Manifestua
Primitiboak izate ongi-egile bezala akitu zitzaigun europarroi Amerikaren ezagutzarekin batera: egiaztatu zutenez basati horiek ez ziren berez onak. Gure iruditerian Pazifikoko biztanleek ordezkatu zuten benefikotasun postua, duela gutxi arte iraun duen imajina. Baina honek ere azken batean ez du balio, eta ideia hau hiru arlotara igaro da egunotan. Herrikoi denera, emakumeengana eta haurrengana. Hala uste du Georges Boas-ek bere The cult of Childhood saiakeran. Haurtzaroaren gurtzea ez da kontu naturala, garapen kultural bat baizik, gure garaian eztanda egin duena, "cuteness" delakoaren diktadurarekin.
Moñoñotasuna, zurikeria, bertso-kitsch-laritza, biktimismo orokortua, produktu literario paketatua, euskararen kalonjeen (uler bedi: irakurle militanteen) nagusitasuna, plastidekor-idazleak, malditismo faltsuaz mozorrotutakoak, laurogeiko hamarkadaren (eta aurreko ia guztien) nostalgia... Horiek guztiak gaitzesten ditugu eta hemen beldurrik gabe salatuko. Akaso ez dira salagarri eta denbora galduko dugu, baina esan bezala, gogoak ematen dizkigu hala egiteko, dibertitu nahi dugu, eta dibertituko gara.
Baina ez pentsa hargatik ezkorrak garenik. Bagaude gauza zenbaiten alde. Hala nola, etorkizuna, konpromisoa (pixka bat kontra ere bagaude), epigonoak, boloak (gure web orrialdearen finantziazioa eskuratzeko egin beharko ditugunak), jatetxe japoniarrak. Eta Luis Mari Mujika, Urretabizkaia, Irigoien eta Peillen (eta Davant, biak bera ez badira) kanonean sartzea Hasier Etxeberriaren bost horien ordez, eta, bide batez, baita gu bostok ere, zergatik ez. Eta, miss unibertsoek bezala, bake mundialaren alde ere. Bego.
Boga-boga, batelari. .
.
.
Koadroa Ilya Efimovitx Repin margolari errusiarrarena da (1844-1930), eta haren izenburua, jakina, "Volgako batelariak" da.
Beste bat...
Duela gutxi (hilabete batzuk) mintzaldi bat egin zenuten Baionako fakultatean. Erran behar dizuet jakintsuendako elkarrizketa sutsu hori ondoren, lo oso gaizki egin nuela. Izugarrizko buruko minarekin esnatu nintzen eta doliprana hartu ordez katuaren antisorgailua irentsi nuen. jakin ezazue pilula horrek ez zuela ezer onik sortu nire baitan.Kutxa debekaturantz lasterka abiatu nintzen eta beste milaka artean ezagutzeko gai nintzen bideokaseta madarikatu hori hartu nuen,erdi erotuta. (SANS TITRE) Béatrice Urruspil Ecole des Beaux Arts de Bordeaux.
Hitz horiek pantailan agertu zirenean, dardarka hasi nintzen, beldur eta kexu. SANS TITRE. Zergatik ez nintzen sekulan gai izan nire lanei izenburu bat emateko? Beti hor ziren, bai, mamu bat zerudien botoi erraldoia, arrosa beltzekin gonazpikoa,josteko makinaren orratz zorrotza eta amaren esku gastatuak, etengabe lanean...Baita ez dakit nondik ateratzen zitzaizkidan hitz misteriotsu horiek ere. Beste emakume batek xuxurlatzen zituen istorioak... Horra, nire maisulan aspergarria. Bi urte, hamar minutuko bideo bat.
Eta gero zer? Idazteko izugarrizko gogoa. Baita beldur galanta bat ere. Amonaren tisanen errezetak berriz atera beharko ditut kutsatik. Milazuloarena,elorri txuriarena...
Beste maisulan bat... Biba zuek!
Béatrice Urruspil.