(Euskal) Estilo-ariketak (VII): Estilo uterino-isurkaria

Berak semena jarri zuen, obulua eta malkoak nik; orain zimurretan behera kaskada txikitan erortzen zaizkidan hauen antzekoak, kafetegi barrutik alaba errepidea lasterka pasatzen ikusi dudanean, niri gertatu zitzaidan adin berean hiru hileko haurdunaldi oraindik ikusezinaz. Gaurko malkoak ordea emoziozkoagoak dira. Ikasi nuen gizonek urtetan zehar satanizatua, guk sakralizatu behar genuela. Ezin zaio hainbeste emakumeren bizitzari duintasuna ostu; duintasunak, ume izateari utzi arte, alkandora baba eta okaz betetzen badizu ere.

Musu indartsuak eman dizkit masailean eseri aurretik, eta ez dakit zer den nireago, malkook edo musukatu dituen alabaren listu tanta. “Negar egin duzu?” galdetu dit. Ez dakizu zenbat. Bekatuaren izen guztiak biltzen zituen gau hartan, fluxu likits eta esne mingotsezko krema hartatik bizitza sortzeko nire boterearen ezjakin, begiak itxita ere odola ikusten nuen, izterretan behera ikusi gabe sentitu nuen arte, maindireak gorrituz, lehen alditasunaren lekuko. Gero abandonaturik sentitu nintzen semenez tirokatu ninduenak alde egin zuenean, nire obraren autoretza osoa berreskuratu baizik ez nuela egin ohartu arte; semenak hainbeste laguntza behar du antzu ez izateko!

Barre egin du kafesnea ezpainetan behera erori zaionean, umea da oraindik, negar zotin izugarri haiekin agurtu gintuena duela hogeita hiru urte. Ez du ulertzen hilero, odola pigmentu, umetokitik behera jariatzen duen indar sortzailea; oraindik eskuzapi hertza uretan busti eta masailetik likido amniotikoa kendu behar banio bezala da, mahai azpitik poltsan daramadan plazentari loturik zilbor heste bat balu bezala. Orain, hileroko odol eta hazi jarioari eutsi eta zelulak biderkatzen ari da, bere boterearen muturrera iristen ari den jainkosa bat bezala, hain oharkabean, kafea edanez eta berriketan, uteroa seinalatuz, organo ordinario bati bezala.

Zerbitzariari baso bat ur eskatu dio Espidifen bat hartzeko. Hilekoaren mina baretzeko hartu izan du orain arte, zaletu egingo zen; ez da ohartzen minetik jaiotzen denaren indarraz. “El aborto no es un derecho, es una tragedia y fracaso personal”, bista telebistarantz joan zaigu bioi, Esperanza Aguirre ikusteko. Berak gurutzatu duen zebrabidea lasterka zeharkatuz autobus aldera datozen haurrei begiratzen die orain kristalaren zehar ibuprofenoa edan bitartean, eta atzetik jarraitzen dieten ama eta ume zaintzaileei. Aita irribarretsu bat seinalatu eta dio, “Koldo aita hori litzateke”, eta egin du barre. “Eskerrak abortua nahiko eskuragarria izan den orain arte ere klase ertainarentzat” erantsi. Eskubidea du, ez dio aldarrikapenari dramatismorik erantsi, ez dio traumarik ere sortu; batzutan ez du nire alaba ematen. “Nahi nuelako” egin du, “ez dut tormenturik antzu behar eta ugaltzeko teman zirrikitua topatu zuen orgasmoa bere lekuan jartzeagatik”. Begiaz keinu egin dit alabak Tampax-a eskutan komunera altxatzeko; konpresek alua izerdiarazten diote, eta ez zaio usaina gustatzen.