Berrikusi, berrirakurri

2019ko uztailaren 28an, duela ia bi urte, idatzi nuen lehen aldiz hemen pelikula honetaz: Oskar Alegriaren zumirikia.

Garai hartan eman baitzen ezagutzera Veneziako zinema jaialdiak Orizzonti sailean proiektatuko zuela filma.

Elkarrizketa ederra egin zion orduan Amagoia Gurrutxagak Berrian: «Arbolak imitatzea da gure erronka».

Zortzi hilabete pasa ziren 2020ko martxoaren 7an Iruñeko Ikuspegi jaialdian egin zen Zumiriki egunera arte. 150 bat lagun elkartu ginen Geltoki jatetxean eta handik manifestazio baketsua egin genuen Baluartera.

Hura izan zen Covid-aren eraginez ezarritako itxialdi estuaren aurreko nire azken ekitaldi jendetsua.

Orduan idatzita utzi nuen ondokoa:

«Horiek buruan iltzatuta geratu zaizkidan film honetako hainbat irudi. Baina askok egin zidaten ihes eta berriro ikusi nahiko nuke, zinema areto batean ahal dela; etxean bestela, Filmin edo antzeko plataforma batean filma ikusgai paratzen dutenean.»

«Sartu bainaiz jada gauzak behin baino gehiagotan ikusi edo irakurtzen den edade horretan eta Oskarrek filmatzea bitan bizitzea dela esan zuen Iruñeko aurkezpenean.»

«Gogoratzea recordar da gaztelaniaz eta latinez recordis bihotzetik berriro pasatzea da. Tira, hori lortu du Oskarrek: gure bihotzean geratzeko egina baitago pelikula hau.»

Hamasei hilabete ondoren ostiralean izan nuen, esan bezala, artefaktua bigarren aldiz ikusteko parada.

Apenas gogoratzen nuen ezer. Askotan gertatzen zait eta ernegatu egiten naiz horregatik. Baina ez du erremediorik.

Gozamena da berriro ikustea laurogeitaka urteko Pirinioetako artzainen azken gaua. Adibidez.

Hasieran esan zuen Oskarrek aitak zazpi bat aldiz ikusi duela filma jada eta orain esan diola ulertzen duela pelikula. Oskarrek dio, aldiz, ez duela oraindik ulertu, hogeitaka aldiz ikusi badu ere.

Tira, ulertzea da gutxienekoa. Berrirakurri eta berrikusten dugun bitartean gozatzea da gehien inporta zaidana.

Volver a ver, releer, este apunte en castellano.