Harrikadak

En castellano

Irrati kontuak gaur ere. Aspaldiko partez Herri Irratia piztu nuen atzo eguerdian, bazkaltzeko asmoz etxeratu nintzenean. Aurkezlea Alberto Gorritiberea zela esango nuke. Halako batean, José Manuel Naredo izeneko irakasle batek Donostian aste honetan, Zuzenbide Fakultatean oker ez banago, emango duen hitzaldia aipatu zuen kazetariak.

Jakina den gauza bat ere gehitu: Europan eraikuntza-lanak asko handitu direla azken urte hauetan, baina besteetan baino dezente gehiago Espainian (Frantzia, Alemania eta Ingalaterran baino porlan gehiago mugitzen da).

Parentesia ireki. Etxegintza esatea positiboa da, berdin eraikuntza-lanak: porlana mugitzea ez da izango egokiago gaur egun egiten diren sarraskiak kontutan hartuz? Itxi parentesia.

Porlan kopuruak aipatu zituen Naredok (izugarriak). Eta eredu hau gainbehera datorrela (ea egia den). Kezka: zer egingo dugu hainbat tokitan eginiko urbanizazio fantasma horiekin?

Gustatu zitzaidan esaldi hau: "Hay que hacer ciudad, no urbanizaciones". Eta ideia bera azpimarratu zuen solaskideak. "Hiria, herria, egin behar dugu, urbanizaziorik ez".

Ez nuen irakasle honen berririk eta interneten begiratzen egon naiz hau idazteko. Aurkitu ditut zenbait lotura interesgarri:

Mercado del suelo y plusvalías. Artikulua.

Ideas y propuestas para una nueva política del agua en España. Liburua.

Por una oposición que se oponga. Liburua. Trantsizio garaia ikuspuntu kritikotik. Hona hemen pasarte bat.

Valentzian emandako hitzaldi baten aipamena

Espainiako Ekonomi eta Ingurugiro Sari Nazionala lortu omen zuen 2000 urtean.

Orain bakarrik falta zait jakitea noiz den hitzaldia eta, ahal bada, bertara joatea. Ez dut behar den bezala begiratu interneten. Hori izango da kontua...

Urriaren 28ko eguneratzea: gaztelerazko pedradan kopiatu dut gaurko Diario Vascon Josean Blanco kazetariak eginiko elkarrizketa interesgarria.

Gauean irratia entzutea gustatzen zait. Urtetan entzun ditut Espainiako kirol irratietako pope aho beroen saioak (José María García edo José Ramón de la Morena), baina jada ez nago prest. Beste bolada batez Radio Euskadiko gaueko solasaldia eta kirol saioa entzun izan dut, baina kirolaren eta prozesuaren gurpiletik atera nahi dut ordu horietan.

Gazte nintzeneko ohiturara bueltatu naiz: orduan, Herri Irratiko Forkiren musika tartea entzuten nuen, "Azken furgoia", baita Euskadi Irratian aritzen zen Jon Sanzen "Paretari begira" irratsaioa ere. Orain deskubritu dut Déjà vu, Susana Mujikak gaueko 23:15etatik aurrera Euskadi Irratian egunero gidatzen duen ordu eta hiru laurdeneko irratsaioa. Joxe Aranzabali esker izan nuen haren berri eta halako batean sintonizatu egin nuen. Geroztik, behin baino gehiagotan entzun dut.

Orokorrean, irratsaioaren tonua egokia iruditzen zait. Gustuko ditut Lander Garroren interbentzioak (Ikea-ara joateagatik lotsatuta: masa sentitzeagatik) edo Estitxu Fernandezenak (nahiz ez izan Traperoa bezain zalea). Barkatuko didate gainerako solaskideek, baina oraindik ez ditut ikasi denen izen-abizenak.

Déjà vuk badu ere "Blogesfera" izeneko tartea eta bertan euskal blogosferatik hartutako pasarteren bat irakurtzeko ohitura dute.

Triste nago, berriz, ordu erdi kendu diotelako "Musikaren eraginpean" saioari, Asier Leoz kazetari finak aurkezten duena. Lehen gaueko 21:05etatik 22:00etara zena, ordu erdikoa da denboraldi honetan, astelehenetik ostegunera. Iaztik jarraitu dut kazetari honen programa eta lana ondo baino hobeto egiten duela iruditu zait. Lastima, beraz, aldaketa hori. Dena dela, ostiraletan, pare bat orduko saioa egiten duela esan didate.

Irakaspena: gutiziak prestatuz gero, euskaldunak ere gai gara delicatessenak dastatzeko, beraiekin gozatzeko.

Post scriptum: norbait animatzen da hemen kontatzera profesional hauek irrati publikoan dituzten lan baldintzak? Asier autonomoa dela esango nuke. Susana ez dakit. Eta besteen egoera nolakoa da?

Post scriptum plus: Dani Arizalaz idatz nezakeen ere, baina ederto bete du alde hori Hamaika ikus-entzuteko jaioak blogak.

En castellano

Azken boladan tokiko eszenari dagozkion zenbait berri pozgarri jasotzen ari naiz. Horietako bi aipatuko ditut hemen: bata, "Arto Artian" ekimena da eta bestea, "support your local scene".

Arto Artian

Arto artian ekimenak diskoak argitaratzeko asmoa du eta osatu du dagoeneko lehen katalogoa.

Egitasmoaren aurkezpena zorrotza da, zorrotzegia nire gusturako: "90 hamarkada Eskual Herritan, kontu zarrak berritzen kalea bizirik zen oraindik. Orwellen 1984ko amesgaiztoa urruti zenean, ordenagailuak, jende helduagoaren tresna -ez oraindik herriaren opio-, borrokak kalean zirauen eta ezinezkoa zen beste era batera izatea. ‘Dirurik ematen ez duen rockanrolla’ bere buruaren parodia izatera pasa zen; Kortatutik Negu Gorriakera; eta Donosti inguruko norbaitzuk verano azul leloa asmatua bazuten ere, urruti zen oraino Loreak Mendiaken hutsalkeria, urruti Kukumuxuren arrakasta komertziala. Garraxiak zentzua zuen artean. Zaratak jateko gordinegia zirudien, moldagaitza. RRVaren azkenetan, abestitako hitzak sozialak-politikoak ziren ezinbestean. Sinistea baino, izatea zen kontua, aukeren aurretik zen pragmatismoa. Guk ere izatea erabaki gendun".

"Musika txikiak eta eskulanak banatzeko katalogoa da. Ez dago musika estilo jakin batean oinarritua, bere helburu nagusia gure inguruotako zenbait artista interesgarriren eta pertsonalen soinu-lanak sustatu eta banatzea da. Hemen aurkezten ditugun lanak nagusiki auto-ekoizpenak eta diskoetxe txikiek argitaratutako grabaketak dira. Hain zuzen, izaera horiek dituzten mugak gainditu nahi ditugu, sei hilabetero argitaratu ditugun katalogo honekin".

Gutural, Gutariko Bat eta Akauzazte taldeen berrargiltapen bana aurkeztu dute CD euskarrian.

Support your local scene

Hots, Love of 74 lagun ipurterrearen ahalegin berria.

Nik proposatu nion Ruper Ordorikaren kantu batetik hartutako esaldia erabiltzea euskaraz, Zaindu maite duzun hori, baina berak beste bat aukeratu du: Gertuko kultura ikus ezazu.

Itzuliko dut Lok apunte horretan dioena: "Estadioetan eskaintzen diren kontzertuetara goaz, baina ez dakigu ezer gure herrikideen soinuetaz. Jende asko biltzen dituzten gauzak, kanpokoak, erosoak, handiak ditugu gustuko. Eta gertukoa ahaztu egiten zaigu".

"Inor ez da bere auzoko, plazako edo herriko kultur jardueretara hurbiltzen. Inork ez du egunkaria hartzen eta izen arrarodun talde batek taberna zulo batean eman behar duen kontzertura joateko ipurdia mugitzen".

"Inork ez ditu bi ordu ematen kultur etxe baten areto nagusian ezagutzen ez duen antzezlana ikusteko, baina ez dago problemarik egunero bi ordu telebistaren aurrean pasatzeko. Inor ez da sartzen erakusketa areto batean inguruko tipo batek bertan paratu dituen Ugandako argazkiak ikusteko".

"Inork ez du arriskurik hartzen eta ez da gai lurralde berekoa den artista baten eskultura areto batean ikusteko".

"Horregatik sortu dut Support your local scene. Parte hartu zure komunitatearen ekitaldietan, agertu, iritzia eman, haserretu hala nahi izanez gero. Baina kexatu ere kultura (lokalaren) hilzori egoeragatik, jendea joaten ez delako, espaziorik ez dagoelako eta gizartearen nagikeriagatik".

Egilea: Love of 74

"Gu hasiko gara ikusten dituzun irudi hauen eranskailuak egiten (ingelesez eta gazteleraz ere) eta kalean itsatsiko ditugu. Gauza bera egin nahi izanez gero, eskatu guri. Edo segi kultur ekitaldi batera. Agendan begiratuz gero, ziur topatuko duzula gustuko gauzaren bat".

Support your local scene

En castellano

Irutxuloko Hitzan urriaren 18an argitaratutakoa.

Realaren antzera, lo geratzea erabaki du gizarte honek. Biktimaren papera jokatzen ikasi dugu eta, primeran moldatzen garenez, bertan goxo gaude.

Biktima izateak badu berarekin beste ondorio bat: etengabe kexatzearena. "Dena da kaka zaharra". Ondo. Demagun hori horrela dela, kaka erraldoi baten gainean gaudela eserita. Kexatzeaz aparte, zer egiteko gauza gara? Esango dizuet: ezer gutxi! Berdin-berdin jarraituko dugu eguneroko hipotekak pagatzen, ez bakarrik bankuekin etxebizitza ordaintzeko sinatuta ditugunak.

Gainera, bertakoak vs. kanpokoak sua piztea erabaki dugu beste behin. Eta ez zait batere gustatzen. Izan ere, lagun batek dioen bezala Kovacevic bertakoa da, hemen egiten duelako lan eta hemen bizi delako (irakurri Gernikako Estatutua).

Nire eguneroko bizimoduan ohikoa den taberna batean kamarero falta dute, udan zerbitzu gutxiago eskaini behar izan dituzte gabezia horregatik. Aurreko batean zerbitzari batek zioen kanpoko langileak ez direla gu bezalakoak. Ez horixe!

Handik gutxira, beste taberna bateko ugazabak esan zidan kanpokoek hemengoek baino laguntza gehiago zituztela. Horiek arauaren salbuespen izango zirela ihardetsi nion. Hark ezetz, iturri onetik zekiela berak hori.

Langileak ere kezkatuta gaude: kanpokoek hemengoek baino soldata kaskarragoak onartzen dituzte eta hori denen kalterako da. Jopelas! Goazen denon lan baldintzak hobetzera. Prest gaude? Ez.

Mataróko lagun batekin egon nintzen berbetan aurreko batean. Kataluniako herri honek 116.000 biztanle inguru ditu. Zifra ofizialei erreparatuz gero, etorkinak (gaur egun etorkin kondizioa dutenak) populazioaren % 20 dira (laguna bizi den auzoan % 30). Gehienak magrebiarrak, portzierto.

Donostia. 2005eko datuak. Erroldan izena emandako etorkinen kopurua % 4,6koa da (% 1,1 da Europar Batasunekoa). Konparatu datu hauek goiko paragrafoan botatakoekin. Badago alderik, ezta?

Denok dugu barruan arrazista bat. Ezin duguna da gure oinarrizko sen hori puzten utzi. Arrazakeria albo batera utzita, arrazionalizatu ditzagun gure beldurrak. Eta, batez ere, etsaia zein den argi izan dezagun.

Post Scriptum: Boris Matijas kazetariak serie polita osatu du etorkinei eginiko elkarrizketekin.

Jackie; Eva; Childo; Eric; Silvia, Mohamed eta Willy; Jean Pierre; Moustafa; Khaoula; Su Quin; Sasha eta Jelena; Ghassan.

Urriaren 21ean gaurkotua: Mataroko nire lagunak, Mariak, bidali dit pdf lotura herri horretako datu ofizialen berri zuzena izateko. Berak dioenez, hark emandako daturen bat aldatzen da, baina aldaketak ez du nik esan nahi nuena desitxuratzen.

Propaganda. Prentsa-oharretik egokitutakoa.

2004aren hasieran Ernest Lluch Kultur Etxeak abian jarri zuen Erakusleihoa programa. Hilean behin, arratsaldeko 19:30etan, areto nagusian esperimentatzeko asmoz sortutako formatu txikiko ikuskizunak aurkezten ditugu. Emanaldiak dohainik izaten dira.

Denbora tarte honetan 19 ikuskizun programatu ditugu: Uztail Oparo Ostean (Harkaitz Cano, Igor Calzada eta Oianko Txoperena), Tüsüri, Tzesne, Esqalera poésika, Xabier Erkizia, Pako Aristi, Yolanda Castaño, Mugaldekoak (Edu Zelaieta, Beñardo Goietxe eta Raul Garcia), Itzalak (Iban Zaldua, Jabier Muguruza eta Roberto Yaben), Gaizka Sarasola, Zura, Antzerkiola Imaginarioa, Ahulkiak (Harkaitz Cano, Patxi Santamaria eta Itziar Lamuedra), Larrujolearen semena, Iglu (Joseba & Maddi Irazoki), Ez Ezetz & The Uk ezin, Bilbo Dub Jukebox (Paddy Rekalde), Emetik bertso-kabareta eta Arrotz Begi bertso-trama.

Denboraldi berriari hasiera emateko, urriaren 19an Erloju Lehorrak ikuskizunaren azken saioetako bat ikusteko aukera izango duzue. Bertan, Mikelazulo elkarteko kide diren Idoia Beratarbide (pintura), Antxon Gutierrez (musika) eta Oier Guillan (hitzak) egileek hartzen dute parte.

Poesiak, narrazioak, musikak eta pinturak bat egiten duten lan honen asmoa da, umorea baztertu gabe, pertsona orok bizitzan dituen erabaki behar eta inflexio puntuen inguruan gogoeta egitea. Egunerokotasunean gauzatzen diren utopia propioen aldeko borroka txikiak, amets handiak eta kontraesan gertuak aurkitu ditzake bertan ikusleak, zortzi pertsonaiaren istorioak eta zortzi poemetan barrena.

Azaroaren 16an, berriz, Julia Cristina musikariak "Viéndola venir" ikuskizuna estreinatuko du. Dulce Chacón, Flavia Company, Chantal Maillard, Cristina Peri Rossi eta Eli Tolaretxipi poeten lanak musikatu ditu, besteak beste. Emanaldiari jarri dion azpititulua "exaltaciones de la subjetividad" da.

Urtea amaitzeko abenduaren 14an Karmelo C. Iribarren poeta donostiarraren irakurraldia izango dugu.

Herenegun ikusi nuen Zabaldun elkarrizketa potoloa egin ziola Bartzelonako Euskal Etxeko norbaitek Toni Strubelli. Atzo kanpoan egon nintzen egun osoan, baina gaur goizean irakurri ondoren, Tonik dioenak merezi duela esan dezaket.

Hori bai, ez nago ados bere ikuspuntuarekin: haren iritziz, eta laburbilduz, euskaldunok kataluniarrek baino hobeto defendatzen ditugu erroak. Nik, berriz, hemengo zero akats herria ez dut ikusten eta hango intxaurrak, urrutikoak agian, gureak baino ugariagoak eta hobeak direla uste dut. Egia da bi errealitateak ondo baino hobeto ezagutzen dituela Tonik.

Elkarrizketa goitik bera jarri dut gazteleraz hemen. Gauza bat aipatzearren, ondorengo hau aipatuko dut. Blogariak galdetzen dio Correllenguari buruz, hango Korrika, eta hau erantzuten du Tonik:

"Eta arrakastatsua da gainera. Baina horri buruz ez du La Vanguardiak ezer esango. Euskal Herrian, Diario Vascok berak ere lehen orrialdean aterako du, errealitatetik at geratuko da bestela. Euskaldunek gaitasun ikaragarria duzuelako, militantziatik abiatuta, gizartea aldatzen duten gauzak sortzeko. Ikastolen sarea izan daiteke adibide on bat".

Diario Vasco aipatu duenez, duela urtebete Gipuzkoan konpetentzia egiten saiatzen ari den periodikoaren ohitura txar bat ekarri nahi dut hona gaur. Noticias de Gipuzkoak badu jende askok, nik tartean, irakurtzen duen koadrotxo bat 3. orrialdean, "¿Sabía que…?" izenekoa. Askotan, irakurri ondoren, pentsatu dut zer nolako txorakeriak jartzen dituzten. Gaurkoa, berriz, Diariok eta Correok ez lukete hobetuko:

"¿Sabía que… en un restaurante de la Parte Vieja donostiarra, Javier Clemente lanzó una apuesta a sus compañeros de mesa a que la Real bajaba a Segunda y nadie se atrevió a aceptarla?"

Niretzat horrelako txutxumutxu merkeak publikatzea kalte egiten dio, lehenik eta behin, hori argitaratzen duen komunikabideari; bigarrenik, ez du ezer aportatzen; hirugarrenik, Vocento taldearen giputxiak vs. bizkaitarrak tradizioa kaskarrenaren adibide onenetakoa da…

Eta hementxe geratuko naiz. Ez dut bide honetatik jarraitu nahi...

En castellano

-Gero eta jende gehiago dator kanpotik.

-Bai, horrela da, baina oraindik oso gutxi dira.

-Hemengoei ematen ez zaizkien laguntzak jasotzen dituzte beraiek.

-Ez dut uste horrela denik.

-Bai, gertutik ezagutzen dudan kasu bat kontatuko banizu...

-Noski, beti egongo dira salbuespenak.

-Hemengo jende askok ez du eskatzen laguntzarik.

-Lo daudelako.

-Lotsa dutelako.

-Berdin zait. Mundu globalizatuan bizi gara. Onerako eta txarrerako.

-Nik ez ditut gauzak horrela ikusten. Hemengoei esku bat bota behar zaie.

Nahikoa zela erabaki dut. Hemengoak vs. kanpokoak sailkapena ez dut nik ulertzen.

Hau da, lagun batek dio Kovacevic bertakoa dela, hemen bizi eta lanean ari delako.

Atzo, Mataróko lagun batek esan zidan 116.000 biztanleko herri horretan % 20etik gertu dela etorkin (datu ofizialak). Mariak dio bere auzoan % 30etik gora.

Badatoz, badatoz, tse-tse; badatoz, badatoz, tse-tse.

En castellano

Ostegun arratsaldean KMra hurbildu nintzen Periferiak izeneko topaketek aurtengoan zer eskaintzen zuten jakiteko. Dionisio Cañas poeta espainiarraren hitzak entzuteko aukera izan nuen. Tomelloson jaioa, Frantzian hezia eta Manhattan-La Manchan bizitutakoa (batez ere AEBetan, baina Espainian ere denbora asko pasatuz). Gaur egun, 60 urtetik gertu, La Manchan bizi da berriro. Han eta hemen, hemen eta han, bi mundutan bizitzea. Artistek New York-en sartzeko dituzten trabak aipatu zituen ere. Irailaren 11ren ondorioak. Telefonoa eta erantzungailuak. Horri buruz egin zuen jendaurrean hausnar.

Atzo, berriz, Donostikluba jaialdia nuen agendan. Elektronikaldia zenaren lekukoa hartu duen jaialdia. Okendora hurbildu nintzen musika elektronikoaren eremu zabalean etxeko harrobiak zer zuen eskaintzeko jakin nahian. Hantxe zegoen blogeatzen gure Processblack. Patxi Piperra publikoari eta ordenagailuari begira eseri zen, soinu frekuentziekin jolastuz, pantailak Eskorbuto taldearen irudiak erakusten zizkigun bitartean. Kul beasaindarra, berriz, gitarra eta soinu pregrabatuekin atera zen. Arratsaldeko ezustekorik ederrena Fairlight taldearen erritmo dantzagarriak eta bi partaideen jarrera. Bukaeran, Duo Tonoren dance kluba. Lastima publikoa donostiarra izatea!

Mokadutxo bat jan ondoren, Gazteszenara igo ginen. Bartzelonako 12Twelve laukotearen emanaldia eta Jack The rapper bizardunaren show-a ikustera. Gauak jarraipena zuen, baina nire gorputzak ezin zuen gehiago.

Bukatu dira udako jaialdi erraldoiak Donostian. Beste giro batean gaude jada murgilduta. Lastima jende gutxik mugitzen duela ipurdia Bainuetxean. Eta ez da, kasu honetan behintzat, dirua aitzaki.

Ez dugu apenas ahaleginik egiten proposamen berriak ikusteko.

Post Scriptum: ederto jorratzen du azken kontu hau Lo jaunak.

En castellano

Xabier Lasak igandetan Berria egunkarian duen tartea irakurtzeko ohitura dut, irratigintza munduko gaiei errepaso eginez idatzitako zutabea. Domekan aipatu zuen arrotza egiten zitzaiola Pedro G. Larraganek Radio Euskadin, gauez, egiten dituen titularren errepasoan el artikulua gehitzea Deia, Gara edo Berriari. Honela zioen:

"Ezin ohitu: Barkatuko digu Pedro G. Larraganek txaplatak izatea eta huskeria berarekin etortzea bigarrengoz. Euskaldun baten belarriak ezin baitira ohitu Deia, Gara eta Berria egunkariak gaztelaniazko el artikulua aurretik jarrita entzutera. Juaristi Gara-ko kazetari eta REko tertulianoak ere ohartarazi izan du, baina Larraganek bereari eusten dio, tick baten modura".

Astelehen gauean, Larraganen tartea entzun nuen Radio Euskadin. Pedrok adierazi zuen elipsia egiten zuela: "El (diario) Gara". Hala ere, hemendik aurrera saiatuko zela ohitura hori aldatzen.

Irrati horretan badago Mikel Arregi izeneko beste kazetari bat, goizetan errepideen egoerari buruzko informazioa ematen duena. Honek kontrako ohitura du: hau da, la artikulua kentzea Ertzaintza edo Policía Foralari buruz ari denean. Hots, "Ertzaintza informa" edo "Policía Foral informa" esaten du (atzo, ordea, "La Ertzaintza" esan zuen). Ez dakit zuek, baina nik la artikulua faltan botatzen dut kasu horretan.

Tarte horrekin ari garenez, badirudi garai bateko beste ohitura txarra desagertze bidean dagoela: tarte hori información útil (informazio erabilgarria) gisa aurkeztearena, informatiboaren gainerakoa ez-erabilgarria, inutila, izango balitz bezala.

Uste dut gero eta okerrago idazten eta hitz egiten dugula, pentsatzeko eta irakurtzeko gero eta denbora (edo gogo) gutxiago dugulako.

Post Scriptum: zenbat akats egin ditut goiko bost paragrafoetan? Hobe ez jakitea.

En castellano

Pasa den ostiralean lurperatu egin zuen Diario Vascok Dvorame. Ez modu duinean, ez. Malamaneran: "La oferta de los viernes de DV se potenciará desde la próxima semana con el nuevo suplemento SDV que heredará lo mejor del DVorame y otros contenidos de entretenimiento orientados de cara al fin de semana. Las páginas de la Guía del Viernes de hoy sirven de paréntesis en espera de SDV".

Duela hamar egun deitu zidaten Diario Vascotik. Elkarrizketa egin nahi zioten Elena Odriozolari Dvoramen argitaratzeko. Irudigilearen telefonoa eman ondoren, hor bukatu zen nire lana.

Ostiral goizean, aspaldiko partez, erosi egin nuen diarioa. Bezperan irakurri nuenez, hura izango zen azken Dvorame-a. Sorpresa hartu nuen Elenari eginiko elkarrizketa gehigarri horretatik kanpo ikusi nuenean. Alde batera begiratu, bestera begiratu, inon ez zegoen Dvorame-ren arrastorik. Norbaitek, azken egunetan, azken orduetan, erabakiko zuen ez zuela merezi azken gehigarri hori kaleratzeak. Eta kitto. Oharra jarri eta amaitutzat eman.

Pena ematen dit Iñaki Zaratarengatik. Gaztea nintzenean aski gustura irakurtzen bainuen gehigarria. Eta bera izan zen produktuaren sortzaile, Miguel Larrea zuzendari zen garaian.

Duela hamabi urte Miramar Jauregian eginiko jardunaldi batean egon nintzen, EHUren Udako Unibertsitatean. Gazte jendeari begira eginiko gehigarriei buruzko mahaingurua antolatu zuten arratsalde hartan. Zarata hantxe zegoen. Berak esan izan du beti, Dvorame zela Espainia Estatuko lehen gazte gehigarria, prentsa tradizionalari dagokionez.

Kontua da Dvorame malamaneran enterratu dutela eta lerro hauen bidez esan nahi nion Iñaki Zaratari egin diotenaz konturatu garela (irakurlearekiko errespetu falta ahaztu gabe).

Nire esker ona, Zaratiegi.