Ni ez naiz diagnostiko bat
Alaba zaharrenak, sei urte, galdetu dit ea zer izen duen nire gaixotasunak. Hasieratik hitz egin izan dut gaitzari buruz modu irekian, alabekin ere bai, nahiz eta txikiak diren oraindik. Nire egoeraren inguruko diskurtsoa nik emandakoa bada, uste dut hobeto ulertu daitekeela zer daukadan eta zer ez.
Alabari azaldu diot gaixotasun bat daukadala, baina ez nagoela gaixorik, berak ikus dezakeen moduan bizitza normala daramadala, sasoi betean gainera: lanera noa, kirol dezente egiten dut, eurekin jolasten dut, etxeko ardurak partekatzen ditut, ... bizitza normala. Oraingoz lo dagoela gaixotasuna, izan liteke berriz gaixotzea egunen batean, edota gaitzaren berririk ez izatea berriz bizitza osoan.
Esklerosi anizkoitzari buruz hitz egitean, publikoan zein pribatuan, gaitza ezagunagoa egin nahi dut, nire bertsioa kontatu. Mila aurpegiko gaitza deitzen diote esklerosi anizkoitzari. Batzuk gainbehera azkarra daukate. Beste batzuk ez dute beste erasorik izaten bizitza osoan. Nik nire bertsioa kontatu nahi dut. Oraingoz, aurpegi atsegin xamarra erakutsi dit gaitzak, nire egoerari begiratuta. Iazko irailean egoera hobetzen hasi zen. Gero etorri ziren Zegama-Aizkorri edota Irati Xtrem-eko abenturak. Astero jartzen dudan botika da, ia-ia, gaitzarekin daukadan harreman bakarra. Apaltasun dosi handi bat da asteazkenetan izterrean jartzen dudan ziztada. Hori bai, ostegunek izugarri egin dute hobera eta ia ez dut bixamonik (pasa den astean, adibidez, unibertsitateko ikasleei ERPei buruzko hitzaldi bat eman nien eta arratsaldean ETBrekin Twitterri buruzko elkarrizketa bat grabatu). Jarraitu dezala horrela!
Nire lorpentxoekin jarraitu dut, Getaria-Zarautz igeri-zeharkaldia egin nuen uztailean, irailean Sorginen lasterketa Atxondon eta Picos de la Demandako 24 kilometroko mendi lasterketa. Erronka fisikoei orain beste bat gehitu diet eta Mondragon Unibertsitatean master bat ikasten hasi naiz. Gaitzaren balizko ondorio fisikoei kirola eginez erantzun diet, eta balizko ondorio kognitiboei ikasgelara itzuliz. Emazteak dio gaitzak nigan dudan onena ateratzen lagundu didala, eta, nolabait, honetan ere arrazoia eman behar diot.
Publikoki diagnostikoaren berri eman nuenean ez nuen bilatzen pena ematea. Egia da terapia ekintza bat izan zela, ideiak ordenatzeko modua, baina, batez ere, kontakizuna nigandik entzundakoa izatea nahi nuen, nik zuzendua, nire egoera hobeto ezagutu ahal izatea, eta diagnostikatu berria den norbaiti beldurrak uxatzeko balio badu, ongi etorria izan dadila. Diagnostiko bat ez dadila muga izan. Ni ez naiz diagnostiko bat.
Penarik ez, baina laudorioak ere, neurrian. Eredugarria naizela esan izan dit batek edo besteak. Estimatzen ditut hitz horiek, benetan, baina "eredu" hitza handia egiten zait, handiegia, akaso. Ni ondo nago, besteak beste, gaitza ondo doalako, eta inguruan babes handia izan dudalako. Meritua duela horrelako egoera bati bizipozarekin buelta emateak? Bai, baina gaitzaren itzalak hor darrai. Ni ez naiz diagnostiko bat, baina euforiarik ez, noan egunez egun. Hemen eta orain.
