La amatxu y el aitá
Batzuetan iruditzen zait euskaldunok, euskaldun zintzook, lau guraso ditugula, eta itolarria jasanezina da. Izan ere, gure ohiko bi gurasoez aparte, azken bi gurasoak konturatu gabe sartu dira gure bizitzan, ezarian-ezarian eta isil-isilka.
Denon ama paraleloa, zelan ez, la amatxu da, la amatxu de Begoña. Pijada hori entzuten dudan bakoitzean, gogoa sartzen zait txiza parraztadaka botatzeko Begoñako basilikako atean. "La amatxu de Begoña" hitzak ezin ditut jasan, nazkatu egiten nau derrigorrez Begoñako egur-pusketa horren seme sentitu beharrak, egur-pusketa hori hainbeste maite beharrak. Goragalea ematen didate hitz horiek harro-harro esaten dituzten bilbainoek, bilbotar petoak izateko zer gehiago egin dezaketen ez dakiten horiek, bilbotarrek nahi duten lekuan jaiotzen direla esango dizuten horiek.
Denon aita paraleloa, berriz, el aitá da, Euskal Herriko "el aitá" bakarra, denon "el aitá": entzuten dudan bakoitzean Luis Chillida hitz horiek esaten, gogoa ematen dit "el aitá"-ren eskultura bat grafitiz pintatzeko, hori ere artea izango baita, noski (mendi bat barrutik hustea bezain beste).
Gauza jakina den moduan biktimei izen-abizenak jartzean biktima horiek geure egiten ditugula, hurbileko bihurtzen ditugula eta identifikazioa askoz ere handiagoa dela, Euskal Herriko ama eta aita paraleloek ere izenak dituzte jada, eta apurka-apurka gure bizitzan ari dira sartzen, poroetatik edo batek daki nondik, egur-pusketa bat eta eskultore bat, "la amatxu" eta "el aitá". Kontuz ibili, egunen batean benetako gurasoekin nahastuko ditugu bestela.
Lasai Julen, oso ondo adierazi dezu esan nahi zenuena...baina nahi gabe zenbaitzuon gogoetak beste bide batetik joan dira.
Baina don't worry, garbi geratu dala amatxu eta el aitá-rekin esan gura izan dozuna. Geuk aldrebestu dou...baina aizu! Iritzi pilaketa ederra lortu dozu dana dala!