Bidean . . .

(Uztailak 30) 

Hamasei ordu eskaxetan Eibarren egotetik Bangkokera bidaiatu berri dut. Beti harritu izan naute bidaiek. Goizean leku batean gaude, eta arratsaldean handik hamar mila kilometrora. Patata tortila goizean, pad thai-a arratsaldean.

Atzo aitarekin Loiura joan eta Frankfurt-erako hegaldia hartu nuen. Alemanian bi ordu eskax egin eta hamar orduko hegaldia Bangkoka. Ia hegaldi osoa lo pasa dut. Gaixoa leihatila ondoan zegoen frantsesa. Komunera joan nahi zuen bakoitzean nire gainetik (literalki) pasa behar zen.

Tailandian sartzeko ilara luze bat itxaron beharra dago, bisatua (gutxienez doakoa da). Maleta jaso eta taxi bila joan naiz. Bangkokeko aireportua hiria bezalakoa da, modernoa baina kaosean murgildua. Jende mordoa zuri gauzak esaten, taxia dela, hotela, ... 

Bangkok-en Eñaut klasekidea eta Miren nituen zain. Beraiei esker errazagoa izan da nire lurrartzea. Eskerrik asko! Kuriosoa da lagun bati "hi, uztailak 30ean Bangkokeko hotel horren igerilekuan elkar ikusiko diagu, ados?" esatea.

Lehen noodle platerkada afaldu, zerbeza pare bat eta hotelean gabeko hamarretarako. Jetlag-ak ez du barkatzen eta sekulako logurea daukat.

Bihar egun inportantea izango da, bizikleta erosi eta Vientianera joateko tren-txartela lortu behar.

Gabon eta biba gu!

Bihar neskalagunari laster arte esango diot, Badoa bidaian. Ni etzi. Lehen aldia izango da urteetan horrenbeste denboran bata bestearengandik horren urrun egongo garena. Familia eta lagunei ere bihar eta etzi artean botako diet "gero arte" bat.

Ostiralean hegazkina hartu eta Bangkok alderantz. Badator aspaldian itxarondako momentua. Ilusioz eta beldurrez nauka esperoan. Gogoa daukat, baina urduri jartzen nau ezezagunak. Eskerrak Eñaut adiskidea zain izango dudala Bangkok-en. Lagun, familia eta bikotekideak erraza egiten didate guztia. Biba zuek, biba gu; benetan alboan eroango zaituztedala.

Lagunek galdetzen didate ez ote naizen beldur Asian bizikletan ibiltzera joateagatik. Ezetz esaten diet. Beldur berdina (edo handiagoa) pasatzen dudala Euskal Herrian, errepidean zein mendian. 

Atzoko Tourreko istripuak nire bi beldur handienak batu zituen: autoak eta alanbradak. Beheko bideoan ikus daitekeen moduan, istripua eragin zuen autoa ez zihoan oso azkar (50-60 km ingurura?), baina Flecha eta Hoogerland ederki kolpatu zituen.

Eibartik Debara joatean, adibidez, autoak askoz abiada handiagoan ibiltzen dira. Begira berriz bideoari, eta pentsa zer egin zenezakeen txirrindulari bat harrapatuko bazenu 90 km/h abiaduran joanda.

Badakit txirrindulari asko talde handiegitan joaten direla, zabal-zabal, eta ez dela legezkoa. Bai, baina askoz gehiago gara bakarka goazenak. Ez jarri aitzakiarik txirrindulariekin sartzeko. Guk ez daramagu babesik, kaskoa soilik. Gure karrozeria aluminioa baino dezente ahulagoa da. Kolpe soil batek hil egin gaitzake, hil.

Bestalde, Hoogerland gaixoak alanbrada gainean erortzeko zoritxarra izan zuen. Zenbat aldiz begiratu ote ditudan alanbradak mesfidati. Orain badakit, bertara eroriz gero nire gorputza horrela gera daitekeela.

Asian ibili arte ezin jakin, baina oraingoz sentsazio horiek ditut. Euskal Herrian bizikletan ibiltzean kontrolatu ezin ditudan faktore batzuk arriskuan jartzen dute nire bizia.

Jende asko larrituta dabil Interneten doan ematen dugun informazioagatik. Bakar batzuen esku informazio pertsonal asko dagoelako, eta berau aprobetxa dezaketelako edozertarako: eskaintzen dizkiguten produktuak hobetzeko, eskaintza komertzialak egin, datuak saldu, gobernuei eman, ...

Google+ berriaren iragarpenarekin ere kezka eta mezu ironikoak irakurri ditut. Orain informazio gehiago emango diogula Google-i.

Ulertzen ditut kezkak. Informazio pertsonal baliotsu larregi ematen diogu enpresa bakar batzuei. Baina sarean zer informazio partekatzen dugun, eta zer ez, gure esku dago. Nik erabakitzen dut Facebook-en, Twitterren edota Google+en zer esan eta zer ez. Nire esku dago Gmail edo Facebook-eko kontua ixtea, adibidez.

Ni neu gehiago larritzen naiz gure herriko kotila eta kuxkuxeroek niri buruz dakitenarekin. Akaso gertukoagoa dudalako, eta nire egunerokoan eragin zuzenagoa duelako. Senideei, koadrilakoei edota lankideei kontatzen dizkiegun gauza asko bolo-bolo ibil daitezke herrian zehar. Oporretan nora noan, etxetik joan naizela, senide honekin ez dudala hartu-emanik, lanetik bota nautela, zorrak besterik ez ditudala eta abar.

Eta informazio hori enpresetara (banketxeak, adibidez), erakunde publiko edota poliziara iristen da, erraz-erraz. Eta gure egunerokoan eragin zuzenagoa izan dezake horrek, nire ustez, Kalifornian dagoen enpresa batek eragin dezakeena baino gehiago.

Google edota Facebook-ek bezainbeste informazio daukate niri buruz herriko kuxkuxeroek.

Aspaldi erosi nuen Bangkok-a eramango nauen hegaldiaren txartela, baina erabakitzeke neukan ibilbidea. Azkenean Kanbodia eta Laos-en ibiliko naiz bizikletaz. Gutxi gora-behera, ondorengo plana jarraituko dut:

Thailandia eta Kanbodia arteko muga pasa eta erdirik-erdi zeharkatuko dut herrialdea, Mekong ibaiarekin topo egin arte. Gero Mekong-en gora joko dut Laosen iparralderantz. Bi mila kilometro pasatxo. Nondik nora ibiliko naizen badakit, gutxi gora-behera, pixkanaka egingo dut bidea.

Bi herrialde hauetan egona naiz jada, eta horrek lasaitasun puntu bat ematen dit. Hasieran Vietnam-a joatekoan nengoen, baina ez dit tira larregi egin, ez dakit zergatik, beste batean izan beharko da!

Tira, banabil ba gauzak pittin bat zehaztu eta argitzen.

Demagun mendian gora noala, eta baserri batean solte dabilen San Bernardo bat zaunkaka hasten zaidala. Ni begira geratzen naiz, pixka bat beldurtuta, alboan duen ugazabak txakurra oratu zain. Demagun ugazabak Hartz izenez deitzen duela txakurra. Eta demagun, halako batean, "lasai, ez du ezer egiten" esaten didala; ugazabak, ez txakurrak. 

Laburbilduz: mendian gora, zaunkaka ari zait solte dagoen Hartz izeneko txakur handi-handia, ni pixka bat beldurtuta, eta jabeak dio ez didala ezer egingo. 

Doazela popatik hartzera halakoetan "lasai, ez du ezer egiten" dioten txakur-jabeak.

Gure herrian egiten diren obrek ez daukate iraupen berdina euskaldunentzat edo erdaldunentzat.

Argazki hau maiatzaren bukaeran atera nuen gure pegoran:

Gaur beste hau atera dut, pegoran baita ere:

Pertsona elebidun bezala... zenbat irauten dute obrek? Ze batzutan nahiago dut euskalduna izan, eta bestetan erdalduna.

Ah, eta euskararen zuzentasunari... hobe ez begiratzea.

Kindle irakurgailua dugunontzat gehigarri interesgarria da Send to Kindle. Chrome-rentzat eginiko plugina da (Firefox-en bookmarklet moduan erabil daiteke).

Webgune batean nabigatzen ari garenean, egin klik botoian eta epostaz bidaliko dizu artikulua zure Kindle irakurgailura. Egokia da artikulu luzeak (edota momentuak irakurri ezin ditugunak) gure Kindle-ean eroso-eroso irakurtzeko.

Instalatzeko

1. Sartu Send to Kindle webgunera eta jaitsi gehigarria.
2. Pluginaren konfigurazio orria irekiko zaizu zure Chrome nabigatzailean. Zure Kindle eposta gehitzean aukeratu @free.kindle.com helbidea (hauxe da eta doako helbidea; @kindle.com helbidera bidalketak kobratu egingo dizkizu bestela Amazonek).


3. Sartu zure Amazon kontuan eta baimendu Send to Kindle zure epostara idazteko (gehitu kindle@klip.me helbidea baimendutako bidaltzaileen artean).
4. Zure nabigatzailean botoi laranja bat ikusiko duzu orain nabigazioko tresna-barraren eskuman. Demagun Xabier Mendigurenen Sakonetaren lehen kapituluan zaudela; egin klik botoi laranjan. Lehenengo testu betsioan ikusiko duzu artikulua. Egin klik "Send" botoian.



5. Artikulua zure Kindle-era iritsiko zaizu, Wifi-ra konektatzen duzunean. Hona Xabierren artikuluaren adibidea:

Gure amak ez zuen bart lorik egin. Badaki erosi ditudala jada hegazkin txartelak. Urduri dago. "Nahiago nuke iraila balitz", esan dit. Aita ere urduri egongo da, seguru; baina ama, ama da.

Paco Nadalek aspaldi aipatu zuen bere blogean lehengo motxileroak erdi-desagertuta daudela. Gaur egun, motxilarekin batetik bestera dabiltzan gehienak tankerako asmoekin dabiltza, tankerako lekuetan gainera. Utikan lehengo abentura, gora parranda eta sexua (ordaindu gabe, ahal bada).

Sarri pentsatzen dugu Laos edo Kanbodian mundu garatu-gabe eta basatia topatuko dugula. Baina ez, Vang Vieng (Laos) edo Siam Reap (Kanbodia) turismoarentzako prestatuak daude, eta, batez ere, guztiz egokituak. Conil edota Salouren tankerakoak dira, kale traketsago eta abandonatuekin.

Mendebaldeko estiloko taberna mordoa; chill out edo techno musika topera; jatetxeetan hanburgesa, pizza edo pancake-ak; giriak telebistetan Premier League, Friends edo Simpson-ak ikusten eta abar.

Asia hego-ekialdean aurki daitezkeen gune turistiko hauek denek Banana pancake trail deritzona osatzen dute (hemen Banana pancake trail-aren mapa). Herrialde osoak ez dira horrelakoak; ezta hiri eta gune zehatz horiek ere. Inguru haietan ezagutzen ditudan lekuetan nahi izanez gero Banana pancake trail giroa aurki dezakezu, edota paso egin.

Hori bai, oso deigarria egiten da Angkor miresgarritik bueltan Siem Reap-en sartzea; edota egun osoa arroztietan zehar pasiatu ostean tubbing-aren ondorioz pasa-pasa egindakoak ikustea Vang Vieng-en. Banana pancake trail-a osatzen duten lekuetan ugaldu egiten dira girientzako eskaintzak.

Pertsonalki, ez zait gaizki iruditzen oporrak horrela pasatzea. Baina ni neu, ez noa munduaren ipurdiraino parrandara. Horretarako, nahiago Euskal Herriko udako jaietan ibiltzea.

Jarraituko du.

Lehen aipatu dudan tubbing-a zer den?

Paraje eder batean, hartu kamioi baten neumatikoa eta hasi ibaian behera jaisten. Ertzak girientzako tabernaz beteta daude. Dibertigarria da. Kilometroak bezala, baina ibaian behera.