Etiam

Tarjeta bat diseinatzeko eskatu zidan eta bertikal bat diseinatu diot. Badakit standarra tarjeta horizontala dela baina bertikala aukeratu dugu.

Bi proposamen egin nizkion bata horizontala eta bestea bertikala eta bi aukerak erakutsi nizkionean "hau!" esan zidan segiduan segiduan "maja, gainera mordo bat identifikatzen naiz tarjetiakin!". Ez al da arrazoi nahikoa bertikalaren alde egiteko?

Egia esan horrelakoa da Maialen, luzea eta indartsua eta kolore urdina bezain gardena eta gainera fisioterapeuta oso oso ona. Bartzelonan egin ditu ikasketak eta musikarien terapian espezializatu da. Inoiz horrelako baten beharra euki ezkero ez ahaztu hona bueltatu eta telefonoa begiratzea.

Oraingoan 16 lagun gutxienez bildu ginen Cadiuseko Koktelian. Izenak ezin ditut gogoratu baina aurretik interneten ezagutzen nituen zenbait izeni aurpegia ipintzeko parada izan nuen. Ana Malagon, Goio Telletxea, Jon Tribak, Virginia Arregi,... Aurrekoan ezagututako Christian eta Miguel Garcia ere han ziren eta Placidayeyek kale egin zaban. Faltan bota nituen bere galdera eta begi borobilak.

Adimediatik 3 lagun etorri ziren, Aristatik 4 izan zirela uste dut, Hispavistakoak, Facilnet-etekoak, gogoratzen ez ditudan beste enpresa batzuetakoak eta baita freelance moduan lan egiten dutenak ere. Oraingoan Zaloa ez zan etorri eta Gari eta biok jun ginan CodeSyntaxetik.

Gustora egon ginen oraingoan ere bakoitza bere arazoak, trukoak, lan egiteko moduak, eta ez dakit beste zenbat gauza kontatzen. Anak registro eta hosting kontuetan txolloetan txolloena omen den lomejordeinte.net-i buruz hitz egin zidan eta grazia egin zidan izenak. Eta abuztuan, lanean daudenak behintzat, berriz alkartzeko asmoa erakutsi zuten. Ni, seguruenik, oporretan egongo naiz, Andaluzia aldeko hondartzaren batian eguzki epeletan etzanda. Umh!

Kotxean gentozela Gari eta biok konklusio bi atera genituen. Lehenengoa, askoz errezagoa dela enpresa txiki batean lan egitea. Erabakiak hartzeko libertadea duten talde txikiek askoz hobeto funtzionatzen dutela. Eta taldeko partaide bakoitzak, eduki arduradunak, disenatzaileak, programatzaileak,... denek jakin behar dutela apur bat besteen lanari buruz. Diseinatzaileak programazioari buruz jakin behar du eta programatzaileak informazioaren arkitekturaz eta erabilgarritasunaz.

Eta bigarren konklusioa KISS izan zen. Keep it Simple (Stupid). Gure ofizinako pareta batean lau letra hauek dauzkagu enmarkatuta eta inoiz proiektu bat larregi korapilatzen hasten danian "kiss!, kiss!, kiss!" hasten da norbait diharka eta berriz atzera egiten dugu. Zenbat eta sinpleagoa orduan eta errezagoa da, bai erabiltzailearentzat eta baita wegilearentzat ere bai. Informazioa ez den guztia zarata da, Josuk esaten daban moduan.

Erreta somatu nituen onduan jarrita neuzkan zenbait lagun, erreta beraien enpresekin eta han dauzkaten lan egiteko moduekin. Trabak baino ez dituzte aurkitzen beraien egunerokotasunean eta lastima bat da. Pozik etorri nintzan Codesyntaxen lan egiteko daukadan pribilegioaz konsziente, baina ez dezala Enekok hau irakurri, ia lanera etortzeagatik kobratzen hasi bihar jatan eta nere ekonomia ez dago gastu extratarako!

Teknosexuak konbidatuta Meme musikal deitzen dan horietako batean partehartzera nixe. Bost abesti aukeratu behar ditut eta gero, beste bost blogista berdina egitera konbidatu.

Ez da erreza neretzat 5 aukeratzia eta hemendik bi egunetara seguru beste 5 aukeratuko nituzkeela baina hor gaur aukeratu ditudanak.

• Violenty happy. Bjork. Nere preferida dalako eta kantu hau seguramente sekula nere bizitzan gehien entzun dudan abestia izan arren, behin eta berriz entzuteaz sekula aspertzen ez naizelako.
  
• Cannoball. Breeders-ena. Talde honetan bajoak presentzia berezi bat du eta neri bajoa gustatzen jata. Dagoeneko badakit nere bajoarekin joten eta gainera Malapen pasatako ordu luze eta zoragarri haiek dakarzkit gogora.
  
• Ruper. Ruperren edozein abesti aukeratuko nuke ze bere estiloa da gustatzen zaidana. Baina Berandu gabiltza kantua aukeratuko dut. Eguneroko bizitza... Momentu on mordo bat dakarzkidalako gogora. Esaterako, Bilboko parrandetatik bueltan, Ruper ipini eta han etortzen ginan Txino eta biok diharka batian kantuan logureari batere aukerarik eman gabe. Gero Elgoibarrera kontzertua ematera etorri zan batean, eskatu egin genion publikotik eta akordatuko ez zenaren beldur zala aitortu zuen arren, kantatu egin zigun. Ze ilusio egin zidan!
  
• Bruce Sprinsteen. Musikarekiko zaletasuna aitarengatik jaso nabala uste dot. Baina musika gustoetan eta batez ere gaztea zarenean zure anai zaharragoek entzuten dutenak eragin handia izaten du. Anaia zaharrenaren gogokoena da Bruce. Eta berak eraman ninduen, 15 urte baino ez nituela, nere lehenengo makrokontzertua ikustera Madridera. Bruce Sprinnsten and the Street Bands. Gogoan dakat Clarence Clemons-ek atera zaban raso rosazko traje disdiratsu hura, bai horixe. Eta zelan esaten nion nik Ion anaiari: “guazen, guazen aurrerago”. Ordutik beste behin ikusi dut Bruce zuzenean eta benetan merezi duen espektakuloa da. Horrelako zuzenekoak gustatzen zaizkit neri, 2 ordu eman eman eta eman. Kantua? Zuzenean ez diot inoiz entzun baina Fire aukeratzen dot. Hain da sensuala! Ummmmh! Ni ere sutan jartzen nau kantu hau entzuteak.
  
• Eta bukatzeko Txuma. Txuma Murugarrenen eta Proposamena abestia. Gustoko eta ganorazko ezer topatzen topatzen ez naban garai baten atera zaban disko hau eta kantu honek hasera haseratik seduzitu ninduen. Ordutik bere disko guztiak erosi ditut. Gainera asko gustatzen jata kantuko bota altu eta gona beltzdun neska ni naizela imaginatzea.

Eta besterik ez. Orain harria botatzea tokatzen jata.

• Jhon WhiteChappel. Baietz Bowie?
• Asier Sarasua. Ruperren bat?
• Erralek seguru Cold Playren kanturen bat aukeratuko dabala.
• Patxi Traperok? , uf! ez dakit, honek seguru asmatuko dabala zerbait berezia egiten, igual aukeratuko du podcasting-en bat, disko dedikatuetako abestiren bat, edo... auskalo!
• Placida Yeye-k ez dakit zer aukeratuko daban baina bere lanbideetako bat musika ipintzea ere badela kontutan izanik, e-mule! prest!

Ezagutzen al dozu zorionak ematen daban mozkorra? Ez dago holako mozkorraldirik. Nik horrela pasa nuen atzoko eguna, mozkor mozkor eginda, bueno zapatuan hasi eta bi egunetako mozkorraldi luze-luze bat euki dot.

Atzo nere urtebetetze eguna izan zan. Zapatuan etxekoekin zelebratu naban eta atzo, berriz, lagunen txanda izan zan. Nik afari merienda bat antolatu neban iluntzerako nere etxian eta lagun batzuk konbidatu nituen. Batzutan gertatzen da, eta oraingoan "poder de combocatoria" txikia euki nabalakauan nengoen: batek bazkari familiarra zeukala, bestea mendira zijoala, harek ez dakit nora joan behar zuela baina beranduxeago agertuko zala, eta gutxi batzuk baino ez zidaten baietz esan. Egia esan, ni neu ere, beste kontu batzuetan buru-belarri ibili naiz aste honetan eta ganorazko ezer antolatzeko astiripe ibili naiz, beraz ez nintzen arritu nere gonbiteak hain arrakasta gutxi euki zabanian.

Goizean esnatu eta, eguraldi zoragarri hura lagun, Debako Kresala talaxoterapia hoteleko terrazan gosaltzera jun ginan. Kortaua, kroasana, itxasoa eta eguzkia. Gero Bixenekin bazkaltzeko geratuta nengoen eta Lastur inguruan zabaldu berri zuten jatetxe berri batera jungo ginala esan zidan. Jatetxea nun zegoen ez zekiela eta tabernan galdetuko genduala. Sartu eta hara nun agertzen jatazen 15 lagun Zorionak kantatzen. Jata!, negar edo barre edo... ez nekien zer egin. Gorputz haundixa dabak baina halako kabidu ezin bat sartu jatan! Eta egun osoa holan pasatu neban barruan kabitzen ez zitzaidan ez-dakit-zer-bat ezin ezkutatu, barre eta barre.

Goguan dakatela, atzokoa nere bizitzako egunik zorintsuena izan zala esatera atrebitzen naiz, bai horixe. Opari mordoa jaso nituen: telefono-deiak, mezu berezi bereziak, kantutxoak, lorak, internet bidezko opariak, musika, liburuak, erropak eta sopresaz han eta hemen agertu zitzaizkidan beste opari mordoa. Telefono berri bat ere oparitu zidaten eta orain e-gorrek egiten daban bezala, zuzenenan hemen posteatu ahal izango dot telefonotik, Erralek zelan egin laguntzen badia behintzat.

Eta gaur ajea dakat, bai horixe. Egun guztiak horrelakoak izatea nahi duenaren ajea. 23:45 sartu zitzaidan zorion-negargurak laga didan ajea. Desiatzen nago ekainaren 5a berriz ailegatzeko, bai horixe, baina Bixen!, zu lasai, atzo jasotako dosiak beste 35 urte gutxienez iraungo dia eta dizut urtero horrelakoak antolatzen ibiltzea eskatuko. Eskerrikasko, eskerrikasko eta eskerrikasko danori mila bider.

Atzo Donostian izan nintzan. Cadius posta zerrendatik coctel bat antolatu zuten Ezeiza Hoteleko terrazan erabilgaritasunari buruz berba egin, eta lehen aldia zelarik, batez ere inguru hauetan gai hauetaz kezkatzen geran profesionalak elkar ezagutzeko.

Egia esan jende gehiago espero naban. 7 lagun juntatu ginan eta hiru Codesyntaxekoak ginan. Zaloa, Gari eta ni. Besteak, Miguel, Aitor, Irene eta Christian. Hala ere, bi ordu inguru eman genituen bakoitzak esperientziak eta iritziak kontatzen. Gustora egon ginan. Hemen Miguelek flickerren ipini dituen argazki batzuk. Ea noiz erosten doten nere kamara ditxosoa behingoz. Azkenengo beste honi bota nion begia. En fin!!

Coctelera hurbildu aurretik "Peine de los vientos" ingurura jun ginan zerbait hartzera. Aspaldi itxasoa begiratu barik, zoragarria zegoen. Umh! Zelan gustatzen jatan itxas usaina! Branka izeneko taberna batean sartu eta hara ze sorpresa, jazz kontzertu bat zegoen terrazan. "Brankaldia" zeritzon programa baten barruan zan. Jun biharra geneukan eta ez dakit kontzertua orduan zan edo gauerako probatzen ari ziren baina kriston pena eman zigun alde egin beharrak. Tokia primerakoa, itxasora begira, eta taldeak ere itxura oso oso ona zeukan. Gainera, bateria jolea neri hainbeste gustatzen jatan Hasier Oleaga zan, Garikin jotzen dabana. Han zeuan, bateria jotzeaz gain beso eta buruarekin egiten duen dantza berezi horretan murgilduta, ahoa aurpegitik atera behar zitzaiola, barre eta barre.

Irakurtzeko beti izan naiz oso alperra. Pentsa zenbateraino, askotan kanpuan jatera nixenian eta karta oso luzea bada, nahiago dudala besteek aukeratzia irakurtzen hasi beharrean. Bueno, baina onartu beharra daukat, jaten ez naizela batere alperra eta dana gustatzen jatala. Sarritan larregi ta dana! (Uda dator eta ardurratuta nabil).

Baina blogak irakurtzen, berriz, ez naiz inoiz aspertzen, beti aurkitzen ditut gauza interesgarriak. Lehen erreza zan: euskeraz ezagutzen nituen apurrak, diseinuari buruzko bi edo hiru, erabilgarritasunari buruzkoa beste bi edo hiru, blog pertsonal pare bat eta listo. Baina orain? Orain hainbeste harpidetza dauzkat nere bloglinesen ezinezkoa zaidala danak irakurtzea, eta aukeratu beharra dago.

Hainbeste izanik zelan aukeratu? Gaiagatik benetan interesatzen zaizkidanak, nere lanbidearekin zerikusia dutenak, eta pertsonaletan motz idazten dutenak aukeratu behar izan ditut.

Horregatik saiatzen naiz ni neu ere motz idazten baina... Emakumea eta gainera txarlatana xamarra naiz, sentitzen dot.

Halere amaitu aurretik aste honetan nere bloglinesera harpidetu ditudan bi blog berri aipatu nahi ditut. Biak blog pertsonalen sakuan sartzen ditudanak eta hasieratik mordua engantxatu nautenak. Eta bai, badakit biak kriston post luzeak idazten dituzte, eta badakit zer idatzi dudan gorago, baina udaberria da eta aztoratu xamar nabil. Krotraesan garaiak!

Punto G. Ni neu idazten ari naizela dirudi. Me encanta!

La agenda de virginia. Luxuzko prostituta pija eta anonimo batek, atera berri duen liburua promozionatzeko idazten duen bloga. Umh! batzutan, nik ere, botatzen dut faltan anonimotasun apur bat, batez ere burura datozkidan zenbait gauza posteatzera ausartu ez eta delete egiten dudanian.

New York-en atera naban argazki hau. Erakusketa amaituta zegoen eta ezin izan naban ikusi baina izenburuak atentzioa deitu zidan eta argazkia atera nion.

Diseinu ez da artea

Artea eta diseinuaren arteko desberditasun handiena erabilgarritasuna da. Artea ez dago zertan erabilgarria izan behar. Artea: originala eta berritzailea izan ohi da. Hartzailearekiko sorpresa sortzea da bere helburua. Eta inkognita edo misterio bat da arte lan horrek nola eragiten dion hartzaileari.

Diseinatzaileak, ordea, ez dugu zertan artistak izan beharrik, batzuk badiren arren. Eta gureak ez dira arte lanak.

Diseinuak erabilterrezak ez badira, diseinu txarrak dira. Bai webean, bai paperan eta bai edozein elementu diseinatzerakoan: kotxe bat, eraikuntza bat, kajero automatiko bat edo aspiradore bat.

Baina horrek ez du esan nahi estetika alde batera utzi behar denik. Erabilgarritasuna eta estetika ez daude zertan elkarren borrokan egon behar. Eta arte lanak egitetik urrun, diseinatzailearen lana diseinu erabilgarriak eta era berean erakargarriak eta estetikoki politak egitea da.

Zertara dotor rollo hau?

Ez jata batere gustatzen aurtengo San Ferminetako kartel irabazlea. Originala da. Eta erabilgarria ere izan leike, funtzesko datuak argi ikusten bait dira. Baina neri behintzat ez jata batere gustatzen. Zatarra da estetikoki.

Pozik nago. Harro nago. CodeSyntaxen lanean hasi nintzanetik papererako lan gutxi egiten dot baina lagun batek eskatuta liburu baten azala diseinatu dut eta pozik geratu naiz emaitzarekin. Bai horixe!

Bihotz gosetien kluba. Xabierrek izenburua esan bezain pronto etorri jatan ideia burura: elkarri muxu ematen dioten bi bihotz.

Hona hemen Xabier Mendigurenen liburuari egin dioten ilustrazioa eta beste link honetan honen mesede baztertu genduan beste bertsio bat.

Luze idatzi ahal izango naban Xabierren birtuteetaz baina ez dut holakorik egingo. Laguna dot eta erderaz esaten dan bezala "se me vería el plumero". Abenduan etxian ospatu genduan party literarioan egon zan Xabier eta hemen azpian ordurako ekarri zaban testua pegatu dot.

Jakinmina daukat hain goxo idazten daban tipo batek zer esan diezagukeen bihotzetaz, eta maitasunaz, eta goseaz, eta... Eta hori gutxi balitz, Bruce Springsteen-en "Everybody's a hungry heart" abestia aipatu dau lehengo orrialdian.

Umh! Liburu honek itxura oso oso ona dauka. Nik oraindik ez dot irakurri, baina dagoeneko leku pribilegiatua dauka nere ohe onduan eta dudarik ez daukat ni ere laster naizela "Bihotz gosetien klubeko" fans.

Abestia:
Samuel Barberren "Adagio para cuerdas".

Testua:

Lagun ezezagunen aurrean poema bat errezitatzen
Ekintza artifizial bat da berez
Boza loditu egiten dugu, keinua seriotu, gorpuzkera tentetu
Baina azpian gurari natural bat dago
     Ezezagun horiek ezagun bihurtzea
     Lagun hitzak beste adiera bat hartzea

Lagun ezezagunen aurrean poema bat errezitatzen
Abstraktuak dira hitzak ere
Irrealak kasik Barber-en adagioaren gainean
Baina nik berotasun bat eman nahi nieke
     Entzule bakoitzaren belarrira zuzen joatea
     Barreneraino iristea

Lagun ezezagunen aurrean poema bat errezitatzen
Anaitasun unibertsal baten irudia izan liteke
Atomoen fusioa, partikulen bategitea
Baina nik ez dut besarkada kosmiko batean urtu nahi
     Entzule bat bilatzen du nire ahotsak
     Esku bat nire bihotzak

Lagun ezezagunen aurrean poema bat errezitatzen
Oraintxe amaituko dut poema
Eta utziko diot errezitatzeari
Baina berriro esertzen naizenean
     Ez dakit ezezagunak ezagunxeago izango diren
     Lagun hitzak, norbaitentzat, bere esanahi betea hartuko duen.

X.M.E.
Beasain, 2004-12-11

Ez dakit bideo honen berri daukazuen. Gaur Sustatun ipini dute argazkia. Emakume bati kamara bat sartu diote sabelean eta bere haurdunaldi guztia grabatu dute Nacional Geographic-ekoek. Gero irudi guztiein bi ordutako bideo bat egin dute. Benetan ikusgarria iruditu zait. Irudi oso oso politak. Bideoa ere ikusteko modukoa izango da.

Ni, kriston umezalea naiz eta nere umiei buruz ere, sarri pentsatu izan dot. Urtietan aurrera nixe eta emakumeok, tamalez, kaduzidade fetxa daukagunez, behin baino gehiaxaotan pentsatu izan dot igual ume barik geratu beharko naizela. Pena emango lidake, bai horixe, baina horrelakoa da bizitza. Gainera hilero oso gaizki pasatzen duten horietakoa naiz: mina, pastillak, globo sentsazioa astebetean, kriston humore aldaketak... Hainbeste ondoez amortizatu barik geratzea ere...

Bide batez, ekimen bat proposatzera noa. Konpresa eta tampax-en iragarki inuzente horiek egiten dituzten kreatiboak hartu, gurutze banatara lotu eta erre ditzagun edozein herriko plazatan. Ez dute besterik merezi! "Me encanta ser mujer", praka zuri batzuk jantzita... Hori gizon talde batek, edo emakume txolin eta inuzente talde batek baino ezin dau grabatu. Ke horror!

Ideia Nereari lapurtu nion. Atzo Txinoren urtebetetzea izan zan. Kartulina mordo bat banatu genituen Txinoren lagun eta ezagunen artean eta bere urtetebetzea zela eta zorionak emateko eskatu genien. Gero asteazken gauean bere ofizinan zintzilikatu genituen guztiak. Goizian negarrak ere irten omen zion.

Merezi dau, dudarik gabe, holako lanak hartzia gero honela saritzen bazaituzte. Permisua eskatu diot Txinori eta laga dia hau hemen pegatzen, begira ze testu polita bueltatu zigun:

MILA ESKER DANORI!!

Eguna negarrez hasi dot zuen kulpiagatik, baina barkatzen dizuet. Izan ere, lanera sartu eta 41 lagun nauzkan zain. Bakoitza numero batekin, sokatik zintzilik. Atera begira batzuk, ordenadorera begira besteak; denak nere zain. Txino zaharra zoriontzeko pronto. Izen eta mezu entsalada izan da; eta ondo gosalduta etorri banaiz ere, gustura irentsi dittut. Eta, bai, ezin izan diot negarrari eutsi. Zuetako bati esan diodan moduan, benetan erregalu edarra izan da. Ikusi egin zaittuztet, zuen presentzia sumatu dot, zuen berotasuna igarri dot gorputzean.

Aitzolek esan dit garesti urten behar jatala zoriondu nauzuen guztioi zerbait ordaindu behar badizuet. Gustura hartuk onuke trago bat zuekin, baina ez dakit inoiz 42ok elkartuko geran, ez seguraski; eta horregatik, tragotan ezin bada ere, berba hauekin ordaindu nahi dizuet zuekin daukadan zorra.