik oroitzapenen bidez aipa liteke

-Oso gutxitan gertatzen da. Plotinok lau bider bizi izan zuen

-Estasiaren funtsa maitasuna da, eta materia bere opakotasunetik askatzen erakusten dizu, estasia amaitu ondoren ere Ongiaren distira izaki guztietan ikusten, behetik gora eta goitik behera. Jakintsuak materia berrerosten daki, edonon hautemanez Ongiaren aztarna. Panteismoa

-Artze: “Ez dakusat besterik Zu baizik/ Zugan ditut denak ikusten/ denak eta dena/ denetan zaitut/ denetan eta denean/ Zu ikusten/ Ez dakusat Zu baizik/ Nola maita besterik!”

-Plotinoren ildotik, mistiko gehienek maitasunaren hizkera erabili izan dute  estasia adierazteko, baina gizonak, esaterako Donibane Gurutzeko, sentimentalagoak izaten dira. San Juanek, Cántico espiritual-en zein Noche oscura-n femeninoan dihardu bere buruaz, bere arima emaztegaia da, eta bere burua pasiboki abandonatzen du Jainko maskulinoaren etorreraren zain. Llama de amor viva-n, “rompe la tela de este dulce encuentro”ko tela hori himena da, ezta?

-Emakume mistikoak, berriz, kañeragoak izaten dira, askoz ere sexualagoak, eta bero-bero jartzen dituzte psikoanalistak

-Santa Teresaren intziriek, adibidez, ile kizkurreko aingeru ezin ederragoak bere urrezko dardoa erraietan sartzen diolarik: "Veíale en las manos un dardo de oro largo, y al fin del hierro me parecía tener un poco de fuego. Este me parecía meter por el corazón algunas veces, y que me llegaba a las entrañas. Al sacarle, me parecía las llevaba consigo, y me dejaba toda abrasada en amor grande de Dios. El dolor era tan fuerte que me hacia lanzar gemidos, mas esta pena excesiva estaba tan sobrepasada por la dulzura que no deseaba que terminara.”

-Edota Alexandrina da Costa portugaldarra: "Entonces el Señor me honró y me introdujo su tubo de amor, su tubo que derrama miel, y confeccionó una pomada con la materia de su corazón y ahuyentó los dolores de mi pecho usándola como bálsamo”  

HIPATIA (Agora ikusi aurretik)

-Hipatia, filosofo baten alaba, Plotinoren jarraitzaile izan zen, neoplatoniko, eta baita aszeta ere, maisua legez; diotenez, birjin hil zen, filosofo batekin ezkondu zen arren. Sexuaren gaineko Hipatiaren jarrera ilustratzeko pasadizo hau kontatzen dute: dizipulu batek aitortu zion maiteminduta zeukala, eta Hipatiak bere hilekoaren odolez bustitako zapi bat bota zion: “honetaz zaude maiteminduta, eta ez da batere ederra.”

-Pentsalari librea, matematikari eta astronomo argia, planeten orbita eliptikoa aurreikusi zuen, nahiz eta garai hartan biribiltasuna hartzen zen perfekzioaren ikurtzat. Jakintsu independente izateari eutsi nahi izateagatik kristau fanatiko taldexka batek harrikatu, zatitu eta  dandarrez eroan zuen Alexandrian barrena. Hilketa Elizako agintariek bultzatu zuten.

Eszeptikoei paralogismoetan jausi izana leporatu izan zaie: eszeptikoen doktrina bera litzatekeen dogmatismo baten izenean kritikatzen ei dute dogmatismoa; ez dute dudarik dudaren onuraz; arrazoiaren izenean kritikatzen dute arrazoia; egiaren izenean egia.

Ez da oso kritika zehatza, eszeptikoak behin eta berriz baitio besteen dogmak deseraiki ostean bereak ere baztertzen dituela, Wittgensteinek egiaren gailurrera iristeko erabili duen filosofia-eskailera botako duen bezala, goialdeko bake isilean bizitzeko.

“Ez dagoela egiarik diozu, baina hori egiatzat duzu” egotzi izan diotelarik,  hau izan da erantzun eszeptiko bat: “egia bakar bat dago, egiarik ez dagoela”; baina maizago: “ez dakit ezer, ezta hori ere”.

Zenbait presokratiko aipatu izan da Pirronen aitzindari gisa. Erlijioari dagokionez, Jenofanesek bitxitzat jotzen zuen Jainkoak beti norberaren itxura izatea. Zaldien Jainkoek zaldi itxura lukete. Halatan, zalantzazkoa da edozein Jainkoren existentzia.

Eleako filosofoek, bestalde, erakutsi ziguten mugitzen dena ezin dela izan; dakusaguna, horrenbestez, ez da. Baliteke Jainkoak giza irudimenak sortuak izatea, bai, baina gainera ez dakigu ziur aurrean duguna badenetz.

Gorgias sofistarengandik ere Pirronek arrazoibide garrantzitsuak jaso zituen: ez dago egiarik; balego ezingo genuke ezagutu; ezagutuko bagenu ezingo genuke komunikatu; eta komunikatuko bagenu inork ez liguke ulertuko.

Platon, Aristoteles, zinikoak, estoikoak, Epikuro eta Pirron bat datoz: zoriona da gizakiaren xede nagusi, eudaimonia. Eta, Pirronen ustez, axolagabetasunaren bidez lor liteke, adiaforiaren bidez.

Pirron ez omen zen ezertaz kezkatzen, ez zuen ezer idatzi: adiskideak eta dizipuluak arduratu ziren maisuaz. Timon-en bidez iritsi zaigu haren pentsaera.

Pirron Indiaraino iritsi zen Alexandro Handiaren espedizioarekin; eta Victor Brochard adituak uste du gimnosofisten eragina izan zuela: mundua itxura engainagarria da, irudiak badatoz eta badoaz, eta desatxikimendua eta deustaz ez arduratzea da bidea.

Pirronek inori abisatu barik herritik alde egiten zuen eta ezustean itzultzen zen, non ibilia zen azalpenik emateke. Behin batean, lagun batekin solasean zihoala, laguna lokatzezko putzu batean erori eta Pirron berdin-berdin jarraitu zitzaion hizketan. Solaskidea pixkanaka zutitu, garbitu eta, bien bitartean, Pirron hitz eta pitz, ezer gertatu ez balitz legez. Gero, aurrera txangoa. Putzuan eroritakoari miresgarria iruditu zitzaion Pirronen errotiko ezaxola.

Bi bider huts egin zuen Pirronen apatiak: behin batean, zakur bat zaunka eta gaiztoki hurbildu zitzaion eta izuturik zuhaitz batera igo zen; beste batean, berekin bizi zen arrebarekin liskartu zen. Hala ere, Pirronen esanetan, edonork daki beldur eta haserre zehatz horiek zeharo saihestezinak direla, eta ez dira kontuan hartzeko modukoak, ez bata ez bestea.

Sokratesek zioen zekien gauza bakarra zela deus ez zekiela; Pirronek, hori ere ez: ezin dugu ezer jakin, ezta ere zerbait dakigun ala ez. Honelako zerbait litzateke Pirronen erantzuna edozein kezka, erru sentimendu zein heriotzaren ikarari: ez dakit zehazki zer gertatu zen, zer ari den gertatzen, zer gertatuko den; ez naiz garbi ikusteko gai, arras konplexua da bizitza, eta beraz ez dut epaituko, ez dut kontuan hartuko. Ez dakit gauza handirik, berdin dio, beharbada bai beharbada ez, auskalo. Ez da hain desberdina bizirik egotea eta hilik egotea.

Eszeptikoen doktrinaren arabera, ezinegonaren eta urduritasunaren iturrietako bat egia jakin nahi izatea da, egia ezagutzen tematzea.

Ordea, hutsala eta tentela da ustezko egiek eragiten diguten emozioa, aztoramena eta estresa. Zoriontsu ibiltzeko, gugandik kanpoko ezerk ez digu axola behar, adiaforia. Bizitzan merezi duen bakarra ataraxia da, bakea ariman. Itxura baizik ez den mundu batean bizi behar dugunez, jokatzeko orduan komenigarrien zaiguna hartuko dugu aintzat, beti ere ataraxia xede.

Gauzak beren baitan zer diren ezagutzerik ez dago, sentipenak ez dira itxura hutsa baizik. Inoiz ez dut jakingo gauzak zer diren; gehienez ere, gauzak zer zaizkidan. Ezin da esan “eztia gozoa da”, baizik eta “eztia gozoa iruditzen zait”.

Ez dago arrazoimenaz fidatzerik, zentzumenetan oinarritzen baita. Arrazoizkoak iruditzen zaizkigun kontzeptu askok pertsonek sortutako hitzak dituzte oinarri; hitz horiek egiarekin zerikusirik ez duten ohituren edo botere-jokoen ondorio dira eta zeharo baldintzatzen eta mugatzen gaituzte, gu konturatu barik; hobe lehenbailehen baztertzea.

Uko egin behar zaio inor epaitzeari eta oro har iritziak emateari (epojé), ezer ez baita faltsu, ezta egiazko ere; ez dago beste edozein baino egokiagoa den baieztapenik. Iritziak eta epaiak dira giza sufrimendu guztien kausa; iritzia gordetzetik eta ezagutzari uko egitetik sortzen da zoriona.

Labur: inor epaitu barik, ezta zure burua ere, iritzi emateari uko eginez, gauzak eta gertaerak benetan nolakoak ote diren ezagutu nahi izan gabe, kezkei eta oinazeei ihes egin diezaiekezu eta bake sakon ukiezinean bizi. Dogmatismotik eta egia bilatzeak eragiten duen urduritasunetik askatzeak baretasuna dakar.

Erlijioan, eszeptikoen doktrinak ondorio agnostiko eta fideistak izaten ditu. Aise irudika liteke zein disparate handia izan dakiokeen eszeptikoari fedearen edukia, baina jendarteko eta bereziki fanatikoen arreta ez deitzeko, errituak bete, eta azkenik egokitu eta ondo samar pasa liteke.

Paralogismoarena baino kritika sendoagoa: egitez, eszeptikoek ia beti zalantzaren erabilera konformista egiten dute, ondorio kontserbadoreak dakartzana: komeni zaigunez eguneroko bizitzan ezaxolaki jotzea aurrera, orduan arazorik gabe onartu indarrean dauden usteak eta erakundeak. Ez da filosofia heroiko iraultzaile bat; zentzu horretan dio V. Brochardek eszeptizismoak baduela zaharraren filosofiatik asko.

Litekeena da terapeutikoa izatea eszeptizismoaren erabilerarik onuragarriena: nork bere buruari aplikatu beharko lioke batez ere, ideia kezkagarri edo mingarriei, urrutiratu, hoztu eta ahazteko behingoz.

-Lukrezio, erromatar epikurozalea (Epikuroren laudorioa, III, 1-30)

-San Jeronimok Lukrezioz dioena, eztabaidagai

-Liburu bakar bat idatzi zuen, “Gauzen izaeraz”, latinezko bertsotan; guztiaz dihardu (bertsoaren eztiaz, IV, 1-25)

-Latindar hizkuntzaren urritasunaz kexu, ideia grekoen berri behar bezala emateko orduan (I, 135-145)

-Atomoak eta hizkiak, munduak eta liburuak (I, 814-829)

-Jaio berriaren negarra: igartzen du zein gogorra den bizitza (V, 222-227)

-Beldurra (I, 1.204-1.235)

-Heriotza (III, 1.046-1094)

-Atenasko izurritea (VI,1.137-1.287)

-Heriotzari beldurra (III, 59-82)

-Erlijioa gorrotagarri: Ifigenia edo Ifianassaren sakrifizioa (I, 62-101)

-Benetako pietatea, jendailarena ez bezalakoa (I, 1.198-1.203)

-Epikuroren doktrina heriotzaren beldurraz (III, 870-977)

-Suave mari magno (II, 1-61): Kontuz: jakintsuaren gozamena ez du naufragioak berak pizten, baizik berak naufragioari ihes egin izanak

-Simulakroak (IV, 35-52)

-Maitasuna, semen-gainezkaldiaren ondorio: haluzinazio; kezka eta zoritxar iturri (IV, 1.030-1.191)

-Sexu plazera, gizonak eta emakumeak konpartitua  (IV, 1.192-1.207)

-Herentzia, antzutasuna (IV, 1.208-1.277)

-Bikote ataraxikoaren laudorioa (IV, 1.278-1.287) (Onfrayren interpretazioa)

-Babes erregua Venusi, plazeraren eta alaitasunaren gorazarre (I, 1-40)

Epikurok ezkutuan bizitzeko aholkatzen zuen, eta Lukrezio dizipuluak aintzat hartu zion: Lukreziori buruz ez dakigu ia ezer. Ez jaiotza eta heriotza lekurik edo data zehatzik (Kristo aurreko lehen mendean, hori bai, 90-50 gutxi gorabehera), ez jatorri geografikorik, non bizi izan zen, gizarte maila, itxura fisikoa, izaera, harremanak, heziketa intelektuala, maite kontuak, arbasoak, ondorengoak…

Hala ere, San Jeronimok ziurtatu zuen Lukrezio maitasun edabe baten ondorioz erotu zela, eta eromena desagertzen zitzaion tarte laburretan idatzi zuela Gauzen izaeraz. Gero, 44 urte inguru zeuzkala, bere burua hil omen zuen.

San Jeronimo hori dalmaziarra zen, eta Erroman bizi izan zen K.o. 4. eta 5. mendeetan. Gutun idazle ospetsua izan zen, Mateoren ebanjelioaren iruzkingilea, Biblian aditua (Biblia latindarraren itzultzaile eta zuzentzailea).

André Compte-Sponvillerentzat (Le miel et l’absinthe) edo Logre doktorearentzat (L’anxiété de Lucrèce) San Jeronimok dioena egiantzekoa da. Gauzen izaeraz-i omen darion doinu erori eta etsian oinarritzen dira.

Aldiz, Michel Onfrayk bere Filosofiaren Kontrahistoriako lehen liburukian dio Lukrezioren ospea belzteko grina horren azpian arrazoi ideologikoak daudela funtsean: Jeronimo izan baitzen kristautasuna sortu zuen eskribetako bat. Sakratutzat zuen Biblia, eta edozein bide zerabilen kristautasunak balia ez zitzakeen obren aurka. Horien artean nabarmenetakoa zen Gauzen izaeraz. Platonen eta estoikoen aurka ez zuen ezer, noski, espiritualistak baitira, bazka egokia kristauentzat. Epikurozaleak, eta zehazki Lukrezio, aitzitik, errotik dira materialistak, erlijioaren aurkako gorrotoa erakusten dute (fededuna menpeko eta beldurti bihurtzen baitu), apaizak gaitzesten dituzte eta beste munduak eta edonolako haraindiak ukatzen.

Lukrezioren aurkako kalumnia horien arrazoia nagusia, Onfrayren esanetan, errotik antierlijiosoa den Lukrezioren pentsaera izan zen. Edozein erlijioren kontrakoa; eta, horrenbestez, baita antikristaua ere, garaia baino lehen (Lukrezio, esan bezala, Kristo aurreko lehen mendean bizi izan baitzen).

San Jeronimori difamazioaren bidea Lukrezioren liburu bakarrak berak erraztu zion, ospetsuak baitira pasiozko maitasuna kritikatzen duten bertsoak. Jeronimok hortik ondorioztatu bide zuen Lukrezio maitasunak erotu eta suntsitu zuela, andre batek irentsaraziriko edabe magiko baten erruz (kristauentzat, Evaz geroztik, emakumea beti baita erdi sorgina).

Hori gutxi balitz, Gauzen izaeraz-en materialismoak erakusten duenez, gauza, sentimendu, zurrunbilo, gertaera, arima, bertsolari, espiritu eta jainkoak atomoetara mugatu daitezke, atomoen konbinazioak dira. Mundua animatzen duten indarren deseraikitze razionala gauzatzen du Lukreziok, natur fenomenoak zientifikoki azaltzen ditu, ez adibidez Jainkoren baten mendeku gosearen adierazpen gisa. Lukrezio ez da kreazionista, ez du uste Jainkoak halako batean unibertsoa ezerezetik sortu zuenik: unibertso infinituak eta atomoak betidanikoak dira. Errematerako, munduen jarraikako desegiteak eta berregiteak ziklo mekanizista itsu baten arabera gertatzen dira; Lukreziorenean ez dago probidentzia jainkotiarrik.

Lukrezioren aurkako gorrotoa puztu zuen beste zergatiko bat izan zen desliluratzeko orduan haren metodoa hain eragingarria izatea: Lukreziok Siriusen hastapenari jarraitzen baitio, hots, mundua oso urrutitik eta oso goitik aztertzen ahalegintzen da. Ondorioz, bere txikitasunean ageri zaizkio gizarteen oinarri diren ilusioak: monogamiaren aurreiritzia, kasu; baita erlijioa ere. Ohiko jainkoen inexistentzia defendatzen du, eta erlijioak irentzaile eta beldurgarri direla ia beti. Oro har, ez du autoritate printzipioa onartzen, ez ditu bere egiten apaizek eta elizek, printzeek eta agintariek eta beren Estatuek darabiltzaten uste komunak. Eta jendartean nagusi diren adostasunen aurkako egiak aldarrikatzeak ez ohi ditu lagunak erakartzen. San Jeronimoren tankerakoak ez bederen.

Onfrayk tragikotzat jotzen du Lukrezioren aukera: Ongiaz eta Gaizkiaz haraindi idazten du (ez darabil Ongi eta Gaizki terminorik), ez da preskribatzailea, normatiboa, arau emailea. Tragikoa ez da ez baikorra ez ezkorra: errealitatea bere horretan ikusi nahi luke, den legez. Spinozaren hitzetan: ez du egiten ez barre, Demokritok bezala, ez negar, Heraklitoren gisan; aitzitik, dagoena baretasunez ulertzen ahalegintzen da Lukrezio.

Jeronimok Lukreziori materialismo xarmatua erabiltzea egotzi zion, liluraz eta sorginkeriaz mukuru. Onfrayk hemen alderantzikatze psikologikoaren legea dakus: besteri leporatu beharra norberaren buruan sumatu ez arren beste edonorentzat nabarmena dena. Alegia, santu kristau batek, ama baten birjintasunean sinesten duena, amodioa egiten duen espiritu santuan, ura ardo bilakatzean, filosofo materialista bati lilurakeria leporatzen dio, nahiz Lukreziok, arrazoia eta atomismoa lagun, dagoena ahal den neurrian ulergarri eta zentzuzko egiten ahalegintzera mugatzen den, antsiaren ahultzea eta bizipoza xede.

Unibertso infinituan atomoak elkartuz mundu kontagaitzak nola, halaxe sortzen dira zenbait hizki konbinatuz ezin zenbatuzko liburuak. “Gauzen izaeraz” Lukrezioren liburu bakarrak mundu horietako baten mapetako bat erakusten du, aski osoa. “Funtsezko guztiaz” izenburua ere ez letorkioke txarto. Bere sei ataletan fisika, epistemologia, psikologia, antropologia, historia, kosmologia, meteorologia eta eskatologia biltzen ditu poema zientifiko inspiratu honek. Berau hau duzu epikureismoaren adierazpenik behinena, gaurkotasun handiko dotrina inondik ere. 

Bizipoza du xede Lukreziok. Oinaze fisikoa berezkoa du bizitzak, baina egia ezagutzeak (adore handia eskatzen du) alferreko zenbait kezka uxatzen lagun dezake. Hauen artean goibelenek erlijioa dute iturri, alegia, gauzen izaera latzari, batik bat munduaren arroztasun esentzialari eta heriotzari, aurrez aurre begiratu ezina. Heriotzari beldurrak bultzatzen gaitu erlijioaren pareko diren ospea, dirua eta agintea bilatzera.

Lukreziok Venus gozoari laudorio bakezale batekin ekiten dio bere poemari, baina Atenaseko izurrite garratzarekin amaituko du, zoragarria bezain izugarria baita gure mundu arrano hau. Zehatzago: mundua ez zen guretzat egin. Behi esnea dopinga da. Lehenagokoa da belarria, entzumena baino. Ilunabar baten ederra Jainkoari eskertzea belearen elea da, Hari sudurraren existentzia eskertzea legetxe, betaurrekoak eraman ahal izateko bezain praktiko sortzeagatik.

Gizaki erlijiosoaren izaera gogaikarria, heriotzari ikaraz eta ilusio teleologikoaz gain, grina kontrolagaitzek eta osteko damu proselitistek erabakitzen dute. Gezurrezko infinituek bilakatzen diote bizialdia infernu: besteak beste, hil osteko zigor infinituek.

Ordea, infinitu txarrak baztertu eta egokiak aintzat hartzeak dakar egia, eta heriotzaren onarpena. Infinituak dira, eta eternalak, gauzen lehenkiak -gorputzen lehen haziak, atomoak; orobat lehenkiok harat-honat dabiltzan hutsunea. (Atomoen joan-etorriak eta talkak hutsean: gela ilun batean eguzki izpiak ikusarazten duen hautsaren dantzak irudikatzen du egokiro.) Unibertsoak ez du muturrik, ez dago erdigunerik, oinaztua espazioan barrena mendeetan zehar ibilita ere ez litzateke inongo mugara hurbilduko. Unibertsoaren baitako mundu kalkulaezinak, bestalde, etengabe osatu eta desegiten dira.

Arimak bezal-bezalaxe. Ez dago gorputza hil osteko arimarik, gorputza eta arima batera sortzen, hazten eta hiltzen baitira: arima ere lehenki materialez osaturik dago. Ezer ez da hutsetik sortzen, ezta guztiz desagertzen ere. Hortaz, atomo konbinazio aldakor bat gara gu; hiltzean, osatzen gaituzten atomoak disolbatu egingo dira, gero, beste batzuekin nahasturik, bestelako gorputzak eratzeko. Ni naizelarik, ez da heriotzarik; heriotza datorrenerako, ni ez naiz izango: ez dugu zertan larritu.

Baretasun alaia helburu, kontuan hartzekoa da halaber simulakroen gaineko Lukrezioren teoria ederra. Gauzen gainazaletik etengabe hegaldatzen dira beren mamu bikiak, eta ziztu ezin biziagoan zeharkatzen dute espazioa norabide guztietarantz. Zenbaitetan, begi batekin topo egiten dute; orduan, begi horren jabeak gauza “ikusi” egiten du. Zoriona lortzekotan, mamuokin ondo konpontzen ikasi beharra dago.

Maitemina eragiten dutenak dira arriskutsuenetakoak. Lukreziok dioenez, haziaren gainezkaldiak pizten du maitasuna. Nerabeari, gorputz tentagarri bat ikustean, mukuruka duen semena, maskulinoa zein femeninoa, urduritu, bildu eta gorputz horretarantz jalgitzen ahalegintzen zaio; ametsetan, halako gorputzen irudiek parrastan botarazten diote isurkia. Maitemintzea hain zuzen itsutzea da, norberaren hazia soilik gorputz jakin bati dagokiola uste izateraino. Ahal bezain sarri saiatzen da amorostua zoramen atsegin hori eragin dionaren irudia berpizten, gauez ohean bakarrik kasu. Halatan, gero eta maitearen menpekoago bizi da. Maitearen irribarreek besteren bati lasaitasuna zapuzten diote. Gainera, ezin du maitemindurik ez denak adina goza: sentimenduak zurrundurik, ezin baitio plazerari merezi duen arreta opa.

Amodioak, orobat, barregarriki distortsionatzen du gure pertzepzioa: maite kankailua “maiestatez betea” ikusarazten digu, kontakatilu gaiztoa “nortasun handiko”, mutu anorexikoa “apal”, eta abar.

Amodioa egitea beraz ez da txarra, bai aitzitik maitemintzea. Maitemina datorkigula sentitzen dugularik, horrenbestez, semena lehenbailehen hustea aholkatzen digu Lukreziok, bakarka, ordainduta edo ahal bezala.

-Tetrafarmakon, botika laukoitza:

1-Jainkoak materialak dira, atomikoak, poz-pozik bizi dira meta-munduetan eta ez digute bat ere jaramonik egiten (Nietzscheren iruzkin jeniala Paseatzailea eta bere itzala 7-n)

2-Heriotza ez da beldurgarria; ez dago heriotzaren sentipenik: gu gaudenean ez dago heriotzarik eta heriotza datorkigunerako gu ez gaude

3-Sufrimendua eramaten erraza da; latzegia bada, berehala hilko gaitu; bestela, sendatuko gara; eta hiltzen ez gaituen sufrimenduak jakintsuago egiten gaitu

4-Zoriona gure esku dago

-Bizimodu zoriontsua lortzeko ezinbestekoa da desirak mugatzea

-Desiren dietetika:

1-Desira natural beharrezkoak: jatea, edatea, lo egitea

2-Desira natural ez beharrezkoak: sexua (bereizi afrodisia eta eros)

3-Desira ez natural ez beharrezkoak: boterea, dirua, ospea

-Gizarte bizitzak desira eta helburu artifizialak sortzen ditu: aberastasunaren bilatze obsesiozkoa; ingurukoak manipulatu, kontrolatu eta menperatu nahia; apeta garestiak, ohoreak, fama (“loria eterno, hilen eguzki”)

-Tentelak dira desira eta helburu horiek, infinitu makur batek bultzatuak: lortu bitartean urduri gaude eta behin lortuz gero ez gaituzte asetzen, eta berehala asmatzen eta biderkatzen ditugu desira berriak; hurbil dute gerora “bekatu” eta “adikzio” deituko dena

-Gozamen luze lasaia bilatzen du Epikurok, ez orgiastiko itsua; gozamen hedonistan ez da desira gure jabe, baizik gu desirena; filosofoak daki plazera harrapatzen, plazerak harrapatua izateke; merezi duen gozamenak kemena eskatzen du, ahulezia arbuiatzen du; nolabaiteko aszetismoa eta goi mailako gozamen fina elkarren beharrean dira

-Zoriona lortzeko aski da desira natural beharrezkoak asetzea

-Baina orduan zen da filosofatzeko desiraren eta adiskide-desiraren estatusa? Ez baitira ez naturalak ez beharrezkoak, baina bai ordea gutxienez garrantzitsuak zoriona erdiesteko orduan

-Epikurok zoriona gozamenarekin identifikatzen du, plazerarekin (grekeraz “hedoné”; hortik datoz “hedonista” eta “edonista”)

-Bereizi gozamen katastematikoak (geldiak, kontenplalariak) eta zinetikoak (orgasmoa, pozezko irrintzia, dantza); Aristipo eta Epikuro

-Plazera eta gozamena eragiten ez duen bertutea eta zintzotasuna, antzarrak ferratzera bidali (Platonen, Aristotelesen eta estoikoen aurka)

-Jakintsuak gozamenen kalkulu zuhur bat egiten du: jarduera batzuek dakarten gozamena laburragoa eta ahulagoa bada ondoriozko sufrimendua baino, hobe lehenbailehen baztertzea (mozkorra, ostea, alkoholismoa)

-Plazer tentelak zoritxarra handitu eta desiren biderkatze eta etengabeko itzulera itogarria elikatzen du

-Baztertu desira hutsalak, boterea eta ospea; bestek zer nahi duen ez dagokizu, ez egin pelikularik, zeu zara erdigunea; mugatu desira naturalak betetzera: berez loratuko da gozamena, bizitze hutsak dakarren benetako plazera: kezkarik ez, baretasuna, kemen alaia, zorion luzea

-Ergelkeria galanta, iraganari eta geroari kateaturik bizitza galtzea

-Ez deitoratu (eten iraganaren katea), ez beldurtu (eten geroaren katea), baizik eta maitatu (zaindu oraingo askatasuna)

-Urrutiratu irudimena gerta litekeenagatiko kezka beldurtitik (maite dudan jendeak sufri dezake, abandonatua izan naiteke, hil egingo gara) eta pentsa etorkizunak une perfektu ugari ekar diezazkizukeela

-Oroimena borondate kontua da: batetik, Montaignek aipatu “ahaztearen zientzia”; ahaztea ez da vis inertiae hutsa, baizik eta fakultate aktiboa (Moralaren genealogia); bestetik, zaindu oroitzapen atseginak atxikitzeko joera naturala

-Baztertu errua eta damua, dakizula oroimena zorion iturri

-Baztertu larridura eta izua, dakizula irudimena ere zorion iturri

-Ongi etorri oroitzapen atseginak eta itxaropen zuhurrak, gorputzeko oinazea zein arimako durduza sendatzen lagun baitiezagukete eta oraingo gozamena sendotzen eta edertzen

-J. Salem: “Arimak betegintzarrez biziriko oraina berez bezala zabaltzen da iraganera eta etorkizunera”

-(Dena den, ergela da orainaldi ederra galtzea gogoa etorkizunerako egitasmo eta ametsetan edukitzeagatik; orainak izan behar du aingura eta bihotza)  

-Horazio poeta epikurozalearena da “carpe diem” esapide ospetsua: bakea ariman, harrapatu oraina, murgildu goitik behera arreta osoz oraingo une honetantxe, sagaratu oraingo bizipoz hau: azkenekoa bazenu bezala bizi oraingo une hau, lehenbizikoa bazenu bezala

-Jokatu beti Epikuro begira bazenu bezala

-Egun txarretan, oroitu: izan konfiantza bizitzan, ezustean beti dakartza egun perfektuak

-Hilak hogei dituen oro ospatu Epikuroren jaiotza besta lasai batez. Maisua bizirik zela ospatzen zuten eta ez gara ba katea orain eteteko bezain odolbakoak izango