Nire uste harroan

Gaur ez dut albistegirik entzun baina, bart gauekoari erreparatuta, badirudi onartu dutela Kataluniako parlamentun estatutu-proposamen berria. Edo parlamentean estatut-proposamen berria esan behar ote dut?

Euskaraz garai batean izan zen bolada, giro abertzale zenbaitetan, euskal hitzez zipriztindutako erdara erabiltzeko: "Gudari caído en una ekintza", "El lehendakari saludó a las emakumes" eta abar. Niri atzera eragin dit beti, horrekin euskararekikoak eginda baleude bezala edo.

Gaur egun, Espainiako komunikabideetan, Kataluniarekiko begirunea erakusteko-edo, hango instituzioei dagozkienak katalanez esaten dituzte: "Govern, president, parlament, estatut, conseller...". Ez daukat berez horren gaineko iritzirik; alderdi linguistikotik ez du arazorik sortzen behintzat. Euskaraz, baina, besterik da. Hitz horiexek erabiltzeko joera dute Euskadi Irratian bereziki (katalanistetan nor euskaldunak baino gehiago?), baina gure hizkuntza deklinatu egiten da, eta itxuragabeak dira "Presindet-ak govern-a bildu du" eta halakoak.

Hizkuntzazko bitxikeriak alde batera utzita, onartu dute estatutu berrirako proposamena; orain Madrilen zer gertatzen den ikusi behar. Komentario politiko baterako gogoa ere badaukat, baina astirik ez. Hurrengo batean akaso. Bien bitartean, per molts anys!

Ana Urkiza (Ondarroa, 1969), pare bat poema-liburu eta haurrentzako hainbat kontakizun kaleratu ondoren, helduentzako bigarren ipuin-bildumarekin dator. “Desira izoztuak” kaleratu zuen 2000n, eta “Bekatuak” besapean hartuta dator orain. Horren inguruan joan gara beregana galdezka.

**“Bekatuak” izeneko liburu bat atera duzu 70 ipuinez osatua. Hainbeste al dira bekatuak? Ala sarri jausten gara berorietan?**

Badago, oro har, gizarteak ontzat hartzen duen bekatuari buruzko definizio orokor bat eta baita bekatuen sailkapen nagusi bat ere, guztiok konpartitzen duguna. Adibidez, hiltzea, bortxatzea, lapurtzea... Bekatu hauek edo legezkoak ez diren jokabide hauek katalogatuta daude eta horietakoren batean eroriz gero, bakoitzari dagokion zigorra ere zehaztuta dago. Bekatu hauek, bada, ez zitzaizkidan interesatzen libururako. Eguneroko bizitzan, ostera, bekatu handi hauetatik aparte ibiltzen gara, eta hala ere, ongiaren eta gaizkiaren marra fin horren harian sentitzen dugu geure burua. Ongi al dago hau ala bestea egitea? Hau ala bestea esatea? Hau ala bestea sentitzea? Legea edo Justizia ez dira egunean zehar hartzen ditugun erabaki guztietan sartzen. Aske gara eguneroko erabaki txiki horiek hartzeko. Baina zer gertatzen da gure kontzientziarekin? Aurreko belaunaldiek bazuten tresna lagungarri bat eta zera zen: damua eta aitorpena. Bekaturen bat egiten bazuten, gerora damutu, aitortu, eta, zegokion zigorra konplitu ondoren, kontzientzia lasaitzen zuten. Gaur egun ez daukagu horrelakorik. Eta zamarekin gelditzen gara. Nork bere moralaren arabera erabakitzen dugu zer den bekatua edo egingarria eta zer ez. Baina guk eta gure bikoteek, guk eta gure seme-alabek, guk eta gure lankideek, guk eta gure lagunek, ingurukoek, bakoitzak ongiaren eta gaizkiaren arteko marra fin hori leku ezberdin batean kokatzen dugu. Niretzako bekatu dena aldamenekoarentzako izan daiteke ez izatea. Eta hortik dator, hain zuzen ere, gaur egungo gizartean pairatzen ari garen sufrimenduaren eta ez ulertuaren zati handi bat... Bekatu berrien katalogo baten aurrean gaude. Bekatuak, beraz, 70 baino gehiago dira. Egunero bizi dugunak etengabe sorrarazten dituela esango nuke. Eta bekatuetan sarri erori baino areago esango nuke, gaur egun, bekatu berrien aurrean nola jokatu ezin asmatuta gabiltzala.

Bekatu denaren eta ez denaren marra mehe hori garbiago ikusten lagundu al dizu liburua idazteak?

Liburua idazterakoan bi helburu izan ditut: lehenengoa, bekatu denaren eta ez denaren artean dagoen marra mugitu egin dela adieraztea. Eta bestetik, lehen bekatutzat hartzen ez ziren hainbat gertakizun, sentimendu, adierazpen, orain, bekatu direla aldarrikatzea. Marra hori are finagoa dela adierazi nahi izan dut. Bekatua zer den eta zer ez definitzerakoan, eta horren arabera jokatzerakoan, are eta sentsibilitate handiagoz jokatu behar dugula. Eta pertsonon sentsibilitate ezberdinen arabera, guretzat bekatu ez direnak, besteentzat badirela. Hemen kokatuko nituzke, adibidez, bikoteen arteko ez ulertuak, edota batak aditzera eman nahi izan eta besteak ulertzen edo aintzat hartzen ez dituenak, eta abar.

Harrokeria, mendekua, desleialtasuna, inbidia, itxurakeria... horrelako ataletan daude banatuta ipuinak. Moisesen dekalogotik abiatu zara, ala nondik nora egin duzu sailkapena?

Abiapuntua, edozein entziklopediatan aurki daitekeen bekatuari buruzko definiziotik egin nuen. Hau da, Zazpi Bekatu Kapitaletatik. Horietara jotzeko, noski, lehenengo neure barruari eta intuizioari begiratu nion. Konbentzituta nengoen, Zazpi Bekatu Kapitaletan ez zirela nik buruan neuzkan bekatuak islatuko. Eta halaxe izan zen. Orduan, buruan neuzkanak zerrendatu eta Zazpi Bekatu Kapitalekin alderatu nituen. Hasieran, bi atal nagusi egituratu nituen: bekatu direnak eta ez direnak. Arestian aipatutako lehen helburuari erantzuten ahalegindu nintzen. Hau da, bekatu denaren eta ez denaren arteko marra mugitu egin dela aditzera ematea. Baina gero, hasieran egindako sailkapena aintzat hartzea deliberatu nuen, eta irakurlearen esku uztea, bere ustez, liburu honetan eta sailkapen bakoitzaren barruan agertzen diren kasuak, bekatuak diren edo ez.

Irakurlea istorioaren muina debatitzera bideratu

Eguneroko bizitza ageri da sarri ipuin hautan: bikoteen konponezinak, miseria txikiak... hori al da bekatuen alor emankorrena?

Horiek dira, nire ustez, bekatutzat ez ditugun egoerak eta kontzientziari min handiena egiten diotenak. Eta gainera, aitortu gabe eta, beraz, garbitu gabe gelditzen direnak.

Zuk zeuk, zein bekatu barkatzen duzu errazen? Eta zein iruditzen zaizu barkaezina?

Ez naiz batere erresumindua eta, beraz, barkamena eskatzen bazait, edozer gauza barkatzeko gai naiz. Bestearen aldetik borondate ona ikusten badut, ez zait batere kostatzen barkatzea. Borondaterik ikusten ez badut, ostera, ez naiz gorrotoarekin gelditzen, baina bai minarekin. Eta konbentzituta nago, gaur egungo gizartearen zauri gehienak (barkatzen ez direlako edo barkemenik eskatzen ez delako), barkatu gabe gelditzen diren min hauetatik datozela. Bekaturik barkaezinenak, nire ustez, harrokeria, mespretxua eta errespetu falta dira. Gure inguruarekiko errespetu faltaz jokatzea, lagun artean, lanean zein etxean ingurukoak zapaltzea, eta besteen askatasunaren gainetik aritzea dira larritzat jotzen ditudan jokaerak.

Ipuin labur-laburrak sortu dituzu, istorioaren muinera joz. Dilema moralak bere biluzian erakustea ala zein izan da arrazoia?

Nire helburua ez da izan istorio handiak kontatzea, txikiak baizik. Istorio oso irekiak eta ebidenteak direla esango nuke, hain zuzen ere, irakurlea, istorioaren muina debatitzera bideratu nahi izan dudalako. Istorio biluzietan erraz sartu eta gustura sentitu dadin nahi izan dut. Forma aldetik zailtasun oro ekidin, hain konplexua dugun gure barrura bidaia egin ahal izan dezan eta hor murgil dadin.

Zalantzei erantzuteko, nire barrua ezagutzeko

"Desira izoztuak" izan zen zure lehenengo ipuin-bilduma; handik hona zer dago: segida natural bat, eboluzioa, bi obra desberdin dira...?

Bi ipuin bildumak bulkada antzeko batetik sortu direla esango nuke. Desira izoztuak liburuaren kasuan, neure buruari nituen desirei buruz galdetzetik sortu zen. "Bekatuak"en kasuan ere, neure buruari bekatua zer den eta zer ez den galdetzetik abiatu naiz. Eta galdera horiei erantzuteko, sailkapen baten beharra sentitu dut. Planteatzen zaizkidan zalantzei erantzuteko, erantzunekin ikasteko, nire barrua ezagutzeko eta kontzientzia lasaitzeko dudan beharrari erantzuteko formula dela esango nuke. Ezberdintasuna zera litzateke: "Desira izoztuak" liburuko ipuinak unibertsalagotzat ditudala, hau da, publiko osoak bere horretan ulertzekoak, eta "Bekatuak" liburua, ostera, partikularragoa dela, abiapuntutik bertatik, 70 bekatu horiek aukeratuak, sailkatuak eta interpretatuak izan direlako, eta beraz, irakurleari ere, nork bere interpretazioa eskatzeko edo egiteko aukera ematen diolako. Irakurle batzuek gustura irakurriko dituzte ipuinok, beren eguneroko bizitzako miseriak hor islatuta ikusiko dituztelako, eta beste batzuek, ostera, huskeriatzat hartuko dituzte, hain zuzen ere, bekatuaren marra fin horren beste aldean kokatzen direlako. Azken hauei marraren finaz ohartaraztea litzateke nire nahia.

Helduentzako narratiba, olerkia eta haurrentzako kontakizunak tartekatu dituzu aspaldi honetan; zer ematen dizu bakoitzak? Eta zer egiteko asmoa duzu hurrena?

Helduentzako narratibak, niretzako, amankomunean jartzea suposatzen du. Nire zalantzak eta aurkikuntzak konpartitzea. Komunikazioa bilatzen du. Olerkiak, nire barruko egiak kontatzea suposatzen du. Biluztea. Esatea. Aitortzea. Aldarrikatzea. Nia identifikatzea eta indartzea. Haurrentzako idazteak, ostera, zoriona suposatzen du. Jolas egitea. Egunero egin beharko genukeen ariketa bat egitea. Barruan daramagun umea berreskuratzea. Esku artean daukadan hurrengo lana, haur eta gazteei zuzendutako poema liburu bat da. Gure hiriko elementuak deskribatzeko proposamen edo begirada ezberdin bat izan nahi du. Gure inguruko elementurik txikienez ere gozatzeko aukera irekitzea du helburu. Gauza txikien aurrean arnasa hartu eta izadiaren aurrean dugun presentziaz kontzientzia hartzeko gonbita luzatzea.

Badut nik lagun eta lankide bat, pertsona onaren dohain guztiak dituena eta, begira jarriz gero, zuzentasun politikoaren arau guztiak beteko lituzkeena. Solamente, ez zaiola gustatzen inork zer egin behar duen agintzea, eta, zerbait derrigorrezko bihurtzen denean, kontra egitea gustatzen zaiola.

Adibide polita, Nazioarteko Egunekin gertatzen zaiona. Garraio publikoa erabiliz etortzen da egunero lanera, horretarako denbora puska bat galtzen duen arren, aldrebes samar paraturik baitago gure lantokia. Baina, iritsi da "kotxerik gabeko eguna", eta gure lagun hau bere autoan etorri behar. Normalean erretzen ez badu ere, asmatuko duzue noiz ibiltzen den zigarroa dariola, ezta? Jakina: Tabakoaren Kontrako Nazioarteko Egunean.

Adarra jotzeko ere ez digu aitzakia gutxi ematen gure lagun honek. Gaur, esate baterako, jakin dugu larunbatean ospatzekoa dela Hegaztien Nazioarteko Eguna. Eta, zer egingo du orduan berez naturazalea, txori-maitea, ekologista, kontserbazionista eta sursunkorda denak? "Eskopeta utziko diat", esan dio lankideetako batek. "Likarik nahi al duk, txoriak harrapatzeko", beste batek. "Txardango bat egin beharko duk bestela..."

Libertarioak ere ez daudela kontraesanetatik libre...

Kointzidentzia izan da, gogoeta bera bi lekutan topatzea, egun gutxitan.

Lagun literaturazale batekin ari nintzen, beste idazle baten ipuin liburuaz. Ni defentsan eta hura erasoan. Eta kritikarako arrazoi hau bota zidan: "Ipuin bat irakurri, balekotzat jo, eta biharamunean akordatu ere ez haiz egiten zertaz zen. Seinale, ipuina ez zela ona".

Handik gutxira, Donostiako Zinemaldiko epaimahaiak bere erabakia jakinarazi ostean, sari nagusia eraman zuen "Stesti" filma kritikatuz, iruzkin hauxe irakurri nuen nonbaiten: "Larunbatean epaia eman zutenean, gogoratu ere ez asteartean ikusitako pelikula harekin. Beraz, ezin ona izan".

Hala ote? Ez da gogoeta okerra berez: egia da asko gustatzen zaizkigun film, liburu, margolanak gogoan geratu ohi zaizkigula; egia, halaber, momentuan gustatuta ere lanbroaren gisa akordutik desegiten direnak modaren ondoriozko lan txatxu eta denbora-pasakoak izan litezkeela.

Baina ez da kalitatea zerbait gogoan atxikitzeko faktore bakarra: bereziki txar eta higuingarriak iruditu zaizkigunak ere nekez ahazten ditugu. Gure aiurri edo izaerarekin bat datozenak errazago txertatzen dira oroimenean, kalitatez horren nabarmenak ez izan arren. Bestalde, gaztetan entzundako musikak, ikusitako filmek, irakurritako liburuek inpresio sakonagoa eta iraunkorragoa egin ohi digute, gure sentiberatasuna birjinago eta malguagoa delako edo. Hortik datorke, gure gazte garaiko arte-lanei diegun jaiera berezia, nik 70eko hamarkadakoei bezala.

Gogoangarritasuna, beraz, kontuan hartzeko irizpidea litzateke, baina baita kontuz hartzekoa ere.

Aldizkarietan aktore bati elkarrizketa egiten diotenetan galdetu ohi diote ea zinemara joan ondoren zer egitea gustatzen zaion: lagunekin filma komentatu, garagardo bat hartu... horrelakoak esan ohi dituzte.

Hamar egun pasatu ditut nik zineman sartuta, esaterako. Handik atera eta desintoxikatzeko zer idatziko pentsatzen ari nintzela, txiste bat bidali dit e-mailez lagun zahar batek, niri horrelakoak gustatzen zaizkidala edo zitzaizkidala esanez. Ez dakit zer fama dudan bazterretan baina, ikus-entzunezko traszendentalen gaindosia gainditzeko, ez da txarto etorriko txerrikeria txoro bat. Horra:

Gizon bat, supermerkatuko ilaran, ordaintzeko zain dago, aldamenetik ilehori eder baino ederrago bat, irribarre zabal-zabala ezpainetan, begira-begira duela ohartu denean.

Abegikor galdetzen dio neskari: "Barkatu... baina... nondik ezagutzen zaitut?"

Eta neskak erantzuten dio: "Erabat ziur ez nago... baina... nire ume baten aita zarela uste dut!".

Gure gizonari, bat-batean, bizipen guztiak ziztu batean etortzen zaizkio bata bestearen ondotik eta emazteari adarrak jarri zizkion aldi bakar hura datorkio gogora:

"Ez da izango! Zu al zara, gau zoro hartan, lagun guztien aurrean, billarreko mahaiaren gainean, zure lagun hark esku batekin pepino hura ipurtzulotik sartzen zidan bitartean eta beste eskuan zeukan zigorrarekin bizkarrekoka ari zitzaidan bitartean, elkarrekin txortan egin genuen stripper hura?"

"Ba... ez", erantzun dio neska ilehoriak. "Ni zure semearen eskolako andereño berria naiz!!!".

Zinemaldia amaitzeko Roger Donaldson zeelandaberritarraren "The world's fastest Indian" (Munduko Indian azkarrena) eskaini dute, lehiaketatik kanpo: abiadura-marka bat hautsi nahi duen xahar baten epopeia antzekoa, zapatu arratsaldeko telebistarako maila ozta-ozta ematen duena, eta bere burua aintzat duen zinemaldi batean lekurik beharko ez lukeena, inondik ere.

Burt Munro benetan existitu omen zen: Zeelanda Berriko herri txiki bateko pertsona xaloa, abiadurarekin txoratua, eta bere moto xaharra (Indian bat) konpondu eta moldatu jardun zuena urte luzez, ahalik eta makinarik lasterrena bihurtzeko. Anthony Hopkins ospetsuak gorpuzten duen motozalea AEBra abiatzen da 1960 aldera, hantxe baitago, Utah-ko gatz-laku lehortu batean, errekorra egiteko aukera egokiena.

Filmaren osagai nagusia, Burt jatorra Kaliforniara iritsi eta amerikarrekin dituen topaketak dira: aldeanoa modernoen artean. Crocodrile Dundee datorkigu berehala gogora, edo, erreferentzia hispanoa nahiago baduzue, Paco Martinez Soria. Txisteak, merkeak benetan; jendea, ez sinesteraino zintzoa. Eta gozo-poto horrekin guztiarekin, ikusleak sutan amaitzen du.

Izan ere, zinema berritzailea egin nahi duten egileekin ausartzea ondo dago, horretarako dira jaialdiak eta horregatik barkatzen duzu film arraro eta ulergaitzak ikustea; baina Hollywoodeko film komertzial benetan kaxkar, eskas eta aspergarri bat izatea itxierarako aukeratu dena, lotsagarria da; Anthony Hopkinsi Donostia saria eman behar baliote tira: iaz Jeff Bridges eta Annette Bening-i eman zieten, eta bien azken filmak ikusi genituen, hau baino mila aldiz txukunagoak. Baina aitzakia hori ere ez dago!

Ez dakit gure zinemaldiko arduradunek aldeano azkarrarena egin nahi izan duten, Kalifornia aldean ziria sartu dieten edo zer. Dena dela, hobe ahaztea.

Chema de la Peña eta Gabriel Velazquez zinemagile espainiarren "Sud Express" izan dugu lehiaketa ofizialeko azken filma, bihar saila itxiko duen "The World's Fastest Indian" lehiatik kanpo aurkezten baita. Orain arte esandakoak esanda eta ikusitakoak ikusita, fede handirik gabe sartu gara aretora baina, hara ustekabea, pelikula eder eta hunkigarri bat gozatu ahal izan dugu.

Lisboa eta Paris lotzen dituen trena da Sud Express. Trenaren ibilbide horrek lotutako hainbat hiri, pertsonaia eta istorio dira, halaber, filmean erakusten zaizkigunak: gazte angolar bat, Lisboan erloju saltzen bizimodua atera ezin eta Futuroscope-n zelan doakion probatu nahi duena; Portugalgo herrixka batean elkarrekin baina elkar ikusi ezinda bizi diren bi anaia; Salamancan, etxalde zabal bateko jabearen eta kapatazaren arteko istorio bat, batetik, eta bi gazteren artekoa, bestetik; Mirandan fruta-biltegi batean lan egiten duen marokoarra, Baionan daukan andregaiaren bila doana; Parisko taxista arrazista bat, emakume portugaldar batekin ezkondua...

Istorio arruntak dira guztiak ere, eguneroko bizitzatik hartuak diruditenak, eta naturaltasun hori azpimarratzera jo dute bi zuzendariek, aktoreen interpretazio doiekin, muntaketa soil eta plano luzeekin, musikaren ordez isiltasuna erabiliz... Bakardade handi bat sumatzen da istorioen atzetik, bizitzak esperantza handirik eskainiko ez balie bezala, baina ez dago tragediarik, bizia ez baita gelditzen, trena ere gelditzen ez den bezala.

Ez nituen ezagutzen De la Peña eta Velazquez; badirudi bi gazte direla, Salamancakoak, orain arte film laburretan ibili direnak. Gure Altuna-Esnal bikotearen antzera-edo. Txiste ezagun bat moldatuz esan genezake, "nola liteke bi salamancar peto-petok horrelako pelikula bat sortzea?". Izan ere, ez estetikan, ez istoriora hurbiltzeko moduan, ez pertsonaiak tratatzeko eran ez baitirudi espainola denik (Gual-Wallovits bikotearen "Smoking Room" hura eta hau, Espainian azken aldian eman dituen alerik azpimarragarrienak).

Sud Express hori igarotzen da Euskal Herritik ere, eta filmak erakusten ditu, laburki, Euskal Herriko zenbait bazter, eta baita euskara entzunarazi ere, beste hizkuntza askorekin batean: portugesa, arabiera, espainola, frantsesa... Xehetasun txiki bat besterik ez da hori, baina zuzendariek beste alor askotan ere erakutsi duten sentiberatasunaren adierazgarri. Ez dakit sarietan suerterik izango duen, baina nire esku balego ez litzateke, inola ere, esku-hutsik joango. Estu samar jarrita, Winterbottom-ena eta hau izan baitira goi mailako zinema ikusten ari ginela sentiarazi diguten bakarrenetakoak.

Simon Staho zuzendari daniarraren "Bang Bang Orangutang" ikusi dugu lehiaketako azken egun honetan, bere onetik ateratako gizon baten noraez eta gainbehera kontatzen dituena.

Ake enpresa-zuzendari harro bat da, langileak kaleratzen espezialista, eta bat-batean bere bizitza osoa pikutara doa: autoarekin, nahi gabe, bere seme txikia hiltzen du, eta emazteak bota egingo du etxetik; geroxeago, berriz, bere multinazionalak Indiara darama produkzioa.

Familiarik eta lanik gabe, bizimodu berri bat hasi beharko du, hutsetik; baina ez da gauza benetako harreman sendoak lortzeko. Maitasun-beharra dauka, baina itsumendu berekoi batez bizi du maite behar hori, bai lehengo familia berreskuratzen saiatzen denean, bai erlazio berriak abiatzean.

Film ausarta egin du Staho gazteak, egundokoa izan gabe ere atseginez ikusten dena. Kontuan hartzeko moduko izena.

Apal antxean ari da amaitzen Donostiako Zinemaldiko sail ofiziala, eta azken egunak ustekaberik eman ezean erdipurdikoa izango da bataz besteko maila. Osteguna honetako bigarren filma Anne Fontaine frantziarraren "Entre ses mains" (Bere eskuen artean) izan da, maitasun-istorio konbentzional samar moduan hasi baina beldur ukitu batez jantzia.

Claire emakume gazte eta zintzo bat da, bizimodu arrunt samarra daramana, aseguruak saltzen batetik, senar eta alabarekin bestetik; halako batean Laurent ezagutuko du, albaitari berritsu xelebre bat, eta bien artean "zerbait" sortuko da. Aldi berean, inguruan (Lille-n, Frantzia Iparraldean) serial killer bat emakume gazteak hiltzen ari da, bisturi batekin.

Erakarpena eta beldurra sentitzen ditu Clairek Laurent-engana, eta ikuslea ere berdintsu dabil, tipo bitxi baina jatortzat jotzen duela aldika, susmagarri eta arriskutsutzat tarteka. Baina Clairek ezin lilurari ihes egin, txoriak sugearen aurrean bezala, Eros/Thanatos joko zaharrean erortzen dela; filma ez dago txarto berez, baina ez du gristasuna gainditzea lortzen.

Manuel Martin Cuenca zuzendari espainiarrak "Malas temporadas" (Bolada txarrak) aurkeztu du, gaur egungo Madrilen kokaturiko zenbait istoriorekin egindako joste-lana, beren bizimodua nola-hala daramaten pertsonaien bizitza-puskak erakusten dizkiguna.

Anak CEAR-en lan egiten du, errefuxiatuekin; buru-belarri saiatzen da immigratuei laguntzen, nahiz askotan emaitzak eta ordainak kaxkarrak izan, baina nahiko utzia du bere bizitza pertsonala; bere semea, 14 urteko Gonzalo, gelan itxi da eta ez du handik atera nahi; bada kartzelan egondako tipo bat ere, Mikel, handik irten eta konpondu gabeko kontu bat daukana; eta Carlos, Kuban pilotua izandakoa eta gaur egun uhartearekiko kontrabandoan dabilena; eta Laura, emakume gazte, aberats, elbarri eta ozpindua...

Zenbat pertsona, hainbat historia, mikatz samarrak oro har, elkarrekin gurutzatuz doazenak, Robert Altman-ek Carver-en ipuin batzuekin egin zuen bezala. Egungo gizartearen erretratua egiteaz gainera, baina, beste zer edo zer espero du ikusleak, eta ez dago halakorik. Film txukun bat da, zintzoa eta balekoa, baina kostunbrismo urbanotik harago iristea lortzen ez duena.