Ingelesen hilerria

Uztailean Eibartarrak zerrendara bidali nuen mezu hau du gaurko honek oinarri.  

Igual teknologoa delako, eta apurtxo bat tratua izan dudalako harekin, niri Josu Jon Imaz gustatu egiten zait. Peloteo itxura izan dezake aitorpen honek, ze gauza ezaguna izan daiteke askorentzat, harentzako lanak egin izan dituela ni nabilen enpresak (CodeSyntax-ek egin du azpiegitura EAJren webgune elektoral bitan: ibarretxe.com eta eginbehardugu.com), baina tira, nik politikari zintzo baten itxura hartzen diot... Eta ez naiz jeltzalea (akaso Ibarretxezalea). Esango nuke halaber Imaz baino independentistagoa naizela... Eibartarrak zerrendara bidalitako beste mezu batean nire independentismo heterodoxo baina erradikala definitzen ere saiatu nintzen duela ez asko.

Irudi problema bat ere bazuen edo badu Imazek, ze ikusi behar da gero, abertzale euskaltzale jendearen artean zelako fama txarra duen gizon horrek. Neure ezagun gutxik sinesten du nik estimua diodanik. Madrilen bota izan dizkioten loreek ere izango dute zerikusia.
 
Espero dut politikatik kanpo dabilela ere, Imazen jendea agurtzeko erabiltzen duen modu bitxi, zuzen eta adeitsua berriz sentituko dudala.

Edo purea jaten hasten zara, edo plater aurrean egiten ari zaren antzerki hau grabatu eta Youtube-n jarriko dut!<br />

Josetxo Anitua disko-jartzaile eibartarrari elkarrizketa Argian. Fermin Etxegoienena da elkarrizketa, eta intro laburrean dio: "Hamar urtez musika-jartzailea izan da euskarazko pop-rock kantuak entzunarazi dituen Euskal Herriko dantzaleku handi bakarrean." Dantzaleku hori, Bilboko Kafe Antzokia da. Gero, selekzio musikal bat eskatzen dio Ferminek Josetxori,  gauez ondoen funtzionatu duten kantu ederren zerrendatxoa. Eta Josetxoren zerrenda:

"White Stripes taldearen Seven Nation Army, Outkast-en 0h yeah, Atom Rhumba bilbotarren Gone, Kuraiaren Egunsentian, Xabier Montoiaren Izorra hadi, Txuma Murugarrenen Ganbaran gordetakoak, Scissor Sisters taldearen I don't feel like dancing, Lyricsson-en Bad Load (ragga estiloan), Sean Paul-en Temperature (dancehall), Rhianna-ren Umbrella (hip-hop)."

Bistan da Josetxo Anituak ez duela zerikusi handirik Donostian Haizearen Orraziaren 30. urteurrenaren inguruan antolatu dituzten gauzekin. Joan den ostegunean, kontzertua: Alex Ubago, Txetxo Bengoetxea (21 japonesas eta beste batzuk), Mikel Erentxun eta Amaia Montero (La Oreja de Van Gogh). Biharamunean argazkian ikusi nituen pertsonaje horrekin, Luis Chillida. Esango ziela, pentsatzen dut, "El aitá estaría orgulloso bla bla bla...". Qué coshquero. Berriz ere. El aitá negargarri horretaz, ondo idatzi zuen, blogista zen garaian, Julen Gabiriak.

Larunbatean modan jarri den Donostiako jatetxe batean egon nintzen. A Fuego Negro. Menuan aukera, "La selección berezi de nuestros sukaldaris". Gero ekartzen dizkizute gauzak, eta "Taquito de lumagorri aderazado con...". Oilaskoari pollo deitzea baino indioagoa eta coshqueroagoa da lumagorri esatea. Jau!

Niri iraingarri samarra iruditu zitzaidan. Eta jana, pintxo selekzio ustez estetiko bat, eskasa. Ez joan.

Aiherran, Nafarroa Beherean, bizi diren lagun batzuk dira Eñaut eta Patrizia. Hiru seme-alaba dituzte, baina beste bat adoptatuko dute laster, Darfurkoa. Gutuna zabaldu dute lagunen artean.

Darfurreko haur bat Otamendian

Gutun honen bidez, hartu dugun erabaki baten berri eman nahi dizuegu, eta zuen laguntza eskatu ere.

Aste batzuen buruan, Darfurreko haur umezurtz bat hartuko dugu gure familian : Otamendian 5etik 6 izatera pasako gara.

L'Arche de Zoe gobernuz kanpoko erakundeak Darfurretik 10 000 haur umezurtz ateratzea erabaki du, han ez baitute bizitzeko esperantzarik, azken urteetan bizi duten gerlarengatik. 1 000 haur Frantziako estatura ekarri nahi dituzte, 250 inguru lehen operazio honetan.

Horra zenbait datu, Nazio Batuen bilanetatik hartuak : azken lau urteetan 2 000 000 jende desplazatuak izan dira Darfurren (Sudan), 1 195 hiri edo herri osoki suntsituak, 200 000 pertsona bederen hil dira, eta orotara gatazka horrek 4 000 000 pertsonei eragiten die.

Ondorioz, Lapurdi eta Baxe Nafarroako 5 familia engaiatu gara Darfurreko haur umezurtz bat hartzera, 5 urte petikoa. Arche de Zoe erakundeak eginen duen operazio horren finantzatzeko, familia bakoitzak 1 400 euro ordaindu dugu. Baina azken berrien arabera, dirua eskas da.

Bestalde, haurrak etxean hartuko dituzten familiak kolektibo batean antolatu gara, hainbat arazori aurre egiteko : prozedura administratiboak, abokaten gastuak, osasun gastuak, eta abar. Kolektibo hori COFOD deitzen da (Collectif des Familles pour les Orphelins du Darfour), eta haurrak etorri bezain laster COFODek ditu gauza guziak kudeatuko, Arche de Zoe-ren betebeharra haurrak ekartzera mugatzen baita. COFODek dirua behar du bere beharrei aurre egiteko.

Ulertu duzuen bezala, zuei zuzentzen gara, gure erabakiaz informatzeaz gain, diru-laguntza eskatzeko. Diru-laguntza COFODen izenean egin behar da. Zuen jestuaren eskertzeko, karta postal batzuk inprimatu ditugu, eta berantago emanen dizkizuegu.

Milesker zuen arretarengatik. Milesker ere mezu hau zuen inguruan ahal bezain zabal hedatzeagatik.

Abuztuaren 24 Berrian irakurritako artikulu erakargarri baten ostean, biharamunean Gipuzkoako Pagoetako naturguneko parketxe berria ezagutzea erabaki genuen, Iturraran baserri berrituan (Aia), bisita gidatu bat iragartzen zela ikusita: erlategi batzuk eta inguruak ezagutzeko (lorategi botaniko polita ere bada han).

Azaldu ginen eta kontxo, gaztelaniaz bakarrik. Zenbait bisitarik protesta egin genuen, Berria-n irakurria baikenuen azalpenak emateko gidari parea izaten dela (batak talde batekin euskaraz, besteak gaztelaniaz). Baina informazio hori Parketxeak berak antolatutako bisitentzat omen zen, eta erlategien bisita espezifikoak Urola Kostako Mankomunitateak antolatzen ditu. Tamalez behin baino gehiagotan entzundako aitzakiak jarri zizkiguten.

• Taldean euskaraz ez dakien jendea dago. Bisitarien artean gaztelaniaz ez dakien hiru urteko haurrik ere bazen.
• Turistentzat egiten dira gauza hauek. Barne-turismorik egiteko eskubiderik ez dugu euskaldunok, eta, bestalde, turista titulua merezi duen turista bakarra espainola da, ingelesak ere ez dira sartuko kategoria horretan.
• Gidaria euskara ikasten ari da ahalegin handiarekin. Agindu zigun bai, bietan egiten saiatuko zela, baina gaztelera hutsez hasi zen beste barik, ez zuen euskaraz jarraitzeko gogorik azaldu, eta gainera nerbioso protesten aurrean: ez jarraitzea erabaki genuen, eta ez dakit nola jarraituko zuen kontuak, baina pertsona batek ez badu gidari izateko perfilik betetzen, ez du betetzen, horixe da kontua. Eta bere ikasketa prozesuaren nekeak eta problemak errespetatzekoak izango dira, baina euskaldunak bere herrian euskaraz egin diezaioten hartu behar dituenak ere ez dira nolanahikoak.
• Berria-koek ez dute deitu informazioa baieztatzeko; kazetariak, badakizue... Bale, baina Mankomunitatearen informazio propioan ere ez dago bisiten hizkuntza politikari buruzko ohar minimorik.

Urola-Kostako Mankomunitetarena dirudi ardura. Edo ardura falta. Gaztelania hutseko bisitak programatzea, onartezina iruditzen zait. Bisita gidatuen hizkuntzaz informatzeko beharra ere badagoela pentsatzen dut, eta beren webgune turistiko penagarrian ez dago horren zantzurik. Adibide hoberik bada ikasteko: Donostiako Tabacaleran bisitak bi hizkuntzetan daude antolatuta, eta ondo ematen da abisua, norberak aukeratzeko. Beste kontu bat da zentro horren irudi politika: bisitarioi ez digute argazkiak egiten uzten, egunkari monarkiko espainolistei (hedabideei oro har), bai ostera (honen aurrean intsumisioa aldarrikatzen dut!)

Urola-Kostara itzulita, zertarako dira Mankomunitate horretako bi udalerri UEMAko partaide? Getaria da herri horietako bat eta ibilbide eta itsas-zeharkaldiak antolatzen dituzte, besteak beste: hizkuntza politikarik gabe horiek ere. Alegia, edo denak euskaldunak loteria hutsez (eta orduan ere, segun zeinek atenditzen zaituen), edo gaztelaniaz, automatikoki. Herriko plazan Elkanori jarri dioten zutoin berrian ere ikusten da herri honetako hizkuntza politika koherentea: ELCANO deritzo itsasgizonari. Gora euskal grafia! Pena ematen dit emaztearen herriaz horrela idatzi beharra, baina bera ere mintzen da gauza hauekin. Hala ere, ezin gara ohitu txapuza hauetara, eta uste dut salatu behar ditugula.

Sanjuanetan ikusi nituen Antigua auzoko jaietan, Donostian. Ile-apaindegi harrigarria egiten dute kalean Sienta La Cabeza talde katalaneko bi apaintzaile eta disko-jartzaileak. Boluntario ausartenei ilea (edo larrua, burusoilen kasuan) modu harrigarrian apaintzen, kalean bertan, denen aurrean. Argazki sorta hau atera nuen hemen izan ziren azkeneko horretan. Benetan, jai batzuk animatzeko, paregabea iruditu zitzaidan.



Laster itzuliko dira berriro. Donostiako Loiola auzoan,18.00etatik 21.00etara uztailaren 30ean. Ikuskizun gomendagarria, eta lotsarik ez baduzu, burua dotoretzeko aukera paregabea.

Aspaldi ez nintzela nazioarteko kontzertu batera joan... Baina gustatu zitzaidan Björk islandiarrarena joan den ostiral gauean, giro, toki eta konpainia onean Bilbon. Esperimental samarra da kantatzen, baina soinua goratzen denean, trip-hop erritmo gogorrekin, orduan ondo geratzen da, eta martxa du. Niri gustatu zitzaidan. Hori bai, reactable izeneko trastoa ikusi genuen, eta gezurrezkoa iruditu zitzaigun: ez zuen soinurik egiten. Eta, bestetik, euskaldunok nerbioso jarzen hasi ginen, behin eta berriro Gracias gracias gracias entzuten... Azken kantuaren aurretik, eskerrik asko bota zuen euskaraz azkenean (atzean norbaitekin kontsultatu ondoren), eta horrek arindu zuen gure egonezina: kantua bera Declare Independence izatea keinutzat hartu genuen (ez dakit zuzen ala oker). Dena den, amaitu zuenean, berriro Gracias bota zuen. Puf. Hala ere, Islandia maite dugu oraindik.

Joan den astean, mezu pribatu sekretua bidali nion Joxe Aranzabali.

Joxe, sartu Facebook-en: http://www.facebook.com

Hau handia da, Unibertsitate munduan bereziki. Laster dator ona, eta ez badator, etor bedi behintzat Mondragon Unibertsitatera eta HUHEZIra.

Joan den astean, Where 2.0 konferentzia izan nintzen, 5 minutuko hitzaldi bat ematen, eta baita Wherecamp izeneko deskonferentzian. BarCamp erako ebento bat izan zen Wherecamp. Duela bi urte Kalifornian teknofilo eta Interneteko ekintzaileen artean asmatutako formatua: elkar gaitezen asteburu batean, gaupasa barne (zakuak eramaten dira lotarako), kanpamenduan bageunde bezala, gai teknologiko baten inguruko biltzarra egiteko. Unconference edo Deskonferentzia kontzeptua ere lotzen zen Barcamp hauekin: ez dago egitaraurik, ezta hizlari eta entzuleen arteko bereizketarik. Hau da, elkartzen da multzoa, elkarren aurrean aurkeztu, paper zuria jarri paretean hutsune batzuekin, eta benga, bete dezagun hori. Egoitza babesle batek jartzen du, eta jana, kamisetak, halakoxeak, 300 edo 400 dolar soltatzen dituzten babesle desberdinen artean betetzen dira (han ez da falta enpresarik Interneteko alorrean holakoak erraz babestuko dituenik).

Halako gauza bat izan zen Wherecamp, eta benetan gustukoa izan nuen. Tokia, Yahoo enpresaren egoitza. Tranbia hartuta iritsi ginen gure hoteletik, larunbat goizean, enpresa teknologikoen hiper-eraikinez inguratutako kale huts-hutsak igaroz. Lehen ekintza, denak jarri biribilean, nork bere burua aurkeztu, eta benga, osa dezagun programa. Lehen egunekoak hutsuneak bete ziren horrela, eta saio nagusiez gain (ordubetekoak, bakoitza gela batean), tximista-hitzaldiak ere izan ziren: denak gela handienean elkarturik, eta hiztun bakoitzak 5 minutuko tartearekin.

Aurkezpenak denetarikoak dira. Batzuek beren presentazio komertziala daramate, powerpointa serio egina, eta horixe ematen dute (Geotude proiektua ezagutu genuen horrela). Beste batzuek, Yahooko jendeak adibidez, han garatzen ari diren ideiak azaldu zizkiguten (FireEagle, ZoneTags). Beste batzuek, aurkezpenik gabe, denon arteko eztabaida irekia proposatzen zuten: nola egin dezakegu janari ekoizle lokal eta tradizionalek gure merkatu eta saskietara irismen zuzenagoa izateko. Beste batzuk, ekintza informatiko zuzenera dedikatu ziren: OpenStreetMap-erako marraztu hango mapa; Googleren StreetView aplikazioari tripak atera. Eta demostrazio bitxiak egitera dedikatze dira beste batzuk: mapa fisiko bat eraiki, 3. munduko zenbait komunitatetan baliagarria dela erakusteko, LIDAR laser arakatzaile bat martxan, irratiafizionatuen sarera konexioa GPSko datuak banatuz...

Hitzaldiak malguak dira, eskua altxatzen dugu, parte hartu, arbelean gauzak idatzi, hizlariaren ordenagailua hartu eta beste gauza bat erakusten duzu... Tagzaniaren lehiakide Platial-eko Jason Wilsonek mapa sozialetako desanbiguazio arazoez eman zuen hitzaldia, eta nik neuk, geure ordenagailua proiektorera konektatuz, lagundu nion hark aipatzen zituen adibideak sarean bilatuz eta pareta horrekin ilustratuz. Halako batean, Yahooko ingeniari batek esan zuen, guk halako zera dugu... Hurbildu zen geure ordenagailura, eta Firefox euskarazkoan erakutsi zuen Tagmaps, bere proiektu propioa Yahooren barruan.

Iluntzean, babesle batek afaria eta musika jarri zigun, eta gehienok etxera edo hotelera erretiratu ginen arren, beste batzuk han geratu ziren zakuekin lotan.

Bigarren egunerako, neu ere animatu nintzen tximista bezain azkar egiten, eta errepasotxo bat egin nuen aurkezpen barregarri batean, Wherecamp horretan ikusitako aplikazioak erakutsiz, aplikazio horietan toki huraxe bera nola ikusten zen komentatuz: mapa historiko sorta bat, une jakin batean, toki huraxe bera nola agertarazten zuten ikusteko. Hemen nago hizlari, eta hemen, Flickr-eko sorta honetan aurkezpena bera (funtsean pantallazo sorta bat izan zen, ingelesez ere azaldu dut apur bat). Ez nuen Tagzaniaren irudi zuzenik atera, baina nire mashup edo nahasketa propio hau erakutsi nuen mapa historiko horien artean.



Zera ikusten da hor: Tagzaniara joan nintzela Yahoo Campusaren kokapenera, Hemen fitxaren aukeretan, bertan nintzela adierazi nuen, eta aldi berean mezu bat zuzendu Twitterrera, eta mezu horretan kode puska bat doa,  L: delako hori, zeinak ahalbidetu zuen mezu hau Twittervision-en agertzea. 3-in-1.

Oso kontzeptu amerikanoa da, nire iritziz, kanpamendu-deskonferentzia. Talde-terapiaren ukitu hori du... denak korroan, eta bat erdira irten, nik honetaz nahi nuke, eta ingurukoek, benga, bale, nik entzungo dizut ze interesgarria da. Euskaldunen artean funtzionatuko luke? Inoiz inor saiatzen den arte, ez dugu jakingo.

atzo erantzukizun dexenteko hitzaldia izan nuen, 200 bat lagunen aurrean, ingelesez 5 minutuko hitzaldia eman nuen Tagzaniari buruz. Silicon Valleyn, Where 2.0 konferentziaren barruan. Formatua zorrotza zen, oso. 20 irudi powerpoint batean, eta automatikoki 15 segunduero doaz: ez dago kontrolik, etenik, okerrentzako aukerarik. 5 minutuan amaitu da kontua.

Ondo irten zen, 17 hizlariren artean, barre egin zuten, eta jende interesgarria ezagutzeko aukera eman dit.



Eskerrak eman behar dizkiot Wendyri, Donostiako blogista kaliforniar jatorrena. Ingeles irakaslea da, eta etxetik gertu bizi da, eta hortaz, nire aurkezpena prestatzeko eskatu nionean oso ondo egin zuen bere lan profesionala, goiz bat neurekin bulegoan, eta biribiltzeko, lagun batzuk ekarri gure etxera, eta gure egongelan bertan, pase bat azken txisteak fintzeko. Goiko argazkia horkoa da. Beste hauetan, hizketan ari nintzen bitartean atzo San Jose hiriko hotel bateko aretoan... Ez dakit bideoan grabatu zuten, baina etxeko entseguetako bat filmatu genuen, igoal igoko dut. Aurkezpena berba barik zaila da ulertzen, baina hemen duzue, dena den.


Bestalde, aukera berriak iragarri ditugu Tagzanian. Komentarioak utzi daitezke lekuetan, edo HEMEN NAGO esan, aukera berri batekin.

Gaur eta bihar biltzar horretan jarraitzen dut, inguruotan. Ostegunean Googleren Garatzaileen egunean egongo naiz hemen inguruan, eta asteburuan Wherecamp ekimenean izango naiz, Yahooren egoitzan, Santa Claran. Lagun batekin nago, Gari Araolaza, eta espero dugu Tagzaniako lan eta aukeretarako ona izango dela hona etorri izana.