Literatur kritikaren dekalogoa

1.- Egileari nola egin behar zuen esplikatzeko baizik ez da liburu batez hitz egin behar. Alde negatiboa beti lehenetsi.

2.- Ni gonbidatu ordez, Acapulcoko kongresura gonbidatu zuten kritikariarekin zorrak kitatzeko toki ideala da kritika. Idazleak joko horretan xake-piezak dira. Nire etsaiaren idazleak zaborra dira; nireak, jenioak. Edozein herra edo teoria literario edo politikoak argentinar literatura erdibitzeko balio du.

3.- Irakurleari informaziorik ez eman. Beti aspertu behar zaio. Ezer ez aztertu.

4.- Irakurri, txekeak irakurtzen dira; liburuak gainbegiratzen dira. Liburu batek ideiak eduki edo joerak adieraz ditzakeelako akatsean ez erori. Horiek ez aurkitu, ez sintetizatu, ez jakinarazi.

5.- Iruzkin, modu ulergaitzean, gogoangarriak argitara eman. Iruzkindu nahi dudan liburuaz norbait gogoratzen bada, bere arazoa da. Nik Susana Giménez, “shock” oihukatzen, dut gogoan; xaboiaren markak zer inporta du (eta garbitzeak, gutxiago).

6.- Huskeriak tintontzian utzi, hala nola, liburua zer generotakoa den, zer kalitatekoa, zer publiko motarakoa, eta aspergarria den ala ez.

7.- Ez egin kritika bat, elkarrizketak egin baldin badaitezke, kapsulatxo txutxu-mutxudunak, idazlearen bizioa zein den kontatu edo argazki bat plazaratu.

8.- Ez ahaztu txisteak egia beti garaitzen duela, dena esan daitekeela maltzurkeria katramalariaz.

9.- Inpartzialtasuna ezer ez esateko aitzakiarik onena da. Neutrotasuna zure ezgaitasunaren mozorroa izango da.

10.- Argitaletxe handien gonbidapen guztiei baiezkoa eman, kritikari-lantxo honek nire liburua argitaratu bitartean baino ez didalako balio. Orduan, zorigaiztoko idazle hauek benetako literatura zer den ikusiko dute.