Torturatik bizirik atera
Astean zehar paperean irakurri nuen Danele Sarriugartek Mikel Sotori eginiko elkarrizketa. Lehen zatian Txalaparta argitaletxean editore gisa egindako lana jorratzen dute (udan utzi zuen) eta azken zatian Euskal Herria(k) eta euskal kultura(k) dituzte aipagai.
Tarterik latzena erdikoa da, ordea: polizia-etxean pairatutako tortura eta kartzela urteak, hain zuzen ere.
Leitu nuenetik burutik kendu ezinik nenbilenez, bereziki torturarena, gaztelaniara itzuli nuen larunbat goizean zati hori eta Pedradas blogean kaleratu: Mikel Soto, torturado.
Gaur arratsaldean berriro irakurri dut elkarrizketa osoa, baita Mikel Sotok berak 2018ko otsailean idatzitako Violencia sexual y tortura artikulua ere. Garan «superviviente a la tortura» gehitu zuten egilearen aurkezpen moduan. Artikuluak dioena ez dut hemen laburbilduko. Hobe zuek irakurtzea, merezi baitu. Gaur hemen azpimarratu nahi dudana da «torturatik bizirik atera» hori.
Bestalde, atzo, gaztelaniazko apuntean agertzen ez den esaldi bat ere ekarri nahi dut hona. Lehen aldiz irakurri nuenean deigarria egin zitzaidan, baina atzo oharkabean pasa zitzaidan. Eskerrak Iñigo Arandiak aipatu zuela txio honetan.
"Ni oso denbora gutxi egon nintzen, bi urte bakarrik"... Jota utzi nau.
— Iñigo Arandia (@iarandia) 2019(e)ko otsailaren 2(a)
Kartzelaz ari da Soto: «Ni oso denbora gutxi egon nintzen, bi urte bakarrik».
Harrigarria da, baina paragrafo honek osatu dezake baieztapen hori:
«Niretzat bi arrasto ezberdin daude: gauza bat da kartzela eta beste bat da komisaldegia. Kartzelaz, izan daitekeen guztiarekin, eta guri gainera garai gogorra tokatu zitzaigun, Aznarren bigarren agintaldiaren amaieran, ez daukat hain oroitzapen txarra. Kideekin egon nintzen, eta gauza batzuetan iruditu zitzaidan bai pertsonalki bai politikoki heltzeko zerbait.»
Bi urte "bakarrik", baina:
«Ainara kalean utzi zutenean kristoren zalaparta sortu zen, zeren galdera oso ebidentea zen: zinegotzi hori erail ez baldin badute, zer egin diete hori aitortzeko? Ibarretxek galdera hori egin zuen, beste askok ere bai, eta zalaparta handia sortu zen, egia esan. Epaiketara iritsi ginen, eta, gaztelaniaz esaten den bezala, lo comido por lo servido egitea eskaini ziguten. Abokatuarekin hitz egin ostean, onartu egin genuen.»
Zeresana eman zuen, bai. Garai haietako notario fina da Javier Ortiz eta, In the Name of Father hura gogoan, En el nombre del padre zutabea idatzi zuen 2004ko martxoaren amaieran.
Aznar, Ibarretxe, Ortiz... Nor falta da? Baltasar Garzón.
Lagun batek esan bezala, «zenbat istorio beltz dauden kontatzeko eta kontatzen jarraitzeko...»
Dani Blancoren argazkia Argiarentzat.
